Χρήστος Κηπουρός
“Μπορούν άραγε οι Αγρότες να κάνουν “κάτι”; Και
ποιο είναι αυτό; Και πως θα αποφύγουν το οίκαδε;”
_____________
“Η χώρα μας χωρίς αγρότες, και επομένως χωρίς
χωριά, προσομοιάζει με μια χώρα χωρίς Ελλάδα.”
_____________
“Την πιο μεγάλη συγνώμη, δεν την
έχει πει ακόμα, ο Πρωθυπουργός.”
__________
“Δεν υπάρχει Αγροτικό ζήτημα στην Ελλάδα, ούτε
περιφερειακό. Υπάρχει μόνο Αθηναϊκό πρόβλημα.”
____________
“Η περίπτωση του Έβρου:
Πρότυπο για όλη τη Χώρα”
...Αν συμφωνεί λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης με τα ύπερθεν, τον προσκαλούμε να έρθει έως εδώ. Οπότε, αν το σκεφθεί, θα του κάνει και καλό, εφόσον με την τετραπλή και την εξ όλων, αναδρομική συγνώμη του, ανοίξει τη συνεδρίαση της “Εβροβουλής” με τους Αγρότες, στο Αεροδρόμιο “Δημόκριτος”. Όπου ούτε ελαιόδεντρα ευδοκιμούν, όπως στη Σαλαμίνα ούτε Φραπέδες, Χασάπηδες και Ferrari, ούτε όμως και έξοδοι ασφαλείας που ψελλίζουν δι εκπροσώπου, οι κρυφίως διαφεύγοντες Πρωθυπουργοί.
Εισαγωγή
Παντού κυριαρχεί η λέξη “Αγροτικό” βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το “Κτηνοτροφικό”. Ενώ η “Γεωργία”, ως ευρύτερη έννοια, περιλαμβάνει όλες τις ενασχολήσεις με τη γη. Ακόμη και τη Μελισσοκομία, Ανθοκομία, Κηπουρική κλπ. Μέχρι και την ιχθυοτροφία. Οπότε θεωρήσαμε σωστό, τουλάχιστον μια φορά, να τηρήσουμε την εννοιολογική και γραμματολογική τάξη, στον τίτλο.
Αυτό διότι τη σεβάσμια λέξη Χαιρετισμοί* οφείλαμε να την απευθύνουμε, σε όλους, όσοι σχετίζονται με τη Γεωργία. Λέξη και έννοια που εμπεριέχει πολύ μεγαλύτερη παλλαϊκότητα και μαζικότητα, από το αγροτικό.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Κυριαρχεί ακόμη και σήμερα η αναφορά στη λέξη “ερημοποίηση” της υπαίθρου, η οποία όμως δεν προκαλεί πλέον καμιά απολύτως εντύπωση. Είναι σαν να μη σημαίνει τίποτα. Γίνεται αυτό με πολλές λέξεις, που λόγω συνεχούς επανάληψης, έχουν χάσει κάθε τους νόημα.
Αυτή είναι η αιτία που γέννησε έναν από τους υπότιτλους του σημερινού κειμένου, μαζί με τη λέξη Ελλάδα. Αυτή είναι ο τροφοδότης λογαριασμός, ώστε να συνεγείρει τον ακροατή που ακούει και το θεατή που βλέπει, όπως και το συνομιλητή. Επέδρασε σε όλο αυτό ο αργός θάνατος της αγροτικής κοινωνίας. Κάτι που παραπέμπει και στον επερχόμενο θάνατο του χωριού.
Εννοείται ότι το “χώρα χωρίς Ελλάδα” δεν είναι φράση αμφίσημη. Αφορά την εσωτερική πολιτική και κρατική παθογένεια. Δεν έχει καμιά σχέση με την ακατέργαστη εκείνη πολιτική, σύμφωνα με την οποία η παρουσία των μεταναστών, μέσα από μια συστηματική κινδυνολογία, διακυβεύει την Ελληνικότητα της Ελλάδας.
Την εικόνα πάντως έρχονται να επηρεάσουν οι εξελισσόμενες κινητοποιήσεις των Αγροτών.
Ναι μεν είναι επαναλαμβανόμενες σε τακτά χρονικά διαστήματα. Και ναι μεν κάθε φορά, κάτι στραβώνει, όπως ο υποκινούμενος κυβερνητικά κοινωνικός λεγόμενος αυτοματισμός, και το αγροτικό κίνημα επιστρέφει οίκαδε. Επίσης και οι αγροτοπατέρες που είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι επί δεκαετίες, όπως και οι φωνασκούσες αντιπολιτεύσεις, αδυνατούν να φτάσουν μέχρι τη ρίζα του προβλήματος. Επόμενα και στη λύση. Τόσο στην πρόβλεψη, όσο και στο Σχέδιο. Με μια λέξη, στην Πολιτική. Η οποία και απουσιάζει.
Κείμενο
Τέσσερις φορές, μέσα στα επτά χρόνια ζήτησε συγνώμη ο κ. Μητσοτάκης: 1. Κατά τις φωτιές του 2021, 2 & 3. Στην Κακοκαιρία “Ελπίς” και στις Υποκλοπές, το 2022, και 4. Για το έγκλημα των Τεμπών το 2023, που ήταν μεν τραγωδία, κυρίως όμως ήταν έγκλημα. Λείπει όμως μια “συγνώμη” που οφείλεται αναδρομικά στους Αγρότες. Και από την προηγούμενη ακόμη γενιά.
Είναι τόσο μεγάλη, που μετράει ίσαμε τέσσερεις. Τρεις νέες και μια διαχρονική: 1. Για τις αχρειότητες του ΟΠΕΚΕΠΕ. 2. Τις τεράστιες οφειλές, 3. Τη διαφυγή από το Αεροδρόμιο του Έβρου, και 4. Η πιο σοβαρή: Όλοι οι πρώην Πρωθυπουργοί, μετά του σημερινού βεβαίως, αφήνουν τους Έλληνες σε μια “Χώρα χωρίς Αγρότες και Κτηνοτρόφους”, “Χώρα χωρίς χωριά” , “Χώρα χωρίς Ελλάδα”.
Αν είχαμε πάντως έναν αγρόφιλο Κυβερνήτη, θα μπορούσε οίκοθεν θα εξάγγελλε το διπλασιασμό των Αγροτικών συντάξεων. Να συμβάλει στην ουσιαστική επιστροφή της ζωής στο καθημαγμένο χωριό. Το είχε κάνει το 1964 ο Γέρος της Δημοκρατίας με τους μισθούς των Δικαστικών.
Και τώρα δεν είναι αργά. Αν το επεξεργαστούν οι υποψήφιοι Πρωθυπουργίσιμοι, είναι βέβαιο ότι θα το ανακοινώσουν. Όμως μέχρι τότε μπορεί να ενταχθεί από τα πρώτα στην Αγροτική ατζέντα των κινητοποιούμενων Αγροτών. Πέραν των άλλων, είναι η σπονδή στους απόμαχους ανιόντες.
Ιδέες και προτάσεις απέναντι σε μια Κυβέρνηση που κατά τα ειωθότα, μηχανεύεται το κάθε τι, ώστε να υπάρξει ένα νέο οίκαδε. Μια νέα επιστροφή των Αγροτών στο σπίτι. Μια νέα ήττα τους.
Και από την άλλη, να μεταλαμπαδεύσει στον πιο γλυκό αυτό αγροτικό κόσμο, το γνωστό σύνδρομο της Στοκχόλμης. Το να επιζητούν και να στηρίζουν τυράννους. Και να μη μπορούν να κάνουν χωρίς αυτούς.
Και με μας να συνεχίζουμε να τους αγαπάμε. Με την αφιέρωση του σημερινού κειμένου στον αγώνα τους, ως ένα ελάχιστο δείγμα της ίδιας αγάπης.
Ίσως ξενίσει πολλούς, η επωδός φράση των υποτίτλων του γραπτού, το:
“Δεν υπάρχει Αγροτικό ζήτημα στην Ελλάδα ή και
περιφερειακό. Υπάρχει μόνο Αθηναϊκό πρόβλημα”
Θα παρακαλέσουμε λοιπόν, αν γίνεται, να γίνει πανό. Όπως και άλλοι υπότιτλοι θα μπορούσαν. Και ας ενοχλήσει τους όποιους εν Αθήναις εκπροσώπους των μορφωμάτων της Πολιτικής Ελλάδας.
