Του πρώην Βουλευτή Έβρου Χρήστου Κηπουρού
Α. Εισαγωγή
Αν σοφία είναι το απόσταγμα από την επεξεργασία της λογικής, και αν φιλία είναι το αίσθημα της αγάπης που ενυπάρχει φυσικά στην καρδιά, τότε η φιλοσοφία, η φιλία δηλαδή προς τη σοφία, αποτελεί την ανώτερη μορφή της αρμονικής συνύπαρξης του μυαλού με την καρδιά. Η οποία έχει σαν αφετηρία το ζεύγος της λογικής και της προς αυτήν αγάπης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι από τότε που εμφανίστηκαν οι ιστορικές καθώς και πολιτισμικές εκείνες οντότητες που ονομάστηκαν λαοί, μαζί τους, και σε όλους ανεξαίρετα, εμφανίστηκαν και η φιλοσοφία μαζί με την τέχνη, τη θεολογία και την επιστήμη, κατέχοντας μάλιστα έκτοτε ανελλειπώς τα σκήπτρα ενώ παράλληλα αναδεικνύονταν σε θεμελιώδεις πολιτισμικές δραστηριότητες.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι το να επιζητείται να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, π.χ. η εκ των θεμελιωδών αυτών δραστηριοτήτων φιλοσοφία από ένα λαό, αυτό τελικά στον άνθρωπο ισοδυναμεί με τη διακοπή της επικοινωνίας μεταξύ του μυαλού και της καρδιάς. Να δημιουργούνταν δηλαδή ένας τύπος ανθρώπου μυαλωμένου πλην όμως άκαρδου είτε άμυαλου πλην όμως αισθηματία. Το ότι βέβαια υπάρχουν και τέτοιες κατηγορίες, δεν σημαίνει τίποτε. Η ουσία είναι ότι το μυαλό και η καρδιά συνεχίζουν από γεννήσεως κόσμου να συνυπάρχουν αν δεν προσδιορίζουν κιόλας την ανθρώπινη υπόσταση. Με άλλα λόγια δεν έπεσε από τους ουρανούς το γνωστό αισθητήριο του λαού. Ο οποίος, όπως άλλωστε και οι παππούδες του λαοί, έχει την κληρονομημένη ανθρωπολογική ικανότητα, και να αισθάνεται, και να εννοεί.
Τα τρία κείμενα που ακολουθούν, εμπνεόμενα από ειλικρινή αγάπη και έναν μεγάλο σεβασμό προς τους πολίτες και το λαό, επιχειρούν μέσα από μια ιστοριολογική και κυρίως πολιτική προσέγγιση των σχέσεων της Αθήνας με τις περιφέρειες του τίτλου, να αναδείξουν όσα η υπαρκτή τηλεοπτική και πολιτική πρωτεύουσα συστηματικά θάβει. Δεν ξέρω κατά πόσο οι ιδέες καθώς και οι εφικτές εφικτότατες προτάσεις που διατυπώνονται μπορούν να εμπνεύσουν τους συμπολίτες μου. Αυτό που ξέρω καλά είναι ότι πρόσωπα που δεν εμπνέονται, σίγουρα αδυνατούν να εμπνεύσουν. Και στο πρώην Οθωνικό ανάκτορο στην Πλατεία Συντάγματος κατοικοεδρεύουν δυστυχώς μόνο τέτοιοι άνθρωποι. Για τους οποίους και ομιλώ μετά λόγου γνώσεως αφού επί επτά χρόνια που ήμουν εκεί έψαξα αλλά τέτοιους μόνο συνάντησα και γνώρισα. Αν πάλι υπάρχει, έστω και σήμερα, καμιά ή κανείς, τότε περί τίνος πρόκειται; Σκληρή η ερώτηση αλλά οφείλω να την κάνω. Γιατί κανείς τους δεν έκανε και δεν κάνει κάτι. Όπως οφείλω να πω ότι και εγώ δεν έκανα. Το ότι ήμουν μόνος δεν με απαλλάσσει.
1. Ως πότε οι Περιφέρειες θα είμαστε υποζύγια;
«Ως πότε το υπαρκτό πολύμορφο και πολύχρωμο ιερατείο των ανέμπνευστων προσώπων των Αθηνών μετά των ανά τις Περιφέρειες βαφτιστικών του, θα συνεχίσει να κλέβει το μέλλον της χώρας;»
Το ότι η Πολιτική Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών δεν παράγει ιδέες, δεν είναι τίποτε το καινούργιο. Γιατί δεν παράγει; Διότι δεν σκέφτεται. Δεν έχει άλλωστε και χρόνο να σκεφτεί. Επιπλέον όλα ανεξαίρετα τα μέρη της, αγνοούν βασικά πράγματα, ένα από τα οποία είναι το ότι ο επεξεργασμένος λόγος ενός πολιτικού ανθρώπου χρειάζεται να εμπεριέχει τέχνη. Όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει με τη γαστρονομία. Ότι όπως στο μαγείρεμα χρειάζονται καταρχήν τα υλικά, έτσι και στη διατύπωση του λόγου, χρειάζονται οι σκέψεις. Αυτές είναι τα υλικά. Το μυαλό είναι ο φούρνος, η κουζίνα που τις ψήνει, όπως στη γαστρονομία. Το άλας πάλι είναι τα συναισθήματα. Βέβαια το άλας, όσο και τα συναισθήματα δεν είναι και για χόρταση. Άλλωστε, όταν είναι μεγάλες οι δόσεις, βλάπτουν παρά ωφελούν. Και πολλές φορές δεν τρώγονται. Η νοστιμιά, τουτέστιν η τέχνη της γαστρονομίας, αποτελεί την άλλη όψη της τέχνης της αρμονίας μεταξύ λογικής και συναισθημάτων. Όταν τα δύο αυτά ισορροπούν και έχουν μια σχέση αρμονίας μεταξύ τους, τότε μπορεί κανείς να παραγάγει ιδέες που να έχουν μορφή και περιεχόμενο. Η λέξη ιδέα άλλωστε στα αρχαία σημαίνει τη μορφή.
Σκονάκια Πολιτικής
Και οι δεξαμενές σκέψης που υποτίθεται ότι συμβουλεύουν, είναι για κλάματα, όταν δεν είναι εταιρίες εισαγωγής μεταχειρισμένων ιδεών πριν και αυτές μπουν επάνω στο Αθηναϊκό τραπέζι του Προκρούστη. Δεν κάνουν κάτι διαφορετικό οι συμβουλευτικές εταιρίες που με γκουρού το Φλωρεντιανό συγγραφέα του «Ηγεμόνα» Μακιαβέλι, φιλοτεχνούν τα πορτρέτα των επικεφαλής. Έναν μάλιστα εκ των οποίων κάθε τόσο του αλλάζουν και το στυλ. Κατά τα άλλα, εάν η Ελληνική Βουλή είναι περισσότερο Βουβή παρά Βουλή, οι επικεφαλής των πτερύγων του ημικυκλίου έχουν επιπλέον ένα χρόνιο καταρράκτη στα μάτια. Το ρεφλέξ που τους λείπει φαίνεται καθημερινά. Αυτό που χαρακτηρίζει τις εντός της Βουλής φωνασκίες τους είναι ένας τζαμπαμαγκισμός όταν δεν είναι χουλιγκανισμός. Όσο για τις εκτός της Βουλής δηλώσεις, αυτές είναι στιχάκια αν όχι σκονάκια που τα έχουν έτοιμα από το σπίτι. Συγγνώμη, από τον Οίκο ή μάλλον από τους Οίκους τους, ήθελα να πω.
Το παράδειγμα με την αφή της φλόγας στην Ολυμπία είναι χαρακτηριστικό. Ο πρώτος εκ των θεσμικών μίλησε για μεταλαμπάδευση, ο δεύτερος για την Ελλάδα του κύρους και της ειρήνης. Κανείς δεν ενσωμάτωσε στη δήλωσή του, αυτό που έγινε μπροστά στα μάτια τους. Μιλώ για την υπέρ της Δημοκρατίας στο Θιβέτ κίνηση του Γάλλου Δημοσιογράφου που οι Ολυμπιακοί κύκλοι-χειροπέδες του πανό το οποίο ανάρτησε, έβαλαν φωτιά σε όλες τις Δημοκρατικές ψυχές του πλανήτη γινόμενοι σε ελάχιστο διάστημα τεράστιο παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης στην Κινεζοκρατούμενη περιοχή.
Κατόπιν εορτής, προς το τέλος, εμφανίστηκε ο γνωστός και μη εξαιρετέος πολιτικός χώρος ο οποίος ναι μεν σωστά επενδύει στην απόρριψη των υπολοίπων, όμως επειδή και αυτός δεν έχει τι να πει, καταφεύγει σε γλυκανάλατα -κάτι έλεγα πιο πάνω περί νοστιμιάς- happenings. Θέλω στο σημείο αυτό να τονίσω ότι το νέο δίδυμο του εν λόγω χώρου που μάλιστα βαυκαλίζεται ότι συνιστά το καινούργιο, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με αυτό. Ούτε βέβαια και με το ιστορικό δίδυμο των Πασαλίδη και Ηλιού. Όποιος θέλει ας συγκρίνει δυο τρεις λόγους τους. Ή ακόμη ας απευθύνει την ερώτηση, αν ήταν ποτέ δυνατόν ο Πασαλίδης ή ο Ηλιού να αποτελούσαν θιασώτες ενός σχεδίου τύπου Αννάν. Αναλογίζεται λοιπόν κανείς πόσο μπουχτισμένος πρέπει να είναι ο κόσμος από τους δύο μεγάλους πολιτικούς χώρους. Τρόπος βέβαια του λέγειν, μεγάλους.
Τέταρτη Δημοκρατία
Το σκηνικό συμπληρώνουν με την παρουσία τους οι μαζικοί λεγόμενοι χώροι των υπαλλήλων του κράτους που μονοπωλούν το χρόνο και επόμενα και τη δημόσια ζωή -άλλωστε τι είδους διακομματικό συνδικαλιστικό μονοπώλιο θα συνιστούσαν αν δεν τα μονοπωλούσαν- μη επιτρέποντας με τον τρόπο αυτό να μείνει μια έστω ώρα ώστε να πάρει σειρά, να εκφραστεί και να αναδειχθεί, πόσο μάλλον να επιλυθεί, έστω ένα από τα προβλήματα της υπόλοιπης Κοινωνικής και Περιφερειακής Ελλάδας. Της υπό εκφορά χώρας των χωριών καθώς και των μικρών και μεσαίων πόλεων.
Αυτή λοιπόν η πολιτική Ελλάδα δεν μπορούσε να κάνει τίποτε διαφορετικό από αυτά που κάνει. Υπάρχει δηλαδή ένας επιπλέον λόγος, ώστε η λεγόμενη μεταπολιτευτική Δημοκρατία, αυτό το άταφο ψοφίμι του χθες, να ενταφιαστεί οριστικά, γιατί μόνον ως πολιτικό ζόμπι υφίσταται, και να δώσει τη θέση της στην Τέταρτη Δημοκρατία {1}. Σε μια τέτοια Ελλάδα ο πρωταγωνιστικός ρόλος θα ανατεθεί στις Περιφέρειες, ενώ η αναπτυξιακή ισοτιμία, ως η άλλη όψη της Δημοκρατίας, θα χαρακτηρίζει τις σχέσεις τους με την Αττική. Δεν γνωρίζω πότε η ιστορική αυτή ανάγκη θα γεννήσει τις δικές της αντιπροσωπεύσεις ώστε να κινηθούν προς αυτή τη σφαίρα. Όμως ταυτόχρονα έχω να πω και το εξής: Ως πότε το υπαρκτό πολύμορφο και πολύχρωμο ιερατείο των ανέμπνευστων προσώπων των Αθηνών μετά των ανά τις Περιφέρειες βαφτιστικών του, θα συνεχίσει να κλέβει το μέλλον της χώρας; Ως πότε οι Περιφέρειες θα είμαστε υποζύγια;
_________
Σημείωση
{1} Χρήστος Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, βλέπε την ιστοσελίδα του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, http://alex.eled.duth.gr/kipouros/
2. Και όμως η Θράκη μπορούσε να γίνει μια Νέα Αλσατία
Αφιερώνεται στους ανά την οικουμένη φίλους της Θράκης
Δεν θα επαναλάβω τα τετριμμένα, π.χ. ποια είναι τα χαϊρια του Ελλαδικού Αθηναϊκού κράτους επί δεκαετίες ολόκληρες στη Θράκη. Αυτό διότι έχω κάτι πιο σοβαρό να πω. Ότι από πολύ παλιά το κράτος αυτό μετά της σχιζοφρενούς πρωτεύουσας πολιτικά και αναπτυξιακά έχουν παραιτηθεί από την ιστορική αυτή περιφέρεια. Κάτι βέβαια που εμμέσως πλην σαφώς σημαίνει ότι δεν τους είναι και πολύ «απαραίτητη». Μια λέξη σύνθετη, που όπως σημειώνουν τα λεξικά της Αρχαίας Ελληνικής, συντίθεται από το «α» το στερητικό, και τη λέξη «παραιτούμαι». Είναι δηλαδή μη απαραίτητη.
Ισονότητα
Κατά τα άλλα, το δίκαιο, η πολιτική και οι όρκοι αγάπης πλείστων όσων Θρακών θεσμικών εκπροσώπων έχουν λεκτική μόνο αξία. Αντίκρισμα μηδέν, αν όχι αρνητικό. Αρνητικό διότι δεν είναι λίγες φορές που η στάση τους είναι πιο πολύ φιλοκεμαλική, παρά έκφραση στοιχειώδους Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής παιδείας και ηθικής. Κάτι που εκτός από τις Μουσουλμανικές μειονότητες της Θράκης -ήτοι την Πομακική μειονότητα, την Τουρκική και τους Ρομς- σύντομα αντί της Ελληνικής πλειονότητας της Θράκης θα εισαγάγει και θα καθιερώσει επίσης και τον όρο «ισονότητα» αν όχι την Ελληνική μειονότητα της περιοχής. Γιατί περί αυτού πρόκειται, με τους όποιους τότε κλαυθμούς και οδυρμούς να μην έχουν σημασία. Κάτι που μπορεί να μην ισχύει ακόμη αριθμητικά, αλλά πολιτικά ισχύει εδώ και δεκαετίες, και για το οποίο έχω αποκτήσει μια μεγάλη και πλούσια εμπειρία λόγω της λογοκριτικότατης και για αυτό αντιδημοκρατικότατης αντιμετώπισης των απόψεών μου από διάφορα εντός και εκτός των ανίατων Αθηνών κέντρα. Άλλο εάν στη συνέχεια τις βλέπω να φιγουράρουν και να πλασάρονται εκ του ενός ή του άλλου χώρου προφανώς για να έχουν να πουν κάτι.
Αν δε τώρα όλα αυτά συμπληρωθούν και με τις εξ αντικειμένου προβοκατόρικες, τηλεοπτικές Αθηναϊκές αλλά και άλλες, «αγωνιστικές» πλην αναξιοπιστότατες φωνές και δράσεις στην περιοχή, τότε το κάδρο της Θρακικής πολιτικής πραγματικότητας δεν θέλει και πολλά πράγματα για να προετοιμαστεί. Πάντως σε κάθε περίπτωση, ευτυχώς που υπάρχουν και οι Πομάκοι. Γιατί αλίμονο εάν περιμέναμε τους Θράκες θεσμικούς να κάνουν κάτι. Πόσο μάλλον όταν αντί για το κάτι που χρειάζεται και είναι κάτι περισσότερο από το κάτι που έλεγα, αυτοί δεν κάνουν απολύτως τίποτε, αν δεν βλάπτουν το ίδιο την Αντιόχεια, μετά των εν Αθήναις μεντόρων τους.
Αυτό όμως που θα ήθελα να προσθέσω με το σημερινό σημείωμα είναι η κορνίζα, το πλαίσιο. Ο νόμος της Θράκης. Ένας ιστορικός νόμος, απλός όσο και σαφής γιατί τα πράγματα θα συνεχίσουν να χειροτερεύουν. Απλά μια από τις ελπίδες της Θράκης η οποία αποτελεί εξ αντικειμένου σύμμαχό της είναι, όπως έχω από καιρό γράψει, το Τουρκικό ταμάχι, που αναγκάζει τους κατά καιρούς κυβερνώντες να στέλνουν κάποια ψίχουλα στην περιοχή. Τα οποία βέβαια είναι αυτά που δεν μπορούν να μη στείλουν. Και αυτό όμως δεν θα ισχύει για απεριόριστο χρόνο. Όπως φυσικά και η γειτονική πλεονεξία, προτού πάρει και αυτή καινούργιες μορφές και περιεχόμενα.
Όσο για τη μεγάλη ελπίδα της Θράκης, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, ποια μπορεί να είναι και σε τι ακριβώς συνίσταται. Καλύτερα ας κατηγορηθώ ότι μιλώ με γρίφους, που όμως ίσως αναγκάσει κάποιους να ψάξουν και να σκεφθούν το τι χρειάζεται να γίνει, παρά να πεταχτεί, όπως τόσες άλλες έως σήμερα ιδέες και προτάσεις μου, στα σκουπίδια, αν όχι στην ηλεκτρονική πυρά των λεγόμενων Δημοκρατικών εφημερίδων των Αθηνών. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι για άλλη μια φορά η λύση βρίσκεται στη Δημοκρατία. Συγκεκριμένα στην Τέταρτη. Στο Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες και συγκεκριμένα, μεταξύ των άλλων, και με τη δική μας. Τη Θρακική Ελλάδα. Την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Μια ευρύτερη, όσο όμως και ελάχιστη Θράκη που όπως είναι γνωστό στην Αρχαιότητα εκτείνονταν μέχρι και τις δυτικές υπώρειες του Ολύμπου και ακόμη παραπέρα.
Δημοκρατία και Ισοτιμία παντού
Δημοκρατία λοιπόν και ισοτιμία παντού. Από την αντιμετώπιση των μειονοτήτων της Θράκης -επόμενα και εκείνης στην οποία ανήκω- καθώς και τη μεταξύ όλων των μειονοτήτων ισοτιμία, μέχρι την ισοτιμία μεταξύ Θράκης και Αθηνών. Για να μη πάω στα παραδοσιακά εκείνα θεωρητικά κριτήρια σύμφωνα με τα οποία αν η παραγωγική έκταση της Θράκης είναι τριπλάσια της Αττικής, τότε αξίζει όσο τρεις Αττικές. Κι αυτό διότι αρκεί η ισοτιμία. Αυτή η άλλη όψη της Δημοκρατίας. Γιατί αν από τη μια υπάρχει η μοναδική όντως γεωπολιτισμική Αθηναϊκή στατική, από την άλλη η εναπομείνασα Ρωμανία με τη σημερινή και κυρίως τη μελλοντική δυναμική Θρακική γεωπολιτική, γεωοικονομία και γεωστρατηγική, δεν πέφτει παρακάτω.
Η αναπτυξιακή δε προοπτική θα έχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέχεια, αν στο μεταξύ διάστημα, γίνουν και δυο τρία επιπλέον πράγματα. Όχι περισσότερα. Κοινός παρανομαστής είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα της Θρακικής γεωοικονομίας. Από τον αγωγό φυσικού αερίου Ορμένιου Αλεξανδρούπολης, ως τμήμα του Εύξεινου, όπως τον ονόμασα, Αγωγού φυσικού αερίου, πολύ πριν προκύψει ο λεγόμενος South Stream, μέχρι και τον άξονα No XI, της διπλής ηλεκτρικής σιδηροδρομικής σύνδεσης της Κωνσταντινούπολης με τη Ρώμη, μέσω Πυθίου. Και μέχρι τη μελέτη για κόμβο logistics, διεθνούς πλατφόρμας υποδομών. Μια νέας κλίμακας σύνδεση Ανατολής και Νότου, τόσο με τη Δύση όσο και το Βορά. Της Ευρασίας και της Μέσης Ανατολής, με τη Γηραιά Ήπειρο, και αντιστρόφως, της Ευρώπης με τις υπόλοιπες περιοχές.
Ούτε εθνικιστές ούτε όμως και φιλοκεμαλικοί
Αυτές είναι οι βασικές παράμετροι που μπορούσαν και μπορούν ακόμη και σήμερα να προσδιορίσουν μια καινούργια Δημοκρατική Ελληνική αλλά και Ευρωπαϊκή Αναπτυξιακή Πολιτική για την περιοχή αυτή της Θράκης αντί να τροφοδοτούνται και να αναπαράγονται από κινδυνολογίες μέχρι αποσταθεροποιητικές κινήσεις επί μιας προδιαγεγραμμένης τροχιάς μεταξύ του μοντέλου της Κύπρου ή του Κοσσυφοπεδίου, λες και χάθηκε το πρότυπο της Αλσατίας {1} με την Αλεξανδρούπολη σε ρόλους ενός Στρασβούργου των Βαλκανίων. Γιατί αν για τα δύο πρώτα μοντέλα το κλειδί είναι η φράση «βρίσκουν και κάνουν», τότε υπάρχει επίσης η φράση «να μη βρουν για να κάνουν». Είτε είναι γείτονες είτε μακρινοί «φίλοι». Το ζήτημα είναι το τι κάναμε και τι κάνουμε για αυτό, οι ίδιοι οι Θράκες. Όπως όλοι οι Έλληνες Πολίτες. Πως δηλαδή να αποδείξουμε ότι όντως είμαστε φίλοι της Θράκης, και πριν από όλα, Δημοκρατικοί Πολίτες της Ευρώπης. Ούτε εθνικιστές, ούτε όμως και φιλοκεμαλικοί.
_______
Σημείωση
{1}, ο. π., Μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Στρασβούργου, Θράκη 2007, βλ. μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο,
3. Η σ-χολή των ΗΠΑ για τον Αλέξανδρο
«Ο νέος πατριωτισμός βρίσκεται στον Αγώνα για τη Γεωοικονομική Δημοκρατία»
Αποκαλεί μεν η Αμερική τα Σκόπια Μακεδονία, πλασάροντας έτσι μια Μακεδονία καρικατούρα, όμως δεν το κάνει μόνο για να αποκτήσει ένα ακόμη προτεκτοράτο στη Βαλκανική Χερσόνησο, πλάι στο γεμάτο με βάσεις της, ομώνυμο Κοσσυφοπέδιο. Ούτε μόνον εξ αιτίας του πετρελαιαγωγού Α.Μ.Β.Ο. και της Γεωοικονομίας που προωθεί στην ευρύτερη αυτή περιοχή. Ούτε τέλος μόνον εξ αιτίας της πολιτικής της διαίρεσης από τις κατ΄ όνομα Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες αν και εμπεριέχουν την Ένωση στην κρατική τους ονομασία, ουδέποτε την εξήγαγαν.
Υπάρχει ένας βαθύτερος λόγος που τα κάνουν όλα αυτά οι υπερπόντιοι φίλοι μας και σύμμαχοι, ο οποίος σχετίζεται όχι τόσο με τη ρήση του Ηράκλειτου «τα πάντα ρει», όσο με την ίδια τη γεωιστορία. Η οποία διδάσκει ότι όπως μετά την κατάρρευση της κλασσικής Αθήνας άνθησαν η Μακεδονία και η Μακεδονική Ελλάδα, έτσι και τώρα μπορεί να ανθίσει η Ευρώπη και να διαδεχθεί την Αμερική. Αυτό ανησυχεί τις ΗΠΑ. Εξ ου και η γνωστή χολή τους για τον Αλέξανδρο, πριν από την οποία βέβαια υπήρξε η ομώνυμη σχολή. Όπως δηλαδή προκύπτει η λέξη σ-χολή, αν το γράμμα σίγμα προστεθεί στη λέξη χολή.
Δύο σημειωτικά ζεύγη
Όσο κι αν είναι μεγάλες οι διαφορές, υπάρχουν και πολλά κοινά σημεία μεταξύ των ΗΠΑ και της κλασσικής Αθήνας. Το ΝΑΤΟ που παραπέμπει στη γνωστή Αθηναϊκή Συμμαχία, και το Ιράκ που παραπέμπει στις Συρακούσες είναι τέτοιες περιπτώσεις. Υπάρχουν και άλλες. Πολλοί μάλιστα θεωρούν ότι αποτελούν ζεύγος σημειωτικό. Απλά το νέο ζεύγος που θα προκύψει είναι «Ευρώπη-Μακεδονία». Το ζήτημα για τη Γηραιά Ήπειρο είναι να μην υπάρξει προσομοίωση των πολιτικών των ΗΠΑ.
Μπορεί να τα λογαριάζουν αλλιώς οι πολιτικοί της εγκέφαλοι όμως αν η Αμερική είναι η κόρη της Ευρώπης, δεν μπορεί η Γηραιά Ήπειρος να γίνει κόρη της κόρης της. Πόσο μάλλον, θεραπαινίδα της. Και επιτέλους δεν είναι και ολόκληρη η Ευρώπη, ο Solana, ο Barroso, και η ανεκδιήγητη εκείνη Carla Del Ponte. Κατά τα άλλα, αν η Ευρώπη θελήσει να επιβεβαιώσει το όνομά της, που βγαίνει από τις λέξεις «ευρύς» και «ορώ» και σημαίνει «βλέπω μακριά», μπορεί να προσφύγει στις καλές υπηρεσίες της γεωιστορίας. Χρειάζεται για αυτό μια Ενωμένη Ευρώπη που να εκτείνεται από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, όπως κι η προσθήκη στις θεμελιώδεις αξίες και αρχές της, της Πολιτικής Γεωοικονομίας, όσο επίσης της Γεωοικονομικής Δημοκρατίας {1}.
Εύξεινος Αγωγός
Εφόσον δε ο λόγος εισέρχεται υποχρεωτικά στο πεδίο της Γεωοικονομίας, να πω με την ευκαιρία ότι κανενός το μάτι δεν χρειάζεται να μένει στο γνωστό project για τον πετρελαιαγωγό Α.Μ.Β.Ο. Πρόκοψαν στον αγωγό Μπακού Τσεϊχάν, θα προκόψουν τώρα στον επίσης ορεινό Α.Μ.Β.Ο. Αν χρειάζεται να κάνουν κάτι οι ΗΠΑ είναι να αφήσουν τις κουτοπονηριές ώστε να προχωρήσει ο Εύξεινος Αγωγός φυσικού αερίου {2}, ο λεγόμενος South Stream. Γιατί και ο άλλος, ο ομώνυμος αγωγός Κασπίας Ιταλίας, που ως προς το τμήμα του Καρατζαμπέι-Κομοτηνής {3}, ονομάστηκε κατ΄ ευφημισμό Ελληνοτουρκικός, έγινε σύμφωνα με Αμερικανικές και κυρίως Τουρκικές υποδείξεις με τις οποίες συμμορφώθηκαν τόσο οι πρώην όσο οι νυν κυβερνώντες, που άφησαν τα πράγματα ως είχαν αφού η Ελλάδα πληρώνει το αέριο στην Τουρκία κατά τις ορέξεις της ενώ ταυτόχρονα γίνεται ένα ενεργειακό εξάρτημα της γείτονος.
Κατά τα άλλα, επειδή πολλοί Αμερικανοί συγκρίνουν τις ΗΠΑ με την κλασσική Αθήνα, και το Ιράκ με τις Συρακούσες, ασφαλώς και θα σκέπτονται τις ομοιότητες του Αρχαίου με το Νέο Κόσμο, καθώς και τους ιστορικούς νόμους που διέπουν τις εξελίξεις, ιδίως όταν μελετούν -και μελετούν πολύ- το Θουκιδίδη. Για αυτό, όπως η κατά τα άλλα Ακαδημαϊκός κυρία Condoleezza Rice, μιλούν με περιφρόνηση για τους συγκεκριμένους νόμους απωθώντας με τον τρόπο αυτό από τη σκέψη αλλά και τους λόγους τους, την Αρχαιότητα. Αυτό διότι τους είναι ιδιαίτερα ενοχλητική. Όπως και ο Αμερικανός διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Mathew Nimic βλέποντας το τι μέλλει γενέσθαι, είχε τους ίδιους φόβους και λόγους που έχω ήδη αναφέρει, πριν βγάλει τη χολή για τον Αλέξανδρο. ‘Όπως επίσης και το Χόλυγουντ στην ομώνυμη ταινία, και τόσα άλλα. Όμως και η Ευρώπη, σύμφωνα με την Ιστορία, δεν μπορεί παρά να έχει το Θρακογενή γιο του Φίλιππου σε περίοπτη θέση στο Ευρωπαϊκό πάνθεο. Όπως άλλωστε έχει κάνει στην αναγέννησή της με το δάσκαλό του, τον Αριστοτέλη.
Ανέμπνευστη
Δεν πλέκω το εγκώμιο του Αλέξανδρου. Οφείλω όμως να πω ότι δεν υπήρξε Αττίλας. Επίσης «άλλο Αλέξανδρος, άλλο Δαρείος ή Ξέρξης». Όπως για να μη νομίσει κανείς ότι μεροληπτώ ως προς την ιστορική μου κρίση, λέω ακόμη «άλλο Αλέξανδρος, άλλο Αγαμέμνων». Με άλλα λόγια «άλλο Άρβηλα και άλλο Τροία». «Άλλο πόλεμος, άλλο εισβολή».Απορώ λοιπόν που πολλοί, αν και είναι σοβαροί επιστήμονες, τα συγχέουν. Αυτές και άλλες σκέψεις που σχετίζονται με την επικαιρότητα, γέννησαν την ιδέα μετονομασίας της Αλεξανδρούπολης, αφού αντί για το όνομα του «ανάσσοντα» και γιου του γνωστού Κωνσταντίνου, Αλέξανδρου, πρότεινα πριν χρόνια να πάρει το όνομα του άλλου Αλεξάνδρου, του Μακεδόνα. Να υπάρξει δηλαδή Ελλαδική πόλη, περιφερειακή και γεωοικονομική με το όνομα αυτό. Ναι μεν Αλεξανδρούπολη θα λέγεται και πάλι, όμως άλλη η μια ονομασία προέλευσης, άλλη η άλλη.
Υπάρχει ένας ακόμη λόγος ώστε η Μακεδονία ως συμβολική και πολιτισμική έννοια να μην εξελιχθεί τελικά σε καρικατούρα. Με άλλα λόγια, η πάνδημη αντίθεση των Ελλήνων να χορηγηθεί το όνομα Μακεδονία στο γειτονικό κράτος, έχει κι αυτή με τη σειρά της, βαθύτερες αιτίες. Από την οικολογία του ονόματος έως την ψυχαναλυτική και πολιτική ανθρωπολογία των πολιτών. Οι οποίοι, πέραν της Μακεδονικής Ελλάδας εμπνέονται και από τη Μακεδονική -με την πολιτισμική φυσικά έννοια του όρου- Ευρώπη, και όχι από την Αμερικανική Ευρώπη. Εμπνέονται δηλαδή από το γίνει η Γηραιά Ήπειρος μια Νέα Μακεδονία. Πάντως, αν επί του προκειμένου υπάρχει η φράση «πλην Λακεδαιμονίων» νομίζω ότι χρειάζεται να αναζητηθεί στην Αθηναϊκή πολιτική τάξη. Και αυτό βέβαια όχι τόσο για τους δεκάρικους αντιαμερικανικούς υποκριτικούς της εν πολλοίς λόγους, αλλά κυρίως γιατί είναι αναλφάβητη όσο και ανέμπνευστη.
Ναι στη Βόρεια Μακεδονία αλλά ως όνομα Περιφέρειας
Θα είχαμε ήδη καταλήξει προ πολλού, εάν οι συνομιλητές μας είχαν μια Ευρωπαϊκή Πολιτική και Δημοκρατική παιδεία. Όπως βέβαια αν η χθεσινή όπως και η σημερινή Ελλάδα είχαν αίσθηση της Πολιτικής σαν εξιστόρηση της λογικής και του μέλλοντος και όχι σαν κινήσεις τακτικές αν όχι αμυντικές. Άλλες φορές ως εμπάργκο και άλλες φορές ως βέτο. Σαν όνομα του γειτονικού κράτους θα μπορούσαμε να προτείνουμε τη Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής {4}. Ίσως μπορούμε ακόμη και σήμερα.
Όσο για τη γειτονική χώρα, τη Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής, θα μπορεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελούμενη από δυο περιφέρειες. Τη Βόρεια Μακεδονία καθώς και την Περιφέρεια του Tetovo. Αν δε η Σκοπιανή γραφειοκρατία πιστεύει πράγματι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν έχει λόγους να φοβάται διάλυση του νεότευκτου κράτους. Μεταξύ των άλλων, γιατί όσο θα ενωθούν, μετά την Ευρωπαϊκή ένταξη, η περιφέρεια του Tetovo και το Κοσσυφοπέδιο με τις υπόλοιπες Αλβανικές Περιφέρειες, άλλο τόσο θα ενωθεί και η Περιφέρεια της Βόρειας Μακεδονίας μαζί τους, όπως με την Κεντρική Μακεδονία, την Ανατολική και τη Δυτική της Ελλάδας. Και όπως και με την όλη την υπόλοιπη Ευρώπη των Περιφερειών.
Η πρόσφατη πρόταση που έκανα για την αδελφοποίηση Θεσσαλονίκης Σκοπίων {5} , αποτελεί έκφραση ειλικρινών αισθημάτων φιλίας προκειμένου να αντιμετωπιστεί η διένεξη σαν παρανυχίδα, όπως θα ονόμαζε τις διαβαλκανικές διαφορές, αν ζούσε, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έναντι τρίτων, υπονοώντας την εξ ανατολών γειτονική χώρα. Αμφότερες οι πόλεις τότε θα βρουν ότι ήδη τις ενώνουν πολλά, ένα εκ των οποίων είναι η κοινή τους απελευθέρωση κατά τους καταχρηστικά λεγόμενους Βυζαντινούς χρόνους από το συμπολίτη μου, τον Ιωάννη Βατάτζη, αυτόν τον πιο σημαίνοντα της χιλιόχρονης διαδρομής της Ρωμανίας.
Σημειώσεις
{1}, Χρ. Κηπουρός, Αγώνας για τη Γεωοικονομική Δημοκρατία, Γόρδιος, Αθήνα 2002,
{2}, ο. π. Εύξεινος Αγωγός, Θράκη Αύγουστος 2003, βλ. μηχανές αναζήτησης,
{3}, ο. π., Αγωγοί, Παραγωγοί και Προαγωγοί στην Ευρασία, βλ. εφημερίδα: Ο κόσμος του Επενδυτή, Αθήνα, 25 Αυγούστου 2007,
{4}, Η πρόταση διατυπώθηκε κατά το πρώτον από το Μιχάλη Χαραλαμπίδη,
{5}, Χρ. Κηπουρός, Αδελφοποίηση Θεσσαλονίκης Σκοπίων, βλ. εφημερίδα, Ο Κόσμος του Επενδυτή, Αθήνα 12 Απριλίου 2008,
xkipuros@otenet.gr Θράκη Απρίλιος 2008,
Α. Εισαγωγή
Αν σοφία είναι το απόσταγμα από την επεξεργασία της λογικής, και αν φιλία είναι το αίσθημα της αγάπης που ενυπάρχει φυσικά στην καρδιά, τότε η φιλοσοφία, η φιλία δηλαδή προς τη σοφία, αποτελεί την ανώτερη μορφή της αρμονικής συνύπαρξης του μυαλού με την καρδιά. Η οποία έχει σαν αφετηρία το ζεύγος της λογικής και της προς αυτήν αγάπης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι από τότε που εμφανίστηκαν οι ιστορικές καθώς και πολιτισμικές εκείνες οντότητες που ονομάστηκαν λαοί, μαζί τους, και σε όλους ανεξαίρετα, εμφανίστηκαν και η φιλοσοφία μαζί με την τέχνη, τη θεολογία και την επιστήμη, κατέχοντας μάλιστα έκτοτε ανελλειπώς τα σκήπτρα ενώ παράλληλα αναδεικνύονταν σε θεμελιώδεις πολιτισμικές δραστηριότητες.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι το να επιζητείται να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, π.χ. η εκ των θεμελιωδών αυτών δραστηριοτήτων φιλοσοφία από ένα λαό, αυτό τελικά στον άνθρωπο ισοδυναμεί με τη διακοπή της επικοινωνίας μεταξύ του μυαλού και της καρδιάς. Να δημιουργούνταν δηλαδή ένας τύπος ανθρώπου μυαλωμένου πλην όμως άκαρδου είτε άμυαλου πλην όμως αισθηματία. Το ότι βέβαια υπάρχουν και τέτοιες κατηγορίες, δεν σημαίνει τίποτε. Η ουσία είναι ότι το μυαλό και η καρδιά συνεχίζουν από γεννήσεως κόσμου να συνυπάρχουν αν δεν προσδιορίζουν κιόλας την ανθρώπινη υπόσταση. Με άλλα λόγια δεν έπεσε από τους ουρανούς το γνωστό αισθητήριο του λαού. Ο οποίος, όπως άλλωστε και οι παππούδες του λαοί, έχει την κληρονομημένη ανθρωπολογική ικανότητα, και να αισθάνεται, και να εννοεί.
Τα τρία κείμενα που ακολουθούν, εμπνεόμενα από ειλικρινή αγάπη και έναν μεγάλο σεβασμό προς τους πολίτες και το λαό, επιχειρούν μέσα από μια ιστοριολογική και κυρίως πολιτική προσέγγιση των σχέσεων της Αθήνας με τις περιφέρειες του τίτλου, να αναδείξουν όσα η υπαρκτή τηλεοπτική και πολιτική πρωτεύουσα συστηματικά θάβει. Δεν ξέρω κατά πόσο οι ιδέες καθώς και οι εφικτές εφικτότατες προτάσεις που διατυπώνονται μπορούν να εμπνεύσουν τους συμπολίτες μου. Αυτό που ξέρω καλά είναι ότι πρόσωπα που δεν εμπνέονται, σίγουρα αδυνατούν να εμπνεύσουν. Και στο πρώην Οθωνικό ανάκτορο στην Πλατεία Συντάγματος κατοικοεδρεύουν δυστυχώς μόνο τέτοιοι άνθρωποι. Για τους οποίους και ομιλώ μετά λόγου γνώσεως αφού επί επτά χρόνια που ήμουν εκεί έψαξα αλλά τέτοιους μόνο συνάντησα και γνώρισα. Αν πάλι υπάρχει, έστω και σήμερα, καμιά ή κανείς, τότε περί τίνος πρόκειται; Σκληρή η ερώτηση αλλά οφείλω να την κάνω. Γιατί κανείς τους δεν έκανε και δεν κάνει κάτι. Όπως οφείλω να πω ότι και εγώ δεν έκανα. Το ότι ήμουν μόνος δεν με απαλλάσσει.
1. Ως πότε οι Περιφέρειες θα είμαστε υποζύγια;
«Ως πότε το υπαρκτό πολύμορφο και πολύχρωμο ιερατείο των ανέμπνευστων προσώπων των Αθηνών μετά των ανά τις Περιφέρειες βαφτιστικών του, θα συνεχίσει να κλέβει το μέλλον της χώρας;»
Το ότι η Πολιτική Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών δεν παράγει ιδέες, δεν είναι τίποτε το καινούργιο. Γιατί δεν παράγει; Διότι δεν σκέφτεται. Δεν έχει άλλωστε και χρόνο να σκεφτεί. Επιπλέον όλα ανεξαίρετα τα μέρη της, αγνοούν βασικά πράγματα, ένα από τα οποία είναι το ότι ο επεξεργασμένος λόγος ενός πολιτικού ανθρώπου χρειάζεται να εμπεριέχει τέχνη. Όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει με τη γαστρονομία. Ότι όπως στο μαγείρεμα χρειάζονται καταρχήν τα υλικά, έτσι και στη διατύπωση του λόγου, χρειάζονται οι σκέψεις. Αυτές είναι τα υλικά. Το μυαλό είναι ο φούρνος, η κουζίνα που τις ψήνει, όπως στη γαστρονομία. Το άλας πάλι είναι τα συναισθήματα. Βέβαια το άλας, όσο και τα συναισθήματα δεν είναι και για χόρταση. Άλλωστε, όταν είναι μεγάλες οι δόσεις, βλάπτουν παρά ωφελούν. Και πολλές φορές δεν τρώγονται. Η νοστιμιά, τουτέστιν η τέχνη της γαστρονομίας, αποτελεί την άλλη όψη της τέχνης της αρμονίας μεταξύ λογικής και συναισθημάτων. Όταν τα δύο αυτά ισορροπούν και έχουν μια σχέση αρμονίας μεταξύ τους, τότε μπορεί κανείς να παραγάγει ιδέες που να έχουν μορφή και περιεχόμενο. Η λέξη ιδέα άλλωστε στα αρχαία σημαίνει τη μορφή.
Σκονάκια Πολιτικής
Και οι δεξαμενές σκέψης που υποτίθεται ότι συμβουλεύουν, είναι για κλάματα, όταν δεν είναι εταιρίες εισαγωγής μεταχειρισμένων ιδεών πριν και αυτές μπουν επάνω στο Αθηναϊκό τραπέζι του Προκρούστη. Δεν κάνουν κάτι διαφορετικό οι συμβουλευτικές εταιρίες που με γκουρού το Φλωρεντιανό συγγραφέα του «Ηγεμόνα» Μακιαβέλι, φιλοτεχνούν τα πορτρέτα των επικεφαλής. Έναν μάλιστα εκ των οποίων κάθε τόσο του αλλάζουν και το στυλ. Κατά τα άλλα, εάν η Ελληνική Βουλή είναι περισσότερο Βουβή παρά Βουλή, οι επικεφαλής των πτερύγων του ημικυκλίου έχουν επιπλέον ένα χρόνιο καταρράκτη στα μάτια. Το ρεφλέξ που τους λείπει φαίνεται καθημερινά. Αυτό που χαρακτηρίζει τις εντός της Βουλής φωνασκίες τους είναι ένας τζαμπαμαγκισμός όταν δεν είναι χουλιγκανισμός. Όσο για τις εκτός της Βουλής δηλώσεις, αυτές είναι στιχάκια αν όχι σκονάκια που τα έχουν έτοιμα από το σπίτι. Συγγνώμη, από τον Οίκο ή μάλλον από τους Οίκους τους, ήθελα να πω.
Το παράδειγμα με την αφή της φλόγας στην Ολυμπία είναι χαρακτηριστικό. Ο πρώτος εκ των θεσμικών μίλησε για μεταλαμπάδευση, ο δεύτερος για την Ελλάδα του κύρους και της ειρήνης. Κανείς δεν ενσωμάτωσε στη δήλωσή του, αυτό που έγινε μπροστά στα μάτια τους. Μιλώ για την υπέρ της Δημοκρατίας στο Θιβέτ κίνηση του Γάλλου Δημοσιογράφου που οι Ολυμπιακοί κύκλοι-χειροπέδες του πανό το οποίο ανάρτησε, έβαλαν φωτιά σε όλες τις Δημοκρατικές ψυχές του πλανήτη γινόμενοι σε ελάχιστο διάστημα τεράστιο παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης στην Κινεζοκρατούμενη περιοχή.
Κατόπιν εορτής, προς το τέλος, εμφανίστηκε ο γνωστός και μη εξαιρετέος πολιτικός χώρος ο οποίος ναι μεν σωστά επενδύει στην απόρριψη των υπολοίπων, όμως επειδή και αυτός δεν έχει τι να πει, καταφεύγει σε γλυκανάλατα -κάτι έλεγα πιο πάνω περί νοστιμιάς- happenings. Θέλω στο σημείο αυτό να τονίσω ότι το νέο δίδυμο του εν λόγω χώρου που μάλιστα βαυκαλίζεται ότι συνιστά το καινούργιο, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με αυτό. Ούτε βέβαια και με το ιστορικό δίδυμο των Πασαλίδη και Ηλιού. Όποιος θέλει ας συγκρίνει δυο τρεις λόγους τους. Ή ακόμη ας απευθύνει την ερώτηση, αν ήταν ποτέ δυνατόν ο Πασαλίδης ή ο Ηλιού να αποτελούσαν θιασώτες ενός σχεδίου τύπου Αννάν. Αναλογίζεται λοιπόν κανείς πόσο μπουχτισμένος πρέπει να είναι ο κόσμος από τους δύο μεγάλους πολιτικούς χώρους. Τρόπος βέβαια του λέγειν, μεγάλους.
Τέταρτη Δημοκρατία
Το σκηνικό συμπληρώνουν με την παρουσία τους οι μαζικοί λεγόμενοι χώροι των υπαλλήλων του κράτους που μονοπωλούν το χρόνο και επόμενα και τη δημόσια ζωή -άλλωστε τι είδους διακομματικό συνδικαλιστικό μονοπώλιο θα συνιστούσαν αν δεν τα μονοπωλούσαν- μη επιτρέποντας με τον τρόπο αυτό να μείνει μια έστω ώρα ώστε να πάρει σειρά, να εκφραστεί και να αναδειχθεί, πόσο μάλλον να επιλυθεί, έστω ένα από τα προβλήματα της υπόλοιπης Κοινωνικής και Περιφερειακής Ελλάδας. Της υπό εκφορά χώρας των χωριών καθώς και των μικρών και μεσαίων πόλεων.
Αυτή λοιπόν η πολιτική Ελλάδα δεν μπορούσε να κάνει τίποτε διαφορετικό από αυτά που κάνει. Υπάρχει δηλαδή ένας επιπλέον λόγος, ώστε η λεγόμενη μεταπολιτευτική Δημοκρατία, αυτό το άταφο ψοφίμι του χθες, να ενταφιαστεί οριστικά, γιατί μόνον ως πολιτικό ζόμπι υφίσταται, και να δώσει τη θέση της στην Τέταρτη Δημοκρατία {1}. Σε μια τέτοια Ελλάδα ο πρωταγωνιστικός ρόλος θα ανατεθεί στις Περιφέρειες, ενώ η αναπτυξιακή ισοτιμία, ως η άλλη όψη της Δημοκρατίας, θα χαρακτηρίζει τις σχέσεις τους με την Αττική. Δεν γνωρίζω πότε η ιστορική αυτή ανάγκη θα γεννήσει τις δικές της αντιπροσωπεύσεις ώστε να κινηθούν προς αυτή τη σφαίρα. Όμως ταυτόχρονα έχω να πω και το εξής: Ως πότε το υπαρκτό πολύμορφο και πολύχρωμο ιερατείο των ανέμπνευστων προσώπων των Αθηνών μετά των ανά τις Περιφέρειες βαφτιστικών του, θα συνεχίσει να κλέβει το μέλλον της χώρας; Ως πότε οι Περιφέρειες θα είμαστε υποζύγια;
_________
Σημείωση
{1} Χρήστος Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, βλέπε την ιστοσελίδα του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, http://alex.eled.duth.gr/kipouros/
2. Και όμως η Θράκη μπορούσε να γίνει μια Νέα Αλσατία
Αφιερώνεται στους ανά την οικουμένη φίλους της Θράκης
Δεν θα επαναλάβω τα τετριμμένα, π.χ. ποια είναι τα χαϊρια του Ελλαδικού Αθηναϊκού κράτους επί δεκαετίες ολόκληρες στη Θράκη. Αυτό διότι έχω κάτι πιο σοβαρό να πω. Ότι από πολύ παλιά το κράτος αυτό μετά της σχιζοφρενούς πρωτεύουσας πολιτικά και αναπτυξιακά έχουν παραιτηθεί από την ιστορική αυτή περιφέρεια. Κάτι βέβαια που εμμέσως πλην σαφώς σημαίνει ότι δεν τους είναι και πολύ «απαραίτητη». Μια λέξη σύνθετη, που όπως σημειώνουν τα λεξικά της Αρχαίας Ελληνικής, συντίθεται από το «α» το στερητικό, και τη λέξη «παραιτούμαι». Είναι δηλαδή μη απαραίτητη.
Ισονότητα
Κατά τα άλλα, το δίκαιο, η πολιτική και οι όρκοι αγάπης πλείστων όσων Θρακών θεσμικών εκπροσώπων έχουν λεκτική μόνο αξία. Αντίκρισμα μηδέν, αν όχι αρνητικό. Αρνητικό διότι δεν είναι λίγες φορές που η στάση τους είναι πιο πολύ φιλοκεμαλική, παρά έκφραση στοιχειώδους Ευρωπαϊκής Δημοκρατικής παιδείας και ηθικής. Κάτι που εκτός από τις Μουσουλμανικές μειονότητες της Θράκης -ήτοι την Πομακική μειονότητα, την Τουρκική και τους Ρομς- σύντομα αντί της Ελληνικής πλειονότητας της Θράκης θα εισαγάγει και θα καθιερώσει επίσης και τον όρο «ισονότητα» αν όχι την Ελληνική μειονότητα της περιοχής. Γιατί περί αυτού πρόκειται, με τους όποιους τότε κλαυθμούς και οδυρμούς να μην έχουν σημασία. Κάτι που μπορεί να μην ισχύει ακόμη αριθμητικά, αλλά πολιτικά ισχύει εδώ και δεκαετίες, και για το οποίο έχω αποκτήσει μια μεγάλη και πλούσια εμπειρία λόγω της λογοκριτικότατης και για αυτό αντιδημοκρατικότατης αντιμετώπισης των απόψεών μου από διάφορα εντός και εκτός των ανίατων Αθηνών κέντρα. Άλλο εάν στη συνέχεια τις βλέπω να φιγουράρουν και να πλασάρονται εκ του ενός ή του άλλου χώρου προφανώς για να έχουν να πουν κάτι.
Αν δε τώρα όλα αυτά συμπληρωθούν και με τις εξ αντικειμένου προβοκατόρικες, τηλεοπτικές Αθηναϊκές αλλά και άλλες, «αγωνιστικές» πλην αναξιοπιστότατες φωνές και δράσεις στην περιοχή, τότε το κάδρο της Θρακικής πολιτικής πραγματικότητας δεν θέλει και πολλά πράγματα για να προετοιμαστεί. Πάντως σε κάθε περίπτωση, ευτυχώς που υπάρχουν και οι Πομάκοι. Γιατί αλίμονο εάν περιμέναμε τους Θράκες θεσμικούς να κάνουν κάτι. Πόσο μάλλον όταν αντί για το κάτι που χρειάζεται και είναι κάτι περισσότερο από το κάτι που έλεγα, αυτοί δεν κάνουν απολύτως τίποτε, αν δεν βλάπτουν το ίδιο την Αντιόχεια, μετά των εν Αθήναις μεντόρων τους.
Αυτό όμως που θα ήθελα να προσθέσω με το σημερινό σημείωμα είναι η κορνίζα, το πλαίσιο. Ο νόμος της Θράκης. Ένας ιστορικός νόμος, απλός όσο και σαφής γιατί τα πράγματα θα συνεχίσουν να χειροτερεύουν. Απλά μια από τις ελπίδες της Θράκης η οποία αποτελεί εξ αντικειμένου σύμμαχό της είναι, όπως έχω από καιρό γράψει, το Τουρκικό ταμάχι, που αναγκάζει τους κατά καιρούς κυβερνώντες να στέλνουν κάποια ψίχουλα στην περιοχή. Τα οποία βέβαια είναι αυτά που δεν μπορούν να μη στείλουν. Και αυτό όμως δεν θα ισχύει για απεριόριστο χρόνο. Όπως φυσικά και η γειτονική πλεονεξία, προτού πάρει και αυτή καινούργιες μορφές και περιεχόμενα.
Όσο για τη μεγάλη ελπίδα της Θράκης, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, ποια μπορεί να είναι και σε τι ακριβώς συνίσταται. Καλύτερα ας κατηγορηθώ ότι μιλώ με γρίφους, που όμως ίσως αναγκάσει κάποιους να ψάξουν και να σκεφθούν το τι χρειάζεται να γίνει, παρά να πεταχτεί, όπως τόσες άλλες έως σήμερα ιδέες και προτάσεις μου, στα σκουπίδια, αν όχι στην ηλεκτρονική πυρά των λεγόμενων Δημοκρατικών εφημερίδων των Αθηνών. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι για άλλη μια φορά η λύση βρίσκεται στη Δημοκρατία. Συγκεκριμένα στην Τέταρτη. Στο Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες και συγκεκριμένα, μεταξύ των άλλων, και με τη δική μας. Τη Θρακική Ελλάδα. Την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Μια ευρύτερη, όσο όμως και ελάχιστη Θράκη που όπως είναι γνωστό στην Αρχαιότητα εκτείνονταν μέχρι και τις δυτικές υπώρειες του Ολύμπου και ακόμη παραπέρα.
Δημοκρατία και Ισοτιμία παντού
Δημοκρατία λοιπόν και ισοτιμία παντού. Από την αντιμετώπιση των μειονοτήτων της Θράκης -επόμενα και εκείνης στην οποία ανήκω- καθώς και τη μεταξύ όλων των μειονοτήτων ισοτιμία, μέχρι την ισοτιμία μεταξύ Θράκης και Αθηνών. Για να μη πάω στα παραδοσιακά εκείνα θεωρητικά κριτήρια σύμφωνα με τα οποία αν η παραγωγική έκταση της Θράκης είναι τριπλάσια της Αττικής, τότε αξίζει όσο τρεις Αττικές. Κι αυτό διότι αρκεί η ισοτιμία. Αυτή η άλλη όψη της Δημοκρατίας. Γιατί αν από τη μια υπάρχει η μοναδική όντως γεωπολιτισμική Αθηναϊκή στατική, από την άλλη η εναπομείνασα Ρωμανία με τη σημερινή και κυρίως τη μελλοντική δυναμική Θρακική γεωπολιτική, γεωοικονομία και γεωστρατηγική, δεν πέφτει παρακάτω.
Η αναπτυξιακή δε προοπτική θα έχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέχεια, αν στο μεταξύ διάστημα, γίνουν και δυο τρία επιπλέον πράγματα. Όχι περισσότερα. Κοινός παρανομαστής είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα της Θρακικής γεωοικονομίας. Από τον αγωγό φυσικού αερίου Ορμένιου Αλεξανδρούπολης, ως τμήμα του Εύξεινου, όπως τον ονόμασα, Αγωγού φυσικού αερίου, πολύ πριν προκύψει ο λεγόμενος South Stream, μέχρι και τον άξονα No XI, της διπλής ηλεκτρικής σιδηροδρομικής σύνδεσης της Κωνσταντινούπολης με τη Ρώμη, μέσω Πυθίου. Και μέχρι τη μελέτη για κόμβο logistics, διεθνούς πλατφόρμας υποδομών. Μια νέας κλίμακας σύνδεση Ανατολής και Νότου, τόσο με τη Δύση όσο και το Βορά. Της Ευρασίας και της Μέσης Ανατολής, με τη Γηραιά Ήπειρο, και αντιστρόφως, της Ευρώπης με τις υπόλοιπες περιοχές.
Ούτε εθνικιστές ούτε όμως και φιλοκεμαλικοί
Αυτές είναι οι βασικές παράμετροι που μπορούσαν και μπορούν ακόμη και σήμερα να προσδιορίσουν μια καινούργια Δημοκρατική Ελληνική αλλά και Ευρωπαϊκή Αναπτυξιακή Πολιτική για την περιοχή αυτή της Θράκης αντί να τροφοδοτούνται και να αναπαράγονται από κινδυνολογίες μέχρι αποσταθεροποιητικές κινήσεις επί μιας προδιαγεγραμμένης τροχιάς μεταξύ του μοντέλου της Κύπρου ή του Κοσσυφοπεδίου, λες και χάθηκε το πρότυπο της Αλσατίας {1} με την Αλεξανδρούπολη σε ρόλους ενός Στρασβούργου των Βαλκανίων. Γιατί αν για τα δύο πρώτα μοντέλα το κλειδί είναι η φράση «βρίσκουν και κάνουν», τότε υπάρχει επίσης η φράση «να μη βρουν για να κάνουν». Είτε είναι γείτονες είτε μακρινοί «φίλοι». Το ζήτημα είναι το τι κάναμε και τι κάνουμε για αυτό, οι ίδιοι οι Θράκες. Όπως όλοι οι Έλληνες Πολίτες. Πως δηλαδή να αποδείξουμε ότι όντως είμαστε φίλοι της Θράκης, και πριν από όλα, Δημοκρατικοί Πολίτες της Ευρώπης. Ούτε εθνικιστές, ούτε όμως και φιλοκεμαλικοί.
_______
Σημείωση
{1}, ο. π., Μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Στρασβούργου, Θράκη 2007, βλ. μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο,
3. Η σ-χολή των ΗΠΑ για τον Αλέξανδρο
«Ο νέος πατριωτισμός βρίσκεται στον Αγώνα για τη Γεωοικονομική Δημοκρατία»
Αποκαλεί μεν η Αμερική τα Σκόπια Μακεδονία, πλασάροντας έτσι μια Μακεδονία καρικατούρα, όμως δεν το κάνει μόνο για να αποκτήσει ένα ακόμη προτεκτοράτο στη Βαλκανική Χερσόνησο, πλάι στο γεμάτο με βάσεις της, ομώνυμο Κοσσυφοπέδιο. Ούτε μόνον εξ αιτίας του πετρελαιαγωγού Α.Μ.Β.Ο. και της Γεωοικονομίας που προωθεί στην ευρύτερη αυτή περιοχή. Ούτε τέλος μόνον εξ αιτίας της πολιτικής της διαίρεσης από τις κατ΄ όνομα Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες αν και εμπεριέχουν την Ένωση στην κρατική τους ονομασία, ουδέποτε την εξήγαγαν.
Υπάρχει ένας βαθύτερος λόγος που τα κάνουν όλα αυτά οι υπερπόντιοι φίλοι μας και σύμμαχοι, ο οποίος σχετίζεται όχι τόσο με τη ρήση του Ηράκλειτου «τα πάντα ρει», όσο με την ίδια τη γεωιστορία. Η οποία διδάσκει ότι όπως μετά την κατάρρευση της κλασσικής Αθήνας άνθησαν η Μακεδονία και η Μακεδονική Ελλάδα, έτσι και τώρα μπορεί να ανθίσει η Ευρώπη και να διαδεχθεί την Αμερική. Αυτό ανησυχεί τις ΗΠΑ. Εξ ου και η γνωστή χολή τους για τον Αλέξανδρο, πριν από την οποία βέβαια υπήρξε η ομώνυμη σχολή. Όπως δηλαδή προκύπτει η λέξη σ-χολή, αν το γράμμα σίγμα προστεθεί στη λέξη χολή.
Δύο σημειωτικά ζεύγη
Όσο κι αν είναι μεγάλες οι διαφορές, υπάρχουν και πολλά κοινά σημεία μεταξύ των ΗΠΑ και της κλασσικής Αθήνας. Το ΝΑΤΟ που παραπέμπει στη γνωστή Αθηναϊκή Συμμαχία, και το Ιράκ που παραπέμπει στις Συρακούσες είναι τέτοιες περιπτώσεις. Υπάρχουν και άλλες. Πολλοί μάλιστα θεωρούν ότι αποτελούν ζεύγος σημειωτικό. Απλά το νέο ζεύγος που θα προκύψει είναι «Ευρώπη-Μακεδονία». Το ζήτημα για τη Γηραιά Ήπειρο είναι να μην υπάρξει προσομοίωση των πολιτικών των ΗΠΑ.
Μπορεί να τα λογαριάζουν αλλιώς οι πολιτικοί της εγκέφαλοι όμως αν η Αμερική είναι η κόρη της Ευρώπης, δεν μπορεί η Γηραιά Ήπειρος να γίνει κόρη της κόρης της. Πόσο μάλλον, θεραπαινίδα της. Και επιτέλους δεν είναι και ολόκληρη η Ευρώπη, ο Solana, ο Barroso, και η ανεκδιήγητη εκείνη Carla Del Ponte. Κατά τα άλλα, αν η Ευρώπη θελήσει να επιβεβαιώσει το όνομά της, που βγαίνει από τις λέξεις «ευρύς» και «ορώ» και σημαίνει «βλέπω μακριά», μπορεί να προσφύγει στις καλές υπηρεσίες της γεωιστορίας. Χρειάζεται για αυτό μια Ενωμένη Ευρώπη που να εκτείνεται από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, όπως κι η προσθήκη στις θεμελιώδεις αξίες και αρχές της, της Πολιτικής Γεωοικονομίας, όσο επίσης της Γεωοικονομικής Δημοκρατίας {1}.
Εύξεινος Αγωγός
Εφόσον δε ο λόγος εισέρχεται υποχρεωτικά στο πεδίο της Γεωοικονομίας, να πω με την ευκαιρία ότι κανενός το μάτι δεν χρειάζεται να μένει στο γνωστό project για τον πετρελαιαγωγό Α.Μ.Β.Ο. Πρόκοψαν στον αγωγό Μπακού Τσεϊχάν, θα προκόψουν τώρα στον επίσης ορεινό Α.Μ.Β.Ο. Αν χρειάζεται να κάνουν κάτι οι ΗΠΑ είναι να αφήσουν τις κουτοπονηριές ώστε να προχωρήσει ο Εύξεινος Αγωγός φυσικού αερίου {2}, ο λεγόμενος South Stream. Γιατί και ο άλλος, ο ομώνυμος αγωγός Κασπίας Ιταλίας, που ως προς το τμήμα του Καρατζαμπέι-Κομοτηνής {3}, ονομάστηκε κατ΄ ευφημισμό Ελληνοτουρκικός, έγινε σύμφωνα με Αμερικανικές και κυρίως Τουρκικές υποδείξεις με τις οποίες συμμορφώθηκαν τόσο οι πρώην όσο οι νυν κυβερνώντες, που άφησαν τα πράγματα ως είχαν αφού η Ελλάδα πληρώνει το αέριο στην Τουρκία κατά τις ορέξεις της ενώ ταυτόχρονα γίνεται ένα ενεργειακό εξάρτημα της γείτονος.
Κατά τα άλλα, επειδή πολλοί Αμερικανοί συγκρίνουν τις ΗΠΑ με την κλασσική Αθήνα, και το Ιράκ με τις Συρακούσες, ασφαλώς και θα σκέπτονται τις ομοιότητες του Αρχαίου με το Νέο Κόσμο, καθώς και τους ιστορικούς νόμους που διέπουν τις εξελίξεις, ιδίως όταν μελετούν -και μελετούν πολύ- το Θουκιδίδη. Για αυτό, όπως η κατά τα άλλα Ακαδημαϊκός κυρία Condoleezza Rice, μιλούν με περιφρόνηση για τους συγκεκριμένους νόμους απωθώντας με τον τρόπο αυτό από τη σκέψη αλλά και τους λόγους τους, την Αρχαιότητα. Αυτό διότι τους είναι ιδιαίτερα ενοχλητική. Όπως και ο Αμερικανός διαμεσολαβητής του ΟΗΕ Mathew Nimic βλέποντας το τι μέλλει γενέσθαι, είχε τους ίδιους φόβους και λόγους που έχω ήδη αναφέρει, πριν βγάλει τη χολή για τον Αλέξανδρο. ‘Όπως επίσης και το Χόλυγουντ στην ομώνυμη ταινία, και τόσα άλλα. Όμως και η Ευρώπη, σύμφωνα με την Ιστορία, δεν μπορεί παρά να έχει το Θρακογενή γιο του Φίλιππου σε περίοπτη θέση στο Ευρωπαϊκό πάνθεο. Όπως άλλωστε έχει κάνει στην αναγέννησή της με το δάσκαλό του, τον Αριστοτέλη.
Ανέμπνευστη
Δεν πλέκω το εγκώμιο του Αλέξανδρου. Οφείλω όμως να πω ότι δεν υπήρξε Αττίλας. Επίσης «άλλο Αλέξανδρος, άλλο Δαρείος ή Ξέρξης». Όπως για να μη νομίσει κανείς ότι μεροληπτώ ως προς την ιστορική μου κρίση, λέω ακόμη «άλλο Αλέξανδρος, άλλο Αγαμέμνων». Με άλλα λόγια «άλλο Άρβηλα και άλλο Τροία». «Άλλο πόλεμος, άλλο εισβολή».Απορώ λοιπόν που πολλοί, αν και είναι σοβαροί επιστήμονες, τα συγχέουν. Αυτές και άλλες σκέψεις που σχετίζονται με την επικαιρότητα, γέννησαν την ιδέα μετονομασίας της Αλεξανδρούπολης, αφού αντί για το όνομα του «ανάσσοντα» και γιου του γνωστού Κωνσταντίνου, Αλέξανδρου, πρότεινα πριν χρόνια να πάρει το όνομα του άλλου Αλεξάνδρου, του Μακεδόνα. Να υπάρξει δηλαδή Ελλαδική πόλη, περιφερειακή και γεωοικονομική με το όνομα αυτό. Ναι μεν Αλεξανδρούπολη θα λέγεται και πάλι, όμως άλλη η μια ονομασία προέλευσης, άλλη η άλλη.
Υπάρχει ένας ακόμη λόγος ώστε η Μακεδονία ως συμβολική και πολιτισμική έννοια να μην εξελιχθεί τελικά σε καρικατούρα. Με άλλα λόγια, η πάνδημη αντίθεση των Ελλήνων να χορηγηθεί το όνομα Μακεδονία στο γειτονικό κράτος, έχει κι αυτή με τη σειρά της, βαθύτερες αιτίες. Από την οικολογία του ονόματος έως την ψυχαναλυτική και πολιτική ανθρωπολογία των πολιτών. Οι οποίοι, πέραν της Μακεδονικής Ελλάδας εμπνέονται και από τη Μακεδονική -με την πολιτισμική φυσικά έννοια του όρου- Ευρώπη, και όχι από την Αμερικανική Ευρώπη. Εμπνέονται δηλαδή από το γίνει η Γηραιά Ήπειρος μια Νέα Μακεδονία. Πάντως, αν επί του προκειμένου υπάρχει η φράση «πλην Λακεδαιμονίων» νομίζω ότι χρειάζεται να αναζητηθεί στην Αθηναϊκή πολιτική τάξη. Και αυτό βέβαια όχι τόσο για τους δεκάρικους αντιαμερικανικούς υποκριτικούς της εν πολλοίς λόγους, αλλά κυρίως γιατί είναι αναλφάβητη όσο και ανέμπνευστη.
Ναι στη Βόρεια Μακεδονία αλλά ως όνομα Περιφέρειας
Θα είχαμε ήδη καταλήξει προ πολλού, εάν οι συνομιλητές μας είχαν μια Ευρωπαϊκή Πολιτική και Δημοκρατική παιδεία. Όπως βέβαια αν η χθεσινή όπως και η σημερινή Ελλάδα είχαν αίσθηση της Πολιτικής σαν εξιστόρηση της λογικής και του μέλλοντος και όχι σαν κινήσεις τακτικές αν όχι αμυντικές. Άλλες φορές ως εμπάργκο και άλλες φορές ως βέτο. Σαν όνομα του γειτονικού κράτους θα μπορούσαμε να προτείνουμε τη Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής {4}. Ίσως μπορούμε ακόμη και σήμερα.
Όσο για τη γειτονική χώρα, τη Δημοκρατία της Κεντρικής Βαλκανικής, θα μπορεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελούμενη από δυο περιφέρειες. Τη Βόρεια Μακεδονία καθώς και την Περιφέρεια του Tetovo. Αν δε η Σκοπιανή γραφειοκρατία πιστεύει πράγματι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν έχει λόγους να φοβάται διάλυση του νεότευκτου κράτους. Μεταξύ των άλλων, γιατί όσο θα ενωθούν, μετά την Ευρωπαϊκή ένταξη, η περιφέρεια του Tetovo και το Κοσσυφοπέδιο με τις υπόλοιπες Αλβανικές Περιφέρειες, άλλο τόσο θα ενωθεί και η Περιφέρεια της Βόρειας Μακεδονίας μαζί τους, όπως με την Κεντρική Μακεδονία, την Ανατολική και τη Δυτική της Ελλάδας. Και όπως και με την όλη την υπόλοιπη Ευρώπη των Περιφερειών.
Η πρόσφατη πρόταση που έκανα για την αδελφοποίηση Θεσσαλονίκης Σκοπίων {5} , αποτελεί έκφραση ειλικρινών αισθημάτων φιλίας προκειμένου να αντιμετωπιστεί η διένεξη σαν παρανυχίδα, όπως θα ονόμαζε τις διαβαλκανικές διαφορές, αν ζούσε, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έναντι τρίτων, υπονοώντας την εξ ανατολών γειτονική χώρα. Αμφότερες οι πόλεις τότε θα βρουν ότι ήδη τις ενώνουν πολλά, ένα εκ των οποίων είναι η κοινή τους απελευθέρωση κατά τους καταχρηστικά λεγόμενους Βυζαντινούς χρόνους από το συμπολίτη μου, τον Ιωάννη Βατάτζη, αυτόν τον πιο σημαίνοντα της χιλιόχρονης διαδρομής της Ρωμανίας.
Σημειώσεις
{1}, Χρ. Κηπουρός, Αγώνας για τη Γεωοικονομική Δημοκρατία, Γόρδιος, Αθήνα 2002,
{2}, ο. π. Εύξεινος Αγωγός, Θράκη Αύγουστος 2003, βλ. μηχανές αναζήτησης,
{3}, ο. π., Αγωγοί, Παραγωγοί και Προαγωγοί στην Ευρασία, βλ. εφημερίδα: Ο κόσμος του Επενδυτή, Αθήνα, 25 Αυγούστου 2007,
{4}, Η πρόταση διατυπώθηκε κατά το πρώτον από το Μιχάλη Χαραλαμπίδη,
{5}, Χρ. Κηπουρός, Αδελφοποίηση Θεσσαλονίκης Σκοπίων, βλ. εφημερίδα, Ο Κόσμος του Επενδυτή, Αθήνα 12 Απριλίου 2008,
xkipuros@otenet.gr Θράκη Απρίλιος 2008,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου