"Πεδινή Θρακική Διώρυγα, ηλεκτροσιδηρόδρομος και αυτοκινητόδρομος, Burgas-Αλεξανδρούπολης"

 

Χρήστος Κηπουρός     Πασχάλης Χριστοδούλου

"Για να βρέχεται η Ελλάδα από τον Εύξεινο, και η Βουλγαρία από

το Αιγαίο ή πρέπει να ενωθούν ή να κάνουν τη Θρακική Διώρυγα"

                            

Πηγή: Αρχείο Συγγραφέων, Πεδινή Θρακική Διώρυγα, 

 

Η Θρακική Διώρυγα θα ενώνει το Αιγαίο με τον Εύξεινο. Η Εγνατία ενώνει τις δύο αυτές θάλασσες, με το Ιόνιο. Μπορεί το μήκος της να είναι πολλαπλάσιο, όμως γεωπολιτικά και γεωοικονομικά, η συγκεκριμένη Διώρυγα θα είναι παρασάγγας ανώτερη, από την Ιστορική οδό. Με βάση και τα λόγια του Περικλή, που τα γράφει ο Θουκυδίδης: "Μέγα το της θαλάσσης κράτος".

Μπορεί πολλοί από εμάς να ταυτιστήκαμε στον αγώνα αυτό, με εμπνευστές και πρωτεργάτες του, τους δυο αξέχαστους Θρακιώτες, το Μιχάλη και τον Ηλία, όμως αν ήταν σήμερα εδώ, θα ήταν μαζί μας στο νέο μεγάλο Βαλκανικό αγώνα. Αυτή τη φορά, στη θαλάσσια Εγνατία. Την ομώνυμη ένωση Αλεξανδρούπολης Μπουργκάς. 

Επιπλέον η Ελλάδα των πέντε, επί των Σεβρών θαλασσών, που τη διαδέχθηκε η Ελλαδα της Λοζάνης, μετά των τριών έστω θαλασσών, και που σήμερα της φέρονται σαν μια Ελλάδα άνευ θαλασσών, μετά την κατασκευή της Θρακικής Διώρυγας θα βρέχεται υπό τεσσάρων θαλασσών: Αιγαίο, Ιόνιο, Ανατολική Μεσόγειος, Εύξεινος.

Και πλάι της να είναι τα οδικά και ηλεκτροσιδηροδρομικά Δαρδανέλια, οι  κλάδοι δηλαδή της Εγνατίας, όπως έχουμε οραματισθεί και δραστηριοποιηθεί επί όλων αυτών, από τριακονταετίας.

Σε μια επόμενη στιγμή μπορεί να εξειδικευθεί όλο αυτό το συγκοινωνιακό θαύμα. Αν μη τι άλλο κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει το δικαίωμα στην έμπνευση νέων προτάσεων.

Η Ελλάδα κι η Βουλγαρία, λόγω της Ε.Ε. είναι ήδη ενωμένες.

Ας ενώσουν και τις δύο θάλασσες. Τον Εύξεινο με το Αιγαίο.

 

Ο τίτλος του κειμένου τα λέει όλα. Το μόνο που λείπει είναι ο αγωγός φυσικού αερίου. Αλλά αν "τα πάντα ρει", τότε μπορεί κάποια στιγμή, το τριπλό by pass της Τουρκικής καρδιάς, να γίνει τετραπλό. Στο "Θρακική Διώρυγα, δρόμος και σιδηρόδρομος", να προστεθεί το Φυσικό αέριο.

Κάθε τόσο Πρωθυπουργοί και Υπουργοί των διαφόρων Κυβερνήσεων, ανεξαρτήτως χρώματος, εξαγγέλλουν τη συγκοινωνιακή σύνδεση Μπουργκάς Αλεξανδρούπολης, και εκείθεν έως την Οδησσό.

Όμως ήταν ιδέα του Μιχάλη που έφερε τους Θρακιώτες με το τρένο που το λέγαν Ιάσωνα, αλλά επίσης και Βουλγάρους που ήρθαν στο Ορμένιο, σε μια ανεπανάληπτη συγκέντρωση στην πλατεία του χωριού, πριν από τριάντα περίπου χρόνια! Την άνοιξη του 1996!

Πάντως αυτός που μπορεί να δώσει την ιστορική συνέχεια στα λόγια του εμπνευστή των χερσαίων Δαρδανελίων, δεν είναι ούτε οι Κυβερνήσεις, ούτε οι Αντιπολιτεύσεις. Ούτε οι χθεσινές, ούτε οι σημερινές.

Ας δούμε τον εφοπλισμό. Τα μέλη του, μπορούν να συνδράμουν αποφασιστικά, τόσο στο δικό τους θαλάσσιο γήπεδο, στην πλωτή και πεδινή Θρακική Διώρυγα, όσο επίσης και στις συνδυασμένες μεταφορές. Οδικά, ηλεκτροσιδηροδρομικά και διά θαλάσσης.

Και μόνο τα χιλιάδες Ελληνόκτητα πλοία, το ένα τρίτο του παγκόσμιου εμπορικού στόλου Ελλαδιτών και Κυπρίων πλοιοκτητών, αρκεί για να εξασφαλισθεί το βιώσιμο της Διώρυγας.

Και πέραν αυτού, απέναντι στην ιστορία του εφοπλισμού, και στη γεωγραφία της χώρας, δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί ότι τις έπρεπε και μια διώρυγα σαν τη Θρακική.   

Μπορεί η μηκοτομή της Διώρυγας να χρειαστεί ειδική μελέτη, όμως από το υψόμετρο 11 m, της Αλεξανδρούπολης, έως τα 35m και 60m της Ορεστιάδας και του Ορμενίου, και από το υψόμετρο 196 m του Hascovo και τα 114 m του Yambol, έως το υψόμετρο 30 m, του Burgas, δεν πρέπει να είναι απαγορευτικά.

Επιπλέον, υπάρχει και η λύση της απολύτως πεδινής Διώρυγας, όπως φαίνεται στο πιο πάνω σκίτσο του χάρτη.

Μια, κατά τα άλλα, λωρίδα θάλασσας τρίχρωμη. Γαλάζια, όπως το βασικό χρώμα της, όσο επίσης και ασπρόμαυρη, μια και οι δυο θάλασσες που ενώνει είναι η Άσπρη, όπως λέγεται το Αιγαίο, και η Μαύρη, όπως είναι το όνομα του Εύξεινου.

Ανέκαθεν μας ενέπνεε η γεωπολιτική και η γεωηθική του Θρακικού χώρου, όπως και οι γεωοικονομικές του σχέσεις.

Αυτά λοιπόν είδαμε ότι απογειώνονται με τη Θρακική Διώρυγα. Ότι από τρέχουσες μικρές αξίες, οι Θρακικές γαίες, πρόκειται να αποκτήσουν τεράστιες υπεραξίες.

Η εργασία του πρώτου εξ ημών, σε ένα αρχείο PDF, στο τέλος του σημερινού γραπτού, περιλαμβάνει δύο συγκριτικές διερευνήσεις. Τόσο με τη Ρωσική Διώρυγα Λευκής Θάλασσας-Βαλτικής, που λειτουργεί εδώ και έναν περίπου αιώνα, με 4.000 περίπου διελεύσεις ετησίως, όσο και με την υπό κατασκευή, αν όχι αποπεράτωση, Διώρυγα της Κωνσταντινούπολης, για την οποία προβλέπονται περί τις 60.000 διελεύσεις. Μακράν περισσότερες, από οποιαδήποτε άλλη διώρυγα στον πλανήτη!

Μια σοβαρή πάντως συγκριτική μελέτη της Θρακικής Διώρυγας, αβίαστα καταλήγει στο ότι τόσο η ρηχή Ρωσική, όσο και η μαξιμαλιστική Τουρκική, πρόκειται να είναι αντιμετωπίσιμες, από τα προσόντα και προτερήματα της Θρακικής {βλ. PDF}.  

Κατά τα άλλα, η πεδινότητα της προτεινόμενης Διώρυγας, διευκολύνει σε υπερθετικό βαθμό την κατασκευή της ηλεκτροσιδηροδρομικής σύνδεσης των δύο Θρακικών πόλεων. Κυριολεκτικά "την προσφέρει στο πιάτο".

Η πολιτική διαφορά με την Εγνατία είναι ότι τότε υπήρχε μια στοιχειώδης στήριξη των περιφερειακών θεμάτων, όπως η ιστορική οδός. Όμως στις τέσσερεις δεκαετίες που ακολούθησαν, αν υπάρχει ένα ρεζουμέ, συμποσούται στο "Αυτή είναι η Αθήνα: "Τυφλή τά τ' ὦτα τόν τε νοῦν τά τ' ὄμματ εστί". Γεμάτη αποστροφές ως προς τις λέξεις του διπλανού ρητού, όσο και απέναντι στο οξυμένο περιφερειακό.

Γιατί το τρίπτυχο: "Τα δέντρα κάηκαν, τα ζώα θανατώθηκαν, οι άνθρωποι φεύγουν" δεν περιποιεί τιμή σε κανένα εκ των ταγών της Πρωτεύουσας. Μηδέ εξαιρουμένων των Περιφερειακών και Τοπικών, αποκαλούμενων θεσμικών.

Τα μόνα επίκαιρα λόγια, ως προς αυτά, είναι του Θρακιώτη Κορνήλιου Καστοριάδη, σχετικά με τους κάτωθεν και τους άνωθεν.

Μόνο που εμείς οι Θρακιώτες είμαστε πολιτικά κάτωθεν και γεωγραφικά άνωθεν. Γεωπολιτικά όμως, είμαστε πολύ πιο άνωθεν. Και όταν θα ολοκληρωθεί η Διώρυγα, ακόμη περισσότερο πιο άνωθεν. Εκεί θα οδηγηθεί άλλωστε η ευρύτερη Ανάπτυξη της Κοινωνικής και Οικονομικής Ελλάδας. Και μεταξύ άλλων η Δημογραφική απογείωση. Το πρώτο θαύμα της Αγίας Θράκης.

Αν μαζί με αυτά, ληφθεί υπόψιν το Δέλτα του Έβρου, με τη βιοποικιλότητα και τη σπάνια χλωρίδα και πανίδα του, και εφόσον ληφθεί υπόψιν και ο φυσικός θαλάσσιος κόλπος του Μπουργκάς, τότε αμφότερα, αποτελούν αγνώστους της νέας εξίσωσης.

Ένα από τα πολλά ανελαστικά σημεία πάντως, είναι αυτό το οποίο αφορά στην προστασία της διεθνούς σύμβασης Ramsar, όσο και της  Ζώνης Ειδικής Προστασίας που έχει προταθεί ως τόπος κοινοτικού ενδιαφέροντος, στο δίκτυο "Νatura 2000".       

Όποια προστατευτικά μέτρα ληφθούν, εννοείται ότι θα υπάρξει απόλυτος σεβασμός, μετά της καθοριστικής συμβολής και σύμπραξης της εμπειρότατης, περί όλων αυτών, Οικολογικής Εταιρείας Έβρου. Αντίστοιχα και στο Μπουργκάς, όπου καλά θα κάνουν οι εκεί διοικούντες, να παραπέμψουν τα διυλιστήρια στην ξεχαστική.

Μόνο μην σπεύσουν κάποιοι ημεδαποί που από τη μια θα επικαλούνται τις διεθνείς συνθήκες με τη μοναδική στην Ευρώπη βιοποικιλότητα του Δέλτα, και από την άλλη θα αποτελούν σπόνσορες της εκ νέου συζήτησης, περί αγωγού πετρελαίου.

Εμείς είπαμε. Πετρελαιαγωγός Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης; Ή Αλεξανδρούπολης -Μπουργκάς; Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε. Ούτε από τον έναν, ούτε από τον άλλον.

 ___________________

Θ Ρ Α Κ Ι Κ Η     Δ Ι Ω Ρ Υ Γ Α , Eργασία του Χρήστου Κηπουρού, σε αρχείο PDF,

 

Η υιοθεσία της Μονής Σινά, από την Ευρωβουλή Πως να την κάνουμε, Κίνημα Ευρωπαίων Πολιτών

 Χρήστος Κηπουρός

 

 

Το κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του αξέχαστου φίλου Μιχάλη Χαραλαμπίδη, με τον οποίο συνυπήρξαμε επί μια δεκαετία μέλη στην Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ, ως μορφωτικό ρεύμα ιδεών, και με εμένα, ως τον μόνο εκπρόσωπο αυτών των ιδεών στη Βουλή. Εξ ων κι οι αλλεπάλληλες παραπομπές και διαγραφές, στη διάρκεια της επταετούς εκεί παρουσίας μου. Αυτό είναι το "κάτι" που κάναμε για την Τέταρτη Δημοκρατία {*}.

 

 

Η πρόταση αυτή της μεταφορικής υιοθεσίας, ως προς την νομική της φόρμουλα, στηρίζεται σε δυο επισκοπήσεις της πολύφερνης όσο και πολύξερης Τεχνητής Νοημοσύνης, που μεταφέρονται από τη μηχανή αναζήτησης google, στο σημερινό κείμενο, αυτολεξεί:

1. "Η μεταφορική υιοθεσία είναι μια πράξη βαθιάς αποδοχής, αφομοίωσης και ένταξης, όπου κάτι ξένο γίνεται αναπόσπαστο και αγαπητό κομμάτι της ζωής ενός ατόμου ή μιας κοινωνίας".

2. "Η «κοινωνία της Ε.Ε.» αφορά τα 447 εκατομμύρια άτομα που ζουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα οποία ως πολίτες της Ε.Ε. μοιράζονται κοινές αξίες, δικαιώματα και υποχρεώσεις κλπ.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Ίσως το πιο σημαντικό. Στο βαθμό που η εν λόγω Μονή αποτελεί αξία, πόσο μάλλον, που είναι και προαιώνια αξία, η πρόταση υιοθεσίας της, από την Ευρωβουλή, ταυτίζεται κυριολεκτικά, με την επιστροφή στις αρχές και αξίες που αποτέλεσαν τα θεμέλια των Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών.

Προς επίρρωση αυτού του τελευταίου, αλλά επίσης και της περιρρέουσας ιστορικής πραγματικότητας, ας επιτραπεί να αναπτύξω κάποιες επιπλέον σκέψεις και ιδέες:

Τρεις είναι οι Παρθενώνες του Ελληνισμού. Ο πρώτος είναι των Αθηνών και του Κλασσικού Ελληνισμού. Δεύτερος είναι η Αγία Σοφία του Ρωμαίικου Ελληνισμού και τρίτος, η Μονή Αγίας Αικατερίνης Σινά του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού, κληρονόμου του ομώνυμου Αλεξανδρινού.

Η ιστορική διαδρομή των δύο πρώτων, λόγω παραμορφώσεων και τραυματισμών ανίατων, είναι η χειρότερη, που θα μπορούσε να υπάρξει.

Τύχη αγαθή όμως που οι δυο Χριστιανικοί Παρθενώνες, σχεδόν συνομήλικοι, έγιναν από τον ίδιο άνθρωπο. Τον Ιουστινιανό της Ρωμανίας, όπως θα έπρεπε να λέγεται. Τηρούμενων δε των αναλογιών, θα μπορούσε να υπάρχει και  "Ο Χρυσούς Αιών της Ρωμανίας".

Και ναι μεν στο Ναό της του Θεού Σοφίας, καθώς και στο δίλημμα "Παρθενώνας ή βαρβαρότητα" κυριάρχησε η βαρβαρότητα, όμως ο επόμενος, ο Παρθενώνας της Ιεράς Μονής Σινά ήταν τυχερός, μέσα στη γεωπολιτική του ατυχία.

Γιατί διατήρησε μια ιδιαίτερα μεγάλη πλειοψηφία από την απροσμέτρητη αξία των περιεχομένων και φυλαττόμενων κειμηλίων, κωδίκων, αρχαίων χειρογράφων, βιβλίων, ψηφιδωτών και των αρχαιότερων εικόνων, με αριστουργήματα του 6ου και του 7ου αιώνα.

Αν και κλεφθείς και λεηλατηθείς, αρκετές φορές, με προτίμηση τους Σιναϊτικούς κώδικες και με άρπαγες Ρώσους, Γερμανούς και Άγγλους, καθώς και Ιθαγενείς για άλλα πολύτιμα αντικείμενα, εν τούτοις, συνεχίζει να παραμένει συγκρίσιμος με τη βιβλιοθήκη του Βατικανού.  

Μόνο που με δεδομένους τους δύο προηγούμενους Παρθενώνες, αλλά και τα όσα πάνδεινα υπέστησαν, το δίλημμα για την Ιερά Μονή Σινά, το "Παρθενώνας ή Βαρβαρότητα", παραμένει ενεργό, όσο όμως και αναπάντητο.

Εξυπακούεται ότι εφόσον καταστεί δυνατή η υιοθεσία της Μονής Σινά από την Ευρωβουλή, η εδρεύουσα στο Παρίσι ελλογιμώτατη UNESCO, από πολύ πιο ισχυρή θέση, θα υποδείξει τη διατήρηση της ενότητας της νομολογίας, στον "Άρειο Πάγο" της Αιγύπτου. Της οποίας η δικαιοσύνη αλλιώς έπραξε το 2002 και διαφορετικά πράττει το 2025. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί: Ακύρωση της απόφασης του Εφετείου και αναπομπή. Και επόμενα δικαίωση της προσφυγής της Μονής.

Όμως παρόλη αυτή την εκδοχή, ο γάιδαρος της υπόθεσης δεν είναι δεμένος. Ούτε το Ακυρωτικό θέλει πολύ να γίνει Επικυρωτικό. Οι δε ηττημένοι από άρπαγες, άπραγοι Έλληνες, διχονοίας ένεκεν, να σφάζονται τότε μεταξύ τους, ολοφυρόμενοι.

Πέραν όμως αυτών υπάρχει το μεγάλο S.O.S. Αν παρελπίδα το Ακυρωτικό ακυρώσει την προσφυγή της Μονής, τότε η Αίγυπτος πατώντας επάνω στα υπεξαιρεθέντα εδάφη, θα επικαλεστεί και το γελοίο εκείνο νομικό τρικ: "Τα υπερκείμενα τοις υποκειμένοις". Και επόμενα το Αιγυπτιακό κράτος, πέραν του εδάφους, να κερδίζει και τα επ΄αυτού κτίσματα καθώς και κάθε είδους υπαρκτά κειμήλια, με παράλληλη "ήπια σταδιακή εκδίωξη" των εναπομεινάντων Μοναχών.

Με την απευκταία σήμερα Μουσειοποίηση, να φαντάζει, και αυτή ακόμη, ως ευχή. Και με την Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης Σινά, τότε, να περιορίζεται να θυμίζει ως προς το όνομα Παρθενώνας, μόνο την 18χρονη Παρθένο Μεγαλομάρτυρα Αγία.

Το ερώτημα είναι τι θα απαντήσει η Πολιτική Ελλάδα, για το πως και το τι δεν έκανε καλά, όταν επί των ημερών της, μετράει ημέρες το ιδιοκτησιακό καθεστώς  της πολιτισμικής αυτής οντότητας της Μονής, παρόλη την αδειάλειπτη κυριότητά της, επι δεκαπέντε και πλέον συναπτούς αιώνες.

Μια απάντηση μόνο υπάρχει. Η  Ελλαδική Αθηναϊκή ειλικρινής Συγγνώμη.

Όμως ίσως δεν είναι ακόμη πολύ αργά. Αν υπάρχει λύση οφείλει να αναζητηθεί στην πιο σπουδαία τέχνη, όπως έλεγε ο συμπατριώτης Δημόκριτος, την Πολιτική.

Και προτού αρχίσουν οι μαζικές, πλην όμως, απεγνωσμένες προσφυγές σε διεθνή δικαιοδοτικά όργανα, η πρόταση υιοθεσίας μετά διεθνοποιήσεως, αυτό πάει να προλάβει. Να κάνει "κάτι" διαμέσου της Πολιτικής. Πολιτική και πάλι Πολιτική.

       Υστερόγραφο

Υπάρχει όμως κι άλλο ένα "κάτι", γραμμένο όντως εκ των υστέρων.

Η προαιώνια αξία "Μονή Σινά" είναι συνώνυμη με την μακροβιότητα. Ποτέ δεν πρόκειται να βγει η ψυχή της. Είναι σαν την Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει. Η Μονή επέζησε και όταν δεν υπήρχε Πολιτική, θα πουν όσοι δεν συμφωνούν με τη διεκτραγώδηση της πραγματικότητας που βιώνει, ούτε με το αν είναι σε θέση να προσφέρει αυτό το "κάτι" η Πολιτική.

Εγώ πάλι λέω ότι, όταν κινδύνευε, πάντα υπήρχε ένα "κάτι". Μια στήριξη στις δικές της δυνάμεις ή μια έξωθεν προστασία. Και αυτά προϊόντα Πολιτικής ήσαν. Από τα Ιουστινιάνεια τείχη και τον αχτιναμέ του Μωάμεθ έως τον Πάπα Λέοντα τον δέκατο, και από τον Ναπολέοντα έως τον Κωστάντιο και τον Βαρθολομαίο. Και η διεθνοποίηση, λόγω της πρότασης για την υιοθεσία της Μονής, από την Ευρωβουλή, αξίζει"κάτι". Ίσως ίσαμε το κλειδί της μακροημέρευσης, αν όχι της μακροαιώνευσης.

Αν υπήρχε αυτό το "κάτι" στην Πολιτική Ελλάδα, τουτέστιν μια καλή Κυβέρνηση ή μια αντίστοιχη Αντιπολίτευση, δεν θα χρειαζόταν καμιά διανοητική επεξεργασία, ούτε και το "Πως μπορεί να Κυβερνά κανείς, χωρίς να είναι στην Κυβέρνηση" .

Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι ένα ακόμη "κάτι". Να κάνουμε την Ιερά Μονή Σινά, Κίνημα. Κίνημα Ευρωπαίων Πολιτών. Όχι μόνο για τη στήριξη της προς την Ευρωβουλή, πρότασης υιοθεσίας, αλλά και το Στρασβούργο μετά των Βρυξελλών να ξαναβρούν τον απολωλότα αξιακό και ηθικό τους εαυτό. Και η ίδια η Ε.Ε. να μπορέσει να πει ότι και αυτή έκανε "κάτι"!

_____________

* Χρήστος Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, 36η έκδοση, ηλεκτρονική, Θράκη 2005,  kepouroschristos51@gmail.com