Ο Βολτέρος και οι νεοέλληνες

Του Πασχάλη Χριστοδούλου*


Περιγράφοντας την έννοια της απεραντοσύνης ο Βολτέρος έκανε αναφορά σε δύο πράγματα, τον έναστρο ουρανό και την απροσμέτρητη βλακεία των ανθρώπων. Ασφαλώς δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζει τι θα συνέβαινε στη χώρα μας στις αρχές του 21ου αι.

Δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι θα δημοσιεύονται ενυπόγραφα κείμενα που είναι αντιγραφή, ορισμένων επιλεγμένων σημείων, από μελέτες που εκπονήθηκαν από Ινστιτούτα και θεσμικούς φορείς και αφορούν σε ερεθιστικά για τους πολίτες πεδία, όπως η διαφθορά. Βέβαια αυτό το γεγονός δεν παραπέμπει σε κανένα εκ των δύο σημείων της κατά Βολτέρο προσέγγισης της απεραντοσύνης. Καταδεικνύει όμως την απέραντη κουτοπονηριά και το απύθμενο θράσος που είναι πλέον κυρίαρχη αξία της σημερινής κοινωνίας, νομιμοποιώντας ταυτόχρονα την πνευματική κλεψιά. Κρίμα, πιστεύω ότι θα έλεγε.

Δεν θα διανοούνταν ακόμη ότι θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας απόψεις που αναφέρονται σε εθνικά θέματα και συνδέονται με την επίσης κυρίαρχη άποψη περί υπερπατριωτών. Ίσως θα συνιστούσε τη μελέτη του Κούντερα και του «βιβλίου του γέλιου και της λήθης». Κι αυτό γιατί είναι γνωστός ο πολιτικός χώρος που εξέθρεψε και συνεχίζει να συντηρεί απόψεις περί υπερπατριωτών. Αυτός που έκανε έναν λαό η διαδρομή του οποίου είναι συνυφασμένη με τον ξένιο Δία, να στέλνει τον ηγέτη των Κούρδων στο στόμα του λύκου αρνούμενος το άσυλο (ελληνικός θεσμός κι αυτός από αρχαιοτάτων χρόνων) που ζήτησε. Που με έπαρση από το βήμα του εθνικού κοινοβουλίου ευχαρίστησε τους υπερατλαντικούς φίλους ένεκα των οποίων πολλά δεινά υπέστη η δημοκρατία σ’ αυτή τη χώρα. Που έναν «λεβέντικο» (εκτός κι αν δεχθούμε την ιστορική ετυμηγορία επ’ αυτού) χορό τον ανήγαγε σε διπλωματική αρετή. Που ποινικοποίησε πολιτικά απόψεις οι οποίες αναδείκνυαν, γιατί έγινε κι αυτό, τη Θράκη με τις μειονότητες, υπερασπίστηκαν το δικαίωμα στην ιστορία και τον πολιτισμό των Πομάκων, την αναπτυξιακή υστέρηση και την ανάγκη να περάσουμε από ένα μονοκεντρικό αθηναϊκό κράτος σε μια χώρα πολυκεντρική. Που όλα τα εξαπτέρυγα σήμερα αποκηρύσσουν εκείνη την περίοδο και την ηγεσία της ως μη έχοντες καμία ευθύνη. Άραγε ποιοι ήταν οι χειροκροτητές και οι κλακαδόροι των συνεδρίων και των πολιτικών για τις οποίες σήμερα προσποιούνται ότι δεν γνωρίζουν; Που ...., ων ουκ έστι αριθμός. Μόνο το δεύτερο σημείο του προσδιορισμού της απεραντοσύνης θα ταίριαζε στην προκειμένη περίπτωση, ιδιαίτερα όταν σκόπιμα αποσιωπούνται όλα τα κρίσιμα δεδομένα για ορθή εξαγωγή συμπερασμάτων. Άρα η ανηθικότητα είναι παρούσα.

Τέλος θα χρειαζόταν τη συνδρομή του Λεμπέση και της μελέτης του σχετικά με την «τεράστια σημασία των βλακών στο σύγχρονο βίο», προκειμένου να κατατάξει σε κάποια κοινωνική κατηγορία όλους εκείνους οι οποίοι εκόντες άκοντες προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες προς τις μειονότητες της Θράκης με τις επιδερμικές αλλά και επιμελείς πολιτικά από ορισμένους προσεγγίσεις του ζητήματος που αφορά τη δασκάλα του Δερείου. Προσεγγίσεις που με υστερίες και παροξυσμούς, άκριτα αναπαράγονται από πολλούς οι οποίοι ούτε γνωρίζουν κατά που πέφτει το Δέρειο, ούτε φυσικά τη σύνθεση του πληθυσμού του. Είναι οι ίδιοι που με ευκολία από τα καφέ γνωστής πλατείας των Αθηνών αβασάνιστα προσφέρουν υπηρεσίες, ενίοτε με ανταμοιβή, στην Τουρκία. Δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να γράψουν μια γραμμή για το πολυδάπανο πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων που αναγκάζει τα πομακόπουλα να διδάσκονται την τουρκική ως μητρική γλώσσα. Τον αγώνα αυτού του ιστορικού θρακικού λαού απέναντι στην μεθοδική, κεμαλικής προέλευσης, προσπάθεια για τουρκοποίηση που υφίστανται. Τη δεκαετία του ΄90 η Θράκη είχε γίνει το χατζηλίκι των πάσης φύσης και χρώματος πολιτικών που ήθελαν να καταγράψουν στο βιογραφικό τους έστω και λίγο ενδιαφέρον για τη Θράκη. Ύστερα έστρεψαν το ενδιαφέρον τους σε πλέον αποδοτικές δραστηριότητες. Ασχολήθηκαν με την «Αθήνα 2004». Τη περίοδο που διανύουμε αφού όλοι έχουν γίνει αχταρμάς μέσα από δαιδαλώδεις διαπλοκές και έχουν πετύχει να κόβουν από τα ΜΜΕ όσους τους «κόβει», ανακάλυψαν το Δέρειο και τη δασκάλα. Στη χώρα του μέτρου («παν μέτρον άριστον») η υπερβολή, η αμετροέπεια και η βλακεία είναι οι νέες σταθερές που κυριαρχούν.

Έτσι εκτιμώ ότι θα σκεφτόταν και θα ενεργούσε ο Βολτέρος.

Σε ότι με αφορά πέρα από την απέραντη θλίψη μια σκέψη, πρόταση και πρόκληση ταυτόχρονα. Ένας δημόσιος, νηφάλιος, ειλικρινής αλλά και αναλυτικός διάλογος, απαλλαγμένος από προκαταλήψεις, αγκυλώσεις και ηγεμονισμούς κυρίως όμως με επιχειρήματα, αν υπάρχουν, είναι η καλύτερη προσφορά στον τόπο, τη Θράκη και τις ευλογίες της. Τις μειονότητες (Τουρκογενείς, Πομάκους και Ρομ) καθώς και τη γνήσια και δημοκρατική πολυπολιτισμικότητα. Διαφορετικά η συνταγή είναι απλή και μοναδική. Σιωπή.



* Διατέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου και Γραμματέας της ΝΕ ΠΑΣΟΚ Έβρου.

Σουφλί, Φεβρουάριος 2008 www.xristodoulou.gr

φαιά ουσία και φαιά πολιτική

Από: Πασχάλη Χριστοδούλου {*}
Προς: Τέως πρωθυπουργό κ. Κωνσταντίνο Σημίτη
Κοινοποίηση: Γιώργο Παπανδρέου, Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Κύριε τέως πρωθυπουργέ

Πέραν από τις όποιες καθυστερήσεις ή δημιουργικές λογιστικές και τρικ, η πίστωση της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ στην απελθούσα κυβέρνησή σας αποτελεί οφειλόμενη πράξη. Μακριά από εμένα ο απορριπτισμός. Δεν είναι του παρόντος να υπεισέλθω στα όποια αρνητικά της προς την ΟΝΕ πορείας. Χρειάζεται όμως να επισημάνω ότι η θετική αυτή εξέλιξη αφορούσε έναν μόνο οικονομικό κλάδο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο πιο μεγάλο ανοσιούργημα της Ελληνικής ιστορίας και οικονομίας, στη Σοφοκλέους. Γιατί από τους υπόλοιπους τομείς υπάρχει ένας ακόμη εφάμιλλος αν όχι περισσότερο πληγείς. Αρχίζει από την ανάπτυξη των περιφερειών και φθάνει μέχρι το όραμα του Αθήνα 2004. Οι έως τώρα εξελίξεις και κυρίως, τα μετά τον Σεπτέμβριο του 2004, αναμενόμενα καταβλητέα. Το γνωστό μάρμαρο, που λέει ο λαός και που ο ίδιος θα κληθεί να πληρώσει, φαντάζουν ως τα νέα εφιαλτικά. Δεν θα υπήρχε για τη χώρα μας χειρότερη από αυτήν εξέλιξη αν δεν υπήρχε η σημερινή περιφερειακή πραγματικότητα. Η παράλυση κυριολεκτικά αν όχι κατάρρευση της περιφερειακής Ελλάδας. Η διάλυση της ιστορικής εκείνης οντότητας που κατ ευφημισμό πλέον λέγεται χωριό. Ο Ελλαδικός οργανισμός που κατέληξε να ζει χωρίς αγγεία. Χωρίς χωρική χώρα. Που ακόμη και η τουρκοκρατία ωχριά απέναντί της. Κάτι που είχα τονίσει προ δέκα και πλέον ετών σε μια εκδήλωση στον Νομό παρόντων υπουργών της τότε Κυβέρνησης Μητσοτάκη που να πω την αλήθεια, δεν περίμενα και να καταλάβουν τι εννοούσα. Όπως δυστυχώς δεν καταλάβατε και εσείς.

Δεν θα αναφερθώ στις περί της Εγνατίας εξαγγελίες σας, αλλά επιτρέψτε μου να σας θυμίσω την απάντησή σας όταν στις αρχές Μάη του 1996 σας υποδέχτηκα στο Ορμένιο Έβρου, ως πρόεδρος της ΤΕΔΚ του ίδιου Νομού, και έθεσα το ζήτημα των χερσαίων Δαρδανελίων και την ενσωμάτωσή τους στην ιστορική οδό. Είχατε δεσμευτεί, αν θυμάστε για τον άξονα No IX. Και αντί να κάνετε κάτι, καταφύγατε στις διαγραφές Βουλευτών που τιμούσαν τον τίτλο που έφεραν και κυρίως το λαό που τους εξέλεγε. Παρήλθαν έκτοτε οκτώ ακριβώς έτη. Και είναι βέβαιο ότι θα περάσουν και άλλα με τους αντικαταστάτες σας, και δεν πρόκειται κανένα νέο μεγάλο έργο να βγει από τις καλένδες. Θα παραμείνουν εκεί. Αυτό έγινε με όλα τα νέα μεγάλα περιφερειακά έργα. Θα συμφωνείτε, τουλάχιστον από μέσα σας, ότι το μάρμαρο που έλεγα, έγινε μαρμάγκα. Την ξέρετε τη δηλητηριώδη εκείνη αράχνη που λέει ο λαός. Ότι τα έφαγε η μαρμάγκα. Εξ ου και μαρμάγκαλος με τον οποίο κακώς φοβερίζουν τα μικρά παιδιά. Το λέω αυτό όχι μόνο επειδή είμαι δάσκαλος αλλά γιατί ως πολιτικό πρόσωπο -αν μπορώ να πω ότι είμαι τέτοιο- άλλοι κυρίως έπρεπε να είναι οι αποδέκτες τέτοιων παραμυθιών. Αν μη τι άλλο να συνετισθούν.

Τόσο εσείς και ο επιγενόμενος σας στο κάποτε περιφερειακό κόμμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο βέβαια ο έτερος επιγενόμενός σας, στο κράτος, ο νέος που παραπέμπει σε τηλεομοιοτυπία, πρωθυπουργός, όχι μόνο δεν κάνατε κάτι να παρεμποδίσετε την περιφερειακή κατάρρευση αλλά κραδαίνετε από κοινού και από πολλών ετών τη σημαία Αθήνα 2004. Όπως το ίδιο κάνουν πολλοί εκατομμυριοδίαιτοι υπάλληλοι του Οργανισμού και κυρίως η εργοληπτική του κάστα. Εσάς βέβαια αρκεί που σας ενώνει. Αν τώρα από την άλλη διχάζει, δικάζει και καταδικάζει τη χώρα και τις περιφέρειές της, ποτέ δεν σας απασχόλησε. Το διασκεδάζατε με τα κατά καιρούς ψεύδη ότι το 80% του τρίτου κοινοτικού πλαισίου θα πάει στην περιφέρεια. Όταν την ίδια στιγμή με τη συγκατάθεση των επελθόντων και την αλχημεία των Οινοφύτων μειώσατε το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της πρωτεύουσας ώστε να παραμείνει επιλέξιμη. Και όταν σήμερα η Ρούμελη αποβάλλεται από τις Ευρωπαϊκές περιφέρειες του στόχου 1 ως δήθεν ευημερούσα. Λέτε και η Άμφισσα είναι πιο πλούσια από το κολονάκι. Νομίζω ότι θα σας τιμούσε μια εκ των υστέρων συγγνώμη σας απέναντι στον εκτροχιασμό που συμβάλατε καθοριστικά ως μηχανοδηγός της χώρας επί οκτώ και πλέον χρόνια. Ας μη πάμε στους υπόλοιπους τακτικούς και έκτακτους σιδηροδρομικούς και άλλους εκτροχιασμούς. Μπορεί να καταρρίψατε το χρονικό ρεκόρ παραμονής στο Μαξίμου, όμως το παρόν και το μέλλον και κυρίως η ιστορία έχουν να ασχοληθούν με την κατάρριψη στον καιάδα όλης της αναπτυξιακής ικμάδας των ιστορικών μας περιφερειών.

Θα μου επιτρέψετε να σας θέσω ένα ακόμη ζήτημα. Εσείς, ο κύριος Μητσοτάκης και άλλοι θιασώτες του ναι στο πρόσφατο Δημοψήφισμα στηρίξατε τα επιχειρήματά σας κυρίως στους κινδύνους μιας ενδεχόμενης διχοτόμησης στην Κύπρο. Δεν θέλω τώρα να καταφύγω σε απλοϊκά επιχειρήματα του τύπου «στο σπίτι του κρεμασμένου κλπ.». Στα status quo ante, που λέγατε για τα Ύμια ή να πάω στα της συμφωνίας της Μαδρίτης. Όπως και άλλα που στιγμάτισαν την εθνική ηθική μας ίριδα, μουντζουρώνοντάς την. Ούτε θα καταφύγω στον μακαρίτη το Μένιο και στο ότι δεν δικαιούστε κλπ. Δεν θα πάω καν στο ποιος και τι προκάλεσε την άδικη έκρηξη του Γερμανού επίτροπου. Έχω όλη την καλή διάθεση να το δω και ως ορχήστρα της Γερμανικής κυβέρνησης και ως εκδούλευση προς την Τουρκία για ψηφοθηρικούς λόγους λόγω των επικείμενων ευρωεκλογών. Έχω όμως να σας υποβάλλω ένα σαφές όσο συγκεκριμένο ερώτημα. Θα περιμένω έστω γι αυτό μια απάντηση. Ενθυμούμενος ότι λέγατε ότι απαντάτε στους πολίτες είπα να την κοινοποιήσω και στον κύριο Παπανδρέου, τον αντικαταστάτη σας.

Κύριε πρώην πρωθυπουργέ

Χθες μόλις η Ευρωπαϊκή Ένωση απεφάσισε, Ευρωδιχοτόμηση yok. Ότι τα προϊόντα των κατεχομένων θα πηγαίνουν στον έξω κόσμο διαμέσου της Ελεύθερης Κύπρου. Δηλαδή στην προχθεσινή σας διάψευση από το όχι της ετυμηγορίας του Κυπριακού Ελληνισμού -για την οποία όμως δεν είπατε κάτι έστω μια λέξη- ήρθε και προστέθηκε μια ακόμη διάψευση. Μικρότερη σε έκταση, μεγαλύτερη όμως σε βάθος. Δεν οφείλετε κύριε Σημίτη να πείτε κάτι για αμφότερες; Εκτός και αν καλύπτεστε από τις δηλώσεις του διαδόχου σας στο κόμμα. Όμως ούτε οι δηλώσεις εκείνες, εξασφαλίζουν τη στοιχειώδη Δημοκρατική παιδεία που είναι ο σεβασμός προς κάθε λαϊκή ετυμηγορία. Και που φυσικά δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι ο κύριος Μητσοτάκης και η επί δεκαετίες, ων ουκ έστιν αριθμός, εφιαλτική του στάση που τελικά λόγω τόσων επαναλήψεων, έγινε σχολή. Όπως η σιγή απέναντι στην ετυμηγορία των άλλων ταγών. Από τον πρωθυπουργό έως τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και από άλλους αρχηγούς θιασώτες του ναι.

Οφείλω να σας πω ότι μια Δημόσια αυτοκριτική σας όπως και όλων των υπολοίπων που είχαν την ίδια θέση με εσάς, θα σας αποκαθιστούσε έστω απέναντι στους εναπομείναντες πολίτες -ανάμεσά τους συγγενικά μου πρόσωπα- που έχουν ακόμη αμφιβολίες για την στάση σας στα εθνικά, δικαιολογώντας σας ότι δεν τα γνωρίζετε καλά και ξεχωρίζοντάς τα από τα οικονομικά. Κοιτάξτε, έκανα εκλεγμένος γραμματέας της Νομαρχιακής στον Νομό Έβρου, αλλά δεν είμαι χαιρέκακος. Να χαρώ δηλαδή ότι δεν μπορείτε να με διαγράψετε αφού τόσο εσείς δεν είστε επικεφαλής όσο εγώ έχω αποχωρήσει από το βράδυ της αποφράδας δεκάτης πέμπτης Φεβρουαρίου 1999, τότε που επί ένα διήμερο είχατε χαθεί.

Σας αποκαλύπτομαι όμως ότι θλίβομαι, ακόμη και τώρα, που το κάποτε κίνημά μου κατέληξε να συμβαδίζει με τις βρετανικές επιλογές στην Μεγαλόνησο. Κεντροαριστερές μεν, αποικιοκρατικές δε. Εκτός όλων των άλλων κουσουριών να διακρίνεται από χαιρεκακία για τις εξελίξεις στην Μεγαλόνησο. Αντί να της κάνει εικόνισμα αφού σε αυτήν και στον μεγάλο της τραυματισμό, κατά την εισβολή του Αττίλα, οφείλει τη γέννηση και ύπαρξή του. Το μόνο ελπιδοφόρο της υπόθεσης είναι ότι τριάντα χρόνια μετά, και πάλι η Κύπρος επανέρχεται να διαμορφώσει τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Ξανάκουσα τους ταγούς της τελευταίας σήμερα να διατείνονται ότι είναι στο πλευρό του Κυπριακού Ελληνισμού. Που και να μην ήταν δηλαδή. Σκέφτηκα λοιπόν ότι οι του όχι, πρέπει να λέμε ότι δεν είμαστε στο πλευρό της Κύπρου. Από αυτούς τότε που μας ξέρουν δεν θα το πιστέψει κανείς. Όπως ακριβώς δεν πιστεύει αυτούς που λένε ότι είναι στο πλάι της Μεγαλονήσου. Όργουελ και ολίγον Παόυελ. Που ακόμη και οι ιέρακες αναγκάστηκαν να πουν ότι σέβονται τη βούληση του Κυπριακού Ελληνισμού, όχι όμως και οι υπερασπιστές του Ελλαδικού Αθηναϊκού ναι. Ειπώθηκε μόλις σήμερα από τον κ. Παπανδρέου, ότι το όχι είναι θέση. Το θεωρώ ύβρη. Δεν το ήξερα. Νόμιζα ότι μόνο το ναι είναι. Ίσως επειδή δεν είδα και κανένα όχι στις τηλεοράσεις των Αθηνών. Τα κουτοπόνηρα νεοδημοκρατικά δεν πιάνονται στο λογαριασμό. Κρίμα που βρίσκουν έδαφος. Συνταγματικό και πολιτικό. Το μόνο όχι που ειπώθηκε ήταν στη μετάδοση της συνέντευξης του προέδρου της Κύπρου, που την λογόκριναν, προληπτικά. Χωρίς να πει κανείς από τους υποστηρικτές του ναι. Μόνο έβετζηδες, όπως τους λέμε στην πατρίδα μου, τη Θράκη, είδα αυτό το διάστημα. Και συνεχίζω να βλέπω. Μάλιστα διαπίστωσα πόσο πολύ χάρηκαν που η υπόθεση με την Εκκλησία έθεσε σε δεύτερη μοίρα την Κύπρο. Το πανηγύριζαν.

Κύριε πρωθυπουργέ

Επιτρέψτε ένα τελευταίο σχόλιο. Μια κωδικοποιημένη συμπύκνωση, αν προτιμάτε. Τα εισαγόμενα εκ της απώτατης όσο και όμορης αλλοδαπής προϊόντα, όπως οι εθνικοφροσύνες, ευδοκιμούν μεν στην Ελλάδα, αλλά όχι περισσότερο από τριάντα χρόνια. Στη συνέχεια καταρρέουν. Τα κοινά ανάμεσα στο 2004 και το 1974 είναι πλείστα όσα. Οι διαφορές είναι δυο. Η νέα μεταπολίτευση που θα αντικαταστήσει το υπαρκτό άταφο ψοφίμι του χτες -την Ελλάδα των τηλεοπτικών χωματερών, που τη γνωρίζετε, όπως και άλλοι, από πρώτο χέρι και παλαιόθεν- έρχεται ως δώρο του πρόσφατου και άλλων όχι. Όχι λόγω κάποιου νέου Αττίλα αλλά αξιοπρέπειας ένεκεν. Και δεύτερον, έχει απέναντι της όχι μόνο ένα, όπως το 1974, αλλά δυο εθνικόφρονα κόμματα αν όχι περισσότερα. Η εθνικοφροσύνη αυτή του ναι καλύπτει μια ευρεία έκταση. Από τον Ανάν ως την Αθήναν. Ο λόγος για τα πολιτικά εκείνα πρόσωπα που ο μακαρίτης ο ιδρυτής του μορφώματός σας, αν ζούσε, θα τα ονόμαζε καθένα χωριστά, γιέσμαν και ακόμη χειρότερα. Ιδιαίτερα την ιστορική Δημοκρατική παράταξη που από ιστορική οι διάδοχοί του την έκαναν ανιστόρητη, από Δημοκρατική για τους πολίτες της, τυραννική, και από παράταξη, παράταση.

Ειλικρινής μαζί σας






{*} Διετέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου και πρόεδρος της Τ.Ε.Δ.Κ. {1994-1998} καθώς επίσης Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. {1992-1994}. Στις εκλογές του 2002, ήταν υποψήφιος Νομάρχης Έβρου. Αφορμή για το κείμενο αποτέλεσε η συνάντηση στο Ορμένιο του Νομού Έβρου πριν από οκτώ ακριβώς χρόνια κατά την επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού. Κυρίως όμως οι σημερινές καθοριστικές εξελίξεις. Τόσο η Κύπρος 2004, όσο η Αθήνα 2004, και οι επιπτώσεις τους στην Ελλάδα και φυσικά στη Θράκη.

Σουφλί 29 Απριλίου 2004 pashalsf@otenet.gr

κλικλήδες

Του Χρήστου Κηπουρού {*}

Στο τρίτο έτος του πολυτεχνείου στην υδραυλική μαθαίναμε για τη στρωτή και την τυρβώδη δίαιτα ροής. Δεν είναι ή δεν θα έπρεπε να είναι διαφορετικά τα πράγματα με την πολιτική και τη Δημοκρατία. Αν και θλίβομαι για την κατάντια της ομώνυμης γενιάς μας, εν τούτοις, χάρηκα που βρήκα κάτι το πολιτικά ενδιαφέρον στις προ δεκαετιών σπουδές μου. Την ίδια επισήμανση ενισχύει, μεταξύ άλλων, η συνωνυμία ανάμεσα στις λέξεις “αγωγός” και “κανάλι”. Είναι ο παραλληλισμός της Δημοκρατίας ως προς την ομαλή δίαιτα ροής των παραγόμενων διανοητικών και πολιτικών προϊόντων. Επίσης η φαντασίωση μιας επόμενης και ανώτερης βαθμίδας στη συμβατική Δημοκρατική κλίμακα, με την παραγωγική προσθήκη καινούργιων πνευματικών, ηθικών και πολιτικών προτύπων, ικανών να προκαλέσουν έναν ενδογενή και αυτοτροφοδοτούμενο κοινωνικό και πολιτικό πλουτισμό. Αν μη τι άλλο η χώρα θα παραδειγματισθεί από την κλασσική της παιδεία και παρακαταθήκη. Επίσης από την πολιτική φιλοκαλία, αρχής γενομένης από την Ελληνική πόλη, αυτή την πιο άσχημη στην Ευρώπη. Έχει τα φόντα, στον αιώνα που διανύουμε, να δημιουργήσει ένα νέο πολιτικό πάνθεο αντί για το άθεο, το εν ενεργεία αμοραλιστικό σύστημα. Το λέω άθεο, γιατί κανείς εκ των μελών του δεν πιστεύει πουθενά, ει μη μόνο σε θώκους.
Επειδή εκτός από πράξη η πολιτική, οφείλει ως γνωστό, να είναι σκέψη, λόγος, σχέδιο και ηθική, τι νόημα έχουν τα συνοικέσια και οι αντιπαροχές. Καταρχήν δεν την τιμούν. Ούτε με τέτοιους τρόπους μπορεί να παραχθούν πρότυπα. Πόσο μάλλον ευρωπαϊκά και διεθνή. Μόνο μειράκια θα βγαίνουν, όπως ήδη γίνεται από πολλών ετών. Όπως συμβαίνει το ίδιο και στην οικονομία με την πλήρη σχεδόν διακοπή εξαγωγών. Άλλωστε τι να εξαγάγει μια χώρα όταν δεν παράγει. Αν όλα αυτά δεν πηγαίνουν καλά -που δεν πηγαίνουν- φταίει η πολιτική. Η σπουδαιότερη τέχνη κατά το συμπατριώτη μου Δημόκριτο, που όμως οι εν Αθήναις θεσμικοί της χειριστές αντί να την ανεβάσουν στα ουράνια, την κατέβασαν στον Άδη και ακόμη πιο κάτω. Δυστυχώς για την πόλη και την πατρίδα της Εκκλησίας, της Αγοράς, του Δήμου, η σημερινή πολιτική, όπως η χθεσινή, διαψεύδουν έως και τον Ηράκλειτο. Δεν ρέουν. Αν ρέει κάτι είναι αέρας αν δεν είναι θολό νερό, σαν εκείνο της ΕΥΔΑΠ ή προπαγάνδα.
Όμως τα πράγματα δεν έμειναν εκεί. Επιβλήθηκε έως και το “ουκ αν λάβεις παρά του έχοντος”. Δεν πρόκειται απλά για έναν επί πολλά έτη καταναγκασμό καθώς και ανελευθερία στη διακίνηση των ιδεών. Αν οι ιδέες αυτές από τη μια υπέστησαν και υφίστανται απηνή διωγμό, από την άλλη γνωρίζουν βία και νοθεία -εν ροή, όπως λέγεται- που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Είναι αμφότερες γνωστές από πριν ακόμη, κυρίως όμως κατά και μετά από τις εκλογές του 2000. Πρόκειται για μια νέα, μετά από σαράντα περίπου έτη, εκδοχή τους. Και εμάς μεν μας φίμωσαν, όμως η αποσιώπηση από εκείνους που όφειλαν να μιλήσουν και δεν το έπραξαν έχει να κάνει με το σύνδρομο απέναντι στο προπατορικό τους αμάρτημα ως θύματα ακόμη από την εποχή που οι ανιόντες τους διατέλεσαν θύτες, ως διώκτες αντιπάλων τους. Συνεχίζουν δε να παραμένουν όμηροι επειδή ουδέποτε τόλμησαν ειλικρινή αυτοκριτική της πολιτικής τους κληρονομιάς, αποποιούμενοι αυτό που ονομάστηκε άσχημη περίοδος του Καραμανλή, σε αντιδιαστολή με την επόμενη, τη μεταπολιτευτική, την καλή, τρόπος του λέγειν. Ίσως η σιγή να προήλθε εξ αιτίας υπερατλαντικών διαβεβαιώσεων για τη συνέχεια, έστω και αν τις διαψεύδουν. Ούτε η πρώτη φορά είναι άλλωστε ούτε η τελευταία.
Σε ό,τι μας αφορά εκείνο που αντιμετωπίσαμε αυτή την περίοδο, ήταν μια απερίγραπτη μεγέθυνση αποκλεισμού πανταχόθεν. Τον συναντήσαμε σε κάθε βήμα μας. Ποια κανάλια και ποιες οι Αθηναϊκές εφημερίδες, που αυτοαποκαλούνται και Δημοκρατικές, όταν ως προς τη λογοκρισία που εφαρμόζουν, ανταγωνίζονται τους εξ ανατολών αν δεν τους υπερβαίνουν. Το λέω αυτό διότι υπάρχουν πολιτικά μας κείμενα που δημοσιεύονται σε δεκάδες περιφερειακές και ομογενειακές εφημερίδες και δικτυακούς τόπους, ακόμη και στην Κωνσταντινούπολη, όχι όμως και στην Ελληνική πρωτεύουσα. Οι “πολιτικοί βίοι παράλληλοι” είναι ένα από τα πρόσφατα {1}. Βρίσκεται στην ιστοσελίδα των Ρωμιών της Πόλης. Δεν αποκαλύπτω μυστικά αφού πρόκειται για κάτι που είναι δημοσιευμένο σε όλες τις μηχανές αναζήτησης. Το ίδιο συνέβη και με άλλα, παλιότερα. Και φυσικά οι όποιοι θερμαστές των εν Ελλάδι ηλεκτρονικών πυρών δεν κάνουν του κεφαλιού τους. Αν κάνουν κάτι ως έγκυροι λογοκριτές το πράττουν σύμφωνα με το έργο που τους ανέθεσαν οι εγκυρότεροι αν όχι Αγκυρότεροι.
Είναι αυτοί οι οποίοι αναζήτησαν υποκατάστατα των ιδεών, των προτάσεων και του σχεδίου, σε εκείνο που το προπαγάνδισαν ως νέο και ανήσυχο ενώ όχι μόνο δεν είναι τέτοιο, όχι μόνο δεν είναι παλιό αλλά πρόκειται για ιδεολογικά και πολιτικά μορμολύκεια της δεξιάς και της αριστεράς. Για ξεφουσκωμένα, επειδή είναι γεμάτα τρύπες, λάστιχα που τα εξέλαβαν ως σωσίβια. Όμως έφθασε η ώρα να κάνουν ταμείο. Θα αναγκαστούν τώρα να δουν τριγύρω τους, θα συνειδητοποιήσουν ότι η πρώτη κύρια παρενέργεια των πολυετών πεπραγμένων τους, τουτέστιν το τίμημα, είναι η απώλεια της Κυβέρνησης. Η εξ αδιαιρέτου ήττα των κ.κ. Σημίτη και Παπανδρέου, με τον δεύτερο, υιό μεν Ανδρέα, κλώνο δε του πρώτου. Περί των κλώνων και κυρίως περί των γόνων και αχθοφόρων μεγάλων ιστορικών ονομάτων έχω διεξοδικά ασχοληθεί {1} στο ίδιο κείμενο, εξηγώντας γιατί αμφότεροι οι ευελπιστούντες να καταστούν οι νέοι ένοικοι του Μαξίμου, θυμίζουν τον αείμνηστο Σοφοκλή Βενιζέλο, που ως γνωστό έμεινε και ως κλικλής. Τα υπόλοιπα έπονται, αρχής γενομένης από τα συμπαρομαρτούντα, τους payroll ηλεκτρονικούς κονδυλοφόρους και τους οικότροφους δημοσκόπους, λίγο πριν την επικείμενη ανώμαλη δικαιοπραξία από τους νέους τους κρατικοκυβερνητικούς εργοδότες. Με άλλα λόγια, την ανανέωση και διαιώνιση της θεσμοθετημένης και εφηρμοσμένης κατάργησης της πολιτικής Δημοκρατίας. Επίσης μέρους της νέας πλατείας Κλαυθμώνος.
Τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν υπήρχε Δημοκρατία. Δεν γνωρίζω το ποιος έπρεπε ή μπορούσε να κρατήσει το τιμόνι στο σκάφος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όμως γνωρίζω ότι μπορούσε να μη βρίσκεται σήμερα, λίγο μόλις, πριν από τις Πόρτες της Πάρου και κυρίως να μην είναι σε θέση να ανακρούσει πρύμναν, όπως έκανε, ως μη όφειλε, μυριάδες φορές. Ούτε και η Νέα Δημοκρατία θα παλινορθώνονταν. Αντί αυτών θα είχαμε άνθηση νέων κινημάτων και πολιτικών. Όμως οι απερχόμενοι εθελοτυφλούσαν, πριν τυφλωθούν. Και μεταξύ τυφλών κερδίζει ως γνωστό ο μονόφθαλμος. Απέρχονται επειδή παλαιόθεν κατάργησαν την πολιτική Δημοκρατία. Τρέχουν εκ των υστέρων να ξεσηκώσουν ιδέες. Έφτασαν μέχρι το think tank της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, και στην προσφιλή του ένδυση για τους ημεδαπούς Φριντμανικούς αν όχι φριντμανιακούς, προκειμένου να διασκεδάσουν την από ετών αποκαλυφθείσα αποκρουστικότητα της παλιάς τους νεοφιλελεύθερης σχολής. Νόμιζαν ότι θα έκαμναν κάτι με τις απινιδώσεις, όμως και αυτές, ό,τι και να είναι, δεν ανασταίνουν λείψανα και δη, μπαγιάτικα και κυρίως δύσοσμα. Από την άλλη αυτοί που επέρχονται, πετυχαίνουν, όχι γιατί προτίθενται να παλιννοστήσουν τη Δημοκρατία αλλά λόγω της μόνιμης απουσίας της. Γιατί αν υπήρχε ούτε διαπλοκές μπορούσαν να ευδοκιμήσουν ούτε διαφθορές. Αντίθετα η παρουσία παρόμοιων φαινομένων σε μια χώρα αποτελεί αδιάψευστο τεκμήριο ανυπαρξίας της πολιτικής. Πόσο μάλλον εδώ που είναι πανταχού παρούσες. Έχουν κατακλύσει την κάθε βαθμίδα με εκλεκτική βέβαια προτίμηση στους ουκ ολίγους ευάλωτους, εκ των θεσμικών.
Δεν θα υπήρχαν χειρότερα από τα μέχρι στιγμής εκτεθέντα αν έλειπε ο περιφερειακός χώρος όπου η πολιτική Δημοκρατία όχι μόνο δεν υφίσταται αλλά και συνεχίζει επί δεκαετίες να αδικείται συστηματικά. Αντί να δημοκρατείται, κρατείται από μπάστακες με τίτλους, όπως ο Γ. Γ. που παραπέμπουν σε προ δεκαετιών μορφώματα χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Αυτήν δε ακριβώς τη στιγμή που οι δυο υποψήφιοι πρωθυπουργοί κόπτονται τόσο, κατά τους προεκλογικούς τους λόγους υπέρ των περιφερειών, μια εξ αυτών, η Ρούμελη, ετοιμάζεται να πληρώσει τα σπασμένα του έκλυτου βίου που επιμένει να διάγει η ευνοούμενη πόλη τόσο του ενός όσο του άλλου Τηλεμάχου. Αν και είναι η φτωχότερη όλων, αποπέμπεται, υφίσταται έξωση από το Δ΄ κοινοτικό πλαίσιο, με το αιτιολογικό ότι είναι η πλουσιότερη -λόγω των Οινοφύτων- και θεωρείται ως μη επιλέξιμη. Αυτό σχεδίασε το Αττικό πρυτανείο. Αλλιώς η πρωτεύουσα δεν μπορούσε να μετάσχει στο Γ΄ πακέτο. Ας μη πάμε στις ματσαραγκιές του Β΄. Μια προκάτοχος του Μισέλ Μπαρνιέ, η κ. Ζλάφκωφ, θα θυμάται, όπως και πολλοί άλλοι, τη δημόσια παρέμβασή μας στο ΥΠΕΘΟ μήπως και γλιτώναμε τα 100 δις της Εγνατίας, να μη μεταφερθούν στην Αθήνα από τους εντεταλμένους υπουργούς και υφυπουργούς. Αυτούς που η από ετών, όπως φαίνεται, άτυπη διαρχία, απέσυρε στη συνέχεια, τον ένα μετά από τον άλλο.
Για την περιφερειακή συνείδηση καθώς και την πολιτική παιδεία των υποψήφιων πρωθυπουργών, δεν είχαμε αμφιβολίες. Την είδαμε άλλωστε αποτυπωμένη στα ψηφοδέλτια Επικρατείας, που έπρεπε να λέγονται Αθηνοκρατίας ή καριεροκρατίας. Ποια πρότυπα αναδίδουν, για τα οποία μιλήσαμε. Ιδίως των απερχόμενων. Όμως και η όποια κοινωνικότητα δεν αποτελεί άλλοθι. Ιδιαίτερα όταν και οι ίδιοι οι επικεφαλείς έβαλον κλήρο επί τον ιματισμό των περιφερειών. Αμφότεροι έθεσαν υποψηφιότητα αποκλειστικά σε αυτές. Στη Θεσσαλονίκη και τη Λάρισα ο ένας, στη Ρόδο και τη Θεσσαλονίκη ο άλλος. Και να έκαναν ποτέ κάτι γι αυτές. Ένα κερί δεν άναψαν στον ΠΑΘΕ, στο ύψος των Τεμπών, στη Στενώπη, όπως την ονομάσαμε. Να δείξουν, συμβολικά έστω, την ευθύνη της πολιτείας. Κατά τα άλλα πριν καν ανοίξουν οι κάλπες, από χέρι η πρωτεύουσα έχει εξασφαλίσει: 6+6+1+1 = 14 Βουλευτές. Προτού δε σπεύσει κανείς να μας καταλογίσει περιφερεισμό καλά είναι να πληροφορηθεί επίσης και κάτι άλλο. Ότι και οι υπόλοιποι 286 που πρόκειται να εκλεγούν δεν θα αποδειχθούν λιγότερο αθηναϊστές, από τους -14- καταχωρισμένους. Το Οθωνικό μέγαρο της πλατείας Συντάγματος ούτε εθνικό είναι ούτε κοινοβούλιο. Όπως δεν ήταν. Έχω προσωπική πείρα. Έψαχνα εφτά χρόνια να τους βρω αλλά πάντοτε στο τέλος έμενα μόνος. Και κάτι ακόμη με την ευκαιρία. Τελικά, καλύτερα 200 αθηναϊστές, παρά 300. Ιδού λοιπόν η Ρόδος. Όποιοι επιθυμούν.
Αν υπάρχει κάτι που είναι σε θέση να μετατρέψει τη διαφαινόμενη έως ορατή εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας σε πύρρειο, αυτό δεν μπορεί παρά να σχετίζεται με την έναρξη, φυσικά από πολύ πιο πριν, της πολιτικής αναγέννησης της Δημοκρατικής παράταξης. Από δεκαετιών αγωνιζόμαστε με λόγια και κυρίως έργα, για την υπόθεση αυτή. Αυτό κάναμε το 1986, όταν μετά τις τότε Δημοτικές, τα τρία όχι που υπήρχαν κατά την ψηφοφορία στη 20η σύνοδο της Κ.Ε. του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ήταν των Χαραλαμπίδη, Νάου και το δικό μου. Όπως το 1988 με το Νταβός και το 1995 με την άρση του Βέτο καθώς και την Εγνατία, με τον ίδιο πάλι άνθρωπο, όταν εξ αιτίας του αγώνα μας γι αυτήν, εκπρόσωποι από την αυτοδιοίκηση, μας προπηλάκιζαν από κοινού με τον παλιό μου φίλο και προσκεκλημένο επίσης, καθηγητή Γάτσιο, από τους Δημάρχους της Εγνατίας στην Ηγουμενίτσα, πριν ανταμειφθούν για το έργο τους με ανώτατα κομματικά πόστα. Ας μην επεκταθώ στην άρνηση να δώσω ψήφο εμπιστοσύνης στη Κυβέρνηση Σημίτη μετά τα Ύμια, που ήταν τελικά ψήφος εμπιστοσύνης στο μετέπειτα φίλο, Ναύαρχο Λυμπέρη.
Συνεχίσαμε τους ίδιους αγώνες πριν φθάσουμε στο αμαρτωλότερο έτος από γεννήσεως ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δημοκρατικής παράταξης και Ελληνικού κράτους. Μιλώ για το 1999 και τις, μεταξύ άλλων, πρωθυπουργικές και υπουργικές εκδουλεύσεις στην όμορη Ανατολή, όταν δεν μπορούσαμε πλέον να κάνουμε κάτι άλλο από αυτό που κάναμε. Και που σε ό,τι με αφορά, θα το επαναλάμβανα, αν χρειάζονταν. Όμως χρειάζεται και ο Κώστας Σημίτης, ως απλός πολίτης σε λίγες ημέρες, που πλέον θα έχει διαθέσιμο χρόνο, να πει τι θα έκαμνε. Ιδίως μετά από το φιάσκο της δίκης, αφού η εκδοθείσα αθωωτική απόφαση τον εξέθεσε δια βίου και πλέον δεν επιδέχεται καμιάς αναθεώρησης. Να απαντήσει στο ποιος έδρασε ως παρακράτος, αντί να συκοφαντεί, όπως έπραξε, με τον ίδιο αυτό αποτρόπαιο χαρακτηρισμό διαδρομές πολιτικών προσώπων, στον αντίποδα των οποίων εκείνος βρίσκεται από ετών. Εκεί που θα τοποθετηθεί επίσης από αρμοδιότερους εμού. Συνηγορεί άλλωστε υπέρ του γεγονότος αυτού η συνολική στάση, τόσο η δική του όσο όλων τους, απέναντι στην Κύπρο. Και μόνο οι τρεις συνεχείς φορές που την χρησιμοποίησαν ως πρόσχημα προσφυγής στις κάλπες, φτάνουν.
Αν το οξύ περιφερειακό ζήτημα της χώρας με πρώτα από όλα το αγροτικό και το διατροφικό αποτελεί τον έναν από τους δυο προνομιακούς χώρους που μπορούν να αναγεννήσουν τη Δημοκρατική παράταξη, ο άλλος είναι η έκβαση του Κυπριακού. Πριν καν κατατεθεί το σχέδιο Ανάν ζητούσαμε η Ελλάδα να αναλάβει τις ευθύνες της ως εγγυήτρια δύναμη. Οι Ελλαδίτες οφείλουν, λέγαμε, να εκφράσουν χωριστά, ακόμη και από τη Μεγαλόνησο, τη θέλησή τους με Δημοψήφισμα για την Κύπρο {1}. Πέραν αυτής, αφορά την ίδια τη συνέχεια του Ελληνισμού ως προς τα υπόλοιπα εναπομείναντα εθνικά του μέλη. Η ψήφος στις εκλογές δεν μπορεί να συμπεριλάβει το σχέδιο Ανάν. Είναι πολύ πιο σοβαρό από το ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Ιδιαίτερα όταν ως προς το μεγάλο αυτό θέμα η θέση του ενός εκ των δυο υποψηφίων είναι ακριβές φωτοαντίγραφο της θέσης του άλλου. Αμφότερες άλλωστε αποτελούν προϊόντα τηλεομοιοτυπίας κοινού γνωστού, γνωστού και ως Uncle Sam.
Η Βουλή που θα προκύψει δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη επικύρωσης, ιδιαίτερα όταν δεν έχει υπάρξει στοιχειώδης, πόσο μάλλον εκτεταμένη συζήτηση, όπως επιβάλει η σοβαρότητα, ανάμεσα τον Ελληνικό λαό. Εδώ δεν θα γίνει ούτε μεταξύ των δυο που διεκδικούν την πρωθυπουργία. Τι να πουν άλλωστε. Αν πουν κάτι θα είναι το κοινό τους Ναι σε όλους, πλην Κυπρίων. Δεν είναι τυχαίο ότι τα Μέσα δείχνουν για το ίδιο θέμα όσα δεν μπορούσαν να μη δείξουν. Ότι το καλύπτουν, κυριολεκτικά. Όπως επί ολόκληρη τριακονταετία. Ακόμη και τα γραφεία τελετών ωχριούν. Όσο για τις ψυχές των Ισαάκ και Σολωμού ούτε αυτές έχουν ακόμη αναπαυθεί. Συνεχίζει να τις ταλαιπωρεί η αλήστου μνήμης αθηναϊκή τηλεοπτική διατεταγμένη βαρβαρότητα τις πρώτες ιδιαίτερα ώρες του μαρτυρίου τους. Τα υπενθυμίζω αυτά γιατί στη Λευκωσία δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει με ποιους ακριβώς έχουν να κάνουν στην Ελληνική πρωτεύουσα. Τους σημερινούς και τους αυριανούς. Είτε είναι οι ίδιοι είτε όχι. Δεν είναι κακό να ρίξει μια ματιά στην ιστορία. Αν και νομίζω το κάνουν. Και το κάνουν καλά.
Παρά τον βαρύ εθνικό και πολυετή τραυματισμό της η Μεγαλόνησος, μπορεί να βαδίσει και μόνη της το δρόμο της εθνικής αξιοπρέπειας. Όχι μόνο να μην πέσει μέσα στη μεγάλη Ελλαδική τρύπα ή έστω να την παρακάμψει αλλά και να την υπερκαλύψει. Και άλλες φορές έχει συμβεί. Γνωρίζω τον Κύπριο Πρόεδρο από την επιτροπή εξωτερικών και άμυνας, όταν ακόμη ήταν μέλος της Κυπριακής Βουλής. Μπορεί να εισαγάγει στο Ευρωπαϊκό γήπεδο τόσο το πολιτικό ζήτημα όσο την ισότιμη ένταξη των τουρκοκυπρίων, το αναπτυξιακό και το θέμα της επανένωσης. Ούτως ή άλλως αποτελούν μέρος της Ευρωπαϊκής επανένωσης {1} . Μπορεί η ζυγαριά από τον ένα Οργανισμό, των Ενωμένων Εθνών, όπως τον έλεγαν οι παραδοσιακοί παλιά, να γείρει προς τον άλλο Οργανισμό, αυτόν της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι δε του λεγόμενου εθνικού κέντρου ας αφήσουν ήσυχη την Κύπρο. Να σταματήσουν τις φιλικές συστάσεις και τις ψυχολογικές πιέσεις αν όχι την άσκηση βίας ή τις άλλες τις ανούσιες αν όχι γελοίες διακηρύξεις, ότι είναι στο πλευρό της. Είναι γνωστό σε τίνος το πλευρό είναι αν όχι σε τίνων τα πλευρά. Αυτό πάντως που μπορούμε να κάνουμε εμείς ως Έλληνες πολίτες εκλογείς είναι να συνδέσουμε την ψήφο μας με τη δέσμευσή τους για μετεκλογική προκήρυξη δημοψηφίσματος για την Κύπρο. Αλλιώς να μην τους ψηφίσουμε. Μπορεί να βγει και σε καλό. Να αναδειχθεί μια νέα δυναμική της εθνικής περιφέρειας του Ελληνισμού. Αυτήν βάζει μπροστά ένας λαός που δεν έχει εθνικό κέντρο. Δεν βάζει τα κλάματα. Ο μοιρολογισμός δεν είναι πολιτική. Όπως δεν μπορεί κανείς να εμπιστεύεται καριερίστες σαν εκείνους τους παλιούς μου συνάδελφους που σήμερα αντί να κρύβονται κάνουν μέχρι καντάδες στους επικεφαλείς, ξεπερνώντας και το Σημίτη που σε ανάλογες στιγμές έως και πρόσφατα, εξαφανίζονταν. Γι αυτούς λοιπόν, της μιας ή της άλλης μπάντας, δυο φορές αιδώς.
Δεν μιλήσαμε τυχαία για νικηφόρα ήττα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις εκλογές της 7ης Μαρτίου. Μια ήττα που μπορεί να επέχει θέση νίκης. Διαφορετικά, ναι μεν παρήλθε ο χιονιάς με το τσουχτερό εκείνο όσο σπάνιο αθηναϊκό κρύο, όμως δεν θα συμβεί το ίδιο με τον επί θύραις νέο πολιτικό χειμώνα, το καθοδόν σύγκρυο.

Σημείωση {1}, Χρήστος Κηπουρός, Σημειώσεις πολιτικής Γεωοικονομίας, σε ηλεκτρονική μορφή, Κε.Γε.Με., 2004. Διευθύνσεις με αναρτημένο βιβλίο: www.myserreς.gr, www.istoselides.gr, www.metanastis.de, www.pathfinder.gr, www.chiosopinion.gr, www.asxetos.gr, www.evros1.gr, www.argolidanews.gr. Σειρά χρονολογική. Ο επισκέπτης μπορεί να το κατεβάσει σε 30 ΄ περίπου. Αρχείο: 5.45 m bytes. Χαρακτηριστικά: 107 α4 σελίδες, 50 εικόνες, 6 χάρτες,
{*} Διετέλεσε από το 1986 έως το 1996 μέλος της Κ. Ε. του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και από το 1993 έως το 2000 Βουλευτής Έβρου, ανεξαρτητοποιηθείς στις 23 Φεβρ.΄99. Στις 13 Μαρτίου 2000, συμμετείχε στην ίδρυση της Δ.Π.Ε. Έγραψε το κείμενο με κύρια αφορμή τις επικείμενες εκλογές, την έκβαση του Κυπριακού αλλά και τη συμπλήρωση πενταετίας από το Φεβρουάριο του ΄99.

xkipuros@otenet.gr,

Το πιο μεγάλο δώρο του όχι. Η Δ΄ Ελληνική Δημοκρατία

«Χρόνια είχε να γελάσει το χείλι του Ελληνισμού. Είναι χαμόγελο της ιστορίας πλατύ, επίσης διπλό.
Το πρώτο σκάει προς την αρχέτυπη πλέον, Κύπρο. Το δεύτερο απευθύνεται στην Αθηναϊκή πολιτική.
Μόνο που το τελευταίο είναι ειρωνικό. Και πικρό. Η αναμενόμενη συνέχεια, μάλλον δεν θα αργήσει.
Η λύση, θα αναζητηθεί σε εκπροσωπήσεις του όχι. Αυθεντικές διανοητικές όσο πολιτικές, υπάρχουν.

Πολλές παλιές, δεν αναγνωρίζουν την ετυμηγορία. Άλλο Δημοκρατία, άλλο απολιτική και τυραννία.
Αν λόγω Αριστοτέλη, απορρίψουν το μη πολιτικό. Χωρίς την Δημοκρατία καταλήγουν τυραννίσκοι.
Μην σπεύσουν να βάλλουν κατά της Σημειωτικής. Δεν ευθύνεται η κλασσική Ελληνική γραμματεία.
Ας ψέξουν εαυτούς. Και κυρίως τις Επιλογές τους. Οι ίδιοι ευθύνονται, και η εφιαλτική τους σχολή».

Χ. Κ. 28 Απρ.΄04

Του Χρήστου Κηπουρού {*}

Δεν ήταν καθόλου δύσκολο στην Κυπριακή ετυμηγορία να πάρει τη θέση προτύπου για τους ιστορικούς λαούς. Από τη μια ως νέο έπος. Από την άλλη ως ένα όχι στο παράλογο. Απεδείχθη επίσης ότι δεν ήταν δύσκολη υπόθεση ούτε και η επόμενη ημέρα. Αν είναι για κάποιους δύσκολη είναι για τους θιασώτες του ναι, η διάψευση των οποίων πρόκειται να έχει μεγάλη συνέχεια, και όχι ιδιαίτερα ευτυχή. Επίσης, σοβαρές απώλειες. Από τη στιγμή δε που και οι ιέρακες τα γυρνούν, οι μόνοι πλέον ανησυχούντες και κινδυνολογούντες ανά την οικουμένη, οι θλιβερές φιγούρες της τηλεόρασης των Αθηνών μάλλον πρέπει να έχουν κάτι. Επίσης, πλείστοι όσοι αν όχι όλοι, από την απελθούσα, σε ελάσσονες δε τόνους, από την επελθούσα κυβέρνηση της Ελλάδας.

1. ΕΥΤΥΧΕΣΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΕΣΤΕΡΗ

Πολύ ναι οι μεν, λίγο ναι οι δε, η ουσία όμως είναι ότι το ναι, το διαψευσθέν από το όχι, είναι το εκφρασθέν τόσο μαζικά από τον Κυπριακό λαό. Ως τώρα υπήρχαν αμφιβολίες για τη Δημοκρατικότητά των παλιών μου συντρόφων, η περιφρονητική τους όμως στάση απέναντι στο αποτέλεσμα δείχνει το πραγματικό τους πρόσωπο. Αντί του φωτισμού, ο σκιασμός. Η 24η Απριλίου 2004 είναι στον αντίποδα της 15ης Φεβρουαρίου 1999. Μπορούν κάλλιστα να χαρακτηριστούν ως η ευτυχέστερη και η δυστυχέστερη ημέρα της πολιτικής διαδρομής του Ελληνισμού ουκ ολίγων δεκαετιών. Ανακτάται, μεταξύ των άλλων, εννοιολογικά αλλά και αποκαθίσταται ηθικά και ιστορικά, η, από την περίοδο της Ζυρίχης, κακοποιημένη φράση: «ευτυχέστερη ημέρα». Μπορεί το ζεύγος της 24ης Απριλίου 2004 και της 15ης Φεβρουαρίου 1999 να περιλαμβάνει μια νέα άσπρη και μαύρη ημέρα του Ελληνισμού, όμως μπορεί και ως πολιτική να κάνει πολλά. Πιο κάτω, χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες θα πω τι, που και πως. Μπορεί κάποιοι να λένε ότι το άσπρο είναι μαύρο και αντιστρόφως. Εγώ πάλι λέω {1} ότι η αγωνιστική στάση στο Κουρδικό που με την κατάδοση του Κούρδου ηγέτη, συνοδεύτηκε με αποχώρηση από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο η παραγωγική, διανοητική και πολιτική επεξεργασία και επιβεβαίωση των ετών αυτών στο Κυπριακό, δίνουν το ηθικό και πολιτικό δικαίωμα, εκτός από Θραξ της Ελλάδας, να είμαι Κούρδος και Κύπριος πολίτης. Ελληνοκύπριος όσο Τουρκοκύπριος αυτόχθων. Επειδή επίσης είμαι Έλληνας και Ευρωπαίος.

2. ΤΟ ΑΚΡΟΝ ΑΩΤΟΝ ΤΗΣ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ

Γι αυτό εκπλήσσομαι κάποιες φορές και σκέφτομαι και δρω σαν Λευκωσιάτης με όσα ακούω για τη Μεγαλόνησο. Να επέσειε κανείς άλλος το φάσμα της διχοτόμησης στην Κύπρο, να πάει στο καλό. Πάει και έρχεται. Αλλά να το επισείουν πατεντάτα διχοτομικά Ελλαδικά πολιτικά πρόσωπα, νισάφι. Λες και το γκρίζο των Υμίων ή η συμφωνία της Μαδρίτης για το Αιγαίο φέρει τη δική μου υπογραφή. Πρόκειται για το άκρον άωτον της αναξιοπιστίας. Δεν αξίζουν να τους τρέφει κανείς την παραμικρή εμπιστοσύνη. Λες και εγώ έγραψα άρθρα για συνομοσπονδοποίηση και όχι παράγοντες του τέως και του νυν Μαξίμου. Ας μην επεκταθώ αυτή τη στιγμή σε άλλα. Λένε κάποιοι φίλοι ότι αν τους περιλάβει η ιστορία δεν θα ξέρουν που να κρυφτούν, εγώ πάλι λέω {2} να δούμε τι άλλο μας περιμένει. Πριν από το «θεέ μου φύλαγε», υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί λόγοι να τις/ τους στείλουν οι πολίτες στα σπίτια τους. Με την απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν είναι ούτε Δημοκράτισσες ούτε Δημοκράτες. Γιατί αποτελεί ύβρη και πρόκληση προς μια πάνδημη σχεδόν ετυμηγορία, όταν κάποιος αφαιρεί από το λόγο του, το 75.83 %. Πρόκειται για ηθελημένη λήθη και απώθηση. Και ακόμη χειρότερα, όταν το προσεγγίζει μέσα από οπτικές τύπου Κεμάλ. Ότι οι Ελληνοκύπριοι δεν ψήφισαν δήθεν το σχέδιο, επειδή θέλουν να ζούνε χωριστά.

3. ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΓΚΡΙΖΟ

Σαν την πιο μεγάλη διπλωματική και πολιτική επιτυχία των τελευταίων πενήντα χρόνων χαρακτήρισε ο Τούρκος πρωθυπουργός την εξέλιξη στη Μεγαλόνησο. Εγώ πάλι λέω{3}: καλύτερα πενήντα, παρά πεντακόσια. Γιατί προς τα εκεί θα οδηγούσε το ναι. Προς ένα νέο θεσμικό και συναινετικό όσο νομικό 1571, και γι αυτό πολύ χειρότερο εκείνου. Γιατί αν διαλυόταν η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα υπήρχε ποτέ, status quo ante, όπως έλεγαν κάποιοι το 1996 για τις δυο γνωστές βραχονησίδες του Αιγαίου, που δεν υπήρξε ποτέ. Γιατί το Κυπριακό όχι, μεταξύ των άλλων, πέτυχε και αυτό. Αποσόβησε τα χειρότερα. Η ετυμηγορία του είναι σαφής. Το χρυσό δεν θα γίνει γκρίζο. Ούτε βέβαια η Μεγαλόνησος, βραχονησίδα. Εννοείται πολιτικά. Κατά τα άλλα ίσως η αναφορά στη διπλωματική επιτυχία έγινε για να έχει τράτο ώστε να μπορεί να παραμείνει μεγάλη και μετά από την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Να μη γίνει όπως στην Ελβετία. Όπου πανηγύριζε αλλά, όπως είχα πει τότε, ήταν άνθρακες ο θησαυρός.

4. ΒΛΑΚΕΙΑ ΜΕ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Στη δεκαετία του πενήντα κάποιος τούρκος πρέσβης στην Αθήνα ονόματι Χοσέ Οσρέφ Γιουναϊντίν, όπως μου διηγήθηκε φίλος που σέβομαι ιδιαίτερα τις γνώσεις του, τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών γιατί κατέθεσε στέφανο στο μνημείο των ηρώων στο Μεσολόγγι λέγοντας ότι το κάνει προς τιμή αυτών που δίδαξαν την Δημοκρατία. Που οδήγησαν στην κατάλυση του Οθωμανισμού και στην υποκατάστασή του από την τουρκική Δημοκρατία του Κεμάλ. Εγώ πάλι λέω {4}, μπορεί μεν να μην απασχόλησε τον τούρκο διπλωμάτη ότι τα τρία βάθρα της γειτονικής τουρκικής Δημοκρατίας θεμελιώθηκαν επάνω σε ισάριθμες γενοκτονίες ιστορικών λαών -Αρμενίων, Ποντίων και Κούρδων- και που επείγονταν να τα επιχωματώσει πολιτικά, όμως η στάση των τότε καθ ημάς, δείχνει επίσης κάτι άλλο. Ότι η αφέλεια αν όχι η βλακεία σε αυτή τη χώρα έχει μακρά ιστορική παράδοση. Δεν είναι μόνο σημερινές, έστω και αν απαλύνει λίγο τις ευθύνες των σύγχρονων πολιτικών ταγών. Έστω και αν οι τελευταίοι παραπέμπουν σε έναν άλλον, επίσης αχθοφόρο μεγάλου ονόματος, το μακαρίτη, το Σοφοκλή Βενιζέλο, γνωστό και ως κλικλή. Ένας από αυτούς που προσκύνησε στο Μαυσωλείο του Κεμάλ στην Τουρκία δεν σκέφτηκε καν να το γυρίσει. Να βρει κάτι να πει. Εκτός και αν τον κάλυψε η γνωστή εκείνη προεκλογική τηλεοπτική μπαρούφα που το ταύτισε με το μνημείο άγνωστου στρατιώτη, όταν όλοι ξέρουν ότι είναι το μνημείο γνωστού στρατηγού, που οι λαοί της περιοχής δεν πρόκειται να ξεχάσουν εις τους αιώνας.

5. ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΛΩΝΩΝ

«Σταθερώς η Αμερική μας απέτρεπε να προσφύγουμε εις τα Ηνωμένα Έθνη…» έλεγε ο Σοφοκλής Βενιζέλος στη Ελληνική Βουλή στα τέλη του 1958. Για να συνεχίσει χωρίς αιδώ: «Αυτός είναι ο λόγος δια τον οποίο, κατά το 1951-1952, παρά τις πιέσεις του Αρχιεπισκόπου, δεν εδέχθην να υπάγω εις τα Ηνωμένα Έθνη». Εγώ πάλι λέω {5}, σε τι διαφέρουν οι σημερινοί, αν με τις ενέργειές τους δεν υπερβαίνουν τον κρητικό τους ομόλογο. Ομόλογο με την έννοια τόσο του ονόματος όσο της γενετικής επιστήμης. Μπορεί να φανεί σκληρό όμως δεν παύει να αποτελεί ωμή αλήθεια. Ότι η υπαρκτή πολιτική Ελλάδα δεν είναι άλλη από μια Ελλάδα των πολιτικών κλώνων. Η σιγή απέναντι στην ετυμηγορία, τα άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, αυτό δείχνει. Δείχνει και κάτι ακόμη. Και τώρα ακόμη που ομαλοποιείται η συνέχεια, που η ίδια η Ε. Ε. δια του Φερχόιγκεν, χαρακτηρίζει ανοησία την πρόταση του εκκολαπτόμενου νέου πασά των κατεχομένων Ταλαάτ για πάγωμα της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ούτε καν αυτή τη στιγμή έχουν να πουν κάτι. Πόσο μάλλον εκείνοι που έπιναν νερό στο όνομα των διαδόχων του πρώην πασά. Γνωρίζω έναν πρώην σημαίνοντα που κάθε τρεις και μια φιλοτεχνούσε το πορτρέτο των νέων επικεφαλείς του ψευδοκράτους.

6. ΕΠΙΘΕΣΗ ΦΙΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδίασε χορήγηση ημερομηνίας έναρξης των διαπραγματεύσεων στην Τουρκία, στο τέλος του 2004. Εγώ πάλι λέω {6} ότι αυτό μπορεί να γίνει και νωρίτερα. Μάλιστα μπορεί να προταθεί από την Ελλάδα κατά την ερχόμενη σύνοδο του Ιουνίου στο Δουβλίνο. Να προβεί σε επεξεργασμένο μπαράζ επιθέσεων φιλίας με σκοπό τη Δημοκρατία. Ούτε νέες προϋποθέσεις χρειάζονται ούτε όποιας μορφής άγχη και διλήμματα. Το συνοδεύον παράρτημα αρκεί. Υπάρχουν μερικά πρόσωπα, αν και λίγα, από το χώρο της πολιτικής, που αναφέρονται στους πολιτικούς κρατουμένους της γειτονικής χώρας καθώς και στην ανάγκη απελευθέρωσής τους. Όσο όμως τους τιμά αυτό άλλο τόσο συνιστά πονηρία κουτών η αποφυγή εκ μέρους τους οποιασδήποτε αναφοράς στις φυλακές που βρίσκονται στην περιοχή της Προποντίδας. Γιατί χωρίς την απελευθέρωση του εκεί εγκλεισμένου δεν μπορεί να μιλάει κανείς για έναρξη βημάτων της Τουρκίας προς τη Δημοκρατία. Επόμενα προσέγγιση στις Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες.

7. ΚΥΠΡΟΣ 2004 ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ 2004 = ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΠΟΡΡΙΨΗ

Οι κινδυνολόγοι των Αθηνών -συμβαλλόντων των αρχηγών του ναι- δεν έχουν ακόμη δει τίποτε τα μάτια τους. Η γραμμή της αγωνίας, τη διάχυση της οποίας αποπειρώνται, οδηγεί στο πως εννοούσαν τη συμπαράσταση στην Κύπρο. Την εννοούσαν, χωρίς να το κρύβουν, ως τιμωρία. Εγώ πάλι λέω {7}, τι μωρία. Όσο πάντως αργούν να κάνουν ταμείο τόσο θα έχουν εκτεθεί περισσότερο. Και σήμερα δεν έχει ούτε καζίνο Σοφοκλέους να εκτρέψουν το θυμό και τη θλίψη των πολιτών προς τα εκεί και να τα μετατρέψουν σε τζόγο. Ούτε καμιά νέα ΟΝΕ υπάρχει στον ορίζοντα. Η Αθήνα 2004 δεν θα αφαιρέσει καθόλου από την Κύπρος 2004. Αντίθετα θα προστεθεί με θετικό πρόσημο στην καθολική απόρριψη των θιασωτών της από τους πολίτες, το λαό. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η σύμπτωση του ναι στο Δημοψήφισμα, που είναι όχι στην Κύπρο 2004, και επόμενα στον Ελληνισμό 2004, με το ναι στην Αθήνα 2004. Δεν θα υπήρχε χειρότερο από το δεύτερο ναι, αν δεν υπήρχε το πρώτο. Για τις εις βάρος των περιφερειών επελθούσες ανήκεστες βλάβες έχουμε αγωνιστεί επί δεκαετίες. Δεν είναι άλλο από την απουσία Δημοκρατίας που στην κλασσική Ελλάδα ονόμαζαν τυραννία.

8. ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όλα δε αυτά, όταν την ίδια στιγμή, σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες -ανάμεσά τους, μικρές χώρες της Βαλτικής- που αν και δεν μπήκαν ακόμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εν τούτοις έχουν θεσμοποιήσει την ηλεκτρονική άμεση Δημοκρατία, με τους πολίτες να παρεμβαίνουν απευθείας στο Κυβερνητικό έργο, και με το κρατικό ηλεκτρονικό αρχείο να διατηρεί όλες τις προτάσεις που κατατίθενται μέσω των μηνυμάτων των πολιτών. Είναι σαν να ξαναζούν Αρχαία Αθήνα και Αγορά. Ότι οι χώρες αυτές έχουν όραμα την ηλεκτρονική αναγέννηση της κλασσικής Ελλάδας. Λένε πολλοί ότι ελλοχεύουν σοβαροί κίνδυνοι για τη Δημοκρατία. Ότι ο P.C. είναι απομονωτισμός. Ότι κλπ. Εγώ πάλι λέω {8} ότι δεν είναι καλύτερο το μαζούτ των υπαρκτών συμβατικών Μέσων. Ούτε τα πετροδολάρια. Ούτε οι νέοι Τριάκοντα. Ότι αν οι πολίτες μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια τότε αντί για το «λαός υπερυψούται», όπως λέει ο γνωστός αναστάσιμος ύμνος, θα συνεχίζει να υπερυψούται το τείχος της πρωτεύουσας μετά των, κάθε χρώματος, οικείων του πολιτικών και δημοσιογραφικών ραμολί. Αντίθετα η συμβολή των κόμβων στην καθαίρεση του ίδιου τείχους και η λειτουργία τους κάτι σαν αεροσυμπιεστές, δεν είναι τίποτε άλλο από τον αγώνα για την ίδια τη Δημοκρατία.
9. ΑΛΛΟ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ, ΑΛΛΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ THINK TANK

Αν ζούσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης θα μιλούσε για την επέκταση της θέσμισης μέσα ακριβώς από τα εναλλακτικά λεγόμενα Μέσα. Ο συμπατριώτης φιλόσοφος εν αρχή όσο εν τέλει είναι Δημοκράτης. Η Δημοκρατία είναι το όραμά του. Λέω όραμα γιατί δεν υπάρχει. Το δικό της εγκώμιο και το εγκώμιο της κλασσικής της αφετηρίας έπλεκε σε κάθε ευκαιρία. Όπου βρισκόταν και στεκόταν. Άλλοι που ανήκουν στο κοινοπολιτειακό think tank πήραν ευκαιριακά και επιλεκτικά κλασσικά κομμάτια, να «παραγάγουν» βασική πολιτική τροφή, πνευματική να την κάνει ο θεός, π.χ. αρτοποίημα. Το βάφτισαν συμμετοχισμό, με ισχυρότατη δόση παγκοσμιοποιτικών προσθετικών, και το εξήγαγαν εκ νέου στη χώρα από την οποία το εισήγαγαν. Μόνο που η αγορά με τους τοπικούς κομματικούς ιθαγενείς και τους πολιτικούς ανταποκριτές που το εξέλαβαν ως νέα φιλοσοφία {!}, δεν έχει σχέση με την αρχαία αγορά ούτε με την Εκκλησία. Πολλοί λένε ότι έτσι δρομολογούν την περιβόητη εκείνη αναγέννηση της Δημοκρατικής παράταξης, Εγώ πάλι λέω {9}, ότι το υποκίτρινο χρώμα του ψωμιού δεν σημαίνει ντε και καλά ποιοτικό σίτο. Στη περίπτωση που συζητάμε, λίγο να γνωρίζει κάποιος από αρτοποιία και από πολιτική ή έστω ένα εκ των δυο, από μακριά φωνάζει η χρωστική. Αντί της ηθικής ίριδας, τόσο στη μια όσο στην άλλη περίπτωση, θυμίζει φούρνο, να μη πω σε ποιο μέρος, που βγάζει κίτρινα ψωμιά λες και πλάστηκαν με ώχρα. Όσο για την ελιά που έχουν στο μυαλό να κάνουν, συγκρίνοντας την με την Ιταλική, είπα ότι το μόνο τους κοινό, είναι το κουκούτσι. Σήμερα λέω για το σίτο. Απομένει ο οίνος. Γι αυτόν, μια άλλη φορά.

10. ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΘΑ ΕΠΙΜΕΡΙΣΟΥΝ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ

Όμως για να μην αδικηθούν οι υπόλοιποι έβετζηδες -παραφθορά τουρκικής λέξης που σημαίνει τους θιασώτες του ναι- οφείλουμε να πούμε ότι σαφώς δεν είναι διαφορετική η κυβερνώσα τηλεομοιοτυπία από τους προηγουμένους. Δεν χάνει κανείς άλλος. Η επιθεώρηση χάνει που δεν ανεβάζει τους δικομματικούς καυγάδες, όταν η μόνη μεταξύ τους διαφορά είναι τα κλικ του ναι. Μεταξύ δυο συνομιλητών ο ένας αποκάλεσε εψές τον άλλον προπετή. Εγώ πάλι λέω {10} ότι με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης αυτής αμφότεροι όφειλαν να είναι προπετείς και μάλιστα με σκυμμένο το κεφάλι προς τα κάτω πολύ. Και κυρίως γιατί αμφότεροι είναι προπετείς, με την νεοελληνική σημασία της λέξης, παλαιόθεν. Αυτό οφείλει να τους το διαμηνύσει κάθε συλλογική Κυπριακή όσο Ελλαδική πολιτική συνείδηση του όχι, αντιτείνοντάς τους το «αιδώς». Ας μην επεκταθούμε σε άλλης κατηγορίας αριστερά ή δεξιά κλικ, περί το ναι. Γιατί το μόνο που θα γίνει είναι να υπάρξει μια ακόμη επιβεβαίωση -αυτή τη φορά τεχνική, όχι ιστορική- για τους «κλικλήδες», που έγραψα, κατά την προεκλογική περίοδο. Θα προστεθούν τότε κάποιοι καινούργιοι που με τη στάση τους ειδικά στην ίδια υπόθεση, απέδειξαν ότι παρεπιδημούν στην ίδια πολιτική σχολή χωρίς όμως μέχρι στιγμής, να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Όπως οι λοιποί ομόλογοί τους. Διαφορετικά ας γνωρίζουν ότι οι πολίτες θα τους τις επιμερίσουν σύντομα. Άλλωστε πολλοί παραδέχονται ότι ανάμεσα στα άταφα ψοφίμια του χτες, περιλαμβάνεται το υπαρκτό αθηναϊκό πολιτικό σύστημα. Η τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Το ζήτημα της επόμενης ιστορικής περιόδου που ήδη έχει αρχίσει, δεν είναι το αν αλλά το πότε και το πως θα μεταβούμε, από το όχι και τα αθηναϊκά Βατερλό, στη νέα μεταπολίτευση. Και δώρα δεν είναι μόνο τα δέκα άμεσα ή έμμεσα που περιέχονται στις παραγράφους του κειμένου. Υπάρχουν και άλλα. Το ένα όμως απέχει παρασάγγες από τα υπόλοιπα. Το πιο μεγάλο δώρο του όχι. Η Δ΄ Ελληνική Δημοκρατία.


Σημειώσεις {1-10}. Κείμενο-σχέδιο πρότασης του συγγραφέα μέσα από τη μελέτη της σχέσης του όχι με τη Δημοκρατία. Χώρος η Ελλάδα και η επόμενη ημέρα σε αυτήν. Μια ημέρα που για την πολιτική όφειλε να είναι χθες. Εννοείται για την πολιτική ως μετεωρολογία. Το επί δέκα φορές επαναλαμβανόμενο «εγώ πάλι λέω» στις ισάριθμες παραγράφους του κειμένου, βοήθησε επίσης. Προκάλεσε ένα φανταστικό όσο χρήσιμο και παραγωγικό διάλογο, πριν καταλήξει σε προτάσεις και περίληψη. Αν τώρα η τελευταία μπήκε στην αρχή αντί στο τέλος ή/ και διαβάζεται οριζοντίως και καθέτως, αυτό έγινε τιμής ένεκεν προς το όχι.

{*} Πρώην Βουλευτής Έβρου
28 Απριλίου 2004

Ούτε η Κύπρος πεθαίνει ποτέ. Προτάσεις για τον Ελληνισμό

Όταν σε οποιασδήποτε Ευρωπαϊκή χώρα οι επικεφαλείς
των κομμάτων διαψευσθούν -όπως σήμερα οι καθ ημάς
αρχηγοί και θιασώτες του ναι- αν μη τι άλλο, θέτουν τις
παραιτήσεις τους εις την διάθεση του σώματος το οποίο
τους εξέλεξε. Πόσο μάλλον επιβάλλεται να συμβεί αυτό
όταν πρόκειται για διαψεύσεις μεγέθους, άνω του 75 %.
Άλλο τώρα το πόσο Ευρωπαϊκή είναι η πολιτική Ελλάδα.

Χ. Κ. 24 Απρ.΄04


του Χρήστου Κηπουρού {*}


Άλλη μια φορά αποδεικνύεται στην ιστορία ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι ζήτημα μεγέθους. Το ηθικό και πολιτικό ανάστημα ενός προσώπου, μιας ομάδας, ενός λαού, καταρχήν είναι υπόθεση πολιτικής, ηθικής και πολιτισμικής παιδείας. Χωρίς αυτήν, δεν νοείται ιστορική αποκατάσταση, άλλωστε. Εν προκειμένω μέρος της αποτελεί η λαϊκή ετυμηγορία του Κυπριακού όχι. Ένα όχι που βέβαια δεν είναι μόνο Κυπριακό, Ελλαδικό και Ευρωπαϊκό αλλά ταυτόχρονα Δημοκρατικό, Πανανθρώπινο πρότυπο για τους ιστορικούς ιδιαίτερα λαούς.

Γι αυτό από τα πρώτα μου κείμενα το κατέταξα στα μεγάλα ιστορικά όχι. Μετά το είδα να γίνεται και από άλλους. Γι αυτό πρότεινα στο συνθέτη του άξιον εστί να το κάνει μέσα από τη μουσική, αξιότερο ακόμη και από το ιστορικό σήμα κατατεθέν του. Έτσι άλλωστε γίνεται πάντοτε με τις μεγάλες πράξεις. Το πέρασμά τους στο χώρο των προτύπων θα τις αδικούσε αν περιορίζονταν στην απόδοση της όποιας οφειλόμενης τιμής. Αν δεν τις επέκτεινε σε ευρύτερους πολιτισμικούς χώρους και κυρίως αν δεν τις έδινε τη δυνατότητα ως αρχέτυπα να διδάξουν προς την ιστορική συνέχεια. Ας πάρουμε λοιπόν μια προς μια τις δυο κυριότερες εκ των διδαχών αυτών, μαθημάτων και προτύπων. Το Ευρωπαϊκό και το Δημοκρατικό. Μια άλλη φορά συνεχίζουμε με άλλα.

1. ΠΡΟΤΥΠΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ

Πριν από χρόνια έγραψα ότι χρειάζονται νέα υλικά ενίσχυσης και εμπλουτισμού αν όχι εκ νέου θεμελίωσης του Ευρωπαϊκού Δημοκρατικού θεσμικού και οικονομικού οικοδομήματος. Έλεγα και λέω ότι είναι η στιγμή για ανώτερες ποιοτικά μορφές πολιτικής και Δημοκρατίας. Καλές και άγιες οι αρχές και οι αξίες επάνω στις οποίες θεμελιώθηκαν οι οντότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο οι ίδιες οι Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες, όμως δεν αρκούν πλέον. Ε, λοιπόν αυτό το κενό έρχεται να καλύψει με τη στάση της, η Μεγαλόνησος. Την ανάγκη ύπαρξης ενός νέου Ευρωπαϊκού πολιτισμικού προτύπου σχέσεων μεταξύ των λαών.

1.1. ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟ ΚΑΙ ΜΕΣΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

Αν από τη μια, ένα από τα δώρα που φέρνει μαζί της στην Ευρωπαϊκή Ένωση η Κύπρος, συγκεκριμένα το Μεσογειακό και Μεσανατολικό αυτό μπαλκόνι με τις πέργκολες, είναι η πολιτική της γεωοικονομία, από την άλλη είναι η συμβολή στην αναγεννητική διαδικασία των αρχών και των αξιών της Γηραιάς Ηπείρου. Η λογιστική όσο η λογισμική έχουν μόνο να κερδίσουν από τη λογική. Εκ της οποίας άλλωστε και προέρχονται. Θέλω να πω ότι η Ευρώπη έχει να κερδίσει από την δημιουργική επιστροφή της στην Αριστοτέλεια λογική που κυρίως διακρίνει τη στάση της Μεγαλονήσου. Να θυμηθεί ότι η πρώτη καταγεγραμμένη Ευρωπαϊκή αναγέννηση, δεν είναι άσχετη με τους κλασσικούς Έλληνες φιλοσόφους.

1.2. Η ΚΥΠΡΟΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ ΠΑΛΛΑΚΙΔΑ

Αυτή είναι η ερμηνεία της απόφασης των Κυπρίων στο Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου. Το όχι είναι καταρχήν όχι στο παράλογο. Όχι στη διάλυση. Όχι στην ευθανασία μιας, αν μη τι άλλο υγιούς, κοινωνίας και οικονομίας. Κυρίως όμως όχι στην αποδοχή του βιαστή σε ρόλους προστάτη. Η Κύπρος δεν υπήρξε παλλακίδα ποτέ στην ιστορία της. Αυτά χρειάζεται να φέρνουν στο μυαλό τους οι συμπαθείς, κατά τα άλλα, αξιωματούχοι της Γηραιάς Ηπείρου, κάθε φορά που θολώνει ή τους το θολώνουν. Εάν τα έχουν με κάποιους να καταθέσουν διευθύνσεις και ονόματα. Δεν τους φταίει σε τίποτε η Κύπρος.

2. ΠΡΟΤΥΠΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ

Θα φανεί τις επόμενες ημέρες. Ο λόγος για τη συγκατάθεση της Κυπριακής Δημοκρατίας αν όχι την πλειοδοσία, στη πολύμορφη στήριξη των Τουρκοκυπρίων. Των κατεχόντων που κυρίως είναι κατεχόμενοι, των θυτών που κυρίως είναι θύματα. Πέραν όμως από την όποια Ευρωπαϊκή έκφραση αλληλεγγύης και την υπεσχημένη συμπληρωματική από ίδιους πόρους της Κυπριακής Δημοκρατίας πολιτική στήριξής, καλά θα κάνουν κάποιοι εκ του διεθνούς παράγοντα να μην επιμείνουν στους φαρισαϊσμούς τους. Αν ήθελαν να στηρίξουν τους τουρκοκυπρίους ή όποιους άλλους χειμαζόμενους του πλανήτη είχαν στο παρελθόν και έχουν και σήμερα πάμπολλες ευκαιρίες. Όμως όχι μόνο δεν το έπραξαν αλλά απεναντίας δια της δύναμης των όπλων κατέλαβαν τους ιστορικούς τους τόπους προκειμένου να υπεξαιρέσουν τους φυσικούς πόρους τους. Ιδίως τους ενεργειακούς.

2.1. ΟΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ Γ. Γ.

Μόνο αφελείς άνθρωποι, πολιτικοί ή και χώρες σαν την Ελλάδα, δεν έχουν αντιληφθεί ότι το όχι του πασά των κατεχομένων αποτελεί μέρος της τουρκικής ορχήστρας, πολιτικής και στρατηγικής. Ακόμη και στην περίπτωση που ο πρώην δικαστής δρα αυτόνομα. Γιατί το λέω αυτό. Γιατί αν δεν υπήρχε το συγκεκριμένο όχι, τότε οι ημέρες του Γ. Γ. θα μετριόνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού για δυο λόγους. Γιατί το ετεροβαρές του σχεδίου το επιβεβαιώνουν αμφότερα τα αποτελέσματα. Τόσο το υψηλό ναι των κατεχομένων όσο το υψηλότατου μεγέθους όχι, των ελεύθερων περιοχών.

2.2. ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ

Μια τέτοια εκδοχή τη γνώριζε καλά και τη γνωρίζει ότι ενδέχεται να υπάρξει ο Γενικός Γραμματέας του Ο.Η.Ε. Αλλιώς δεν εξηγείται η σπουδή να σπεύσει να αποδώσει το Ρωσικό βέτο σε τεχνικούς λόγους. Δεν είναι τίποτε άλλο από το κτίσιμο μιας προσωπικής άμυνας σε περίπτωση που εγερθεί ζήτημα και τον αφορά. Το ότι το ίδιο αυτό θέμα που το έθεσα και εγώ σε ανύποπτο χρόνο, δεν το έκανα επειδή έτσι μου κάπνισε. Ούτε προς δικαίωση του γνωστού ανέκδοτου για τα μήλα. Η λογική που έλεγα, οδηγεί στο συμπέρασμα αυτό. Εκτός και αν οδηγήσουν και άλλοι. Αντί για αποδιοπομπαίο, σπονδή δηλαδή στο Δία, να κάνουν όπως με την Ιφιγένεια. Όμως και τίποτε να μη κάνουν, την επόμενη ημέρα όπως λέγεται -αυτήν ακριβώς κτίζει ήδη ο διεθνής παράγων, πλην των καθυστερημένων Αθηνών- θα είναι ένας άλλος Ανάν. Και μόνο γι αυτό άξιζε να διατυπωθεί η πρόταση για την παραίτησή του. Πόσες μάλλον εκατοντάδες χιλιάδες φορές περισσότερο αξίζει το όχι του Σαββάτου.

2.3. ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΤΣΑΣ

Μαθήματα Δημοκρατικής πολιτικής παιδείας οι Ελληνοκύπριοι έδωσαν προς πολλές πλευρές. Τόσο στις ηγεσίες τους που κυριολεκτικά τις ρυμούλκησαν στο όχι όσο στους καθ ημάς πολιτικούς κύκλους σχολές και κόμματα του ναι. Μεταξύ άλλων το όχι του Κυπριακού Ελληνισμού χρεοκόπησε την επί πολλά έτη ευδοκιμούσα στην Ελλάδα πολιτική θεωρία της Ελλαδίτσας. Το όχι των Κυπρίων διδάσκει ότι δεν υπάρχουν μικρά κράτη αλλά μικροί επικεφαλείς. Δεν τους λέω ηγέτες γιατί αυτή η λέξη είναι πολύ βαριά για να τη σηκώσουν. Όλοι, τους γνωρίζουν.

2.4. ΔΙΧΑΣΑΝ ΚΑΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΑΝ

Για το Βατερλό που ζει και θα ζήσει επί πολύ η πολιτική Αθήνα του ναι, ευθύνεται αποκλειστικά και μόνον η ίδια. Με την πάροδο του χρόνου η ηθική αυτή και πολιτική ήττα θα μεγαλώνει περισσότερο καθώς το όχι θα δικαιώνεται πολιτικά και ιστορικά. Ούτε οι συκοφαντίες θα τη σώζουν τότε ούτε οι κουτοπόνηρες αυτοκριτικές. Μεταξύ άλλων θα συνεχίσουν να ενοχοποιούνται, γιατί όσα αναληθή προέβαλαν να δικαιολογήσουν τη στάση τους, δίχασαν και ταυτόχρονα δηλητηρίασαν έναν ολόκληρο λαό. Αντί να τον ενώσουν και να τον εμπνεύσουν, τον έκαναν να μη ξέρει τι να λέει. Και αν του φύγει καμιά κουβέντα, τότε είναι καλύτερα να μην τον ακούσουν, τι θα πει.

2.5. ΤΑ ΑΝΑΨΟΚΟΚΚΙΝΙΣΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Πρώτο παράδειγμα είναι το «μεγαλείο» της νέας εθνικοφροσύνης των επελθόντων που την μια μέρα λογοκρίνουν συνεντεύξεις, όπως αυτή του Προέδρου της Κύπρου, και την αμέσως επόμενη επιχειρούν να το κουκουλώσουν με προβολές διασκευασμένων ντοκιμαντέρ για το Κυπριακό. Και που τη μεθεπόμενη, δηλαδή το Σάββατο του όχι, βγήκαν εκ νέου οι δίχρωμοι κυρίως αυτοί λογοκριτές να διδάξουν Δημοκρατία. Τους πρόδωσαν όμως τα ξινά όταν δεν ήταν αναψοκοκκινισμένα πρόσωπά τους. Το δεύτερο παράδειγμα αφορά τους απελθόντες από την Κυβέρνηση που νομίζουν ότι συνεχίζουν να κυβερνούν. Αυτό που ονόμασα αξιωματική συμπολίτευση. Πέραν της σιγής ιχθύος για το προηγούμενο συμβάν, για το οποίο αν μη τι άλλο όφειλαν να ζητήσουν συγκεκριμένη παραίτηση, από την άλλη ντρόπιασαν, όλους εκείνους τους Δημοκρατικούς πολίτες που μπήκαν στην πολιτική μέσα από τους δρόμους της εθνικής αξιοπρέπειας αν όχι μέσα από την τραγωδία του Αττίλα, πριν φτάσουν στον σημερινό κλαυσίγελο. Επίσης πολλούς από το χώρο των νέων που μέχρι χθες διατείνονταν ότι συνιστά συγκριτικό τους πλεονέκτημα.

2.6. ΚΟΜΜΑ ΓΙΕΣΜΑΝ

Είναι οι πολίτες οι οποίοι όσο ντροπή αισθάνονται για την κατάληξη του κάποτε κόμματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. άλλο τόσο είναι υπερήφανοι για τους αδελφούς τους Κυπρίους. Είχε να τους συμβεί κοντά είκοσι χρόνια. Από το Μάρτη του ΄87 που όμως σε λιγότερο από ένα χρόνο τότε, είχε έρθει το Νταβός. Και τα απείρως χειρότερα των θλιβερών επιγενομένων με κορυφαίο το Ναϊρόμπι. Όμως αν αυτό το πάτσισαν με το καζίνο της Σοφοκλέους καθώς και την ΟΝΕ, της τότε αντιπολίτευσης συναινούσης και συμβαλλούσης, σήμερα το τι μέλλει γενέσθαι, παραπέμπει εις άλλα. Στην καταβολή της πρώτης δόσης οσονούπω, την οφειλόμενη στη στάση των ίδιων αυτών πολιτών, κατά τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου. Και λίγο αργότερα στις υπόλοιπες στάσεις και μεταστάσεις. Σε αυτές τις τελευταίες έχει παλαιόθεν οδηγήσει ο δρόμος των καριεριστών και των γραφειοκρατών νεκροθαφτών μιας ιστορικής παράταξης. Όλοι ευθύνονται εξ αδιαιρέτου που τη μετέτρεψαν σε ένα κόμμα γιέσμαν, Παουελικό, αντί για Δημοκρατικό.

2.7. ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΗΣ

Η απάντηση των πολιτών στους επικεφαλείς των κομμάτων του ναι, δεν πρόκειται να περιοριστεί στις έτι περαιτέρω ηθικές και πολιτικές ακόμη και εκλογικές για αρκετούς συρρικνώσεις. Η ανάγκη ύπαρξης ενός ανάλογου Δημοκρατικού προτύπου στη χώρα αυτή, δεν μπορεί παρά να αποτελεί το επόμενο βήμα. Ούτε βία χρειάζεται ούτε άγχος. Ούτε καπελώματα αγωνιούντων καριεριστών. Αρκετά με τις αυθαίρετες κατασκευές. Τα πράγματα θα ακολουθήσουν τους δικούς τους ρυθμούς και χρόνους. Όπως οι ταχύτητες στις μεταβολές τρόπου σκέψης των πολιτών δεν είναι μεγάλες. Και ευτυχώς που δεν είναι. Όπως η στάση των Κυπρίων πολιτών είναι μια ηθική και πολιτική διεργασία τριών και πλέον δεκαετιών. Γι αυτό άλλωστε για την αποδημία της μεταπολίτευσης και την εν συνεχεία γέννηση της νέας μεταπολίτευσης, χρειάστηκε, όπως νομίζω ότι θα αποδειχθεί, το όχι της 24ης Απριλίου 2004.

2.8. ΜΟΝΙΜΗ ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΙΚΗ ΧΡΟΙΑ

Είναι θλιβερό όταν επικεφαλής της πολιτικής ενός κόμματος ή μιας κυβέρνησης κινείται στη σφαίρα της λογικής της εκλογίκευσης. Που δεν καταλήγει τελικά σε άλλη από τη λογική του παραλόγου. Θυμάται κανείς τα λόγια του Σωκράτη που φοβούνταν ακόμη και τα μικρά παιδιά όταν είχε άδικο. Με άλλα λόγια οφείλει να τρέφει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε νήπια για τη λογική απ ό,τι στους υπαρκτούς χώρους της πολιτικής που κάθε τόσο την επικαλούνται να πρυτανεύσει. Η μόνη σχέση που έχουν με τη λογική είναι η μόνιμη κινδυνολογική τους χροιά αν όχι έντονος χρωματισμός. Αν εγώ έχω άδικο και έχουν αυτοί δίκαιο, ας μας δείξουν ένα γραπτό τους λογικό. Μια πολιτική τους πράξη λογική. Δεν μιλώ για τη μηχανική ή την τυπική. Μιλώ για την πολιτική λογική, και την εξ αυτής, Αριστοτέλεια.

2.9. ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Αυτοί που συκοφαντούν τον Κυπριακό Ελληνισμό ότι εξικνείται από συναισθηματικά ελατήρια, κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του κομματικού βίου τους είναι ότι μόλις βρουν τα δύσκολα καταφεύγουν στις επιτηδευμένες φορτίσεις. Παίρνουν ανθρώπους και τους κάνουν μασκότ. Άλλοτε Κύπριους άλλοτε Παλαιστίνιους. Το επαναλαμβάνουν σε κάθε συνέδριο, ενώ από την άλλη κάνουν χρήση αειμνήστων προσώπων ως πλυντηρίων. Ευτυχώς που τα τελευταία αυτά ιστορικά πρόσωπα δεν τους βλέπουν από κανένα μέρος. Η Λογική όχι μόνο δεν πρυτανεύει αλλά είναι μονίμως απούσα. Γι αυτό καταλήγει να είναι απούσα και η Πολιτική και επόμενα η Δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η απουσία της Δημοκρατίας στην κλασσική Ελλάδα, ονομάζεται τυραννία. Ούτε ότι η τυραννία ως έννοια, κατά μια εκδοχή, οφείλει την ετυμολογική προέλευσή της στο κύρος, κύριος, που σημαίνει δεσπότης. Δηλαδή απουσία λόγου και επόμενα λογικής κλπ.

2.10. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ

Μια διεθνής αντικειμενική οπτική απαλλαγμένη από υποκρισίες και φαρισαϊσμούς καθώς και άλλες κουτοπόνηρες διαθέσεις κυρίως όμως με σεβασμό προς το Δημοκρατικό φρόνημα και σε αμφότερες τις ετυμηγορίες καταλήγει στα εξής: Αν τόσο η μια ετυμηγορία όσο η άλλη επιβεβαιώνουν χωριστά το ετεροβαρές, το ίδιο ισχύει αν ληφθούν υπόψη, ως ενιαίο σύνολο. Και αυτά όμως ακόμη θα μπορούσαν να παρακαμφθούν αν οι τρεις ελευθερίες και η εγγύηση ασφαλείας είχαν εξασφαλιστεί. Η ασφάλεια είναι η αιτία που η Κυπριακή Δημοκρατία μετά από δεκαετίες ψαλμών του Ο.Η.Ε., εναπόθεσε τις ελπίδες της, στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

2.12. ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΑΠΟ ΔΙΕΘΝΗ ΟΙΚΟ

Η Τουρκική επιτυχία στο σχέδιο Ανάν να αναγορευτεί και να αναβαθμιστεί, πέραν της εγγυήτριας και ως προστάτιδα δύναμη ολοκλήρου της νήσου, όπως και η ες αεί δέσμευση της Κύπρου που επιβάλει το θύμα να υποστηρίζει την Ευρωπαϊκή προοπτική του θύτη του, πολιτικά σημαίνουν ένα πολύ απλό πράγμα. Η γνωστή για τις διπλωματικές της ικανότητες γειτονική χώρα έστησε παγίδες στο σχέδιο μόνο και μόνο επειδή η σημερινή κατάληξη δυνάμει, θα μπορούσε να την ωφελήσει. Είναι όμως πολύ γελασμένη. Είναι στο χέρι του Ελληνισμού να γνωστοποιήσει το θέμα παντού. Μια πρόταση είναι με δαπάνη της Ε. Ε. ή και εξ ιδίων Κυπριακών πόρων, διεθνής αμερόληπτος οίκος να αναλάβει αντί των σημερινών 9000 και σελίδων, να συντάξει μια πολιτική περίληψη του σχεδίου με τα σημαίνοντα. Πολύ σύντομα τότε ο κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του.

2.13. ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΜΑΛ

Αντί οι θλιβεροί των Αθηνών να δικαιώνουν με όσα λένε την Τουρκία, μπορούσαν να καθίσουν να σκεφτούν και να διερωτηθούν εκ νέου για τη στάση τους. Χάζεψαν εντελώς. Γιατί δεν είναι μόνο οι Ελληνοκύπριοι που δεν μπορούσαν να κάνουν άλλο από αυτό που έκαναν -γι αυτό άλλωστε ανέβηκε στο ύψος που ανέβηκε το όχι- αλλά οφείλουν να ζητήσουν από τους Ελλαδίτες αδελφούς, αδελφούς να τους κάνει ο μεγαλοδύναμος, να αφήσουν το τεθλιμμένο ύφος και να εντάξουν το όχι στην πολιτική τους παιδεία, όσο και αν αυτό τους είναι δύσκολο. Όσο και αν το μαζούτ ρέει σε τακτά διαστήματα στα κανάλια και σε μυαλά. Γιατί ουκ ολίγα τηλεοπτικά και πολιτικά πρόσωπα των Αθηνών υπερέβησαν ακόμη και τους τούρκους. Αν τους είχε απέναντι του, ο Παζολίνι, θα τους έλεγε Έλληνες Κεμάλ. Εγώ πάλι λέω να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, όχι ως μια χώρα, όπως μέχρι τώρα, αλλά ως δυο χώρες. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Να σκεφτόμαστε ως Ελληνισμός. Ελλαδικός και Κυπριακός. Στην Ευρώπη, Ελλάδα και Κύπρος συναποφασίζουν. Αυτό κάτι μπορεί να λέει.

2.14. ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΠΡΟΤΑΣΗ

Ένας τέτοιος Ελληνισμός με σοβαρή και έξυπνη πολιτική μπορεί να προβεί σε επιπλέον κινήσεις στρατηγικής στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα μπορεί να αξιοποιήσει την ίδια την Ιρλανδική Προεδρία και να ζητήσει κατά τη σύνοδο του Δουβλίνου στα τέλη Ιουνίου, να δοθεί η περίφημη ημερομηνία για έναρξη των διαδικασιών ένταξης της Τουρκίας. Παράλληλα προκειμένου μέχρι το τέλος του 2004 η γειτονική χώρα να κάνει το πρώτο της βασικό βήμα προσέγγισης στις Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες καθώς και στα κριτήρια της Κοπεγχάγης, μπορεί για να μη χάνει χρόνο, να προχωρήσει στην απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων της. Εξυπακούεται ότι ειδικά για την εξ αυτών περίπτωση του Κούρδου Νέλσον Μαντέλα, όσο παρατείνεται η παραμονή του στο Ίμραλι άλλο τόσο δεν τιμά καθόλου την όποια πολιτισμική, Δημοκρατική και πολιτική Ευρώπη. Τις καθιστά πολλαπλά υπόλογους απέναντι στην διαδρομή των λαών και κυρίως απέναντι στην ιστορία.




{*} Πρώην Βουλευτής Έβρου {1993-2000). Το κείμενο γράφτηκε ώστε να συμβάλει με τις περιεχόμενες προτάσεις του στην πολιτική του Ελληνισμού κατά την, μετά την ένταξη της Κύπρου, περίοδο.



Διδυμότειχο 24 Απρ.΄04,

Κύπρο, σε ευχαριστούμε

Του Πασχάλη Χριστοδούλου*

Υπάρχουν στιγμές που το χέρι δεν υπακούει μόνο στο μυαλό όταν αποτυπώνει τις σκέψεις αλλά παρεμβάλλεται καθοριστικά και η καρδιά. Είναι τότε που αναδεικνύεται η ανθρώπινη διάσταση της πολιτικής και αναζητείται η έκφρασή της.
Πολλά χρόνια είχαμε να νοιώσουμε το αίσθημα της υπερηφάνειας και της αξιοπρέπειας για το παρόν του Ελληνισμού. Αυτό που ζήσαμε το τελευταίο διάστημα μας ενέπνευσε. Μας αναγέννησε. Έδειξε ότι ο δρόμος της αξιοπρέπειας και βατός είναι και ρεαλιστικός. Είναι ταυτόχρονα και μονόδρομος.
Δεν τιμά την κοινή μας ιστορία ένας Παουελιανός Ελληνισμός. Αυτό το συνώνυμο της Αθηναϊκής πολιτικής Ελλάδας που τα υποκείμενά της έχουν καταστεί καθημερινοί συνομιλητές των κάθε είδους εξωελλαδικών αξιωματούχων. Μπορεί και να φταίει το σύνδρομο της καθημερινότητας ως απόρροια της 7ης Μαρτίου. Χωρίς τη συλλογική φαντασίωση των Ελληνοκυπρίων θα συνέχιζε να βολοδέρνει, να τυραννάει τους Ελλαδίτες με αυτό το είδος της νέας τυραννίας, να τους βλέπει στο κουτί, στα κανάλια, σ’ αυτό το τελευταίο τους οχυρό. Αυτά που τα έβαλαν να λογοκρίνουν τη χθεσινοβραδινή συνέντευξη του προέδρου Παπαδόπουλου με προεξάρχουσα τη δημόσια τηλεόραση. Είναι γνωστό πως ονομάζεται η απουσία δημοκρατίας στην κλασσική Ελλάδα. Ούτε δικτατορία ούτε φασισμός.
Η έκφραση ευχαριστιών για το όχι του Κυπριακού Ελληνισμού προκύπτει ως ανάγκη. Αντανακλά και το δικό μας όχι το οποίο θα πάρει τη θέση που του αξίζει στις σελίδες της ιστορίας. Αυτό το πάνδημο όχι που μας στέρησαν το δικαίωμα να εκφράσουμε με ένα αντίστοιχο δημοψήφισμα στη μητέρα πατρίδα. Γι’ αυτό καταφεύγουν στην προσφιλή τους μέθοδο, της δια των δημο(σ)κόπων απόπειρας αλλοίωσης του φρονήματος των πολιτών. Αν ήταν μόνο 45% το όχι στην Ελλάδα τότε γιατί δεν δέχτηκαν την πρότασή μας να υπάρξει παράλληλο δημοψήφισμα για την Κύπρο. Όταν έκαναν με πρόσχημα τη Μεγαλόνησο τρεις συναπτές πρόωρες προσφυγές σε εκλογές.
Είναι το όχι αυτό που ταυτόχρονα επέχει θέση ναι, για μετάβαση της Μεγαλονήσου σε ευρωπαϊκό νοσοκομείο για θεραπεία παρά τις όποιες αψιμαχίες εκδηλώνονται τις τελευταίες μέρες οι οποίες σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στους εν Αθήναις παρελθόντες.
Ευχαριστίες, γιατί για άλλη μια φορά η Κύπρος συνδέεται με την μεταπολίτευση της χώρας μας. Την προηγούμενη, μέσα από την τραγωδία της εισβολής του Αττίλα, τη σημερινή μέσα από την αξιοπρεπή πολιτική στάση της Μεγαλονήσου. Κλείνει έτσι ουσιαστικά ΤΩΡΑ την πόρτα στον προηγούμενο πλέον ιστορικό κύκλο της Ελλάδας. Αποτελεί κι αυτός οριστικό παρελθόν. Αναδεικνύει ταυτόχρονα – γι’ αυτό και η χθεσινοβραδινή προληπτική λογοκρισία- το δρόμο της πολιτικής και της λογικής αντί της εκλογίκευσης που τόσα χρόνια εφάρμοσαν οι εν Ελλάδι κυβερνώντες εκλαμβάνοντας το λαό της χώρας ως το κεφάλι του κασίδη. Και που επελθόντες επιγενόμενοί τους δεν ξέρω γιατί μου θυμίζουν τηλεομοιότυπο. Όταν στη σημερινή συνεδρίαση της Κ. Ε. της ΝΔ είδα τον Γ.Γ. της, τον εξέλαβα ως τον μπλε Σκανδαλίδη.
Η ευχή για καλή επιτυχία στη νέα διαδρομή της Κύπρου πέρα από την ειλικρίνειά της εκφράζει επιπλέον την ελπίδα ότι στο νέο ιστορικό κύκλο που αρχίζει την επομένη της 24ης Απριλίου 2004, μορφωτικές πολιτικές και ηθικές δυνάμεις με την ίδια ονομασία προέλευσης σε μια Ευρωπαϊκή Ελλάδα, θα μπορέσουν να αποτελέσουν την αφετηρία μιας νέας αναγέννησης.
Ελπίζουμε ότι αυτή η κοινή πολιτική και πολιτισμική παιδεία που μας ενώνει θα παραμείνει σε αρμονία τόσο ως προς την ιστορία όσο ως προς το παρόν και κυρίως το μέλλον. Ότι θα μείνει ζωντανή στον νέο ιστορικό ορίζοντα και δεν θα χρειαστεί να ξαναχωρίσουμε ή να μας ξαναχωρίσουν.

*Ο Πασχάλης Χριστοδούλου ήταν υποψήφιος Νομάρχης Έβρου στις εκλογές του 2002.

Σουφλί 23 Απριλίου 2004 pashalsf@otenet.gr

''Η Βουλή να επικυρώσει το δημοψήφισμα''

Επιστολή Χρήστου Κηπουρού προς τους πρώην συναδέλφους του

Αν η πολιτική Ελλάδα επιθυμεί να κάνει κάτι το ουσιαστικό και φυσικά εξόχως πολιτικό βήμα στήριξης της Μεγαλονήσου, μπορεί να δεσμευτεί ότι θα επικυρώσει το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος της 24ης Απριλίου. Πράξη τόσο εφικτή όσο ρεαλιστική. Μιλώ για τη σύγκληση της Βουλής, μεταξύ 26 και 30 Απριλίου, με θέμα αυτό.
Ακόμη και οι θιασώτες του ναι, έχουν δεσμευτεί απέναντι στη βούληση του Κυπριακού λαού. Πόσο μάλλον εκείνοι που κινούνται μεταξύ του ναι και όχι, και περισσότερο ακόμη από αυτούς, οι του όχι.
Ειδικά για την αξιωματική αντιπολίτευση, η ανάληψη παρόμοιας πρωτοβουλίας, ισοδυναμεί με ελάχιστο έμπρακτο δείγμα mea culpa.
Μπορούν επίσης να το ζητήσουν οι πρώην συνάδελφοί μου, ανεξαρτήτως σε ποια πτέρυγα της Βουλής κάθονται. Αν ήμουν σήμερα μέλος της, είμαι βέβαιος ότι θα έσπαζα όχι μόνο το ρεκόρ των 187 υπογραφών αλλά και των 204. Όπως είμαι έτοιμος να ανακαλέσω τη δική μου υπογραφή από τον τίτλο: ανωφελές συμβούλιο αρχηγών, αν το τελευταίο απεφάσιζε στη συνεδρίασή του κάτι τέτοιο. Όχι όμως κατόπιν εορτής και πάλι. Γιατί μπορεί αργότερα να συμβεί, θα είναι όμως χωρίς ουσία. Θα μοιάζει με την Ελλάδα που συμπαρίσταται.
Απελθόντες και επελθόντες μέχρι τώρα -και με την άνευ προηγουμένου συνδρομή των Μέσων- φωτογράφιζαν μόνο το ναι. Οι τελευταίοι, ακόμη και από την Ελβετία με τις περί νηφαλιότητας και σωφροσύνης ομιλίες.
Πάλι ευτυχώς που δεν συνέβη νωρίτερα. Ευτυχώς τελικά που κράτησε το εθνικό συμβούλιο της Κύπρου. Κατά τα άλλα, καθ όλο το διαρρεύσαν έκτοτε διάστημα, δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου μια έστω επίσημη φωτογραφία της αλήθειας και της Κύπρου.
Την πρόταση στο συμβούλιο αρχηγών μπορεί επίσης να θέσει ο ίδιος ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Όχι μόνο επειδή είναι στο απυρόβλητο των όποιων πιέσεων από εξωελλαδικούς παράγοντες αλλά κυρίως γιατί θα επανασυνδεθεί με το νήμα και με το πνεύμα των όσων έχει ξαναπεί περί τα τέλη του ΄99 κατά το επίσημο δείπνο προς τιμήν του τότε προέδρου Κλίντον.
Εγώ γι αυτό τον ξαναψήφισα στις προεδρικές εκλογές του Μαρτίου του 2000. Η ομιλία του εκείνη τον ψήφισε. Ο μόνος που είχε διαφοροποιηθεί τότε απέναντί της ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, στη σχολή του οποίου έχουν προσχωρήσει σήμερα πλείστοι όσοι από το πρώην κόμμα μου, όπως και από άλλα. Έ όχι και Μητσοτακική Ελλάδα.

{*} Εξελέγη δυο φορές Βουλευτής Έβρου με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποχωρήσας από την Κ.Ο. του το Φεβρουάριο του 1999.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΘΕΣΜΙΚΩΝ ΘΡΑΚΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.

Του Πασχάλη Χριστοδούλου*

Ελάχιστοι είναι εκείνοι οι Ελλαδίτες πολύ δε περισσότερο Θρακιώτες, οι οποίοι ανεξάρτητα από τη στάση τους απέναντι στο δημοψήφισμα της μεγαλονήσου ενδόμυχα δεν σκέφτονται το: «Δεν θέλουμε η Θράκη να γίνει νέα Κύπρος». Αυτό δεν αφορά την καρδιά και το συναίσθημα ούτε φυσικά αποσκοπεί σε δημιουργία συνδρόμων. Μακράν εμού. Άλλοι, οι θιασώτες της «ισχυρής Ελλάδας» με διεθνές κύρος και διεθνείς διασυνδέσεις, συνήθως καταφεύγουν σε εκφοβισμούς, εκβιασμούς και διλήμματα. Είναι οι ίδιοι που θέλουν τους πολίτες περισσότερο ως φοβισμένους υπηκόους, εντός των τειχών της σιωπής που έχουν επιβάλλει ομού μετά των αθηναϊκών Μ. Μ. στο πάλαι ποτέ κλεινόν άστυ.
Κρίμα. Πολλές φορές κρίμα για μια χώρα που γέννησε την Πολιτική, τη Λογική, τη Δημοκρατία, στην οποία σήμερα κυριαρχεί ο παραλογισμός, η κακοποίησή της, η παντελής απουσία της πολιτικής. Ας μείνουμε όμως εδώ. Άλλωστε έχουν γραφεί τόσα πολλά για τα παραπάνω που οι επικεφαλείς της πολιτικής με στοιχειώδη δημοκρατικά και λογικά ανακλαστικά θα είχαν καταφύγει στους πολίτες. Στα ιστορικά αυτά υποκείμενα που στο θέμα της Κύπρου προηγούνται των λεγόμενων ηγεσιών είτε αυτές εκλέγονται με διαδικασίες παρωδίας δημοψηφίσματος είτε όχι. Θα είχε προκηρύξει δημοψήφισμα και στη λεγόμενη μητέρα πατρίδα.
Είπα επικεφαλείς και όχι εθνική ηγεσία για δυο κυρίως λόγους. Κατ’ αρχήν γιατί δεν είναι. Η έλλειψη εθνικού σχεδίου, γεγονός που γεννά τις παροξυσμικές κορώνες περί εθνικισμού και εθνικοφροσύνης απέναντι σε όσους αναφέρονται στα μεγάλα εθνικά ζητήματα, εν προκειμένω στο μείζον το οποίο χρησιμοποίησαν τρις για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Κοινώς οι πολίτες τους πήραν χαμπάρι. Η πλήρης ταύτιση με τα γεωοικονομικά συμφέροντα των υπερατλαντικών τζαντιρμάδων και των εξ’ ανατολών συμμάχων τους που διαδραματίζουν το ρόλο του μπάστακα, είναι ο δεύτερος. Θυμίζουν το αλήστου μνήμης «…στρατηγέ ιδού ο στρατός σου..» αν και νομίζω το έχουν ήδη υπερβεί παλαιόθεν.
Όχι μόνο απέφυγαν την ετυμηγορία των πολιτών και τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος αλλά προτίμησαν τη σιωπή ακόμη και στην πρόταση(1) για επικύρωση από την Εθνική Αντιπροσωπεία του αποτελέσματος στην Κύπρο στο διάστημα ανάμεσα στην 26η και 30η Απριλίου το 2004 φυσικά. Καλά αυτοί ήταν γνωστοί, άρα και αναμενόμενη η στάση τους. Οι εκ Θράκης ορμώμενοι όμως πατέρες και μητέρες του έθνους γιατί σιωπούν και μας θυμίζουν τη γνωστή ταινία η «σιωπή των αμνών»; Ντρέπονται ή φοβούνται; Γιατί δεν αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες εντός του κοινοβουλίου. Πρότυπα έχουν να μοιάσουν. Το ίδιο ισχύει και για τους εν τη Θράκη εκπροσώπους των θεσμών και τα κάθε μορφής συμβούλια. Αν δεν κάνουν θεσμικές αστοχίες, μέρες που ’ναι, όπως αυτή των εκπροσώπων της β/θμιας αυτοδιοίκησης, λες και χάθηκε ο χρόνος, εκφράζονται με την ηχηρή την Στεντόρεια θα έλεγα σιωπή τους. Αυτή είναι η έκφραση αλληλεγγύης απέναντι στους Κυπρίους αδελφούς;
Απέναντι σ’ αυτή τη θεσμική σιγή στη Θράκη, η οποία ενίοτε αφορά πολιτικές επιταγές από το πρόσφατο παρελθόν με τα διπλά χρίσματα, η υπόμνηση της ρήσης του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ: “Eκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει μια μέρα πικρά δεν θα είναι τόσο η σκληρότητα και οι αδικίες των κακών ανθρώπων, όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών…», εκτιμώ ότι πρέπει να συνεγείρει τις συνειδήσεις των Θρακιωτών. Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι ο συμβιβασμός και η υποταγή δεν υπήρξαν ποτέ ο κινητήριος μοχλός της ιστορίας. Όσο για την τύχη των αμνών όταν αυτοί είναι και εκλεκτοί νομίζω όλοι γνωρίζουν την τύχη τους.

(1). α. Πασχάλης Χριστοδούλου, Η 24η Απριλίου.15-4-2004.βλ. μηχανές αναζήτησης
β. Χρήστου Κηπουρού, Η βουλή να επικυρώσει το δημοψήφισμα. 15-4-2004.
βλ. επίσης μηχανές αναζήτησης.

*Ο Πασχάλης Χριστοδούλου ήταν υποψήφιος Νομάρχης Έβρου στις εκλογές του 2002.

Σουφλί 20-4-2004 pashalsf@otenet.gr

Ούτε αναβολή ούτε παροτρύνσεις

Πρόταση Χρήστου Κηπουρού


Μπορεί το δόγμα η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται, να προσφέρεται στην τοπική κυρίως κατανάλωση της δεύτερης, αφού στην πρώτη πλέον γνωρίζουν καλά περί τίνος πρόκειται. Όμως τόσο προς Ανατολάς όσο προς Δυσμάς, έχει άλλες μορφές. Μια από αυτές είναι: «ούτε η Κύπρος αποφασίζει ούτε η Ελλάδα συμπαρίσταται». Το δεύτερο σκέλος εδώ έχει επιτευχθεί παλαιόθεν. Το ναι των τριών αρχηγών στους τέσσερις, αποτελεί τέτοια περίπτωση. Το ζήτημα είναι με το πρώτο σκέλος του δόγματος. Ο λόγος για την κουζίνα, τη μαγειρική της αναβολής. Με άλλα λόγια, για τη συνάντηση των αδιεξόδων ή μπορεί ακόμη και της καλής προαίρεσης του Α.Κ.Ε.Λ., με την σαφέστατη όμως πονηρία και αναμονή στη γωνία, τόσο του Γ. Γ. όσο των θετών μητέρων μετά των τέκνων τους, υπουργών εξωτερικών.

Μπορεί η επί του παρόντος σιγή ή και ο αποκλεισμός της αναβολής εκ μέρους των Ηνωμένων πολιτειών να οφείλεται στην εν εξελίξει ευρισκόμενη επιχείρηση χειραγώγησης του Συμβουλίου Ασφαλείας με τη ρυμούλκησή του σε λήψη απόφασης για το ίδιο ζήτημα επί τη βάσει της τυπικής δικαιολογίας ότι εκκρεμεί σχετικό αίτημα, όμως στο πίσω μέρος της επικεφαλής του κόσμου, βρίσκεται η σαφής πρόθεση της παντί τρόπω ματαίωσης της διαφαινόμενης μεγάλης επερχόμενης λαϊκής υπέρ του όχι ετυμηγορίας του Κυπριακού Ελληνισμού. Η οποία όταν ιδιαίτερα προέρχεται από έναν λαό όπως ο καθημαγμένος της Μεγαλονήσου, γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Παίρνει διαστάσεις ιστορικού όχι. Γι αυτό κάποιοι κεντροαριστεροί με αποικιστικό όμως σύνδρομο αν όχι γονίδιο εκ Βρετανίας, θυμήθηκαν εκ νέου σήμερα τις παλιές καλές εποχές, το χρυσού αιώνα των φυλακισμένων μνημάτων. Εγώ πάλι γέλασα. Είπα κάθε τέτοια δήλωση ισοδυναμεί με μια εκατοστιαία μονάδα του όχι, προς τα επάνω. Γι αυτό είχα γράψει ότι αν δεν υπήρχε αυτή η στάση του διεθνούς παράγοντα, το ποσοστό του όχι θα ήταν μικρότερο. Πάλι όμως θα ήταν υψηλό.

Κατά τα άλλα, πολύ ολίγον ενδιαφέρει το ταμείο της νέας Αθηναϊκής συμμαχίας. Το πώς το ενενήντα τόσο των ηγετικών ναι, θα χωρέσει στο είκοσι πέντε άντε το τριάντα τοις εκατό των κοινωνικών ναι. Το τι θα κάνουν τα κοινωνικά όχι. Αυτό όμως δεν είναι της στιγμής. Εν προκειμένω αυτό που ενδιαφέρει είναι το γεγονός ότι η όποια αναβολή χωρίς προηγούμενη συγκατάθεση της Κυπριακής Δημοκρατίας, το ολιγότερο δεν είναι πράξη Δημοκρατική. Είναι γνωστό πως χαρακτηρίζονται από την ιστορία τέτοιες περιπτώσεις. Εδώ δε που έχει φτάσει το ζήτημα, μια εβδομάδα πριν την 24 Απριλίου, ακόμη και αναβολή με ταυτόχρονη απόσυρση του σχεδίου, θα βρει ολόκληρη την οικουμένη, όχι μόνο τον Ελληνισμό, να τα αποδίδει σε μηχανορραφίες το ολιγότερο. Πέραν των άλλων να θέτει ζήτημα κύρους και αξιοπιστίας του Οργανισμού. Εξυπακούεται ότι ανάλογα ισχύουν για την ανάμειξη είτε υπέρ της μιας θέσης είτε υπέρ της άλλης. Όπως για όσα περί πιέσεων του λεγόμενου διεθνούς παράγοντα. Ειδικά ως προς αυτή τη χώρα, αν συνεχίσουν το ίδιο βιολί, θα ανακαλέσουν στη μνήμη της, ανάλογα προ τεσσάρων δεκαετιών, θλιβερά γεγονότα. Δυο περίοδοι και μαζί περιπτώσεις, παράλληλες όσο και τεμνόμενες, με τη μια χώρα να είναι η κόρη της άλλης. Ιστορικά η Κύπρος της Ελλάδας και πολιτικά η Ελλάδα της Κύπρου. Όσο για εκείνους που αγνόησαν ειδικά το τελευταίο, αργά ή γρήγορα τους αναμένουν επίχειρα.

Οι χώρες μόνιμα μέλη του Συμβουλίου ασφαλείας έχουν μια ιστορική και Δημοκρατική διαδρομή και μεγάλη διπλωματική εμπειρία. Ιδιαίτερα οι εκ της Γηραιάς Ηπείρου ορμώμενες. Δεν έχουν κανένα λόγο να τις λερώσουν, κάμνοντας ρουσφέτια στις Η.Π.Α. είτε σε φίλους στρατοκρατικής χώρας μέλους από άλλη Ήπειρο. Άλλωστε το επεχείρησαν και πριν από λίγες εβδομάδες ο Γ. Γ. με τον εκτελούντα περίπου χρέη ύπατου αρμοστή στη Μεγαλόνησο, και απέτυχαν. Η Κύπρος επειδή απολύτως σέβεται τους διεθνείς θεσμούς όπως ο Ο.Η.Ε., γι αυτό θα διεκδικήσει την ίασή της στο European Hospital. Όπως την επανένωση Τ/ Κ και Ε/ Κ σε ένα όμως κλίμα ισοτιμίας και Δημοκρατίας και όχι με την πλάτη στον τοίχο. Και στην καταληκτική συμφωνία θα μπορεί ο Ο.Η.Ε. να προσφέρει τις καλές υπηρεσίες. Έτσι ναι. Όχι όμως ως εντεταλμένη επιχείρηση με μοναδικό σκοπό να βγάλει λαγό αντιμετωπίζοντας ένα πλήρες και ισότιμο μέλος της Ε. Ε. χειρότερα και από θήραμα.

Όποια χώρα μπορεί να πάρει το κρίμα στο λαιμό της και να αναγνωρίσει εισβολές και κατοχές, θα κληθεί να απαντήσει στους πολίτες και στο λαό της. Στην ίδια την ιστορία. Οι Η.Π.Α. θα χρειαστεί να σκεφτούν καλά πριν προβούν σε αναγνωρίσεις. Ούτε η Κύπρος έχει πετρελαιοπηγές ούτε οι Ιρακινοί, ομογένεια σαν την Ελληνική, στην Αμερική. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα αγωνιστεί για τα δίκαια των Τουρκοκυπρίων. Δυο από αυτά είναι η ανάπτυξη και ευημερία και η Δημοκρατία. Ως προς το πρώτο δεσμεύτηκε να επιβεβαιώσει την ισοτιμία και την αναπτυξιακή ισορροπία και ως προς το δεύτερο το Δημοκρατικό αίτημα είναι να μην συνεχίσουν να αποτελούν κατεχόμενους, όπως σήμερα. Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή ηθική, πολιτική και ιστορική βάση της επανένωσης δυο πρώην αδελφών.

Όλα τα ζητήματα αυτά από το Συμβούλιο Ασφαλείας μέχρι την Ευρωπαϊκή Ένωση και από την αποφυγή των παγίδων μέχρι τις αρχές και τις αξίες επάνω στις οποίες θα οικοδομηθεί η μετά την ένταξη Κυπριακή Δημοκρατία, αναδεικνύουν καινούργιες προτεραιότητες και νέα πεδία πολιτικής. Σε αυτά θα κριθεί η νέα Κυπριακή πολιτική. Ένα από τα πρώτα της όπλα ιδιαίτερα σε έκτακτα γεγονότα είναι η ηλεκτρονική κινητοποίηση. Δεν ξέρω τους αποδέκτες του γνωστού εκείνου e-mail που ταχυδρομήθηκε από πολύ μακρινή Ήπειρο, κατά τις ημέρες της Ελβετίας. Ξέρω όμως τι χρειάζεται να γίνει απόψε, έστω και αν έχουν γνώσιν οι φύλακες της Κυπριακής Δημοκρατίας και έχουν λάβει τα μέτρα τους έγκαιρα.

Νομίζω καλό θα κάνει. Δεν βλάπτει αυτό που θα προτείνω. Μιλώ για την ηλεκτρονική διπλωματία των πολιτών επίσης των κάθε μορφής φορέων της Κύπρου, της Ελλάδας και του συνόλου Ελληνισμού. Κυρίως δε του Ομογενειακού, λόγω προβαδίσματος. Αναφέρομαι στην άμεση, μέσα στις επόμενες ώρες, αποστολή όσο γίνεται περισσότερων e-mails με αποδέκτες Υπουργούς Εξωτερικών των χωρών-μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά και όλων των υπόλοιπων μελών του οργάνου, με σαφή και συγκεκριμένα θέματα: 1. γιατί να μην αναβληθεί το Δημοψήφισμα. 2. γιατί περιττεύουν οι παροτρύνσεις. Εγώ στο αποψινό κείμενο αναφέρθηκα σε αντιπροσωπευτικά γιατί, γύρω από το ζήτημα της Δημοκρατίας. Φυσικά υπάρχουν και άλλα, αμέτρητα γιατί. Εκείνο που θα προκαλέσει προβληματισμό απέναντι σε μια επιστολή που πέραν των αναμφισβήτητων δικαίων, επιπλέον αναδίδει ευγένεια και σεβασμό προς τα θεσμικά της διεθνούς κοινότητας, θα είναι: «Τι να πούμε τώρα εμείς. Μας τα είπαν». Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις. Η προσπάθεια αυτή αξίζει τον κόπο έστω και για έναν διπλωμάτη ή πολιτικό πρόσωπο που βρίσκεται κάπου στη μέση. Πιο εύκολα θα πάει προς τους Ενωμένους Πολίτες παρά προς τις Ενωμένες Πολιτείες, όπως τις έλεγαν παλιά οι παραδοσιακοί. Σε κάθε περίπτωση η πιο συνοπτική γραφή και θέση μπορεί να είναι: ούτε αναβολή ούτε παροτρύνσεις.





xkipuros@otenet.gr,
16 Απριλίου 2004

Ελλάδα, Κύπρος, Λογική ένας ακόμη λόγος για όχι

Του Χρήστου Κηπουρού {*}


Ο αναγκαίος σεβασμός στους πολιτειακούς και τους πολιτικούς θεσμούς επέβαλε να απευθύνω την πρόταση που έκανα χθες για την επικύρωση του Δημοψηφίσματος από τη Βουλή των Ελλήνων, κατ αρχήν στο συμβούλιο αρχηγών και πριν από αυτό, στον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ελπίζω ότι στις επόμενες ημέρες θα επανέλθω με νέα επιστολή και πρόταση προς τους πρώην συναδέλφους. Ειδικά στους εκ της πατρίδας μου Θράκης και του Αιγαίου που μαζί με τη Μεγαλόνησο συνιστούν τον ενιαίο αμυντικό χώρο. Μιλώ για τη διανοητική, ηθική και πολιτική του ανασύσταση και αναγέννηση σε σχέση με τη σημερινή του ύπνωση. Αυτοί που διάβασαν την πρώτη επιστολή, θα πρέπει να θυμούνται ότι δεν αναφέρεται καν στο αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος. Και ότι το ζητούμενο είναι η δέσμευση ώστε να υπάρξει ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων, μεταξύ 26 και 30 Απριλίου, προς επικύρωσή του. Επίσης ότι στην κίνηση αυτή μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο τα μέλη της Βουλής που προέρχονται από τις συγκεκριμένες ιστορικές περιφέρειες.

Είναι κρίμα που δεν υπάρχει ένα Ελλαδικό πολιτικό κόμμα με επεξεργασμένη πολιτική παιδεία. Ούτε καν αυτό που στηρίζει το όχι και που, κατά τα άλλα, το τιμά αυτό που κάνει. Αν υπήρχε, θα μπορούσε χθες η κ. Παπαρήγα να προτείνει να εκδοθεί κοινό ανακοινωθέν έχον ως ελάχιστο κοινό παρανομαστή την ούτως ή άλλως εκπεφρασμένη δέσμευση καθώς και συμπαράσταση όλων των αρχηγών για απόλυτο -αυτή τη λέξη χρησιμοποιούν- σεβασμό, προς την ετυμηγορία των πολιτών της Κύπρου. Ότι δηλαδή τα πολιτικά κόμματα της μητέρας πατρίδας πέραν από τις απόψεις τους, περί το ναι ή το όχι, συμφωνούν και δεσμεύονται από κοινού να επικυρωθεί από την ολομέλεια της Βουλής, το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος της Κύπρου. Αυτό είναι το ελαχιστότατο του δόγματος, Η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα συμπαρίσταται. Ένα εκατομμυριοστό συμπαράστασης αλλά και πράξη αξίας εκατομμυρίων. Δεν χρειάζεται τώρα να πω τι άλλο σημαίνει, συμβολίζει ή αναδίδει και μεταδίδει.

Γιατί με βάση τις πανθομολογούμενες πιέσεις και τη διάχυτη κινδυνολογία το εν λόγω δόγμα μάλλον βρίσκεται πιο κοντά στην εκδοχή: η Αμερική αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται ή η Τουρκία αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται, παρά ότι η Κύπρος αποφασίζει κλπ. Κατά τα άλλα, το τι είδους ναι λέει ο καθένας και πόσα κλικ απέχει το καθαρό ναι, από τα θολά, δεν έχει καμιά σημασία. Όταν έγραφα τους «κλικλήδες», δεν εννοούσα τα κλικ αυτά. Εννοούσα το μακαρίτη το Σοφοκλή Βενιζέλο που έμεινε ως «κλικλής». Ας μην επεκταθώ τώρα στο διχοτομικό εγγλέζικο σχέδιο Χάρτινγκ που πρότεινε σαν αντίβαρο στην επί του ίδιου εργαστηρίου κατασκευασμένη συμφωνία της Ζυρίχης του αείμνηστου Καραμανλή ούτε γιατί πήγε τον τελευταίο στις Η.Π.Α. κατά το παρθενικό του ταξίδι.

Απλά δεν περίμενα ότι οι θιασώτες της ίδιας ονομασίας προέλευσης, «Βρετανικές και Αμερικανικές γραμμές», όπως το σχέδιο Ανάν, θα αύξαιναν και θα πλήθαιναν. Ότι τους εξ αίματος γόνους μεγάλων ιστορικών ονομάτων «κλικλήδες», θα ενίσχυαν και εξ αγχιστείας πρόσωπα αν όχι εξ ιδεών. Τα οποία φαντάζομαι γιατί μπέρδεψαν χθες τα λόγια τους. Μάλλον λόγω της παγκοσμιοποίησης την οποία από τη μια αντιπαλεύουν με τα γνωστά φόρα και από την άλλη πήραν φόρα να προλάβουν να συνεργαστούν μαζί της. Άντε λέω ότι με τα Μέσα καταργήθηκε η Δημοκρατία στη χώρα. Το ίδιο συμβαίνει με τη λογική; Μπορεί να υπάρχουν δυο κατηγορίες παγκοσμιοποίησης. Η καλή και η κακή. Όπως με τη χοληστερίνη. Όμως άλλο αυτό και άλλο το να είναι κανείς υποχρεωμένος να δεχθεί ότι υπάρχει Bush κακός στο Ιράκ και Bush καλός στην Κύπρο. Εξ ου και το ναι υπέρ του σχεδίου.

Αυτό ήταν το πέμπτο συμβούλιο αρχηγών. Όπως ήταν η δεύτερη πράξη του προεκλογικού debate με τους εκ των υστέρων τηλεοπτικούς μονολόγους, με μόνη διαφορά ότι σήμερα εκτός των Ελλαδιτών απογοήτευσαν και τους Κυπρίους. Έναν αξιοπρεπή με μεγάλο και ισχυρό αίσθημα ευθύνης λαό που έχει εμπιστοσύνη στις εκπροσωπήσεις του όσο στον ίδιο τον εαυτό του και που γι αυτό θα τρίβουν τα μάτια τους στην Ευρώπη από το νέο του πέταγμα, ως ισότιμου εταίρου. Μάλιστα δε, μετά των τουρκοκυπρίων. Δεν προτίθεμαι να εξιδανικεύσω καταστάσεις. Όμως η ευγενής παιδεία της Κυπριακής πολιτικής τάξης μπορεί κάποια στιγμή να αναγνωρισθεί και στη Γηραιά Ήπειρο. Ότι όχι μόνο οι Κύπριοι φέρονται ως Δημοκράτες απέναντι στους τουρκοκυπρίους αλλά και μέχρι του σημείου ότι οι Δημοκράτες φέρονται ως Κύπριοι. Να παραφράσουν το λόγο γνωστού από την ιστορία Αγγλοκράτη πρωθυπουργού.

Μηδενός εξαιρουμένου, τα κυπριακά πολιτικά κόμματα αποφασίζουν για το τι θα πράξουν με συνδιασκέψεις και έκτακτα συνέδρια. Εδώ τα κόμματα της εγγυήτριας δύναμης τι έκαναν; Επιβεβαίωσαν ότι δεν υφίστανται. Επίσης το πόσο σέβονται την πολιτική και τη Δημοκρατία. Είναι να απορεί κανείς που δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου τους, αντιτίθεται. Αν τους ενδιαφέρει κάτι είναι να στείλουν, ακόμη και την ύστατη ώρα, μήνυμα υπέρ του σχεδίου. Να τα λένε στη νύφη για να τα ακούει η πεθερά και επίσης η γειτονική συμπεθέρα. Ούτε είναι άσχετο με αυτά το αποτέλεσμα του συνεδρίου του Δημοκρατικού Συναγερμού. Συνεχίζουν να παλεύουν μια χαμένη υπόθεση. Τόση συμπάθεια πια στον Ανάν. Να την έδειχναν οι γείτονες πάει και έρχεται. Όμως εδώ, γιατί. Πάλι καλά που δεν είναι Έλληνας. Τρεις αρχηγοί μπορούσαν να τον βγάλουν μέχρι Πρόεδρο. Θα έσπαζε μέχρι το ρεκόρ του Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου. Εκτός αν προτιμήσουν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Πέραν των άλλων, λόγω κοινής πολιτικής σχολής. Τι και αν δεν είναι στο ίδιο κόμμα. Ακόμη και τον Κώστα Σημίτη, της ίδιας σχολής. Δική του φράση είναι, η ιστορική ευκαιρία που αφορούσε το ίδιο σχέδιο.

Πρέπει λοιπόν να διαθέτουν μεγάλο θράσος όσοι εξ Αθηνών λένε ότι συμπαρίστανται. Συμπαρίσταμαι σημαίνει στέκομαι πλησίον. Στην περίπτωση δε τραυματισμένης ασθενούς και δη συγγενούς -όπως την Κύπρο- τη στηρίζω με κάθε ηθικό και υλικό μέσον. Αυτά λέει η γραμματεία και διδάσκει η ιστορία. Δεν σημαίνει ψάχνω να βρω θετικά στοιχεία στους εντεταλμένους να την πλήξουν και να την αποπλήξουν. Ούτε το, να σε κάψω Κύπρο μου να σ αλείψω λάδι να γειάνει. Φαίνεται στα μάτια τους το μεγάλο ψέμα. Ιδιαίτερα όταν έχουν κινητοποιηθεί θεοί και δαίμονες να βρεθεί ένας τρόπος να αναβληθούν τα Δημοψηφίσματα και συμμετέχουν και εκ των καθ ημάς. Ενώ ψάχνουν να βρούνε τρόπους να φιμωθεί η λαϊκή έκφραση στο νησί, την ίδια στιγμή ορκίζονται πίστη. Και μετά περιμένει κανείς πολιτική διαπαιδαγώγηση και ηθικά πρότυπα στην ημεδαπή. Αν είναι δυνατόν. Ποιον θα εμπνεύσουν. Μόνο ως παραδείγματα προς αποφυγή μπορούν να χρησιμεύσουν. Και ας είναι αρχηγοί έστω και πρωθυπουργοί.

Ως προς ένα σημείο θυμίζει ην άνοιξη του ΄67. Ενώ επρόκειτο τότε να παλιννοστήσει η Δημοκρατική παράταξη, την οποία είχαν από μέσα της μετατρέψει πριν από δύο έτη, το ΄65, σε «χλεύη των ηττημένων», όπως έλεγε ο Γέρος της Δημοκρατίας, φίμωσαν το Ελληνικό λαό στις 21 Απριλίου. Θέλω να πω ότι η αναβολή του Δημοψηφίσματος, αν ο μη γένοιτο, συμβεί θα συνιστά πραξικόπημα σε βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού. Μόνος στόχος του είναι να ανακόψει και να ματαιώσει την ετυμηγορία του. Και στις δύο περιπτώσεις ο λόγος είναι ο ίδιος. Να μη γίνει η 24η Απριλίου 2004 αυτό που αξίζει. Αν συμβεί κάτι τέτοιο με συνέργια ειδικά του κόμματος που θέλει να ονομάζεται Δημοκρατική παράταξη, τότε καλύτερα είναι να κατεβάσει τα στόρια. Γιατί θα γίνουν χλεύη των πάντων. Νικητών και ηττημένων. Με δυο διαφορές. Η μια είναι ότι άλλοι είναι τώρα οι ηττημένοι σε σχέση με τις εκλογές του 1964. Στη δεύτερη, ο εγγονός Παπανδρέου κινείται στην ίδια σφαίρα με τον τότε και τον τώρα πρωταγωνιστή Μητσοτάκη καθώς και τον κοινό τους υπερατλαντικό φίλο να ασκεί και πάλι τους ίδιους ωμούς εκβιασμούς και τις εν ψυχρώ απειλές. Όπως στο ίδιο μήκος κύματος κινείται -εμμέσως πλην σαφώς όπως κατά κόρον λέγεται- ο ανεψιός Καραμανλής και η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και επόμενα οι ευθύνες που έχουν αμφότεροι, δεν είναι καθόλου μικρότερες από εκείνες της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Απεναντίας.

Το Α.Κ.Ε.Λ. άλλα είπε. Πρότεινε απόσυρση και επαναδιαπραγμάτευση πριν από το ναι. Άλλο τώρα αν αποτελεί παιχνίδι με τη φωτιά -κατά τη γνώμη μου αποτελεί- με τον Γ. Γ. να περιμένει S.M.S. από τις δικές του θετές μητέρες πατρίδες, να δράσει. Ας μην επαφίενται στα τουρκικά όχι στην αναβολή. Οφείλουν να ξέρουν ότι στα παζάρια ούτε ναι υπάρχει ούτε όχι. Και το χειρότερο αυτό που καλλιεργείται είναι η σκέτη αναβολή, που, μεταξύ άλλων, όπως η διατήρηση του πέμπτου σχεδίου, δείχνει τι είδους σεβασμό προς τη Δημοκρατία έχουν όσοι αναμειγνύονται σε τέτοιες πράξεις. Μόνο λαοί που έχουν υποστεί πλήθος ζυγών, έχουν τόση καρτερικότητα σε όσα βλέπουν να τους επιφυλάσσουν εχθροί και φίλοι και δυστυχώς και συγγενείς. Είναι να απορεί κανείς με την αντοχή του συγκεκριμένου λαού. Η δική μας συμπαράσταση πέραν των ειλικρινών αισθημάτων -εμάς δεν μας αγγίζει καμιά νουθεσία, τόσο επειδή δεν ψηφίζουμε όσο γιατί θα πέσει κανένα κεραμίδι στα κεφάλια τους- είναι να του θυμίσουμε ότι από τη νέα του ιστορική περίοδο, την κοινοτική και την Ευρωπαϊκή υπολείπονται ημέρες δεκατρείς και μία.

Στο διάγγελμα που έκανε ο πρωθυπουργός τόνισε ότι μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής προοπτικής τα θετικά σημεία του σχεδίου Ανάν μπορούν να αποδειχθούν υπέρτερα των αρνητικών. Η διαπίστωση όμως αυτή φάσκει και αντιφάσκει γιατί αν η Κύπρος μπει χωρίς τα βάρη του σχεδίου, τότε τα θετικά της εισόδου θα αποδειχθούν υπέρτερα εξ αρχής. Ή το ένα θα ισχύει ή το άλλο. Ή θα μπει με το σχέδιο ή χωρίς αυτό. Και τα δυο μαζί αποκλείεται. Προς τι λοιπόν τότε το ναι. Εκτός και αν αποτελεί εκδούλευση προς κάποιους τρίτους εξ ων και τα σημερινά εύσημα. Πλην των τουρκοκυπρίων που γι αυτούς έχει ήδη προβλεφθεί πως θα αναληφθούν οι ευθύνες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εκτός και αν κάποιο μικρό έστω ποσοστό αναλάβουν, όπως ήδη έχουν δεσμευτεί να πράξουν οι ίδιες οι Ηνωμένες πολιτείες, απειλώντας ταυτόχρονα τους Ελληνοκυπρίους, εφόσον οι τελευταίοι ψηφίσουν όχι. Με άλλα λόγια έχει προστεθεί, ένας ακόμη λόγος για όχι.



{*} Πρώην Βουλευτής Έβρου {1993-2000} 16 Απριλίου 2004

Μαθήματα από την Κύπρο

Δεν γνωρίζω πως έτυχε και όλες σχεδόν οι μεγάλες άσπρες και μαύρες
ημέρες της ιστορίας μας, συνωστίζονται στο δεύτερο δεκαπενθήμερο.
Όπως στο Μάρτιο, Απρίλιο, Μάιο, Ιούλιο, Αύγουστο, Οκτώβριο κλπ..
Γνωρίζω όμως γιατί πρέπει στη φετινή 24η Απριλίου να διοργανωθούν
μεγάλες ειρηνικές υπέρ Κύπρου εκδηλώσεις, σε όλες τις Αμερικανικές
μεγαλουπόλεις, όπου ζει η ομογένεια. Αν το μήνυμα «κάτω τα χέρια»
όπως επίσης το: «αψηφούμε τις απειλές δεν σε ψηφίζουμε όσο τις λες»,
έχουν ως αποδέκτη τον Αμερικανισμό και το Μπουσισμό, οι εορτασμοί
αυτοί απευθύνονται επίσης στο σύνολο Ελληνισμό που από του χρόνου
θα εορτάζει κι αυτός το νέο πάνδημο «όχι» του Κυπρίου συγγενούς του.
Πέραν των αγαθών προθέσεων της Ε.Ε. για την συνδιάσκεψη δωρητών
στις Βρυξέλες κατά την 15η Απριλίου 2004, το να γίνει κανείς δωρητής
οργάνων, όπως η ιστορία, η γεωγραφία, το κράτος, η ασφάλεια, εκτός
του ότι κτήτορες είναι τόσο ο ίδιος όσο και άπασες οι υπό άφιξη γενεές,
προϋποθέτει και φυσιολογική κατάληξη. Όχι ευθανασία και δη ακούσια.
Ναι στην δωρεά ευημερίας, σε όλους από την προηγηθείσα πολιτισμική.
Ως βάση επανένωσης με ισοτιμία, απάντων των Κυπρίων. Τ/ Κ & Ε/ Κ.
Ναι στους δωρητές λαούς οργάνων, όπως η ειρήνη και ο ανθρωπισμός.

Χ. Κ.


Του Χρήστου Κηπουρού {*}


Πολλοί, ιδίως εκ των κομματικών γραφειοκρατικών ομάδων, υποκρίνονται ότι είναι το νέο. Το διαλαλούν χωρίς αναστολές χωρίς αιδώ και με περισσό θράσος. Όμως μια τυπική εξέταση αρκεί τις περισσότερες φορές για να διαπιστωθεί το αναληθές. Μια διασταύρωση με τον προηγηθέντα βίο αρκεί. Νέο και ψέμα είναι ασύμβατα πράγματα. Δεν γίνεται. Μερικές φορές αρκεί μια ματιά για να διαπιστωθούν όλα αυτά. Από μακριά φαίνονται. Μιλώ για τα μέλη του χθεσινού όσο του σημερινού Ελλαδικού πολιτικού συστήματος. Το νέο δεν μπορεί να αποτελεί αντηρίδα του αόρατου αθηναϊκού τηλεοπτικού τείχους. Και το εντός των τειχών εργοστάσιο δεν βγάζει νέο. Μόνο κλώνους βγάζει και κακέκτυπα αντίγραφα των εν Ευρώπη και αλλαχού ιδεών και πολιτικής, και γι αυτό εξαρτημένα πρόσωπα, όσο και να διατείνονται ότι κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει. Ο κόσμος το χει τούμπανο κλπ.

1. ΝΕΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Μπορεί η αντιμετώπιση του νέου, να κινείται στη σφαίρα της απομόνωσής του, όμως ταυτόχρονα μπάζει από πολλές μεριές. Καταρχήν εν αγνοία τους το εφοδιάζουν με πλήθος από συγκριτικά πλεονεκτήματα. Η αντιδημοκρατική αυτή αντιμετώπιση λειτουργεί ως κύρια αιτία ανάπτυξης πολιτικής παιδείας εξ αντιδιαστολής. Είναι η άμυνα του νέου. Άλλοτε ενστικτώδης ως αυτοσυντήρηση και άλλοτε πείσμα που αντί θυμού και οργής γίνεται μια αρχιτεκτονική πολιτική μελέτη. Επίσης οι υπόλοιπες. Μέχρι και μελέτη πυροπροστασίας. Κατά τα άλλα από την κλασσική Ελλάδα μέχρι τη σημερινή συνεχίζεται το ίδιο βιολί. Τα πολιτικά γραπτά του Δημόκριτου είχαν άσχημο τέλος, γράφει ο Διογένης ο Λαέρτιος. Όπως σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, συμβαίνει με την ηλεκτρονική πυρά. Η πυροπροστασία που έλεγα προηγουμένως, αυτό επιχειρεί. Το άλλο μονοπάτι που πρέπει να ξέρει το καλό το παλικάρι είναι οι κόμβοι. Μόνο που η λέξη αυτή θα μείνει αυτόνομη. Δεν θα γίνει ξύλινη. Με τη γνωστή γραφειοκρατική λέξη «κομβικό» θα τη συνδέει η ετυμολογία και μόνον.

Από την άλλη ένα σύστημα, όπως το Ελλαδικό πολιτικό, προδιαθέτει τα νομιμοποιημένα του μέλη και όταν ακόμη μπουν στον κόπο να σκεφτούν -γιατί συνήθως δεν σκέφτονται- να κάνουν λάθος από χέρι. Να χάσουν, όπως λέγεται, από τα αποδυτήρια. Να τα κάνουν να αισθάνονται σαν τα σκουπίδια. Εννοείται ότι δικαιώνονται τότε αυτοί που δεν σκέφτονται αφού όσοι το αποτόλμησαν αστόχησαν και απερρίφθησαν μετά επαίνων. Σε πείσμα λοιπόν όλων αυτών και άλλων πολλών ένα θέμα με το οποίο ασχολούμαι πολλά χρόνια τώρα είναι η πολιτική γεωοικονομία. Ερμηνεύει πολύ πιο ολοκληρωμένα από κάθε άλλη θεωρία τα γίγνεσθαι της περιοχής. Από την Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια έως τον Εύξεινο και την Κασπία.

2. Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ

Έτσι όταν χρειάστηκε θεωρητική πολιτική παιδεία στη Μεγαλόνησο δεν έψαξα πολύ. Δεν δυσκολεύτηκα καν στην παραγωγή πολιτικών προτάσεων. Αντί να ψάξω να τις βρω εγώ με έψαχναν αυτές. Μια απόδειξη είναι τα καθημερινά σχεδόν πολιτικά κείμενα. Ακόμη και τώρα απορώ που ήταν κρυμμένα. Μπορεί μια από τις αδυναμίες τους να συνιστά το μακροσκελές, που επίσης παραπέμπει στο «ουκ εν τω πολλώ κλπ.» όμως όσο σωστά είναι όλα αυτά άλλο τόσο σωστό και φυσικό φαινόμενο αποτελεί η ανάβλυση και το γνωστό αρτεσιανό. Πριν λίγα μόλις χρόνια ένα πολιτικό κείμενο χρειάζονταν έναν και δυο μήνες και τώρα μια ημέρα και πολύ είναι. Μερικές φορές και μισή. Επηρέασαν το όλο κλίμα με τη στάση και συγκινητική υποδοχή τα περιφερειακά φύλα. Πρώτη φορά περιφερειακές εφημερίδες τιμούν τις απόψεις αυτές τόσο ώστε ανέβασαν το παλαιόθεν συμβατικό αριθμό των λέξεων, από τις πεντακόσιες και τις οκτακόσιες, στις τρεις και τέσσερις χιλιάδες. Δεν μπορώ να βρω κάτι άλλο παρά το ότι είναι η εκδίκηση της περιφέρειας.

Όσο για τους κόμβους εκεί γίνεται το πανηγύρι. Από τις τετρακόσιες λέξεις που έβαζαν στην αρχή ως οροφή έφθασαν σήμερα αισίως να διαθέτουν όχι μια αλλά δυο αίθουσες. Εγώ τις ονομάζω γκαλερί. Σε λέξεις αυτό σημαίνει περισσότερες από ογδόντα χιλιάδες. Μια τέτοια έκθεση μεγάλου κόμβου παραμένει τις ημέρες του Πάσχα ανοικτή, άσχετα αν την ίδια ακριβώς στιγμή το έντυπο εμπάργκο της πρωτεύουσας δεν έχει προηγούμενο. Και άντε με τα καθεστωτικά φύλα ας πούμε ότι είναι μια παλιά πονεμένη ιστορία που διαιωνίζεται. Όμως για τα φύλα και τις τηλεοράσεις της λεγόμενης διαφορετικής άποψης και της αξιοπρέπειας ποια δικαιολογία υπάρχει για το ότι αφού ξεψαχνίζουν όσα λέμε να θάβουν με το ένα χέρι όσα σερβίρουν με το άλλο. Ποια άλλη εκτός της οργανικής τους ένταξης στο όλο σύστημα καθώς και της αναπαραγωγής του λειτουργισμού του.

3. ΝΕΟ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΕΨΗ

Τα ζητήματα που για ευνόητους λόγους ονομάστηκαν «μαθήματα», δεν είναι βέβαια μόνο τα πέντε που περιλαμβάνονται στο κείμενο και παρατίθενται στη συνέχεια. Είναι πολλά περισσότερα. Ο περιορισμός έχει να κάνει με τη σπουδαιότητα κυρίως καθώς και το ρόλο που έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν κατά τη δεύτερη αυτή περίοδο του εφιάλτη που διέρχεται η Μεγαλόνησος. Σχετίζεται με την πολιτική μετεωρολογία και τον πολιτικό καιρό. Τουτέστιν με την πολιτική ως πρόβλεψη και το πιο σημαντικό όλων, την επιβεβαίωση.

Θέλω να δείξω πόσο να την εμπιστεύεται κανείς. Είτε είναι πολίτης, απλός μελετητής είτε πολιτικό πρόσωπο είτε συλλογικός πολιτικός θεσμός είτε ακόμη και κυβερνήτης. Και επίσης τι μπορούν να υποστούν κάποιοι που πηγαίνουν από λάθος σε λάθος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα ορφανά του ναι στη χώρα. Τόσο της αντιπολίτευσης όσο των έμμεσων υπερασπιστών της ίδιας θέσης από την Κυβέρνηση. Επίσης τους καταλόγους επιστημόνων, ακαδημαϊκών, πολιτικών κλπ. όπως ο πρόσφατος: «όχι στο όχι, ναι στο ναι». Να είσαι μόνος πάει κι έρχεται. Να είσαι όμως μόνος και να είσαι και με το Bush και ταυτόχρονα απέναντι στο κοινό αίσθημα, ε αυτό είναι πολύ βαρύ. Με τίποτε δεν θα ήθελα να βρεθώ στη θέση τους.

Σε κάθε ένα από τα μαθήματα που ακολουθούν προηγείται απόσπασμα από το εκ των προτέρων δημοσιευμένο κείμενο και στη συνέχεια καταγράφονται οι παρατηρήσεις καθώς και η αξιολόγηση. Τα μυστικά της δικαίωσης των απόψεων δεν βρίσκονται στις όποιες αναλύσεις και τράπεζες με στοιχεία και λήμματα ούτε στα μετά τα φυσικά ζητήματα. Τα βασικά υλικά κτισίματος της πολιτικής και της επεξεργασίας μιας υπόθεσης, άρα και της συγκεκριμένης, δεν είναι άλλα από τη γνώση, τη λογική, την πολιτική παιδεία, τη συζήτηση με φίλους -μεταξύ τους σοβαροί και αυτοδύναμοι πολιτικά επιστήμονες- και κυρίως την ηθική όπως φυσικά και την αλήθεια. Υπάρχουν και άλλης κατηγορίας υλικά και κινήσεις.

Μια από αυτές είναι ποια πρόσωπα εξ εκείνων που πρωταγωνιστούν θα εμπιστευτεί. Το ρίσκο του πολιτικού μελετητή και προσώπου όσο το τσαγανό είναι δυο ακόμη υλικά. Επίσης η έξοδος από το καβούκι του αναλυτή καθώς και η διατύπωση καθώς και δημοσιοποίηση με παρρησία και χωρίς φόβο της πρότασής του. Ανάλυση χωρίς πρόταση δεν είναι πολιτική. Τον πλέον όμως σοβαρό ρόλο παίζουν τα πρότυπα. Ποια αρχέτυπα εμπνέουν τη σκέψη και άρα και την ίδια την πολιτική παιδεία. Κατά την περίπτωση της Κύπρου είναι η τρίτη φορά που οι συγκεκριμένες ιδέες συναντώνται με ιστορικά χαμόγελα. Προηγήθηκε τα τελευταία χρόνια η πολιτική γεωοικονομία, από το ενεργειακό μέχρι τη χωροταξία. Επίσης η περί την τρέχουσα πολιτική, παιδεία με κορύφωση τις πρόσφατες εθνικές εκλογές.

Α. ΜΑΘΗΜΑ ΠΡΩΤΟ. ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ. ΓΡΑΠΤΟ 1ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

…Μακάρι να είχαμε κι άλλες τέτοιες ήττες. Τόσο στο παρελθόν όσο στο μέλλον. Πριν λοιπόν αποδειχθούν άλλη μια φορά απόλυτοι θα τους έλεγα να ρίξουν μια ματιά στην ιστορία όπου από τους αρχαίους ακόμη χρόνους υπάρχει ως πολιτική παιδεία τόσο η Πύρρεια νίκη όσο η νικηφόρα ήττα.

Μπορεί ο τούρκος πρωθυπουργός να έμαθε καλά τη μπαγκέτα και να εμφανίζονται από καιρού εις καιρό χιτλερικοί πρυτάνεις ή και δημοσιογράφοι που θέλουν να ντεκτασοποιήσουν
τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, όμως και η κεμαλική παραχάραξη έχει όρια. Άλλο Ραούφ άλλο Τάσος. Επίσης αν μπει στον κόπο και διαβάσει την ιστορία του βασιλιά Πύρου θα δει ότι έλεγε: «μια τέτοια ακόμη νίκη να έχουμε δεν θα χρειαστούμε άλλη».

Από άρθρο του ίδιου συγγραφέα
«ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ»

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο άλλο γραπτό που να κάνει τέτοια θετική αποτίμηση για τον Ελληνισμό και ταυτόχρονα τόσο αρνητική για τους γείτονες. Οι εξελίξεις δικαίωσαν το κείμενο: «ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ». Το ζήτημα ήταν να μη φύγουμε με ναι, από την Λουκέρνη. Να μη προσβληθούμε από το Ελβετικό σύνδρομο και το βεβαρημένο ιστορικό του. Το εθνικό συμβούλιο της Κύπρου στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Επιβεβαιώθηκαν όσοι πόνταραν στη στάση του Κύπριου προέδρου. Κράτησε μέχρι και σήμερα. Και δεν έχει λόγους να μη συνεχίσει. Αν κάποιος γλίστρησε στους πάγους της Λουκέρνης και έσπασε το πόδι του αυτός είναι ο διάβολος.

Θυμάμαι που το σύστημα, που έλεγα πιο πριν, είχε αντίθετη άποψη. Από τότε έχασαν την ψυχραιμία τους και κυριεύτηκαν από φορτίσεις. Νομίζω αυτοί χρειάζονταν νουθεσίες να μην αποφασίζουν εν θερμώ, υπό το κράτος συναισθημάτων. Όσο για τον Έλληνα πρωθυπουργό ναι μεν στάθηκε στο πλάι του εθνικού συμβουλίου και δεν εκτέθηκε όμως δεν απέφυγε στη συνέχεια να αλληθωρίσει προς το ναι. Να το φωτογραφήσει με εκείνες τις λέξεις που στη συνέχεια έγιναν κλειδιά πολλών πάρα πολλών στην πρωτεύουσα. Μιλώ για τη νηφαλιότητα, τη σωφροσύνη και άλλα που το λιγότερο ήταν ότι περίσσευαν αν δεν ίσχυε το κοινότυπο, το περί υποτίμησης της νοημοσύνης των αποδεκτών.


Β. ΜΑΘΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ. ΑΝΑΒΟΛΗ. ΓΡΑΠΤΟ 5 ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

…..Η σημερινή «εναλλακτική» πρόταση Ντεκτάς για την ανάγκη αναβολής των Δημοψηφισμάτων, με τη προσχηματική δικαιολογία ότι πρέπει να διαβάσουν προσεκτικά τις χιλιάδες σελίδες στο σχεδίου ενώ στην πραγματικότητα οι χιλιάδες που ενοχλούν είναι άλλες. Τέτοιο πράγμα μυρίζει. Ο λόγος για τις εκατοντάδες χιλιάδες των Ελληνοκυπρίων και το σαφές σαφέστατο όχι τους. Δεν ξέρω αν λάβουν μέρος άλλοι και ποιοι στο παιχνίδι αυτό. Ξέρω όμως ότι πέραν του άνευ προηγουμένου εξευτελισμού εμπνευστών και σχεδιαστών, και πέραν του ότι θα τους πάρει πλέον ο κόσμος στο ψιλό, θα πρόκειται για μια πρώτη μεγάλη ηθική κυρίως και πολιτική νίκη της αλήθειας και των ιστορικών δικαίων της Μεγαλονήσου, απέναντι στα όποιας προέλευσης μπαταξιλίκια. Είτε είναι τουρκικής προέλευσης είτε δυτικής είτε άλλης. Οποιασδήποτε.
Απόσπασμα από το αυθημερόν δημοσιευμένο άρθρο
του συγγραφέα: «H Κύπρος δεν είναι πλέον θήραμα»

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Μπορεί η από αρκετών ημερών αναφορά στο ζήτημα της αναβολής, όσο η επιβεβαίωση της πρόβλεψης της μετά την υποβολή ανάλογης πρότασης στον Ο.Η.Ε. να παραπέμπουν στην παραλλαγμένη κλασσική ρήση «ανάγκα γαρ και γραμματείς πείθονται», όμως το ζήτημα χρήζει περαιτέρω εμβάθυνσης. Ίσως πει κάποιος ότι η υπόθεση είναι σικέ και ότι αυτό έχει να κάνει με κυπριακή ορχήστρα. Εγώ πάλι λέω ότι αν υπάρχει ορχήστρα αυτή δεν είναι τόσο η πολιτική όσο η λαϊκή. Είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες που έγραφα στις 5 Απριλίου, καθώς και το εξ αρχής σαφές σαφέστατο όχι τους. Οι πολίτες πίεσαν με τον τρόπο τους το Α.Κ.Ε.Λ. να κάνει την ανάγκη, φιλοτιμία.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τιμά και το ίδιο η αλλαγή γραμμής πλεύσης. Το έμπρακτο mea culpa. Επίσης ο τρόπος όπως το έθεσε αφού δεν περιορίζεται στην αλλαγή μόνο του χρόνου έστω και αν αυτό αποτελεί παιχνίδι με τη φωτιά που μπορεί να οδηγήσει στην υπονόμευση του όχι. Που υστερεί απέναντι στο όχι των πολιτών. Τι σου είναι τελικά αυτή η πολιτική. Φέρνει τα επάνω κάτω. Μόνο εδώ δεν απολαμβάνουν τις καλές της υπηρεσίες, τελικά. Τα μεγάλα της δώρα. Κανένα πάθημα δεν τους έγινε μάθημα. Ούτε το τελευταίο με το «ναι». Να βγουν και να πουν μας συγχωρείτε, πέσαμε έξω αντί να υβρίζουν. Τι Ελλάδα είναι αυτή. Αυτή δεν είναι Ελλάδα. Η Κύπρος ναι. Είναι. Και πιο πολύ από όλους η ευμενής για τη νήσο εξέλιξη τιμά τους πολίτες της. Αυτοί μαζί με τα μαθήματα στέλνουν και χαιρετίσματα έστω και αν τα Στάγιρα βρίσκονται πιο κοντά στην Αθήνα. Όχι όμως και η μεσότητα του Αριστοτέλη για τον οποίο ο Kant έλεγε ότι η λογική δεν έκανε ούτε ένα βήμα από τότε.

Αποτελεί ήδη μια πρώτη μεγάλη ηθική και πολιτική νίκη της αλήθειας και των ιστορικών δικαίων της Μεγαλονήσου. Είναι μια μεγάλη νίκη της λογικής επί του παραλόγου. Ανάλογα μπορούν να κάνουν οι πολίτες των άλλων των περί το ναι ως τώρα πολιτικών κομμάτων. Και δεν αποκλείεται να συμβεί μέσα τις επόμενες ημέρες. Και φυσικά όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και εδώ. Όσον αφορά την επιβεβαίωση του γραπτού ως προς την αναβολή δεν είναι άλλο από μια επαληθευμένη ως εξέλιξη πρόβλεψη. Όσον αφορά τώρα τον Ο.Η.Ε. μια αναβολή δεν μπορεί να αποτελεί άλλο από ήττα στην οποία οδηγείται από τους υποβολείς του καθώς και από το ταμάχι των γειτόνων που πήγαν για μαλλί και βγαίνουν κουρεμένοι.

Γ. ΜΑΘΗΜΑ ΤΡΙΤΟ. ΑΠΟΣΥΡΣΗ. ΓΡΑΠΤΟ 30 ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ

…Ενεργός παρουσία της Ελλάδας, αμέσως μετά την κατάθεση του τέταρτου σχεδίου -που προβλέψαμε από πριν ότι θα είναι χειρότερο- ήταν να προτείνει προς τον Γ. Γ. την απόσυρσή του. Αν μη τι άλλο θα άρχιζε να κτίζει την πολιτική της μεταφοράς ευθυνών για το προδιαγεγραμμένο πάνδημο «όχι» των Ελληνοκυπρίων, επισημαίνοντας ταυτόχρονα ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση στην ιστορία του Οργανισμού. Από τη μια μεριά είναι τα επί τριάντα συναπτά έτη ψηφίσματα. Από την άλλη η υπέρ του Αττίλα, σημερινή θλιβερή του κατάληξη, την οποία και εξηγήσαμε γιατί είναι αυτή που είναι. Ταυτόχρονα θα επιβεβαίωνε έμπρακτα την έκφραση αλληλεγγύης προς τον Κυπριακό Ελληνισμό. Ακόμη και αν δεν ήταν ομοεθνής και ήταν απλώς φίλος, η κλασσική γραμματεία διδάσκει το πόθεν γιγνώσκει ο φίλος τω φίλω. Πόσο μάλλον στην περίπτωση του ομοεθνούς λαού, του ίδιου του εαυτού του.

Απόσπασμα από άρθρο του συγγραφέα
«Μια Κύπρος Πρότυπη Δημοκρατία»


ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Το προδιαγεγραμμένο πάνδημο «όχι» ως εκτίμηση επαναλαμβάνεται σε όλα τα κείμενα.
Αποτελεί μια ακόμη μερική επιβεβαίωση. Όμως υπάρχει και κάτι άλλο σημαντικό. Αποτελεί το βαθύτερο νόημα του ελιγμού του Α.Κ.Ε.Λ. Δεν πρόκειται για αναβολή όσο κυρίως για πρόταση απόσυρσης και επαναφοράς του σχεδίου του Γ. Γ. και της κατάθεσής του εκ νέου μετά λίγους μήνες. Έστω και καθυστερημένα, το αίτημα αναβολής περικλείει επίσης το σαφές αίτημα απόσυρσης, και κατάθεσης σχεδίου, εκ νέου. Μόνο που εγώ έλεγα ότι στο αίτημα της απόσυρσης όφειλε να πρωταγωνιστεί η Ελλάδα. Επίσης αλλού έγραφα ότι αν δεν ζητήσει την απόσυρση δεν μπορεί να μεταφέρει την ευθύνη για απόρριψη. Αν δεν το ζητήσει θα το υποστεί, γράφω στο κείμενο: «Πολιτικός Ελληνισμός».

Με δεδομένη την ερμηνεία της αλλαγής γραμμής πλεύσης του Α.Κ.Ε.Λ. ήρθε η στιγμή να δούμε την ίδια την Ελλάδα και τους πολιτικούς της οργανισμούς. Αν εμείς αισθανόμαστε ότι η άποψή μας δικαιώθηκε, τι σκέπτονται σήμερα. Θα πρότεινα για πολλοστή φορά στην Κυβέρνηση να κάνει αυτό που επιβάλει η λογική. Όφειλε να ζητήσει και η ίδια την απόσυρση και την εκ νέου κατάθεση. Δεν ονόμασα τυχαία ανωφελές το επικείμενο συμβούλιο αρχηγών.

Δ. ΜΑΘΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ. ΑΠΕΜΠΛΟΚΗ. ΓΡΑΠΤΟ 15 ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ.

……Επί τούτου δεν έγινε συζήτηση στην προεκλογική περίοδο για ένα θέμα που χρησίμευσε για τρίτη συνεχόμενη φορά, ως πρόσχημα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες ενώ παράλληλα δεν θεωρείται αρκούντως σημαίνον ώστε να αποτελέσει αιτία προκήρυξης δημοψηφίσματος. Φοβερά πράγματα. Ακόμη και ο Όργουελ θα ωχριά. Και η αποκορύφωση του δράματος της πολιτικής Ελλάδας είναι ότι ούτε τα υπόλοιπα κόμματα -τα λεγόμενα μικρά- διαθέτουν μια διαδικαστική έστω, πρόταση απεμπλοκής. Το όχι δεν αρκεί. Μπορεί να είναι αρκετό για τους πολίτες. Μπορεί να οφείλουμε να υποκλιθούμε μπροστά στους Κυπρίους αδελφούς για τη διαφαινόμενη γενναία τους στάση στο επερχόμενο δημοψήφισμα. Μπορεί η νέα απόκρουση του Κεμαλισμού να αποδειχθεί μια πράξη πιο μεγάλη ακόμη και από το έπος του ΄40. Πάλι τότε περί φασισμού επρόκειτο. Όμως παρόλα αυτά η πολιτική είναι ακόμη πιο ψηλά. Εκτός από τα όχι και τα δεν, είναι πολλά άλλα. Στην περίπτωσή μας, ένας πίνακας ζωγραφικής με τίτλο “απεμπλοκή και λύτρωση”.

Απόσπασμα από το άρθρο του συγγραφέα
«Στο πλάι της αλήθειας και της Κύπρου»



ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Μπορεί όλων τα βλέμματα να είναι στραμμένα στην απάντηση του Ο.Η.Ε. όμως θα έπρατταν πιο σοφά αν επαναλάμβαναν τα λόγια των υπό απόλυση στρατευμένων. Μείνανε 15+1. Μπορεί το Κυπριακό να σέρνεται μέχρι τέλος του μήνα όμως ο Κυπριακός Ελληνισμός θα απεμπλακεί, θα απολυθεί. Βγαίνει από πάνω του οριστικά ο βρόγχος που εχθροί, φίλοι ακόμη και συγγενείς του πέρασαν στο λαιμό. Εμείς εκείνο που οφείλουμε είναι να του ευχηθούμε, καλός πολίτης στη νέα του ζωή. Μη σπεύσει τώρα κανείς και ρωτήσει από πού ως που δικαιώνονται τα παραπάνω γραπτά, γιατί τι άλλο κάνουν, από το να επιβεβαιώνονται τόσο ως προς την απουσία της διαδικαστικής πρότασης απεμπλοκής όσο από τη στάση των Κυπρίων πολιτών. Την πολιτική πολιτών. Την λαϊκή Κυπριακή ορχήστρα. Μπορεί ο Μάνος να είπε: «Αν ήμουν Κύπριος» όμως εγώ λέω: «Μακάρι να ήμουν Κύπριος». Γι αυτό άλλωστε και πολιτογραφήθηκα ως τέτοιος, τόσο διανοητικά και πολιτικά όσο κυρίως ηθικά.

Πολύ λίγο ενδιαφέρει η απάντηση του Ο.Η.Ε. Είτε είναι αρνητική και το Δημοψήφισμα, γίνει κανονικά στις 24 Απριλίου με προδιαγεγραμμένη την ετυμηγορία των Κυπρίων πολιτών που επιπλέον έως τότε θα έχει μετατραπεί σε πάνδημη και σε χιονοστιβάδα είτε υπάρξει η αναβολή μετά αποσύρσεως, και επόμενα ο βρόγχος χαλαρώνει σε σημείο που το βγάλσιμο της θηλιάς και το πέρασμα από τον εφιάλτη στη λύτρωση να αποτελεί πλέον τυπική και μηχανική κίνηση Και αν ακόμη υπάρξουν προβλήματα που έχουν σχέση με την επεξεργασία της απόφασης του Α.Κ.Ε.Λ. μπορούν να ξεπεραστούν. Εδώ φάγαμε το γάιδαρο, δεν θα κολλήσουμε στις τρίχες της ουράς. Από την άλλη η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα σταματήσει τις πρωτοβουλίες, όπως η νέα, στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Θα ακολουθήσουν φυσικά και άλλες. Άλλο όμως είναι να παίζει κανείς μέσα σε ένα γήπεδο, ιστορικό, ηθικό και Δημοκρατικό, και άλλο είναι να είναι με την πλάτη στον τοίχο του, και μάλιστα από την εξωτερική πλευρά, όπως μέχρι τώρα, δυο μάλιστα φορές τα τελευταία δυο χρόνια.


Ε. ΜΑΘΗΜΑ ΠΕΜΠΤΟ. ΑΝΑΠΤΥΞΗ. ΓΡΑΠΤΟ 15ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ

….. Όσο για τη συνέχεια, σύντομα, όπως η Ιρλανδία, η μεγαλόνησος θα εισέλθει στον κεντρικό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εξεύρεση λύσης και η επανένωση μπορούν πλέον να αναζητηθούν και εκτός Ο.Η.Ε. που χρόνια τώρα οι όποιες επικλήσεις των ορθών κατά τα άλλα ψηφισμάτων του για την τουρκική εισβολή και κατοχή, θυμίζουν πια ψαλμούς. Ένας τέτοιος τόπος είναι το νέο Ευρωπαϊκό μέγαρο, οι αρχές και οι αξίες του, όσο φυσικά το ίδιο το Κυπριακό διαμέρισμα με την ισότιμη και Δημοκρατική συμμετοχή όλων, χωρίς καμιά εξαίρεση, των αυτοχθόνων κατοίκων του, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Η επανένωση της Κύπρου, ακόμη από την περίοδο των διαπραγματεύσεων ένταξης, αν όχι από την 20η Ιουλίου του 1974 και πιο πριν, δεν μπορούσε παρά να αποτελεί μέρος της Ευρωπαϊκής επανένωσης. Πόσο μάλλον εδώ και ένα χρόνο, μετά από την απόκτηση με το σπαθί της, της ιδιότητας του πλήρους και ισότιμου μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Απόσπασμα από το άρθρο του συγγραφέα
«Στο πλάι της αλήθειας και της Κύπρου»


ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Φυσικά και δεν δικαιώθηκαν οι προβλέψεις του τελευταίου γραπτού. Ούτε πρόκειται να συμβεί αυτό από τη μια μέρα στην άλλη. Μπορεί και να μη συμβεί ποτέ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αποτελεί με όλα τα άλλα γραπτά και τα καθοδόν, ένα πρώτο σκαρίφημα, ας το πούμε. Ένα πρόχειρο τοπογραφικό. Δεν μιλώ για οδικό χάρτη και άλλες αερολογίες αλλά για ένα αρχικό πολιτικό προσχέδιο στο ριζόχαρτο που ζωγραφίζουν οι συνάδελφοι μηχανικοί. Η μόνη διαφορά είναι ότι η υπό προετοιμασία μελέτη είναι πολιτική. Τόσο για την Κύπρο όσο την Ελλάδα ως ένα νέο ντουέτο μέσα στη Γηραιάς Ηπείρου. Είπα ντουέτο και θυμήθηκα τη μουσική. Και μια και μιλάμε επίσης για μαθήματα και βαθμούς, είναι σαφές ότι χρειάζεται να εγκαταλειφθεί η εν πολλοίς ανόητη ανταλλαγή των αμοιβαίων άριστα στους διαγωνισμούς της Eurovision. Αυτό και αν δεν είναι ανόητος εθνικισμός και μουσική εθνικοφροσύνη. Όταν το ζητούμενο είναι οι ανώτερες συνθέσεις, όχι μόνο οι μουσικές αλλά και κάθε άλλου τύπου, δεν έχουν λόγο ύπαρξης παρόμοιες νηπιακές συμπεριφορές και ανάλογα φαινόμενα. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας νέος σχεδιασμός αφού εκτός όλων των άλλων νέα είναι και τα δεδομένα. Τόσο διπλωματικός όσο αναπτυξιακός, δηλαδή πολιτικός.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Είναι γνωστό ότι η πιο μεγάλη και σοβαρή ανάπτυξη αφορά τη λογική. Αν παραβιάζεται κάτι συστηματικά στη γενέτειρά της που επίσης την έχει διδάξει παντού, είναι το δικαίωμα στη λογική. Δεν υπάρχει. Ο τηλεοπτικός ψεκασμός αυτό το ρόλο επιτελεί. Και δεν είναι φυσικά το μόνο. Υπάρχουν πολλά άλλα. Όπως υπήρχαν πριν αναλάβει τα ηνία το κουτί. Τα πράγματα δεν θα βρίσκονταν εδώ που βρίσκονται σήμερα αν η πολιτική έκανε χρήση της. Αναφέρομαι κυρίως στην πολιτική Ελλάδα. Πόσες πράξεις της αντέχουν στη βάσανο της λογικής αν δεν ληφθούν και συνεκτιμηθούν, όπως λένε, πολλά περισσότερα, τις πιο πολλές φορές ξένα προς εκείνη όσο προς την αλήθεια. Το δικαίωμα στη λογική και επόμενα στην πολιτική καταλήγει αμέσως στο δικαίωμα στη Δημοκρατία. Η οποία απουσιάζει παλαιόθεν. Άλλο τώρα οι τυπικότητες των ιστορικών αυτών μεγεθών. Σαν τέτοιες τα τελευταία υπάρχουν. Όμως δεν ομιλώ για σκιές ή σκιάχτρα αλλά για την ουσία.

4. ΕΠΙΜΥΘΙΟ

Διαφαίνεται μια ιστορική και μεγάλη δικαίωση που γι αυτό πρόκειται να τη διεκδικήσουν πολλοί. Έτσι άλλωστε γίνεται πάντοτε. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να γίνουμε περισσότεροι. Δεν θα αποσυρθούμε αλλά και δεν θα χωθούμε. Μακάρι να πυκνώσουν τις τάξεις του όχι όλοι και να περάσει ο Ελληνισμός πιο εύκολα και γρήγορα στο χειρισμό της μεταφοράς του ζητήματος της Κύπρου από την Νέα Υόρκη στις Βρυξέλλες. Δεν θα υπάρξει ευτυχέστερη στιγμή από την ψυχική, μορφωτική και πολιτική του επανένωση. Μια ιστορική, εκτός των άλλων, μανούβρα του πρώτου και μοναδικού δικάταρτου Ευρωπαϊκού σκάφους.

Δικάταρτο γιατί έχει να κάνει με δυο ιστούς και ισάριθμους συνώνυμους Έλληνες. Έναν νησιώτη από τη Ζάκυνθο, που περισσότερο ακόμη και από τον ύμνο στην Ελευθερία αξίζει η φράση του: το αληθές, εθνικό, και έναν αντιπροσωπευτικό επίσης νησιώτη από την Κύπρο, με ίδιο ονοματεπώνυμο που περισσότερο από την επιστροφή στην Ελευθερία, αξίζει ως αρχέτυπο. Άλλο τώρα αν κάποιοι συγχέουν την αυτοθυσία με την αυτοκτονία και την αυτοκτονία με την αυτοσυντήρησή τους. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της πολιτικής του ναι, όσο των αποχρώσεών του. Απλώς, όπως και αλλού συμβαίνει, π.χ. επιχειρήσεις κλπ., η μια πολιτική είναι δηλωμένη. Η άλλη είναι αδήλωτη.


Σημείωση: Οι τίτλοι κειμένων που μνημονεύονται περιέχονται στο ηλεκτρονικό βιβλίο του συγγραφέα: «Δημοψήφισμα για την Κύπρο» και που είναι ανηρτημένο σε πλειάδα κόμβων. {Για τις διευθύνσεις, βλέπε μηχανές αναζήτησης}. Στη νέα έκδοση εκτός από το σημερινό θα περιληφθεί επίσης το: «ανωφελές συμβούλιο αρχηγών» καθώς και το κείμενο Ευχές του ίδιου. Σύνολον δεκαπέντε κείμενα.


{*} Διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000}. Το κείμενο αποτελεί τη συνέχεια του άρθρου: «ανωφελές συμβούλιο αρχηγών». Πέραν των αποδεδειγμένων επιβεβαιώσεων των προηγούμενων προβλέψεων, με τις νέες προτάσεις χειρισμού της υπόθεσης για τα περαιτέρω, δεν προσδοκά μόνο σε μια ανάλογη συνέχεια. Επίσης έρχεται να προτείνει και κάτι ακόμη. Αυτοί που αισθάνονται δικαιωμένοι επειδή την ανάγκη εποίησαν φιλοτιμία όταν δεν έκαμναν το δρομολόγιο όχι ναι, κατά πως λέμε, Ομόνοια Σύνταγμα ή δεν θεωρούσαν το Δημοψήφισμα κάτι σαν το καφέ τους και γι αυτό έκλιναν στο ναι και όχι, μπορούν ακόμη και σήμερα να πράξουν αντίθετα. Την φιλοτιμία που παρήγαγαν να μην τη σπαταλήσουν δεξιά και αριστερά. Να τους τσιγκλήσει κανείς στο φιλότιμο ή να ευχηθεί να τους πιάσει από μόνους τους, έτσι ώστε, από δω και πέρα τουλάχιστον, να κάνουν κάτι. Τη φιλοτιμία να την κάνουν ανάγκη. Αυτό είναι το καλύτερο μάθημα που μπορεί να προσφέρει η Κύπρος στη μητέρα πατρίδα μετά των μνηστήρων της αν και κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται να κάνουν απολύτως τίποτε. Αιτία το εκ μέρους τους, χρόνιο ανεπίδεκτο μαθήσεως πολιτικής. Γι αυτό άλλωστε καταργούν τη Δημοκρατία. Για να κρύψουν τις μεγάλες τους αδυναμίες ως προς την πολιτική και επόμενα ως προς τη λογική, που λέγαμε και στην εισαγωγή.

14 Απριλίου 2004