Χρήστος
Κηπουρός
“Ούτε Διεθνής
Διάσκεψη χρειάζεται για την Ανατολική Μεσόγειο, ούτε καμιά Πρεσποποίηση.
Ούτε κάποια άλλη που θα προταθεί στη συνέχεια για το Αιγαίο. Γιατί τόσο το:
“Κάντε με Πρωθυπουργό, για να είναι αξιοποιήσιμη η Διάσκεψη”, όσο και
το: “Αφήστε με να παραμείνω εγώ Πρωθυπουργός”, τα Ναι δηλαδή αμφοτέρων, άμεσα
οδηγούν σε μια Ανατολική Μεσόγειο Τουρκοποιήσιμη. Και σε είκοσι-τριάντα
χρόνια, Τουρκοποιημένη Λίμνη”.
Χ. Κ.
Δύο πράγματα κυρίως θέλω να επισημάνω:
Πρώτον. Τη συγκριτική και την προσωπολογία,
ανάμεσα στα εκ των 27 βιβλίων Άπαντα του αξέχαστου φίλου Μιχάλη Χαραλαμπίδη και
στο βιβλίο “Ιθάκη” του Αλέξη Τσίπρα.
Από τη μια είναι ο Πολιτικός Φιλόσοφος με το επεξεργασμένο
ιστορικό και πολιτικό σχέδιο για τον Ελληνισμό. Η συνέχεια των Αριστοτέλη,
Δημόκριτου, Πλάτωνα και Πρωταγόρα. Και από την άλλη, ο τίτλος που θα του
πήγαινε καλύτερα του πρώην Πρωθυπουργού: Ο ύπερθεν.
Άλλωστε ο αυθεντικός τίτλος “Ιθάκη” καταχωρήθηκε ως έργο
του Αλεξανδρινού Καβάφη. Ο οποίος έχει και κάτι άλλο γράψει, επίκαιρο όσο και
διαχρονικό, το:
“Σαν έτοιμος από καιρό, να αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια που χάνει”, στο
“Απολίπειν ο Θεός Αντώνιον”, που εγώ επίσης προσθέτω: Το “Απολίπειν ο Θεός Υιόν
Παπανδρέου, Αλέξιον, Κυριάκον” κλπ.
Γιατί εκτός από “Τα πάντα ρει”, “Ρει και τα Πολιτικά Πρόσωπα των
Κυβερνητών.
Ζούμε σε μια χώρα των τηλεοπτικών Drones και των ΥΕΝΕΔ, όπου το άταφο πτώμα
της Τρίτης Δημοκρατίας, και η συντήρησή του, σε διάλυμα ηλεκτρονικής φορμόλης,
συνεχίζουν να βάζουν και να βγάζουν Κυβερνήσεις κατά το δοκούν των ολιγαρχών.
Κι ας περιμένει στη γωνία μια αμυδρή έστω ελπίδα: Η Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία
και η θέσπιση Συνταγματικής εκλογής των Βουλευτών έως δυο τετραετίες. Δυο
Θεσμίσεις που όμως οι επικεφαλής των πολιτικών μορφωμάτων, δεν τις ψελλίζουν
καν. Και με την Κοινωνία να έχει από ετών ήδη απομακρυνθεί, προσφεύγοντας στη Δημοκρατία της Αποχής. Η
οποία, τύχη αγαθή, βαίνει καλπάζουσα.
Δεύτερον. Μπορεί ο πρώην Πρωθυπουργός να
είναι αθώος του αίματος στα τρέχοντα και πληθώρας ένεκεν, πληθυντικά
Κυβερνητικά και Κρατικά ανομήματα, όμως μερικά ράμματα για τη γούνα του, είναι
παράλειψη, αν δεν ειπωθούν. Με αρχή: “Το κακό των Πρεσπών”, από το οποίο
δεν έπονται μύρια, αλλά σίγουρα δύο μείζονα: Με πρώτο, τις άσχημες
παρενέργειες.
Ας είχε πει ο Ιησούς ότι “η Πίστις κινεί βουνά”, και ας
είπε και ο Γαλιλαίος -αν είπε- για τη γη, το “Και όμως κινείται”, όμως τόσο
ο Τσίπρας, όσο και ο Μητσοτάκης ήδη “κινούν” λίμνες: Τις Πρέσπες. Τι άλλο
είναι το “Ναι” στη λεγόμενη Διάσκεψη για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών στην
Ανατολική Μεσόγειο; Αν δεν είναι το κατηφόρισμα από τη Μακεδονία transit για τη θάλασσα
αυτή, και αμέσως μετά στο Αιγαίο;
Και όλα αυτά εν μέσω του Τουρκολιβυκού μνημονίου και των
Λιβυκών Χαρτών, σύμφωνα με τους οποίους η περιβάλλουσα της Λιβυκής ΑΟΖ περνάει
δίπλα από την παραλία του Λασιθίου και ξυστά με το Κουφονήσι, που το λένε
Δήλο της Κρήτης. Και γιατί αν το από μηδενική βάση, σημαίνει απόσυρση τόσο
του Τουρκολιβυκού μνημονίου και της λεγόμενης Γαλάζιας Πατρίδας, όσο και των
Λιβυκών Χαρτών, οι Μητσοτάκης και
Τσίπρας, ως αποδεχόμενοι τη Διάσκεψη, δεν τα έθεσαν ως απαιτούμενη προϋπόθεση
για την Ελληνική συμμετοχή. Επιπλέον, ο Μητσοτάκης όχι μόνο μίλησε για Διάσκεψη
Διαρκή, για νέα Μ.Ο.Ε. δηλαδή, αλλά και διαπραγμάτευση διμερή με τη Λιβύη προώθησε, με αντικείμενο
τους Τουρκικότερους της λεγόμενης Γαλάζιας Πατρίδας Λιβυκούς χάρτες {βλέπετε
Εικόνα-Χάρτη}.
Κι ενώ ακόμη και ο χάρτης του Τουρκικού Πρακτορείου
“Ανατολή” δείχνει ότι η περιβάλλουσα της Λιβυκής ΑΟΖ, πρέπει να αρχίζει από το
σημείο “F”, οι Λίβυοι την ξεκινούν από το “G”.!
Τουτέστιν
πολύ πιο κοντά στην Κρήτη, από τη χάραξη
της ¨Γαλάζιας Πατρίδας", που συμπίπτει με το Τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Να
αναγκασθούν δηλαδή οι Έλληνες, μεταξύ Μητσοτάκη και Τσίπρα, να επιλέξουν με βάση το: “Εκ δυο κακών, το μη χείρον
βέλτιστο”.
Ευτυχώς
υπάρχει η απάντηση: “Δεν επιλέγουμε μεταξύ των κακών, απορρίπτουμε την κακία”.
Τουτέστιν “ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας, ούτε και καμία ή κανείς άλλος εκ των
υπολοίπων”. Αποχή έως ότου ανατείλει η Τέταρτη Δημοκρατία.
Όσον αφορά τώρα το άλλο ράμμα που υπάρχει για τη γούνα του
Τσίπρα, είναι η πρότασή μας για τα 12 μίλια στις πέντε Ελληνίδες νήσους που έχουν πρόσοψη στην
Ανατολική Μεσόγειο: Κρήτη, Κάσος, Κάρπαθος, Ρόδος και Καστελόριζο, με
ταυτόχρονη μονομερή χάραξη ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Παρεμπιπτόντως
το αρχείο PDF της εργασίας μου: “12 Ναυτικά μίλια. Που, πως, πότε και
γιατί”, στην οποία συνέβαλαν τόσο ο φίλος Πασχάλης Χριστοδούλου όσο και
αισθητικά ο Γιάννης Κουκάκης, από το Παρίσι, είναι καρφιτσωμένο, σε αρκετά sites, από τον Ιούνιο του 2020. Απλώς μετά από μήνες, -σύμφωνα με την “ΑΙ”,
στις 13 Οκτωβρίου 2020- ψέλλισε κάτι ανάλογο, και ο Αλέξης Τσίπρας. Όπως έκανε
στις 4 Νοεμβρίου 2022, σε δήλωση στο ΑΠΕ. αυτή τη φορά. για όλη την Ανατολική
Μεσόγειο.
Αν ήταν άλλος θα διεκδικούσε copyright. Εγώ,
απεναντίας χάρηκα. Χαρά άλλωστε είναι η διανοητική και Πολιτική παραγωγή, όταν
γίνεται ευρύτερα αποδεκτή. Αν δε προστεθεί και η Πολιτική ως
σπουδαία τέχνη, που έλεγε ο συμπατριώτης φιλόσοφος Δημόκριτος και αν η χαρά
σημαίνει και γέλιο, δεν είναι τυχαίο που ονομάστηκε γελασίνος. Ούτε είναι
τυχαίο το όνομα “Δημόκριτος”. Μια λέξη που αποτελεί ονομασία προέλευσης της
ομώνυμης Δημοκρατικότητας.
Εκεί όμως που τα πράγματα ξέφυγαν είναι το τι έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας, σε
ομιλία του, που την αναδημοσίευσε η Καθημερινή της 22ας Οκτωβρίου 2025: “
Η πρωτοβουλία ή η παρότρυνση της αμερικανικής
κυβέρνησης για οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο είναι υπό
προϋποθέσεις αξιοποιήσιμη”. Η φράση αυτή: “υπό προϋποθέσεις αξιοποιήσιμη” δεν
μπορεί να εκληφθεί ως αμφίσημη.
Το αποκλείει κάτι τέτοιο, πέραν της αποσιώπησης συμβάντων στην περιοχή, η ίδια
η συνέχεια του λόγου του. Οπότε τι άλλο μένει να είναι, αν δεν είναι εμμέσως
πλην σαφώς, αναφορά ως προς τον εαυτό του;
Ότι δηλαδή αν είναι ο ίδιος Πρωθυπουργός, η Διάσκεψη για τον καθορισμό
των ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, μπορεί να είναι επωφελής;
Παρακάτω
όμως, με την αμφισημία που έλεγα, να μας αφήνει χρόνους, γίνεται σαφέστερος,
σημειώνοντας επί λέξει: “Άλλωστε,
δεν είναι η πρώτη φορά. Το κάναμε αποτελεσματικά το 2018, όταν ο πρόεδρος Τραμπ
είχε στηρίξει αποφασιστικά τους όρους που είχε θέσει τότε η ελληνική κυβέρνηση,
στη Συμφωνία των Πρεσπών”.
Οπότε τι λέω; Ο τίτλος: “Άγραπτα Γραπτά και
Απερίγραπτα”, που είναι και παρήχηση του {γραπτα}, δεν έπεσε από τον
Ουρανό. Ούτε τον εμπνεύστηκα, λογοτεχνικής γραφής ένεκεν. Κάθε άλλο, γιατί
“ουδόλως την έχω”. Απλά τα έως τώρα άγραπτα, για τις “Πρέσπες της
Ανατολικής Μεσογείου”, κατατέθηκαν στο κείμενο της “Κ” και έγιναν γραπτά.
Και μάλιστα είναι και απερίγραπτα. Με την ουσία να βρίσκεται στις δύο
προηγούμενες παραγράφους. Όπως επίσης στο motto, στην αρχή
του παρόντος κειμένου.
Πηγή:https://greekcitytimes.com, & επεξεργασία του συγγραφέα,
Έπαιξα με τη λέξη “αξιοποιήσιμη”, δημιουργώντας δύο νέες
λέξεις: Την “Πρεσποποίηση” και την “Τουρκοποιήσιμη”. Ένας μεν ο λογισμός, δύο όμως οι νεολογισμοί. Οι οποίοι φυσικά
έως τώρα, δεν υπήρχαν στα διαδικτυακά λεξικά. Αν πάντως η Πολιτική, μεταξύ των
άλλων, είναι και πρόβλεψη, τότε λέω, ότι οι δυο αυτοί νεολογισμοί θα ντύσουν
και θα εμπλουτίσουν το πτωχό Ελληνικό
πολιτικό λεξιλόγιο. Πέραν των άλλων, θα το επιβάλλουν και οι εξελίξεις.
Αυτό διότι στην περίπτωση της παροιμίας: “Με ένα σμπάρο
δυο τρυγόνια”, αν η ανάκληση του “Ναι”, το “Όχι” δηλαδή σε μια τέτοια Διάσκεψη,
με τράπουλα σημαδεμένη και με δεμένη τη Μεσόγειο στα σχοινιά, είναι ο
σμπάρος, τότε η Πρεσποποίηση και η Τουρκοποιήσιμη Ανατολική Μεσόγειος, είναι τα
δυο τρυγόνια που φεύγουν από τη μέση! Τα διεθνή όμως Δικαιοδοτικά Όργανα,
όπως και οι ομώνυμοι Οργανισμοί Διεθνούς Δικαίου, δεν έχουν φύγει! Ο δρόμος για
Προσφυγές, που έχουν ήδη αργήσει πολύ, είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα.
Όπως ο δρόμος της UNCLOS και του Δικαίου της θάλασσας. 1. Για
την άμεση επέκταση στα 12 μίλια των χωρικών υδάτων των 5 Ελληνίδων νήσων, να
βγουν από την κατάσταση πολιορκίας. Και 2. Για τη μονομερή ανακήρυξη
των ΑΟΖ τους.
Μια κίνηση η οποία, επειδή δεν έγινε χθες, η Ένωση
των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου, αποχαιρετά σήμερα τον Ελληνισμό. Με ταυτόχρονη
νομιμοποίηση του έκνομου Τουρκολιβυκού μνημονίου.
Γιατί αν η Πολιτική είναι κάτι, είναι:
"Δικαίωμα στο Σχέδιο". Δεν είναι “Δικαίωμα στο Δόσιμο”.
Παρακαλώ λοιπόν τον κ. Τσίπρα να ανακαλέσει το “Ναι” του,
από τη λεγόμενη Διάσκεψη. Αν το κάνει, θα του βγει σε καλό. Όπως θα βγει και
στη χώρα και στον ίδιο τον Ελληνισμό.
Όπως παρακαλώ τον κ. Μητσοτάκη να ανακαλέσει την Τεχνική
επιτροπή διαπραγμάτευσης με τους Λίβυους. Όπως βέβαια και το “Ναι” του, από τη
λεγόμενη Διάσκεψη. Αν τα κάνει, θα του βγουν και αυτού σε καλό. Όπως στη Χώρα
και στον Ελληνισμό.
Αντί δε ευχαριστιών, εν αναμονή των ανακλήσεων από μέρους
τους, ας επιτρέψουν να τους χαρίσω μια δική μου αδημοσίευτη Θρακική μαντινάδα,
ένα δυστυχές δίστιχο, που ίσως αξίζει ίσαμε, αν όχι πιο πολύ, από το σημερινό
μου γραπτό.
Και ίσως και από άλλα: Και δικά μου και δικά τους κείμενα και βιβλία...
"Η Τουρκία θέλει το
μισό Αιγαίο, και η Λιβύη ολίγον ίσως Ιόνιο,
αμφότερες όμως
εποφθαλμιούν* και την
Ανατολική Μεσόγειο"
__________________
* Βλέπε Βικιλεξικό, Εποφθαλμιώ: κοιτώ κάτι με την κρυφή επιθυμία να το αποκτήσω,
επιθυμώ να κάνω κάτι δικό μου που ανήκει σε άλλον, βάζω στο μάτι κάτι, κλπ.
Χρήστος
Κηπουρός, αρχείο PDF, “12 Ναυτικά μίλια. Που, πως, πότε και γιατί, Ιούνιος 2020,
kepouroschristos51@gmail.com,
Διδυμότειχο 2 Δεκεμβρίου 2025,
