Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Κώστας Τσαρούχας. Ένας ευεργέτης της εκπαίδευσης;

του Πασχάλη Χριστοδούλου*

Παραλάβαμε με courier (Γενική Ταχυδρομική) εντελώς δωρεάν, ακόμη και τα έξοδα αποστολής ήταν πληρωμένα το «εκπαιδευτικό πακέτο», «Κάπνισμα η απόλαυση που σκοτώνει» του δημοσιογράφου Κώστα Τσαρούχα εκδόσεις ΑΛΗΘΕΙΑ. Δεν είναι η πρώτη φορά που μας διατίθεται παρόμοιος φάκελος με DVD βιβλίο και περιοδικά. Είχαν αποσταλεί στο παρελθόν (τότε έφεραν τη σφραγίδα του ΟΣΚ) αντίστοιχα για τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, πάλι του ιδίου.
Έπειτα από 25 χρόνια στο χώρο της εκπαίδευσης, με την ανάλογη εμπειρία αλλά και την αντιμετώπιση που υφιστάμεθα ως εργαζόμενοι από την πολιτεία διαχρονικά, δικαιούμαι να καταθέσω δημόσια ορισμένα ερωτήματα.
1. Υπάρχει έγκριση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για τη διανομή στα σχολεία; Γνωρίζουν καλά οι εκπαιδευτικοί ότι υπάρχουν συγκεκριμένες εκδόσεις που επιτρέπεται να βρίσκονται στις βιβλιοθήκες των σχολείων και μόνον αυτές.
2. Πως μπορεί να αξιοποιηθεί το συγκεκριμένο «εκπαιδευτικό πακέτο» με δεδομένο το ασφυκτικό διδακτικό πρόγραμμα των σχολείων;
3. Υπάρχει πρόνοια για το εύρος των μαθητών και των σχολείων στα οποία απευθύνεται το «Εκπαιδευτικό πακέτο»; Διανεμήθηκε σε Δημοτικά σε ολιγοθέσια Μειονοτικά (ακόμη και το πακέτο του Αλκοολισμού!), Γυμνάσια και Λύκεια. Δεν γνωρίζω αν έχει σταλεί και σε Νηπιαγωγεία. Αν αναλογισθεί κανείς τον αριθμό των σχολείων που έχει σταλεί, εύκολα μπορεί να συμπεράνει αρκετά πράγματα.
4. Οι Διευθύνσεις, τα Γραφεία Εκπαίδευσης και οι Σχολικοί Σύμβουλοι έχουν ενημερωθεί γι’ αυτήν αλλά και τις προηγούμενες αποστολές; Αν έχουν γιατί δεν συνέστησαν στους εκπαιδευτικούς και τον τρόπο αξιοποίησης; Και,
5. τέλος ως εργαζόμενος που από το διορισμό μου μέχρι τώρα ακούω για τις καλές προθέσεις της πολιτείας απέναντι στους εκπαιδευτικούς αλλά μονίμως υφίσταμαι τα επακόλουθα της δημοσιονομικής πειθαρχίας, δικαιούμαι να αναρωτηθώ: Ποιος χρηματοδοτεί και πόσο κοστίζουν αυτές οι δαπανηρές και ανώφελες εκδόσεις και ποιος ελέγχει την παιδαγωγική τους επάρκεια ώστε να μπαίνουν στις σχολικές βιβλιοθήκες;
Δεν επικαλούμαι τους θεσμικά υπεύθυνους της πολιτείας γιατί το «εκπαιδευτικό πακέτο» συνοδεύεται από δύο συστατικές επιστολές. Του υπουργού Εθνικής Παιδείας και του αντίστοιχου του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Τη συνείδηση των πολιτών θέλω να ακουμπήσω.
Ούτε φυσικά, βαυκαλιζόμενος, μπορώ να δεχτώ ότι ο εν λόγω δημοσιογράφος και η ΑΛΗΘΕΙΑ, δίκην ευεργετών στέλνουν στα σχολεία μας «εκπαιδευτικά πακέτα». Σε μια τέτοια εκδοχή ένας νέος της εποχής, απ’ αυτούς που τόσο υποτιμούμε και οι οποίοι μας παρέδωσαν μαθήματα κατά το πρόσφατο παρελθόν, με κυνισμό θα απαντήσει: Το άλλο με τον….. το ξέρεις;

* Εκπαιδευτικός, πρώην Δήμαρχος Σουφλίου www.xristodoulou.gr

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Καινούργιο πρόγραμμα ειρήνης για την Παλαιστίνη

Του Οδυσσέα Μπότσαρη

Οι Ισραηλινοί είναι αυτοί που είχαν οργανώσει τους αδελφούς μουσουλμάνους του Γιασίν. Με χρήματα του Ισραήλ τους έφεραν από την Αίγυπτο στην Παλαιστίνη για να κοντράρουν τους τότε εχθρούς του Ισραήλ. Το P.L.O. και τη στρατιωτική πτέρυγά του, τη Φατάχ του Γιασέρ Αραφάτ. Το έκαναν αυτό γιατί ήταν θρησκόληπτοι και οι Ισραηλινοί είχαν υποθέσει ότι καλύτερα οι Άραβες να μην μπλεκόταν με πατριωτικά αισθήματα αλλά να στρέφονταν προς τη θρησκεία. Ο πονηρός όμως Γιασίν, έφτιαχνε στρατό μυστικά. Δηλαδή τη Χαμάς. Την οποία σήμερα την παρουσιάζουν σαν τρομοκράτες. Σαν τρομοκράτες τους παρουσίαζαν και οι Άγγλοι τους Κυπρίους αλλά και τους Ιρλανδούς. Όπως οι Τούρκοι παρουσιάζουν ως τρομοκράτες τους Κούρδους.

Σήμερα οι διεθνείς πολιτικολόγοι προσπαθούν να εξηγήσουν τα πράγματα ως εξής:

1. Ο Μαχμούτ Αμπάς σε δυο ημέρες δεν θα είναι πια πρόεδρος και γι’ αυτό η Χαμάς κάνει επίδειξη ισχύος, λέγοντας στη διεθνή κοινότητα ότι από εδώ και στο εξής έχετε να κάνετε με εμένα που έχω εκλεγεί μάλιστα και δημοκρατικά.

2. Στις 20 Ιανουαρίου ο Ομπάμα θα συζητήσει με τον πρόεδρο του Ιράν ορισμένα ζητήματα «ζεστά». Το Ιράν μαζί με τον καινούργιο σύμμμαχό του τη Συρία, θέλει να είναι το κέντρο επίλυσης των προβλημάτων στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, αλλά και στην Παλαιστίνη.

3. Η Χεζμπολλάχ αλλά και η Χαμάς είναι κατά κάποιο τρόπο όργανά τους, και με αυτόν τον τρόπο το Ιράν κερδίζει τη θέση στην καρδιά του Αραβικού λαού, ο οποίος μέχρι σήμερα ζούσε πολλάκις με χρήματα της Σαουδικής Αραβίας. Το Ιράν λοιπόν για θρησκευτικούς αλλά και πολιτικούς λόγους μπαίνει από τη μεγάλη πόρτα της υπεράσπισης των θρησκευτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, μέσα στον Αραβικό κόσμο.

4. Η Τουρκία υποστηρίζει το Ισραήλ, διότι χαίρεται που η διεθνής κοινή γνώμη δέχεται να ονομαστούν η Χεζμπολλάχ και η Χαμάς τρομοκρατικές δυνάμεις διότι έχει και αυτή το P.K.K. της.

5. Μέχρι στιγμής το Παλαιστινιακό ήταν Αραβικό πρόβλημα. Τα περισσότερα όμως Αραβικά κράτη έχουν «ασπαστεί» για λόγους ευνόητους τη «δυτική χρηματοδότηση» των αναγκών τους. Έτσι η Ιορδανία, η Αίγυπτος και όλα τα υπόλοιπα κράτη έχουν ρίξει λίγο νερό στο κρασί τους.

6. Η Φατάχ και το P.L.O. του Αραφάτ ακολούθησε το δρόμο της διαπραγμάτευσης. Μετά όμως από τις όμορφες χειραψίες επί Κλίντον και Κάρτερ, μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων το Ισραήλ υποσχέθηκε αλλά δεν έπραξε σχεδόν τίποτα. Ο λαός βαρέθηκε πλέον τις υποσχέσεις και την υποκρισία της διεθνούς κοινότητας και πήγε με το μέρος της Χαμάς. Δεν είχε άλλη εκλογή.

Όλοι όμως αυτοί οι πολιτικολόγοι ξεχνούν ένα βασικό πράγμα. Την ίδρυση του Παλαιστινιακού κράτους. Και οι Τούρκοι επί της Ελληνικής επανάστασης του ‘21, μας έβλεπαν σαν γκιαούρηδες. Εμείς όμως δεν πολεμούσαμε ενάντια στη θρησκεία τους, πολεμούσαμε για την ανεξαρτητοποίηση των εδαφών μας. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Παλαιστίνη. Και όσοι τόσα χρόνια προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι θρησκευτικός πόλεμος, κάνουν λάθος. Μπορεί να φαίνεται στα διάφορα ρεπορτάζ που καίνε την Εβραϊκή σημαία και ορκίζονται στον Αλλάχ, αλλά για να διαβάσουμε ξανά το Μακρυγιάννη να δούμε και εμείς επί Κολοκοτρώνη τι λέγαμε και πως αντιδρούσαμε στα μπαϊράκια του Ιμπραήμ πασά.

Η Παλαιστίνη είναι καθαρός απελευθερωτικός αγώνας κατοχής. Όπως στην Κύπρο, και όπως στο τουρκικό Κουρδιστάν. Όπως και στο Θιβέτ. Να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Η Χαμάς είναι εκλεγμένη παράταξη. Αν η Παλαιστίνη είχε στρατιωτική δύναμη θα έκανε πόλεμο στο Ισραήλ. Δεν έχει και για αυτό κάνει γυφτοπόλεμο, πετροπόλεμο, και ενέργειες με ρουκέτες. Οι Ισραηλινοί όμως, ένας πεθαίνει από αυτούς, δέκα σκοτώνουν από τους άλλους. Και αυτό τραβάει χρόνια και χρόνια.

Το κακό είναι ότι ούτε οι μεν ούτε και οι δε δέχονται μπλε κάσκες ανάμεσά τους. Όταν οι Ισραηλινοί χτυπάνε, κλίνουν τις πόρτες να μη βλέπει κανείς τι γίνεται. Αν ήταν σωστοί σαν κράτος, θα ζητούσαν τη βοήθεια του Ο.Η.Ε.. Τον έχουν όμως τον Ο.Η.Ε. σαν μεγάφωνο να λέει ότι θέλουν αυτοί.

Καταλαβαίνει απόλυτα κανείς που σκοτώνονται αθώοι Ισραηλινοί κάθε φορά που πέφτει μια βόμβα στο έδαφός τους αλλά τόσα χρόνια δεν δίνουν στους Παλαιστίνιους αυτό που τους ανήκει. Οι Παλαιστίνιοι δεν είναι ακόμη αυτόνομο κράτος. Οι Ισραηλινοί κάνουν ό,τι θέλουν. Κάθε βόμβα που πέφτει στο Ισραήλ είναι για να θυμίζει στους Ισραηλινούς ότι πρέπει να δώσουν στους Παλαιστίνιους, αυτό που τους υποσχέθηκαν από τότε που ιδρύθηκε μόνο το Ισραηλινό κράτος.

Και κάθε φορά που μια βόμβα σκοτώνει έναν Παλαιστίνιο είναι για να θυμίζουν οι Ισραηλινοί στον κόσμο ολόκληρο ότι τους ξεγέλασαν όλους, τους κορόιδεψαν. Αυτοί έφτιαξαν το κράτος τους και οι παρταλάδες οι Άραβες ας πάνε στο διάβολο. Αυτοί είναι οι κύριοι των εδαφών και της περιοχής. Αυτοί διχοτόμησαν και τριχοτόμησαν τη γεωγραφία και την ιστορία της, διαμελίζοντας ταυτόχρονα το μαρτυρικό της λαό, που όλες αυτές τις δεκαετίες υφίσταται μύρια όσα.

Για αυτό να μην ξεχνάμε ορισμένα βασικά πράγματα. Κάθε βόμβα από τη μεριά της Παλαιστίνης είναι ένα αίτημα για δίκαιο, για δικαιοσύνη προς όλο τον κόσμο, και κάθε απάντηση από τη μεριά του Ισραήλ είναι μια πρόκληση ότι μόνο στους δυνατούς ανήκει το μέλλον. Οι καημένοι οι Παλαιστίνιοι, όχι μια, αλλά χίλιες βόμβες πρέπει να ρίξουν ο καθένας για τον εξευτελισμό που έχουν υποστεί.

Υπάρχει μια ομάδα στο Ισραήλ που λέγεται «Jewish voice for peace». Είναι νέα παιδιά που αντιστέκονται στα δεξιά καθεστώτα του Ισραήλ και λένε ότι πρέπει να ιδρυθεί ένα Παλαιστινιακό κράτος και πρέπει να το βοηθήσουμε να μεγαλώσει.

Όσο τώρα για τον Ομπάμα, άμα πει ότι η Χαμάς είναι τρομοκράτες, πάει να πει ότι και οι Κούρδοι είναι τρομοκράτες, οπότε τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Εκεί θα είναι Μπους. Εκτός και εάν έχει κανένα λαγό κρυμμένο κάτω από το μαύρο μαγικό καπέλο του να βγάλει την τελευταία στιγμή. Ποιος ξέρει μπορεί να σκαρφίστηκε με τη Χίλαρι Κλίντον κάποιο καινούργιο πρόγραμμα ειρήνης. Το οποίο δεν είναι άλλο από το επόμενο βήμα εκείνου που είχε κάνει για το ίδιο αυτό ζήτημα, ο μακαρίτης, ο Όλαφ Πάλμε.

Απλά αυτό που ξέρουμε εμείς μέχρι σήμερα είναι αυτά που είδαμε. Και είδαμε θλίψη, θυμό αλλά και ασπασμούς των διαμεσολαβητών της Ε.Ε., με επίσημους Ισραηλινούς. Που δεν είναι άλλο από τη συναίνεση στη βία. Δεν θα επεκταθώ στους θεσμικούς ημεδαπούς. Ούτε στην κυβέρνηση, ούτε και στην προετοιμαζόμενη να τη διαδεχθεί αντιπολίτευση. Γιατί, άλλη μια φορά, φάνηκαν να μην υπάρχουν.

Θέλω όμως με την ευκαιρία να πω κάτι για τους αυτόκλητους διαμεσολαβητές, όπως ο Τούρκος πρωθυπουργός. Ο οποίος εξαγγέλλοντας την υποτιθέμενη ειρηνευτική του περιοδεία στη Μέση Ανατολή, ταυτόχρονα έδωσε και εντολή για νέους τουρκικούς βομβαρδισμούς στο Νότιο Κουρδιστάν, ανοίγοντας έναν νέο κύκλο βίας. Μόνο που τον αποσιώπησε, και χωρίς καμιά αιδώ, μίλησε για το ίδιο ακριβώς, αλλά αλλού. Για το άνοιγμα ενός νέου κύκλου βίας στη Μέση Ανατολή.

Αναφορικά τώρα με το κλείσιμο του ματιού του στις μαζικές τουρκικές διαδηλώσεις συμπαράστασης προς τους «ομόδοξους» Παλαιστινίους, το έκανε γιατί γνωρίζει ότι τέτοιες κινήσεις θα ωφελήσουν, μια και έχουν πολλούς αποδέκτες. Από τη διεθνή κοινότητα με τη διαφήμιση του δήθεν ειρηνευτικού του σχεδίου, αρχής γενομένης από την Κύπρο, και την Ελλάδα, όπου ήδη πολλοί το εκθείασαν, έως την εσωτερική κεμαλική ικανοποίηση. Την οποία είχε ως στόχο η συνήθης, η κάτωθεν του γνωστού και τεράστιου πορτρέτου του Κεμάλ φωτογράφηση, στη συνέντευξη τύπου, ευθύς μετά από την επιστροφή. Όπως και το θρησκευτικό δόλωμα για συνεννόηση με τους επίσης «ομόδοξους» Κούρδους. Άλλο τώρα αν οι τελευταίοι δεν θα τσιμπήσουν. Εγώ απλά αναφέρομαι στην κεμαλισλαμιστική θρασύτητα του Ερντογάν.

Αν υπάρχει πάντως κάποια πρόταση εκ μέρους των Η.Π.Α. δεν θα έρθει από τον Ομπάμα αλλά από τη Χίλαρι και από πίσω θα είναι ο Κλίντον. Ας ελπίσουμε ότι κάτι θα γίνει, διότι από τότε που γεννηθήκαμε σχεδόν κάθε μέρα τα ραδιόφωνα μιλάνε για Παλαιστινιακό. Σε λίγο θα γίνουμε παππούδες και πάλι για την Παλαιστίνη θα μιλάμε ενώ το πρόβλημα στη βάση του είναι πολύ απλό.

Η διεθνής κοινότητα δέχθηκε την ίδρυση του ενός κράτους και άφησε στο περιθώριο την ίδρυση του άλλου κράτους που υποσχέθηκε. Αυτό και μόνο είναι το πρόβλημα. Τα υπόλοιπα, «μα είναι τρομοκράτες, μας σκότωσαν στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου αθλητές κλπ.», είναι επεισόδια διότι δεν ιδρύθηκε Παλαιστινιακό κράτος.

Όπως και να το δούμε το θέμα, η βάση του προβλήματος είναι μόνο αυτή, και καμιά άλλη. Σήμερα βάζουμε και θρησκείες μέσα και φανατισμούς και χίλια δυο άλλα πράγματα. Οι Ισραηλινοί είναι υπερόπτες και νομίζουν ότι μόνον αυτοί έχουν δικαιώματα στη γη και βλέπουν τους Παλαιστίνιους σαν παρακατιανούς. Αυτή η υπεροψία τους έχει κάνει αυτά τα πράγματα. Οι Ισραηλινοί είναι αυτοί οι οποίοι δημιούργησαν το φόβο ότι είναι διαφορετικοί από τους γείτονές τους και πρέπει να προφυλαχθούν και όλη η κοινή γνώμη έπεσε μέσα σε αυτή τη φάκα τόσες δεκαετίες.

____________

Μια όψη των πραγμάτων που ακόμη
αρνούνται να τη δουν οι Έλληνες



Του Χρήστου Κηπουρού


Αν υπήρχε κάποιος τρόπος να αναστηθούν οι νεκροί από τους τάφους, και έπρεπε η πολιτεία να βάλει μερικά άτομα να τους πληροφορήσουν τι έγινε στη χώρα κατά τις τελευταίες δεκαετίες που είναι πεθαμένοι, τότε οι νεκροί αυτοί θα επέστρεφαν στην ησυχία τους, διότι θα άκουγαν τα ίδια και τα ίδια. Ότι πάλι τα ίδια ονόματα είναι στα πολιτικά πράγματα, όπως και ότι οι Λαμπράκηδες, τα πολυτεχνεία και οι διαδηλώσεις για μια καλύτερη κοινωνία συνεχίζονται. Όπως δηλαδή και τώρα. Όταν έφτασε μια παιδοκτονία, ώστε η άρνηση των δεκαεξάρηδων να είναι νιάτα βήτα ποιότητας, να μη χωράει πλέον στο αγνό τους μέσα. Ο χρόνιος απορριπτισμός να βγαίνει προς τα έξω, και να εκφράζεται με κάθε δυνατό τρόπο.

Ο ίδιος πελαργός

Από την άλλη, οι νέοι ούτε δεξιοί είναι ούτε αριστεροί. Είναι ο δείκτης που λέει ότι η κοινωνία δεν πάει καλά. Κομμάτι της είναι, και αντίκτυπος, καθώς και αναπόσπαστο μέρος της πολιτισμικής της ίριδας, με νέα και διαφορετικά κάθε φορά, όσο και όμορφα χρώματα και συνθέσεις. Απλά, σκέφτονται ότι δεν έχουν μέλλον και αυτό είναι που δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό τους. Και απάντηση στο πρόβλημά τους, δεν βλέπουν πουθενά. Αντίθετα, αυτό που βλέπουν και ζουν καθημερινά, είναι μια μαύρη παιδεία, μετά της ομοιόχρωμης αγοράς της.

Όσο για το γιατί στην Αθήνα, αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους. Δεν είναι μόνον ότι ήταν ο τόπος του εγκλήματος. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, ένας εκ των οποίων είναι ότι αυτή η πιο άσχημη πόλη της Ευρώπης, δεν γεννά Δημοκρατία, όπως κάποτε. Από δεκαετιών κάνει μόνον εκτρώσεις. Αυτό βλέπει κανείς στα κτίρια, στα κόμματα, στις αλλαγές, στην αλλαγή, στους ιδιωτικοδημόσιους προαγωγούς, έναντι των ελάχιστων παραγωγών, στους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, στα τηλεοπτικά Μέσα. Ο ίδιος πελαργός έφερε και τους κουκουλοφόρους, με ή χωρίς τις κουκούλες, που βρίσκουν και κάνουν. Που υπάρχουν και άρχουν, όσο δεν υπάρχει και δεν άρχει η Δημοκρατία.

Μη χώρα

Γιατί αν η ιδέα είναι η μορφή, τότε η ευμορφία, η ομορφιά, δεν είναι άλλη από μια ωραία ιδέα. Ετυμολογικά, όσο και ουσιαστικά. Μια ωραία ιδέα επειδή έρχεται στην ώρα της. Ένα δώρο δηλαδή που μπορεί να φέρει η νέα γενιά. Μπορεί και όχι. Μιλώ για την μετά την μεταπολίτευση, Δημοκρατία. Την Τέταρτη {1}, που κι αν ακόμη δεν υπήρχε, έπρεπε να ανακαλυφθεί. Γι’ αυτήν, γράφω και τώρα. Όχι μόνο γιατί δεν συμφωνώ με την Τρίτη, και τα όμορφα χωριά που επί των ημερών της ερήμωσαν και πέθαναν, μετατρέποντας τη χώρα -από αυτήν παράγεται η λέξη «χωριό»- σε μια χώρα χωρίς χωριά, -μια μη χώρα- αλλά γιατί άλλο τόσο διαφωνώ με τις άσχημες πόλεις που καίγονται {εικόνα 1} άσχημα, σε ένα μη κράτος. Ένα κράτος-παράδειγμα προς αποφυγή.

Βλέποντας όμως την ελληνική πραγματικότητα μέσα από έναν φακό μακροχρόνιας λήψης και ευρυγώνιο, παρατηρεί κανείς, μεταξύ άλλων, ότι δεν είναι μόνο τα νιάτα, η κυβέρνηση, τα σκάνδαλα, οι δύσκολοι οικονομικοί καιροί που διανύουμε, τα αίτια που δημιουργούν αυτά τα πράγματα. Υπάρχει και άλλος λόγος που γίνονται, όλα όσα γίνονται. Είναι ο τρόπος σκέψης των νεοελλήνων. Γιατί όταν στην Ευρώπη σχεδίαζαν με ορίζοντα πεντηκονταετίας, εμείς διασπαθίζαμε τα κοινοτικά πακέτα, αντί να τα κάνουμε μεγάλες παραγωγικές μονάδες να απορροφήσουν τους άνεργους νέους και τους νέους άνεργους.

Δεν μάθαμε

Δίνουν και στην υπόλοιπη Ευρώπη χρήματα για επενδύσεις σε μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι γίνονται πιο πλούσιοι, όμως δημιουργούν και θέσεις εργασίας. Στην Ελλάδα έγινε ο χείριστος χειρισμός. Ναι μεν δόθηκαν και δίνονται κοινοτικά χρήματα σε οικογενειακές επιχειρήσεις, όμως αυτές παρέμειναν, όπως ήταν, οικογενειακές. Και ναι μεν φέρνουν χρήματα στα Δημόσια Ταμεία, όμως αυτά είναι τόσο υπερχρεωμένα, ώστε αδυνατούν να βοηθήσουν τον πολίτη που δεν έχει εργασία.

Το ότι δεν μάθαμε να προκόβουμε μόνοι μας είναι ο κύριος λόγος, που μας έφερε στη σημερινή σχέση με την Ε.Ε. Με την Ελλάδα ή να μείνει στην Ε.Ε. αλλά να έχει την Ευρωπαϊκή τράπεζα ως κηδεμόνα ή ακόμη και να βρεθούμε εκτός. Κάτι όμως που δεν ενοχοποιεί μόνο τα τελευταία πέντε ή δέκα έτη αλλά πέντε δεκαετίες. Θα έλεγα, από την επόμενη της συνθήκης της Ρώμης. Κάτι που από δω και πέρα, μόνον ίσως η γεωοικονομία {2} παίξει έναν ρόλο και σώσει, ως ο από μηχανής θεός, την οικονομία.

Εκ θεμελίων

Μιλώ για τη νέα ενεργειακή χωροταξία {2}, όσο και για την ομώνυμη οδική και την ηλεκτρονική και ηλεκτρική σιδηροδρομική, με πρώτο βήμα το Βαλκανικό διάδρομο, που ακόμη και τώρα, μπορεί να κάνει την Ελλάδα των λιμανιών, και των ροών που κόβουν δρόμο, την πλέον ανταγωνιστική χώρα-επίνειο της Ευρώπης σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Όσα όμως έγιναν έως τώρα, έγιναν ανάποδα. Γιατί μόνο όταν γίνεται ένας μακροχρόνιος, όσο και καλός σχεδιασμός, μπορεί να πετύχει. Και γιατί ενώ υπάρχουν τόσα υπουργεία που δεν χρειάζονται καν, δεν υπήρξε και δεν υπάρχει ένα υπουργείο στρατηγικού σχεδιασμού. Μην ξαναγίνει το λάθος και πούμε ότι τα πάντα είναι ζήτημα πολιτικής. Ότι θα αλλάξουν, εάν αλλάξουμε την πολιτική. Τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, διότι είναι συναρτήσεις και πολλών άλλων παραμέτρων. Με πρώτη, τη δημιουργική και παραγωγική παιδεία των Ελλήνων, η οποία όμως, αντίθετα με τους ομογενείς στο εξωτερικό, εδώ λείπει.

Το άλλο κλειδί είναι η εκ θεμελίων ανάπτυξη των δώδεκα περιφερειών-χωρών {1}. Η μόνη που μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση. Να μεγαλώσει η αγκαλιά της, να χωρέσουν όλα τα νέα παιδιά. Γιατί το εκ νέου χτίσιμο μιας οικονομίας χωρίς ανεργία, προϋποθέτει τη συμπερίληψη, μέσω της αρχής της πολυκεντρικότητας, όλων των περιφερειακών και παραγωγικών οικονομιών. Με τους αιρετούς περιφερειάρχες, ταξιδευτές για προώθηση προϊόντων των επιχειρήσεων των περιοχών τους, όσο επίσης και διαφημιστές, για προσέλκυση και εγκατάσταση νέων επενδύσεων, από κάθε γωνιά του πλανήτη. Γιατί μόνον ο τουρισμός και η ναυτιλία δεν φτάνουν. Πόσο μάλλον όταν και οι τομείς αυτοί έχουν μπει, για τα καλά, στον αστερισμό της κρίσης.

Πολύ δύσκολο

Γιατί και οι νέοι θεσμοί, ακόμη και η ίδια η Δημοκρατία, δεν φέρνουν εργασία. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Γιατί όταν δημιουργείς θέσεις εργασίας, τότε το πανεπιστήμιο θα χρειαστεί να σου δώσει τους ανάλογους επιστήμονες. Γιατί όταν κατέρρευσε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», οι πολίτες είπαν: «Ωραία, έχουμε ελευθερία, αλλά δουλειές δεν έχουμε». Γιατί και η Δημοκρατία γεννήθηκε στην Αθήνα του Περικλή για να προστατεύσει το εμπόριο, τον πλούτο που έφερναν από τις αποικίες, έτσι ώστε να μοιράζεται καλά και στους τότε δεινοπαθούντες ή άνεργους.

Δεν είναι καθόλου διαφορετικά τα τωρινά δεδομένα, όπου το κοινωνικό κράτος ζει και ευημερεί χάρη στη δημιουργηθείσα εργασία, και στην κατανάλωση, με όλα τα άλλα να προσαρμόζονται για να ευημερήσει το σύστημα. Με άλλα λόγια, εκείνο που θα κρίνει το μέλλον της χώρας, δεν είναι ούτε οι ανασχηματισμοί ούτε αν θα βγει μια άλλη κυβέρνηση. Είναι η αλλαγή του τρόπου σκέψης των πολιτών. Κάτι όμως πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Γιατί, πέραν των άλλων, συνιστά και μια όψη των πραγμάτων που ακόμη αρνούνται να τη δουν οι Έλληνες.

_________________


Εικόνα {1}: Σύνθεση συγγραφέα: Κολλάζ. Από την κλασσική Αθήνα, με τον Περικλή και τον Παρθενώνα, έως την παλιγγενεσία με τον Διάκο και τον Μπότσαρη, και ως το Κοινοβούλιο με την καιόμενη πρωτεύουσα, καθώς και κάποιες τροχιές ηλεκτρονίων που γυρνάνε γύρω από έναν σκοπό, χωρίς όμως να εκτροχιάζονται.

Σημ.{1}, βλ. άρθρα του συγγραφέα στον «ΚτΕ»,

Σημ.{2}, ο. π., Αγώνας για τη Γεωοικονομική Δημοκρατία, Γόρδιος, Αθήνα 2002. Του ίδιου επίσης, Εύξεινος Αγωγός, «Σημειώσεις Πολιτικής Γεωοικονομίας», Θράκη 2003, βλ. ιστοσελίδα Δ.Π.Θ.,
http://alex.eled.duth.gr/kipouros/



xkipuros@otenet.gr

Σχέδιο «Olof Palme» για το Λίβανο

«Μια τέτοια ειρηνευτική πρωτοβουλία με ονομασία προέλευσης είναι το πρώτο βήμα. Ούτε Νάτα ούτε άλλες νοθεύσεις με τη συμμετοχή στην αποστολή μη μελών της Ε.Ε. Μεταξύ των άλλων θα ανακουφιστεί ακόμη και ο ΟΗΕ, που σημειωτέο, δεν είναι αρνητικός. Εκτός και αν κάποιοι είναι Οηεδέστεροι των Οηέδων. Γιατί υπάρχουν τέτοιοι στην περιοχή. Όπως και στη χώρα μας, από παλιές και νέες δοσοληψίες με αξιωματούχους του Οργανισμού στις οποίες χειρίζονται την τραγωδία του Λιβάνου ως πλυντήριο για τα κοινά τους άπλυτα ως προς την κάθαρση της Κυπριακής τραγωδίας».

Χ. Κ.


Α. Εισαγωγή

Του πρώην Βουλευτή Χρήστου Κηπουρού

Ναι μεν το επίθετο «μέσος-η-ον» ενυπάρχει ως συνθετικό και στα τρία τοπωνύμια της περιοχής, στην Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μεσοποταμία, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο με τη μέση οδό, τη γνωστή από την Αριστοτέλεια παιδεία και λογική για την επίλυση των χρόνιων προβλημάτων που αναπαράγονται και που διαρκώς αναφύονται νέα. Από τον κανόνα αυτό εξαιρείται ο χρόνος.


Όταν π.χ. κάποιοι λένε, νέα Μέση Ανατολή, εννοούν νέο μεσαίωνα. Υποκρίνονται και όταν ακόμη συλλυπούνται. Άλλωστε έδειξαν το πόσο εκτιμούν τις αρχές και τις αξίες της Ελευθερίας, της Ειρήνης και της Δημοκρατίας. Δεν είναι όμως οι μόνοι. Επίσης υποκρίνονται πολλοί άλλοι, ακόμη και με τον πληθωρισμό της λέξης «άμεση», όταν διατείνονται την άμεση κατάπαυση του πυρός. Δεν είναι τόσο το ότι η ίδια αυτή λέξη που παράγεται από το στερητικό «α» και τη «μέση» είναι ένα είδος χρόνου και επόμενα υπάγεται στην εξαίρεση που έλεγα. Υποκρίνονται διότι παράλληλα είναι γνωστοί θιασώτες των πρώτων, των εμπνευστών του νέου μεσαίωνα μετά των όποιων θεσμικών παρελκομένων. Είτε είναι διεθνείς οργανισμοί είτε σκέτο Διεθνείς. Μικρή δε σημασία έχει αν ανήκουν στη μια ή την άλλη μεγάλη πολιτική διεθνή αφού ως δια ταύτα τους παραμένει το ίδιο στιχάκι: άμεση κατάπαυση του πυρός ή άμεση εκεχειρία κλπ., που επίσης περίπου το επαναλαμβάνουν και οι μικρές διεθνείς.


Όμως και αν ακόμη ήταν αλλιώς τα πράγματα και όλες αυτές ή έστω κάποιες, όντως ήταν ειλικρινείς τότε, με πρώτη τη διεθνή που έχει ημεδαπό Πρόεδρο, πως εξηγούν το ότι η «άμεση εκεχειρία» είναι τελικά σαν να μην έχει καν λεχθεί αφού τα θύματα συνεχίζουν να περισσεύουν; Και γιατί δεν σκέπτονται άλλες λύσεις; Γιατί έστω δεν λένε δημόσια ότι δεν έχουν να πουν κάτι καινούργιο που να μπορεί να πιάσει τόπο; Η απάντηση σε όλα αυτά που ήδη συζητείται από όχι και λίγους ανά την Ευρώπη πολίτες και που δεν είναι άλλη από τη Δημοκρατική, αυτή και μόνο αυτή θα καθορίσει και το πεδίο των πρωτοβουλιών για τη λύση του παλιού αυτού όσο όμως και νέου διεθνούς γόρδιου.

Αν επιχειρήσει κανείς να εξετάσει την περιοχή δεν θα αποφύγει να περάσει από ένα κοινό τόπο. Την κοιλάδα Μπεκάα στο Λίβανο. Δεν γνωρίζω αν η πηγή που κατά μια εκδοχή σημαίνει το όνομά της, σχετίζεται με φυσικούς ποταμούς ή ποταμούς αίματος και δακρύων που χύθηκαν στη διάρκεια της ιστορίας. Στην παλιότερη όσο στην πρόσφατη, σε γειτονικές της περιοχές. Από τη σφαγή του 1982 στη Σάμπρα και Σατίλα έως εκείνη της Κανά των μικρών παιδιών. Εγώ πάντως την ονομάζω κοιλάδα των κινημάτων, γιατί πήγαν εκεί και εκπαιδεύτηκαν κατά καιρούς όλα σχεδόν τα κινήματα που υπάρχουν στο συγκεκριμένο τρίγωνο.


Μόνο βέβαια η γέννηση, η ύπαρξη και η εξάπλωσή τους δεν αρκεί. Ούτε καν ο πρωταγωνιστικός τους ρόλος. Το ότι εξαναγκάστηκαν να διαλέξουν τον πλέον δύσκολο δρόμο που μάλιστα είναι γεμάτος θυσίες, δεν σημαίνει ότι μπορούν να περιφρονήσουν τις υπόλοιπες αξίες. Γιατί πέραν των αγώνων για την Ελευθερία των λαών τους, ο πυρήνας της παιδείας τους οφείλει να είναι η Δημοκρατία. Τόσο σαν σκέψη, όσο και σαν πράξη. Και όχι μόνο αυτή αλλά και μετά των απαιτήσεων τις οποίες θέτει ώστε να υπάρξει στοιχειωδώς. Από την ικανότητα προς συνεννόηση και τη συνδιαλλαγή έως την προστασία από μεταφυσικές προεκτάσεις, όπως η θεοκρατία, που γυρίζει το ρολόι της ιστορίας σε προηγούμενους αιώνες αν όχι στο μεσαίωνα.


Η πρώτη αιτία στην οποία οφείλεται η απουσία της ειρήνης είναι η απουσία της Δημοκρατίας. Και η ευθύνη εδώ είναι εξ αδιαιρέτου. Η Δημοκρατική οπτική είναι το κύριο αναλυτικό εργαλείο στα κείμενα που ακολουθούν. Ειρήνη διαμέσου Δημοκρατίας. Με άλλα λόγια, επιστροφή στο διάλογο. Μια τέτοια εξέλιξη δεν αρκεί κανείς να την εύχεται αλλά να δίνει και πολιτική προοπτική. Σε αυτή τη σφαίρα καλείται να προσφέρει τις καλές της υπηρεσίες η Ευρώπη.


Το πρώτο λοιπόν κείμενο αναφέρεται στο τι μπορεί να κάνει η Γηραιά Ήπειρος στο Λίβανο. Το δεύτερο περιγράφει το ρόλο του μπορεί να παίξει ο Ελληνισμός. Το τρίτο εξετάζει μερικές πτυχές του Κουρδικού κλείνοντας με το Παλαιστινιακό.




1. Σχέδιο «Olof Palme» για το Λίβανο



Πέραν των ανθρωπιστικών κινήσεων που έκαναν, η Κύπρος και η Ελλάδα μπορούν να προβούν και σε άλλες. Μια νέα κίνηση είναι η ενθάρρυνση της εξελισσόμενης πρωτοβουλίας να αναλάβουν ρόλους ειρηνευτικής δύναμης στο νότιο Λίβανο, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις. Μάλιστα να καλυφθεί η δαπάνη από το Ευρωπαϊκό ταμείο, στην οποία να προστεθεί και να ενσωματωθεί ένα αναγκαίο αναπτυξιακό σχέδιο για τη μαρτυρική αυτή μεσανατολική χώρα. Να υπάρξει δηλαδή ένα είδος υιοθεσίας. Από αποπαίδι ο Λίβανος να γίνει ψυχοπαίδι. Είναι μια συμβολική πράξη με στοιχεία ιστορικής αυτοκριτικής ενώ συνιστά και έμπρακτη αποδοκιμασία στις νέες, υπερπόντιες και ακόμη πιο χειρότερες αυτή τη φορά σταυροφορίες στην ευρύτερη περιοχή. Και κυρίως προωθεί την ίδια την πολιτική λύση που άλλωστε υπάρχει και βρίσκεται μέσα στις Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες. Ούτε σε κάνες όπλων βρίσκεται ούτε όμως σε προσευχές.


Ένα τέτοιο σχέδιο «Olof Palme» θα αποτελέσει και το πιο ουσιαστικό μνημόσυνο στα φετινά εικοσάχρονα από τη πολύ βρόμικη εκείνη δολοφονία του ειρηνιστή Σουηδού πρωθυπουργού που διακόνησε την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια ειρήνη με λόγια και με έργα και με την ίδια τη ζωή του.


Δεν νομίζω ότι είναι κανείς που θα το δει με άσχημο μάτι. Είτε στην Ευρώπη είτε στη Μέση Ανατολή είτε στον υπόλοιπο κόσμο. Ειδικά δε οι Ευρωπαίοι θα αισθανθούν υπερήφανοι για το ρόλο αυτό της Ένωσης τους. Γιατί θα είναι και ένας νέος ρόλος πολιτικής ισχύος πέραν της ταυτόχρονης ειρηνευτικής επίβλεψης. Και θα είναι και το βάπτισμα του πυρός για τη Γηραιά Ήπειρο. Δεν μιλώ βέβαια για Pax Europeana αλλά για το πέρασμα από την οικονομική και καταναλωτική δύναμη στην πολιτική δύναμη.


Πολλοί μιλούν για αυτό, όμως το θέμα είναι τι κάνουν. Και δεν κάνουν πολλά. Μια τέτοια ειρηνευτική πρωτοβουλία με ονομασία προέλευσης είναι το πρώτο βήμα. Ούτε Νάτα ούτε άλλες νοθεύσεις με τη συμμετοχή στην αποστολή μη μελών της Ένωσης. Μεταξύ άλλων θα ανακουφιστεί ακόμη και ο ΟΗΕ, που σημειωτέο, δεν είναι αρνητικός. Εκτός και αν κάποιοι είναι Οηεδέστεροι των Οηέδων. Γιατί υπάρχουν τέτοιοι στην περιοχή. Όπως και στη χώρα μας, από παλιές και νέες δοσοληψίες με αξιωματούχους του Οργανισμού στις οποίες χειρίζονται την τραγωδία του Λιβάνου ως πλυντήριο για τα κοινά τους άπλυτα ως προς την κάθαρση της Κυπριακής τραγωδίας.


Και επιτέλους, όπως αλλού, έτσι και εδώ, ναι μεν επαναλαμβάνεται από όλους το αίτημα της εκεχειρίας όμως κανείς δεν προτείνει κάτι τι το χειροπιαστό. Παραμένουν τα ευχολόγια άντε και οι επισκέψεις επί τόπου του δράματος ή και άλλα διεθνή ταξίδια, οι βόμβες όμως παραμένουν βόμβες. Επί της ουσίας, μηδέν εις το πηλίκο. Καλές οι επισκέψεις αλλά οι σκέψεις ακόμη πιο καλές. Πολλοί λοιπόν είναι αυτοί που μπορούν να στραφούν προς την Ευρώπη. Η οποία είναι καιρός να αρχίσει μια νέα περίοδο σχέσεων με όλους. Και εφόσον οι υπερδυνάμεις ή οι εντεταλμένοι διεθνείς οργανισμοί ή ακόμη και οι διεθνείς της πολιτικής απέτυχαν στην αποστολή τους, ας ψάξει να βρει η ίδια, ως εγγυήτρια δύναμη της Δημοκρατίας τον τρόπο πως να τους χωρίσει. Εν ανάγκη αντί να πηγαίνουν ένας-ένας οι όποιοι ταγοί της ας πάει η ίδια εκεί ως διεθνής φορέας, ως προπομπός της ειρηνευτικής της δύναμης που θα ακολουθήσει. Αλλιώς το μερίδιο της ευθύνης δεν θα είναι ευκαταφρόνητο. Όπως δεν ήταν, και δεν είναι. Γιατί το να βλέπει εκ του μακρόθεν και να συλλυπείται την ύπαρξη θυμάτων δεν διαφέρει πολύ από τον ορισμό της υποκρισίας.


Να το πω διαφορετικά. Όχι μόνο οι Έλληνες πολίτες αλλά ούτε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι είναι Αμερικανάκια. Δεν το γενικεύω αλλά δεν είναι λίγοι οι Αμερικανοί πολίτες που σιγούν. Όσο για την Ευρώπη ναι μεν υπάρχουν τσιράκια και βαποράκια των ΗΠΑ αλλά είναι μειονότητα. Γιατί παρά το όποιο Δημοκρατικό Σύνταγμα, άλλη Δημοκρατία έχει στο μυαλό του -που δεν έχει- ο Bush, και άλλη Δημοκρατία η Ευρώπη. Όσο δε και να τα ταυτίζουν κάποιοι, άλλο πράγμα η φιλοευρωπαϊκή Ευρώπη, άλλο η αμερικανόφιλη. Το ίδιο ισχύει για τη φιλοευρωπαϊκή και την αμερικανόφιλη Ελλάδα. Έστω αν στην υπόλοιπη Ευρώπη όσο κυρίως στην Ελλάδα υπάρχει άλλη μια κατηγορία. Η φιλοευρω-ηπα-ϊκή. Η Ελλάδα των ευχαριστιών.


Εννοείται ότι η Ευρωπαϊκή ειρηνευτική δύναμη θα πάει στο Λίβανο να υπερασπιστεί τις αρχές της Ειρήνης και της Δημοκρατίας. Δε θα πάει να διευκολύνει τη δημιουργία νέων Ιράκ στην ευρύτερη περιοχή. Ούτε για να βγάλουν οι ΗΠΑ τα σπασμένα, να ρεφάρουν, κρατώντας στο χέρι τους πολίτες τους, αν δεν τους καθιστούν συνεργούς ενώ στην ουσία θα αναπαραγάγουν τον ίδιο αιματηρό και φαύλο κύκλο, προτού ο δικός τους κύκλος αρχίσει να κλείνει οριστικά. Κάτι άλλωστε που δεν θα είναι ούτε η πρώτη φορά ούτε η τελευταία αφού τα μνήματα της ιστορίας είναι γεμάτα με Pax.


Η Ευρώπη οφείλει να δει το Λίβανο σαν αυτό που πράγματι είναι. Και να δείξει με πράξεις ότι βρίσκεται δίπλα του όχι μόνο ανθρωπιστικά και ψυχολογικά. Ούτε μόνο από λόγους αλληλεγγύης και ιστορικών σχέσεων. Μετά την ένταξη της Κύπρου στην Ένωση, ο Λίβανος είναι και όμορος. Όμως άλλο όμορος, άλλο όμηρος του ενός και του άλλου. Είτε αυτός λέγεται Ισραήλ είτε Hezbollah, που σημαίνει το κόμμα του Αλλάχ. Είτε η Αμερική είτε και το Ιράν. Με άλλα λόγια, ούτε Ισραήλ ούτε Hezbollah. Ούτε ΗΠΑ ούτε Ιράν και Συρία. Ούτε νέες σταυροφορίες ούτε και νέες θεοκρατίες.



2. Επιπλέον συγκρίσεις και ο ρόλος του Ελληνισμού


Η λύση δεν βρίσκεται στους βομβαρδισμούς και στην εισβολή και κατοχή Λιβανικών εδαφών από το στρατό των Ισραηλινών κατά τα πρότυπα των Ναζί ή του Αττίλα ούτε όμως στο μεταφυσικό πεδίο της κατά τα άλλα ηρωικής αντίστασης μετά επιθέσεων των Λιβανέζων μαχητών του κόμματος του θεού.


Το λέω αυτό γιατί κι οι Κούρδοι αγωνιστές είναι μουσουλμάνοι, όμως ποτέ δεν είπαν για την Τουρκία, κάτι ανάλογο με αυτά που λένε οι Σιίτες για το Ισραήλ. Και αυτό παρά το ότι η Τουρκία ναι μεν αλλού υστερεί, π.χ. ως προς την οικονομία, όμως σε όλα τα υπόλοιπα είναι εκατό αν όχι περισσότερα Ισραήλ σε ένα μέρος. Τόσο ως ιστορία τριών τουλάχιστον γενοκτονιών εις βάρος των ιστορικών λαών της περιοχής, όσο όμως και ως παρόν με τέσσερεις χιλιάδες βομβαρδισμένα και καμένα Κουρδικά χωριά και με τον Αττίλα που επί τρεις και πλέον δεκαετίες παραμένει ως εισβολέας κατέχοντας τη μισή περίπου Κύπρο.


Σε όλα τα μέρη της γης η λύση βρίσκεται στη Δημοκρατία. Είτε λέγεται Μέση Ανατολή είτε λέγεται Κύπρος είτε λέγεται Κουρδικό. Δημοκρατία και μόνο Δημοκρατία. Όπως στα μαθηματικά λέμε, τότε και μόνο τότε. Για αυτό και μίλησα για Ευρωπαϊκή λύση στην Κύπρο, πολύ πριν το Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου του 2004. Γιατί, το Plan Annan δεν την προωθούσε. Αντίθετα την καταργούσε. Από την άλλη δεν υπήρξε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας.


Υπάρχει όμως και το ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ο ιστορικός νόμος της περιοχής, που θέλει την τραγικότητα να γεννά ακόμη και ελπίδες. Συμβαίνει αυτό συχνά. Το βλέπει κανείς στην εισβολή και κατοχή του Ιράκ και στην εκεί ταυτόχρονη εξέλιξη του Κουρδικού. Έτσι άλλωστε έγινε και με την Κυπριακή τραγωδία που γέννησε την Ελλαδική μεταπολίτευση και τη Δημοκρατία του ‘74. Το ίδιο κάνει η ιστορία που κλείνει και σήμερα το μάτι στον Ελληνισμό λέγοντας τον ότι η μεσανατολική τραγωδία, έστω και αν είναι διαφορετική από την Κυπριακή τραγωδία, του προσφέρει ένα νέο γεωοικονομικό και γεωπολιτισμικό ρόλο. Να εξελιχθεί σε ένα νέο κόμβο -Logistics- αφού το οικόπεδό του βρίσκεται στον πιο πολυσύχναστο δρόμο της γης: Ευρώπης και Ανατολικής Μεσογείου γωνία.


Και δεν μιλώ απλά μόνο για τη ναυτιλιακή ροή και τη θαλάσσια γεωοικονομία. Μιλώ για τη ροή και διάχυση των αναπτυξιακών και πολιτισμικών ρευμάτων της Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής παιδείας. Επίσης, για τον ηθικό κόμβο logistics. Την αγκαλιά της Λάρνακας και της Πάφου, τη δεκάδες φορές μεγαλύτερη από άλλες έστω κι αν η Κύπρος δεν χάρηκε με τα συγχαρητήρια της υπόλοιπης Ευρώπης και του κόσμου όλου, μηδέ εξαιρουμένων των εξαναγκασθεισών σε αυτά ΗΠΑ. Αυτό διότι την εμποδίζει το κοινό της τραγωδίας. Διότι, πέραν των δεκάδων χιλιάδων Ευρωπαίων και άλλων προσφύγων, ήθελε να ανοίξει ακόμη πιο πολύ τα χέρια της, προς τις εκατοντάδες χιλιάδες Λιβανέζων προσφύγων. Για τους οποίους μόνο μια αγκαλιά το μπορεί και που ο Ελληνισμός οφείλει να προτείνει. Το σχέδιο «Όλαφ Πάλμε». Για αυτό στο σκάφος «Europe» της αφίσας «Reyen Dirken 1947» που υπάρχει στο έργο του J.M. Gailard, «Οι μεγάλες ημέρες της Ευρώπης», έβαλα πάνω-πάνω τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας.




3. Στην κοιλάδα των κινημάτων


Το Σεπτέμβριο του 1988 μια ομάδα Ελλήνων επισκεφθήκαμε την κοιλάδα Μπεκάα, στο Λίβανο. Συγκεκριμένα το στρατόπεδο εκπαίδευσης των Κούρδων μαχητών του P.K.K. όπου πριν υπήρξαν οι εγκαταστάσεις της Οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και άλλων κινημάτων αργότερα, όπως της Hezbollah. Από τη μια, ήταν η κοιλάδα των κινημάτων. Από την άλλη ο τόπος στον οποίο κτίστηκε η ιστορική όσο η μαρτυρική τους συνέχεια.


Σήμερα ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν, ο ιστορικός ηγέτης του Κουρδικού λαού, ο οποίος εξαναγκάσθηκε να αποχωρήσει το 1998 από την κατεχόμενη τότε από την Συρία κοιλάδα, για να περιπλανηθεί επί μήνες και παραπλανηθεί, προτού παραδοθεί από την Ελληνική κυβέρνηση, μέσω Κένυας, στην Τουρκία, παραμένει φυλακισμένος έκτοτε στο Ιμραλί. Το κίνημα όμως που δημιούργησε, και που πολλοί εδώ έλεγαν ότι έκλεισε ο κύκλος του, ζει. Βρίσκεται δε παντού. Από την Ανατολία και το Κουρδιστάν ως στις Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις και τις Τουρκικές, όπως στην Κωνσταντινούπολη, όπου ζουν εκατομμύρια Κούρδων, πρόσφυγες οι πιο πολλοί από τα πυρπολημένα τους χωριά της Ανατολίας.


Αν η Ευρώπη ξαναδεί τις αρχές της χρειάζεται να προσδιορίσει εκ νέου κάποιους όρους, Π.χ. ο χαρακτηρισμός του ιστορικού αυτού λαού των είκοσι εκατομμυρίων Κούρδων ως μειονότητας, μόνον ως ύβρη μπορεί να θεωρηθεί. Αν η Τουρκία πιεστεί από την Ε.Ε. να ανοίξει παράθυρο στη Δημοκρατία, τότε τα πράγματα μπορούν να φτάσουν από την Ισπανοποίησή της έως το ανεξάρτητο Κουρδικό κράτος ή και την ένωσή του με το Νότιο Κουρδιστάν, που σήμερα είναι ομόσπονδο στο Ιράκ, ένα βήμα πριν από την ανεξαρτησία. Αυτή σχεδιάζει να ακυρώσει, μεταξύ των άλλων, με την εισβολή που προετοιμάζει η Τουρκία. Όμως μέχρι στιγμής η Ευρώπη δεν έθεσε καν ζήτημα απελευθέρωσης του φυλακισμένου Κούρδου ηγέτη. Ούτε καν ανθρωπιστικά. Η όλη στάση της στο θέμα, δεν την τιμά.


Φεύγοντας από την κοιλάδα αυτή των κινημάτων Μπεκάα, σκεφτόμουν πως θα ήταν αν ο Λίβανος, η Παλαιστίνη και το Κουρδιστάν ξαναβρίσκονταν εκεί, αυτή τη φορά όλοι μαζί, στον ίδιο τόπο, ως ανεξάρτητες χώρες με τα κινήματά τους, και φυσικά χωρίς κανένα αποκλεισμό. Πέρασαν έκτοτε είκοσι περίπου χρόνια χωρίς να καταστεί δυνατόν, όμως εγώ συνεχίζω να το περιμένω. Αν οι άνθρωποι έχουν μια ευτυχέστερη ημέρα στη ζωή τους, η δική μου θα είναι αυτή. Γιατί θα είναι μια ημέρα χωριστή για όλες επίσης τις αξίες. Από την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία έως την Ειρήνη και τη Δημοκρατία. Τόσο για την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, όσο και τους λαούς και τα κινήματά τους. Από το P.K.K. και τη Hamas ως τη Hezbollah. Τα οποία ως κυβερνήσεις, θα έχουν πολύ μεγαλύτερες ευθύνες απέναντι στους λαούς. Έστω όμως και τώρα μπορούν να δουν την ιστορία και το τι παρέες προτιμά η Δημοκρατία. Και αν δεν βρουν σε αυτές, δικές τους ιδέες, ας το ξανασκεφθούν αφού στη γη όλοι οφείλουμε να «Γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι». Όπως οι Εβραίοι οφείλουν να δουν τα δικά τους. Γιατί άλλο η Δημοκρατία, η συνύπαρξη, το μαζί και άλλο το Ναζί.


Ο Γιασέρ Αραφάτ δεν βρίσκεται εν ζωή. Όμως και η Παλαιστίνη που επί των ημερών του έφτασε έως τη βρύση χωρίς να μπορέσει να πιει νερό, αν συνεχίσει το δρόμο του, που είναι και ο μόνος δρόμος, θα πιει. Το ιστορικό αίτημα του μαρτυρικού λαού των Παλαιστινίων μόνον έτσι θα δικαιωθεί. Αυτό τον αγώνα άλλωστε δίνει και η συντριπτική πλειοψηφία των κινημάτων αλλά και των εκλεγμένων εκπροσώπων του.




__________________



Διδυμότειχο 1 Αυγούστου 2006,