Χάρτα εναντίον καρτέλ

«Καρτέλ παντού. Καρτέλ στα καύσιμα, καρτέλ στο ρύζι, καρτέλ στα κρέατα, καρτέλ στις ντομάτες, καρτέλ στο γάλα, καρτέλ κομματικό, καρτέλ τραπεζιτικό, καρτέλ τηλεοπτικό, καρτέλ συνδικαλιστικό, καρτέλ δημόσιο. Ε, αυτή δεν είναι Ελλάδα. Είναι καρτελλάδα».

Χ. Κ.

Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού

Αν το Ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο δεν εμπνέει από δεκαετιών, ας όψονται οι όχι και λίγες λέξεις του που έχουν καεί και που για αυτό δεν λένε τίποτε απολύτως. Εξ ου και η χρόνια φλυαρία των χρηστών, που μόνο χρηστοί δεν αποδείχθηκαν αφού εξ αιτίας τους, τόσες και τόσες ιδέες και λέξεις κατέστησαν πυροπαθείς. Άλλο τώρα αν οι ίδιοι, ως καμένα χαρτιά που είναι, δεν γίνεται να καούν. Ναι μεν δεν καίγονται, όμως καίνε. Αυτό ακριβώς έκαναν και συνεχίζουν απτόητοι. Για αυτό και εγώ, επειδή δεν θέλω να ταυτίζομαι μαζί τους, είμαι αναγκασμένος να αποφεύγω τις λέξεις, που τις θεωρούν πραμάτεια τους. Κυρίως όμως, επειδή χρειάζεται νέο και άφθαρτο πολιτικό λεξιλόγιο.

Αγορά και Χάρτα

Βέβαια υπάρχει πληθώρα άλλων λέξεων που έχουν επίσης υποστεί κατά τη διάρκεια της ιστορίας πολλές και μεγάλες αλλοιώσεις και παραμορφώσεις. Δύο από αυτές είναι η Αγορά και η Χάρτα. Η Αγορά, που από σύμβολο της κλασσικής Δημοκρατίας, όπου και είχε αποτελέσει το κέντρο της Δημόσιας ζωής, κατέληξε στις μέρες μας σε μια αγορά αγαθών, ναι μεν πολλές φορές εν αφθονία, πλην όμως μαύρη, ως προς τις τιμές. Όταν δε, δεν μαυρίζει εξ αιτίας του μαύρου αν όχι του χρυσαφί χρυσού, τη μαυρίζουν άλλα καρτέλ. Αλλοδαπά και ημεδαπά. Αφού προηγουμένως έκαναν τον ανταγωνισμό μετά της ομώνυμης επιτροπής, να θυμίζουν τον ιθαγενή με τη βεντάλια που προσφέρει τις καλές του υπηρεσίες, και που στην καλύτερη των περιπτώσεων είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει να είναι ένα και το αυτό. Ναι μεν και στην υπόλοιπη Ευρώπη δρουν καρτέλ και υπάρχει και εκεί μεγάλη ακρίβεια, όμως όχι όπως εδώ στην, κατά τα άλλα, πατρίδα της Αγοράς, όπου πέραν της μη σύγκρισης ως προς την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, η αγορά αποτελεί ένα μικρό, πλην, διαρκές αλώνι. Και δεν είναι μόνο θέμα νόμων και διατάξεων αφού λείπουν πολλές άλλες ελεγκτικές και επόμενα θεσμικές καθώς και οργανωτικές δικλείδες.


Η Χάρτα πάλι, αν και είναι συνδεδεμένη ιστορικά με τα δικαιώματα των λαών, όπως και των ανθρώπων, εν τούτοις καταλήγει να παραπέμπει και αυτή στα καρτέλ -η πρόσφατη Συνθήκη της Λισαβόνας αυτό ακριβώς επιχειρεί- που σύμφωνα με τα λεξικά, προέρχεται ετυμολογικά από την ίδια λέξη. Από τη Λατινική ή Αιγυπτιακή λέξη, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, Χάρτα, Charta. Εκείνο όμως που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερη μετάβαση από την κοινωνία στην οικονομία, μια και η πρώτη προηγήθηκε χρονολογικά της δεύτερης. Και που στη συνέχεια, όλο και πιο πολύ η οικονομία διευρύνει την εξουσία της επί της κοινωνίας. Οπότε αντί για την οικονομία της κοινωνίας ήρθε, ενθρονίστηκε, και δεν πρόκειται να φύγει, η κοινωνία της οικονομίας, με τα καρτέλ να αποτελούν τις καινούργιες κοινωνικές και οικονομικές κρεμάλες.
Με άλλα λόγια, Δημοκρατία και πάλι Δημοκρατία. Η οποία παραμένει κι η μοναδική ελπίδα. Τέτοια περίπτωση ήταν η προ ολίγων μόλις ετών άρνηση κοινωνιών αλλά και ευρωπαϊκών λαών, στα γνωστά δημοψηφίσματα για το νέο Σύνταγμα της Ευρώπης, με το οποίο επιχειρούνταν μια Δημοκρατικού τύπου επιβολή της οικονομίας επί της κοινωνίας. Και που από τότε τα διανοητικά καρτέλ της Γηραιάς Ηπείρου έψαξαν από κοινού με τη δοτή διοίκηση της Ε.Ε. για το πως θα παρακάμψουν τη Δημοκρατία, ώστε να καταλήξουν στη πρόσφατη Συνθήκη της Λισαβόνας. Βρήκαν μάλιστα μέχρι και καρτελικούς «σοφούς» -μεταξύ τους και στην Ελλάδα- ώστε να προωθήσουν την οικονομική, τουτέστιν, την καρτελική Ευρώπη. Δεν γνωρίζω βέβαια τι πρόκειται να βγει από το προαναγγελθέν Δημοψήφισμα των Ιρλανδών, όμως είναι βέβαιο ότι οι Ευρωπαϊκοί λαοί θα βρουν νέους Δημοκρατικούς τρόπους να υπερασπιστούν την κοινωνική Ευρώπη απέναντι στην οικονομική.


Καρτελλάδα


Ειδικά ως προς την καρτελική Ελλάδα έχω να προσθέσω ότι όταν δημόσια πρόσωπά της αλλά και τηλεοπτικοί σταθμοί ανακαλύπτουν κάποιο καινούργιο καρτέλ, και το αναγγέλλουν, ο δικός μου νους, εκτός από τα βιογραφικά των δύο λέξεων που έλεγα, της Αγοράς και της Χάρτας, πηγαίνει και στους διαγνώσαντες και κυρίως στη ρήση ότι η μισή αλήθεια είναι χειρότερη και από το ψέμα. Γιατί είναι μεν αλήθεια ότι δεν είναι και λιγοστοί οι τομείς στους οποίους κάθε τόσο προστίθενται και νέοι, που χειραγωγούν την αγορά εκτινάσσοντας τις τιμές στα ύψη, όμως υπάρχουν και άλλοι τομείς όπου ευδοκιμούν καρτέλ με κρατικά, κομματικά, τηλεοπτικά και τραπεζιτικά τρωκτικά, ων ουκ έστιν αριθμός. Και των οποίων την ύπαρξη αποσιωπούν, κάνοντας ευρεία χρήση του «τα εν Οίκω μη εν Δήμω», τόσο ο χώρος των κομμάτων εξουσίας και όχι μόνο, όσο ο τηλεοπτικός, ο τραπεζιτικός κ.λπ.


Φυσικά και δεν κομίζω κάποια νέα γλαύκα, αν πω ότι η χειραγώγηση που ασκούν οι αντίστοιχες συμπράξεις των ειδών διατροφής όσο και της οικονομίας γενικότερα, όχι μόνον ωχριά μπροστά στην πολιτική χειραγώγηση αλλά επιπλέον είναι παράγωγό της. Γιατί οι παραγωγοί και προαγωγοί είναι άλλοι. Ποιοι; Εν αρχή ην το κομματικό καρτέλ. Του οποίου τα οργανικά μέρη έχουν ως αφετηρία ανοραμάτιστα πρόσωπα. Το ομώνυμο τηλεοπτικό έπεται. Άλλο βέβαια αν επί των πρώην ακόμη, το δεύτερο έγινε πρώτο και το πρώτο δεύτερο. Αν όμως κοινός τόπος είναι η Αθήνα που παίζει το ρόλο συλλογικού μεσάζοντα, ο κοινός στόχος -αντί της περιφερειοποίησης- είναι η διαιώνιση χειραγώγησης της κοινωνίας και των πολιτών. Και ταυτόχρονα, των κάθε μορφής καταναλωτών. Μια Δημοκρατία στα χαρτιά. Χειραγωγημένη κομματικά, τηλεοπτικά, οικονομικά, ελεγκτικά αν όχι πληροφορικά και διαδικτυακά.


Ο νόμος των ιστορικών κύκλων


Απέναντι σε αυτά, και με βάση την από εικοσαετίας εμπειρία της Ευρωπαϊκής χάρτας των Περιφερειών -η μόνη χάρτα που δεν έγινε ακόμη καρτέλ- είναι πλέον καιρός, από τα καρτέλ των Αθηνών να πάμε στη χάρτα των Περιφερειών {1}. Χάρτα Δικαιωμάτων αλλά και χάρτα ελέγχου των καρτέλ. Από το κομματικό και το τηλεοπτικό πεδίο έως το οικονομικό. Μιλώ για ένα πολιτικό εμβόλιο κατά του υδροκεφαλισμού και άρα και κατά των καρτέλ, που χθες όπως και σήμερα, διευκολύνονται εξ αυτού τα μέγιστα. Σε όσους δε αντιτείνουν ότι τα εμβόλια είναι παρασκευάσματα μικροβίων καθώς και παραγώγων, λέω ότι το νέο όπως και κάθε σοβαρή χάρτα, πάντα στις αρχές και από τις αρχές, θεωρούνταν σαν μικρόβια. Οπότε και η χάρτα που προτείνεται ώστε να ενισχύσει τις άμυνες ενός πάσχοντα οργανισμού να ξαναβρεί την υγεία του, να εξυγιανθεί όπως λέγεται, ναι μεν δεν προσδοκά στην ανοσοποίηση απέναντι στη νόσο των καρτέλ, η οποία θα συνεχίσει να υπάρχει, όμως μπορεί να προλάβει τα χειρότερα. Συγκεκριμένα το περιβάλλον εκείνο το οποίο απροκάλυπτα ευνοεί ευδοκίμηση των χειραγωγήσεων. Για όλα πάντως αυτά ισχύει παρεμπιπτόντως ο νόμος των ιστορικών κύκλων. Κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών, πολιτισμικών κ.λπ. Όπως φυσικά και παρακμιακών.


Στην περίπτωσή μας μάλιστα ο κύκλος είναι και ετυμολογικός. Όπως δηλαδή από τη λέξη Charta προήλθε η λέξη καρτέλ, έτσι και από τα καρτέλ μόνον χάρτα μπορεί να προκύψει, για να επιχειρηθεί η αντιμετώπισή τους. Δεν λέω βέβαια ότι θα ελεγχθούν οι τιμές των καυσίμων ή ότι θα πέσουν οι τιμές των αγαθών την επαύριον. Μπορεί πολλές να μη πέσουν ποτέ ή άλλες να συνεχίσουν να ανεβαίνουν. Λέω απλά ότι δεν θα τις ρίξουν ούτε ο οικονομισμός και ο λαϊκισμός που ανθούν ήδη από πολλών ετών ούτε ο αφορισμός και ο μοιρολογισμός. Λέω να ψάξουμε εκ νέου, για το νέο. Λέω ότι εκτός από την αλήθεια, επαναστατική είναι επίσης και η Περιφέρεια. Λέω ότι μια χώρα οργανωμένη διαφορετικά, π.χ. περιφερειακά, κοινωνικά και καταναλωτικά, δηλαδή δημοκρατικά και πολιτικά, μπορεί να συμβιώσει καλύτερα με τα οικονομικά προβλήματα από ό,τι σήμερα η δική μας. Και ότι μόνο μια τέτοια χώρα μπορεί να συμβιώσει αρμονικά με την πολιτική και την ιστορία. Λέω να βγουν από το ράφι οι περιφέρειες. Η ιστορική αυτή ανάγκη θα γεννήσει τις δικές της αντιπροσωπεύσεις, ώστε να κινηθούν στη σφαίρα αυτή. Να δράσουν από κοινού με τις περιφέρειες σαν κάρτες ελέγχου καυσαερίων του αθηναϊκού συστήματος, προτού γεμίσει με ρύπους σύμπασα η Ελλάδα και μαυρίσει εκτός από το σώμα, και η ψυχή της.


Σημείωση {1} Χρ. Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, βλ. ιστοσελίδα του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, http://alex.eled.duth.gr/kipouros/

Η καινούργια μου Τριλογία

Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού



Α. Εισαγωγή


Αν σοφία είναι το απόσταγμα από την επεξεργασία της λογικής, και αν φιλία είναι το αίσθημα της αγάπης που ενυπάρχει φυσικά στην καρδιά, τότε η φιλοσοφία, η φιλία δηλαδή προς τη σοφία, αποτελεί την ανώτερη μορφή της αρμονικής συνύπαρξης του μυαλού με την καρδιά. Η οποία έχει σαν αφετηρία το ζεύγος της λογικής και της προς αυτήν αγάπης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι από τότε που εμφανίστηκαν οι ιστορικές καθώς και πολιτισμικές εκείνες οντότητες που ονομάστηκαν λαοί, μαζί τους, και σε όλους ανεξαίρετα, εμφανίστηκαν και η φιλοσοφία μαζί με την τέχνη, τη θεολογία και την επιστήμη, κατέχοντας μάλιστα έκτοτε ανελλειπώς τα σκήπτρα ενώ παράλληλα αναδεικνύονταν σε θεμελιώδεις πολιτισμικές δραστηριότητες.


Αντιλαμβάνεται κανείς ότι το να επιζητείται να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, π.χ. η εκ των θεμελιωδών αυτών δραστηριοτήτων φιλοσοφία από ένα λαό, αυτό τελικά στον άνθρωπο ισοδυναμεί με τη διακοπή της επικοινωνίας μεταξύ του μυαλού και της καρδιάς. Να δημιουργούνταν δηλαδή ένας τύπος ανθρώπου μυαλωμένου πλην όμως άκαρδου είτε άμυαλου πλην όμως αισθηματία. Το ότι βέβαια υπάρχουν και τέτοιες κατηγορίες, δεν σημαίνει τίποτε. Η ουσία είναι ότι το μυαλό και η καρδιά συνεχίζουν από γεννήσεως κόσμου να συνυπάρχουν αν δεν προσδιορίζουν κιόλας την ανθρώπινη υπόσταση. Με άλλα λόγια δεν έπεσε από τους ουρανούς το γνωστό αισθητήριο του λαού. Ο οποίος, όπως άλλωστε και οι παππούδες του λαοί, έχει την κληρονομημένη ανθρωπολογική ικανότητα, και να αισθάνεται, και να εννοεί.


Τα τρία κείμενα που ακολουθούν, εμπνεόμενα από ειλικρινή αγάπη και έναν μεγάλο σεβασμό προς τους πολίτες και το λαό, επιχειρούν μέσα από μια ιστοριολογική και κυρίως πολιτική προσέγγιση των σχέσεων της Αθήνας με τις περιφέρειες του τίτλου, να αναδείξουν όσα η υπαρκτή τηλεοπτική και πολιτική πρωτεύουσα συστηματικά θάβει. Δεν ξέρω κατά πόσο οι ιδέες καθώς και οι εφικτές εφικτότατες προτάσεις που διατυπώνονται μπορούν να εμπνεύσουν τους συμπολίτες μου. Αυτό που ξέρω καλά είναι ότι πρόσωπα που δεν εμπνέονται, σίγουρα αδυνατούν να εμπνεύσουν. Και στο πρώην Οθωνικό ανάκτορο στην Πλατεία Συντάγματος κατοικοεδρεύουν δυστυχώς μόνο τέτοιοι άνθρωποι. Για τους οποίους και ομιλώ μετά λόγου γνώσεως αφού επί επτά χρόνια που ήμουν εκεί έψαξα αλλά τέτοιους μόνο συνάντησα και γνώρισα. Αν πάλι υπάρχει, έστω και σήμερα, καμιά ή κανείς, τότε περί τίνος πρόκειται; Σκληρή η ερώτηση αλλά οφείλω να την κάνω. Γιατί κανείς τους δεν έκανε και δεν κάνει κάτι. Όπως οφείλω να πω ότι και εγώ δεν έκανα. Το ότι ήμουν μόνος δεν με απαλλάσσει.
1. Ως πότε οι Περιφέρειες θα είμαστε υποζύγια;


«Ως πότε το υπαρκτό πολύμορφο και πολύχρωμο ιερατείο των ανέμπνευστων προσώπων των Αθηνών μετά των ανά τις Περιφέρειες βαφτιστικών του, θα συνεχίσει να κλέβει το μέλλον της χώρας;»


Το ότι η Πολιτική Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών δεν παράγει ιδέες, δεν είναι τίποτε το καινούργιο. Γιατί δεν παράγει; Διότι δεν σκέφτεται. Δεν έχει άλλωστε και χρόνο να σκεφτεί. Επιπλέον όλα ανεξαίρετα τα μέρη της, αγνοούν βασικά πράγματα, ένα από τα οποία είναι το ότι ο επεξεργασμένος λόγος ενός πολιτικού ανθρώπου χρειάζεται να εμπεριέχει τέχνη. Όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει με τη γαστρονομία. Ότι όπως στο μαγείρεμα χρειάζονται καταρχήν τα υλικά, έτσι και στη διατύπωση του λόγου, χρειάζονται οι σκέψεις. Αυτές είναι τα υλικά. Το μυαλό είναι ο φούρνος, η κουζίνα που τις ψήνει, όπως στη γαστρονομία. Το άλας πάλι είναι τα συναισθήματα. Βέβαια το άλας, όσο και τα συναισθήματα δεν είναι και για χόρταση. Άλλωστε, όταν είναι μεγάλες οι δόσεις, βλάπτουν παρά ωφελούν. Και πολλές φορές δεν τρώγονται. Η νοστιμιά, τουτέστιν η τέχνη της γαστρονομίας, αποτελεί την άλλη όψη της τέχνης της αρμονίας μεταξύ λογικής και συναισθημάτων. Όταν τα δύο αυτά ισορροπούν και έχουν μια σχέση αρμονίας μεταξύ τους, τότε μπορεί κανείς να παραγάγει ιδέες που να έχουν μορφή και περιεχόμενο. Η λέξη ιδέα άλλωστε στα αρχαία σημαίνει τη μορφή.


Σκονάκια Πολιτικής


Και οι δεξαμενές σκέψης που υποτίθεται ότι συμβουλεύουν, είναι για κλάματα, όταν δεν είναι εταιρίες εισαγωγής μεταχειρισμένων ιδεών πριν και αυτές μπουν επάνω στο Αθηναϊκό τραπέζι του Προκρούστη. Δεν κάνουν κάτι διαφορετικό οι συμβουλευτικές εταιρίες που με γκουρού το Φλωρεντιανό συγγραφέα του «Ηγεμόνα» Μακιαβέλι, φιλοτεχνούν τα πορτρέτα των επικεφαλής. Έναν μάλιστα εκ των οποίων κάθε τόσο του αλλάζουν και το στυλ. Κατά τα άλλα, εάν η Ελληνική Βουλή είναι περισσότερο Βουβή παρά Βουλή, οι επικεφαλής των πτερύγων του ημικυκλίου έχουν επιπλέον ένα χρόνιο καταρράκτη στα μάτια. Το ρεφλέξ που τους λείπει φαίνεται καθημερινά. Αυτό που χαρακτηρίζει τις εντός της Βουλής φωνασκίες τους είναι ένας τζαμπαμαγκισμός όταν δεν είναι χουλιγκανισμός. Όσο για τις εκτός της Βουλής δηλώσεις, αυτές είναι στιχάκια αν όχι σκονάκια που τα έχουν έτοιμα από το σπίτι. Συγγνώμη, από τον Οίκο ή μάλλον από τους Οίκους τους, ήθελα να πω.


Το παράδειγμα με την αφή της φλόγας στην Ολυμπία είναι χαρακτηριστικό. Ο πρώτος εκ των θεσμικών μίλησε για μεταλαμπάδευση, ο δεύτερος για την Ελλάδα του κύρους και της ειρήνης. Κανείς δεν ενσωμάτωσε στη δήλωσή του, αυτό που έγινε μπροστά στα μάτια τους. Μιλώ για την υπέρ της Δημοκρατίας στο Θιβέτ κίνηση του Γάλλου Δημοσιογράφου που οι Ολυμπιακοί κύκλοι-χειροπέδες του πανό το οποίο ανάρτησε, έβαλαν φωτιά σε όλες τις Δημοκρατικές ψυχές του πλανήτη γινόμενοι σε ελάχιστο διάστημα τεράστιο παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης στην Κινεζοκρατούμενη περιοχή.
Κατόπιν εορτής, προς το τέλος, εμφανίστηκε ο γνωστός και μη εξαιρετέος πολιτικός χώρος ο οποίος ναι μεν σωστά επενδύει στην απόρριψη των υπολοίπων, όμως επειδή και αυτός δεν έχει τι να πει, καταφεύγει σε γλυκανάλατα -κάτι έλεγα πιο πάνω περί νοστιμιάς- happenings. Θέλω στο σημείο αυτό να τονίσω ότι το νέο δίδυμο του εν λόγω χώρου που μάλιστα βαυκαλίζεται ότι συνιστά το καινούργιο, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με αυτό. Ούτε βέβαια και με το ιστορικό δίδυμο των Πασαλίδη και Ηλιού. Όποιος θέλει ας συγκρίνει δυο τρεις λόγους τους. Ή ακόμη ας απευθύνει την ερώτηση, αν ήταν ποτέ δυνατόν ο Πασαλίδης ή ο Ηλιού να αποτελούσαν θιασώτες ενός σχεδίου τύπου Αννάν. Αναλογίζεται λοιπόν κανείς πόσο μπουχτισμένος πρέπει να είναι ο κόσμος από τους δύο μεγάλους πολιτικούς χώρους. Τρόπος βέβαια του λέγειν, μεγάλους.


Τέταρτη Δημοκρατία


Το σκηνικό συμπληρώνουν με την παρουσία τους οι μαζικοί λεγόμενοι χώροι των υπαλλήλων του κράτους που μονοπωλούν το χρόνο και επόμενα και τη δημόσια ζωή -άλλωστε τι είδους διακομματικό συνδικαλιστικό μονοπώλιο θα συνιστούσαν αν δεν τα μονοπωλούσαν- μη επιτρέποντας με τον τρόπο αυτό να μείνει μια έστω ώρα ώστε να πάρει σειρά, να εκφραστεί και να αναδειχθεί, πόσο μάλλον να επιλυθεί, έστω ένα από τα προβλήματα της υπόλοιπης Κοινωνικής και Περιφερειακής Ελλάδας. Της υπό εκφορά χώρας των χωριών καθώς και των μικρών και μεσαίων πόλεων.


Αυτή λοιπόν η πολιτική Ελλάδα δεν μπορούσε να κάνει τίποτε διαφορετικό από αυτά που κάνει. Υπάρχει δηλαδή ένας επιπλέον λόγος, ώστε η λεγόμενη μεταπολιτευτική Δημοκρατία, αυτό το άταφο ψοφίμι του χθες, να ενταφιαστεί οριστικά, γιατί μόνον ως πολιτικό ζόμπι υφίσταται, και να δώσει τη θέση της στην Τέταρτη Δημοκρατία {1}. Σε μια τέτοια Ελλάδα ο πρωταγωνιστικός ρόλος θα ανατεθεί στις Περιφέρειες, ενώ η αναπτυξιακή ισοτιμία, ως η άλλη όψη της Δημοκρατίας, θα χαρακτηρίζει τις σχέσεις τους με την Αττική. Δεν γνωρίζω πότε η ιστορική αυτή ανάγκη θα γεννήσει τις δικές της αντιπροσωπεύσεις ώστε να κινηθούν προς αυτή τη σφαίρα. Όμως ταυτόχρονα έχω να πω και το εξής: Ως πότε το υπαρκτό πολύμορφο και πολύχρωμο ιερατείο των ανέμπνευστων προσώπων των Αθηνών μετά των ανά τις Περιφέρειες βαφτιστικών του, θα συνεχίσει να κλέβει το μέλλον της χώρας; Ως πότε οι Περιφέρειες θα είμαστε υποζύγια;

_________


Σημείωση


{1} Χρήστος Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, βλέπε την ιστοσελίδα του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, http://alex.eled.duth.gr/kipouros/


2. Και όμως η Θράκη μπορούσε να γίνει μια Νέα Αλσατία


Αφιερώνεται στους ανά την οικουμένη φίλους της Θράκης


Δεν θα επαναλάβω τα τετριμμένα, π.χ. ποια είναι τα χαϊρια του Ελλαδικού Αθηναϊκού κράτους επί δεκαετίες ολόκληρες στη Θράκη. Αυτό διότι έχω κάτι πιο σοβαρό να πω. Ότι από πολύ παλιά το κράτος αυτό μετά της σχιζοφρενούς πρωτεύουσας πολιτικά και αναπτυξιακά έχουν παραιτηθεί από την ιστορική αυτή περιφέρεια. Κάτι βέβαια που εμμέσως πλην σαφώς σημαίνει ότι δεν τους είναι και πολύ «απαραίτητη». Μια λέξη σύνθετη, που όπως σημειώνουν τα λεξικά της Αρχαίας Ελληνικής, συντίθεται από το «α» το στερητικό, και τη λέξη «παραιτούμαι». Είναι δηλαδή μη απαραίτητη.


Ισονότητα


Κατά τα άλλα, το δίκαιο, η πολιτική και οι όρκοι αγάπης πλείστων όσων Θρακών θεσμικών εκπροσώπων έχουν λεκτική μόνο αξία. Αντίκρισμα μηδέν, αν όχι αρνητικό. Αρνητικό διότι δεν είναι λίγες φορές που η στάση τους είναι πιο πολύ φιλοκεμαλική, παρά έκφραση στοιχειώδους Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής παιδείας και ηθικής. Κάτι που εκτός από τις Μουσουλμανικές μειονότητες της Θράκης -ήτοι την Πομακική μειονότητα, την Τουρκική και τους Ρομς- σύντομα αντί της Ελληνικής πλειονότητας της Θράκης θα εισαγάγει και θα καθιερώσει επίσης και τον όρο «ισονότητα» αν όχι την Ελληνική μειονότητα της περιοχής. Γιατί περί αυτού πρόκειται, με τους όποιους τότε κλαυθμούς και οδυρμούς να μην έχουν σημασία. Κάτι που μπορεί να μην ισχύει ακόμη αριθμητικά, αλλά πολιτικά ισχύει εδώ και δεκαετίες, και για το οποίο έχω αποκτήσει μια μεγάλη και πλούσια εμπειρία λόγω της λογοκριτικότατης και για αυτό αντιδημοκρατικότατης αντιμετώπισης των απόψεών μου από διάφορα εντός και εκτός των ανίατων Αθηνών κέντρα. Άλλο εάν στη συνέχεια τις βλέπω να φιγουράρουν και να πλασάρονται εκ του ενός ή του άλλου χώρου προφανώς για να έχουν να πουν κάτι.


Αν δε τώρα όλα αυτά συμπληρωθούν και με τις εξ αντικειμένου προβοκατόρικες, τηλεοπτικές Αθηναϊκές αλλά και άλλες, «αγωνιστικές» πλην αναξιοπιστότατες φωνές και δράσεις στην περιοχή, τότε το κάδρο της Θρακικής πολιτικής πραγματικότητας δεν θέλει και πολλά πράγματα για να προετοιμαστεί. Πάντως σε κάθε περίπτωση, ευτυχώς που υπάρχουν και οι Πομάκοι. Γιατί αλίμονο εάν περιμέναμε τους Θράκες θεσμικούς να κάνουν κάτι. Πόσο μάλλον όταν αντί για το κάτι που χρειάζεται και είναι κάτι περισσότερο από το κάτι που έλεγα, αυτοί δεν κάνουν απολύτως τίποτε, αν δεν βλάπτουν το ίδιο την Αντιόχεια, μετά των εν Αθήναις μεντόρων τους.


Αυτό όμως που θα ήθελα να προσθέσω με το σημερινό σημείωμα είναι η κορνίζα, το πλαίσιο. Ο νόμος της Θράκης. Ένας ιστορικός νόμος, απλός όσο και σαφής γιατί τα πράγματα θα συνεχίσουν να χειροτερεύουν. Απλά μια από τις ελπίδες της Θράκης η οποία αποτελεί εξ αντικειμένου σύμμαχό της είναι, όπως έχω από καιρό γράψει, το Τουρκικό ταμάχι, που αναγκάζει τους κατά καιρούς κυβερνώντες να στέλνουν κάποια ψίχουλα στην περιοχή. Τα οποία βέβαια είναι αυτά που δεν μπορούν να μη στείλουν. Και αυτό όμως δεν θα ισχύει για απεριόριστο χρόνο. Όπως φυσικά και η γειτονική πλεονεξία, προτού πάρει και αυτή καινούργιες μορφές και περιεχόμενα.


Όσο για τη μεγάλη ελπίδα της Θράκης, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, ποια μπορεί να είναι και σε τι ακριβώς συνίσταται. Καλύτερα ας κατηγορηθώ ότι μιλώ με γρίφους, που όμως ίσως αναγκάσει κάποιους να ψάξουν και να σκεφθούν το τι χρειάζεται να γίνει, παρά να πεταχτεί, όπως τόσες άλλες έως σήμερα ιδέες και προτάσεις μου, στα σκουπίδια, αν όχι στην ηλεκτρονική πυρά των λεγόμενων Δημοκρατικών εφημερίδων των Αθηνών. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι για άλλη μια φορά η λύση βρίσκεται στη Δημοκρατία. Συγκεκριμένα στην Τέταρτη. Στο Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες και συγκεκριμένα, μεταξύ των άλλων, και με τη δική μας. Τη Θρακική Ελλάδα. Την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Μια ευρύτερη, όσο όμως και ελάχιστη Θράκη που όπως είναι γνωστό στην Αρχαιότητα εκτείνονταν μέχρι και τις δυτικές υπώρειες του Ολύμπου και ακόμη παραπέρα.


Δημοκρατία και Ισοτιμία παντού


Δημοκρατία λοιπόν και ισοτιμία παντού. Από την αντιμετώπιση των μειονοτήτων της Θράκης -επόμενα και εκείνης στην οποία ανήκω- καθώς και τη μεταξύ όλων των μειονοτήτων ισοτιμία, μέχρι την ισοτιμία μεταξύ Θράκης και Αθηνών. Για να μη πάω στα παραδοσιακά εκείνα θεωρητικά κριτήρια σύμφωνα με τα οποία αν η παραγωγική έκταση της Θράκης είναι τριπλάσια της Αττικής, τότε αξίζει όσο τρεις Αττικές. Κι αυτό διότι αρκεί η ισοτιμία. Αυτή η άλλη όψη της Δημοκρατίας. Γιατί αν από τη μια υπάρχει η μοναδική όντως γεωπολιτισμική Αθηναϊκή στατική, από την άλλη η εναπομείνασα Ρωμανία με τη σημερινή και κυρίως τη μελλοντική δυναμική Θρακική γεωπολιτική, γεωοικονομία και γεωστρατηγική, δεν πέφτει παρακάτω.

Η αναπτυξιακή δε προοπτική θα έχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέχεια, αν στο μεταξύ διάστημα, γίνουν και δυο τρία επιπλέον πράγματα. Όχι περισσότερα. Κοινός παρανομαστής είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα της Θρακικής γεωοικονομίας. Από τον αγωγό φυσικού αερίου Ορμένιου Αλεξανδρούπολης, ως τμήμα του Εύξεινου, όπως τον ονόμασα, Αγωγού φυσικού αερίου, πολύ πριν προκύψει ο λεγόμενος South Stream, μέχρι και τον άξονα No XI, της διπλής ηλεκτρικής σιδηροδρομικής σύνδεσης της Κωνσταντινούπολης με τη Ρώμη, μέσω Πυθίου. Και μέχρι τη μελέτη για κόμβο logistics, διεθνούς πλατφόρμας υποδομών. Μια νέας κλίμακας σύνδεση Ανατολής και Νότου, τόσο με τη Δύση όσο και το Βορά. Της Ευρασίας και της Μέσης Ανατολής, με τη Γηραιά Ήπειρο, και αντιστρόφως, της Ευρώπης με τις υπόλοιπες περιοχές.

Ούτε εθνικιστές ούτε όμως και φιλοκεμαλικοί

Αυτές είναι οι βασικές παράμετροι που μπορούσαν και μπορούν ακόμη και σήμερα να προσδιορίσουν μια καινούργια Δημοκρατική Ελληνική αλλά και Ευρωπαϊκή Αναπτυξιακή Πολιτική για την περιοχή αυτή της Θράκης αντί να τροφοδοτούνται και να αναπαράγονται από κινδυνολογίες μέχρι αποσταθεροποιητικές κινήσεις επί μιας προδιαγεγραμμένης τροχιάς μεταξύ του μοντέλου της Κύπρου ή του Κοσσυφοπεδίου, λες και χάθηκε το πρότυπο της Αλσατίας {1} με την Αλεξανδρούπολη σε ρόλους ενός Στρασβούργου των Βαλκανίων. Γιατί αν για τα δύο πρώτα μοντέλα το κλειδί είναι η φράση «βρίσκουν και κάνουν», τότε υπάρχει επίσης η φράση «να μη βρουν για να κάνουν». Είτε είναι γείτονες είτε μακρινοί «φίλοι». Το ζήτημα είναι το τι κάναμε και τι κάνουμε για αυτό, οι ίδιοι οι Θράκες. Όπως όλοι οι Έλληνες Πολίτες. Πως δηλαδή να αποδείξουμε ότι όντως είμαστε φίλοι της Θράκης, και πριν από όλα, Δημοκρατικοί Πολίτες της Ευρώπης. Ούτε εθνικιστές, ούτε όμως και φιλοκεμαλικοί.
_______

Σημείωση


{1}, ο. π., Μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Στρασβούργου, Θράκη 2007, βλ. μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο,































3. Η σ-χολή των ΗΠΑ για τον Αλέξανδρο


«Ο νέος πατριωτισμός βρίσκεται στον Αγώνα για τη Γεωοικονομική Δημοκρατία»


Αποκαλεί μεν η Αμερική τα Σκόπια Μακεδονία, πλασάροντας έτσι μια Μακεδονία καρικατούρα, όμως δεν το κάνει μόνο για να αποκτήσει ένα ακόμη προτεκτοράτο στη Βαλκανική Χερσόνησο, πλάι στο γεμάτο με βάσεις της, ομώνυμο Κοσσυφοπέδιο. Ούτε μόνον εξ αιτίας του πετρελαιαγωγού Α.Μ.Β.Ο. και της Γεωοικονομίας που προωθεί στην ευρύτερη αυτή περιοχή. Ούτε τέλος μόνον εξ αιτίας της πολιτικής της διαίρεσης από τις κατ΄ όνομα Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες αν και εμπεριέχουν την Ένωση στην κρατική τους ονομασία, ουδέποτε την εξήγαγαν.


Υπάρχει ένας βαθύτερος λόγος που τα κάνουν όλα αυτά οι υπερπόντιοι φίλοι μας και σύμμαχοι, ο οποίος σχετίζεται όχι τόσο με τη ρήση του Ηράκλειτου «τα πάντα ρει», όσο με την ίδια τη γεωιστορία. Η οποία διδάσκει ότι όπως μετά την κατάρρευση της κλασσικής Αθήνας άνθησαν η Μακεδονία και η Μακεδονική Ελλάδα, έτσι και τώρα μπορεί να ανθίσει η Ευρώπη και να διαδεχθεί την Αμερική. Αυτό ανησυχεί τις ΗΠΑ. Εξ ου και η γνωστή χολή τους για τον Αλέξανδρο, πριν από την οποία βέβαια υπήρξε η ομώνυμη σχολή. Όπως δηλαδή προκύπτει η λέξη σ-χολή, αν το γράμμα σίγμα προστεθεί στη λέξη χολή.


Δύο σημειωτικά ζεύγη


Όσο κι αν είναι μεγάλες οι διαφορές, υπάρχουν και πολλά κοινά σημεία μεταξύ των ΗΠΑ και της κλασσικής Αθήνας. Το ΝΑΤΟ που παραπέμπει στη γνωστή Αθηναϊκή Συμμαχία, και το Ιράκ που παραπέμπει στις Συρακούσες είναι τέτοιες περιπτώσεις. Υπάρχουν και άλλες. Πολλοί μάλιστα θεωρούν ότι αποτελούν ζεύγος σημειωτικό. Απλά το νέο ζεύγος που θα προκύψει είναι «Ευρώπη-Μακεδονία». Το ζήτημα για τη Γηραιά Ήπειρο είναι να μην υπάρξει προσομοίωση των πολιτικών των ΗΠΑ.


Μπορεί να τα λογαριάζουν αλλιώς οι πολιτικοί της εγκέφαλοι όμως αν η Αμερική είναι η κόρη της Ευρώπης, δεν μπορεί η Γηραιά Ήπειρος να γίνει κόρη της κόρης της. Πόσο μάλλον, θεραπαινίδα της. Και επιτέλους δεν είναι και ολόκληρη η Ευρώπη, ο Solana, ο Barroso, και η ανεκδιήγητη εκείνη Carla Del Ponte. Κατά τα άλλα, αν η Ευρώπη θελήσει να επιβεβαιώσει το όνομά της, που βγαίνει από τις λέξεις «ευρύς» και «ορώ» και σημαίνει «βλέπω μακριά», μπορεί να προσφύγει στις καλές υπηρεσίες της γεωιστορίας. Χρειάζεται για αυτό μια Ενωμένη Ευρώπη που να εκτείνεται από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, όπως κι η προσθήκη στις θεμελιώδεις αξίες και αρχές της, της Πολιτικής Γεωοικονομίας, όσο επίσης της Γεωοικονομικής Δημοκρατίας {1}.




Εύξεινος Αγωγός


Εφόσον δε ο λόγος εισέρχεται υποχρεωτικά στο πεδίο της Γεωοικονομίας, να πω με την ευκαιρία ότι κανενός το μάτι δεν χρειάζεται να μένει στο γνωστό project για τον πετρελαιαγωγό Α.Μ.Β.Ο. Πρόκοψαν στον αγωγό Μπακού Τσεϊχάν, θα προκόψουν τώρα στον επίσης ορεινό Α.Μ.Β.Ο. Αν χρειάζεται να κάνουν κάτι οι ΗΠΑ είναι να αφήσουν τις κουτοπονηριές ώστε να προχωρήσει ο Εύξεινος Αγωγός φυσικού αερίου {2}, ο λεγόμενος South Stream. Γιατί και ο άλλος, ο ομώνυμος αγωγός Κασπίας Ιταλίας, που ως προς το τμήμα του Καρατζαμπέι-Κομοτηνής {3}, ονομάστηκε κατ΄ ευφημισμό Ελληνοτουρκικός, έγινε σύμφωνα με Αμερικανικές και κυρίως Τουρκικές υποδείξεις με τις οποίες συμμορφώθηκαν τόσο οι πρώην όσο οι νυν κυβερνώντες, που άφησαν τα πράγματα ως είχαν αφού η Ελλάδα πληρώνει το αέριο στην Τουρκία κατά τις ορέξεις της ενώ ταυτόχρονα γίνεται ένα ενεργειακό εξάρτημα της γείτονος.


Κατά τα άλλα, επειδή πολλοί Αμερικανοί συγκρίνουν τις ΗΠΑ με την κλασσική Αθήνα, και το Ιράκ με τις Συρακούσες, ασφαλώς και θα σκέπτονται τις ομοιότητες του Αρχαίου με το Νέο Κόσμο, καθώς και τους ιστορικούς νόμους που διέπουν τις εξελίξεις, ιδίως όταν μελετούν -και μελετούν πολύ- το Θουκιδίδη. Για αυτό, όπως η κατά τα άλλα Ακαδημαϊκός κυρία Condoleezza Rice, μιλούν με περιφρόνηση για τους συγκεκριμένους νόμους απωθώντας με τον τρόπο αυτό από τη σκέψη αλλά και τους λόγους τους, την Αρχαιότητα. Αυτό διότι τους είναι ιδιαίτερα ενοχλητική. Όπως και ο Αμερικανός διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Mathew Nimic βλέποντας το τι μέλλει γενέσθαι, είχε τους ίδιους φόβους και λόγους που έχω ήδη αναφέρει, πριν βγάλει τη χολή για τον Αλέξανδρο. ‘Όπως επίσης και το Χόλυγουντ στην ομώνυμη ταινία, και τόσα άλλα. Όμως και η Ευρώπη, σύμφωνα με την Ιστορία, δεν μπορεί παρά να έχει το Θρακογενή γιο του Φίλιππου σε περίοπτη θέση στο Ευρωπαϊκό πάνθεο. Όπως άλλωστε έχει κάνει στην αναγέννησή της με το δάσκαλό του, τον Αριστοτέλη.


Ανέμπνευστη


Δεν πλέκω το εγκώμιο του Αλέξανδρου. Οφείλω όμως να πω ότι δεν υπήρξε Αττίλας. Επίσης «άλλο Αλέξανδρος, άλλο Δαρείος ή Ξέρξης». Όπως για να μη νομίσει κανείς ότι μεροληπτώ ως προς την ιστορική μου κρίση, λέω ακόμη «άλλο Αλέξανδρος, άλλο Αγαμέμνων». Με άλλα λόγια «άλλο Άρβηλα και άλλο Τροία». «Άλλο πόλεμος, άλλο εισβολή».Απορώ λοιπόν που πολλοί, αν και είναι σοβαροί επιστήμονες, τα συγχέουν. Αυτές και άλλες σκέψεις που σχετίζονται με την επικαιρότητα, γέννησαν την ιδέα μετονομασίας της Αλεξανδρούπολης, αφού αντί για το όνομα του «ανάσσοντα» και γιου του γνωστού Κωνσταντίνου, Αλέξανδρου, πρότεινα πριν χρόνια να πάρει το όνομα του άλλου Αλεξάνδρου, του Μακεδόνα. Να υπάρξει δηλαδή Ελλαδική πόλη, περιφερειακή και γεωοικονομική με το όνομα αυτό. Ναι μεν Αλεξανδρούπολη θα λέγεται και πάλι, όμως άλλη η μια ονομασία προέλευσης, άλλη η άλλη.


Υπάρχει ένας ακόμη λόγος ώστε η Μακεδονία ως συμβολική και πολιτισμική έννοια να μην εξελιχθεί τελικά σε καρικατούρα. Με άλλα λόγια, η πάνδημη αντίθεση των Ελλήνων να χορηγηθεί το όνομα Μακεδονία στο γειτονικό κράτος, έχει κι αυτή με τη σειρά της, βαθύτερες αιτίες. Από την οικολογία του ονόματος έως την ψυχαναλυτική και πολιτική ανθρωπολογία των πολιτών. Οι οποίοι, πέραν της Μακεδονικής Ελλάδας εμπνέονται και από τη Μακεδονική -με την πολιτισμική φυσικά έννοια του όρου- Ευρώπη, και όχι από την Αμερικανική Ευρώπη. Εμπνέονται δηλαδή από το γίνει η Γηραιά Ήπειρος μια Νέα Μακεδονία. Πάντως, αν επί του προκειμένου υπάρχει η φράση «πλην Λακεδαιμονίων» νομίζω ότι χρειάζεται να αναζητηθεί στην Αθηναϊκή πολιτική τάξη. Και αυτό βέβαια όχι τόσο για τους δεκάρικους αντιαμερικανικούς υποκριτικούς της εν πολλοίς λόγους, αλλά κυρίως γιατί είναι αναλφάβητη όσο και ανέμπνευστη.


Ναι στη Βόρεια Μακεδονία αλλά ως όνομα Περιφέρειας


Θα είχαμε ήδη καταλήξει προ πολλού, εάν οι συνομιλητές μας είχαν μια Ευρωπαϊκή Πολιτική και Δημοκρατική παιδεία. Όπως βέβαια αν η χθεσινή όπως και η σημερινή Ελλάδα είχαν αίσθηση της Πολιτικής σαν εξιστόρηση της λογικής και του μέλλοντος και όχι σαν κινήσεις τακτικές αν όχι αμυντικές. Άλλες φορές ως εμπάργκο και άλλες φορές ως βέτο. Σαν όνομα του γειτονικού κράτους θα μπορούσαμε να προτείνουμε τη Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής {4}. Ίσως μπορούμε ακόμη και σήμερα.


Όσο για τη γειτονική χώρα, τη Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής, θα μπορεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελούμενη από δυο περιφέρειες. Τη Βόρεια Μακεδονία καθώς και την Περιφέρεια του Tetovo. Αν δε η Σκοπιανή γραφειοκρατία πιστεύει πράγματι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν έχει λόγους να φοβάται διάλυση του νεότευκτου κράτους. Μεταξύ των άλλων, γιατί όσο θα ενωθούν, μετά την Ευρωπαϊκή ένταξη, η περιφέρεια του Tetovo και το Κοσσυφοπέδιο με τις υπόλοιπες Αλβανικές Περιφέρειες, άλλο τόσο θα ενωθεί και η Περιφέρεια της Βόρειας Μακεδονίας μαζί τους, όπως με την Κεντρική Μακεδονία, την Ανατολική και τη Δυτική της Ελλάδας. Και όπως και με την όλη την υπόλοιπη Ευρώπη των Περιφερειών.


Η πρόσφατη πρόταση που έκανα για την αδελφοποίηση Θεσσαλονίκης Σκοπίων {5} , αποτελεί έκφραση ειλικρινών αισθημάτων φιλίας προκειμένου να αντιμετωπιστεί η διένεξη σαν παρανυχίδα, όπως θα ονόμαζε τις διαβαλκανικές διαφορές, αν ζούσε, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έναντι τρίτων, υπονοώντας την εξ ανατολών γειτονική χώρα. Αμφότερες οι πόλεις τότε θα βρουν ότι ήδη τις ενώνουν πολλά, ένα εκ των οποίων είναι η κοινή τους απελευθέρωση κατά τους καταχρηστικά λεγόμενους Βυζαντινούς χρόνους από το συμπολίτη μου, τον Ιωάννη Βατάτζη, αυτόν τον πιο σημαίνοντα της χιλιόχρονης διαδρομής της Ρωμανίας.



Σημειώσεις

{1}, Χρ. Κηπουρός, Αγώνας για τη Γεωοικονομική Δημοκρατία, Γόρδιος, Αθήνα 2002,

{2}, ο. π. Εύξεινος Αγωγός, Θράκη Αύγουστος 2003, βλ. μηχανές αναζήτησης,

{3}, ο. π., Αγωγοί, Παραγωγοί και Προαγωγοί στην Ευρασία, βλ. εφημερίδα: Ο κόσμος του Επενδυτή, Αθήνα, 25 Αυγούστου 2007,

{4}, Η πρόταση διατυπώθηκε κατά το πρώτον από το Μιχάλη Χαραλαμπίδη,

{5}, Χρ. Κηπουρός, Αδελφοποίηση Θεσσαλονίκης Σκοπίων, βλ. εφημερίδα, Ο Κόσμος του Επενδυτή, Αθήνα 12 Απριλίου 2008,

xkipuros@otenet.gr Θράκη Απρίλιος 2008,

Ο νέος πόλεμος της Κριμαίας

Που και γιατί χρειάζεται να προσεχθεί η όδευση του αγωγού South Stream


Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού

Οφείλω μια μεγάλη χάρη στο δίδυμο των Σημίτη και Παπανδρέου. Με ενέπνευσαν με τη στάση τους να γράψω όχι ένα αλλά δύο πολιτικά βιβλία για τους αγωγούς. Το πρώτο, είναι συμβατικό. Έχει ως τίτλο «Αγώνας για τη γεωοικονομική Δημοκρατία». Το δεύτερο, ηλεκτρονικό, με τίτλο «Σημειώσεις Πολιτικής Γεωοικονομίας». Αφορμή, ο κατ΄ ευφημισμό ονομασθείς Ελληνοτουρκικός αγωγός Προύσας {Καρατζαμπέυ}-Κομοτηνής {1} αφού το φυσικό αέριο που θα καταναλώνουμε ως χώρα, συμφωνήθηκε από την προηγούμενη Κυβέρνηση να το πληρώνουμε στην Άγκυρα, αντί βέβαια για το Μπακού, μια και λέγεται ότι είναι Αζέρικο. Πριν λοιπόν από όλα απεκάλυπτα αυτό που οι πρώην απέκρυπταν επιμελώς. Και που το έκαναν, με την αμέριστη συνδρομή των Μέσων. Από τα ενεργειακά ρεπορτάζ έως τα πολιτικά. Δηλαδή τα λογοκριτικά.


Κάτι το οποίο ενέτεινε το ενδιαφέρον μου να επεκταθώ, ψάχνοντας την ευρύτερη γεωοικονομική χωροταξία ολόκληρης της Ευρασίας. Προϊόν αυτής της προσπάθειας ήταν μεταξύ άλλων, ο Εύξεινος Αγωγός. Μια μελέτη του 2003 που με μεγάλη χαρά, οφείλω να ομολογήσω, είδα μετά από τρία τέσσερα χρόνια, να αρχίζει να συζητιέται ως North και South Stream. Αναδημοσιεύω μάλιστα με την ευκαιρία του σημερινού σημειώματος το χάρτη που είχα κάνει τότε, και βρίσκεται έκτοτε στην ηλεκτρονική σελίδα του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης {2}. Ευτυχώς, γιατί οι διανοητικές ληστείες στην Ελλάδα, δίνουν και παίρνουν.


Δεν διεκδικώ δάφνες ή αξιώματα. Και την όρεξή μου από τη Βουβή Βουλή την πήρα. Η χαρά είναι αλλού. Βρίσκεται στην αρμονική σχέση των επεξεργασμένων σκέψεων και των συναισθημάτων που μόνο αυτή οδηγεί στην παραγωγή. Και βρίσκεται επίσης στο πολιτικό και στο ηθικό δικαίωμα να μιλώ. Αυτό άλλωστε και έκανα πάντοτε. Ένας λόγος περισσότερο τώρα, που οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις προτάσεις μου. Μπορώ λοιπόν αλλά και οφείλω να επισημάνω άλλη μια φορά, το κενό που υπάρχει στο σχέδιο του αγωγού φυσικού αερίου South Stream. Γιατί σε πολλούς χάρτες που δημοσιοποιούνται, φαίνεται να παρακάμπτεται η Θράκη. Κάτι που στην ουσία, τη θέτει υπό την τουρκική ενεργειακή ομπρέλα. Καθόσον τα 750 εκατομμύρια κυβικά μέτρα αερίου που συμφώνησε επί Σημίτη να αγοράζει η Ελλάδα από την Τουρκία, διαμέσου του αγωγού Προύσας Κομοτηνής, χρησιμοποιούνται από το εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, που βρίσκεται στην Κομοτηνή! Οπότε, οι όποιοι συνειρμοί και συμβολισμοί δεν έχουν την ανάγκη ιδιαίτερης φαντασίας. Τα γεγονότα είναι ομιλητικότατα.
Αυτό λοιπόν που οφείλει η κυβέρνηση με το σχέδιο του South Stream είναι να μην παρακαμφτεί η Θράκη. Ιδίως σήμερα που μετά από σιωπή τεσσάρων και πλέον ετών, ο Καραμανλής επέλεξε να μιλήσει για πρώτη φορά περί εισαγωγής φυσικού αερίου από την Τουρκία. Ίσως για να πέσει στα μαλακά το θέμα, εν μέσω της ευφορίας για την υπογραφείσα ενεργειακή συμφωνία του αγωγού South Stream. Ίσως και λόγω τύψεων από τα πρόσφατα εγκαίνια του αγωγού Προύσας Κομοτηνής, στους Κήπους, όπου έχανε τα λόγια του, δίπλα στον ακτινοβολούντα ικανοποίηση Erdogan.


Γιατί έστω τότε, όφειλε ο Έλληνας πρωθυπουργός να πει: «Ναι στον αγωγό Κασπίας Ευρώπης, τον I.T.G.I , ναι και στο τμήμα Προύσας Κομοτηνής αλλά η Τουρκία όπως η Ελλάδα να αποτελέσουμε χώρες διέλευσης. Transit Countries. Και όσες ποσότητες αερίου χρειαστούμε για την ελληνική κατανάλωση να τις προμηθευόμαστε από τις παραγωγούς χώρες, καταβάλλοντας απλά επιπλέον τέλη διέλευσης». Και όχι βέβαια να κινείται η Ελλάδα επί της πεπατημένης των πρώην και να επεκτείνει την εξάρτηση της από την Τουρκία και προς άλλες ενεργειακές μορφές, όπως η ηλεκτρική ενέργεια. Και μάλιστα να βαφτίζονται όλα αυτά διασυνδέσεις. Με άλλα λόγια, Γεωοικονομική Δημοκρατία αντί γεωοικονομικού κεμαλισμού, μετά των ομώνυμων εξαρτήσεων, που αυτός σχεδιασμένα προωθεί, αρχίζοντας από την στρόφιγγα στην Προύσα, και το κατά το δοκούν άνοιγμα και κλείσιμό της.


Αυτά και άλλα πολλά γράφω στα βιβλία μου και στα άρθρα. Αυτή όμως τη στιγμή με ενδιαφέρει άλλο. Το όλο ενδιαφέρον επικεντρώνεται στις συζητήσεις των μεικτών εξ ειδικών επιστημόνων επιτροπών για το South Stream. Εκεί, όπου οφείλουμε ως χώρα να θέσουμε τα υπέρ της όδευσης Βάρνας-Αλεξανδρούπολης πλεονεκτήματα. Αυτό διότι επί ικανό τμήμα, από το ύψος δηλαδή του Burgas έως την Αλεξανδρούπολη, ο αγωγός του φυσικού αερίου, όσο και ο ομώνυμος πετρελαιαγωγός -ανεξάρτητα αν εγώ δεν είμαι θιασώτης του- θα τρέχουν παράλληλα, ο ένας δίπλα στον άλλο. Οπότε και η Θράκη θα διατρέχεται από τον αγωγό South Stream αλλά και τα κόστη του θα είναι μικρότερα.


Εκείθεν, παράλληλα με την οδική Εγνατία, από τον Έβρο έως τη Θεσπρωτία, μπορεί πολύ πιο εύκολα και με μικρότερο επίσης κόστος να κτισθεί η Ενεργειακή Εγνατία. Από τη μια ο I.T.G.I. και από την άλλη ο South Stream {Εικόνα. 1}. Στη συνέχεια, από τα παράλια της Ηπείρου έως τις απέναντι ακτές της Ιταλίας, θα ακολουθήσουν οι υποβρύχιες ζεύξεις. Τι πιο λογικό άλλωστε και πιο συμφέρον από το να προταθεί αλλά και να κτισθεί όλο αυτό το σύστημα. Η μητέρα Εγνατία με τους δύο αγωγούς γιους, που θα λείπει μόνο το ζευγάρι της. Ο ομώνυμος ηλεκτρικός σιδηρόδρομος. Επίσης και κάποιες νεότερες τεχνολογικά συγγενείς, όπως η Νουμερική Εγνατία.


Τώρα θα πρέπει να καταλαβαίνουν όσοι μας προπηλάκιζαν και μας διέγραφαν, όταν τη δεκαετία του ΄90, κάναμε αγώνα για την Εγνατία οδό. Και που τον συνεχίζουμε, μέσα από την ενεργειακή, αλλά και τις υπόλοιπες εκδοχές. Δεν περίμενα βέβαια από τους παλιούς μου συντρόφους να μιλήσουν ή να γράψουν κάτι σχετικό με όλα αυτά. Πότε μήπως έγραψαν; Κρίμα που είχαν και αξιωματούχους που διετέλεσαν επίτροποι στην Ε.Ε. και δη στην ενέργεια. Γιατί και που έβγαλαν εκπροσώπους να σχολιάσουν τα της Μόσχας, με τα όσα είπαν, ότι δηλαδή δεν υπάρχει ακόμη μια ολοκληρωμένη εικόνα κλπ., έδειξαν ότι δεν είχαν να πουν τίποτε. Άλλωστε και τι να έλεγαν; Ότι ο αγωγός φυσικού αερίου Προύσας Κομοτηνής που τόσο προπαγάνδισαν, αποδείχθηκε τελικά ότι ήταν περισσότερο ένα τουρκικό σχέδιο παρά Αμερικανικό; Ότι, όπως έγινε ήταν σε κάθε περίπτωση, ένα εξωελλαδικό σχέδιο; Ή ότι υπέγραψαν την αγορά από ένα κράτος-μεσάζοντα αντί να ζητήσουν, όπως θα όφειλαν, από την Τουρκία να αποτελέσει Transit Country και όχι προαγωγό. Τουρκιστί, Davaci. Ή να εγκαλέσουν σήμερα την κυβέρνηση γιατί δεν θέτει θέμα για την παράκαμψη της Θράκης από τον South Stream;


Τέλος, υπάρχει ένας ακόμη λόγος για τη διαμέσου της Θράκης διέλευση. Σχετίζεται με τη Γεωοικονομία και τη Γεωιστορία της ευρύτερης περιοχής κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, που απετέλεσαν μετά από τον Κριμαϊκό πόλεμο την αιτία ίδρυσης από Ρώσους μηχανικούς της Αλεξανδρούπολης. Η οποία αν είχε κτισθεί από πριν και είχε αποκτηθεί η δια αυτής προσπέλαση στο Αιγαίο, σαφώς και θα ήταν διαφορετική η έκβαση του πολέμου. Ας μην επεκταθώ και στην προ αρκετών δεκαετιών Ρωσική πρόταση για τη διάνοιξη διώρυγας στη Θρακική ξηρά. Ενός θαλάσσιου By pass των Δαρδανελίων. Ο Έλληνας πρωθυπουργός μπορούσε να τα υπενθυμίσει όλα αυτά. Θα κέρδιζε η ίδια η Γεωοικονομική Δημοκρατία. Και η Ρωσία αλλά και η Ελλάδα. Θέλω να πω δηλαδή ότι ο νέος πόλεμος της Κριμαίας που ήδη άρχισε, μπορεί να μην έχει την έκβαση του προηγούμενου. Άλλο Αλεξανδρούπολη, άλλο Σεβαστούπολη. Τρόποι και διπλωματικοί κανόνες για να εκφραστούν όλα αυτά, υπάρχουν. Και μάλιστα αποτελεσματικά. Και όχι μόνο να εκφραστούν αλλά και να εφαρμοστούν επιτυχώς, γιατί και οι άλλες πλευρές, δεν πρόκειται να καθίσουν με σταυρωμένα τα χέρια.



Σημείωση {1}, Χρ. Κηπουρός, Νέος γύρος στη μάχη του Φυσικού αερίου, βλ. εφημερίδα Επενδυτής, 18 & 19 Αυγούστου 2001. Επίσης του ίδιου, Αγώνας για τη Γεωοικονομική Δημοκρατία, Εκδόσεις Γόρδιος, Αθήνα 2002. Βλ. επίσης την εικόνα 1.


Σημείωση {2}, ο. π. Σημειώσεις πολιτικής γεωοικονομίας, βλ. ιστοσελίδα Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, ΔΠΘ, http://alex.eled.duth.gr/kipouros/ Επίσης βλ. «Αγωγοί, παραγωγοί και προαγωγοί στην Ευρασία», εφ. Επενδυτής, 25 Αυγ. 2007. βλ. επίσης την εικόνα 2.