15-6-1996 INTERCITY ΙΑΣΩΝ 22-12-2024 ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

 

Του Πασχάλη Χριστοδούλου*

 

«Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία», έγραφε ο Μίλαν Κούντερα στο βιβλίο του Γέλιου και της λήθης.

Εκατό πενήντα περίπου χρόνια  από την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής στον Έβρο κι ακόμη οι θεράποντες και θεραπαινίδες της αθηναϊκής πολιτικής κάστας περιφέρονται από χωρίου εις χωρίο στον Έβρο και εξηγούν πόσο ευεργετική θα είναι η επαναλειτουργία της γραμμής. Ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ θα ένιωθε άσχημα όταν ένα έργο που αυτός κατασκεύασε πριν από ενάμιση  αιώνα σήμερα γίνεται αντικείμενο γελοίας προπαγάνδας.

Αν λοιπόν η λήθη είναι ο σκοπός των διακονούντων την εξουσία, οφείλουμε να ανακαλέσουμε στη μνήμη την διαχρονική απαξίωση του σιδηρόδρομου στη Βόρεια Ελλάδα, ιδιαίτερα στον Έβρο.

Πρώτο: Η  «επαναλειτουργία» του σιδηροδρόμου στη γραμμή Αλεξανδρούπολης – Ορμενίου χωρίς καμιά προοπτική επανασύνδεσης με τον Εθνικό κορμό, με δεδομένη τη μη λειτουργία της γραμμής Αλεξανδρούπολης -  Θεσσαλονίκης, μόνο αναπτυξιακούς σκοπούς δεν υπηρετεί. Απεναντίας εντάσσεται μέσα σε μια άθλια επίθεση προπαγάνδας που εξαπολύθηκε ένα και πλέον χρόνο από την καταστροφική μεγαπυρκαγιά του Έβρου. Αποτελεί μέρος του περιβόητου  σχεδίου ΕΒΡΟΣ ΜΕΤΑ.

Δεύτερο: Στις 15 Ιουνίου 1996 η ΤΕΔΚ Έβρου σε μια ομολογουμένως εντυπωσιακή εκδήλωση που έγινε στο Ορμένιο, μετά από  τη διαδρομή Αλεξανδρούπολης – Ορμενίου που πραγματοποίησε το INTERCITY ΙΑΣΩΝ, έθεσε το θέμα την διπλής ηλεκτροσιδηροδρομικής σύνδεσης με τον Πύργο της Βουλγαρίας παράλληλα με τον αντίστοιχο οδικό άξονα. Ένα έργο που συνιστά τη χερσαία παράκαμψη των Δαρδανελίων. Το ομόφωνο ψήφισμα της συγκέντρωσης του Ορμενίου μεταφέρθηκε στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και στην Εθνική Συνδιάσκεψη της ΝΔ. Στα κόμματα που στα πενήντα χρόνια της 3^ης Ελληνικής Δημοκρατίας πιστώνονται αποκλειστικά όλες τις ευθύνες για την κατάρρευση του Έβρου και της Θράκης. Πέντε χρόνια αργότερα το 2001 το τρένο από Ορμένιο για Αλεξανδρούπολη κόλλησε στα χιόνια, στους Πετράδες, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές των επιβατών. Λίγα μόλις χρόνια μετά από το ομόφωνο ψήφισμα της Βουλής των Ελλήνων έπειτα από πρόταση της διακομματικής επιτροπής για τη Θράκη το οποίο προέβλεπε σιδηρόδρομο υψηλών ταχυτήτων TGV από Θεσσαλονίκη μέχρι το Ορμένιο.

Τρίτο: Μια συζήτηση που αφορά τον πρωτογενή τομέα και τη μεταποίηση των αγροτικών προϊόντων εκ των προτέρων κλείνει αν ληφθεί υπόψη  το πρωτόγονο οδικό δίκτυο και το ανύπαρκτο σιδηροδρομικό.

Ως εκ τούτου….

Για όλα τα προαναφερθέντα αλλά και πολλά ακόμη το πολιτικό προσωπικό της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας αποδεικνύεται πολύ κατώτερο των κρίσιμων περιστάσεων, ίσως μη αναστρέψιμων, που διαμορφώνουν το πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και αναπτυξιακό περιβάλλον. Η μετάβαση στην τέταρτη ελληνική δημοκρατία με καινούρια πολιτικά υποκείμενα και προσωπικό είναι η μοναδική ελπιδοφόρα προοπτική για τον τόπο μας και τη χώρα.

*Διετέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου και πρόεδρος ΤΕΔΚ Έβρου

Έβρος, Δεκέμβριος 2024

 

Δεκαέξι χρόνια πριν….

 

Η ανησυχία για το μέλλον της ιδιαίτερης πατρίδας μου και αλλά και της ευρύτερης περιοχής υπαγόρευσαν το κείμενο που δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 2008. Έκτοτε η κατάσταση επιδεινώθηκε. Η ανησυχία έγινε αγανάκτηση, οργή, θυμός, απέναντι σε όλους όσους με τις παραλείψεις ή τις εσκεμμένες ενέργειές τους σκαλίζουν την ταφόπλακα αυτού του ευλογημένου τόπου. Οργή γιατί η δημογραφική αποψίλωση, αναπτυξιακή, κοινωνική και οικονομική καταβαράθρωση δεν απασχολούν κανέναν, ούτε καν τους εκπροσώπους μας και τέλος θυμό σε όσους ήδη γράφουν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της περιοχής αυτοχαρακτηριζόμενοι ως ανάχωμα ανάσχεσης της μετανάστευσης που ερημοποίησε τον Έβρο.  Λίγη τσίπα!

 

 

 

Μεταφορά της έδρας του Νομού

Πρόταση για συζήτηση

 

 

Του Πασχάλη Χριστοδούλου* 

 

 

Η ιδέα είναι παλιά. Η απογοήτευση είναι που την επαναφέρει αλλά και γιατί όχι, η ελπίδα να βρει συνομιλητές. Έστω κι αυτούς τους ελάχιστους που θα ξεφεύγουν από τους «βλάκες» του Λεμπέση ^{1}.  Φυσικά δεν βαυκαλίζομαι στην προσμονή της άμεσης ανταπόκρισης.

                       Αναφέρομαι στην έδρα του Νομού, που πολύ θα θέλαμε να ήταν πρωτεύουσά μας  και όχι σαρκοφάγος.

                       Είναι πολύ εύκολο να απαριθμήσω τις μεγαλόστομες διακηρύξεις που ως σημαία «σωτηρίας», να μην πω παναμαϊκή,  εμφανίστηκαν στην περιοχή μας. Από τα διαμετακομιστικά κέντρα με Κύπριους επιχειρηματίες, Λιμενικές Ακαδημίες, ΔΕΒΖΟΣ, εργοστάσια στρατιωτικών ενδυμάτων, φράγματα, επενδύσεις....επενδύσεις, Ρώσοι τουρίστες, επιχειρηματικότητα, δίκτυα, σύσταση φορέων για τα μικρά και τα μεγάλα, ομογενειακά χωριά,  ΕΒΡΟΣ 2010 με πολλούς πυλώνες, πετρελαιαγωγός κι άλλα πολλά που τι να πρωτοθυμηθώ και τι ν’ αφήσω. Για φυσικό αέριο φυσικά στο άνωθεν των Φερών τμήμα του Νομού ούτε λόγος. Ποιόν και γιατί να νοιάξει;

                       Το αποτέλεσμα γνωστό σε όλους. Ή σε όλους όσους δεν εθελοτυφλούν. Ερημοποίηση.

           

            Όσον αφορά τις κεντρικές πολιτικές, ούτε ψύλλος στον κόρφο μας. Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, Συμβούλια Περιοχής, Ανοιχτές πόλεις, Συμπολιτεία, Αναπτυξιακοί Σύνδεσμοί, Διευρυμένη Ν.Α., Καποδίστριας και πολλές άλλες καλές προθέσεις με άφθονη σπατάλη πόρων στο δρόμο για την χωριοκτονία και την πλήρη ερημοποίηση της υπαίθρου. Ας όψεται και εκείνο το δίσεκτο 2004 και όσοι θαμπώθηκαν εξ’ αυτού διαπράττοντας, χωρίς ποτέ να λογοδοτήσουν, τη μεγαλύτερη απάτη σε βάρος της περιφέρειας.

             Αν επιχειρήσουμε μια δημογραφική, κοινωνική και αναπτυξιακή τομογραφία στο Νομό Έβρου, βολεύει και το σχήμα του, θα έχουμε μια οφθαλμοφανή κατά τα άλλα διάγνωση. Πέρα απ’ τη γενική απονεύρωση του Νομού εκείνο που πάσχει ιδιαίτερα είναι το κέντρο του. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε, με δάνειο από την ιατρική, την κατάσταση ως πλήρη παράλυση της σπονδυλικής στήλης. Η οποία οφείλεται σε μια νεοπλασία, μεταστατική μάλιστα από το χρόνιο αθηναϊσμό της χώρας μας που έχει εμφυτεύσει πολλές μικρές Αθήνες στην περιφέρεια. Δεν επιχειρώ να αθωώσω την μεγάλη Αθήνα αλλά και οι ανά την περιφέρεια βαφτιστικοί της δεν υπολείπονται, σε συμπεριφορές τουλάχιστον.

                       Η ταυτόχρονη και παρά φύση υπερδιόγκωση του νότιου άκρου του Νομού ασφαλώς δεν αντικατοπτρίζει σε πολιτικές ισόρροπης ανάπτυξης, κυρίως όμως σε πολιτικές με σχέδιο και στόχο. Θα έλεγα σκωπτικά ότι ο Νομός γέρνει επικίνδυνα προς τα νότια και για αυτό γερνάει, και απαιτεί άμεσα μια μετακίνηση του κέντρου βάρους.

                       Είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η γεωοικονομική θέση της Αλεξανδρούπολης στο ευρύτερο χάρτη της περιοχής και τα πλεονεκτήματα εξ’ αυτής, τα οποία την καθιστούν ενεργειακό, εμπορικό, τουριστικό κέντρο αλλά και σκάλα – επίνειο της χερσονήσου του Αίμου, αν όχι και της Ανατολικής Ευρώπης. Ούτε μπορεί κανείς να σκεφθεί την Αλεξανδρούπολη χωρίς νοσοκομείο ή πανεπιστήμιο. Αυτά έχουν κατοχυρωθεί. Όπως έχει πλέον δρομολογηθεί και η ροή των πολιτών του Έβρου προς το νότιο άκρο του Νομού. Για πρόσκαιρη ή και μόνιμη διαμονή, η Αλεξανδρούπολη τείνει να μετατραπεί σε πρωτεύουσα χωρίς ενδοχώρα, δεδομένης και της ανυπαρξίας του κράτους και των υπηρεσιών στα ενδότερα.  Τείνει επίσης να μεταμορφωθεί σε μια αθηναϊκή καρικατούρα με όλα τα συμπαρομαρτούντα, που ήδη κάνουν έντονη την εμφάνισή τους.  Μέχρι και Λούτσα διαθέτει.

             Κι αν αυτός ο γιγαντισμός ως αποτέλεσμα μιας πολιτικής, κοινωνικής κύρια όμως αναπτυξιακής διεργασίας στην οποία όλος ο Νομός εκών άκων συμμετείχε και συνεχίζει να συμμετέχει, έχει φέρει στα όριά της αυτή την πόλη, κάνοντάς την από όμορφη άμορφη, αυτό μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία μιας νέας προσέγγισης, τόσο για την ίδια όσο και για τον υπόλοιπο Νομό. Αφετηρία, που ως προαπαιτούμενο πρέπει να έχει την αλληλεγγύη όλων των πόλεων και περιοχών του Νομού απέναντι στο πλέον αδύναμο τμήμα του. Να έχει ακόμα ως πυξίδα την ισόρροπη ανάπτυξη και όχι τη λογική «τα δικά μας δικά μας και δικά σας πάλι δικά μας».

             Η μεταφορά της έδρας του Νομού στο κέντρο, είτε συνεχίζει την ύπαρξή του ως διοικητική οντότητα είτε όχι, αν προχωρήσει η αλλαγή του διοικητικού χάρτη της χώρας, είναι επιβεβλημένη από κάθε άποψη. Έτσι κι αλλιώς κι εκεί που βρίσκεται ούτε διοικητήριο έχει, πολύ δε περισσότερο επιβαρύνει από κάθε άποψη την ευρισκόμενη σε κατάσταση εμφράγματος Αλεξανδρούπολη.

             Αν σε μια αναπτυξιακή προσέγγιση ενός τόπου η ιστορία, η παράδοση και η φύση αναφέρονται ως συγκριτικά πλεονεκτήματα, αυτά δεν αρκούν στην περίπτωσή μας, όπως η ίδια η ζωή απέδειξε, να σηκώσουν έναν τόπο από το αναπηρικό καροτσάκι. Η περιοχή του Σουφλίου, το γεωγραφικό κέντρο δεν μπορεί να επανέλθει, καθιστάμενο πολιτιστικό και οικονομικό όπως ήταν στο πρώτο ήμισυ του 20^ου αι.

             Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν. Η Αιτωλοακαρνανία την οποία μπορούμε να προσομοιάσουμε, αν φυσικά δεν έχει υποστεί νεοπλασία η λογική που ούτως ή άλλως είναι εκτοπισμένη, είναι ένα απ’ αυτά.

             Είμαι απόλυτα βέβαιος, γιατί τους γνωρίζω καλά, για τις αντιδράσεις όλων αυτών που δεν έκαναν τίποτε όλα τα προηγούμενα χρόνια σ’ αυτό το ευαίσθητο σημείο του Νομού. Θα επιχειρήσουν με μεγάλα λόγια και πάλι να απαξιώσουν την πρόταση χρησιμοποιώντας την προσφιλή τους τακτική, αυτή των χαρακτηρισμών. Θα κάνουν αναφορές σε διάφορα ιδεολογήματα περί κρατισμού ή του τέλους του κράτους, αυτοί που έχουν ταυτιστεί απόλυτα με το κράτος. Μπορεί να μιλήσουν και για τοπικισμό. Δεν πειράζει.

             Ελπίζω οι πολίτες αλλά και οι φορείς του βόρειου τμήματος του Νομού να αντιμετωπίσουν με άλλη διάθεση την πρόταση, εκφράζοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη τους σε μια περιοχή που καταρρέει. Η δυναμική που δημιουργείται σ’ αυτή την περίπτωση μπορεί να λειτουργήσει προωθητικά ώστε να αξιοποιηθούν και όλα εκείνα τα πλεονεκτήματα που ως προίκα μέσα σε ναφθαλίνη διαθέτει. Άλλωστε το Σουφλί μπορεί να αναδειχθεί και ως ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του μεταξιού.

 ^{1} Ευάγγελος Λεμπέσης: «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών στο σύγχρονο                                βίο»     Εκδόσεις: Σπηλιώτη

 * Πρώην Δήμαρχος Σουφλίου

 Σουφλί, Ιούνιος 2008                                 

 

“Το τρισυπόστατο θαύμα της Θρακικής Διώρυγας”

 

“ Ελληνικός ανάπλους στον Εύξεινο και Εθνική αναπτυξιακή    απογείωση, by pass της Τουρκίας, Βουλγαρικός κατάπλους στο Αιγαίο”

 

“Πρόκειται για το τρίτο και τελευταίο κείμενο της ομώνυμης τριλογίας. Στην οποία ως εισαγωγή μπήκε το προ δεκαεπτά και πλέον ετών δημοσιευμένο γραπτό με τον ίδιο τίτλο. Οι πιθανοί ενδοιασμοί, οι αμφισβητήσεις ή και οι απορρίψεις, αν όχι και χλεύες της ιδέας για τη Θρακική διώρυγα, λόγω σύγκρισης με άλλες γνωστές διώρυγες, όπως του Σουέζ ή του Παναμά, θα μπορούσαν να μην υπάρξουν, αν τα πρόσωπα που τα εκφράζουν όλα αυτά, πριν από την όποια ετυμηγορία, είχαν λάβει υπόψη και μια άλλη περίπτωση {Εικόνα Α΄,}. Ο λόγος για την όχι και τόσο γνωστή Ρωσική διώρυγα σύνδεσης του Belomorsk στη Λευκή θάλασσα, με την Αγία Πετρούπολη στη Βαλτική θάλασσα, μήκους 227 χιλιομέτρων, που κατασκευάστηκε ακόμη από το 1931, μάλιστα μόλις σε δύο χρόνια και με τεχνικά προβλήματα απείρως μεγαλύτερα, από τα σημερινά της Θράκης. Τόσο από την άποψη, ότι έχουν ήδη παρέλθει από τότε ενενήντα και πλέον χρόνια και ότι υφίστανται εντελώς διαφορετικά κλίματα, όσο και ότι πρόκειται για δύο πλήρως διαφορετικές γεωμορφολογίες, με τη Θρακική περισσότερο ευχερή, ως προς την εκσκαφή της γης. Ας μην επεκταθώ στην ηπιότατη κατά μήκος του Έβρου, ποτάμια κλίση. Απλά  να θυμίσω από τη μια, σύμφωνα με την αρχαία ρήση: “Δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω”, και από την άλλη με την, μετά από αιώνες, και εδώ και πολλούς αιώνες, “πίστη στις ιδέες που κινεί βουνά”.    

 

Γράφει ο Πασχάλης Χριστοδούλου*

 

Ίσως όταν ο συκοφαντημένος ως παραβάτης Ιουλιανός, είχε διατελέσει Καίσαρας στη Λουτετσία, το μετέπειτα Παρίσι, να μην γνώριζε καλά τα περί της πλοϊμότητας των Σηκουάνα και Μάρνη.

 

Άλλωστε σύμφωνα με την ιστορία του εξ αυτών πρώτου, το 855 μ. Χ. Βίκινγκς εισβάλουν στα ενδότερα, ανεβαίνουν το Σηκουάνα, λεηλατούν τη Νορμανδία και πολιορκούν το Παρίσι.   

 

Όταν όμως ο Ιουλιανός ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, ως Ρωμαίος αυτοκράτορας, αλλά Έλληνας, κατά τον Ισοκράτη, αφού μετείχε της ημετέρας παιδείας, όντας φίλος καθώς και συμφοιτητής των Μεγάλου Βασιλείου και Γρηγορίου στην Αθήνα, είδε και έμαθε περισσότερα για την πλοϊμότητα του Έβρου ποταμού, όπως και για τους Ρωμαίους εισβολείς, που μεταξύ των άλλων, ίδρυσαν ποτάμιους λιμένες, πολύ πριν από την έλευσή του.

                                 

Και ότι αν δεν είχε το σύντομο τραγικό τέλος, μπορούσε να κάνει περισσότερα αναπτυξιακά  έργα από τους εκ της Ρώμης ομοεθνείς. Πέραν δηλαδή της ήδη υπαρκτής τότε πλοϊμότητας από την Αίνο ως την Αδριανούπολη, και εκείθεν με μικρότερα πλοία έως τη Φιλιππούπολη, να σχεδίαζε  διώρυγα έως τον Πύργο. Να υπήρχε δηλαδή και μια δεύτερη επικοινωνία μεταξύ του Εύξεινου Πόντου και του Αιγαίου Πελάγους, πέραν των Στενών.

                      

Αντίθετα αυτό που συνέβη ήταν να φθίνει σταδιακά και αυτή ακόμη η πλοϊμότητα του Έβρου. Και μαζί, η μείωση της διακίνησης των προϊόντων. Με το τέλος να έρχεται, όταν κατασκευάστηκε επί Οθωμανών, η σιδηροδρομική γραμμή.

 

Με το μικρό αυτό πρόλογο, ήθελα να πω ότι η πρόταση για τη Θρακική Διώρυγα που έκανε ο Χρήστος  το 2007 και συνέχισε με δύο νέα κείμενα  {1, 2, 3,}, δεν έπεσε από τους ουρανούς.

 

Μακάρι να είχαμε δίπλα μας μια Ελβετία και να σκεφτόμασταν εκβαθύνσεις και πλοϊμότητες του ποταμού Έβρου, όπως έχει γίνει τόσο πολλές φορές στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, και να έμενε το τμήμα Αδριανούπολη - Μπουργκάς. Όμως η ιστορία της Θράκης επεφύλαξε τη χειρότερη και τραγικότερη εκδοχή.                

   

Λόγω Τουρκίας προέκυψε η ιδέα της Θρακικής Διώρυγας. Ούτε ετσιθελισμός ήταν ούτε και εγώ ανήκω στους αιθεροβάμονες. Εδώ πρόκειται για ένα δεύτερο Βόσπορο μετά των Δαρδανελίων της ξηράς.

 

Δεν αποκλείεται η έκφραση ενδιαφέροντος από τρίτα κράτη. Μεταξύ αυτών και από μεγάλα. Τόσο από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, όσο και από την ίδια την Ε. Ε., αρκεί το ζήτημα να τεθεί έξυπνα όσο και σοβαρά.

 

Μπορεί να έσπευσαν πολλοί να αντιτείνουν ότι μας λείπουν τα στοιχειώδη, σιδηρόδρομοι και δρόμοι, όμως άλλο αυτό, και άλλο μια μεγάλη και ακριβή ιδέα, όπως είναι η συγκεκριμένη.

 

 

Και γιατί η διώρυγα, πέραν των άλλων δώρων, που φέρνει επίσης μαζί της, είναι και ένα  τεράστιο οχυρωματικό έργο εθνικής άμυνας, ίσαμε χιλιάδες φράχτες του Έβρου.

 

Κατά τα άλλα, άλλο είναι η πρόταση για τη Θρακική Διώρυγα, και άλλο το τμήμα τάφρου,  που πήγε να γίνει σε επόμενο της πρώτης δημοσίευσης της ιδέας, χρόνο.   

 

Απλά υπάρχουν δυο μεγάλα προβλήματα που θα εκκρεμούν στο διηνεκές. Το περιβαλλοντικό και το αλμυρότατο κόστος.

 

Και όσον αφορά το πρώτο, Πανεπιστημιακά ιδρύματα από όλο τον πολιτισμένο κόσμο μπορούν να συνδράμουν στην προστασία, τόσο της σύμβασης Ramsar του Δέλτα, όσο και του Δάσους της Δαδιάς.

 

Όσο για το υψηλότατο κόστος, ας όψεται η ανάγκη των καιρών. Μέχρι τότε η ιδέα αυτή ούτε να φάει θα θέλει ούτε να πιει. Και ας μπει στο ψυγείο. Πάντως αποτελεί λάθος να αποσιωπηθεί. Να υποστεί έκτρωση. Ο Ερντογάν που την έκλεψε, μάλλον ξέρει πολλά περισσότερα, από τον όποιο ημεδαπό επικριτή.    

 

Αποτελεί πάντως μεγάλη χαρά το ότι οι αποδοχές και ενασχολήσεις αναγνωστών του internet και στις δύο προηγούμενες δημοσιεύσεις των κειμένων για τη Θρακική διώρυγα , στο “evros news”  ανήλθαν στις 2900 και 2900 αντίστοιχα, που ήδη είναι 3300, ενώ οι απηχήσεις των δυο τους πλησιάζουν το εκατομμύριο {Βλέπετε Πίνακες Α΄, & Β΄,}.

 

 

 

 

 

 

 

                                                                   

 

 

 

Πίνακες Α΄, &  Β΄,

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

              

 

   

 

 

                                                              

                                                                                           

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κατά τα άλλα, πιστεύω ότι όταν οι Βούλγαροι πληροφορηθούν την πρόταση αυτή της Θρακικής Διώρυγας, θα την εκλάβουν, αν μη τι άλλο, σαν μεγάλο δώρο στην πραγμάτωση του από αιώνων γνωστού τους οράματος, για κάθοδο στο Αιγαίο.

 

Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό σχετίζεται με το ότι η Σόφια μπορεί να είναι πιο κοντά στη Θρακική Διώρυγα, γεωγραφικά ή πολιτικά, από την Αθήνα, όμως υπάρχει και μια άλλη ιστορική διάσταση της ίδιας ιδέας. Ότι ο θαλάσσιος αυτός ανάπλους στον Εύξεινο, θα αποτελέσει για τον Ελληνισμό παλιννόστηση. Η οποία για πρώτη φορά στην ιστορία, θα αποκατασταθεί εννοιολογικά.

___________

 

              

                                                            

                                           Εικόνα Α΄, πηγές: en.wikipedia.org, & sliderplayer.gr,                             

 

                                                         

 

*Πρώην Δήμαρχος Σουφλίου