Του Πασχάλη Χριστοδούλου, πρώην Δημάρχου
Σουφλίου
Μόνον η
προσφυγή σε βιβλικούς όρους, όπως η λέξη σταύρωση, μπορεί να διεκτραγωδήσει τα
δεινά της υπαρκτής νεοελληνικής πραγματικότητας, τόσο στο πεδίο της οικονομίας,
όσο και σε εκείνο της κοινωνίας. Δεν θεωρώ βέβαια άσχετη με όλα αυτά τη
χθεσινή, τους πρώτους διδάξαντες, όσο και τη σημερινή πολιτική, γιατί δεν είναι
άλλο από έναν πολύμορφο αυτουργό. Και μάλιστα εν ροή, και κατά συρροή, όπως θα
έλεγε μια σοβαρή πολιτική και ποινική δικονομία. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και αντί της
καταδίκης και αποπομπής των εν λόγω αυτουργών μετά των Μέσων τους και των
αλλοφύλων τους, όλοι τους, από κοινού, και με χωρίς ιστορικό προηγούμενο θράσος,
προωθούν και εφαρμόζουν έναν φιλικό βιασμό, μια φιλική μορφή σταύρωσης, αν
είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει τέτοια. Κάτι που παραπέμπει στο σφάξε με αγά μου,
ταγέ ή επίτροπε, να αγιάσω. Και το πιο σημαντικό όλων, το ότι καταδικάστηκε μια
ολόκληρη χώρα μετά του λαού της, στην ανατροπή της ίδιας της βιβλικής ιστορίας
που θέλει στο τέλος την ανάσταση.
Και για
να εκφράσουμε με σύγχρονους πολιτικούς όρους αυτή την μη ανάσταση, αντί για την
Ελλάδα, να παραμείνουμε στο διηνεκές μια Οργουελλάδα, με Οργουέλληνες.
Όσοι
λοιπόν αρνούμαστε με τέτοια εξέλιξη, δεν χρειάζεται να καταφύγουμε ούτε σε νέου
τύπου φενακισμούς, όπως πράττουν πολλοί από την αντιπολίτευση ούτε όμως και
σχεδιασμούς τύπου plan Β. Αυτό γιατί αν το ένα, αργά ή γρήγορα, θα αποδειχθεί μια
από τα ίδια, το plan B είναι εξ αρχής
ανίκανο να εμπνεύσει, αφού αν μη τι άλλο συνειρμικά παραπέμπει σε έξωθεν
εναλλακτικούς χειρισμούς της χώρας μας.
Παρατηρώντας
κανείς τις κατά εκατοντάδες αυξημένες αυτοκτονίες πολιτών των τελευταίων ετών
διακρίνει εντός τους, εκτός των γνωστών άλλωστε αιτίων που τις προκάλεσαν, από
την ηθική έως και την πολιτική αυτουργία, μια πράξη πολιτική και ταυτόχρονα
ηρωική. Η οποία βέβαια πολλές φορές ενυπάρχει και σε άλλες μορφές αυτοχειρίας
αλλά και που ταυτόχρονα παραπέμπει, μεταξύ
των άλλων, και στην ηρωικότερη στην παγκόσμια ιστορία μορφή αγώνα για την
ελευθερία, όπως είναι η θυσία των γυναικών στο Ζάλογγο.
Ας μην
επεκταθούμε όμως σε αυτό. Ας αρκεστούμε στο τι ενέπνευσε στον αγώνα
παλιγγενεσίας. Και στο ότι κάθε νέα παλιγγενεσία, για την οποία πολλοί, χωρίς
να ντρέπονται, ομιλούν και σήμερα, χρειάζεται να θεμελιώνεται κάπου, και να μην
είναι στον αέρα. Πόσο μάλλον όταν εδράζεται, τρόπος του λέγειν, σε λογικές
φιλικών βιασμών και ερώτων των θυμάτων με τους θύτες, όπως διδάσκει, βρίσκοντας
και κάνοντας, η fatmagul, επεκτείνοντας το εγώ, πέραν
των γυναικών, και επί των λαών. Επί του προκειμένου, όπως ο δικός μας, που τον
μετατρέπουν από ελληνικό, σε οργουελληνικό.
Δεν
μιλώ βέβαια για την από πολλών ετών οργουελοποιημένη ημεδαπή πολιτική τάξη.
Δείγματά της είδαμε άλλωστε πρόσφατα, στις 15 Φεβρουαρίου 2013, επέτειο
παράδοσης του Οτζαλάν , όταν την ίδια εκείνη ημέρα διάλεξαν οι γείτονες ώστε ο
Έλληνας υπουργός των εξωτερικών να επισκεφθεί την Άγκυρα για συνομιλίες, με
ό,τι σαφές μήνυμα αυτό συνεπάγεται, προς τους εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδους που
την ίδια εκείνη ημέρα, διαδήλωναν από την Ευρώπη έως το Κουρδιστάν για την
απελευθέρωση του ιστορικού τους ηγέτη, έως την άκρα του τάφου σιωπή πάσης της επίσημης ελληνικής πολιτικής τάξης
των Αθηνών. Δεν είχαν περάσει ούτε δύο ημέρες που η ελληνική συγκυβέρνηση
έστελνε τον υπουργό άμυνας στον Έβρο για τα πυροβόλα, να θολώσει τα νερά, αν η
εθνικοφροσύνη της δεν χρησιμοποιούσε την εθνική άμυνα ως φύλο συκής, αν όχι ως
πλυντήριο.
Σε αυτό
λοιπόν το εθνικό και διεθνές πολιτικό κοινωνικό και οικονομικό κλίμα χρειάζεται
να πλέξει κανείς το εγκώμιο στην αυτοκτονία της ελληνικής οικονομίας. Γιατί
πέραν του ηρωικού της περιεχομένου, το σοκ, όσο και μεγάλο και αν είναι αυτό,
δεν θα κρατήσει για πολύ. Γιατί πρόκειται για μια αυτοκτονία μαζί και σταύρωση,
με την ανάσταση να τις διαδέχεται, και όλες από κοινού να οδηγούν στη δευτέρα
παρουσία της. Όπου αφού κριθούν οι πάντες για τις ημέρες και τα έργα τους, θα
μπορεί να αρχίσει μια νέα ιστορική περίοδος. Μια νέα παλιγγενεσία.
Ανεξαρτήτως των μνημονίων, που η θέση τους είναι στα
σκουπίδια της ιστορίας, θα έλεγα παράλληλα και με την πρώτη ευκαιρία, τα εξής
σε μια Ευρωπαϊκή Σύνοδο κορυφή: Δεκαετές πάγωμα του χρέους, των τόκων και
των πανωτοκίων. Επίσης θα τους
έλεγα: Βρείτε εσείς τη λύση. Εμείς δεν θέλουμε να φύγουμε από το Ευρώ. Και
κατόπιν θα εξηγούσα στους έλληνες συμπολίτες μου ότι ανοίγουμε ένα καινούργιο
κεφάλαιο στην εθνική και αναπτυξιακή μας ζωή, μέσα από την Τέταρτη Δημοκρατία.
Εμείς
μπορούσαμε και μπορούμε να κάνουμε κάτι. Και ιδέες έχουμε και σχέδιο. Στην
τράπεζα δε των ιδεών έχουμε πολλές καταθέσεις. Μιλήσαμε διεξοδικά για την
Τέταρτη Ελληνική
Δημοκρατία {1}, καθώς και για τη Γεωοικονομία, όπως και τη Γεωοικονομική
Δημοκρατία {2}. Πολύ πριν από τον Πούτιν και τον Καραμανλή γράψαμε (κι ευτυχώς
εδώ τα γραπτά υπάρχουν και δεν αμφισβητούνται) για τον Εύξεινο αγωγό {3},
που τον μετονόμασαν σε South Stream, προτού τον στείλουν και αυτόν στις καλένδες. Επίσης για τη Βιολογική Γεωργία, τη Βιολογική
Κτηνοτροφία, τη Βιολογική Γαστρονομία, τη Βιολογικότητα, καθώς και για τη νέα
αρχιτεκτονική της ανάπτυξης με την Ελλάδα και τις περιφέρειές της ως το πλέον
προνομιακό οικόπεδο, στο ρυμοτομικό της Ανατολικής Μεσογείου, να
πρωταγωνιστεί.
Κάθονται
και κομπορρημονούν για τους υπόγειους υδρογονάνθρακες, όταν το μοναδικό που
έχουν να επιδείξουν στο ενεργειακό ζήτημα δεν είναι βέβαια ένα επεξεργασμένο
ενεργειακό ρυμοτομικό σχέδιο, που σήμερα θα αποτελούσε μια άξια λόγου
χωροταξική υποδομή με αλερετούρ ενεργειακούς αγωγούς {2}, αλλά ένα ομώνυμο
υποπόδιο της Τουρκίας. Γιατί από την αλήστου μνήμης Condoleezza Rice, τον Erdogan, το Σημίτη και τον Παπανδρέου, έως το Σαμαρά, το Βενιζέλο και τον Κουβέλη,
αντί να προωθήσουν το by pass της Τουρκίας, κάνουν τελικά
by pass στην Ελλαδική Ήπειρο. Αυτό δεν θα κάνει ο αγωγός ΤΑΠ που θα
στρίβει προς Αλβανία;
Αντί δε
η Θράκη να μετατραπεί σε ένα απέραντο θερμοκήπιο και βιολογικό πάρκο μετά των
συμβαλλόντων αγωγών φυσικού αερίου, σιτίζοντας ολόκληρη τη γηραιά Ήπειρο, αυτοί
όλοι οι κακώς πολύ κακώς αποκαλούμενοι Έλληνες ηγέτες, ενώ μόνο ως Οργουέλληνες
θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, το μόνο που
οραματίστηκαν ήταν μια γηραιά Ελλάδα. Και όχι μόνον αυτό, θέλουν να τη
γεμίσουν και με χρυσή, όπως στην κίρρωση.
Όπως στις σκουριές. Ίσως πολλοί, αν όχι πάρα πολλοί, θεσμικοί Θράκες που
σωστά σήμερα ξεσηκώνονται ενάντια στα χρυσωρυχεία, θα συμφωνούν ότι αν στήριζαν
ειλικρινά μαζί μας την πόλη της Ρωμανίας {4} στην παραλία των Πετρωτών, σήμερα
δεν θα προχωρούσε η επί θύραις Θρακική κυάνωση με πλήθος μεταστάσεων στο
Θρακικό σώμα.
_________________________
Σημειώσεις
{1}, {2}, {3}, Έργα του Χρήστου Κηπουρού, αναζήτηση στο διαδύκτιο,
{4}, Πρόταση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη που προσυπέγραψαν 204 Έλληνες
Βουλευτές,
