Οι πλημμύρες, η Θέμις και η Νέμεσις των πολιτών

Του Πασχάλη Χριστοδούλου*

Όταν το Φεβρουάριο του 2003 δήλωνα ότι: «Μια πλημμύρα είναι θεομηνία. Άντε δυο. Τρεις όμως σε λιγότερο από 10 χρόνια είναι άλλου τύπου θεομηνία. Είναι οργή θεού, απέναντι σε εκείνους που άφησαν στο έλεός του αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Που από πάνω έχουν το θράσος να παριστάνουν κάτι που δεν υπήρξαν ποτέ. Τους αγωνιστές.
Όσο για τους εξ’ Αθηνών πράσινους και γαλάζιους θιάσους, ο ρημαγμένος αυτός αγροτικός Νομός έχει να τους θυμίσει, ότι τη συγνώμη που του οφείλουν παλαιόθεν, πρέπει να τη ζητήσουν πριν έλθουν, δουν και απέλθουν, διαφορετικά είναι ανεπιθύμητοι.»
Κι όταν το Μάρτιο του 2006 ο Χρήστος Κηπουρός έγραφε ότι: «Ούτε εκ Βορά κίνδυνος υπάρχει για τον Έβρο ούτε εξ Ανατολών. Ο μόνος κίνδυνος προέρχεται εξ Αθηνών», είχα την απόλυτη βεβαιότητα ότι το ίδιο έργο με τους ίδιους πρωταγωνιστές θα το ξαναδούμε πολλές φορές.
Δεν μπορούσα όμως να διανοηθώ όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο, στο σκοτάδι. Συμφέροντα που καθορίζουν εν πολλοίς και την τύχη του τόπου και τη μοίρα των αγροτών. Άσφαιρες καταγγελίες κατόπιν εορτής. Υπονοούμενα για πάρτι αναχωμάτων αλλά και προσεκτικές εκφράσεις που να μην αγγίζουν τα όρια της δικαιοσύνης, άραγε αυτό είναι το θάρρος και η παλικαριά των πολιτικών που εκπροσωπούν τον τόπο μας; Αγωνιώδεις προσπάθειες με πρόταξη του «εγώ» είτε για αποποίηση ευθυνών είτε για παρουσία στο προσκήνιο. Αναφορές σε σχέδια, προγράμματα ΕΒΡΟΣ 2010 και Ισραηλινούς μελετητές (αλήθεια αυτό το ακριβοπληρωμένο σχέδιο πολύ γρήγορα το έθαψαν χωρίς να το κάνουν ούτε ένα τρισάγιο). Αναθέματα σε πρώην πρωθυπουργούς που δεν έλυσαν το πρόβλημα μαζί με την Τουρκία. Και μεταξύ πολλών άλλων ουδεμία ανάληψη ευθύνης για την επαναλαμβανόμενη και ολέθρια, για τον τόπο και τους εναπομείναντες κατοίκους του, πλημμυρίδα, τόσο φυσικών φαινομένων όσο και παρασκηνιακών διεργασιών.
Λέγεται ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή, θα πρόσθετα σε ορισμένες περιπτώσεις και απούσα. Τα όσα όμως δημοσίως προκάλεσαν και προκαλούν το κοινό αίσθημα, θα πρέπει να την καταστήσουν παρούσα; Η άμεση παρέμβαση της δικαιοσύνης είναι πλέον επιτακτική ανάγκη. Εξ’ ίσου επιτακτική είναι και η αποστροφή των πολιτών, των αρνητικών και σιωπηλών πρωταγωνιστών, προς τις συγκεκριμένες πολιτικές εκπροσωπήσεις.
Μπορεί η κούραση και η παραίτηση να είναι πρόδηλη στα πρόσωπα των κατ’ επανάληψη πληγέντων πολιτών κυρίως των αγροτών, οφείλουν όμως οι ίδιοι μέσα από την τραγική τους κατάσταση να διεκδικήσουν την κάθαρση. Να στείλουν όλους αυτούς που διαχειρίζονται εδώ και πολλά χρόνια τα προβλήματα της περιοχής καθιστώντας την ίδια προβληματική εκεί που ο λαός ορθά λέει. Στα σπίτια τους. Αυτή θα είναι η δική τους Νέμεσις. Είναι βέβαιο ότι δεν θα χαθεί ο τόπος. Ίσως να πάει καλύτερα αν φυσικά δεν έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη.

Σουφλί, Φεβρουάριος 2010

*Πρώην Δήμαρχος Σουφλίου www.xristodoulou.gr

Η εκδίκηση της Στενώπης (1)

Του Πασχάλη Χριστοδούλου*

Αποτελεί μάλλον κοινοτυπία η χρήση ως στερεοτύπου του δημώδους, που αναφέρεται στο γεφύρι της Άρτας και στην πάκτωση της γυναίκας του πρωτομάστορα, αλλά δεν υπάρχει προσφορότερος τρόπος ώστε να προσεγγίσει και να ερμηνεύσει κανείς το κλείσιμο των Τεμπών από τις κατολισθήσεις. Γεγονός που έχει νεκρώσει τη χώρα αφού μόνο ως οξεία δισκοκήλη μπορεί να χαρακτηρισθεί με όρους δανεικούς από την ιατρική επιστήμη.

Βέβαια στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν μόνο μια η γυναίκα αλλά πολλές. Ήταν οι αθώες ψυχές των μαθητών το 2003, τα πολλά καθημερινά θανάσιμα ατυχήματα που δεν προκαλούν εντύπωση καθώς δεν γίνονται γνωστά ή έχουν γίνει ρουτίνα. Επιστέγασμα όλων αυτών ο θάνατος του αρχιμηχανικού του έργου. Αν δεν είναι η θεία δίκη ή η κάθαρση κατά την αρχαία τραγωδία τότε τι άλλο μπορεί να είναι το τραγικό αυτό συμβάν;

Μόνο που σ’ αυτή την παραδοξολογία τη νεοελληνική εκδοχή του «γεφυριού» δεν υπάρχουν άγνωστες μεταφυσικές ή φυσικές δυνάμεις, είναι γνωστοί όλοι οι πρωταγωνιστές της τραγωδίας. Είναι οι δύο συμπολιτεύσεις και οι κάθε χρώματος αλλά και μεγέθους άλογες αντιπολιτεύσεις που αδυνατούν δεκαετίες τώρα να αντιληφθούν το πρόβλημα της χώρας. Το περιφερειακό, που συνδέεται άμεσα με τη Δημοκρατία.

Πολλοί θα θυμούνται την μεγάλη προσπάθεια που έγινε τη δεκαετία του 1990 για την κατασκευή της Εγνατίας. Αρκετοί εκ των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου ικανοποιώντας τα συμπλέγματα ενός ανερμάτιστου καριερισμού εξαργύρωσαν τα αγωνιστικά τους ένσημα στο βωμό του αθηναϊσμού, με καρέκλες. Άλλωστε για τον πολιτικό μεταμορφισμό είχε γίνει μεγάλη συζήτηση στο παρελθόν. Κι όμως στο σύνολό της η Εγνατία ακόμη να ολοκληρωθεί. Ο κάθετος άξονας Ορμενίου – Αρδανίου, που έχει χαρακτηρισθεί και είναι, ως χερσαία Δαρδανέλια, δρόμος της επανασύνδεσης, της ανάπτυξης, κλάδος του διευρωπαϊκού άξονα Νο 9 Ελσίνκι – Αλεξανδρούπολη, καρκινοβατεί. Το ίδιο και άλλοι κάθετοι οδοί και έργα που θα καθιστούσαν την Εγνατία έναν ολοκληρωμένο αυτοκινητόδρομο.

Κι αν στο σώμα της Ελλάδας η Εγνατία είναι τα χέρια, η σύνδεση ανατολής με τη δύση, ο ΠΑΘΕ είναι η σπονδυλική στήλη με τον μυελό των οστών. Πόσο περήφανοι μπορούμε να αισθανόμαστε ως Έλληνες που μετά από τέσσερεις γενναίες Ευρωπαϊκές συνδρομές, πακέτα τα αποκαλούσαν και πήγαιναν πακέτο όλοι μαζί, έχουμε παράλυση της σπονδυλικής μας στήλης αλλά και μεταστατικές νεοπλασίες;

Ελπίζω ότι δεν παραβιάζω ανοιχτές θύρες αν αναφερθώ σε απόψεις που, στην παραζάλη της ένταξης της Ελλάδας στο σκληρό πυρήνα (τρομάρα μας) της ΟΝΕ, τόνιζαν ότι η οικονομία της χώρα μας στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Ούτε θα μειωθεί το «μέγα εθνικό επίτευγμα» (δυο φορές τρομάρα μας), η «Αθήνα 2004». Αυτό που άφησε 2004 ανοιχτές πληγές πίσω του, δώδεκα αποδιαρθρωμένες περιφέρειες και πλείστες ανηθικότητες ως προίκα της πολιτικής Ελλάδας προς τους πολίτες της. Από τη διαχείριση των δεικτών ευημερίας που είχε ως αποτέλεσμα η Αττική να δικαιούται την ένταξή της στα Περιφερειακά Επιχειρησιακά Προγράμματα και η Ρούμελη να στερείται αυτού του δικαιώματος. Τα μολυσμένα πλέον με εξασθενές χρώμιο, Οινόφυτα, αποτέλεσμα εκείνων των επιλογών καταμαρτυρούν το γεγονός. Τα κροκοδείλια δάκρυα των ανά την πρωτεύουσα οικολογούντων δεν πείθουν.

Κανείς δεν πιστεύει πλέον ότι οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής θα καταδείξουν υπευθύνους και θα καταλογίσουν ευθύνες. Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές. Τους έχουμε μπουχτίζει. Είναι απαραίτητο ωστόσο η σύσταση μιας ανεξάρτητης αρχής για τη διερεύνηση των κάθε μορφής ευθυνών όσων διαχειρίστηκαν ή συνδιαχειρίστηκαν τα εξ’ Ευρώπης πακέτα από τη δεκαετία του ’80.

Κι αν αυτό δεν γίνει, που δεν θα γίνει, τότε στο λυκαυγές της 2ης δεκαετίας του 21ου αι. είναι επιβεβλημένη η ανάληψη των ευθυνών από τους πολίτες, την ανοχή των οποίων καταχρώνται αυτοί που υπό τον πέπλο προστασίας των ΜΜΕ επιβαίνουν το όχημα της εξουσίας. Ίσως θα έπρεπε να τους θυμίσει κανείς την ετυμολογία της λέξης «αιδώ» και το πώς κατάντησαν τη χώρα. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό η Στενώπη παίρνει και θα συνεχίσει να παίρνει εκδίκηση.

(1) Στενώπη. Κείμενο του Χρήστου Κηπουρού, 2003. Χρησιμοποιείται ως διαμετρικά αντίθετη έννοια της λέξης Ευρώπη. Δες μηχανές αναζήτησης.
* Πρώην Δήμαρχος Σουφλίου.

Σουφλί, Φεβρουάριος 2010 www.xristodoulou.gr