Του Πασχάλη Χριστοδούλου*
Περιγράφοντας την έννοια της απεραντοσύνης ο Βολτέρος έκανε αναφορά σε δύο πράγματα, τον έναστρο ουρανό και την απροσμέτρητη βλακεία των ανθρώπων. Ασφαλώς δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζει τι θα συνέβαινε στη χώρα μας στις αρχές του 21ου αι.
Δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι θα δημοσιεύονται ενυπόγραφα κείμενα που είναι αντιγραφή, ορισμένων επιλεγμένων σημείων, από μελέτες που εκπονήθηκαν από Ινστιτούτα και θεσμικούς φορείς και αφορούν σε ερεθιστικά για τους πολίτες πεδία, όπως η διαφθορά. Βέβαια αυτό το γεγονός δεν παραπέμπει σε κανένα εκ των δύο σημείων της κατά Βολτέρο προσέγγισης της απεραντοσύνης. Καταδεικνύει όμως την απέραντη κουτοπονηριά και το απύθμενο θράσος που είναι πλέον κυρίαρχη αξία της σημερινής κοινωνίας, νομιμοποιώντας ταυτόχρονα την πνευματική κλεψιά. Κρίμα, πιστεύω ότι θα έλεγε.
Δεν θα διανοούνταν ακόμη ότι θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας απόψεις που αναφέρονται σε εθνικά θέματα και συνδέονται με την επίσης κυρίαρχη άποψη περί υπερπατριωτών. Ίσως θα συνιστούσε τη μελέτη του Κούντερα και του «βιβλίου του γέλιου και της λήθης». Κι αυτό γιατί είναι γνωστός ο πολιτικός χώρος που εξέθρεψε και συνεχίζει να συντηρεί απόψεις περί υπερπατριωτών. Αυτός που έκανε έναν λαό η διαδρομή του οποίου είναι συνυφασμένη με τον ξένιο Δία, να στέλνει τον ηγέτη των Κούρδων στο στόμα του λύκου αρνούμενος το άσυλο (ελληνικός θεσμός κι αυτός από αρχαιοτάτων χρόνων) που ζήτησε. Που με έπαρση από το βήμα του εθνικού κοινοβουλίου ευχαρίστησε τους υπερατλαντικούς φίλους ένεκα των οποίων πολλά δεινά υπέστη η δημοκρατία σ’ αυτή τη χώρα. Που έναν «λεβέντικο» (εκτός κι αν δεχθούμε την ιστορική ετυμηγορία επ’ αυτού) χορό τον ανήγαγε σε διπλωματική αρετή. Που ποινικοποίησε πολιτικά απόψεις οι οποίες αναδείκνυαν, γιατί έγινε κι αυτό, τη Θράκη με τις μειονότητες, υπερασπίστηκαν το δικαίωμα στην ιστορία και τον πολιτισμό των Πομάκων, την αναπτυξιακή υστέρηση και την ανάγκη να περάσουμε από ένα μονοκεντρικό αθηναϊκό κράτος σε μια χώρα πολυκεντρική. Που όλα τα εξαπτέρυγα σήμερα αποκηρύσσουν εκείνη την περίοδο και την ηγεσία της ως μη έχοντες καμία ευθύνη. Άραγε ποιοι ήταν οι χειροκροτητές και οι κλακαδόροι των συνεδρίων και των πολιτικών για τις οποίες σήμερα προσποιούνται ότι δεν γνωρίζουν; Που ...., ων ουκ έστι αριθμός. Μόνο το δεύτερο σημείο του προσδιορισμού της απεραντοσύνης θα ταίριαζε στην προκειμένη περίπτωση, ιδιαίτερα όταν σκόπιμα αποσιωπούνται όλα τα κρίσιμα δεδομένα για ορθή εξαγωγή συμπερασμάτων. Άρα η ανηθικότητα είναι παρούσα.
Τέλος θα χρειαζόταν τη συνδρομή του Λεμπέση και της μελέτης του σχετικά με την «τεράστια σημασία των βλακών στο σύγχρονο βίο», προκειμένου να κατατάξει σε κάποια κοινωνική κατηγορία όλους εκείνους οι οποίοι εκόντες άκοντες προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες προς τις μειονότητες της Θράκης με τις επιδερμικές αλλά και επιμελείς πολιτικά από ορισμένους προσεγγίσεις του ζητήματος που αφορά τη δασκάλα του Δερείου. Προσεγγίσεις που με υστερίες και παροξυσμούς, άκριτα αναπαράγονται από πολλούς οι οποίοι ούτε γνωρίζουν κατά που πέφτει το Δέρειο, ούτε φυσικά τη σύνθεση του πληθυσμού του. Είναι οι ίδιοι που με ευκολία από τα καφέ γνωστής πλατείας των Αθηνών αβασάνιστα προσφέρουν υπηρεσίες, ενίοτε με ανταμοιβή, στην Τουρκία. Δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να γράψουν μια γραμμή για το πολυδάπανο πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων που αναγκάζει τα πομακόπουλα να διδάσκονται την τουρκική ως μητρική γλώσσα. Τον αγώνα αυτού του ιστορικού θρακικού λαού απέναντι στην μεθοδική, κεμαλικής προέλευσης, προσπάθεια για τουρκοποίηση που υφίστανται. Τη δεκαετία του ΄90 η Θράκη είχε γίνει το χατζηλίκι των πάσης φύσης και χρώματος πολιτικών που ήθελαν να καταγράψουν στο βιογραφικό τους έστω και λίγο ενδιαφέρον για τη Θράκη. Ύστερα έστρεψαν το ενδιαφέρον τους σε πλέον αποδοτικές δραστηριότητες. Ασχολήθηκαν με την «Αθήνα 2004». Τη περίοδο που διανύουμε αφού όλοι έχουν γίνει αχταρμάς μέσα από δαιδαλώδεις διαπλοκές και έχουν πετύχει να κόβουν από τα ΜΜΕ όσους τους «κόβει», ανακάλυψαν το Δέρειο και τη δασκάλα. Στη χώρα του μέτρου («παν μέτρον άριστον») η υπερβολή, η αμετροέπεια και η βλακεία είναι οι νέες σταθερές που κυριαρχούν.
Έτσι εκτιμώ ότι θα σκεφτόταν και θα ενεργούσε ο Βολτέρος.
Σε ότι με αφορά πέρα από την απέραντη θλίψη μια σκέψη, πρόταση και πρόκληση ταυτόχρονα. Ένας δημόσιος, νηφάλιος, ειλικρινής αλλά και αναλυτικός διάλογος, απαλλαγμένος από προκαταλήψεις, αγκυλώσεις και ηγεμονισμούς κυρίως όμως με επιχειρήματα, αν υπάρχουν, είναι η καλύτερη προσφορά στον τόπο, τη Θράκη και τις ευλογίες της. Τις μειονότητες (Τουρκογενείς, Πομάκους και Ρομ) καθώς και τη γνήσια και δημοκρατική πολυπολιτισμικότητα. Διαφορετικά η συνταγή είναι απλή και μοναδική. Σιωπή.
* Διατέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου και Γραμματέας της ΝΕ ΠΑΣΟΚ Έβρου.
Σουφλί, Φεβρουάριος 2008 www.xristodoulou.gr
Περιγράφοντας την έννοια της απεραντοσύνης ο Βολτέρος έκανε αναφορά σε δύο πράγματα, τον έναστρο ουρανό και την απροσμέτρητη βλακεία των ανθρώπων. Ασφαλώς δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζει τι θα συνέβαινε στη χώρα μας στις αρχές του 21ου αι.
Δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι θα δημοσιεύονται ενυπόγραφα κείμενα που είναι αντιγραφή, ορισμένων επιλεγμένων σημείων, από μελέτες που εκπονήθηκαν από Ινστιτούτα και θεσμικούς φορείς και αφορούν σε ερεθιστικά για τους πολίτες πεδία, όπως η διαφθορά. Βέβαια αυτό το γεγονός δεν παραπέμπει σε κανένα εκ των δύο σημείων της κατά Βολτέρο προσέγγισης της απεραντοσύνης. Καταδεικνύει όμως την απέραντη κουτοπονηριά και το απύθμενο θράσος που είναι πλέον κυρίαρχη αξία της σημερινής κοινωνίας, νομιμοποιώντας ταυτόχρονα την πνευματική κλεψιά. Κρίμα, πιστεύω ότι θα έλεγε.
Δεν θα διανοούνταν ακόμη ότι θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας απόψεις που αναφέρονται σε εθνικά θέματα και συνδέονται με την επίσης κυρίαρχη άποψη περί υπερπατριωτών. Ίσως θα συνιστούσε τη μελέτη του Κούντερα και του «βιβλίου του γέλιου και της λήθης». Κι αυτό γιατί είναι γνωστός ο πολιτικός χώρος που εξέθρεψε και συνεχίζει να συντηρεί απόψεις περί υπερπατριωτών. Αυτός που έκανε έναν λαό η διαδρομή του οποίου είναι συνυφασμένη με τον ξένιο Δία, να στέλνει τον ηγέτη των Κούρδων στο στόμα του λύκου αρνούμενος το άσυλο (ελληνικός θεσμός κι αυτός από αρχαιοτάτων χρόνων) που ζήτησε. Που με έπαρση από το βήμα του εθνικού κοινοβουλίου ευχαρίστησε τους υπερατλαντικούς φίλους ένεκα των οποίων πολλά δεινά υπέστη η δημοκρατία σ’ αυτή τη χώρα. Που έναν «λεβέντικο» (εκτός κι αν δεχθούμε την ιστορική ετυμηγορία επ’ αυτού) χορό τον ανήγαγε σε διπλωματική αρετή. Που ποινικοποίησε πολιτικά απόψεις οι οποίες αναδείκνυαν, γιατί έγινε κι αυτό, τη Θράκη με τις μειονότητες, υπερασπίστηκαν το δικαίωμα στην ιστορία και τον πολιτισμό των Πομάκων, την αναπτυξιακή υστέρηση και την ανάγκη να περάσουμε από ένα μονοκεντρικό αθηναϊκό κράτος σε μια χώρα πολυκεντρική. Που όλα τα εξαπτέρυγα σήμερα αποκηρύσσουν εκείνη την περίοδο και την ηγεσία της ως μη έχοντες καμία ευθύνη. Άραγε ποιοι ήταν οι χειροκροτητές και οι κλακαδόροι των συνεδρίων και των πολιτικών για τις οποίες σήμερα προσποιούνται ότι δεν γνωρίζουν; Που ...., ων ουκ έστι αριθμός. Μόνο το δεύτερο σημείο του προσδιορισμού της απεραντοσύνης θα ταίριαζε στην προκειμένη περίπτωση, ιδιαίτερα όταν σκόπιμα αποσιωπούνται όλα τα κρίσιμα δεδομένα για ορθή εξαγωγή συμπερασμάτων. Άρα η ανηθικότητα είναι παρούσα.
Τέλος θα χρειαζόταν τη συνδρομή του Λεμπέση και της μελέτης του σχετικά με την «τεράστια σημασία των βλακών στο σύγχρονο βίο», προκειμένου να κατατάξει σε κάποια κοινωνική κατηγορία όλους εκείνους οι οποίοι εκόντες άκοντες προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες προς τις μειονότητες της Θράκης με τις επιδερμικές αλλά και επιμελείς πολιτικά από ορισμένους προσεγγίσεις του ζητήματος που αφορά τη δασκάλα του Δερείου. Προσεγγίσεις που με υστερίες και παροξυσμούς, άκριτα αναπαράγονται από πολλούς οι οποίοι ούτε γνωρίζουν κατά που πέφτει το Δέρειο, ούτε φυσικά τη σύνθεση του πληθυσμού του. Είναι οι ίδιοι που με ευκολία από τα καφέ γνωστής πλατείας των Αθηνών αβασάνιστα προσφέρουν υπηρεσίες, ενίοτε με ανταμοιβή, στην Τουρκία. Δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να γράψουν μια γραμμή για το πολυδάπανο πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων που αναγκάζει τα πομακόπουλα να διδάσκονται την τουρκική ως μητρική γλώσσα. Τον αγώνα αυτού του ιστορικού θρακικού λαού απέναντι στην μεθοδική, κεμαλικής προέλευσης, προσπάθεια για τουρκοποίηση που υφίστανται. Τη δεκαετία του ΄90 η Θράκη είχε γίνει το χατζηλίκι των πάσης φύσης και χρώματος πολιτικών που ήθελαν να καταγράψουν στο βιογραφικό τους έστω και λίγο ενδιαφέρον για τη Θράκη. Ύστερα έστρεψαν το ενδιαφέρον τους σε πλέον αποδοτικές δραστηριότητες. Ασχολήθηκαν με την «Αθήνα 2004». Τη περίοδο που διανύουμε αφού όλοι έχουν γίνει αχταρμάς μέσα από δαιδαλώδεις διαπλοκές και έχουν πετύχει να κόβουν από τα ΜΜΕ όσους τους «κόβει», ανακάλυψαν το Δέρειο και τη δασκάλα. Στη χώρα του μέτρου («παν μέτρον άριστον») η υπερβολή, η αμετροέπεια και η βλακεία είναι οι νέες σταθερές που κυριαρχούν.
Έτσι εκτιμώ ότι θα σκεφτόταν και θα ενεργούσε ο Βολτέρος.
Σε ότι με αφορά πέρα από την απέραντη θλίψη μια σκέψη, πρόταση και πρόκληση ταυτόχρονα. Ένας δημόσιος, νηφάλιος, ειλικρινής αλλά και αναλυτικός διάλογος, απαλλαγμένος από προκαταλήψεις, αγκυλώσεις και ηγεμονισμούς κυρίως όμως με επιχειρήματα, αν υπάρχουν, είναι η καλύτερη προσφορά στον τόπο, τη Θράκη και τις ευλογίες της. Τις μειονότητες (Τουρκογενείς, Πομάκους και Ρομ) καθώς και τη γνήσια και δημοκρατική πολυπολιτισμικότητα. Διαφορετικά η συνταγή είναι απλή και μοναδική. Σιωπή.
* Διατέλεσε Δήμαρχος Σουφλίου και Γραμματέας της ΝΕ ΠΑΣΟΚ Έβρου.
Σουφλί, Φεβρουάριος 2008 www.xristodoulou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου