Του Πασχάλη Χριστοδούλου
Αν κάτι με εξοργίζει στην υπόθεση του Δερείου όπως παλιότερα και του Εχίνου, είναι η επιμελής προσπάθεια να θεωρηθεί ως πρόβλημα προσώπων και να υποβαθμισθεί, ενώ είναι προφανές ότι δεν είναι έτσι. Δεν αντιλαμβάνομαι ακόμη την επιτήδεια ουδετερότητα αυτών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν το χώρο των εκπαιδευτικών. Άραγε οι Σύλλογοι εκπαιδευτικών είναι πλέον μόνο πολιτιστικοί ή και τουριστικοί; Δεν μπορούν να δουν πίσω από τις κουρτίνες τι γίνεται; Η δια υπογραφών άσκηση πίεσης απέναντι στην πολιτεία είναι τόσο αθώα ώστε εσπευσμένα να επιχειρείται να υποβαθμισθεί και να κλείσει ένα ζήτημα που σοβούσε εδώ και αρκετό καιρό; Η παντελής έλλειψη δημοκρατίας σε τέτοιου είδους ενέργειες μήπως αντανακλά σε άλλα, ολοκληρωτικού τύπου μοντέλα τα οποία ενώ κόπτονται ότι επιζητούν τη δημοκρατία, στο εσωτερικό τους τη δολοφονούν; Αναφέρομαι στα μοντέλα αυτά που βαρύνονται ιστορικά, πολιτικά, πολιτισμικά κυρίως όμως ηθικά με εγκλήματα σε βάρος των λαών. Αυτών που διέπραξαν και διαπράττουν αιματηρές όσο και αναίμακτες, πολιτισμικές, γενοκτονίες. Όσοι δεν εθελοτυφλούν, αντιλαμβάνονται την προσπάθεια που γίνεται αρκετά χρόνια τώρα για τουρκοποίηση των πομάκων. Από το πανηγύρι του Χίλγια, «τον ευπρεπισμό» του Τεκέ της Ρούσσας, μέχρι την επιβολή της κυρίαρχης άποψης με κάθε τρόπο. Τι άλλο είναι, η χωρίς υπαινιγμό για το εκπαιδευτικό έργο της, αντίδραση στην παρουσία της δασκάλας στο σχολείο του Δερείου; Και το τραγικότερο με τη στήριξη των άφωνων θεσμικών της περιοχής. Αυτών που διαγκωνίζονται τώρα ή παλιότερα στο Χίλγια, που σιωπούν για να υπηρετήσουν τον πολιτικαντισμό και τα διπλά χρίσματά τους. Των ίδιων που συνυπογράφουν σύσταση οριζόντιας ιδιοκτησίας του Βιζυηνού με τους Τούρκους, αγνοώντας προφανώς ότι είναι ο θεμελιωτής της ψυχαναλυτικής ανθρωπολογίας. Ας κάνουν τον κόπο να διαβάσουν το έργο του, Μοσκώβ Σελήμ.
Σουφλί, Νοέμβριος 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου