Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

ΔΗΛΩΣΗ

Του Πασχάλη Χριστοδούλου*

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει καλύτερος τρόπος ή καταλληλότερα πρόσωπα, από αυτά που μιλούν για τη μοναδική Ελληνίδα δασκάλα που υπηρετεί στα μειονοτικά σχολεία (οι υπόλοιποι άραγε εκπαιδευτικοί τι εθνικότητας είναι;) και προσφέρει σημαντικό έργο, ώστε να επικυρώσουν όσα επί χρόνια και με προσφυγές σε διεθνή δικαστήρια επιδιώκουν οι εξωελλαδικοί κύκλοι χειραγώγησης των μειονοτήτων της Θράκης. Να χαρακτηρίζονται συλλήβδην όλοι ως Τούρκοι. Σ’ αυτό δεν αποσκοπούσε η επίσκεψη του Τούρκου πρέσβη στον Τεκέ της Ρούσας αλλά και οι προσπάθειες των διοργανωτών του Χίλγια κάθε καλοκαίρι;

Οι απόπειρες για πλήρη εκκεμαλισμό και τουρκοποίηση των Πομάκων είναι συνεχείς και σχεδιασμένες.

Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για προβοκάτσια. Κι αυτό με την αμέριστη, θέλω να πιστεύω αβασάνιστη, στήριξη κοινοβουλευτικού κόμματος της χώρας μας, εξωθεσμικών και εξωθρακικών κύκλων αλλά και την ανοχή των εντεταλμένων οργάνων της πολιτείας, όπως και των θεσμικά υπεύθυνων πλην όμως ανύπαρκτων εκπροσώπων της περιοχής.

Ξαφνικά όλοι έμαθαν για το Δέρειο, υποκατέστησαν όλα τα όργανα της εκπαίδευσης, ρίχνοντας τον λίθο του αναθέματος στο σύνολο των εκπαιδευτικών που υπηρέτησαν ή υπηρετούν σε σχολεία της μειονοτικής εκπαίδευσης. Κανείς δεν αναφέρθηκε στο περίφημο και δαπανηρότατο Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων με το οποίο επιχειρήθηκε η γλωσσική λοβοτομή των Πομάκων. Ούτε ενδιαφέρθηκαν για τον αγώνα επαναπομακοποίησης των Πομάκων που εδώ και χρόνια γίνεται στην περιοχή. Φυσικά δεν αποτιμήθηκε καν η στάση προσώπων που δημόσια και επανειλημμένα έχουν δηλώσει ότι «στη Θράκη ευτυχώς που υπάρχουν Πομάκοι και στον αγώνα που κάνουν εμείς είμαστε αλληλέγγυοι, είμαστε Πομάκοι».


*Πρώην Δήμαρχος Σουφλίου, Εκπαιδευτικός στη Μειονοτική Εκπαίδευση
Σουφλί, Οκτώβριος 2008
www.xristodoulou.gr

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

ΔEH: Δεν Έχουμε Ηγεσίες

Δήλωση του Πασχάλη Χριστοδούλου*

Προϋπήρξε το κλείσιμο του τεχνικού τμήματος στο γραφείο της επονομαζόμενης ακόμα Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού, στο Σουφλί. Εσχάτως προέκυψε και αυτό του διοικητικού και οι ουρές των καταναλωτών επανεμφανίστηκαν. Ακόμη και οι δύο μέρες λειτουργίας την εβδομάδα είναι πλέον παρελθόν.
Έτσι, λένε, συμπιέζουν το λειτουργικό κόστος της Επιχείρησης στην προσπάθεια εξυγίανσής της. Άραγε αν έκλειναν και μερικά χρηματοπιστωτικά καταστήματα στις ΗΠΑ θα εξυγιαίνονταν όλο το σύστημα;
Μήπως είναι η ανικανότητα των διοικούντων, που οδηγεί αυτή την επιχείρηση, η οποία αν και εγκατεστημένη και ρυπαίνουσα ανά την περιφέρεια εντούτοις λειτουργεί με όρους Αθήνας, στο τέλμα ;
Θα εξηγήσει ποτέ κανείς σ’ αυτά τα μίσθαρνα όργανα της ΔΕΗ, που με τα πομπώδη βιογραφικά κυρίως όμως με τις επιλογές των εκάστοτε κυβερνώντων εγκαθίστανται στις διοικήσεις των επιχειρήσεων αυτών, πού βρίσκεται το Σουφλί; Ποιοι λόγοι επιβάλλουν την παρουσία του λεγόμενου Δημοσίου, με κάθε του μορφή, στην περιοχή;
Δεν θέλω να σκεφθώ ότι αυτή είναι η τύχη που επιφυλάσσουν στις εναπομείνασες πόλεις, κωμοπόλεις και στα χωριά μέσω του ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΙΙ.
Ας μη σπεύσουν να μιλήσουν για ελεύθερη οικονομία, κανόνες της αγοράς και άλλα παρόμοια και φαιδρά. Ειδικά αυτή την περίοδο που όλοι γελούν με τους θιασώτες του «τέλους εποχής». Οφείλουν να αντιληφθούν ότι η γη της περιφέρειας που τους παρέχει την ενέργεια, την οποία επιστρέφουν και τη μοσχοπουλούν, αξίζει μεγαλύτερο σεβασμό. Σεβασμό που οι ίδιοι δεν εμπνέουν στους καταναλωτές κυρίως όμως στους πολίτες.
Το ίδιο οφείλουν να αντιληφθούν και όλοι οι θεσμικοί της περιοχής. Γιατί ήδη, με αρχή τη ΔΕΗ, οι πολίτες δίνουν στο αρκτικόλεξο, άλλη ερμηνεία. Λένε: Δεν Έχουμε Ηγεσίες.

*Πρώην Δήμαρχος Σουφλίου.

www.xristodoulou.gr Σουφλί, Οκτώβριος 2008

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Οι αναιδείς της Δημοκρατίας

Του Χρήστου Κηπουρού
Είναι αρκετά τα πολιτικά πρόσωπα της Γηραιάς Ηπείρου, τα οποία αφού κατάφεραν να σβήσουν τα αρνητικά των διαδρομών τους από τη συνείδηση της κοινής γνώμης των χωρών που κυβέρνησαν, στη συνέχεια πέρασαν στην ιστορία σαν μεγάλοι. Οι κοινωνίες βγάζουν το καπέλο σε όσους το πέτυχαν. Μπορεί να μην είχαν ηθική, λένε οι πολίτες, όμως είχαν άλλα προσόντα και αρετές που τους έκαναν μεγάλους.
Αρτίστες
Μπορούν αυτοί με μια λέξη να ονομαστούν αρτίστες. Τα τέσσερα παραδείγματα που ακολουθούν είναι ενδεικτικά. Δύο είναι από τον σχετικά πρόσφατο Γαλλικό πολιτικό βίο, και δυο από τον Ελληνικό. Ο Mitterand δεν είχε και λίγα αρνητικά. Πέτυχε όμως να διαγραφούν πριν κυβερνήσει και κάνει δύο τρία πράγματα. Μπήκε στη χορεία των αρτιστών της πολιτικής με το σπαθί του. Όπως κι ο Στρατηγός De Gaulle. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν κι αυτός ένας αρτίστας. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Για την κοινή γνώμη -και σωστά- ανήκει στους μεγάλους. Όπως κι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Από πουθενά πάντως δεν προκύπτει ότι μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο με το Nicola Sarkozy. Πόσο μάλλον, με τους Κώστα Καραμανλή και Γιώργο Παπανδρέου.
Παλαιοπωλεία
Και ναι μεν ο Sarkozy επιχειρεί να καλύψει τα κενά του με προτάσεις, σύμφωνα και με τις υποδείξεις των ομοεθνών του διανοητών συνδαιτημόνων, όμως οι δεξαμενές σκέψης που υποτίθεται ότι συμβουλεύουν τους εδώ επικεφαλής, είναι άδειες στέρνες, όταν δεν είναι εταιρίες εισαγωγής μεταχειρισμένων ιδεών, ή/και κλοπιμαίων από δω, κι από κει, προτού καταλήξουν στην αγορά.

Δεν μας τιμά βέβαια, όταν από την κλασσική ακόμη περίοδο, η Αγορά ήταν χώρος Δημοκρατίας, είκοσι πέντε αιώνες αργότερα, η Δημοκρατία να είναι χώρος αγοράς. Να εκπέσει μάλιστα και σε γιουσουρούμ. Ναι μεν, Δημοκρατία και Εμπόριο δεν έχουν και λίγα αμοιβαία οφέλη, όμως άλλο αυτό, και άλλο η Εκκλησία του Δήμου να έχει γίνει Μοναστηράκι, με τα μεγάλα του παλαιοπωλεία, αλλά και τα μικρά, να αυτοαποκαλούνται πολιτικά κόμματα.

Δηλαδή από τους αλλαντοπώλες και τους δερματοπώλες του Αριστοφάνη να έρθουμε στους αναιδείς ιδεοπώλες. Στους σκουπιδεοπώλες και τους κλοπιμαιοπώλες. Μιλώ για την αιώνια μεν, κατάρα δε, του δυισμού, και επέκεινα του δικομματισμού, που όσο απογοητεύει και θλίβει τους εναπομείναντες πιστούς των δύο μερών του, άλλο τόσο συνθλίβει τους υπόλοιπους πολίτες, ενσωματώνοντας τους. Γι’ αυτό κάτι που θα παίξει καθοριστικό ρόλο είναι να εφευρεθούν νέοι, κατά τη διάρκεια της τετραετίας, τρόποι ελέγχου της Δημοκρατίας από τους πολίτες.

Νωπή εντολή

Ναι μεν οι κυβερνήσεις επικαλούνται τη λαϊκή εντολή, στα πρώτα δε χρόνια της κάθε τετραετίας, τη νωπή, όμως αυτή, κατά τη δεύτερη ιδίως τετραετία, πόσο μάλλον στην τρίτη, είναι σαν τα νωπά λαχανικά, που μπαγιατεύουν αμέσως. Έτσι έγινε μετά από τις εκλογές του 1985 και του 1996, πόσο μάλλον του 2000. Έτσι και μετά από τις εκλογές του 2007, με το ερώτημα για το μεταξύ των εκλογών διάστημα και τους νέους τρόπους ελέγχου της Δημοκρατίας από τους πολίτες, να συνεχίζει να περιμένει μια απάντηση, αλλά να μην τη λάβει ποτέ. Και αυτό πότε; Όταν στο γενέθλιο τόπο της Δημοκρατίας ενώ μπορούσε να γίνεται Δημοψήφισμα κάθε τέσσερα χρόνια, έχουν ήδη παρέλθει τριάντα τέσσερα, και ακόμη δεν έγινε καν το Δημοψήφισμα για το περιφερειακό {1}. Να περνούσαμε δηλαδή από την Τρίτη Δημοκρατία, τη λεγόμενη και μεταπολιτευτική περίοδο, στην Τέταρτη.

Ισοκρατία

Γιατί η Δημοκρατία στις επόμενες δεκαετίες, δεν θα κριθεί στο αν το ταγιέρ της είναι σκούρο μπλε ή πράσινο με ροζάκι, αλλά στο μέσα της. Στο ζήτημα της ισοτιμίας των περιφερειών -χώρες, είναι ο πιο σωστός όρος- με την Αθήνα. Τουτέσιν θα κριθεί στην Ισοκρατία, με πρώτο βήμα, την ιδέα των χωρών της Ελλάδας {2}. Εφόσον δε οι νυν εξαπάτησαν τους πολίτες με την αλά Ελληνικά επανίδρυση, και από την άλλη, οι πρώην, προ πολλού, έχουν ατιμάσει το συμβόλαιο με τις περιφέρειες, ενώ αμφότεροι συνεχίζουν να βαυκαλίζονται ότι διαθέτουν σχέδιο, εγώ δεν θα μείνω στα του έργου που έχουμε ξαναδεί. Ούτε και ξέρω αν η επανάληψη της ιστορίας είναι φάρσα.

Ξέρω όμως ότι η επανάληψη μιας φάρσας παραπέμπει σε φαρσέρ. Και ότι η φράση «έχουμε σχέδιο», δεν είναι απλά μια ακόμη υποκρισία, αλλά παραπέμπει σε αναιδείς. Και αν αντιτείνει κανείς ότι αυτά που λέω συνιστούν μιαν αναίδεια από την ανάποδη, έχω να πω ότι ναι μεν μόνο με αναίδεια -όπως γίνεται με τα εμβόλια- καταπολεμείται η αναίδεια, όμως αυτό θα ίσχυε, αν δεν υπήρχαν ιδέες, σαν αυτές που προτείνονται, ώστε να αντιμετωπιστεί η, κατά τον Ευριπίδη, «μεγίστη των εν ανθρώποις νόσων πασών αναίδεια». Αυτό το τελευταίο στάδιο της πολιτικής ένδειας.

Αιρετά Μέσα

Μια άλλη ιδέα είναι να θεσπιστεί για όλους χωρίς εξαίρεση τους Βουλευτές, το πέραν των δύο τετραετιών ασυμβίβαστο. Μια τρίτη δε, αφορά το τηλεοπτικό σίχαμα των Αθηνών. Λέω λοιπόν ότι εφόσον το ζάπινγκ συνιστά αυταπάτη, και τα οργανικά μέρη του σιχάματος, οι γνωστοί προαγωγοί, παρουσιαστές, και επιστημονικοί υποβολείς, μετά των επιλεκτικά προσκεκλημένων νομιμοποιητών εκ της επίσημης πολιτικής, δεν λαμβάνουν υπόψη τη γνώμη, τη θέληση, και τα δικαιώματα των Πολιτών, όπως και τους Δημοκρατικούς κανόνες, μια λύση υπάρχει. Από τα αυθαίρετα Μέσα, να πάμε στα αιρετά. Όσο για το πώς και τι, μπορεί να υπάρξει η κοινωνική ετυμηγορία για την αξιολόγηση. Επόμενα κι η εκλογή. Στις εκπομπές δε του διαλόγου -που μόνο διάλογο δεν περιλαμβάνουν- ας δοκιμαστεί η συμμετοχή αιρετών εκπροσώπων των πολιτών, με ασυμβίβαστο ως προς τα υπόλοιπα αιρετά αξιώματα.

Σημ.{1}, Ο. π., Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, Θράκη 2004,
Ιστοσελίδα Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης,
http://alex.eled.duth.gr/kipouros/
Σημ.{2}, Ο. π., Οι χώρες της Ελλάδας, Κόσμος του Επενδυτή, 13 & 14 Σεπτ.’08,
Υστερόγραφο
Περί διαγραφών Βουλευτών
Ναι μεν ο πρωθυπουργός ή ένας αρχηγός κόμματος μπορεί να διαγράφει μέλος ή μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας, όμως να μπορεί και ο Βουλευτής να κρίνεται για την πράξη του. Ακόμη και στην εκδίκαση των ποινικών αδικημάτων, οι βαθμοί είναι δύο. Γιατί λοιπόν στα κόμματα και τη Δημοκρατία να υπάρχει μόνον ένας; Είναι λογικό; Όταν μάλιστα, ως είθισται, κυριαρχεί η επιβολή της ποινής του «θανάτου»;
Πως θα εφαρμόζεται το νέο θεσμικό μέτρο; Με συμπληρωματική πολιτική εκλογή στο αμέσως, μετά από τη διαγραφή, διάστημα, οπότε η ψήφος των εκλογέων της ίδιας περιφέρειας θα δίδεται είτε στο διαγραφέντα Βουλευτή είτε στον υποψήφιο που θα βάζει -φυσικά μόνο το εν λόγω- πολιτικό κόμμα. Αν μεν ο διαγραφείς λάβει λιγότερο από το 50% των ψήφων, τότε την έδρα θα την καταλάβει ο νέος υποψήφιος. Αν λάβει περισσότερο, θα μπορεί να διατηρήσει την έδρα του ως ανεξάρτητος μέχρι το πέρας της τετραετίας. Αν και το πιο λογικό είναι, αν θέλει, να μπορεί να επανενταχθεί ώστε να είναι και πάλι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές, με τα ίδια χρώματα.
Το σκεπτικό είναι απλό. Όπως η ψήφος εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση χρειάζεται τη λήψη 50% +1 του αριθμού των Βουλευτών, και λαμβάνεται όχι μόνο στην αρχή της τετραετίας αλλά και ενδιάμεσα, είτε σε περιπτώσεις μομφής είτε όταν τίθεται από την ίδια την Κυβέρνηση, έτσι και σε περίπτωση διαγραφών ή ανεξαρτητοποιήσεων να θεσπιστεί η δυνατότητα ενδιάμεσης ψήφου εμπιστοσύνης και για το Βουλευτή. Η οποία προφανώς οφείλει να είναι το 50% +1 των ψήφων των πολιτών της περιφερείας που εκπρο
σωπεί.

Αιρετά Τηλεοπτικά Μέσα


Του Χρήστου Κηπουρού

Ναι μεν, θα πουν πολλοί, ότι τα Μέσα είναι Αγορά, και άλλοι θα προσθέσουν τα περί του ανταγωνισμού στερεότυπα, όμως όταν στην Κλασσική ακόμη Αθήνα, η Αγορά ήταν χώρος Δημοκρατίας, δεν γίνεται είκοσι πέντε αιώνες μετά, η Δημοκρατία να είναι χώρος Αγοράς. Να εκπέσει σε γιουσουρούμ. Η δε Εκκλησία του Δήμου να γίνει το Μοναστηράκι του ίδιου Δήμου, με τα παλαιοπωλεία του, να αυτοαποκαλούνται κόμματα. Δηλαδή από τους δερματοπώλες και τους αλλαντοπώλες των Ιππέων του Αριστοφάνη να έρθουμε στους εκ της επίσημης πολιτικής σκουπιδεοπώλες και τους κλοπιμαιοπώλες ιδεών, όπως γίνεται επί δεκαετίες τώρα, με τα τηλεοπτικά κυρίως Μέσα να τους προβάλλουν κατά κόρον, και με τους κλασσικούς εκείνους φασίστες να μοιάζουν σαν άγγελοι μπροστά στους υπεργολάβους τηλεπαρουσιαστές.

Των οποίων η «αξιοσύνη» των μισθών κρίνεται από τον αποκλεισμό της παρουσίας του επικίνδυνου να αποκαλύψει τη γύμνια τους, νέου. Κάτι για το οποίο το γνώριμό τους παλιό, από τη συμπολίτευση έως και τις αντιπολιτεύσεις, είναι ανώδυνο, και γι’ αυτό αποδεκτό. Εξ ου και η ολιγάριθμη ομάδα των προσώπων που απαρτίζουν την τηλεπολιτική ολιγαρχία ενώ οι κάθε χρώματος βαφτιστικοί, την αναπαράγουν σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.

Και όμως υπήρχε και υπάρχει η μετά των Δημοκρατικών κανόνων Αγορά. Άλλωστε η ιστορία διδάσκει ότι η Δημοκρατία και το Εμπόριο δεν έχουν λίγα αμοιβαία οφέλη. Όμως, αν η Δημοκρατία παραπέμπει στην Κοινωνία, και η Αγορά στην Οικονομία, η Κοινωνία, όχι μόνον έχει ηθικό και πολιτικό προβάδισμα απέναντι στην Οικονομία αλλά και χρονικό. Οι Κοινωνίες άλλωστε υφίστανται πολύ πριν από τις Οικονομίες. Υπάρχουν δε, από τότε που εμφανίστηκαν στην ιστορία οι πολιτισμικές οντότητες που ονομάστηκαν λαοί.

Μόνο που δεν συνέβη το ίδιο με τη Δημοκρατία. Η οποία σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, παραμένει ουτοπία. Αν πάλι -έστω- αποδεχθούμε ότι υπάρχει μια ημέρα Δημοκρατίας κάθε τέσσερα χρόνια, τότε, τι γίνεται με τις άλλες χίλιες τετρακόσιες εξήντα ημέρες; Γιατί δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική οι απαντήσεις της κάθε κυβέρνησης, περί της λαϊκής εντολής, με τετραετή ισχύ. Το ερώτημα που χρειάζεται απάντηση, αφορά το μεταξύ των διαδοχικών εκλογών διάστημα. Και μια επιπλέον ημέρα, π.χ. Άμεσης Δημοκρατίας, για ένα Δημοψήφισμα, είναι κάτι, όμως δεν αρκεί.

Χρειάζεται να ανακαλυφθούν, και βέβαια να περιληφθούν στο Σύνταγμα -κάθε χώρα, μετά από κάποιες δεκαετίες, αποκτά, ούτως ή άλλως, νέο καταστατικό χάρτη- νέοι τρόποι ελέγχου της Δημοκρατίας από τους Πολίτες. Ναι μεν δεν μπορεί να γίνονται κάθε ημέρα εκλογές, όμως δεν ισχύει το ίδιο για το «κάθε ημέρα Δημοκρατία», που αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των Πολιτών, και οι οποίοι οφείλουν να το διεκδικούν από όλους εκείνους που το αφαιρούν. Ειδικά στην δική μας περίπτωση έπρεπε εδώ και χρόνια να έχει ανοίξει ο διάλογος για τη Δημοκρατία που θα ονομασθεί Τέταρτη {1}, αφού η μετά από το 1974, ήταν η λεγόμενη Τρίτη. Η οποία έζησε και κατέληξε ως αιχμάλωτη δύο άντε τριών το πολύ πολιτικών Οίκων, μετά των γραφειοκρατικών τους αυλών, όσο και τεσσάρων πέντε τηλεοπτικών Σταθμών.
Αν η απελευθέρωση από τα υπαρκτά παλάτια και τα πριγκιπάτα, των, για δύο και πλέον συναπτές δεκαετίες, γαλαζοαίματων κάθε χρώματος, σε Βουλευτικά έδρανα ή και Ευρωβουλευτικά, βρίσκεται στη θέσπιση του ασυμβίβαστου για το πέραν των δύο τετραετιών διάστημα. Και αν η ισοτιμία των Περιφερειών -Χώρες {2}, είναι ο πλέον σωστός όρος- προς την Αθήνα, είναι η άλλη όψη της Δημοκρατίας. Η αντιμετώπιση των Μέσων της Πρωτεύουσας σαφώς και δεν βρίσκεται στην ψευδαίσθηση του ζάπινγκ.

Με άλλα λόγια, στην προτίμηση της Μεγάλης χωματερής των Νέων Λιοσίων, έναντι εκείνων του Γραμματικού ή των Ταγαράδων. Ναι μεν οι Πολίτες ακόμη αντιδρούν, και δεν έχουν παραδώσει το πνεύμα, όμως η ανθρωπολογικού τύπου παραμόρφωση δεν σταμάτησε. Ούτε και η προώθηση μιας Κοινωνίας τηλεοπτικών ρακοσυλλεκτών. Άλλο το τηλεκοντρόλ, και άλλο το κοντρόλ. Όπως το κοντρόλ της Δημοκρατίας, από τους Πολίτες.

Με δεδομένη μάλιστα την αναμφισβήτητη αποτυχία των θεσμών δεοντολογίας, όπως του Ε.Σ.Ρ. κλπ., που ευθέως παραπέμπει στην ανυπαρξία ιδεών από όλους εκ του πολιτικού φάσματος, χρειάζεται, διαφορετικής κλίμακας, θεσμική πρόταση. Εφόσον δε τα τηλεοπτικά κυρίως Μέσα, με τόση ξεδιαντροπιά, συνεχίζουν να αφαιρούν από τους Πολίτες τη Δημοκρατία, χρειάζεται να βρεθεί το πώς θα αναπληρωθεί. Κατά τη γνώμη μου, ένα μικρό βήμα προς τον εκδημοκρατισμό αυτό, αποτελούν τα εκλεγμένα Μέσα.

Γιατί αν το λιγότερο που κάνουν είναι να αυθαιρετούν, να μην λαμβάνουν δηλαδή υπόψη τη γνώμη, τη θέληση, όσο και τα δικαιώματα των Πολιτών, όπως και τους Δημοκρατικούς κανόνες, τότε δεν έχουμε παρά από τα Αυθαίρετα αυτά Μέσα, να πάμε στα Αιρετά. Όσο για το πώς και τι, μπορεί να ανοίξει ένας Δημόσιος διάλογος. Ένας διάλογος για την Τέταρτη Δημοκρατία, με βάση, πριν από όλα τα άλλα, μια δημιουργική επιστροφή στην περί του Κυρίαρχου Λαού, Συνταγματική Πρόνοια. Η οποία και να προνοήσει για τις νέες διασφαλίσεις της κυριαρχίας, και παραπέρα, της Δημοκρατίας.

__________


Σημ.{1}, Χρ. Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, Θράκη 2004, Ιστοσελίδα Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, http://alex.eled.duth.gr/kipouros/

Σημ.{2}, Ο. π., Οι χώρες της Ελλάδας, Κόσμος του Επενδυτή, 13 & 14 Σεπτ.’08,

Οι Χώρες της Ελλάδας

Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού

Η λέξη «Περιφέρεια» σαν Διοικητική οντότητα, δεν υπάρχει στα λεξικά της αρχαίας Ελληνικής. Εκεί τη συναντά κανείς με τη γεωμετρική έννοια, ως κλειστή καμπύλη γραμμή, η οποία ως τέτοια, ως όριο του κύκλου, δεν έχει έκταση. Αντίθετα δηλαδή, από τη σημερινή της έννοια. Από την άλλη, ως ιστορική, γεωγραφική και πολιτισμική οντότητα, και κυρίως βέβαια ως Διοικητική, έχει εισαχθεί από την υπόλοιπη Ευρώπη, ως μετάφραση της Αγγλικής «region». Μόνο που η Λατινική λέξη «regio», από όπου και προέρχεται ο όρος «region», ανέκαθεν σήμαινε «Χώρα». Όπως άλλωστε και στα αρχαία, η λέξη «Χώρα» σήμαινε το χώρο, την έκταση, τη γη, την πατρίδα τινός. Και δεν είναι άσχετη με όλα αυτά η προϊστορική θεοποίηση της γης και η προσευχή για τη γονιμότητά της, προτού η λατρεία της μετεξελιχθεί σε αγάπη προς την πατρίδα, και σε πατριωτισμό.

Όπως επίσης δεν είναι άσχετο το ότι μια λέξη, όπως η «Περιφέρεια», χωρίς ιστορικό όσο και εννοιολογικό αντίκρισμα, αδυνατεί να εμπνεύσει, και επόμενα να αγαπηθεί. Για αυτό ίσως και εγώ όταν τη διαβάζω ή την ακούω, σκέφτομαι το άσχημο συνήθως εκείνο κτίριο όπου είναι εγκατεστημένος ο εκ των Αθηνών διορισμένος κυβερνητικός καημακάμης, ο λεγόμενος Γενικός Γραμματέας της Περιφέρειας ή Περιφερειάρχης. Για αυτό από πολύ καιρό έψαχνα να βρω άλλη λέξη, με αντίκρισμα, που να καλύψει το κενό. Εννοιολογικά, ηθικά και πολιτικά.

«Οι κάτωθεν»

Όπως λοιπόν συμβαίνει και στην υπόλοιπη Γηραιά Ήπειρο, έτσι θα ήταν και εδώ πιο σωστό, αν αντί των Περιφερειών, μιλούσαμε και μείς για «Χώρες». Δεν ανακαλύπτω βέβαια τον τροχό. Η Γραμματεία αναφέρει τη «Χώρα των Φαιάκων» και το γνωστό παραδοσιακό άσμα, τη φράση «του Αλεξάνδρου η Χώρα». Όπως η Εκκλησία μιλάει για «Νέες Χώρες», αναφερόμενη σε τόπους με βάση τον ύστερο χρόνο ενσωμάτωσης στον εθνικό κορμό. Όπως το «Χωρίον» και το «Χωριό», είναι υποκοριστικά του Χώρου και της «Χώρας», και ο «Χωρικός» ετυμολογικό επίσης όσο και εννοιολογικό τους παράγωγο. Όπως επίσης «Χώρες» ονομάστηκαν πρωτεύουσες νησιών, όπου η Χώρα ταυτίζεται με την Πόλη, στην οποία, όπως και σε κάθε Πόλη, αυτήν την πλέον σημαντική συλλογική ανθρώπινη δημιουργία, ανήκει από μια Περιφέρεια, και όχι αντιστρόφως.

Κατά τα άλλα, αν η λέξη «Ενδοχώρα», όπως και η λέξη «Επαρχία», αναδίδουν έναν ενδογενή όσο διάχυτο Επαρχιωτισμό, αν δεν συνιστούν ύβρη, όπως επίσης συνέβη, ως μη όφειλε, με τις λέξεις «Χωριό» και «Χωρικός», η Περιφέρεια αποδείχθηκε συνώνυμο με τα σύνορα, το περιθώριο και το όριο του κύκλου, όπως στη Γεωμετρία. Και γιατί μετά τον Καποδίστρια ένα, και τον Καποδίστρια δύο, που έχουν ως κοινό τόπο, τα ομώνυμα τρισάγια για το Χωριό, θα απομένει πια μόνον ο τρία. Τουτέστιν, το τρισάγιο για τις Περιφέρειες. Εκτός και αν αυτές φερθούν όπως «οι κάτωθεν», που όπως θα έλεγε ο Καστοριάδης, πάντοτε αποβάλλουν αυτά που προέρχονται από τους άνωθεν. Και αν αγωνιστούν να βγάλουν τα εισαγωγικά. Να αναδειχθούν σε Χώρες.
Από Κράτος, Χώρα

Για αυτό εδώ και χρόνια γράφω για το πέρασμα από την κεκοιμημένη, πλην όμως όχι ακόμη ενταφιασμένη μεταπολίτευση, τη γνωστή και ως Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, προς την ήδη αργοπορημένη Τέταρτη Δημοκρατία {1}, ένα από τα κλειδιά της οποίας είναι και οι αιρετές Περιφέρειες, που ναι μεν όλοι πλέον τις εξαγγέλλουν, πλην όμως αποσιωπούν ότι αυτές θα επιτύχουν μόνον αν αναλάβουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο ούτως ώστε η αναπτυξιακή ισοτιμία, ως η άλλη όψη της Δημοκρατίας, να διέπει τις σχέσεις με την Πρωτεύουσα. Ναι μεν ο κύκλος στα μαθηματικά δεν τετραγωνίζεται, όμως στη λογική, ιδίως τη γνωστή και ως τετράγωνη, επόμενα και στην Πολιτική, μπορεί να περιφερειοποιηθεί, όσο και να τετραγωνιστεί, έως και ο φαύλος κύκλος, όπως είναι ο ημεδαπός, ο Αθηναϊκός. Λέω λοιπόν ότι η Περιφέρεια, τόσο λεκτικά, όσο και αναπτυξιακά, μπορεί να ξαναγίνει Χώρα. Και η Πρωτεύουσα, από Κράτος που είναι, να ξαναγίνει και αυτή Χώρα. Να ξαναποκτήσει χώμα, γη, οξυγόνο, άνοιξη και χελιδόνια, που κι αυτά ακόμη την εγκατέλειψαν, όταν δεν είχαν που να μείνουν αφού δεν έβρισκαν χώμα για φωλιές.

Πρώτα βήματα

Λέω ακόμη ότι οι εκπρόσωποι του Κράτους στις Περιφέρειες, με πολιτική ευθύνη για τα Υπουργεία Δικαιοσύνης, Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών, να ορίζονται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όχι από την Κυβέρνηση. Και όπως τα δύο think tank, ο συλλογικός Αριστοτέλης και ο ομώνυμος Δημόκριτος {1}, που θα επεξεργάζονται τα βασικά νομοσχέδια -ο πρώτος, για την κοινωνία και την οικονομία, και ο δεύτερος, για τη Δημοκρατία- που θα φέρνει στη Βουλή η εκάστοτε κυβέρνηση, να ορίζονται και να υπάγονται και αυτά, στην αρμοδιότητα της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Η οποία και συμβολίζει άλλωστε την εθνική ενότητα και την ομοψυχία. Και όπως η Κυβέρνηση θα όφειλε τότε, ως ένας νέος συλλογικός Τρικούπης, να προωθούσε, ακόμη και μέσω της εκχώρησης του δικαιώματος εκμετάλλευσης, μια καινούργια ενότητα και συνοχή, τη Χωρική. Πρώτο βήμα, η Ένωση των Περιφερειών-Χωρών, από την Εγνατία και την Ιόνια έως τον Π.Α.Θ.Ε., με ηλεκτρικό όσο και ηλεκτρονικό σιδηρόδρομο -Rail e-Services- ανταγωνιστικό, προς τη Γαλλική και τη Γιαπωνέζικη τεχνολογία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μια μοντέρνα θεμελίωση της οικονομικής, της αναπτυξιακής και της Χωρικής ενοποίησης, με την παράλληλη συμβολή ενός ταμείου αλληλεγγύης {2}, που έπρεπε να είχε ήδη γίνει από ετών. Όπως, ταυτόχρονα έπρεπε να είχε θεσπιστεί το πέραν των δύο τετραετιών ασυμβίβαστο για τους Βουλευτές. Ένα ακόμη πρώτο βήμα προς την Τέταρτη Δημοκρατία {1}.

____________


Σημ.{1}, Χρ. Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, Θράκη 2004, Ιστοσελίδα Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, http://alex.eled.duth.gr/kipouros/

Σημ.{2}, Ο. π., Αγώνας για τη Γεωοικονομική Δημοκρατία, Γόρδιος, Αθήνα 2002,

Ευρώπη, Ευρωσία, Εύξεινος, Ευρασία

Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού
Είναι λογικό, τα «ευ» από τα οποία αρχίζουν οι λέξεις και ο νεολογισμός του τίτλου, να δημιουργούν συνειρμούς με το ρητό «ουκ εν πολλώ το ευ, αλλ΄ εν τω ευ το πολύ». Και μάλιστα ένα πολύ που γίνεται ακόμη πιο πολύ, λόγω των πολλών «ευ». Όμως μια δεύτερη σκέψη λέει ότι αν ξαναζούσαν ο Χατζηδάκης και η Μελίνα, τότε, εκτός των παιδιών του Πειραιά, θα τραγουδούσαν και για τα παιδιά της Δημοκρατίας. Ότι και η ίδια θάθελε να είχε ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά. Μια ευχή ευγονίας, έτσι ώστε η Ευρώπη, η Ευρωσία, ο Εύξεινος, και η Ευρασία, να αναδεικνύονταν σε παιδιά της. Μόνο που τότε τα τέσσερα αυτά μέρη, θα προϋπέθεταν «τα μάτια δεκατέσσερα», όπως άλλωστε θα μας συμβούλευαν και οι γιαγιάδες μας.

Δημοκρατία παντού

Ας αρχίσουμε όμως από την Ελλάδα. «Δημοκρατία παντού», και πιο συγκεκριμένα, η Τέταρτη Δημοκρατία {1}, η νέα περίοδος, που μετά τον ενταφιασμό του από πολλών ετών άταφου ψοφιμιού της μεταπολίτευσης, είναι και η απάντηση προς τους καθημάς ταχυδακτυλουργούς, που «δεν μας διασκεδάζουν, μας κυβερνούν», όπως τραγουδάει η Αντιγόνη Ιονάτου. Μιλώ για τα τρικ των κατά καιρούς κυβερνήσεων της χώρας αφού δεν είχαν να πουν ή να κάνουν κάτι άλλο. Από τον «εκσυγχρονισμό παντού» της δεκαετίας του ΄90, ως τις «μεταρρυθμίσεις παντού», στη δεκαετία που διανύουμε.


Αν υπάρχει κάτι κοινό στα δύο «παντού» είναι η αντιστροφή των ρόλων στο γνωστό παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Αντί ευσήμων για τη γάτα που πιάνει τα ποντίκια, συμβαίνουν πράματα και θάματα. Ανάμεσά τους, η μετάλλαξη της γάτας που γίνεται ποντίκι, αν όχι εκ της κατηγορίας των αρουραίων που ως γνωστό γεννούν και πολλές φορές το χρόνο και από αρκετά μικρά. Και από την άλλη, το ποντίκι που γίνεται «γάτα», κατά τα κοινώς αποδεκτά από την πιάτσα. Μόνο που η σχέση της τελευταίας με την Αρχαία Αγορά, περιορίζεται απλά σε συνωνυμία, αν δεν αποτελεί ύβρη της.

Νέα βήματα

Τα υπενθύμισα όλα αυτά, προκειμένου να καταδείξω για άλλη μια φορά, τη μεγάλη αναγκαιότητα της Τέταρτης Δημοκρατίας {1} στη χώρα μας που θα της έδινε, μεταξύ άλλων, τη δυνατότητα να πρωταγωνιστήσει και στην υπόθεση της Δημοκρατίας της ευρύτερης περιοχής. Και εξ αυτής, στη Δημοκρατική Γεωοικονομία των τεσσάρων μερών του τίτλου. Αυτά έψαξα στην τρέχουσα δεκαετία, με τα βιβλία «Αγώνας για τη Γεωοικονομική Δημοκρατία», «Τέταρτη Δημοκρατία», και «Σημειώσεις Πολιτικής Γεωοικονομίας», όμως η πολιτική, και ειδικότερα η ενεργειακή, όσο και γεωπολιτική επικαιρότητα, επιβάλουν να γίνουν νέα βήματα. Βήματα που θα σχετίζονται με την οικονομία και τη Δημοκρατία, και καταρχήν στη δική μας χώρα, που συνδέεται, τόσο άμεσα, όσο και πολύμορφα, με όλα αυτά, λόγω, μεταξύ των άλλων, της σπάνιας γεωπολιτικής θέσης μας, ως μιας χώρας επινείου επινείων.
Ειδικά στους σημερινούς πανάκριβους ενεργειακούς καιρούς, αν σκεφτούμε με όρους γεωοικονομικής Δημοκρατίας, και βέβαια ως Ευρώπη -να δούμε δηλαδή μακριά, όπως επιτάσσει η ετυμολογία του ονόματός της- εύκολα μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι αν η Γεωοικονομική Δημοκρατία βρίσκεται κάπου, αυτό το κάπου, είναι ο βυθός του Εύξεινου. Συγκεκριμένα οι υποθαλάσσιες, όσο διαμήκεις ζεύξεις του Ανατολικού με το Δυτικό Εύξεινο, διαμέσου αγωγών φυσικού αερίου. Ρωσικού αερίου, Ιρανικού, Αζέρικου, Κασπιανού, Τουρκμενικού κλπ.

Εύξεινος Αγωγός

Ο Εύξεινος αγωγός {2}, ένας κλάδος του οποίου είναι κι ο γνωστός κατά τα τελευταία δυο τρία χρόνια North & South Stream, αποτελεί το μεγάλο έργο του εικοστού πρώτου αιώνα για την Ευρώπη, και όχι μόνο για αυτή. Είναι η δια του φυσικού αερίου από κάθε παραγωγική πηγή, ενεργειακή εξασφάλιση. Οικονομική, όσο επίσης και ανταγωνιστική, για την ίδια. Όπως όμως και η Ευρωσία για τη Ρωσία, που όφειλε ήδη από ετών {3} να αποτελούσε το επόμενο βήμα για την Ευρωπαϊκή διεύρυνση, αντί του κεμαλικού της αλληθωρισμού. Όπως απαιτείται η διεύρυνση της Γεωοικονομικής Δημοκρατίας στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας. Από το Ιράν μέχρι στους νέους δρόμους του μεταξιού, του πράσινου χρυσού, των αγωγών φυσικού αερίου: Ιράν, Αρμενία, Γεωργία, Εύξεινος, Ευρώπη, καθώς και, Κασπία, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Εύξεινος, Ευρώπη. Εκ των οποίων, ο ένας αγωγός μπορεί να ονομαστεί, όπως έχω προτείνει {4}, Ιάσων και Ορφέας.


Η ενσωμάτωση στις Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες και ο εμπλουτισμός τους με την Πολιτική Γεωοικονομία και τη Γεωοικονομική Δημοκρατία στην ευρύτερη περιοχή, θα επέτρεπαν να αναδειχθούν οι όντως μεγάλες Ιρανικές ενοχές στην αντιμετώπιση των εκατομμυρίων αυτοχθόνων Κούρδων που ζουν στο Ανατολικό Κουρδιστάν. Το λέω αυτό γιατί η Ευρωπαϊκή ευθυγράμμιση με τα Αμερικανικά σχέδια εισβολής και στο Ιράν, βρίσκεται στον αντίποδα κάθε είδους αρχής και αξίας. Όπως επίσης και η υιοθέτηση των υπερατλαντικών αστειοτήτων περί Ιρανικής πυρηνικής τρομοκρατίας.

Ένωση Φυσικού Αερίου

Διαφορετικά θα εξελιχθούν για όλους τα πράγματα αν υιοθετηθεί το σχέδιο αυτό της Ευρωπαϊκής Γεωοικονομικής Δημοκρατίας που αναπτύσσω. Μια δημιουργική δε, ως προς αυτό, επιστροφή στην προ πεντηκονταετίας Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα, που υπήρξε και ο πρόδρομος της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είναι άλλη από την Ένωση Φυσικού αερίου. Μια Ένωση, από την Ευρώπη, τη Βόρεια Αφρική και την Ευρωσία, μέχρι τον Εύξεινο και την Ευρασία. Πρόδρομος και αυτή με τη σειρά της, για μια ευρύτερη γεωοοικονομική και γεωπολιτισμική, όσο και Δημοκρατική Ένωση. Μια Μεγάλη Ένωση με ανώτερες ποιοτικά μορφές πολιτικής όσο και Δημοκρατίας, και όχι σαν κάτι άλλες, που απλά και μόνο ικανοποιούν τη ματαιοδοξία εκείνων που τις επικαλούνται, για να ξεχαστούν την επαύριον.


Θα μπορεί στη Μεγάλη αυτή Ένωση να λάβει μέρος επίσης, και η Τουρκία. Ισότιμα. Όχι βέβαια ως προαγωγός {5} , όπως επιδιώκει και το επιτυγχάνει σήμερα. Και αυτό, παρά τη δέσμευσή της ως υποψήφια για ένταξη χώρα στην Ε.Ε., ως προς τα λεγόμενα κριτήρια της Κοπεγχάγης, που με τη σειρά τους αποδεικνύεται ότι δεν φτάνουν. Κατά τα άλλα, το τανκ, η δεξαμενή, η λίμνη δηλαδή του φυσικού αερίου που ονειρεύονται να αποτελέσει η χώρα τους οι κεμαλιστές, όσο και οι κεμαλισλαμιστές, βρίσκεται λίγο βορειότερα. Είναι ο Εύξεινος Πόντος, για τον οποίο επιπρόσθετα, αν μη τι άλλο, δεν χρειάζεται να καταβάλλονται τέλη διέλευσης. Πόσο μάλλον κέρδη από την «εμπορία» του φυσικού αερίου, όπως ήδη αποκομίζει η γειτονική χώρα από την Ελλάδα, στην οποία το πουλάει διαμέσου του αγωγού του I.T.G.I., τμήμα του οποίου αποτελεί ο, ιδιαίτερων και δη αποσταθεροποιητικών συμβολισμών, αγωγός Προύσας Κομοτηνής {6}.

Παράκαμψη της Τουρκίας

Μπορεί μια μερίδα της Ευρώπης να συνεχίζει να ατενίζει την πέραν του Ατλαντικού χώρα, όμως υπάρχουν και δυνάμεις της, που σύντομα θα στραφούν στη διαμέσου του Εύξεινου, υποθαλάσσια ενεργειακή παράκαμψη της Τουρκίας. Εκτός δηλαδή από τα χερσαία Δαρδανέλια που είναι η μικρή παράκαμψη, υπάρχει και μεγάλη. Όπως έγινε και διαμέσου της Βαλτικής θάλασσας με τον υποθαλάσσιο αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream {3}, που παρακάμπτει αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα ευρωπαϊκού εδάφους, γλιτώνοντας, μεταξύ των άλλων, τα τεράστια τέλη διέλευσης από τις χώρες από όπου διέρχονταν οι χερσαίοι αγωγοί. Πόσο μάλλον που η Τουρκία, πέραν της άρνησής της να αποτελέσει χώρα διέλευσης, και της απαίτησης να είναι το ευρωπαϊκό ενεργειακό εμπορικό κέντρο, επιθυμεί επιπλέον να αναπαραγάγει την ενεργειακή εξάρτηση των χωρών-πελατών, όπως ήδη έχει συμφωνήσει από το 2001, με την Ελλάδα.

Σημειώσεις

{1} Χρ. Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, 36η έκδοση. Η εργασία δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου της Θράκης στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://alex.eled.duth.gr/kipouros/

{2}, ο. π., Εύξεινος Αγωγός, Θράκη Αύγουστος 2003, βλ. Σημειώσεις Πολιτικής Γεωοικονομίας, στην ιστοσελίδα του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου της Θράκης στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://alex.eled.duth.gr/kipouros/ .

{3} ο. π., Η δική μας Αλεξανδρούπολη, εφ. ΘΕΣΣΑΛΙΑ, Βόλος, 06 /05/ 2003. Με το ίδιο κείμενο είχε προταθεί στην Ελληνική Προεδρία να θέσει κατά τη κοινή σύνοδο Ε.Ε. και Ρωσίας στην Αγία Πετρούπολη το ζήτημα της ένταξης της Ρωσίας στην Ε.Ε. αναβαθμίζοντας με τον τρόπο αυτό την από 4ης Ιουνίου 1999 κοινή στρατηγική της Ε.Ε. για τη Ρωσία που είχε υπογράψει για τη Γερμανική Προεδρία της Ε. Ε., ο τότε Καγκελάριος Σρέντερ. Εξ ου και ο υποθαλάσσιος αγωγός φυσικού αερίου Nord Stream.

{4}, ο. π., Αργώ και Εύξεινος, Κόσμος του Επενδυτή, 21 & 22 Ιουνίου ΄08,

{5} ο. π., Αγωγοί, παραγωγοί και προαγωγοί στην Ευρασία, Κόσμος του Επενδυτή, 25 Αυγ.΄07,

{6} ο. π. , Νέος γύρος στη μάχη των Αγωγών Φυσικού Αερίου, Επενδυτής 18 & 19 Αυγούστου 2001,