Αφιερώνεται στην Ομογένεια των Ελλήνων των Η.Π.Α. και στην υπέρ του ΌΧΙ
ιστορική τους απόφαση. Έβαλε τα γυαλιά στην κάθε τύπου Αθήνα. Χίλιες φορές με
το Ελληνοαμερικανικό κόμμα παρά με το παλιό μου κόμμα του οποίου το ΝΑΙ,
-δυο μέρες πριν από τον επιτάφιο,- προσθέτει ακόμη έναν. Τον ηθικό, και πολιτικό
επιτάφιο της Δημοκρατικής παράταξης και με το Εκτελεστικό του Γραφείο σε
ρόλους Γραφείου Τελετών Καιρός είναι να αλλάξει όνομα. Αντί για ΠΑ.ΣΟ.Κ.
μπορεί να λέγεται ΑΝΑΝ, εξ ου και ΑΝΑΝέωση ή ΠΑΣΣΑΡΑΝ. Όνομα και πράγμα.
Ειδικά για τη στιγμή που επέλεξε ο επικεφαλής του, καλύτερα να πήγαινε σπίτι του.
Το μόνο που λυπάται κανείς είναι το ένα εκατομμύριο όμηρων του δήθεν συνεδρίου.
Καλή δύναμη στον Τάσο Παπαδόπουλο. Χρόνια πολλά. Καλή ανάσταση στο νησί.
Χ. Κ.
Του Χρήστου Κηπουρού {*}
Ποια συναισθήματα και ποια λογική. Με όσα εκτυλίσσονται στην ευρύτερη αυτή περιοχή του πλανήτη, είναι κανείς να τρελαίνεται. Δεν τα χωράει ο νους. Ενώ μια τραυματισμένη νεαρά πολιτεία και επίσης νήσος, αρίστευσε στις πανευρωπαϊκές εισαγωγικές εξετάσεις και συγκεκριμένα στη σχολή των ευρωπαϊκών Οικονομικών και Πολιτικών, και ενώ ετοίμαζε τις βαλίτσες για το μεγάλο της ταξίδι και ζέσταινε τις μηχανές, κάποιοι που δηλώνουν φίλοι, και δυστυχώς ανάμεσά τους και μια στενή εξ αίματος συγγενής της, πρώτου βαθμού, τη σταματούν. Μεθοδευμένα, επί δυο περίπου συναπτά έτη τώρα, την αποπλήττουν. Επιχειρούν με κάθε τύπου εκβιασμούς να της επιβάλλουν και προσβάλουν με νέα μόνιμη αναπηρία και ανίατη προβληματικότητα που τη βάφτισαν λειτουργικότητα, όταν από μακριά φαίνεται το επερχόμενο δια βίου σακάτεμα. Η χαριστική βολή. Η αποπληξία άμφω. Μια η κατ έκταση διζωνική αν όχι πιο πολλές, και μια η καθ ύψος, η διακυβέρνηση των δικαστών.
Που και να μην ήταν οικείοι της και φίλοι που διατείνονται ότι θέλουν το καλό της και τη λύση. Τι άλλο περισσότερο θα είχε να υποστεί, αφού με όλα όσα της έχουν ετοιμάσει -από παλιά όπως αποδεικνύεται- δεν πρόκειται να περπατήσει ποτέ πια στη ζωή της. Πόσο μάλλον να μπορέσει να ανοίξει τα φτερά, όπως φαντάζονταν και συνεχίζει να φαντάζεται. Και το χειρότερο, της ξεκαθαρίζουν ωμά και απερίφραστα ότι η ειδεχθής πράξη τους, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την όποια περαιτέρω συνέχεια. Έβαλαν και Έλληνες επιστήμονες και διατελέσαντες θεσμικούς της πολιτικής, να το καταστήσουν πιο σαφές, μετά απειλών, εν ψυχρώ. Ότι η ιστορία θα της φερθεί πολύ πιο σκληρά αν δεν συναινέσει. Εάν δηλαδή πει όχι στην επιβολή της τετραπληγίας. Πράγμα πρωτόγνωρο ακόμη και για την πιο πλούσια στον πλανήτη προέκταση κλασσικής παιδείας. Την Ελληνική θυμοσοφία, που δεν συμφωνεί, και για το λόγο ακριβώς αυτό, ειρωνεύεται όταν λέει: πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι, που επί των σημερινών ημερών βρήκε τη συνέχεια στο: πονάει σώμα, κόψει κεφάλι. Το να αναζητήσει δηλαδή την ίαση του χρόνιου τραυματισμού της στην επιβολή και νέων μεγάλων και, το πιο σημαντικό, μόνιμων τραυμάτων και προσβολών.
Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις και τόπους, πλην των νήσων, είναι εντελώς συμπτωματική. Ένας φίλος είπε ότι με μια ανάλογη -αν όχι την ίδια- επισήμανση αρχίζει επίσης η Γαλλική κόπια -όχι η Ελληνική- της ταινίας Ζ του Γαβρά, όταν και πάλι τότε τραυμάτιζαν θανάσιμα μια άλλη ειρήνη. Πήρε θάρρος από τη σύγκριση αυτή. Όμως η ίδια η ηρωίδα, πέραν από τις πιέσεις των ΑΝ-ΑΝ και των υποβολέων τους, όπως το τι θα πάθει αν δεν συμμορφωθεί, γνωρίζει καλά τα μαθήματα της ιστορίας, της διπλωματίας και φυσικά της πολιτικής. Τα διδάχτηκε στο αλληλοδιδακτικό που φοίτησε. Τα έμαθε από έναν παπά δάσκαλο, και λιγότερο από την αντανάκλαση όσων διέπρατταν απεσταλμένοι ξένοι στην πρακτική διδασκαλία και εξάσκηση.
Ένα μόνο παράδειγμα από την τελευταία περίπτωση φτάνει και περισσεύει ώστε να κατανοηθεί απολύτως. Στενός συγγενής της έχει δυο, μεταξύ άλλων φωτογραφίες, στους τοίχους του εστιατορίου του που διατηρεί στη Θεσσαλονίκη και που συγκινούν όποιον τις βλέπει. Η μια δείχνει τον πρώτο από τους δυο ασπρομάλληδες παππούδες της, με χειροπέδες και με συνοδούς να συνοδεύει την εκφορά του θανόντα από παθολογικά αίτια γιου του, πριν τον επιστρέψουν στη φυλακή, αφού ήταν έξω με ολιγόωρη άδεια. Μια άλλη δείχνει την πρώτη άφιξη ενός μητρικού αγήματος στον τόπο της, με τον άλλο της παππού όχι μόνο να έχει βγάλει το καπέλο προκειμένου να το χαιρετήσει, να υποδεχτεί και να εκφράσει τον μεγάλο του σεβασμό αλλά και να έχει γονατίσει.
Ήξερε όμως και την άλλη ιστορία. Της Άγκυρας. Επίσης τα παραμύθια της τελευταίας. Ότι το τι εστί Τουρκία το δείχνει πιο καθαρά από όλα, το τέλος του δικού της αρχιτέκτονα της Ζυρίχης. Οι οιμωγές του στα καθημερινά εξπρές του μεσονυκτίου, σε σημείο ώστε, η τελική αγχόνη να φαντάζει ως λύτρωση. Τον λυπήθηκε σαν άνθρωπο, έστω και αν της είχε κάνει, μαζί βέβαια με άλλους, τόσο μεγάλη και ανεπανόρθωτη ζημιά. Δεν θα υπήρχε χειρότερη από την πρώτη ιστορία αν δεν υπήρχε η δεύτερη. Όταν ξεσπιτώθηκε όλη η πόλη της μαζί με πολλές άλλες πόλεις και χωριά μετά την εισβολή των ίδιων γνωστών της γειτόνων. Δυο άλλοι συγγενείς, που ακόμη κανείς δεν ξέρει κάτι για την τύχη τους, και που όπως της είπαν παλιοί της συμπολίτες, τους έχουν στην γενέτειρα των γονιών της θαμμένους, τις προάλλες το βράδυ τους είδε στο όνειρό της ανήσυχους. Αξιωματούχος εκ των εισβολέων προσέβαλε τη μνήμη τους προσμετρώντας τους στους δικούς του νεκρούς. Αυτό δεν τους πείραξε τόσο, όπως της έλεγαν, όσο που πέρασε στο ντούκου. Η μητέρα, είχε πιο επείγουσα δουλειά. Κάποιον Κεμάλ πανεπιστημιακό.
Σκέφτηκε να μιλήσει. Να πει τα πράγματα όπως έχουν. Ήταν όμως μόνη. Και οι συγγενείς της επείγονταν περισσότερο από όλους. Πήγαιναν έρχονταν στον οίκο της, χωρίς αιδώ, όχι όμως και χωρίς θράσος. Άλλοι πάλι που τους έτρεφε μεγάλο σεβασμό τη συμβούλευαν αυτό που θα κάνει να μη το κάνει για συναισθηματικούς λόγους πικραίνοντας αν όχι αναιρώντας την ιστορία του μέρους από όπου και απηύθυναν τις παροτρύνσεις. Και που αλλιώς δεν θα συνεόρταζε την έξοδο των Ελεύθερων πολιορκημένων στην ιστορική αυτή πόλη καθώς και μετέπειτα γενέτειρα του Παλαμά όπως και του γείτονά του Τρικούπη. Ανθρώπους που αν μη τι άλλο είχαν τοπικά ιστορικά αρχέτυπα και που γι αυτό ίσως έφτασαν εκεί που έφτασαν. Έχει τη γνώμη ότι θα υπάρξει επανόρθωση και γι αυτό διατηρεί ακέραιο τον προηγούμενο σεβασμό της.
Έστω όμως ότι επρόκειτο να συμφωνήσει. Να καταπιεί όλα τα φαρμάκια. Επίσης την άρνηση αν όχι την οργή για όσα νέα δεινά της ζητάνε στην ψύχρα, όπως λέγεται, να υποστεί. Όμως τη λογική, την αγάπη για τη ζωή της, τις σπουδές, το πέταγμα, την αποθεραπεία του τραύματος που, αν και πέρασε τόσος καιρός, συνεχίζει να χαίνει, τι να τα κάνει; Σε αυτά ήθελε απάντηση. Δυστυχώς δεν της έδωσαν. Δεν είχαν απάντηση γιατί δεν είχαν λόγο, επόμενα λογική. Μόνο την εκλογίκευση έμαθαν. Μπορεί να είναι καλή σε κάποιες περιπτώσεις αλλά δεν προσφέρεται δια πάσα νόσο. Όταν συμβαίνει αυτό νομιμοποιούνται τα παρά τη λογική.
Δεν το έχουν σε τίποτα να καταστρώσουν αργότερα έναν Αττίλα αλλού. Μέρη υπάρχουν, αιτίες κατασκευάζονται.. Δεν της έφταναν τα δικά της τα βάσανα και ο νους της πήγε στη Θράκη. Ο νους, που πολλοί τον θεωρούν βάρος όταν δεν συμφωνεί μαζί τους. Όταν δεν συμφωνεί με τα non papers -δεν ξέρει πως λέγονται στη γλώσσα των υπολογιστών- ξέρει όμως ότι με βάση αυτά διάφοροι γράφουν άρθρα και επιχειρηματολογούν. Όπως επίσης φαντάζεται ποιος anonymous τα διοχέτευσε στην ηλεκτρονική αγορά αρχής γενομένης από την περίοδο της Λουκέρνης και πιο πριν ακόμη. Το κατάλαβε γιατί μόνοι τους προδόθηκαν επαναλαμβάνοντας τα ίδια επιχειρήματα. Εκτός και αν λειτούργησαν κάποιες μεταφυσικές πνευματικές δυνάμεις. Παραδέχτηκε όμως από μέσα της, ότι όντως οι θιασώτες του ναι, δεν κινούνται με βάση συναισθήματα. Άλλωστε δεν τους χρειάζονται.
Αναγκάστηκε να ψάξει μόνη της. Πώς να διαχειριστεί την αγάπη της αλλά και τη θλίψη για τα καμώματα της μητέρας όσο τη συνέχεια της δικής της ζωής. Σαν κοσμοπολίτισσα που ήταν, δεν ήθελε να προσφύγει και πάλι στην οικογενειακή της ιστορία. Την απωθούσαν οι μεγαλοστομίες και οι κάθε τύπου εθνικοφροσύνες. Όπως λοιπόν σκεφτόταν της ήρθε στο μυαλό ένα ιστορικό μνημείο λόγου. Δεν είχε σημασία ποιας χώρας ήταν. Τα μνημεία του πολιτισμού άλλωστε δεν είναι εθνικές ιδιοκτησίες. Ούτε αποτελούν copy right ή περιουσίες περιουσίων λαών. Είναι μέρος της παγκόσμιας πολιτικής και πολιτισμικής κληρονομιάς. Στην επιλογή που θα κατέληγε ήθελε να κορυφωθεί και αποτυπωθεί αυτή ως ιστορική στιγμή Δημοκρατική. Μάλιστα διπλή. Η μια για το γνωστό, πασίγνωστο Κεμαλισμό. Η άλλη για το νέο πολιτικό και διοικητικό, και για το λόγο αυτό, διακυβερνητικό αποικισμό των άλλων φίλων. Αυτοί και αν δεν θα είναι συμπρόεδροι. Στην ουσία, πρόεδροι και υπερπρόεδροι.
Η καρδιά της τότε και κυρίως το μυαλό πήγε στο NON PASSARAN. Χάρηκε περισσότερο που έκαμνε ρίμα με τις απειλές, των ΑΝ - ΑΝ. Το σχηματοποίησε όλο μαζί: ANAN, NON PASSARAN. Αυτά που μέτρησαν καταλυτικά στην απόφασή της ήταν δυο πράγματα. Το ένα αφορούσε τη μητέρα της. Δεν ήθελε να γίνει σαν τα μούτρα της πόλης που εκείνη κατοικούσε. Το δεύτερο έχει να κάνει και πάλι με συγγενή μακαρίτη, που στις ενθυμήσεις της ζωής του, το NON PASSARAN, καταλαμβάνει σημαντικό μέρος. Τόσο ώστε για εκείνη τη στάση του όσο και την υπόλοιπη ζωή του, έδωσαν το όνομά του σε κεντρικό δρόμο της νέας της πόλης. Ο πατριώτης, διεθνιστής, και γι αυτό Δημοκράτης συγγενής της, ονόματι Εζεκίας -που τον ψήφιζαν στο σπίτι της οι πάντες- δεν έμπλεξε με ΑΝ και ΑΝ. Πόσο μάλλον με προϊσταμένους των. Αυτό που έχει σημασία για την ίδια ήταν και συνεχίζει να είναι η πολιτική και ο κοσμοπολιτισμός. Και φυσικά η ολοκλήρωση τους με γνήσιο διεθνισμό.
Όσο για τους ΑΝ και ΑΝ, την ίδια αυτή λέξη που θα γράψει στη σημαία της, αποφάσισε να την επαναλάβει δυο φορές. Καταρχήν εκφωνείται καλύτερα και έχει και μια ρυθμικότητα. Επίσης η πρώτη φορά αφορά τον αλληθωρισμό προς ανατολάς, η δεύτερη προς δυσμάς. Με βάση δε τις οικονομικές της γνώσεις κατέληξε ότι το πρώτο, γνωστό και ως ετεροβαρές, αφορά την αποζημίωση διαφυγόντων κερδών της γειτονικής της χώρας, από την ενέργεια, που πως και πως ανέμενε να πάρει μέρος στο πλιάτσικό της χωρίς να τα καταφέρει. Όσο για το δεύτερο αλληθωρισμό, πέραν των άλλων, σκέφτηκε πόσο για κελεπούρι την περνάνε, όταν την τριακονταετή τους απραξία έχει διαδεχθεί τέτοια πρεμούρα. Ήθελε όλοι οι συγγενείς της να καμαρώσουν για τη στάση της. Ακόμη και η μητέρα της που τη θλίβει πιο πολύ από όλους. Ιδίως για το σήμα κατατεθέν της που τη διαπερνά οριζοντίως και καθέτως. Η Αθήνα του PASSARAN, Ν.Δ. PASSARAN, ΠΑ.ΣΟ.Κ. PASSARAN. Το ντουέτο των προπομπών τους και τέως πρωθυπουργών.
Για τις σημαίες του αγώνα της χρησιμοποιεί τα χέρια. Το μυαλό ταξιδεύει. Αναλογίζεται το γήπεδο του τόσο μακρινού γεωγραφικά όσο κοντινού, ηθικά και ιστορικά, Δουβλίνου. Τα όποια αναπτυξιακά πετάγματα του τελευταίου. Τη δική της συνέχεια μέσα από την μεγάλη της ευθύνη απέναντι στους παλιούς γείτονες, κατέχοντες αλλά κυρίως κατεχόμενους δυστυχώς και αυτούς, προς τους οποίους αδημονεί να προσφέρει δείγματα γραφής του ειρηνισμού, του διεθνισμού και της αλληλεγγύης της. Το πρώτο δείγμα γραφής επί του παρόντος είναι να ευχηθεί καλή δύναμη σε όλους όσοι μοιράζονται τις σκέψεις της, κυρίως δε τις πράξεις της για τη συνέχεια. Κάτι που ο καταγόμενος από το Κουμάσι της Γκάνα Αφροαμερικανός Γ. Γ. βάλει πρώτος κλήρο επί τον ιματισμό της και στο υπό διαμελισμό, από το σχέδιό του, σώμα. Ένα κρατίδιο με ένα, δυο, τρία και τέσσερα κρατίδια ατάκτως ερριμμένα λες και είναι τα παιδιά του Πειραιά: Ελληνικό, Τουρκικό, Βρετανικό, Οηέδικο, δηλαδή Αμερικανικό.
Γνωρίζει τέλος καλά ότι από την πολιτική παίρνει κανείς τα εφόδια ώστε να πετύχει θεσμοποίηση νέων πραγμάτων και καταστάσεων. Ότι η πρώτη κεντρική και κορυφαία θεσμική πράξη της πολιτικής είναι ως γνωστό η Δημοκρατία. Ότι έχει ιδιαίτερη σημασία για τις σχέσεις της τελευταίας με το περιβόητο σχέδιο του Ανάν, το κατά πόσο συνάδει προς το Δημοκρατικό κεκτημένο. Η κατάργηση του Ευρωπαϊκού κεκτημένου, που την αποκαλούν παρέκκλιση, επόμενα η κατάργηση του Δημοκρατικού κεκτημένου, δεν είναι άλλο από ένα νέο είδος γύψου. Μπορεί μερικά «όχι» να είναι όντως χειρότερα από κάποια «ναι» ή και αντιστρόφως, όμως δεν παύει αυτό να αποτελεί μέρος του Δημοκρατικού μεγαλείου. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι. Γιατί τότε αν η περιοχή αποκτήσει το πρώτο διυλιστήριο κωνώπων στον κόσμο, ο τελευταίος θα μείνει χωρίς καμήλες. Το πιο δε σημαντικό από όλα αυτά είναι ότι η σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία ούτε Κυπριακή ούτε Δημοκρατία θα είναι τότε.
{*} Διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000}.
xkipuros@otenet.gr 7 Απριλίου 2004
ιστορική τους απόφαση. Έβαλε τα γυαλιά στην κάθε τύπου Αθήνα. Χίλιες φορές με
το Ελληνοαμερικανικό κόμμα παρά με το παλιό μου κόμμα του οποίου το ΝΑΙ,
-δυο μέρες πριν από τον επιτάφιο,- προσθέτει ακόμη έναν. Τον ηθικό, και πολιτικό
επιτάφιο της Δημοκρατικής παράταξης και με το Εκτελεστικό του Γραφείο σε
ρόλους Γραφείου Τελετών Καιρός είναι να αλλάξει όνομα. Αντί για ΠΑ.ΣΟ.Κ.
μπορεί να λέγεται ΑΝΑΝ, εξ ου και ΑΝΑΝέωση ή ΠΑΣΣΑΡΑΝ. Όνομα και πράγμα.
Ειδικά για τη στιγμή που επέλεξε ο επικεφαλής του, καλύτερα να πήγαινε σπίτι του.
Το μόνο που λυπάται κανείς είναι το ένα εκατομμύριο όμηρων του δήθεν συνεδρίου.
Καλή δύναμη στον Τάσο Παπαδόπουλο. Χρόνια πολλά. Καλή ανάσταση στο νησί.
Χ. Κ.
Του Χρήστου Κηπουρού {*}
Ποια συναισθήματα και ποια λογική. Με όσα εκτυλίσσονται στην ευρύτερη αυτή περιοχή του πλανήτη, είναι κανείς να τρελαίνεται. Δεν τα χωράει ο νους. Ενώ μια τραυματισμένη νεαρά πολιτεία και επίσης νήσος, αρίστευσε στις πανευρωπαϊκές εισαγωγικές εξετάσεις και συγκεκριμένα στη σχολή των ευρωπαϊκών Οικονομικών και Πολιτικών, και ενώ ετοίμαζε τις βαλίτσες για το μεγάλο της ταξίδι και ζέσταινε τις μηχανές, κάποιοι που δηλώνουν φίλοι, και δυστυχώς ανάμεσά τους και μια στενή εξ αίματος συγγενής της, πρώτου βαθμού, τη σταματούν. Μεθοδευμένα, επί δυο περίπου συναπτά έτη τώρα, την αποπλήττουν. Επιχειρούν με κάθε τύπου εκβιασμούς να της επιβάλλουν και προσβάλουν με νέα μόνιμη αναπηρία και ανίατη προβληματικότητα που τη βάφτισαν λειτουργικότητα, όταν από μακριά φαίνεται το επερχόμενο δια βίου σακάτεμα. Η χαριστική βολή. Η αποπληξία άμφω. Μια η κατ έκταση διζωνική αν όχι πιο πολλές, και μια η καθ ύψος, η διακυβέρνηση των δικαστών.
Που και να μην ήταν οικείοι της και φίλοι που διατείνονται ότι θέλουν το καλό της και τη λύση. Τι άλλο περισσότερο θα είχε να υποστεί, αφού με όλα όσα της έχουν ετοιμάσει -από παλιά όπως αποδεικνύεται- δεν πρόκειται να περπατήσει ποτέ πια στη ζωή της. Πόσο μάλλον να μπορέσει να ανοίξει τα φτερά, όπως φαντάζονταν και συνεχίζει να φαντάζεται. Και το χειρότερο, της ξεκαθαρίζουν ωμά και απερίφραστα ότι η ειδεχθής πράξη τους, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την όποια περαιτέρω συνέχεια. Έβαλαν και Έλληνες επιστήμονες και διατελέσαντες θεσμικούς της πολιτικής, να το καταστήσουν πιο σαφές, μετά απειλών, εν ψυχρώ. Ότι η ιστορία θα της φερθεί πολύ πιο σκληρά αν δεν συναινέσει. Εάν δηλαδή πει όχι στην επιβολή της τετραπληγίας. Πράγμα πρωτόγνωρο ακόμη και για την πιο πλούσια στον πλανήτη προέκταση κλασσικής παιδείας. Την Ελληνική θυμοσοφία, που δεν συμφωνεί, και για το λόγο ακριβώς αυτό, ειρωνεύεται όταν λέει: πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι, που επί των σημερινών ημερών βρήκε τη συνέχεια στο: πονάει σώμα, κόψει κεφάλι. Το να αναζητήσει δηλαδή την ίαση του χρόνιου τραυματισμού της στην επιβολή και νέων μεγάλων και, το πιο σημαντικό, μόνιμων τραυμάτων και προσβολών.
Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις και τόπους, πλην των νήσων, είναι εντελώς συμπτωματική. Ένας φίλος είπε ότι με μια ανάλογη -αν όχι την ίδια- επισήμανση αρχίζει επίσης η Γαλλική κόπια -όχι η Ελληνική- της ταινίας Ζ του Γαβρά, όταν και πάλι τότε τραυμάτιζαν θανάσιμα μια άλλη ειρήνη. Πήρε θάρρος από τη σύγκριση αυτή. Όμως η ίδια η ηρωίδα, πέραν από τις πιέσεις των ΑΝ-ΑΝ και των υποβολέων τους, όπως το τι θα πάθει αν δεν συμμορφωθεί, γνωρίζει καλά τα μαθήματα της ιστορίας, της διπλωματίας και φυσικά της πολιτικής. Τα διδάχτηκε στο αλληλοδιδακτικό που φοίτησε. Τα έμαθε από έναν παπά δάσκαλο, και λιγότερο από την αντανάκλαση όσων διέπρατταν απεσταλμένοι ξένοι στην πρακτική διδασκαλία και εξάσκηση.
Ένα μόνο παράδειγμα από την τελευταία περίπτωση φτάνει και περισσεύει ώστε να κατανοηθεί απολύτως. Στενός συγγενής της έχει δυο, μεταξύ άλλων φωτογραφίες, στους τοίχους του εστιατορίου του που διατηρεί στη Θεσσαλονίκη και που συγκινούν όποιον τις βλέπει. Η μια δείχνει τον πρώτο από τους δυο ασπρομάλληδες παππούδες της, με χειροπέδες και με συνοδούς να συνοδεύει την εκφορά του θανόντα από παθολογικά αίτια γιου του, πριν τον επιστρέψουν στη φυλακή, αφού ήταν έξω με ολιγόωρη άδεια. Μια άλλη δείχνει την πρώτη άφιξη ενός μητρικού αγήματος στον τόπο της, με τον άλλο της παππού όχι μόνο να έχει βγάλει το καπέλο προκειμένου να το χαιρετήσει, να υποδεχτεί και να εκφράσει τον μεγάλο του σεβασμό αλλά και να έχει γονατίσει.
Ήξερε όμως και την άλλη ιστορία. Της Άγκυρας. Επίσης τα παραμύθια της τελευταίας. Ότι το τι εστί Τουρκία το δείχνει πιο καθαρά από όλα, το τέλος του δικού της αρχιτέκτονα της Ζυρίχης. Οι οιμωγές του στα καθημερινά εξπρές του μεσονυκτίου, σε σημείο ώστε, η τελική αγχόνη να φαντάζει ως λύτρωση. Τον λυπήθηκε σαν άνθρωπο, έστω και αν της είχε κάνει, μαζί βέβαια με άλλους, τόσο μεγάλη και ανεπανόρθωτη ζημιά. Δεν θα υπήρχε χειρότερη από την πρώτη ιστορία αν δεν υπήρχε η δεύτερη. Όταν ξεσπιτώθηκε όλη η πόλη της μαζί με πολλές άλλες πόλεις και χωριά μετά την εισβολή των ίδιων γνωστών της γειτόνων. Δυο άλλοι συγγενείς, που ακόμη κανείς δεν ξέρει κάτι για την τύχη τους, και που όπως της είπαν παλιοί της συμπολίτες, τους έχουν στην γενέτειρα των γονιών της θαμμένους, τις προάλλες το βράδυ τους είδε στο όνειρό της ανήσυχους. Αξιωματούχος εκ των εισβολέων προσέβαλε τη μνήμη τους προσμετρώντας τους στους δικούς του νεκρούς. Αυτό δεν τους πείραξε τόσο, όπως της έλεγαν, όσο που πέρασε στο ντούκου. Η μητέρα, είχε πιο επείγουσα δουλειά. Κάποιον Κεμάλ πανεπιστημιακό.
Σκέφτηκε να μιλήσει. Να πει τα πράγματα όπως έχουν. Ήταν όμως μόνη. Και οι συγγενείς της επείγονταν περισσότερο από όλους. Πήγαιναν έρχονταν στον οίκο της, χωρίς αιδώ, όχι όμως και χωρίς θράσος. Άλλοι πάλι που τους έτρεφε μεγάλο σεβασμό τη συμβούλευαν αυτό που θα κάνει να μη το κάνει για συναισθηματικούς λόγους πικραίνοντας αν όχι αναιρώντας την ιστορία του μέρους από όπου και απηύθυναν τις παροτρύνσεις. Και που αλλιώς δεν θα συνεόρταζε την έξοδο των Ελεύθερων πολιορκημένων στην ιστορική αυτή πόλη καθώς και μετέπειτα γενέτειρα του Παλαμά όπως και του γείτονά του Τρικούπη. Ανθρώπους που αν μη τι άλλο είχαν τοπικά ιστορικά αρχέτυπα και που γι αυτό ίσως έφτασαν εκεί που έφτασαν. Έχει τη γνώμη ότι θα υπάρξει επανόρθωση και γι αυτό διατηρεί ακέραιο τον προηγούμενο σεβασμό της.
Έστω όμως ότι επρόκειτο να συμφωνήσει. Να καταπιεί όλα τα φαρμάκια. Επίσης την άρνηση αν όχι την οργή για όσα νέα δεινά της ζητάνε στην ψύχρα, όπως λέγεται, να υποστεί. Όμως τη λογική, την αγάπη για τη ζωή της, τις σπουδές, το πέταγμα, την αποθεραπεία του τραύματος που, αν και πέρασε τόσος καιρός, συνεχίζει να χαίνει, τι να τα κάνει; Σε αυτά ήθελε απάντηση. Δυστυχώς δεν της έδωσαν. Δεν είχαν απάντηση γιατί δεν είχαν λόγο, επόμενα λογική. Μόνο την εκλογίκευση έμαθαν. Μπορεί να είναι καλή σε κάποιες περιπτώσεις αλλά δεν προσφέρεται δια πάσα νόσο. Όταν συμβαίνει αυτό νομιμοποιούνται τα παρά τη λογική.
Δεν το έχουν σε τίποτα να καταστρώσουν αργότερα έναν Αττίλα αλλού. Μέρη υπάρχουν, αιτίες κατασκευάζονται.. Δεν της έφταναν τα δικά της τα βάσανα και ο νους της πήγε στη Θράκη. Ο νους, που πολλοί τον θεωρούν βάρος όταν δεν συμφωνεί μαζί τους. Όταν δεν συμφωνεί με τα non papers -δεν ξέρει πως λέγονται στη γλώσσα των υπολογιστών- ξέρει όμως ότι με βάση αυτά διάφοροι γράφουν άρθρα και επιχειρηματολογούν. Όπως επίσης φαντάζεται ποιος anonymous τα διοχέτευσε στην ηλεκτρονική αγορά αρχής γενομένης από την περίοδο της Λουκέρνης και πιο πριν ακόμη. Το κατάλαβε γιατί μόνοι τους προδόθηκαν επαναλαμβάνοντας τα ίδια επιχειρήματα. Εκτός και αν λειτούργησαν κάποιες μεταφυσικές πνευματικές δυνάμεις. Παραδέχτηκε όμως από μέσα της, ότι όντως οι θιασώτες του ναι, δεν κινούνται με βάση συναισθήματα. Άλλωστε δεν τους χρειάζονται.
Αναγκάστηκε να ψάξει μόνη της. Πώς να διαχειριστεί την αγάπη της αλλά και τη θλίψη για τα καμώματα της μητέρας όσο τη συνέχεια της δικής της ζωής. Σαν κοσμοπολίτισσα που ήταν, δεν ήθελε να προσφύγει και πάλι στην οικογενειακή της ιστορία. Την απωθούσαν οι μεγαλοστομίες και οι κάθε τύπου εθνικοφροσύνες. Όπως λοιπόν σκεφτόταν της ήρθε στο μυαλό ένα ιστορικό μνημείο λόγου. Δεν είχε σημασία ποιας χώρας ήταν. Τα μνημεία του πολιτισμού άλλωστε δεν είναι εθνικές ιδιοκτησίες. Ούτε αποτελούν copy right ή περιουσίες περιουσίων λαών. Είναι μέρος της παγκόσμιας πολιτικής και πολιτισμικής κληρονομιάς. Στην επιλογή που θα κατέληγε ήθελε να κορυφωθεί και αποτυπωθεί αυτή ως ιστορική στιγμή Δημοκρατική. Μάλιστα διπλή. Η μια για το γνωστό, πασίγνωστο Κεμαλισμό. Η άλλη για το νέο πολιτικό και διοικητικό, και για το λόγο αυτό, διακυβερνητικό αποικισμό των άλλων φίλων. Αυτοί και αν δεν θα είναι συμπρόεδροι. Στην ουσία, πρόεδροι και υπερπρόεδροι.
Η καρδιά της τότε και κυρίως το μυαλό πήγε στο NON PASSARAN. Χάρηκε περισσότερο που έκαμνε ρίμα με τις απειλές, των ΑΝ - ΑΝ. Το σχηματοποίησε όλο μαζί: ANAN, NON PASSARAN. Αυτά που μέτρησαν καταλυτικά στην απόφασή της ήταν δυο πράγματα. Το ένα αφορούσε τη μητέρα της. Δεν ήθελε να γίνει σαν τα μούτρα της πόλης που εκείνη κατοικούσε. Το δεύτερο έχει να κάνει και πάλι με συγγενή μακαρίτη, που στις ενθυμήσεις της ζωής του, το NON PASSARAN, καταλαμβάνει σημαντικό μέρος. Τόσο ώστε για εκείνη τη στάση του όσο και την υπόλοιπη ζωή του, έδωσαν το όνομά του σε κεντρικό δρόμο της νέας της πόλης. Ο πατριώτης, διεθνιστής, και γι αυτό Δημοκράτης συγγενής της, ονόματι Εζεκίας -που τον ψήφιζαν στο σπίτι της οι πάντες- δεν έμπλεξε με ΑΝ και ΑΝ. Πόσο μάλλον με προϊσταμένους των. Αυτό που έχει σημασία για την ίδια ήταν και συνεχίζει να είναι η πολιτική και ο κοσμοπολιτισμός. Και φυσικά η ολοκλήρωση τους με γνήσιο διεθνισμό.
Όσο για τους ΑΝ και ΑΝ, την ίδια αυτή λέξη που θα γράψει στη σημαία της, αποφάσισε να την επαναλάβει δυο φορές. Καταρχήν εκφωνείται καλύτερα και έχει και μια ρυθμικότητα. Επίσης η πρώτη φορά αφορά τον αλληθωρισμό προς ανατολάς, η δεύτερη προς δυσμάς. Με βάση δε τις οικονομικές της γνώσεις κατέληξε ότι το πρώτο, γνωστό και ως ετεροβαρές, αφορά την αποζημίωση διαφυγόντων κερδών της γειτονικής της χώρας, από την ενέργεια, που πως και πως ανέμενε να πάρει μέρος στο πλιάτσικό της χωρίς να τα καταφέρει. Όσο για το δεύτερο αλληθωρισμό, πέραν των άλλων, σκέφτηκε πόσο για κελεπούρι την περνάνε, όταν την τριακονταετή τους απραξία έχει διαδεχθεί τέτοια πρεμούρα. Ήθελε όλοι οι συγγενείς της να καμαρώσουν για τη στάση της. Ακόμη και η μητέρα της που τη θλίβει πιο πολύ από όλους. Ιδίως για το σήμα κατατεθέν της που τη διαπερνά οριζοντίως και καθέτως. Η Αθήνα του PASSARAN, Ν.Δ. PASSARAN, ΠΑ.ΣΟ.Κ. PASSARAN. Το ντουέτο των προπομπών τους και τέως πρωθυπουργών.
Για τις σημαίες του αγώνα της χρησιμοποιεί τα χέρια. Το μυαλό ταξιδεύει. Αναλογίζεται το γήπεδο του τόσο μακρινού γεωγραφικά όσο κοντινού, ηθικά και ιστορικά, Δουβλίνου. Τα όποια αναπτυξιακά πετάγματα του τελευταίου. Τη δική της συνέχεια μέσα από την μεγάλη της ευθύνη απέναντι στους παλιούς γείτονες, κατέχοντες αλλά κυρίως κατεχόμενους δυστυχώς και αυτούς, προς τους οποίους αδημονεί να προσφέρει δείγματα γραφής του ειρηνισμού, του διεθνισμού και της αλληλεγγύης της. Το πρώτο δείγμα γραφής επί του παρόντος είναι να ευχηθεί καλή δύναμη σε όλους όσοι μοιράζονται τις σκέψεις της, κυρίως δε τις πράξεις της για τη συνέχεια. Κάτι που ο καταγόμενος από το Κουμάσι της Γκάνα Αφροαμερικανός Γ. Γ. βάλει πρώτος κλήρο επί τον ιματισμό της και στο υπό διαμελισμό, από το σχέδιό του, σώμα. Ένα κρατίδιο με ένα, δυο, τρία και τέσσερα κρατίδια ατάκτως ερριμμένα λες και είναι τα παιδιά του Πειραιά: Ελληνικό, Τουρκικό, Βρετανικό, Οηέδικο, δηλαδή Αμερικανικό.
Γνωρίζει τέλος καλά ότι από την πολιτική παίρνει κανείς τα εφόδια ώστε να πετύχει θεσμοποίηση νέων πραγμάτων και καταστάσεων. Ότι η πρώτη κεντρική και κορυφαία θεσμική πράξη της πολιτικής είναι ως γνωστό η Δημοκρατία. Ότι έχει ιδιαίτερη σημασία για τις σχέσεις της τελευταίας με το περιβόητο σχέδιο του Ανάν, το κατά πόσο συνάδει προς το Δημοκρατικό κεκτημένο. Η κατάργηση του Ευρωπαϊκού κεκτημένου, που την αποκαλούν παρέκκλιση, επόμενα η κατάργηση του Δημοκρατικού κεκτημένου, δεν είναι άλλο από ένα νέο είδος γύψου. Μπορεί μερικά «όχι» να είναι όντως χειρότερα από κάποια «ναι» ή και αντιστρόφως, όμως δεν παύει αυτό να αποτελεί μέρος του Δημοκρατικού μεγαλείου. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι. Γιατί τότε αν η περιοχή αποκτήσει το πρώτο διυλιστήριο κωνώπων στον κόσμο, ο τελευταίος θα μείνει χωρίς καμήλες. Το πιο δε σημαντικό από όλα αυτά είναι ότι η σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία ούτε Κυπριακή ούτε Δημοκρατία θα είναι τότε.
{*} Διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000}.
xkipuros@otenet.gr 7 Απριλίου 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου