Η υιοθεσία της Μονής Σινά, από την Ευρωβουλή Πως να την κάνουμε, Κίνημα Ευρωπαίων Πολιτών

 Χρήστος Κηπουρός

 

 

Το κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του αξέχαστου φίλου Μιχάλη Χαραλαμπίδη, με τον οποίο συνυπήρξαμε επί μια δεκαετία μέλη στην Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ, ως μορφωτικό ρεύμα ιδεών, και με εμένα, ως τον μόνο εκπρόσωπο αυτών των ιδεών στη Βουλή. Εξ ων κι οι αλλεπάλληλες παραπομπές και διαγραφές, στη διάρκεια της επταετούς εκεί παρουσίας μου. Αυτό είναι το "κάτι" που κάναμε για την Τέταρτη Δημοκρατία {*}.

 

 

Η πρόταση αυτή της μεταφορικής υιοθεσίας, ως προς την νομική της φόρμουλα, στηρίζεται σε δυο επισκοπήσεις της πολύφερνης όσο και πολύξερης Τεχνητής Νοημοσύνης, που μεταφέρονται από τη μηχανή αναζήτησης google, στο σημερινό κείμενο, αυτολεξεί:

1. "Η μεταφορική υιοθεσία είναι μια πράξη βαθιάς αποδοχής, αφομοίωσης και ένταξης, όπου κάτι ξένο γίνεται αναπόσπαστο και αγαπητό κομμάτι της ζωής ενός ατόμου ή μιας κοινωνίας".

2. "Η «κοινωνία της Ε.Ε.» αφορά τα 447 εκατομμύρια άτομα που ζουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα οποία ως πολίτες της Ε.Ε. μοιράζονται κοινές αξίες, δικαιώματα και υποχρεώσεις κλπ.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Ίσως το πιο σημαντικό. Στο βαθμό που η εν λόγω Μονή αποτελεί αξία, πόσο μάλλον, που είναι και προαιώνια αξία, η πρόταση υιοθεσίας της, από την Ευρωβουλή, ταυτίζεται κυριολεκτικά, με την επιστροφή στις αρχές και αξίες που αποτέλεσαν τα θεμέλια των Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών.

Προς επίρρωση αυτού του τελευταίου, αλλά επίσης και της περιρρέουσας ιστορικής πραγματικότητας, ας επιτραπεί να αναπτύξω κάποιες επιπλέον σκέψεις και ιδέες:

Τρεις είναι οι Παρθενώνες του Ελληνισμού. Ο πρώτος είναι των Αθηνών και του Κλασσικού Ελληνισμού. Δεύτερος είναι η Αγία Σοφία του Ρωμαίικου Ελληνισμού και τρίτος, η Μονή Αγίας Αικατερίνης Σινά του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού, κληρονόμου του ομώνυμου Αλεξανδρινού.

Η ιστορική διαδρομή των δύο πρώτων, λόγω παραμορφώσεων και τραυματισμών ανίατων, είναι η χειρότερη, που θα μπορούσε να υπάρξει.

Τύχη αγαθή όμως που οι δυο Χριστιανικοί Παρθενώνες, σχεδόν συνομήλικοι, έγιναν από τον ίδιο άνθρωπο. Τον Ιουστινιανό της Ρωμανίας, όπως θα έπρεπε να λέγεται. Τηρούμενων δε των αναλογιών, θα μπορούσε να υπάρχει και  "Ο Χρυσούς Αιών της Ρωμανίας".

Και ναι μεν στο Ναό της του Θεού Σοφίας, καθώς και στο δίλημμα "Παρθενώνας ή βαρβαρότητα" κυριάρχησε η βαρβαρότητα, όμως ο επόμενος, ο Παρθενώνας της Ιεράς Μονής Σινά ήταν τυχερός, μέσα στη γεωπολιτική του ατυχία.

Γιατί διατήρησε μια ιδιαίτερα μεγάλη πλειοψηφία από την απροσμέτρητη αξία των περιεχομένων και φυλαττόμενων κειμηλίων, κωδίκων, αρχαίων χειρογράφων, βιβλίων, ψηφιδωτών και των αρχαιότερων εικόνων, με αριστουργήματα του 6ου και του 7ου αιώνα.

Αν και κλεφθείς και λεηλατηθείς, αρκετές φορές, με προτίμηση τους Σιναϊτικούς κώδικες και με άρπαγες Ρώσους, Γερμανούς και Άγγλους, καθώς και Ιθαγενείς για άλλα πολύτιμα αντικείμενα, εν τούτοις, συνεχίζει να παραμένει συγκρίσιμος με τη βιβλιοθήκη του Βατικανού.  

Μόνο που με δεδομένους τους δύο προηγούμενους Παρθενώνες, αλλά και τα όσα πάνδεινα υπέστησαν, το δίλημμα για την Ιερά Μονή Σινά, το "Παρθενώνας ή Βαρβαρότητα", παραμένει ενεργό, όσο όμως και αναπάντητο.

Εξυπακούεται ότι εφόσον καταστεί δυνατή η υιοθεσία της Μονής Σινά από την Ευρωβουλή, η εδρεύουσα στο Παρίσι ελλογιμώτατη UNESCO, από πολύ πιο ισχυρή θέση, θα υποδείξει τη διατήρηση της ενότητας της νομολογίας, στον "Άρειο Πάγο" της Αιγύπτου. Της οποίας η δικαιοσύνη αλλιώς έπραξε το 2002 και διαφορετικά πράττει το 2025. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί: Ακύρωση της απόφασης του Εφετείου και αναπομπή. Και επόμενα δικαίωση της προσφυγής της Μονής.

Όμως παρόλη αυτή την εκδοχή, ο γάιδαρος της υπόθεσης δεν είναι δεμένος. Ούτε το Ακυρωτικό θέλει πολύ να γίνει Επικυρωτικό. Οι δε ηττημένοι από άρπαγες, άπραγοι Έλληνες, διχονοίας ένεκεν, να σφάζονται τότε μεταξύ τους, ολοφυρόμενοι.

Πέραν όμως αυτών υπάρχει το μεγάλο S.O.S. Αν παρελπίδα το Ακυρωτικό ακυρώσει την προσφυγή της Μονής, τότε η Αίγυπτος πατώντας επάνω στα υπεξαιρεθέντα εδάφη, θα επικαλεστεί και το γελοίο εκείνο νομικό τρικ: "Τα υπερκείμενα τοις υποκειμένοις". Και επόμενα το Αιγυπτιακό κράτος, πέραν του εδάφους, να κερδίζει και τα επ΄αυτού κτίσματα καθώς και κάθε είδους υπαρκτά κειμήλια, με παράλληλη "ήπια σταδιακή εκδίωξη" των εναπομεινάντων Μοναχών.

Με την απευκταία σήμερα Μουσειοποίηση, να φαντάζει, και αυτή ακόμη, ως ευχή. Και με την Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης Σινά, τότε, να περιορίζεται να θυμίζει ως προς το όνομα Παρθενώνας, μόνο την 18χρονη Παρθένο Μεγαλομάρτυρα Αγία.

Το ερώτημα είναι τι θα απαντήσει η Πολιτική Ελλάδα, για το πως και το τι δεν έκανε καλά, όταν επί των ημερών της, μετράει ημέρες το ιδιοκτησιακό καθεστώς  της πολιτισμικής αυτής οντότητας της Μονής, παρόλη την αδειάλειπτη κυριότητά της, επι δεκαπέντε και πλέον συναπτούς αιώνες.

Μια απάντηση μόνο υπάρχει. Η  Ελλαδική Αθηναϊκή ειλικρινής Συγγνώμη.

Όμως ίσως δεν είναι ακόμη πολύ αργά. Αν υπάρχει λύση οφείλει να αναζητηθεί στην πιο σπουδαία τέχνη, όπως έλεγε ο συμπατριώτης Δημόκριτος, την Πολιτική.

Και προτού αρχίσουν οι μαζικές, πλην όμως, απεγνωσμένες προσφυγές σε διεθνή δικαιοδοτικά όργανα, η πρόταση υιοθεσίας μετά διεθνοποιήσεως, αυτό πάει να προλάβει. Να κάνει "κάτι" διαμέσου της Πολιτικής. Πολιτική και πάλι Πολιτική.

       Υστερόγραφο

Υπάρχει όμως κι άλλο ένα "κάτι", γραμμένο όντως εκ των υστέρων.

Η προαιώνια αξία "Μονή Σινά" είναι συνώνυμη με την μακροβιότητα. Ποτέ δεν πρόκειται να βγει η ψυχή της. Είναι σαν την Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει. Η Μονή επέζησε και όταν δεν υπήρχε Πολιτική, θα πουν όσοι δεν συμφωνούν με τη διεκτραγώδηση της πραγματικότητας που βιώνει, ούτε με το αν είναι σε θέση να προσφέρει αυτό το "κάτι" η Πολιτική.

Εγώ πάλι λέω ότι, όταν κινδύνευε, πάντα υπήρχε ένα "κάτι". Μια στήριξη στις δικές της δυνάμεις ή μια έξωθεν προστασία. Και αυτά προϊόντα Πολιτικής ήσαν. Από τα Ιουστινιάνεια τείχη και τον αχτιναμέ του Μωάμεθ έως τον Πάπα Λέοντα τον δέκατο, και από τον Ναπολέοντα έως τον Κωστάντιο και τον Βαρθολομαίο. Και η διεθνοποίηση, λόγω της πρότασης για την υιοθεσία της Μονής, από την Ευρωβουλή, αξίζει"κάτι". Ίσως ίσαμε το κλειδί της μακροημέρευσης, αν όχι της μακροαιώνευσης.

Αν υπήρχε αυτό το "κάτι" στην Πολιτική Ελλάδα, τουτέστιν μια καλή Κυβέρνηση ή μια αντίστοιχη Αντιπολίτευση, δεν θα χρειαζόταν καμιά διανοητική επεξεργασία, ούτε και το "Πως μπορεί να Κυβερνά κανείς, χωρίς να είναι στην Κυβέρνηση" .

Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι ένα ακόμη "κάτι". Να κάνουμε την Ιερά Μονή Σινά, Κίνημα. Κίνημα Ευρωπαίων Πολιτών. Όχι μόνο για τη στήριξη της προς την Ευρωβουλή, πρότασης υιοθεσίας, αλλά και το Στρασβούργο μετά των Βρυξελλών να ξαναβρούν τον απολωλότα αξιακό και ηθικό τους εαυτό. Και η ίδια η Ε.Ε. να μπορέσει να πει ότι και αυτή έκανε "κάτι"!

_____________

* Χρήστος Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, 36η έκδοση, ηλεκτρονική, Θράκη 2005,  kepouroschristos51@gmail.com

 

Ένα νέο Ιράκ στην Ευρώπη. Η Ουκρανία.

 

Μια πρόβλεψη διαμέσου της προσωπολογίας

 

Ούτε η συμπάθεια μεταξύ Τραμπ και Πούτιν έπεσε ξαφνικά από τους ουρανούς, ούτε και η συμπόρευση της Ευρωπαϊκής συμμαχίας των προθύμων με τον Ζελένσκι.

-------------------

Όσο σωστό για τις εισβολές, είναι το "ούτε ΗΠΑ ούτε Ιράκ" και το "ούτε Ρωσία ούτε Ουκρανία" άλλο τόσο σωστό για την οικουμένη είναι και το "ούτε ΗΠΑ ούτε Ρωσία".

 

                                      Γράφει ο Πασχάλης Χριστοδούλου *

Από την αρχαιότητα ακόμη, η ιστορία βρίθει πολέμων, όπως και ο πόλεμος βρίθει απωλειών. Αυτός είναι ο μοναδικός ιστορικός κανόνας χωρίς εξαίρεση, και γι αυτό, ο μοναδικός ανεπιβεβαίωτος. Ένας παγκόσμιος νόμος χωρίς παραθυράκια.

Όσον αφορά τώρα τα του Ουκρανικού, προκαλεί μεγάλη εντύπωση η τόσο μεγάλη αντιπάθεια μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε.. Όπως  βέβαια και μεταξύ Ε.Ε. και Ρωσίας, με την ύπαρξη ενός κλίματος εχθρικού. Μεταψρυχοπολεμικός αντιρωσισμός από τη μια και έντονος αντιδυτικισμός από την άλλη. Και την ίδια στιγμή, μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας να διαφαίνεται κάτι που μπορεί να θεωρηθεί ως σχέση συμπάθειας, αν όχι φιλίας. Σίγουρα όμως μια σχέση πιθανής επικείμενης συνεργασίας.

Ειδικά ως προς τη σχέση ΗΠΑ και Ε.Ε., η έννοια της όποιας συμμαχίας τους, έχει  περιπέσει ήδη, σε πλήρη ανυποληψία. Η οποία μεγενθύνεται έτι περαιτέρω λόγω δασμών. Και με τον ληξιπρόθεσμο Ζελένσκι να έχει πετύχει ένα ασύλληπτο πολιτικά ρεκόρ. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία η λάθος πλευρά της, δεν ήταν περισσότερο σωστή από την επονομασθείσα σωστή πλευρά.

Αν αναρωτηθεί δε κανείς που οφείλονται τα αμοιβαία αισθήματα, ανάμεσα στον Αμερικανό και στο Ρώσο Πρόεδρο, δεν φαίνεται ότι σχετίζονται με τις διαρροές περί στήριξης του Τραμπ από τον Πούτιν, κατά την πρώτη του τετραετία.

Μια μικρή ανασκαφή στην ιστορία, όπως επίσης η προσωπολογία {1}, ερμηνεύουν πληρέστερα τους λόγους που εξηγούν όλα αυτά τα πράγματα.

Ένας λοιπόν από αυτούς τους λόγους είναι οι "βίοι παράλληλοι" των χωρών τους. Η εισβολή των ΗΠΑ το 2003 στο Ιράκ, όσο και η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022. Πόλεμοι με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, Ιρακινούς, Ουκρανούς και Ρώσους και ελάχιστες χιλιάδες Αμερικανούς.

Αν τώρα προστεθούν τα δέκα και πλέον εκατομμύρια Ουκρανών που εγκατέλειψαν  εστίες και οι μισοί από αυτούς κατέφυγαν στην υπόλοιπη Ευρώπη, αντιλαμβάνεται κανείς καλύτερα την έκταση του μεγαλύτερου δράματος των προσφύγων μετά των νεκρών του νέου αιώνα.

Ένας άλλος λόγος σχετίζεται με την πολιτική γεωοικονομία των εισβολέων χωρών και τη φαλκίδευση κάθε γεωοικονομικής Δημοκρατίας. Με τις σπάνιες γαίες στη μια  και τις πετρελαϊκές στην άλλη. Όπως βέβαια επηρεάζει το απολυταρχικό σύνδρομο από το οποίο εμφορούνται αμφότεροι οι Πρόεδροι.

 

               Ο πόλεμος Ρωσίας Ουκρανίας και η κατανομή των σπανίων γαιών,

                                      πηγή: https://theconversation.com/

 

Επίσης η βομβαρδισμένη με τα χημικά του Σαντάμ Κουρδική χώρα των πέντε εκατομμυρίων στο λεγόμενο Ιρακινό Κουρδιστάν, καθώς και η Ρωσική χώρα, των εννέα εκατομμυρίων που δεν διήγε και ανθόσπαρτο βίο, στην Ανατολική Ουκρανία αλλά και αλλού στην ομώνυμη επικράτεια.

Το ποια είναι τώρα χειρότερη εισβολή κρίνεται από την ιστορία. Πάντως η διαφορά του αν η Αγγλία υπήρξε συνεισβολεύς στο Ιράκ ενώ στο Ουκρανικό στηρίζει τον Ζελένσκι, μάλλον λόγω του μεριδίου στις σπάνιες γαίες. Και αν ο τελευταίος απλώς θα εξαφανισθεί πολιτικά, χωρίς κάποια άλλη τραγική κατάληξη, όπως στο Ιράκ, δεν εντάσσονται στις μεγάλες διαφορές, μεταξύ των δυο περιπτώσεων.

Όσον αφορά τώρα τη συμπάθεια μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ  μπορεί να είναι η αιτία που ήδη εφαρμόζονται δυο μέτρα και σταθμά. Από μεν την Ε.Ε.,  να επιβάλλονται κυρώσεις επί κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας, από δε τις ΗΠΑ, ο Τραμπ να στρώνει το κόκκινο χαλί ώστε να υποδεχθεί τον Πούτιν, στην Αλάσκα.

Είναι μια στιγμή που οι διάφοροι αναλυτές ανασκάπτουν την ιστορία μέχρι ενάμιση αιώνα πριν, με την πώληση της Αλάσκας από τη Ρωσία, στις ΗΠΑ. Και ότι το γεγονός αυτό επηρεάζει θετικά τη σχέση των δύο Προέδρων. Κάτι μάλλον παράλογο. Αφού αν ίσχυε κάτι τέτοιο, ο ένας θα κράδαινε την Αλάσκα ως κληρονομηθέν τρόπαιο, ο δε άλλος θα έριχνε το λίθο του αναθέματος στον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο Β΄, ως υπαίτιο για την εν λόγω δικαιοπραξία. Όχι ότι δεν το έκαναν και τώρα, όμως δεν το δημοσιοποίησαν και ιδιαίτερα, για να μη χαλάσει και η σούπα, πριν καν από την έναρξη της γαστρονόμησής της.

Ας μην επεκταθώ και σε άλλους "βίους παράλληλους", π.χ. στα Αφγανιστανικά. Δεν ισχύουν διαφορετικές καταστάσεις.

Σε ότι αφορά τώρα την εναπομείνασα Ουκρανία, αυτή μάλλον θα άγεται και θα φέρεται από Ευρωπαϊκούς φορείς που από κοινού με τις ΗΠΑ, αναλαμβάνουν την ανοικοδόμηση της ήδη καταστραφείσας χώρας,

Όσο για την ένταξη στην Ε.Ε., μιας Ουκρανίας με άγνωστο αριθμό  μνημονίων, και μιας χώρας των αιωνίων μνημονίων, αναμένεται επίσης η κοινοτική θεσμοθέτηση του Ευρωπαϊκού κράτους μέλους της Ε.Ε., όχι μόνο βήτα κατηγορίας, αλλά γάμα και ίσως και πιο πάνω.

Και όλα αυτά φυσικά εφόσον υπάρξει η εξασφάλιση της ειρήνης επί τη βάσει των εγγυήσεων ασφαλείας και με μια κατάσταση που ούτε λίγο ούτε πολύ, παραπέμπει στην πρόσφατη σχετικά ιστορία του Ιράκ. Και ακόμη χειρότερα, μια και η Ρωσία θα παραμένει όμορη. Και με το μέλλον να προδιαγράφεται δυσοίωνο.

Ναι μεν η προσωπολογία {1}, κινείται σε μια άλλη σφαίρα από τις αριστεροδεξιές  αναλύσεις στη χώρα μας, όμως η χρήση της, δείχνει ότι οδηγεί σε συμπεράσματα, για καταστάσεις και γεγονότα. Αν τώρα επιβεβαιωθούν, ίδωμεν.

 

       Σημείωση

{1} Η λέξη εννοιολογικά αποτελεί νεολογισμό. Μπορεί να υπάρχει στο λεξιλόγιο, όμως τα Ελληνικά λεξικά τη θεωρούν ως μια μέθοδο που μελετά τα χαρακτηριστικά του προσώπου, τη συμμετρία, την αισθητική, το μακιγιάζ, την κομμωτική. Αντίθετα ένα ορισμός ως προς την πολιτική εκδοχή του όρου, ίσως θα όφειλε να λέει ότι:

"Προσωπολογία είναι η μελέτη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών ενός δημοσίου προσώπου, όπως η ιστορία, η καταγωγή, η πολιτεία, και η ψυχοσύνθεση, στο βαθμό που συμβάλλουν στην παραλληλία βίων και την εξ αυτών πολιτική συνέχεια.

Με άλλα λόγια ούτε η συμπάθεια μεταξύ Τραμπ και Πούτιν έπεσε ξαφνικά από τους ουρανούς, ούτε κι η συμπόρευση των προθύμων της Ευρώπης με τον Ζελένσκι.

Πάντως σε Αγγλικά λεξικά απαντάται ο όρος "personology", με μετάφραση {!} στα Ελληνικά την ίδια λέξη "προσωπολογία". Και με την wikipedia να σημειώνει, μεταξύ  άλλων, ότι: Η προσωπολογία μπορεί να αναφέρεται σε Μια θεωρία της ψυχολογίας της προσωπικότητας που αναπτύχθηκε από τον Henry Murray και άλλους.

Σε ότι αφορά τώρα την Ελληνική γραμματολογία, αποτελεί ύβρη η παρουσιαζόμενη στα Ελληνικά λεξικά "προσωπολογία", όταν εξαντλείται στα φυσικά χαρακτηριστικά του προσώπου. Μάλιστα σε σοβαρά λεξικά της κοινής νεοελληνικής, π.χ. του ΑΠΘ, δεν υπάρχει καν. Με δεδομένο, ότι ο πρώτος "προσωπολόγος" ήταν ο συγγραφέας των "βίων παραλλήλων" Πλούταρχος, η ύβρις γίνεται μεγαλύτερη. Μια και ο κύριος σκοπός του δεν ήταν τα ιστορικά στοιχεία των βιογραφούμενων αλλά η μελέτη των χαρακτήρων και της ψυχοσύθεσής τους. Οπότε τη σκυτάλη μπορούν να την πάρουν  οι λεξικογράφοι, τόσο για τη διόρθωση, όσο και για τον εννοιολογικό εμπλουτισμό. 

------------------

* Πρώην Δήμαρχος Σουφλίου, Συμμετέχων στο ΚΕ.ΓΕ.ΜΕ. και στη δημιουργία της Ένωσης για την Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία