Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού
Πριν από χρόνια ένας πρωθυπουργός που σήμερα δεν τον θυμάται καν ο θυρωρός της πολυκατοικίας του, εκλογικεύοντας με μια υπερδοσολογία της κυνικής οπτικής του όσα έβλεπαν τότε το φως, είχε εκστομίσει τη γνωστή φράση «Αυτή είναι η Ελλάδα». Πρόσφατα στη Βουλή, ο αντικαταστάτης του, ο οποίος κατά τα άλλα αρέσκεται να αναπαραγάγει έναν Παπανδρεϊστικο ρητορισμό, αντέστρεψε τη ρήση του προκατόχου του λέγοντας «Δεν είναι αυτή η Ελλάδα».
Αν όμως η αναζήτηση για το τι είναι ή τι δεν είναι κινηθεί στη σφαίρα της ιστορίας, της λογικής και επόμενα της ηθικής, τότε εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι «Δεν είναι Ελλάδα αυτή». Προσθέτω δε ότι αν είναι κάτι είναι ένα σίχαμα. Πιο συγκεκριμένα, το σίχαμα των Αθηνών. Ένα σίχαμα τηλεοπτικό, εκδοτικό, διανοητικό, καλλιτεχνικό -με εξαίρεση έναν Λαζόπουλο, και αυτόν βέβαια όχι πάντα- ηθικό και κυρίως Πολιτικό. Αποδείξεις πολλές. Κυρίως δε για το τελευταίο, αυτό που συνεχίζει να αποκαλείται πολιτική σφαίρα, που όμως από πολλών ετών, αν όχι δεκαετιών, δεν έχει καμία σχέση με την Πολιτική. Επόμενα και με τη μητέρα της τελευταίας, την Ελλάδα.
Γιατί δεν μπορεί να έχει σχέση με την Πολιτική ούτε μπορεί να είναι Ελλάδα μια χώρα σαν αυτή εδώ. Η οποία επιπλέον είναι ορφανή κι από πατέρα. Και δεν μιλώ για κάποιο ενδημούντα ή και αποδημήσαντα πατέρα του έθνους εκ των τριακοσίων ή των τριάκοντα τηλεοπτικών τυραννίσκων αλλά για τον κατά το συμπατριώτη μου Ορφέα, πατέρα όλων. Το χρόνο. Ο οποίος ναι μεν πολύ εύκολα, με την εναλλαγή του πρώτου γράμματος, γίνεται ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του, όμως και εκείνα δεν είναι άμοιρα ευθυνών. Είτε είναι πολιτικά πρόσωπα είτε πολιτικοί χώροι είτε ακόμη και εθνικός χώρος.
Και σε ότι αφορά τα εξ αυτών δύο πρώτα που ανέχονται αν δεν συμμετέχουν ή ακόμη και δεν πρωταγωνιστούν, ναι μεν όπως έστρωσαν έτσι και θα κοιμηθούν, και ποσώς θα ενδιέφερε η εν συνεχεία τύχη τους αν δεν ήταν συνδεδεμένη με τη δική μας, όμως δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο με το τελευταίο. Τον Εθνικό Χώρο. Το πρωτότοκο αυτό παιδί που ο Χρόνος-Κρόνος, συνεπικουρούμενος από τους από αιώνων βουλιμικούς μας γείτονες καθώς και άλλους υπερπόντιους φίλους, και βέβαια το χρόνιο σίχαμα των Αθηνών, ετοιμάζεται όχι απλά να το φάει αλλά στην κυριολεξία να το καταπιεί.
Μιλώ φυσικά για την Κύπρο. Κυρίως όμως μιλώ για τη σιγή των εδώ προσώπων και χώρων που όλο το τελευταίο διάστημα ανέχονται αν δεν σεκοντάρουν μια ατζέντα γεμάτη από παρεμπίπτοντα ζητήματα που όχι τυχαία, μεταξύ άλλων, ανατρέπουν την ιεράρχηση κάθε λογικής και πολιτικής. Μιλώ για τη γνωστή μονοκαλλιέργεια των τελευταίων μηνών. Το πρώτο σίχαμα. Μιλώ επίσης για την τηλεοπτική Αθηναϊκή μούγγα για τη Μεγαλόνησο των επικείμενων Προεδρικών εκλογών και τη συλλογική αυτολογοκρισία της πολιτικής Ελλάδας. Μιλώ ακόμη για το Χρόνο που επιλέχθηκε να γίνει το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία. Τις είκοσι ημέρες πριν από τις εκλογές στην Κύπρο. Ένα Χρόνο που είναι θέμα Χρόνου να γίνει Κρόνος.
Μιλώ επίσης για την καρικατούρα η οποία συνεχίζει να βαυκαλίζεται ότι συνιστά τη Δημοκρατική Παράταξη στη χώρα. Από μεν τη μια έχοντας λερωμένη σε δέκα μεριές τη φωλιά της, λόγω Αναννισμού και άλλων πολλών, περιορίσθηκε στο να εκφράσει τις επιφυλάξεις της για το πρωθυπουργικό ταξίδι. Από δε την άλλη, με τη στάση της, μεταβίβασε την κύρια πολιτική της πρωτοβουλία αναθέτοντας εξ αντικειμένου την αντιπολίτευση σε μαϊμού πατριωτικό χώρο που κινούμενος σε μια προδιαγεγραμμένη τροχιά κατασυκοφάντησης και παραχάραξης των πατριωτικών ιδεών, έπαιξε και παίζει ρόλους άλλοθι καθώς και ρογοσυλλέκτη ενώ από την άλλη περιθωριοποιεί αν δεν θρυμματίζει ένα μεγάλο όσο και γεμάτο με αγωνιστικές και ιστορικές περγαμηνές πατριωτικό και Δημοκρατικό κίνημα.
Εγώ πάντως δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι συνεχίζει να υπάρχει λύση. Η Ευρώπη άλλωστε δεν είναι μακριά. Ούτε και η Ελληνική ιστορία. Τα περί Τέταρτης Δημοκρατίας που έχω γράψει όλα αυτά τα χρόνια και είναι διάσπαρτα στο διαδίκτυο, όχι μόνο επιβεβαιώνονται από τις εξελίξεις αλλά και όσα συμβαίνουν στη χώρα μας αποτελούν μια ακόμη αιτία για το πέρασμα στη εν λόγω Δημοκρατία. Μπορεί μέχρι τώρα να το έχουν πιάσει αυτό μόνον οι ευαίσθητες κεραίες διάφορων bloggers, που τους ευχαριστώ πολύ, δεν μπορώ όμως να πω το ίδιο για παλιούς μου συντρόφους που το εκλαμβάνουν ως προϊόν προς μεταπώληση και για αυτό το πλασάρουν ως δικό τους στην τηλεοπτική αγορά. Και που αν ανακαλέσω στη μνήμη και πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, τότε θα είμαι αναγκασμένος να μιλήσω και για μαϊμού Δημοκρατικό χώρο.
Ο οποίος όσο πιο γρήγορα αυτοδιαλυθεί αλλά και επανιδρυθεί από άφθαρτα πολιτικά πρόσωπα -εννοείται, όχι από γραφειοκρατικούς ή άλλους κλώνους- τόσο πιο μεγάλη θα είναι η προσφορά του στην υπόθεση της Δημοκρατίας και της εξ αυτής Τέταρτης. Μια Δημοκρατία στην οποία ο Χρόνος διαμέσου της Συνταγματικής κατοχύρωσης των δύο το πολύ τετραετιών για τους Βουλευτές, θα μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση του κανόνα. Να μην γίνει δηλαδή Κρόνος. Μπορεί να γίνει πολλά άλλα καλύτερα και ωφέλιμα πράγματα.
Πριν από χρόνια ένας πρωθυπουργός που σήμερα δεν τον θυμάται καν ο θυρωρός της πολυκατοικίας του, εκλογικεύοντας με μια υπερδοσολογία της κυνικής οπτικής του όσα έβλεπαν τότε το φως, είχε εκστομίσει τη γνωστή φράση «Αυτή είναι η Ελλάδα». Πρόσφατα στη Βουλή, ο αντικαταστάτης του, ο οποίος κατά τα άλλα αρέσκεται να αναπαραγάγει έναν Παπανδρεϊστικο ρητορισμό, αντέστρεψε τη ρήση του προκατόχου του λέγοντας «Δεν είναι αυτή η Ελλάδα».
Αν όμως η αναζήτηση για το τι είναι ή τι δεν είναι κινηθεί στη σφαίρα της ιστορίας, της λογικής και επόμενα της ηθικής, τότε εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι «Δεν είναι Ελλάδα αυτή». Προσθέτω δε ότι αν είναι κάτι είναι ένα σίχαμα. Πιο συγκεκριμένα, το σίχαμα των Αθηνών. Ένα σίχαμα τηλεοπτικό, εκδοτικό, διανοητικό, καλλιτεχνικό -με εξαίρεση έναν Λαζόπουλο, και αυτόν βέβαια όχι πάντα- ηθικό και κυρίως Πολιτικό. Αποδείξεις πολλές. Κυρίως δε για το τελευταίο, αυτό που συνεχίζει να αποκαλείται πολιτική σφαίρα, που όμως από πολλών ετών, αν όχι δεκαετιών, δεν έχει καμία σχέση με την Πολιτική. Επόμενα και με τη μητέρα της τελευταίας, την Ελλάδα.
Γιατί δεν μπορεί να έχει σχέση με την Πολιτική ούτε μπορεί να είναι Ελλάδα μια χώρα σαν αυτή εδώ. Η οποία επιπλέον είναι ορφανή κι από πατέρα. Και δεν μιλώ για κάποιο ενδημούντα ή και αποδημήσαντα πατέρα του έθνους εκ των τριακοσίων ή των τριάκοντα τηλεοπτικών τυραννίσκων αλλά για τον κατά το συμπατριώτη μου Ορφέα, πατέρα όλων. Το χρόνο. Ο οποίος ναι μεν πολύ εύκολα, με την εναλλαγή του πρώτου γράμματος, γίνεται ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του, όμως και εκείνα δεν είναι άμοιρα ευθυνών. Είτε είναι πολιτικά πρόσωπα είτε πολιτικοί χώροι είτε ακόμη και εθνικός χώρος.
Και σε ότι αφορά τα εξ αυτών δύο πρώτα που ανέχονται αν δεν συμμετέχουν ή ακόμη και δεν πρωταγωνιστούν, ναι μεν όπως έστρωσαν έτσι και θα κοιμηθούν, και ποσώς θα ενδιέφερε η εν συνεχεία τύχη τους αν δεν ήταν συνδεδεμένη με τη δική μας, όμως δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο με το τελευταίο. Τον Εθνικό Χώρο. Το πρωτότοκο αυτό παιδί που ο Χρόνος-Κρόνος, συνεπικουρούμενος από τους από αιώνων βουλιμικούς μας γείτονες καθώς και άλλους υπερπόντιους φίλους, και βέβαια το χρόνιο σίχαμα των Αθηνών, ετοιμάζεται όχι απλά να το φάει αλλά στην κυριολεξία να το καταπιεί.
Μιλώ φυσικά για την Κύπρο. Κυρίως όμως μιλώ για τη σιγή των εδώ προσώπων και χώρων που όλο το τελευταίο διάστημα ανέχονται αν δεν σεκοντάρουν μια ατζέντα γεμάτη από παρεμπίπτοντα ζητήματα που όχι τυχαία, μεταξύ άλλων, ανατρέπουν την ιεράρχηση κάθε λογικής και πολιτικής. Μιλώ για τη γνωστή μονοκαλλιέργεια των τελευταίων μηνών. Το πρώτο σίχαμα. Μιλώ επίσης για την τηλεοπτική Αθηναϊκή μούγγα για τη Μεγαλόνησο των επικείμενων Προεδρικών εκλογών και τη συλλογική αυτολογοκρισία της πολιτικής Ελλάδας. Μιλώ ακόμη για το Χρόνο που επιλέχθηκε να γίνει το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία. Τις είκοσι ημέρες πριν από τις εκλογές στην Κύπρο. Ένα Χρόνο που είναι θέμα Χρόνου να γίνει Κρόνος.
Μιλώ επίσης για την καρικατούρα η οποία συνεχίζει να βαυκαλίζεται ότι συνιστά τη Δημοκρατική Παράταξη στη χώρα. Από μεν τη μια έχοντας λερωμένη σε δέκα μεριές τη φωλιά της, λόγω Αναννισμού και άλλων πολλών, περιορίσθηκε στο να εκφράσει τις επιφυλάξεις της για το πρωθυπουργικό ταξίδι. Από δε την άλλη, με τη στάση της, μεταβίβασε την κύρια πολιτική της πρωτοβουλία αναθέτοντας εξ αντικειμένου την αντιπολίτευση σε μαϊμού πατριωτικό χώρο που κινούμενος σε μια προδιαγεγραμμένη τροχιά κατασυκοφάντησης και παραχάραξης των πατριωτικών ιδεών, έπαιξε και παίζει ρόλους άλλοθι καθώς και ρογοσυλλέκτη ενώ από την άλλη περιθωριοποιεί αν δεν θρυμματίζει ένα μεγάλο όσο και γεμάτο με αγωνιστικές και ιστορικές περγαμηνές πατριωτικό και Δημοκρατικό κίνημα.
Εγώ πάντως δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι συνεχίζει να υπάρχει λύση. Η Ευρώπη άλλωστε δεν είναι μακριά. Ούτε και η Ελληνική ιστορία. Τα περί Τέταρτης Δημοκρατίας που έχω γράψει όλα αυτά τα χρόνια και είναι διάσπαρτα στο διαδίκτυο, όχι μόνο επιβεβαιώνονται από τις εξελίξεις αλλά και όσα συμβαίνουν στη χώρα μας αποτελούν μια ακόμη αιτία για το πέρασμα στη εν λόγω Δημοκρατία. Μπορεί μέχρι τώρα να το έχουν πιάσει αυτό μόνον οι ευαίσθητες κεραίες διάφορων bloggers, που τους ευχαριστώ πολύ, δεν μπορώ όμως να πω το ίδιο για παλιούς μου συντρόφους που το εκλαμβάνουν ως προϊόν προς μεταπώληση και για αυτό το πλασάρουν ως δικό τους στην τηλεοπτική αγορά. Και που αν ανακαλέσω στη μνήμη και πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, τότε θα είμαι αναγκασμένος να μιλήσω και για μαϊμού Δημοκρατικό χώρο.
Ο οποίος όσο πιο γρήγορα αυτοδιαλυθεί αλλά και επανιδρυθεί από άφθαρτα πολιτικά πρόσωπα -εννοείται, όχι από γραφειοκρατικούς ή άλλους κλώνους- τόσο πιο μεγάλη θα είναι η προσφορά του στην υπόθεση της Δημοκρατίας και της εξ αυτής Τέταρτης. Μια Δημοκρατία στην οποία ο Χρόνος διαμέσου της Συνταγματικής κατοχύρωσης των δύο το πολύ τετραετιών για τους Βουλευτές, θα μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση του κανόνα. Να μην γίνει δηλαδή Κρόνος. Μπορεί να γίνει πολλά άλλα καλύτερα και ωφέλιμα πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου