Πως μπορεί να αναγεννηθεί η Μονή του Σινά

 

          Ακόμη από την συμφωνία για την ΑΟΖ, η Αίγυπτος βρίσκει και κάνει. Η Ελλάδα δεν κάνει.

                                                                               Γράφει ο Πασχάλης Χριστοδούλου* 

    Παρατηρώντας κανείς τη Συμφωνία Ελλάδας Αιγύπτου για την ΑΟΖ, αμέσως διαπιστώνει ότι η γραμμή διαχωρισμού ABCDE, και συγκεκριμένα, το σημείο Α, όχι φυσικά τυχαία, βρίσκεται -βλέπε και το συνημμένο χάρτη του Bloomberg- επί της εξωτερικής γραμμής της λεγόμενης γαλάζιας πατρίδας της Τουρκίας. Σαν να λέει δηλαδή η Αίγυπτος προς την Τουρκία, εδώ είμαι για τα ανατολικότερα του 28ου μεσημβρινού. Το αν απολέσει τώρα την ΑΟΖ του το Καστελόριζο μετά των υπόλοιπων νησίδων του, μικρό το κακό, κατ΄ αυτούς.

    Πολλοί θυμούνται τις προ πενταετίας Ελληνικές κυβερνητικές χαρές και προπαγανδίσεις για την εν λόγω συμφωνία. Παρόλο βέβαια που τμηματικές συμφωνίες για τις ΑΟΖ, δεν προβλέπονται από το Δίκαιο της Θάλασσας.

     Βλέπει λοιπόν κανείς αφενός, μια επίσημη πολιτική Ελλάδα επιπόλαια, αν όχι άφρονα, και αφετέρου, μια κουτοπόνηρη Αίγυπτο.

    Δεν είναι και πολύ διαφορετικά τα πράγματα με τη Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά. Αυτή την αρχαιότερη Χριστιανική Μονή του πλανήτη. Τη συνομίληκη περίπου με την του Θεού Σοφίας Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, με αμφότερες να συνιστούν έργα επί των ημερών του ίδιου ανθρώπου. Έργα Ιουστινιάνεια.

     Εμπνέει ίσως αρκετούς Αιγυπτίους το Τουρκικό πρότυπο της μετατροπής της Αγίας Σοφίας, αρχικά σε Μουσείο και τα τελευταία χρόνια σε Τζαμί. Και όχι μόνο αυτό αλλά και όσα έγιναν στη Μονή της Χώρας, στην ίδια Πόλη.

    Υπάρχουν βέβαια οι ανθρωπολογικού τύπου μεταλλάξεις των πολιτικών προσώπων. Και όχι μόνο οι γνωστοί από την ιστορία μεταμορφισμοί. Οι οποίοι κάποιες φορές καθιστούν τα δημόσια πρόσωπα αγνώριστα. Μέχρις του σημείου να αλληθωρίζουν προς εκείνους που κατέλυσαν, πριν επικρατήσουν. Και με τη Δημοκρατία να λάμπει δια της απουσίας της, από αμφότερες τις πλευρές στην Αίγυπτο.

    Κάποτε ένας φίλος μας έλεγε ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει ένας ηθικός μεγαλέξανδρος. Αυτός που ίδρυσε, συμπληρώνει κανείς, την κατοπινή γενέτειρα του Καβάφη  Αλεξάνδρεια. Την πόλη πλείστων όσων Αιγυπτιωτών Ελλήνων ευεργετών, συγγραφέων και καλλιτεχνών. Ας μην επεκταθούμε τώρα στο ομώνυμο Πατριαρχείο ή την Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη.

   Ψήγματα έστω αυτής της γεωηθικής και του γεωπολιτισμού αν συνεχίζουν να υπάρχουν στην υπαρκτή Αίγυπτο, τότε και μόνο τότε τα πράγματα μπορούν εύκολα να επιστρέψουν στη λογική, τη γεωιστορία και στους κοινούς δεσμούς ανάμεσα στις δύο χώρες και τους λαούς μας. Τότε που οι καλοί λογαριασμοί θα κάνουν τους καλούς φίλους.

    Αν όμως όχι, τότε απέναντι στις λεγόμενες δικαστικές αποφάσεις του εφετείου που επιδιώκουν να εκπέσει σε κατοχή, η προαιώνια κυριότητα και το επί 15 αιώνες καθεστώς αδιατάρακτης ιδιοκτησίας της Μονής, από την ίδια Χριστιανική αδελφότητα, και εφόσον η Αίγυπτος συνεχίσει να εμμένει στη συγκεκριμένη κουτοπονηριά, η Ελλάδα υποχρεούται να θέσει στον Αιγύπτιο Πρόεδρο το θέμα για την υποχρεωτική προσφυγή  σε κάθε αρμόδιο νομικό πρόσωπο και οργανισμό του διεθνούς δικαίου. Αρχής γενομένης από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και πριν απ΄ όλα, από την ίδια την UNESCO.

    Η οποία, κατά τα άλλα, ήδη από το 2002 έχει αποδεχθεί το Αιγυπτιακό αίτημα, οπότε και περιέλαβε τη Μονή αυτή του Σινά στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Ένα αίτημα που ταυτόχρονα περιλάμβανε την αυτοδίκαια αναγνώριση των αέναων άλλωστε τίτλων ιδιοκτησίας της Μονής μετά των δεκάδων κτισμάτων, κτημάτων και ασκητηρίων της. 

    Με δεδομένη λοιπόν την πολιτισμική εποπτεία της UNESCO επί τα της Μονής, η ίδια η Ελληνική Πολιτεία μπορεί απευθυνόμενη σε αυτήν να την ενημερώσει, και παράλληλα να ζητήσει από τη Μονή Βατοπεδίου του Αγίου Όρους και συγκεκριμένα από τον Κυπριακής καταγωγής Ηγούμενο Εφραίμ, να συνδράμει μαζί με άλλους, στα της Αναγέννησης της Μονής του Σινά. Όπως πέτυχε με την Αναγέννηση του μοναχισμού του Βατοπεδίου και την προσέλευση πλήθους νέων μοναχών να κάνει τα ίδια και με το Σινά.

   Να υπάρξει με άλλα λόγια η ιστορική συνέχεια και γέφυρα μεταξύ Αγιοριτών και Σιναϊτών μοναχών. Μεταξύ των δύο Ορέων. Του Αγίου Όρους και του Θεοβαδίστου Όρους.

    Από την άλλη, ας είναι καλά ο σημερινός ενενηντάχρονος Ηγούμενος της Μονής του Σινά, ο Αρχιεπίσκοπος Δαμιανός, που στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ταξίδεψε ως την Κόνιτσα, όπου συναντηθείς με τον μοναχό τότε Παΐσιο, τον προσκάλεσε στο Σινά, με τον τελευταίο να αποδεχθεί να μεταβεί και να ζήσει για λίγα έστω χρόνια, όσο του επέτρεπε η υγεία του, σε ασκητήριο της Ελληνορθόδοξης Μονής της Αγίας Αικατερίνης.

Το κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του Αγιορίτη και Σιναΐτη Αγίου Παϊσίου

https://www.militaire.gr/anatoliki-mesogeios-epistrofi-stoys-istorikoys-politismoys-i-ena-kainoyrgio-trigono-ton-vermoydon/

*Πρώην Δήμαρχος Σουφλίου

Θράκη Ιούνιος 2025

 

15-6-1996 INTERCITY ΙΑΣΩΝ 22-12-2024 ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

 

Του Πασχάλη Χριστοδούλου*

 

«Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία», έγραφε ο Μίλαν Κούντερα στο βιβλίο του Γέλιου και της λήθης.

Εκατό πενήντα περίπου χρόνια  από την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής στον Έβρο κι ακόμη οι θεράποντες και θεραπαινίδες της αθηναϊκής πολιτικής κάστας περιφέρονται από χωρίου εις χωρίο στον Έβρο και εξηγούν πόσο ευεργετική θα είναι η επαναλειτουργία της γραμμής. Ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ θα ένιωθε άσχημα όταν ένα έργο που αυτός κατασκεύασε πριν από ενάμιση  αιώνα σήμερα γίνεται αντικείμενο γελοίας προπαγάνδας.

Αν λοιπόν η λήθη είναι ο σκοπός των διακονούντων την εξουσία, οφείλουμε να ανακαλέσουμε στη μνήμη την διαχρονική απαξίωση του σιδηρόδρομου στη Βόρεια Ελλάδα, ιδιαίτερα στον Έβρο.

Πρώτο: Η  «επαναλειτουργία» του σιδηροδρόμου στη γραμμή Αλεξανδρούπολης – Ορμενίου χωρίς καμιά προοπτική επανασύνδεσης με τον Εθνικό κορμό, με δεδομένη τη μη λειτουργία της γραμμής Αλεξανδρούπολης -  Θεσσαλονίκης, μόνο αναπτυξιακούς σκοπούς δεν υπηρετεί. Απεναντίας εντάσσεται μέσα σε μια άθλια επίθεση προπαγάνδας που εξαπολύθηκε ένα και πλέον χρόνο από την καταστροφική μεγαπυρκαγιά του Έβρου. Αποτελεί μέρος του περιβόητου  σχεδίου ΕΒΡΟΣ ΜΕΤΑ.

Δεύτερο: Στις 15 Ιουνίου 1996 η ΤΕΔΚ Έβρου σε μια ομολογουμένως εντυπωσιακή εκδήλωση που έγινε στο Ορμένιο, μετά από  τη διαδρομή Αλεξανδρούπολης – Ορμενίου που πραγματοποίησε το INTERCITY ΙΑΣΩΝ, έθεσε το θέμα την διπλής ηλεκτροσιδηροδρομικής σύνδεσης με τον Πύργο της Βουλγαρίας παράλληλα με τον αντίστοιχο οδικό άξονα. Ένα έργο που συνιστά τη χερσαία παράκαμψη των Δαρδανελίων. Το ομόφωνο ψήφισμα της συγκέντρωσης του Ορμενίου μεταφέρθηκε στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και στην Εθνική Συνδιάσκεψη της ΝΔ. Στα κόμματα που στα πενήντα χρόνια της 3^ης Ελληνικής Δημοκρατίας πιστώνονται αποκλειστικά όλες τις ευθύνες για την κατάρρευση του Έβρου και της Θράκης. Πέντε χρόνια αργότερα το 2001 το τρένο από Ορμένιο για Αλεξανδρούπολη κόλλησε στα χιόνια, στους Πετράδες, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές των επιβατών. Λίγα μόλις χρόνια μετά από το ομόφωνο ψήφισμα της Βουλής των Ελλήνων έπειτα από πρόταση της διακομματικής επιτροπής για τη Θράκη το οποίο προέβλεπε σιδηρόδρομο υψηλών ταχυτήτων TGV από Θεσσαλονίκη μέχρι το Ορμένιο.

Τρίτο: Μια συζήτηση που αφορά τον πρωτογενή τομέα και τη μεταποίηση των αγροτικών προϊόντων εκ των προτέρων κλείνει αν ληφθεί υπόψη  το πρωτόγονο οδικό δίκτυο και το ανύπαρκτο σιδηροδρομικό.

Ως εκ τούτου….

Για όλα τα προαναφερθέντα αλλά και πολλά ακόμη το πολιτικό προσωπικό της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας αποδεικνύεται πολύ κατώτερο των κρίσιμων περιστάσεων, ίσως μη αναστρέψιμων, που διαμορφώνουν το πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και αναπτυξιακό περιβάλλον. Η μετάβαση στην τέταρτη ελληνική δημοκρατία με καινούρια πολιτικά υποκείμενα και προσωπικό είναι η μοναδική ελπιδοφόρα προοπτική για τον τόπο μας και τη χώρα.

*Διετέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου και πρόεδρος ΤΕΔΚ Έβρου

Έβρος, Δεκέμβριος 2024

 

Δεκαέξι χρόνια πριν….

 

Η ανησυχία για το μέλλον της ιδιαίτερης πατρίδας μου και αλλά και της ευρύτερης περιοχής υπαγόρευσαν το κείμενο που δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 2008. Έκτοτε η κατάσταση επιδεινώθηκε. Η ανησυχία έγινε αγανάκτηση, οργή, θυμός, απέναντι σε όλους όσους με τις παραλείψεις ή τις εσκεμμένες ενέργειές τους σκαλίζουν την ταφόπλακα αυτού του ευλογημένου τόπου. Οργή γιατί η δημογραφική αποψίλωση, αναπτυξιακή, κοινωνική και οικονομική καταβαράθρωση δεν απασχολούν κανέναν, ούτε καν τους εκπροσώπους μας και τέλος θυμό σε όσους ήδη γράφουν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της περιοχής αυτοχαρακτηριζόμενοι ως ανάχωμα ανάσχεσης της μετανάστευσης που ερημοποίησε τον Έβρο.  Λίγη τσίπα!

 

 

 

Μεταφορά της έδρας του Νομού

Πρόταση για συζήτηση

 

 

Του Πασχάλη Χριστοδούλου* 

 

 

Η ιδέα είναι παλιά. Η απογοήτευση είναι που την επαναφέρει αλλά και γιατί όχι, η ελπίδα να βρει συνομιλητές. Έστω κι αυτούς τους ελάχιστους που θα ξεφεύγουν από τους «βλάκες» του Λεμπέση ^{1}.  Φυσικά δεν βαυκαλίζομαι στην προσμονή της άμεσης ανταπόκρισης.

                       Αναφέρομαι στην έδρα του Νομού, που πολύ θα θέλαμε να ήταν πρωτεύουσά μας  και όχι σαρκοφάγος.

                       Είναι πολύ εύκολο να απαριθμήσω τις μεγαλόστομες διακηρύξεις που ως σημαία «σωτηρίας», να μην πω παναμαϊκή,  εμφανίστηκαν στην περιοχή μας. Από τα διαμετακομιστικά κέντρα με Κύπριους επιχειρηματίες, Λιμενικές Ακαδημίες, ΔΕΒΖΟΣ, εργοστάσια στρατιωτικών ενδυμάτων, φράγματα, επενδύσεις....επενδύσεις, Ρώσοι τουρίστες, επιχειρηματικότητα, δίκτυα, σύσταση φορέων για τα μικρά και τα μεγάλα, ομογενειακά χωριά,  ΕΒΡΟΣ 2010 με πολλούς πυλώνες, πετρελαιαγωγός κι άλλα πολλά που τι να πρωτοθυμηθώ και τι ν’ αφήσω. Για φυσικό αέριο φυσικά στο άνωθεν των Φερών τμήμα του Νομού ούτε λόγος. Ποιόν και γιατί να νοιάξει;

                       Το αποτέλεσμα γνωστό σε όλους. Ή σε όλους όσους δεν εθελοτυφλούν. Ερημοποίηση.

           

            Όσον αφορά τις κεντρικές πολιτικές, ούτε ψύλλος στον κόρφο μας. Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, Συμβούλια Περιοχής, Ανοιχτές πόλεις, Συμπολιτεία, Αναπτυξιακοί Σύνδεσμοί, Διευρυμένη Ν.Α., Καποδίστριας και πολλές άλλες καλές προθέσεις με άφθονη σπατάλη πόρων στο δρόμο για την χωριοκτονία και την πλήρη ερημοποίηση της υπαίθρου. Ας όψεται και εκείνο το δίσεκτο 2004 και όσοι θαμπώθηκαν εξ’ αυτού διαπράττοντας, χωρίς ποτέ να λογοδοτήσουν, τη μεγαλύτερη απάτη σε βάρος της περιφέρειας.

             Αν επιχειρήσουμε μια δημογραφική, κοινωνική και αναπτυξιακή τομογραφία στο Νομό Έβρου, βολεύει και το σχήμα του, θα έχουμε μια οφθαλμοφανή κατά τα άλλα διάγνωση. Πέρα απ’ τη γενική απονεύρωση του Νομού εκείνο που πάσχει ιδιαίτερα είναι το κέντρο του. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε, με δάνειο από την ιατρική, την κατάσταση ως πλήρη παράλυση της σπονδυλικής στήλης. Η οποία οφείλεται σε μια νεοπλασία, μεταστατική μάλιστα από το χρόνιο αθηναϊσμό της χώρας μας που έχει εμφυτεύσει πολλές μικρές Αθήνες στην περιφέρεια. Δεν επιχειρώ να αθωώσω την μεγάλη Αθήνα αλλά και οι ανά την περιφέρεια βαφτιστικοί της δεν υπολείπονται, σε συμπεριφορές τουλάχιστον.

                       Η ταυτόχρονη και παρά φύση υπερδιόγκωση του νότιου άκρου του Νομού ασφαλώς δεν αντικατοπτρίζει σε πολιτικές ισόρροπης ανάπτυξης, κυρίως όμως σε πολιτικές με σχέδιο και στόχο. Θα έλεγα σκωπτικά ότι ο Νομός γέρνει επικίνδυνα προς τα νότια και για αυτό γερνάει, και απαιτεί άμεσα μια μετακίνηση του κέντρου βάρους.

                       Είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η γεωοικονομική θέση της Αλεξανδρούπολης στο ευρύτερο χάρτη της περιοχής και τα πλεονεκτήματα εξ’ αυτής, τα οποία την καθιστούν ενεργειακό, εμπορικό, τουριστικό κέντρο αλλά και σκάλα – επίνειο της χερσονήσου του Αίμου, αν όχι και της Ανατολικής Ευρώπης. Ούτε μπορεί κανείς να σκεφθεί την Αλεξανδρούπολη χωρίς νοσοκομείο ή πανεπιστήμιο. Αυτά έχουν κατοχυρωθεί. Όπως έχει πλέον δρομολογηθεί και η ροή των πολιτών του Έβρου προς το νότιο άκρο του Νομού. Για πρόσκαιρη ή και μόνιμη διαμονή, η Αλεξανδρούπολη τείνει να μετατραπεί σε πρωτεύουσα χωρίς ενδοχώρα, δεδομένης και της ανυπαρξίας του κράτους και των υπηρεσιών στα ενδότερα.  Τείνει επίσης να μεταμορφωθεί σε μια αθηναϊκή καρικατούρα με όλα τα συμπαρομαρτούντα, που ήδη κάνουν έντονη την εμφάνισή τους.  Μέχρι και Λούτσα διαθέτει.

             Κι αν αυτός ο γιγαντισμός ως αποτέλεσμα μιας πολιτικής, κοινωνικής κύρια όμως αναπτυξιακής διεργασίας στην οποία όλος ο Νομός εκών άκων συμμετείχε και συνεχίζει να συμμετέχει, έχει φέρει στα όριά της αυτή την πόλη, κάνοντάς την από όμορφη άμορφη, αυτό μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία μιας νέας προσέγγισης, τόσο για την ίδια όσο και για τον υπόλοιπο Νομό. Αφετηρία, που ως προαπαιτούμενο πρέπει να έχει την αλληλεγγύη όλων των πόλεων και περιοχών του Νομού απέναντι στο πλέον αδύναμο τμήμα του. Να έχει ακόμα ως πυξίδα την ισόρροπη ανάπτυξη και όχι τη λογική «τα δικά μας δικά μας και δικά σας πάλι δικά μας».

             Η μεταφορά της έδρας του Νομού στο κέντρο, είτε συνεχίζει την ύπαρξή του ως διοικητική οντότητα είτε όχι, αν προχωρήσει η αλλαγή του διοικητικού χάρτη της χώρας, είναι επιβεβλημένη από κάθε άποψη. Έτσι κι αλλιώς κι εκεί που βρίσκεται ούτε διοικητήριο έχει, πολύ δε περισσότερο επιβαρύνει από κάθε άποψη την ευρισκόμενη σε κατάσταση εμφράγματος Αλεξανδρούπολη.

             Αν σε μια αναπτυξιακή προσέγγιση ενός τόπου η ιστορία, η παράδοση και η φύση αναφέρονται ως συγκριτικά πλεονεκτήματα, αυτά δεν αρκούν στην περίπτωσή μας, όπως η ίδια η ζωή απέδειξε, να σηκώσουν έναν τόπο από το αναπηρικό καροτσάκι. Η περιοχή του Σουφλίου, το γεωγραφικό κέντρο δεν μπορεί να επανέλθει, καθιστάμενο πολιτιστικό και οικονομικό όπως ήταν στο πρώτο ήμισυ του 20^ου αι.

             Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν. Η Αιτωλοακαρνανία την οποία μπορούμε να προσομοιάσουμε, αν φυσικά δεν έχει υποστεί νεοπλασία η λογική που ούτως ή άλλως είναι εκτοπισμένη, είναι ένα απ’ αυτά.

             Είμαι απόλυτα βέβαιος, γιατί τους γνωρίζω καλά, για τις αντιδράσεις όλων αυτών που δεν έκαναν τίποτε όλα τα προηγούμενα χρόνια σ’ αυτό το ευαίσθητο σημείο του Νομού. Θα επιχειρήσουν με μεγάλα λόγια και πάλι να απαξιώσουν την πρόταση χρησιμοποιώντας την προσφιλή τους τακτική, αυτή των χαρακτηρισμών. Θα κάνουν αναφορές σε διάφορα ιδεολογήματα περί κρατισμού ή του τέλους του κράτους, αυτοί που έχουν ταυτιστεί απόλυτα με το κράτος. Μπορεί να μιλήσουν και για τοπικισμό. Δεν πειράζει.

             Ελπίζω οι πολίτες αλλά και οι φορείς του βόρειου τμήματος του Νομού να αντιμετωπίσουν με άλλη διάθεση την πρόταση, εκφράζοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη τους σε μια περιοχή που καταρρέει. Η δυναμική που δημιουργείται σ’ αυτή την περίπτωση μπορεί να λειτουργήσει προωθητικά ώστε να αξιοποιηθούν και όλα εκείνα τα πλεονεκτήματα που ως προίκα μέσα σε ναφθαλίνη διαθέτει. Άλλωστε το Σουφλί μπορεί να αναδειχθεί και ως ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του μεταξιού.

 ^{1} Ευάγγελος Λεμπέσης: «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών στο σύγχρονο                                βίο»     Εκδόσεις: Σπηλιώτη

 * Πρώην Δήμαρχος Σουφλίου

 Σουφλί, Ιούνιος 2008