Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Αδελφοποίηση Θεσσαλονίκης Σκοπίων

Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού


Σκέφτομαι πολλές φορές ότι η Ελλάδα μέσα στην ατυχία της είναι και τυχερή. Αυτό γιατί είναι μια θαλάσσια χώρα. Γιατί τόσο τα Νότια όσο τα Δυτικά σύνορα είναι και αυτά θαλάσσια. Επόμενα η γνωστή φράση του βραβευμένου έργου του μεσοπολέμου «ουδέν νεότερο κλπ.» σχετίζεται με την απουσία όχι κάποιου νεότερου αλλά των ίδιων των Μετώπων. Του Νότιου, όσο και του Δυτικού. Έχει όμως κι ένα Ανατολικό που ισοδυναμεί ίσαμε τριάντα Βόρεια Μέτωπα. Χιλιομετρικά, αλλά και κάθε άλλου τύπου.


Από το σημείο αυτό και κατόπιν αρχίζουν τα δύσκολα, όπως λένε. Και καταρχήν η ατυχία που έλεγα. Αυτή που έβριζε η μακαρίτισσα Μαλβίνα. Βέβαια δεν μιλώ για το Βόρειο Μέτωπο, όσο κυρίως το Ανατολικό. Στα δύο αυτά Μέτωπα έχει ήδη κριθεί η κατά καιρούς επίσημη Ελληνική Πολιτική. Η οποία θυμίζει ιστορικό εκκρεμές. Από τη μια πλευρά είναι το Βόρειο Μέτωπο όπου είναι ακριβή στο λάχανο και από την άλλη είναι το Ανατολικό, όπου είναι φτηνή στο πιπέρι.


Σπεύδω να πω ότι αντί μια επεξεργασμένη πολιτική στο Σκοπιανό να επιρρίπτει τις ευθύνες στην Ελληνική ολιγωρία του εικοστού αιώνα, ας αναλογιζόταν τελικά το τι έκανε η ίδια, κατά την τελευταία του δεκαετία καθώς επίσης και κατά την πρώτη του σημερινού αιώνα, του εικοστού πρώτου. Και τότε οι υπόλοιπες χώρες, ειδικά της Ευρώπης, ας προχωρούσαν σε αυτό που νόμιζαν, και ας έπαιρναν το κρίμα στο λαιμό τους, μια και με την αναγνώριση της Μακεδονίας θα πολιτογραφούσαν όχι μόνο τον Αλέξανδρο αλλά και τον πατέρα, όπως τον θεωρούν, της Ευρωπαϊκής σκέψης και φιλοσοφικής παιδείας Αριστοτέλη, σαν Σλάβο. Κάτι το οποίο βέβαια δεν θα ήταν καθόλου κακό -το να είχαν δηλαδή Δάσκαλος και μαθητής Σλαβική καταγωγή- αλλά το ότι οι υπεξαιρέτες μιας ιστορικής πολιτισμικής οντότητας, θα μπέρδευαν, μεταξύ άλλων, και τις χιλιετίες. Όχι απλά και μόνο τους αιώνες. Π.χ. τον 4ο, άντε τον 3ο π.Χ. αιώνα, με τον 7ο μ.Χ. Μια περίπου δηλαδή χιλιετία. Μιλώ για τα Σκοπιανά πολιτικά παιδιά του Bush, που αν με ρωτούσαν ποιον είχαν πατέρα θα έλεγα ότι πιο πολύ μοιάζουν με το Στάλιν.


Πέραν όμως από τη μια ή την άλλη προπαγάνδα, δεν παύει να υπάρχει και μια άλλη διάσταση. Η αναζήτηση των αληθινών γονέων και των πραγματικών ριζών. Ποιοι δηλαδή είναι οι παππούδες λαοί. Αν γίνει αυτό τότε θα δούμε ότι η άκρη του νήματος βρίσκεται στις μεταπτώσεις που υπέστησαν τα πρωταρχικά φύλλα της Ανατολικής όσο επίσης και της Κεντρικής Βαλκανικής. Μιλώ για τους προϊστορικούς Θράκες, αυτό το πιο πολυάριθμο, κατά τον Ηρόδοτο, έθνος της γης μετά από τους Ινδούς, που εκτείνονταν σε αρκετά μεγάλο μέρος των Βαλκανίων, από το Δούναβη ως τις δυτικές υπώρειες του Ολύμπου. Εκ των Θρακών λοιπόν αυτών, άλλοι εξελληνίσθηκαν στους αρχαίους ακόμη χρόνους, άλλοι Θράκες πάλι στη συνέχεια εκμακεδονίστηκαν για να εξελληνισθούν αργότερα πολλοί από αυτούς, όπως οι παππούδες του Αριστοτέλη και οι παππούδες του μαθητή του τελευταίου, του Αλέξανδρου, και άλλοι πολλούς αιώνες αργότερα εκσλαβίστηκαν και κυρίως εκβουλγαρίστηκαν, μαζί και με άλλους Θράκες που δεν είχαν υποστεί έως τότε κάποια μετάπτωση, ενώ στη συνέχεια πολλοί από όλες τις πιο πάνω κατηγορίες, γνώρισαν εξισλαμισμούς και εκτουρκισμούς, ων ουκ έστι αριθμός.


Ας μην επεκταθώ στον εκτουρκισμό των Θρακών της ιστορικής Μικρασιατικής, και όχι μόνο, χώρας, που υπήρξε και αυτή Θρακική. Μεταξύ άλλων, σύμφωνα και με τη ρήση: «Οι Θράκες ου μόνον Ευρωπαίοι αλλά και Ασιανοί». Απλά να προσθέσω ότι αν ένα σλαβικό φύλλο από κοινού με τον εκσλαβισμό των εκμακεδονισθέντων Θρακών, οδήγησε στους Βόρειους γείτονες και αφορά μετάπτωση δευτέρου βαθμού, ο εκτουρκισμός Πομάκων, είναι πολύ ανώτερου βαθμού. Ο αυτόχθων και για αυτό ιστορικός αυτός λαός της Θράκης εκχριστιανίστηκε, εκσλαβίστηκε κι εξισλαμίστηκε, πριν αρχίσει να εκτουρκίζεται. Ακόμη από το 1985 έχω γράψει ότι οι Πομάκοι ούτε Έλληνες είναι ούτε Βούλγαροι ούτε Τούρκοι. Αν είναι κάτι είναι οι μόνοι Θράκες που εναπέμειναν. Οι Ινδιάνοι αυτοί των Βαλκανίων.


Μίλησα για παππούδες και πέρα από τη θετική στάση ως προς το Ελληνικό Βέτο πολλών Ευρωπαίων ηγετών, θυμήθηκα τα ένθερμα λόγια του Γάλλου Προέδρου για τους Έλληνες φίλους του, όπως είπε, καθώς και για τους ανιόντες συγγενείς του που έζησαν επί τουρκοκρατίας στη Θεσσαλονίκη. Κυρίως όμως ο νους μου πήγε στο όνομα του παππού του που στην ουσία είναι τουρκικό προσωνύμιο, παρατσούκλι, αφού η λέξη «sarhoş» στα Τουρκικά σημαίνει το μέθυσο ενώ αποτελεί ταυτόχρονα και ύβρη αφού τα Ισλαμικά θέσμια δεν το επιτρέπουν. Λέω λοιπόν ότι είναι πιθανόν το γεγονός αυτό να έχει συμβάλλει ανθρωπολογικά από κοινού με την ευρωπαϊκή του παιδεία, που διατείνεται ότι έχει ο Nicolas Sarkozy, στο φιλελληνισμό του και να τον έχει ήδη επηρεάσει από πολύ παλιά. Κάτι που εφόσον αναδειχθεί, θα μπορέσει να αποδειχθεί χρήσιμος και σε άλλες περιπτώσεις. Μιλώ για την συνέχεια της καταρχήν θετικής του στάσης ως προς τα της απουσίας της Δημοκρατίας στην Τουρκία.


Κατά τα άλλα, η ευκαιριακή κατασκευή της ιστορίας κατά τους πρόσφατους κυρίως αιώνες και ειδικότερα η υιοθέτηση από τη Σκοπιανή πολιτική προπαγάνδα, ιστορικών προσώπων, όπως είναι ο Αλέξανδρος, έχει επίσης και μια διάσταση θετική. Αυτήν της Επαναμακεδονοποίησης. Η οποία καταρχήν αναδεικνύεται σε μια νέα άκρη του νήματος ως προς τα ζητήματα των αυτοχθόνων σλαβόφωνων Ελλήνων πολιτών της Μακεδονικής Ελλάδας και που η επαναμακεδονοποίηση τους θέτει την υπόθεση της λεγόμενης Μακεδονικής μειονότητας σε μια εντελώς διαφορετική βάση, καθιστώντας την πολύμορφα ανύπαρκτη.


Κυρίως όμως υπάρχει η θετική διάσταση που έλεγα, ως προς τα της καταγωγής και της πολιτισμικής ταυτότητας των Σκοπιανών γειτόνων. Οι οποίοι, μπορούν να συναντηθούν να εμπνευστούν και να εκφρασθούν, όπως φυσικά και εμείς, από το βαλκανικό όραμα του Ρήγα Φεραίου. Του μεγάλου αυτού Έλληνα προπομπού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο οποίος μέχρι που θα πρότεινε, αν ζούσε, να προχωρούσαμε σε μια εθελοντική επανένωση με τη γειτονική χώρα, στα πλαίσια μιας Ομοσπονδίας, πριν από την οριστική άλλωστε Ένωσή μας σε κάποια χρόνια, στα πλαίσια της ομώνυμης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τότε και μόνο τότε θα είχαν νόημα οι φράσεις Βόρεια Μακεδονία όσο και η αντίστοιχη Άνω Μακεδονία. Σαν ονόματα Ευρωπαϊκών Περιφερειών, όπως άλλωστε τα υπάρχοντα της Ανατολικής, Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας, εκ των Ελληνικών Περιφερειών. Αυτό πάντως που λέω εγώ είναι ότι ένα πρώτο βήμα θα ήταν η αδελφοποίηση Θεσσαλονίκης Σκοπίων.


Σε μια τέτοια περίπτωση, να την προτείναμε ακόμη και σήμερα. Διαφορετικά, αντί να ολισθαίνουμε κάθε τόσο σε νέες υποχωρήσεις, ευθύς εξ αρχής, από δεκαπενταετίας, η Ελλάδα όφειλε να έλεγε ότι δεν πρόκειται να δεχθεί την απαλλοτρίωση της εθνικής πολιτισμικής της κληρονομιάς. Ότι δεν την εκποιεί. Δεν πουλάει δηλαδή τα τιμαλφή της για να ζήσει. Όπως κάνουν ανάξιοι γόνοι άξιων προγόνων. Θα μπορούσε ακόμη να προτείνει μέχρι και όνομα στη γειτονική χώρα. Να ονομασθεί π.χ. Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής. Όχι βέβαια, εμμέσως πλην σαφώς, μια σύνθετη ονομασία, αφού θα υπήρχε ένας ακόμη λόγος. Το ότι δηλαδή μια τέτοιου τύπου Δημοκρατία της Μακεδονίας, δεν θα ήταν ούτε Μακεδονία ούτε Δημοκρατία.


Μπορεί η Ελληνική αρνησικυρία για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ να βρήκε σύμφωνα όλα τα μέρη της Πολιτικής Ελλάδας, και βέβαια πριν από όλους τον ίδιο το λαό, όμως μια σοβαρή πολιτική που οφείλει να αποτελεί εξιστόρηση της λογικής όσο και του μέλλοντος χρειάζονταν ταυτόχρονα να προβλέψει και τις εξελίξεις που θα ακολουθούσαν στα υπόλοιπα Μέτωπα. Πέραν δηλαδή του Βορείου και των επί αυτού προετοιμασιών και σχεδιασμών των ΗΠΑ, το όμορο Ανατολικό.


Σε αυτό, στο Τουρκικό Μέτωπο κρίνεται κυρίως η χρόνια απουσία της Ελληνικής Αξιοπρέπειας. Και η οποία δεν αναπληρώνεται ούτε ανακτάται, ακόμη και με όντως ορθές στάσεις, όπως ήταν το βέτο και η ομόφωνη στήριξή του στο Βόρειο Μέτωπο. Τα λέω όλα αυτά γιατί υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί. εκ της Πολιτικής Ελλάδας οι οποίοι βλέπουν την κρίσιμη αυτή κατάσταση σαν μια σανίδα σωτηρίας. Εμφανίζουν μεγάλη κινητικότητα ενώ επιθυμούν διακαώς να εγγράψουν υποθήκες αξιοπρέπειας στο Βόρειο Μέτωπο προκειμένου να αναπληρώσουν την απουσία της στο Ανατολικό. Από τη Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο, μέχρι το Κουρδικό. Όσο για την Αθήνα, μπορεί μεν σήμερα να μην υπάρχουν πολλοί που διεκδικούν να είναι παιδιά του Bush, όμως δεν μπορεί κανείς να πει το ίδιο για τον Κεμάλ. Γιατί μόνο δικοί του άνθρωποι μπορούσαν να φτάσουν να κηλιδώσουν την Ελληνική ιστορία, όπως έγινε στις 15 Φεβρουαρίου 1999 με την παράδοση του Κούρδου ηγέτη.


Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Μιλώ επίσης για την περαιτέρω εξασθένηση της Ελλάδας ως προς το Ανατολικό, σαν παρενέργεια της κατανάλωσης της δυναμικής της στο Βόρειο μέτωπο αλλά και σαν συσσώρευση ξένων, κι όχι βέβαια καλών Αμερικανικών και άλλων προθέσεων. Και το σημαντικότερο, μιλώ για την ύπαρξη του ίδιου αυτού Μετώπου ως ενός ενδογενούς ζητήματος. Του Τουρκικού. Και τη συνάντησή του με το Βόρειο Μέτωπο καθώς και την πολύμορφη σύμπραξή τους. Άλλωστε αν υπάρχει ένας ιστορικός κανόνας στην περιοχή, τότε αυτός λέει ότι πάντα τα νέα από το Βόρειο Μέτωπο οδηγούν κατευθείαν στο Ανατολικό. Και ανέκαθεν η Πολιτική Ελλάδα επιχειρεί από τη ζημιά να βγάζει κέρδος, θα συμπλήρωνα εγώ.

Και όμως η Θράκη μπορούσε να γίνει μια Νέα Αλσατία

Αφιερώνεται στους ανά την οικουμένη φίλους της Θράκης

Χ. Κ. 23 Μαρτίου 2008,


Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού


Δεν θα επαναλάβω τα τετριμμένα, π.χ. ποια είναι τα χαϊρια του Ελλαδικού Αθηναϊκού κράτους επί δεκαετίες ολόκληρες στη Θράκη. Αυτό διότι έχω κάτι πιο σοβαρό να πω. Ότι από πολύ παλιά το κράτος αυτό πολιτικά και αναπτυξιακά έχει παραιτηθεί από την ιστορική αυτή περιφέρεια. Κάτι βέβαια που εμμέσως πλην σαφώς σημαίνει ότι δεν του είναι «απαραίτητη». Μια λέξη σύνθετη, που όπως σημειώνουν τα λεξικά της Αρχαίας Ελληνικής, συντίθεται από το «α» το στερητικό, και τη λέξη «παραιτούμαι».


Κατά τα άλλα, το δίκαιο, η πολιτική και οι όρκοι αγάπης πλείστων όσων Θρακών θεσμικών εκπροσώπων έχουν λεκτική μόνο αξία. Αντίκρισμα μηδέν, αν όχι αρνητικό. Αρνητικό διότι δεν είναι λίγες φορές που η στάση τους είναι πιο πολύ φιλοκεμαλική, παρά έκφραση στοιχειώδους Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής παιδείας και ηθικής. Κάτι που εκτός από τις Μουσουλμανικές μειονότητες της Θράκης -ήτοι την Πομακική μειονότητα, την Τουρκική και τους Ρομς- σύντομα θα εισαγάγει και θα καθιερώσει επίσης και την Ελληνική μειονότητα της Θράκης. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Κάτι που μπορεί να μην ισχύει ακόμη αριθμητικά, αλλά πολιτικά ισχύει εδώ και δεκαετίες, και για το οποίο έχω αποκτήσει μια πλούσια εμπειρία λόγω της λογοκριτικότατης και για αυτό αντιδημοκρατικότατης αντιμετώπισης των απόψεών μου από διάφορα εντός και εκτός Αθηνών κέντρα. Άλλο αν στη συνέχεια τις βλέπω να φιγουράρουν και να πλασάρονται εκ του ενός ή του άλλου χώρου προφανώς για να έχουν να λένε κάτι.


Αν δε τώρα όλα αυτά συμπληρωθούν και με τις εξ αντικειμένου προβοκατόρικες, τηλεοπτικές Αθηναϊκές αλλά και άλλες, τοπικές «αγωνιστικές» πλην αναξιόπιστες φωνές και δράσεις, τότε το κάδρο της Θρακικής πολιτικής πραγματικότητας δεν θέλει και πολλά πράγματα για να ετοιμαστεί. Πάντως σε κάθε περίπτωση, ευτυχώς που υπάρχουν και οι Πομάκοι. Αλίμονο αν περιμέναμε τους Θράκες θεσμικούς να κάνουν κάτι. Πόσο μάλλον όταν αντί για το κάτι που χρειάζεται και είναι κάτι περισσότερο από το κάτι που έλεγα, αυτοί δεν κάνουν απολύτως τίποτε, αν δεν βλάπτουν το ίδιο την Αντιόχεια, μετά των εν Αθήναις μεντόρων τους.


Αυτό όμως που θα ήθελα να προσθέσω με το σημερινό σημείωμα είναι η κορνίζα, το πλαίσιο. Ο νόμος της Θράκης. Ένας ιστορικός νόμος, απλός όσο και σαφής γιατί τα πράγματα θα συνεχίσουν να χειροτερεύουν. Απλά μια από τις ελπίδες της Θράκης η οποία αποτελεί εξ αντικειμένου σύμμαχό της είναι, όπως έχω από καιρό γράψει, το Τουρκικό ταμάχι, που αναγκάζει τους κατά καιρούς κυβερνώντες να στέλνουν κάποια ψίχουλα στην περιοχή. Τα οποία βέβαια είναι αυτά που δεν μπορούν να μη στείλουν. Και αυτό όμως δεν θα ισχύει για απεριόριστο χρόνο. Όπως φυσικά και η γειτονική πλεονεξία, προτού πάρει και αυτή καινούργιες μορφές και περιεχόμενα.
Όσο για τη μεγάλη ελπίδα της Θράκης, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, ποια μπορεί να είναι και σε τι ακριβώς συνίσταται. Καλύτερα ας κατηγορηθώ ότι μιλώ με γρίφους, που όμως ίσως αναγκάσει κάποιους να ψάξουν και να σκεφθούν το τι χρειάζεται να γίνει, παρά να πεταχτεί, όπως τόσες άλλες έως σήμερα ιδέες και προτάσεις μου, στα σκουπίδια, αν όχι στην ηλεκτρονική πυρά των λεγόμενων Δημοκρατικών εφημερίδων των Αθηνών. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι για άλλη μια φορά η λύση βρίσκεται στη Δημοκρατία. Συγκεκριμένα στην Τέταρτη {1}.


Δημοκρατία λοιπόν και ισοτιμία παντού. Από την αντιμετώπιση των μειονοτήτων της Θράκης -επόμενα και εκείνης στην οποία ανήκω- καθώς και τη μεταξύ όλων των μειονοτήτων ισοτιμία, μέχρι την ισοτιμία μεταξύ Θράκης και Αθηνών. Για να μη πάω στα παραδοσιακά εκείνα θεωρητικά κριτήρια σύμφωνα με τα οποία αν η παραγωγική έκταση της Θράκης είναι τριπλάσια της Αττικής, τότε αξίζει όσο τρεις Αττικές. Κι αυτό διότι αρκεί η ισοτιμία. Αυτή η άλλη όψη της Δημοκρατίας. Γιατί αν από τη μια υπάρχει η μοναδική όντως γεωπολιτισμική Αθηναϊκή στατική, από την άλλη η εναπομείνασα Ρωμανία με τη σημερινή και κυρίως τη μελλοντική δυναμική Θρακική γεωπολιτική, γεωοικονομία και γεωστρατηγική, δεν πέφτει παρακάτω {2}.

Η αναπτυξιακή δε προοπτική θα έχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέχεια, αν στο μεταξύ διάστημα, γίνουν και δυο τρία επιπλέον πράγματα. Όχι περισσότερα. Κοινός παρανομαστής είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα της Θρακικής γεωοικονομίας. Από τον αγωγό φυσικού αερίου Ορμένιου Αλεξανδρούπολης, μέχρι και τον άξονα No XI, της διπλής ηλεκτρικής σιδηροδρομικής σύνδεσης της Κωνσταντινούπολης με τη Ρώμη, μέσω Πυθίου. Και μέχρι τη μελέτη για κόμβο logistics, διεθνούς πλατφόρμας υποδομών. Μια νέας κλίμακας σύνδεση Ανατολής και Νότου, τόσο με τη Δύση όσο και το Βορά. Της Ευρασίας και της Μέσης Ανατολής, με τη Γηραιά Ήπειρο, και αντιστρόφως, της Ευρώπης με τις υπόλοιπες περιοχές.

Αυτές είναι οι βασικές παράμετροι που μπορούσαν και μπορούν ακόμη και σήμερα να προσδιορίσουν μια καινούργια Δημοκρατική Ελληνική αλλά και Ευρωπαϊκή Αναπτυξιακή Πολιτική για την περιοχή αυτή της Θράκης αντί να τροφοδοτούνται και να αναπαράγονται από κινδυνολογίες μέχρι αποσταθεροποιητικές κινήσεις επί μιας προδιαγεγραμμένης τροχιάς μεταξύ του μοντέλου της Κύπρου ή του Κοσσυφοπεδίου, λες και χάθηκε το πρότυπο της Αλσατίας {3}. Γιατί αν για τα δύο πρώτα μοντέλα το κλειδί είναι η φράση «βρίσκουν και κάνουν», τότε υπάρχει και η φράση «να μη βρουν για να κάνουν». Είτε είναι γείτονες είτε μακρινοί «φίλοι». Το ζήτημα είναι το τι κάναμε και τι κάνουμε για αυτό, οι ίδιοι οι Θράκες. Όπως όλοι οι Έλληνες Πολίτες. Πως δηλαδή να αποδείξουμε ότι όντως είμαστε φίλοι της Θράκης, και πριν από όλα, Δημοκρατικοί Πολίτες της Ευρώπης. Ούτε εθνικιστές, ούτε όμως και φιλοκεμαλικοί.

___________


{1} Χρ. Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, 36η έκδοση. Η εργασία δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου της Θράκης στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://alex.eled.duth.gr/kipouros/

{2} ο. π., Θρακική Διώρυγα, βλ. μηχανές αναζήτησης, Θράκη 2007. Επίσης κείμενο του ίδιου: Αγωγοί, παραγωγοί και προαγωγοί στην Ευρασία, εφ. Επενδυτής, 25 Αυγ. 2007,


{3}, ο. π., Μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Στρασβούργου, Θράκη 2007, βλ. μηχανές αναζήτησης,

Xkipuros@otenet.gr Θράκη, Μάρτιος 2008