Του Πασχάλη Χριστοδούλου*
Τελικά παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες των εν Αθήναις υποστηρικτών προς τους ανά την υφήλιο και ανά τακτά χρονικά διαστήματα εισβολείς σε βάρος ιστορικών λαών, η επικύρωση του ιστορικού πράγματι όχι του Κυπριακού Ελληνισμού είναι πλέον μια τυπική και μόνο διαδικασία. Ούτε αναβολές πολύ δε περισσότερο ούτε παιχνίδια με τη φωτιά χρειάζονται. Άλλωστε σε δυο εβδομάδες αρχίζει η μετά την τριακονταετή ομηρία ζωή της Κύπρου. Η μετάβασή της προς στο νέο Ευρωπαϊκό της σπίτι.
Οφείλουμε όμως για την ιστορία και την αλήθεια να τονίσουμε ότι αυτοί που την είχαν βάλει στο μάτι αυτοί της έκαναν και μέρος να περάσει. Η υπόμνηση του Λυσία στον υπέρ αδυνάτου λόγο όπου ο κατηγορούμενος χρωστούσε χάρη στον κατήγορό του γιατί του έδωσε την ευκαιρία να μιλήσει νομίζω ότι έχει εφαρμογή στην προκείμενη περίπτωση. Έτσι και ο Πρόεδρος της Κύπρου είχε την ευκαιρία να μιλήσει και να διεκτραγωδήσει την υπόθεση της μαρτυρικής Μεγαλονήσου. Μόνο που από την τραγωδία πέρασε στο τραγούδι. Άγγιξε μ’ αυτό όλα τα μυαλά και τις καρδιές του Ελληνισμού. Όχι μόνο του Κυπριακού και του Ελλαδικού αλλά του Οικουμενικού.
Οι πολίτες έκαναν δική τους υπόθεση το όχι. Το επέβαλαν κατ’ αρχήν στο ΑΚΕΛ και συνεχίζουν με την επέκτασή του προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτό καταδεικνύει η στάση των μοτοσικλετιστών του Συναγερμού. Το ίδιο και δεκάδες άλλες περιπτώσεις.
Αντίθετα έχει να επιδείξει η πολιτική Ελλάδα. Το μόνο που θα μπορούσαν να πράξουν είναι να μην συγκαλέσουν το αυριανό συμβούλιο αρχηγών. Δεν χρειάζεται, ούτε έχει να προσφέρει τίποτε. Με κείμενό μου (1) ζήτησα να συγκληθεί πριν από τη Λουκέρνη. Να έχουν να πουν κάτι εκεί. Όχι τώρα. Δεν χρησιμεύει σε τίποτε αν δεν αποδειχθεί και ανωφελές. Το λέω αυτό μη τυχόν ζητήσουν καμιά αναβολή. Να χειραγωγήσουν δηλαδή αυτό που λείπει από την πολιτική Ελλάδα. Την περηφάνια και την αξιοπρέπεια του Κυπριακού λαού. Όπως άλλωστε και του αδελφού του Ελλαδικού λαού.
Για έναν επιπλέον λόγο δεν ωφελεί η σύγκληση του συμβουλίου. Ως γήπεδο δεν ενδείκνυται για μανούβρες. Το όχι δεν είναι τσόχα ώστε να αρχίσουν κάποιοι να πλειοδοτούν. Γ’ αυτά που είπε και έκανε ή που δεν είπε και δεν έκανε η πολιτική Ελλάδα του ναι, θα έλθει η στιγμή να δρέψει τους καρπούς των κόπων της. Τώρα τι καρπός θα είναι αυτός είναι άλλο θέμα. Μπορεί να είναι πικραμύγδαλο μπορεί και πικραντίο. Θα θυμίσει σε όσους το ξέχασαν ότι η μήτρα της πολιτικής γεωγραφίας της περιοχής είναι η Μεγαλόνησος. Αυτή που γέννησε την ανάγκη του δικαίου το οποίο ανέλαβαν να αποκαταστήσουν συγκεκριμένα ιστορικά πολιτικά μορφώματα στην Ελλάδα που σήμερα συντάσσονται με το άδικο.
Γι’ αυτό όσοι εξ’ αυτών ή και άλλοι που υιοθετούν την τουρκική εκδοχή, περί πολέμου και ήττας οφείλουν να γνωρίζουν ότι πλανώνται πλάνη οικτρά. Καταρχήν γιατί δεν υπήρξε πόλεμος. Υπήρξε εισβολή. Άρα δεν υπήρξε ήττα. Στις εισβολές υπάρχουν τραύματα, υπάρχουν θάνατοι, πρόσφυγες, αγνοούμενοι, κατεχόμενα, πλιάτσικο, ήττα όμως όχι. Στην ήττα υπάρχει καταρράκωση της ηθικής και της αξιοπρέπειας. Η Κύπρος όλα αυτά τα χρόνια κράτησε ψηλά το κεφάλι. Αυτό εξέπεμπε ο λόγος του Τάσσου όπως αυτό επίσης κατέδειξε και η τριακονταετία. Το αναπτυξιακό θαύμα και κυρίως το αναμενόμενο στη συνέχεια που ούτε καν το φαντάζονται στην Αθήνα.
Ας αφήσουν ήσυχη την Κύπρο και ας μην την κάνουν σαν τα μούτρα της δικής τους πόλης. Η λογική, στο χώρο και στη χώρα που γεννήθηκε, μας δείχνει το δρόμο. Τα πράγματα ας ακολουθήσουν το δρόμο τους. Όλοι αντιλαμβάνονται γιατί ο Γ.Γ. διατίθεται να συζητήσει την αναβολή. Σε τι αποβλέπει. Η Κύπρος με τα χτυποκάρδια που πέρασε καλά κάνει και φυσάει και το γιαούρτι.
Δεν συνειδητοποίησαν ότι η Μεγαλόνησος δείχνει το δρόμο της Ευρώπης αλλά και της αξιοπρέπειας. Επιμένουν να αλληθωρίζουν προς τα ανατολικά ενώ ήδη μπήκαμε σε άλλη εποχή. Ούτε παλαιοημερολογίτες να ήταν. Αναφέρομαι σ’ αυτό επειδή σήμερα ο μήνας έχει δεκατέσσερις κι αυτοί βρίσκονται στην πρωταπριλιά, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Η ουσία είναι ότι την επόμενη πρωτομηνιά, την πρωτομαγιά, ο ελληνισμός θα βρίσκεται με δυο ψήφους στη Γηραιά Ήπειρο. Η ίδια η Κύπρος μέσα στο γήπεδο και όχι με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο και μάλιστα στον εξωτερικό.
Η αμέριστη στήριξή μας προς τον Κυπριακό λαό πηγάζει από τις ιδέες μας. Δεν είμαστε on line με κανέναν άλλον. Ούτε με την Αθήνα ούτε φυσικά με άλλη πρωτεύουσα μακρινή ή και γειτονική. Νόμισαν, στην πρωτεύουσα, ότι η Κύπρος είναι κάτι σαν τη Θράκη. Να στείλουν απεσταλμένους να καθαρίσουν.
Τα ίδια αδελφικά αισθήματα έχουμε απέναντι προς τους Τουρκοκύπριους. Η στάση αυτή έχει να κάνει με τον ανθρωπισμό, την αλληλεγγύη και κυρίως με τη Δημοκρατία. Επί πλέον οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι τόσο κατέχοντες όσο κυρίως κατεχόμενοι. Είναι και προς το συμφέρον τους η είσοδος έστω και μιας τραυματισμένης Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η ισότιμη στήριξή τους στη συνέχεια αφού αυτό απορρέει από το αναπτυξιακό κοινοτικό κεκτημένο.
Τιμά το Κ.Κ.Ε. η καθαρή του στάση. Όσο για τους εξ’ αριστερών λοιπούς του ναι, καλά θα κάνουν να ανάψουν μια λαμπάδα υπέρ του Ιρακινού λαού. Καταρχήν για την ολική και απερίσπαστη απορρόφηση των Η.Π.Α. που δεν έχουν μάτια για τίποτε άλλο, επομένως και για την Κύπρο. Ίσως ειδικά γι’ αυτό τις τελευταίες μέρες τρεκλίζουν. Αν το κάνουν, να δεηθούν δηλαδή υπέρ της αντίστασης και του αγώνα των Ιρακινών, πιθανόν να θυμηθούν ποιος έκανε την εκεί εισβολή και αν έχει καμιά σχέση με τον υποβολέα του Γ.Γ. στην Κύπρο.
Αυτό που σήμερα οφείλει να πράξει η πολιτική Ελλάδα είναι να επικυρώσει το όχι. Σχετική πρόταση φίλου μου εκτός από ενδιαφέρουσα είναι και απολύτως εφικτή. Να συγκληθεί η Βουλή των Ελλήνων μεταξύ 26 και 30 Απριλίου 2004 και να επικυρώσει την ετυμηγορία των Κυπρίων. Το πάνδημο όχι τους. Άλλωστε και οι θιασώτες του ναι, δήλωσαν σεβασμό και στήριξη της βούλησης του Κυπριακού λαού. Πόσο μάλλον εκείνοι που κινούνται μεταξύ του ναι και του όχι και περισσότερο ακόμη οι του καθαρού όχι.
Η στάση αυτή μπορεί να αποτελέσει το έμπρακτο mea culpa τόσο των απελθόντων όσο των επελθόντων στην Ελληνική κυβέρνηση. Ένα ομόφωνο ναι σε ένα όχι. Είναι η ελάχιστη οφειλόμενη θεσμική τιμή από μέρους της μητέρας πατρίδας, σε μια συμβολική ημέρα η οποία θα προστεθεί ούτως ή άλλως στις δέλτους της νεοελληνικής ιστορίας. Πέραν όλων των άλλων πολλά δώρα -ένα από αυτά είναι η ψυχική και ηθική επανένωση- έχει να προσφέρει στον Ελληνισμό, η σημαδιακή αυτή μέρα. Η 24η Απριλίου 2004.
Τελικά παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες των εν Αθήναις υποστηρικτών προς τους ανά την υφήλιο και ανά τακτά χρονικά διαστήματα εισβολείς σε βάρος ιστορικών λαών, η επικύρωση του ιστορικού πράγματι όχι του Κυπριακού Ελληνισμού είναι πλέον μια τυπική και μόνο διαδικασία. Ούτε αναβολές πολύ δε περισσότερο ούτε παιχνίδια με τη φωτιά χρειάζονται. Άλλωστε σε δυο εβδομάδες αρχίζει η μετά την τριακονταετή ομηρία ζωή της Κύπρου. Η μετάβασή της προς στο νέο Ευρωπαϊκό της σπίτι.
Οφείλουμε όμως για την ιστορία και την αλήθεια να τονίσουμε ότι αυτοί που την είχαν βάλει στο μάτι αυτοί της έκαναν και μέρος να περάσει. Η υπόμνηση του Λυσία στον υπέρ αδυνάτου λόγο όπου ο κατηγορούμενος χρωστούσε χάρη στον κατήγορό του γιατί του έδωσε την ευκαιρία να μιλήσει νομίζω ότι έχει εφαρμογή στην προκείμενη περίπτωση. Έτσι και ο Πρόεδρος της Κύπρου είχε την ευκαιρία να μιλήσει και να διεκτραγωδήσει την υπόθεση της μαρτυρικής Μεγαλονήσου. Μόνο που από την τραγωδία πέρασε στο τραγούδι. Άγγιξε μ’ αυτό όλα τα μυαλά και τις καρδιές του Ελληνισμού. Όχι μόνο του Κυπριακού και του Ελλαδικού αλλά του Οικουμενικού.
Οι πολίτες έκαναν δική τους υπόθεση το όχι. Το επέβαλαν κατ’ αρχήν στο ΑΚΕΛ και συνεχίζουν με την επέκτασή του προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτό καταδεικνύει η στάση των μοτοσικλετιστών του Συναγερμού. Το ίδιο και δεκάδες άλλες περιπτώσεις.
Αντίθετα έχει να επιδείξει η πολιτική Ελλάδα. Το μόνο που θα μπορούσαν να πράξουν είναι να μην συγκαλέσουν το αυριανό συμβούλιο αρχηγών. Δεν χρειάζεται, ούτε έχει να προσφέρει τίποτε. Με κείμενό μου (1) ζήτησα να συγκληθεί πριν από τη Λουκέρνη. Να έχουν να πουν κάτι εκεί. Όχι τώρα. Δεν χρησιμεύει σε τίποτε αν δεν αποδειχθεί και ανωφελές. Το λέω αυτό μη τυχόν ζητήσουν καμιά αναβολή. Να χειραγωγήσουν δηλαδή αυτό που λείπει από την πολιτική Ελλάδα. Την περηφάνια και την αξιοπρέπεια του Κυπριακού λαού. Όπως άλλωστε και του αδελφού του Ελλαδικού λαού.
Για έναν επιπλέον λόγο δεν ωφελεί η σύγκληση του συμβουλίου. Ως γήπεδο δεν ενδείκνυται για μανούβρες. Το όχι δεν είναι τσόχα ώστε να αρχίσουν κάποιοι να πλειοδοτούν. Γ’ αυτά που είπε και έκανε ή που δεν είπε και δεν έκανε η πολιτική Ελλάδα του ναι, θα έλθει η στιγμή να δρέψει τους καρπούς των κόπων της. Τώρα τι καρπός θα είναι αυτός είναι άλλο θέμα. Μπορεί να είναι πικραμύγδαλο μπορεί και πικραντίο. Θα θυμίσει σε όσους το ξέχασαν ότι η μήτρα της πολιτικής γεωγραφίας της περιοχής είναι η Μεγαλόνησος. Αυτή που γέννησε την ανάγκη του δικαίου το οποίο ανέλαβαν να αποκαταστήσουν συγκεκριμένα ιστορικά πολιτικά μορφώματα στην Ελλάδα που σήμερα συντάσσονται με το άδικο.
Γι’ αυτό όσοι εξ’ αυτών ή και άλλοι που υιοθετούν την τουρκική εκδοχή, περί πολέμου και ήττας οφείλουν να γνωρίζουν ότι πλανώνται πλάνη οικτρά. Καταρχήν γιατί δεν υπήρξε πόλεμος. Υπήρξε εισβολή. Άρα δεν υπήρξε ήττα. Στις εισβολές υπάρχουν τραύματα, υπάρχουν θάνατοι, πρόσφυγες, αγνοούμενοι, κατεχόμενα, πλιάτσικο, ήττα όμως όχι. Στην ήττα υπάρχει καταρράκωση της ηθικής και της αξιοπρέπειας. Η Κύπρος όλα αυτά τα χρόνια κράτησε ψηλά το κεφάλι. Αυτό εξέπεμπε ο λόγος του Τάσσου όπως αυτό επίσης κατέδειξε και η τριακονταετία. Το αναπτυξιακό θαύμα και κυρίως το αναμενόμενο στη συνέχεια που ούτε καν το φαντάζονται στην Αθήνα.
Ας αφήσουν ήσυχη την Κύπρο και ας μην την κάνουν σαν τα μούτρα της δικής τους πόλης. Η λογική, στο χώρο και στη χώρα που γεννήθηκε, μας δείχνει το δρόμο. Τα πράγματα ας ακολουθήσουν το δρόμο τους. Όλοι αντιλαμβάνονται γιατί ο Γ.Γ. διατίθεται να συζητήσει την αναβολή. Σε τι αποβλέπει. Η Κύπρος με τα χτυποκάρδια που πέρασε καλά κάνει και φυσάει και το γιαούρτι.
Δεν συνειδητοποίησαν ότι η Μεγαλόνησος δείχνει το δρόμο της Ευρώπης αλλά και της αξιοπρέπειας. Επιμένουν να αλληθωρίζουν προς τα ανατολικά ενώ ήδη μπήκαμε σε άλλη εποχή. Ούτε παλαιοημερολογίτες να ήταν. Αναφέρομαι σ’ αυτό επειδή σήμερα ο μήνας έχει δεκατέσσερις κι αυτοί βρίσκονται στην πρωταπριλιά, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Η ουσία είναι ότι την επόμενη πρωτομηνιά, την πρωτομαγιά, ο ελληνισμός θα βρίσκεται με δυο ψήφους στη Γηραιά Ήπειρο. Η ίδια η Κύπρος μέσα στο γήπεδο και όχι με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο και μάλιστα στον εξωτερικό.
Η αμέριστη στήριξή μας προς τον Κυπριακό λαό πηγάζει από τις ιδέες μας. Δεν είμαστε on line με κανέναν άλλον. Ούτε με την Αθήνα ούτε φυσικά με άλλη πρωτεύουσα μακρινή ή και γειτονική. Νόμισαν, στην πρωτεύουσα, ότι η Κύπρος είναι κάτι σαν τη Θράκη. Να στείλουν απεσταλμένους να καθαρίσουν.
Τα ίδια αδελφικά αισθήματα έχουμε απέναντι προς τους Τουρκοκύπριους. Η στάση αυτή έχει να κάνει με τον ανθρωπισμό, την αλληλεγγύη και κυρίως με τη Δημοκρατία. Επί πλέον οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι τόσο κατέχοντες όσο κυρίως κατεχόμενοι. Είναι και προς το συμφέρον τους η είσοδος έστω και μιας τραυματισμένης Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η ισότιμη στήριξή τους στη συνέχεια αφού αυτό απορρέει από το αναπτυξιακό κοινοτικό κεκτημένο.
Τιμά το Κ.Κ.Ε. η καθαρή του στάση. Όσο για τους εξ’ αριστερών λοιπούς του ναι, καλά θα κάνουν να ανάψουν μια λαμπάδα υπέρ του Ιρακινού λαού. Καταρχήν για την ολική και απερίσπαστη απορρόφηση των Η.Π.Α. που δεν έχουν μάτια για τίποτε άλλο, επομένως και για την Κύπρο. Ίσως ειδικά γι’ αυτό τις τελευταίες μέρες τρεκλίζουν. Αν το κάνουν, να δεηθούν δηλαδή υπέρ της αντίστασης και του αγώνα των Ιρακινών, πιθανόν να θυμηθούν ποιος έκανε την εκεί εισβολή και αν έχει καμιά σχέση με τον υποβολέα του Γ.Γ. στην Κύπρο.
Αυτό που σήμερα οφείλει να πράξει η πολιτική Ελλάδα είναι να επικυρώσει το όχι. Σχετική πρόταση φίλου μου εκτός από ενδιαφέρουσα είναι και απολύτως εφικτή. Να συγκληθεί η Βουλή των Ελλήνων μεταξύ 26 και 30 Απριλίου 2004 και να επικυρώσει την ετυμηγορία των Κυπρίων. Το πάνδημο όχι τους. Άλλωστε και οι θιασώτες του ναι, δήλωσαν σεβασμό και στήριξη της βούλησης του Κυπριακού λαού. Πόσο μάλλον εκείνοι που κινούνται μεταξύ του ναι και του όχι και περισσότερο ακόμη οι του καθαρού όχι.
Η στάση αυτή μπορεί να αποτελέσει το έμπρακτο mea culpa τόσο των απελθόντων όσο των επελθόντων στην Ελληνική κυβέρνηση. Ένα ομόφωνο ναι σε ένα όχι. Είναι η ελάχιστη οφειλόμενη θεσμική τιμή από μέρους της μητέρας πατρίδας, σε μια συμβολική ημέρα η οποία θα προστεθεί ούτως ή άλλως στις δέλτους της νεοελληνικής ιστορίας. Πέραν όλων των άλλων πολλά δώρα -ένα από αυτά είναι η ψυχική και ηθική επανένωση- έχει να προσφέρει στον Ελληνισμό, η σημαδιακή αυτή μέρα. Η 24η Απριλίου 2004.
(1).ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΡΧΗΓΩΝ ΤΩΡΑ. 28-3-2004 Δημοσιεύεται σε περιφερειακά φύλλα κα πλειάδα κόμβων.
(Βλέπε μηχανές αναζήτησης)
*Ο Πασχάλης Χριστοδούλου ήταν υποψήφιος Νομάρχης Έβρου στις εκλογές του 2002.
Σουφλί 14 Απριλίου 2004 pashalsf@otenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου