“Το τρισυπόστατο θαύμα της Θρακικής Διώρυγας”

“ Ελληνικός ανάπλους στον Εύξεινο και Εθνική αναπτυξιακή απογείωση, by pass της Τουρκίας, Βουλγαρικός κατάπλους στο Αιγαίο”

“Πρόκειται για το τρίτο και τελευταίο κείμενο της ομώνυμης τριλογίας. Στην οποία ως εισαγωγή μπήκε το προ δεκαεπτά και πλέον ετών δημοσιευμένο γραπτό με τον ίδιο τίτλο. Οι πιθανοί ενδοιασμοί, οι αμφισβητήσεις ή και οι απορρίψεις, αν όχι και χλεύες της ιδέας για τη Θρακική διώρυγα, λόγω σύγκρισης με άλλες γνωστές διώρυγες, όπως του Σουέζ ή του Παναμά, θα μπορούσαν να μην υπάρξουν, αν τα πρόσωπα που τα εκφράζουν όλα αυτά, πριν από την όποια ετυμηγορία, είχαν λάβει υπόψη και μια άλλη περίπτωση {Εικόνα Α΄,}. Ο λόγος για την όχι και τόσο γνωστή Ρωσική διώρυγα σύνδεσης του Belomorsk στη Λευκή θάλασσα, με την Αγία Πετρούπολη στη Βαλτική θάλασσα, μήκους 227 χιλιομέτρων, που κατασκευάστηκε ακόμη από το 1931, μάλιστα μόλις σε δύο χρόνια και με τεχνικά προβλήματα απείρως μεγαλύτερα, από τα σημερινά της Θράκης. Τόσο από την άποψη, ότι έχουν ήδη παρέλθει από τότε ενενήντα και πλέον χρόνια και ότι υφίστανται εντελώς διαφορετικά κλίματα, όσο και ότι πρόκειται για δύο πλήρως διαφορετικές γεωμορφολογίες, με τη Θρακική περισσότερο ευχερή, ως προς την εκσκαφή της γης. Ας μην επεκταθώ στην ηπιότατη κατά μήκος του Έβρου, ποτάμια κλίση. Απλά να θυμίσω από τη μια, σύμφωνα με την αρχαία ρήση: “Δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω”, και από την άλλη με την, μετά από αιώνες, και εδώ και πολλούς αιώνες, “πίστη στις ιδέες που κινεί βουνά”.

Γράφει ο Πασχάλης Χριστοδούλου*

Ίσως όταν ο συκοφαντημένος ως παραβάτης Ιουλιανός, είχε διατελέσει Καίσαρας στη Λουτετσία, το μετέπειτα Παρίσι, να μην γνώριζε καλά τα περί της πλοϊμότητας των Σηκουάνα και Μάρνη.

Άλλωστε σύμφωνα με την ιστορία του εξ αυτών πρώτου, το 855 μ. Χ. Βίκινγκς εισβάλουν στα ενδότερα, ανεβαίνουν το Σηκουάνα, λεηλατούν τη Νορμανδία και πολιορκούν το Παρίσι.

Όταν όμως ο Ιουλιανός ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, ως Ρωμαίος αυτοκράτορας, αλλά Έλληνας, κατά τον Ισοκράτη, αφού μετείχε της ημετέρας παιδείας, όντας φίλος καθώς και συμφοιτητής των Μεγάλου Βασιλείου και Γρηγορίου στην Αθήνα, είδε και έμαθε περισσότερα για την πλοϊμότητα του Έβρου ποταμού, όπως και για τους Ρωμαίους εισβολείς, που μεταξύ των άλλων, ίδρυσαν ποτάμιους λιμένες, πολύ πριν από την έλευσή του.

Και ότι αν δεν είχε το σύντομο τραγικό τέλος, μπορούσε να κάνει περισσότερα αναπτυξιακά έργα από τους εκ της Ρώμης ομοεθνείς. Πέραν δηλαδή της ήδη υπαρκτής τότε πλοϊμότητας από την Αίνο ως την Αδριανούπολη, και εκείθεν με μικρότερα πλοία έως τη Φιλιππούπολη, να σχεδίαζε διώρυγα έως τον Πύργο. Να υπήρχε δηλαδή και μια δεύτερη επικοινωνία μεταξύ του Εύξεινου Πόντου και του Αιγαίου Πελάγους, πέραν των Στενών.

Αντίθετα αυτό που συνέβη ήταν να φθίνει σταδιακά και αυτή ακόμη η πλοϊμότητα του Έβρου. Και μαζί, η μείωση της διακίνησης των προϊόντων. Με το τέλος να έρχεται, όταν κατασκευάστηκε επί Οθωμανών, η σιδηροδρομική γραμμή.

Με το μικρό αυτό πρόλογο, ήθελα να πω ότι η πρόταση για τη Θρακική Διώρυγα που έκανε ο Χρήστος το 2007 και συνέχισε με δύο νέα κείμενα {1, 2, 3,}, δεν έπεσε από τους ουρανούς.

Μακάρι να είχαμε δίπλα μας μια Ελβετία και να σκεφτόμασταν εκβαθύνσεις και πλοϊμότητες του ποταμού Έβρου, όπως έχει γίνει τόσο πολλές φορές στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, και να έμενε το τμήμα Αδριανούπολη - Μπουργκάς. Όμως η ιστορία της Θράκης επεφύλαξε τη χειρότερη και τραγικότερη εκδοχή.

Λόγω Τουρκίας προέκυψε η ιδέα της Θρακικής Διώρυγας. Ούτε ετσιθελισμός ήταν ούτε και εγώ ανήκω στους αιθεροβάμονες. Εδώ πρόκειται για ένα δεύτερο Βόσπορο μετά των Δαρδανελίων της ξηράς.

Δεν αποκλείεται η έκφραση ενδιαφέροντος από τρίτα κράτη. Μεταξύ αυτών και από μεγάλα. Τόσο από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, όσο και από την ίδια την Ε. Ε., αρκεί το ζήτημα να τεθεί έξυπνα όσο και σοβαρά.

Μπορεί να έσπευσαν πολλοί να αντιτείνουν ότι μας λείπουν τα στοιχειώδη, σιδηρόδρομοι και δρόμοι, όμως άλλο αυτό, και άλλο μια μεγάλη και ακριβή ιδέα, όπως είναι η συγκεκριμένη.

Και γιατί η διώρυγα, πέραν των άλλων δώρων, που φέρνει επίσης μαζί της, είναι και ένα τεράστιο οχυρωματικό έργο εθνικής άμυνας, ίσαμε χιλιάδες φράχτες του Έβρου.

Κατά τα άλλα, άλλο είναι η πρόταση για τη Θρακική Διώρυγα, και άλλο το τμήμα τάφρου, που πήγε να γίνει σε επόμενο της πρώτης δημοσίευσης της ιδέας, χρόνο.

Απλά υπάρχουν δυο μεγάλα προβλήματα που θα εκκρεμούν στο διηνεκές. Το περιβαλλοντικό και το αλμυρότατο κόστος.

Και όσον αφορά το πρώτο, Πανεπιστημιακά ιδρύματα από όλο τον πολιτισμένο κόσμο μπορούν να συνδράμουν στην προστασία, τόσο της σύμβασης Ramsar του Δέλτα, όσο και του Δάσους της Δαδιάς.

Όσο για το υψηλότατο κόστος, ας όψεται η ανάγκη των καιρών. Μέχρι τότε η ιδέα αυτή ούτε να φάει θα θέλει ούτε να πιει. Και ας μπει στο ψυγείο. Πάντως αποτελεί λάθος να αποσιωπηθεί. Να υποστεί έκτρωση. Ο Ερντογάν που την έκλεψε, μάλλον ξέρει πολλά περισσότερα, από τον όποιο ημεδαπό επικριτή.

Αποτελεί πάντως μεγάλη χαρά το ότι οι αποδοχές και ενασχολήσεις αναγνωστών του internet και στις δύο προηγούμενες δημοσιεύσεις των κειμένων για τη Θρακική διώρυγα , στο “evros news” ανήλθαν στις 2900 και 2900 αντίστοιχα, που ήδη είναι 3300, ενώ οι απηχήσεις των δυο τους πλησιάζουν το εκατομμύριο {Βλέπετε Πίνακες Α΄, & Β΄,}.

Πίνακες Α΄, & Β΄,

Κατά τα άλλα, πιστεύω ότι όταν οι Βούλγαροι πληροφορηθούν την πρόταση αυτή της Θρακικής Διώρυγας, θα την εκλάβουν, αν μη τι άλλο, σαν μεγάλο δώρο στην πραγμάτωση του από αιώνων γνωστού τους οράματος, για κάθοδο στο Αιγαίο.

Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό σχετίζεται με το ότι η Σόφια μπορεί να είναι πιο κοντά στη Θρακική Διώρυγα, γεωγραφικά ή πολιτικά, από την Αθήνα, όμως υπάρχει και μια άλλη ιστορική διάσταση της ίδιας ιδέας. Ότι ο θαλάσσιος αυτός ανάπλους στον Εύξεινο, θα αποτελέσει για τον Ελληνισμό παλιννόστηση. Η οποία για πρώτη φορά στην ιστορία, θα αποκατασταθεί εννοιολογικά.

___________

Εικόνα Α΄, πηγές: en.wikipedia.org, & sliderplayer.gr,