Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού
Σκέφτομαι πολλές φορές ότι η Ελλάδα μέσα στην ατυχία της είναι και τυχερή. Αυτό γιατί είναι μια θαλάσσια χώρα. Γιατί τόσο τα Νότια όσο τα Δυτικά σύνορα είναι και αυτά θαλάσσια. Επόμενα η γνωστή φράση του βραβευμένου έργου του μεσοπολέμου «ουδέν νεότερο κλπ.» σχετίζεται με την απουσία όχι κάποιου νεότερου αλλά των ίδιων των Μετώπων. Του Νότιου, όσο και του Δυτικού. Έχει όμως κι ένα Ανατολικό που ισοδυναμεί ίσαμε τριάντα Βόρεια Μέτωπα. Χιλιομετρικά, αλλά και κάθε άλλου τύπου.
Από το σημείο αυτό και κατόπιν αρχίζουν τα δύσκολα, όπως λένε. Και καταρχήν η ατυχία που έλεγα. Αυτή που έβριζε η μακαρίτισσα Μαλβίνα. Βέβαια δεν μιλώ για το Βόρειο Μέτωπο, όσο κυρίως το Ανατολικό. Στα δύο αυτά Μέτωπα έχει ήδη κριθεί η κατά καιρούς επίσημη Ελληνική Πολιτική. Η οποία θυμίζει ιστορικό εκκρεμές. Από τη μια πλευρά είναι το Βόρειο Μέτωπο όπου είναι ακριβή στο λάχανο και από την άλλη είναι το Ανατολικό, όπου είναι φτηνή στο πιπέρι.
Σπεύδω να πω ότι αντί μια επεξεργασμένη πολιτική στο Σκοπιανό να επιρρίπτει τις ευθύνες στην Ελληνική ολιγωρία του εικοστού αιώνα, ας αναλογιζόταν τελικά το τι έκανε η ίδια, κατά την τελευταία του δεκαετία καθώς επίσης και κατά την πρώτη του σημερινού αιώνα, του εικοστού πρώτου. Και τότε οι υπόλοιπες χώρες, ειδικά της Ευρώπης, ας προχωρούσαν σε αυτό που νόμιζαν, και ας έπαιρναν το κρίμα στο λαιμό τους, μια και με την αναγνώριση της Μακεδονίας θα πολιτογραφούσαν όχι μόνο τον Αλέξανδρο αλλά και τον πατέρα, όπως τον θεωρούν, της Ευρωπαϊκής σκέψης και φιλοσοφικής παιδείας Αριστοτέλη, σαν Σλάβο. Κάτι το οποίο βέβαια δεν θα ήταν καθόλου κακό -το να είχαν δηλαδή Δάσκαλος και μαθητής Σλαβική καταγωγή- αλλά το ότι οι υπεξαιρέτες μιας ιστορικής πολιτισμικής οντότητας, θα μπέρδευαν, μεταξύ άλλων, και τις χιλιετίες. Όχι απλά και μόνο τους αιώνες. Π.χ. τον 4ο, άντε τον 3ο π.Χ. αιώνα, με τον 7ο μ.Χ. Μια περίπου δηλαδή χιλιετία. Μιλώ για τα Σκοπιανά πολιτικά παιδιά του Bush, που αν με ρωτούσαν ποιον είχαν πατέρα θα έλεγα ότι πιο πολύ μοιάζουν με το Στάλιν.
Πέραν όμως από τη μια ή την άλλη προπαγάνδα, δεν παύει να υπάρχει και μια άλλη διάσταση. Η αναζήτηση των αληθινών γονέων και των πραγματικών ριζών. Ποιοι δηλαδή είναι οι παππούδες λαοί. Αν γίνει αυτό τότε θα δούμε ότι η άκρη του νήματος βρίσκεται στις μεταπτώσεις που υπέστησαν τα πρωταρχικά φύλλα της Ανατολικής όσο επίσης και της Κεντρικής Βαλκανικής. Μιλώ για τους προϊστορικούς Θράκες, αυτό το πιο πολυάριθμο, κατά τον Ηρόδοτο, έθνος της γης μετά από τους Ινδούς, που εκτείνονταν σε αρκετά μεγάλο μέρος των Βαλκανίων, από το Δούναβη ως τις δυτικές υπώρειες του Ολύμπου. Εκ των Θρακών λοιπόν αυτών, άλλοι εξελληνίσθηκαν στους αρχαίους ακόμη χρόνους, άλλοι Θράκες πάλι στη συνέχεια εκμακεδονίστηκαν για να εξελληνισθούν αργότερα πολλοί από αυτούς, όπως οι παππούδες του Αριστοτέλη και οι παππούδες του μαθητή του τελευταίου, του Αλέξανδρου, και άλλοι πολλούς αιώνες αργότερα εκσλαβίστηκαν και κυρίως εκβουλγαρίστηκαν, μαζί και με άλλους Θράκες που δεν είχαν υποστεί έως τότε κάποια μετάπτωση, ενώ στη συνέχεια πολλοί από όλες τις πιο πάνω κατηγορίες, γνώρισαν εξισλαμισμούς και εκτουρκισμούς, ων ουκ έστι αριθμός.
Ας μην επεκταθώ στον εκτουρκισμό των Θρακών της ιστορικής Μικρασιατικής, και όχι μόνο, χώρας, που υπήρξε και αυτή Θρακική. Μεταξύ άλλων, σύμφωνα και με τη ρήση: «Οι Θράκες ου μόνον Ευρωπαίοι αλλά και Ασιανοί». Απλά να προσθέσω ότι αν ένα σλαβικό φύλλο από κοινού με τον εκσλαβισμό των εκμακεδονισθέντων Θρακών, οδήγησε στους Βόρειους γείτονες και αφορά μετάπτωση δευτέρου βαθμού, ο εκτουρκισμός Πομάκων, είναι πολύ ανώτερου βαθμού. Ο αυτόχθων και για αυτό ιστορικός αυτός λαός της Θράκης εκχριστιανίστηκε, εκσλαβίστηκε κι εξισλαμίστηκε, πριν αρχίσει να εκτουρκίζεται. Ακόμη από το 1985 έχω γράψει ότι οι Πομάκοι ούτε Έλληνες είναι ούτε Βούλγαροι ούτε Τούρκοι. Αν είναι κάτι είναι οι μόνοι Θράκες που εναπέμειναν. Οι Ινδιάνοι αυτοί των Βαλκανίων.
Μίλησα για παππούδες και πέρα από τη θετική στάση ως προς το Ελληνικό Βέτο πολλών Ευρωπαίων ηγετών, θυμήθηκα τα ένθερμα λόγια του Γάλλου Προέδρου για τους Έλληνες φίλους του, όπως είπε, καθώς και για τους ανιόντες συγγενείς του που έζησαν επί τουρκοκρατίας στη Θεσσαλονίκη. Κυρίως όμως ο νους μου πήγε στο όνομα του παππού του που στην ουσία είναι τουρκικό προσωνύμιο, παρατσούκλι, αφού η λέξη «sarhoş» στα Τουρκικά σημαίνει το μέθυσο ενώ αποτελεί ταυτόχρονα και ύβρη αφού τα Ισλαμικά θέσμια δεν το επιτρέπουν. Λέω λοιπόν ότι είναι πιθανόν το γεγονός αυτό να έχει συμβάλλει ανθρωπολογικά από κοινού με την ευρωπαϊκή του παιδεία, που διατείνεται ότι έχει ο Nicolas Sarkozy, στο φιλελληνισμό του και να τον έχει ήδη επηρεάσει από πολύ παλιά. Κάτι που εφόσον αναδειχθεί, θα μπορέσει να αποδειχθεί χρήσιμος και σε άλλες περιπτώσεις. Μιλώ για την συνέχεια της καταρχήν θετικής του στάσης ως προς τα της απουσίας της Δημοκρατίας στην Τουρκία.
Κατά τα άλλα, η ευκαιριακή κατασκευή της ιστορίας κατά τους πρόσφατους κυρίως αιώνες και ειδικότερα η υιοθέτηση από τη Σκοπιανή πολιτική προπαγάνδα, ιστορικών προσώπων, όπως είναι ο Αλέξανδρος, έχει επίσης και μια διάσταση θετική. Αυτήν της Επαναμακεδονοποίησης. Η οποία καταρχήν αναδεικνύεται σε μια νέα άκρη του νήματος ως προς τα ζητήματα των αυτοχθόνων σλαβόφωνων Ελλήνων πολιτών της Μακεδονικής Ελλάδας και που η επαναμακεδονοποίηση τους θέτει την υπόθεση της λεγόμενης Μακεδονικής μειονότητας σε μια εντελώς διαφορετική βάση, καθιστώντας την πολύμορφα ανύπαρκτη.
Κυρίως όμως υπάρχει η θετική διάσταση που έλεγα, ως προς τα της καταγωγής και της πολιτισμικής ταυτότητας των Σκοπιανών γειτόνων. Οι οποίοι, μπορούν να συναντηθούν να εμπνευστούν και να εκφρασθούν, όπως φυσικά και εμείς, από το βαλκανικό όραμα του Ρήγα Φεραίου. Του μεγάλου αυτού Έλληνα προπομπού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο οποίος μέχρι που θα πρότεινε, αν ζούσε, να προχωρούσαμε σε μια εθελοντική επανένωση με τη γειτονική χώρα, στα πλαίσια μιας Ομοσπονδίας, πριν από την οριστική άλλωστε Ένωσή μας σε κάποια χρόνια, στα πλαίσια της ομώνυμης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τότε και μόνο τότε θα είχαν νόημα οι φράσεις Βόρεια Μακεδονία όσο και η αντίστοιχη Άνω Μακεδονία. Σαν ονόματα Ευρωπαϊκών Περιφερειών, όπως άλλωστε τα υπάρχοντα της Ανατολικής, Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας, εκ των Ελληνικών Περιφερειών. Αυτό πάντως που λέω εγώ είναι ότι ένα πρώτο βήμα θα ήταν η αδελφοποίηση Θεσσαλονίκης Σκοπίων.
Σε μια τέτοια περίπτωση, να την προτείναμε ακόμη και σήμερα. Διαφορετικά, αντί να ολισθαίνουμε κάθε τόσο σε νέες υποχωρήσεις, ευθύς εξ αρχής, από δεκαπενταετίας, η Ελλάδα όφειλε να έλεγε ότι δεν πρόκειται να δεχθεί την απαλλοτρίωση της εθνικής πολιτισμικής της κληρονομιάς. Ότι δεν την εκποιεί. Δεν πουλάει δηλαδή τα τιμαλφή της για να ζήσει. Όπως κάνουν ανάξιοι γόνοι άξιων προγόνων. Θα μπορούσε ακόμη να προτείνει μέχρι και όνομα στη γειτονική χώρα. Να ονομασθεί π.χ. Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής. Όχι βέβαια, εμμέσως πλην σαφώς, μια σύνθετη ονομασία, αφού θα υπήρχε ένας ακόμη λόγος. Το ότι δηλαδή μια τέτοιου τύπου Δημοκρατία της Μακεδονίας, δεν θα ήταν ούτε Μακεδονία ούτε Δημοκρατία.
Μπορεί η Ελληνική αρνησικυρία για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ να βρήκε σύμφωνα όλα τα μέρη της Πολιτικής Ελλάδας, και βέβαια πριν από όλους τον ίδιο το λαό, όμως μια σοβαρή πολιτική που οφείλει να αποτελεί εξιστόρηση της λογικής όσο και του μέλλοντος χρειάζονταν ταυτόχρονα να προβλέψει και τις εξελίξεις που θα ακολουθούσαν στα υπόλοιπα Μέτωπα. Πέραν δηλαδή του Βορείου και των επί αυτού προετοιμασιών και σχεδιασμών των ΗΠΑ, το όμορο Ανατολικό.
Σε αυτό, στο Τουρκικό Μέτωπο κρίνεται κυρίως η χρόνια απουσία της Ελληνικής Αξιοπρέπειας. Και η οποία δεν αναπληρώνεται ούτε ανακτάται, ακόμη και με όντως ορθές στάσεις, όπως ήταν το βέτο και η ομόφωνη στήριξή του στο Βόρειο Μέτωπο. Τα λέω όλα αυτά γιατί υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί. εκ της Πολιτικής Ελλάδας οι οποίοι βλέπουν την κρίσιμη αυτή κατάσταση σαν μια σανίδα σωτηρίας. Εμφανίζουν μεγάλη κινητικότητα ενώ επιθυμούν διακαώς να εγγράψουν υποθήκες αξιοπρέπειας στο Βόρειο Μέτωπο προκειμένου να αναπληρώσουν την απουσία της στο Ανατολικό. Από τη Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο, μέχρι το Κουρδικό. Όσο για την Αθήνα, μπορεί μεν σήμερα να μην υπάρχουν πολλοί που διεκδικούν να είναι παιδιά του Bush, όμως δεν μπορεί κανείς να πει το ίδιο για τον Κεμάλ. Γιατί μόνο δικοί του άνθρωποι μπορούσαν να φτάσουν να κηλιδώσουν την Ελληνική ιστορία, όπως έγινε στις 15 Φεβρουαρίου 1999 με την παράδοση του Κούρδου ηγέτη.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Μιλώ επίσης για την περαιτέρω εξασθένηση της Ελλάδας ως προς το Ανατολικό, σαν παρενέργεια της κατανάλωσης της δυναμικής της στο Βόρειο μέτωπο αλλά και σαν συσσώρευση ξένων, κι όχι βέβαια καλών Αμερικανικών και άλλων προθέσεων. Και το σημαντικότερο, μιλώ για την ύπαρξη του ίδιου αυτού Μετώπου ως ενός ενδογενούς ζητήματος. Του Τουρκικού. Και τη συνάντησή του με το Βόρειο Μέτωπο καθώς και την πολύμορφη σύμπραξή τους. Άλλωστε αν υπάρχει ένας ιστορικός κανόνας στην περιοχή, τότε αυτός λέει ότι πάντα τα νέα από το Βόρειο Μέτωπο οδηγούν κατευθείαν στο Ανατολικό. Και ανέκαθεν η Πολιτική Ελλάδα επιχειρεί από τη ζημιά να βγάζει κέρδος, θα συμπλήρωνα εγώ.
Σκέφτομαι πολλές φορές ότι η Ελλάδα μέσα στην ατυχία της είναι και τυχερή. Αυτό γιατί είναι μια θαλάσσια χώρα. Γιατί τόσο τα Νότια όσο τα Δυτικά σύνορα είναι και αυτά θαλάσσια. Επόμενα η γνωστή φράση του βραβευμένου έργου του μεσοπολέμου «ουδέν νεότερο κλπ.» σχετίζεται με την απουσία όχι κάποιου νεότερου αλλά των ίδιων των Μετώπων. Του Νότιου, όσο και του Δυτικού. Έχει όμως κι ένα Ανατολικό που ισοδυναμεί ίσαμε τριάντα Βόρεια Μέτωπα. Χιλιομετρικά, αλλά και κάθε άλλου τύπου.
Από το σημείο αυτό και κατόπιν αρχίζουν τα δύσκολα, όπως λένε. Και καταρχήν η ατυχία που έλεγα. Αυτή που έβριζε η μακαρίτισσα Μαλβίνα. Βέβαια δεν μιλώ για το Βόρειο Μέτωπο, όσο κυρίως το Ανατολικό. Στα δύο αυτά Μέτωπα έχει ήδη κριθεί η κατά καιρούς επίσημη Ελληνική Πολιτική. Η οποία θυμίζει ιστορικό εκκρεμές. Από τη μια πλευρά είναι το Βόρειο Μέτωπο όπου είναι ακριβή στο λάχανο και από την άλλη είναι το Ανατολικό, όπου είναι φτηνή στο πιπέρι.
Σπεύδω να πω ότι αντί μια επεξεργασμένη πολιτική στο Σκοπιανό να επιρρίπτει τις ευθύνες στην Ελληνική ολιγωρία του εικοστού αιώνα, ας αναλογιζόταν τελικά το τι έκανε η ίδια, κατά την τελευταία του δεκαετία καθώς επίσης και κατά την πρώτη του σημερινού αιώνα, του εικοστού πρώτου. Και τότε οι υπόλοιπες χώρες, ειδικά της Ευρώπης, ας προχωρούσαν σε αυτό που νόμιζαν, και ας έπαιρναν το κρίμα στο λαιμό τους, μια και με την αναγνώριση της Μακεδονίας θα πολιτογραφούσαν όχι μόνο τον Αλέξανδρο αλλά και τον πατέρα, όπως τον θεωρούν, της Ευρωπαϊκής σκέψης και φιλοσοφικής παιδείας Αριστοτέλη, σαν Σλάβο. Κάτι το οποίο βέβαια δεν θα ήταν καθόλου κακό -το να είχαν δηλαδή Δάσκαλος και μαθητής Σλαβική καταγωγή- αλλά το ότι οι υπεξαιρέτες μιας ιστορικής πολιτισμικής οντότητας, θα μπέρδευαν, μεταξύ άλλων, και τις χιλιετίες. Όχι απλά και μόνο τους αιώνες. Π.χ. τον 4ο, άντε τον 3ο π.Χ. αιώνα, με τον 7ο μ.Χ. Μια περίπου δηλαδή χιλιετία. Μιλώ για τα Σκοπιανά πολιτικά παιδιά του Bush, που αν με ρωτούσαν ποιον είχαν πατέρα θα έλεγα ότι πιο πολύ μοιάζουν με το Στάλιν.
Πέραν όμως από τη μια ή την άλλη προπαγάνδα, δεν παύει να υπάρχει και μια άλλη διάσταση. Η αναζήτηση των αληθινών γονέων και των πραγματικών ριζών. Ποιοι δηλαδή είναι οι παππούδες λαοί. Αν γίνει αυτό τότε θα δούμε ότι η άκρη του νήματος βρίσκεται στις μεταπτώσεις που υπέστησαν τα πρωταρχικά φύλλα της Ανατολικής όσο επίσης και της Κεντρικής Βαλκανικής. Μιλώ για τους προϊστορικούς Θράκες, αυτό το πιο πολυάριθμο, κατά τον Ηρόδοτο, έθνος της γης μετά από τους Ινδούς, που εκτείνονταν σε αρκετά μεγάλο μέρος των Βαλκανίων, από το Δούναβη ως τις δυτικές υπώρειες του Ολύμπου. Εκ των Θρακών λοιπόν αυτών, άλλοι εξελληνίσθηκαν στους αρχαίους ακόμη χρόνους, άλλοι Θράκες πάλι στη συνέχεια εκμακεδονίστηκαν για να εξελληνισθούν αργότερα πολλοί από αυτούς, όπως οι παππούδες του Αριστοτέλη και οι παππούδες του μαθητή του τελευταίου, του Αλέξανδρου, και άλλοι πολλούς αιώνες αργότερα εκσλαβίστηκαν και κυρίως εκβουλγαρίστηκαν, μαζί και με άλλους Θράκες που δεν είχαν υποστεί έως τότε κάποια μετάπτωση, ενώ στη συνέχεια πολλοί από όλες τις πιο πάνω κατηγορίες, γνώρισαν εξισλαμισμούς και εκτουρκισμούς, ων ουκ έστι αριθμός.
Ας μην επεκταθώ στον εκτουρκισμό των Θρακών της ιστορικής Μικρασιατικής, και όχι μόνο, χώρας, που υπήρξε και αυτή Θρακική. Μεταξύ άλλων, σύμφωνα και με τη ρήση: «Οι Θράκες ου μόνον Ευρωπαίοι αλλά και Ασιανοί». Απλά να προσθέσω ότι αν ένα σλαβικό φύλλο από κοινού με τον εκσλαβισμό των εκμακεδονισθέντων Θρακών, οδήγησε στους Βόρειους γείτονες και αφορά μετάπτωση δευτέρου βαθμού, ο εκτουρκισμός Πομάκων, είναι πολύ ανώτερου βαθμού. Ο αυτόχθων και για αυτό ιστορικός αυτός λαός της Θράκης εκχριστιανίστηκε, εκσλαβίστηκε κι εξισλαμίστηκε, πριν αρχίσει να εκτουρκίζεται. Ακόμη από το 1985 έχω γράψει ότι οι Πομάκοι ούτε Έλληνες είναι ούτε Βούλγαροι ούτε Τούρκοι. Αν είναι κάτι είναι οι μόνοι Θράκες που εναπέμειναν. Οι Ινδιάνοι αυτοί των Βαλκανίων.
Μίλησα για παππούδες και πέρα από τη θετική στάση ως προς το Ελληνικό Βέτο πολλών Ευρωπαίων ηγετών, θυμήθηκα τα ένθερμα λόγια του Γάλλου Προέδρου για τους Έλληνες φίλους του, όπως είπε, καθώς και για τους ανιόντες συγγενείς του που έζησαν επί τουρκοκρατίας στη Θεσσαλονίκη. Κυρίως όμως ο νους μου πήγε στο όνομα του παππού του που στην ουσία είναι τουρκικό προσωνύμιο, παρατσούκλι, αφού η λέξη «sarhoş» στα Τουρκικά σημαίνει το μέθυσο ενώ αποτελεί ταυτόχρονα και ύβρη αφού τα Ισλαμικά θέσμια δεν το επιτρέπουν. Λέω λοιπόν ότι είναι πιθανόν το γεγονός αυτό να έχει συμβάλλει ανθρωπολογικά από κοινού με την ευρωπαϊκή του παιδεία, που διατείνεται ότι έχει ο Nicolas Sarkozy, στο φιλελληνισμό του και να τον έχει ήδη επηρεάσει από πολύ παλιά. Κάτι που εφόσον αναδειχθεί, θα μπορέσει να αποδειχθεί χρήσιμος και σε άλλες περιπτώσεις. Μιλώ για την συνέχεια της καταρχήν θετικής του στάσης ως προς τα της απουσίας της Δημοκρατίας στην Τουρκία.
Κατά τα άλλα, η ευκαιριακή κατασκευή της ιστορίας κατά τους πρόσφατους κυρίως αιώνες και ειδικότερα η υιοθέτηση από τη Σκοπιανή πολιτική προπαγάνδα, ιστορικών προσώπων, όπως είναι ο Αλέξανδρος, έχει επίσης και μια διάσταση θετική. Αυτήν της Επαναμακεδονοποίησης. Η οποία καταρχήν αναδεικνύεται σε μια νέα άκρη του νήματος ως προς τα ζητήματα των αυτοχθόνων σλαβόφωνων Ελλήνων πολιτών της Μακεδονικής Ελλάδας και που η επαναμακεδονοποίηση τους θέτει την υπόθεση της λεγόμενης Μακεδονικής μειονότητας σε μια εντελώς διαφορετική βάση, καθιστώντας την πολύμορφα ανύπαρκτη.
Κυρίως όμως υπάρχει η θετική διάσταση που έλεγα, ως προς τα της καταγωγής και της πολιτισμικής ταυτότητας των Σκοπιανών γειτόνων. Οι οποίοι, μπορούν να συναντηθούν να εμπνευστούν και να εκφρασθούν, όπως φυσικά και εμείς, από το βαλκανικό όραμα του Ρήγα Φεραίου. Του μεγάλου αυτού Έλληνα προπομπού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο οποίος μέχρι που θα πρότεινε, αν ζούσε, να προχωρούσαμε σε μια εθελοντική επανένωση με τη γειτονική χώρα, στα πλαίσια μιας Ομοσπονδίας, πριν από την οριστική άλλωστε Ένωσή μας σε κάποια χρόνια, στα πλαίσια της ομώνυμης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τότε και μόνο τότε θα είχαν νόημα οι φράσεις Βόρεια Μακεδονία όσο και η αντίστοιχη Άνω Μακεδονία. Σαν ονόματα Ευρωπαϊκών Περιφερειών, όπως άλλωστε τα υπάρχοντα της Ανατολικής, Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας, εκ των Ελληνικών Περιφερειών. Αυτό πάντως που λέω εγώ είναι ότι ένα πρώτο βήμα θα ήταν η αδελφοποίηση Θεσσαλονίκης Σκοπίων.
Σε μια τέτοια περίπτωση, να την προτείναμε ακόμη και σήμερα. Διαφορετικά, αντί να ολισθαίνουμε κάθε τόσο σε νέες υποχωρήσεις, ευθύς εξ αρχής, από δεκαπενταετίας, η Ελλάδα όφειλε να έλεγε ότι δεν πρόκειται να δεχθεί την απαλλοτρίωση της εθνικής πολιτισμικής της κληρονομιάς. Ότι δεν την εκποιεί. Δεν πουλάει δηλαδή τα τιμαλφή της για να ζήσει. Όπως κάνουν ανάξιοι γόνοι άξιων προγόνων. Θα μπορούσε ακόμη να προτείνει μέχρι και όνομα στη γειτονική χώρα. Να ονομασθεί π.χ. Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής. Όχι βέβαια, εμμέσως πλην σαφώς, μια σύνθετη ονομασία, αφού θα υπήρχε ένας ακόμη λόγος. Το ότι δηλαδή μια τέτοιου τύπου Δημοκρατία της Μακεδονίας, δεν θα ήταν ούτε Μακεδονία ούτε Δημοκρατία.
Μπορεί η Ελληνική αρνησικυρία για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ να βρήκε σύμφωνα όλα τα μέρη της Πολιτικής Ελλάδας, και βέβαια πριν από όλους τον ίδιο το λαό, όμως μια σοβαρή πολιτική που οφείλει να αποτελεί εξιστόρηση της λογικής όσο και του μέλλοντος χρειάζονταν ταυτόχρονα να προβλέψει και τις εξελίξεις που θα ακολουθούσαν στα υπόλοιπα Μέτωπα. Πέραν δηλαδή του Βορείου και των επί αυτού προετοιμασιών και σχεδιασμών των ΗΠΑ, το όμορο Ανατολικό.
Σε αυτό, στο Τουρκικό Μέτωπο κρίνεται κυρίως η χρόνια απουσία της Ελληνικής Αξιοπρέπειας. Και η οποία δεν αναπληρώνεται ούτε ανακτάται, ακόμη και με όντως ορθές στάσεις, όπως ήταν το βέτο και η ομόφωνη στήριξή του στο Βόρειο Μέτωπο. Τα λέω όλα αυτά γιατί υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί. εκ της Πολιτικής Ελλάδας οι οποίοι βλέπουν την κρίσιμη αυτή κατάσταση σαν μια σανίδα σωτηρίας. Εμφανίζουν μεγάλη κινητικότητα ενώ επιθυμούν διακαώς να εγγράψουν υποθήκες αξιοπρέπειας στο Βόρειο Μέτωπο προκειμένου να αναπληρώσουν την απουσία της στο Ανατολικό. Από τη Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο, μέχρι το Κουρδικό. Όσο για την Αθήνα, μπορεί μεν σήμερα να μην υπάρχουν πολλοί που διεκδικούν να είναι παιδιά του Bush, όμως δεν μπορεί κανείς να πει το ίδιο για τον Κεμάλ. Γιατί μόνο δικοί του άνθρωποι μπορούσαν να φτάσουν να κηλιδώσουν την Ελληνική ιστορία, όπως έγινε στις 15 Φεβρουαρίου 1999 με την παράδοση του Κούρδου ηγέτη.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Μιλώ επίσης για την περαιτέρω εξασθένηση της Ελλάδας ως προς το Ανατολικό, σαν παρενέργεια της κατανάλωσης της δυναμικής της στο Βόρειο μέτωπο αλλά και σαν συσσώρευση ξένων, κι όχι βέβαια καλών Αμερικανικών και άλλων προθέσεων. Και το σημαντικότερο, μιλώ για την ύπαρξη του ίδιου αυτού Μετώπου ως ενός ενδογενούς ζητήματος. Του Τουρκικού. Και τη συνάντησή του με το Βόρειο Μέτωπο καθώς και την πολύμορφη σύμπραξή τους. Άλλωστε αν υπάρχει ένας ιστορικός κανόνας στην περιοχή, τότε αυτός λέει ότι πάντα τα νέα από το Βόρειο Μέτωπο οδηγούν κατευθείαν στο Ανατολικό. Και ανέκαθεν η Πολιτική Ελλάδα επιχειρεί από τη ζημιά να βγάζει κέρδος, θα συμπλήρωνα εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου