Γράφει ο Πασχάλης Χριστοδούλου*
Δυο θέματα ζέουν αυτή τη στιγμή. Ως γνωστό το ένα είναι το ιδιοκτησιακό της Μονής Σινά. Το άλλο που σύντομα θα ξαναβρούμε μπροστά μας, είναι το ζήτημα της συμφωνίας των δύο χωρών, για την οριοθέτηση της μεταξύ τους ΑΟΖ.
Και σε ότι αφορά τη Μονή του Σινά το θέμα είναι πλέον απλό. Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Αιγύπτου, προς το οποίο προσέφυγε ήδη η Μονή, μπορεί εύκολα να ακυρώσει την απόφαση του δικαστηρίου της Ισμαηλίας.
Να μην απαιτηθούν δηλαδή επιπλέον προσφυγές με την Ελληνική κρατική συνδρομή της νομικής οντότητας της Μονής. Ούτε προσφυγή στους δυο Μεγάλους Μουφτήδες, ούτε στην UNESCO, ούτε και σε άλλο αρμόδιο Νομικό Πρόσωπο και Οργανισμό του Διεθνούς Δικαίου ή αντίστοιχο Ευρωπαϊκό θεσμό.
Και αφού το Ακυρωτικό Δικαστήριο ασχολείται μόνο με το εάν η απόφαση του Εφετείου είναι σύννομη και αν τηρείται η ενότητα της νομολογίας, τότε και μόνο το γεγονός ότι το Αιγυπτιακό κράτος ρητά το 2002 αναγνώριζε τη Μονή ως το νόμιμο ιδιοκτήτη, ενώ με την απόφαση του Εφετείου λέει τα αντίθετα, φάσκοντας δηλαδή και αντιφάσκοντας, θα αρκεί ώστε να ακυρωθεί η απόφαση αυτή και να αναπεμφθεί.
Και γιατί σε μια επανάληψη της δίκης στο Εφετείο, πέρα του ότι η Νομική Συμπαράσταση έχει πολλά ράμματα για τις γούνες και τα γουνάκια των Δικαστών, θα μπορέσουν να προσκομισθούν επιπλέον στοιχεία που δεν ελήφθησαν καν υπόψιν, καθώς και άλλες μαρτυρικές αποδείξεις εξ’ όλων των θρησκειών και δογμάτων. Πρόκειται για πιστοποιητικά για τη μη ύπαρξη βαρών και τη μη διεκδίκηση της μοναστικής ιδιοκτησίας των 71 κτισμάτων μετά του περιβάλλοντος χώρου, που θα τρέψουν σε φυγή τους όποιους ιθύνοντες αδελφούς Μουσουλμάνους δικαστές.
Τελικά, είναι κρίμα για όλους αυτούς, να χαλάσουμε οι δυο χώρες τζάμπα τις καρδιές μας.
Κατά τα άλλα, θέτοντας νέες υψηλές σταθερές ειρήνης, φιλίας και συνεργασίας, οι ίδιες θα μπορούν να επανεκινήσουν με την αδελφοποίηση των δυο θυγατέρων πόλεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Της Αλεξάνδρειας με την Αλεξανδρούπολη. Το όνομα της οποίας από πολλών ήδη δεκαετιών , ναι μεν θα έμενε το ίδιο, όμως όφειλε να έχει διαφορετική ονομασία προέλευσης, αυτή του Αλέξανδρου του Μακεδόνα, και όχι του «ανάσσοντα» του 1920.
Το δεύτερο όμως θέμα το οποίο μπορεί απλά να τεθεί στον Αιγύπτιο ΥΠΕΞ, έχει να κάνει με την επέκταση της υπάρχουσας Ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας για τις θαλάσσιες ζώνες, τις ΑΟΖ. Από τον 28ο δηλαδή μεσημβρινό, στη μέση της Ρόδου, έως τον 30ο, που περιλαμβάνει το Καστελόριζο, ενώ επίσης με αυτόν τον τρόπο Ελλάδα, Κύπρος και Αίγυπτος αποκτούν ένα ενιαίο και ομοιογενές Μεσογειακό θαλάσσιο σώμα.
Επιπλέον να μεταφερθεί στον Πρόεδρο Σίσι η Ελληνική πρόθεση να δωρηθεί ένα ποσό της τάξης των δύο δισεκατομμυρίων Ευρώ. Τα οποίο αν αντιβαίνει τους κανόνες της Ε.Ε. του να συνδράμει η ίδια στην θαλάσσια αυτή επένδυση του Ελληνισμού, τότε το ποσό αυτό θα προκύψει από το υστέρημα – πλεόνασμα των Νεοελλήνων πολιτών, μέσα από το υπό ίδρυση Εθνικό Ταμείο, με τον κωδικό «Ανατολική Μεσόγειος».
Εννοείται ότι οι δόσεις θα είναι μετρημένες.
Η ουσία είναι ότι ανοίγεται ένα νέο αναπτυξιακό πεδίο ανάμεσα στις τρεις μας χώρες. Σε Ελλάδα, Κύπρο και Αίγυπτο. Σε πολύ διαφορετικό επίπεδο από το υφιστάμενο.
Με την Ανατολική Μεσόγειο να αρχίσει να ζει τη γεωοικονομική της αναγέννηση. Με το βυθό της μεν να γεμίζει με καλώδια και αγωγούς ενώ στην επιφάνεια να πηγαινοέρχονται χιλιάδες πλέοντα Ελληνόκτητα πλοία τα οποία αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία στους Μεσογειακούς πλόες.
Κατά τα άλλα, ας αποπειρώνται κάποιοι, μέσω παράνομων μνημονίων και τριμερών συσκέψεων, να φαντασιώνονται, το «πως θα δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά». Φυσικά, χωρίς ίχνος αγάπης, απέναντι σε έναν κατ΄ εξοχήν ερωτικό στίχο του Άλκη Αλκαίου.
Με την Τεχνητή Νοημοσύνη να σημειώνει, ακόμη και στην Τουρκική: « Η Μεσόγειος είναι μια μεγάλη θάλασσα, και το να την δέσει κανείς με σχοινιά είναι κάτι το αδιανόητο».
Εγώ πάντως στην επόμενη της ίδρυσης του Εθνικού Ταμείου, προτίθεμαι με χαρά να καταθέσω το μερίδιο που αντιστοιχεί στην τετραμελή μας οικογένεια.
*Πρώην Δήμαρχος Σουφλίου Αύγουστος, 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου