Αιρετά Τηλεοπτικά Μέσα

Του Χρήστου Κηπουρού

Ναι μεν, θα πουν πολλοί, ότι τα Μέσα είναι Αγορά, και άλλοι θα προσθέσουν τα περί του ανταγωνισμού στερεότυπα, όμως όταν στην Κλασσική ακόμη Αθήνα, η Αγορά ήταν χώρος Δημοκρατίας, δεν γίνεται είκοσι πέντε αιώνες μετά, η Δημοκρατία να είναι χώρος Αγοράς. Να εκπέσει σε γιουσουρούμ. Η δε Εκκλησία του Δήμου να γίνει το Μοναστηράκι του ίδιου Δήμου, με τα παλαιοπωλεία του, να αυτοαποκαλούνται κόμματα. Δηλαδή από τους δερματοπώλες και τους αλλαντοπώλες των Ιππέων του Αριστοφάνη να έρθουμε στους εκ της επίσημης πολιτικής σκουπιδεοπώλες και τους κλοπιμαιοπώλες ιδεών, όπως γίνεται επί δεκαετίες τώρα, με τα τηλεοπτικά κυρίως Μέσα να τους προβάλλουν κατά κόρον, και με τους κλασσικούς εκείνους φασίστες να μοιάζουν σαν άγγελοι μπροστά στους υπεργολάβους τηλεπαρουσιαστές.

Των οποίων η «αξιοσύνη» των μισθών κρίνεται από τον αποκλεισμό της παρουσίας του επικίνδυνου να αποκαλύψει τη γύμνια τους, νέου. Κάτι για το οποίο το γνώριμό τους παλιό, από τη συμπολίτευση έως και τις αντιπολιτεύσεις, είναι ανώδυνο, και γι’ αυτό αποδεκτό. Εξ ου και η ολιγάριθμη ομάδα των προσώπων που απαρτίζουν την τηλεπολιτική ολιγαρχία ενώ οι κάθε χρώματος βαφτιστικοί, την αναπαράγουν σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.

Και όμως υπήρχε και υπάρχει η μετά των Δημοκρατικών κανόνων Αγορά. Άλλωστε η ιστορία διδάσκει ότι η Δημοκρατία και το Εμπόριο δεν έχουν λίγα αμοιβαία οφέλη. Όμως, αν η Δημοκρατία παραπέμπει στην Κοινωνία, και η Αγορά στην Οικονομία, η Κοινωνία, όχι μόνον έχει ηθικό και πολιτικό προβάδισμα απέναντι στην Οικονομία αλλά και χρονικό. Οι Κοινωνίες άλλωστε υφίστανται πολύ πριν από τις Οικονομίες. Υπάρχουν δε, από τότε που εμφανίστηκαν στην ιστορία οι πολιτισμικές οντότητες που ονομάστηκαν λαοί.

Μόνο που δεν συνέβη το ίδιο με τη Δημοκρατία. Η οποία σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, παραμένει ουτοπία. Αν πάλι -έστω- αποδεχθούμε ότι υπάρχει μια ημέρα Δημοκρατίας κάθε τέσσερα χρόνια, τότε, τι γίνεται με τις άλλες χίλιες τετρακόσιες εξήντα ημέρες; Γιατί δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική οι απαντήσεις της κάθε κυβέρνησης, περί της λαϊκής εντολής, με τετραετή ισχύ. Το ερώτημα που χρειάζεται απάντηση, αφορά το μεταξύ των διαδοχικών εκλογών διάστημα. Και μια επιπλέον ημέρα, π.χ. Άμεσης Δημοκρατίας, για ένα Δημοψήφισμα, είναι κάτι, όμως δεν αρκεί.

Χρειάζεται να ανακαλυφθούν, και βέβαια να περιληφθούν στο Σύνταγμα -κάθε χώρα, μετά από κάποιες δεκαετίες, αποκτά, ούτως ή άλλως, νέο καταστατικό χάρτη- νέοι τρόποι ελέγχου της Δημοκρατίας από τους Πολίτες. Ναι μεν δεν μπορεί να γίνονται κάθε ημέρα εκλογές, όμως δεν ισχύει το ίδιο για το «κάθε ημέρα Δημοκρατία», που αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα των Πολιτών, και οι οποίοι οφείλουν να το διεκδικούν από όλους εκείνους που το αφαιρούν. Ειδικά στην δική μας περίπτωση έπρεπε εδώ και χρόνια να έχει ανοίξει ο διάλογος για τη Δημοκρατία που θα ονομασθεί Τέταρτη {1}, αφού η μετά από το 1974, ήταν η λεγόμενη Τρίτη. Η οποία έζησε και κατέληξε ως αιχμάλωτη δύο άντε τριών το πολύ πολιτικών Οίκων, μετά των γραφειοκρατικών τους αυλών, όσο και τεσσάρων πέντε τηλεοπτικών Σταθμών.
Αν η απελευθέρωση από τα υπαρκτά παλάτια και τα πριγκιπάτα, των, για δύο και πλέον συναπτές δεκαετίες, γαλαζοαίματων κάθε χρώματος, σε Βουλευτικά έδρανα ή και Ευρωβουλευτικά, βρίσκεται στη θέσπιση του ασυμβίβαστου για το πέραν των δύο τετραετιών διάστημα. Και αν η ισοτιμία των Περιφερειών -Χώρες {2}, είναι ο πλέον σωστός όρος- προς την Αθήνα, είναι η άλλη όψη της Δημοκρατίας. Η αντιμετώπιση των Μέσων της Πρωτεύουσας σαφώς και δεν βρίσκεται στην ψευδαίσθηση του ζάπινγκ.

Με άλλα λόγια, στην προτίμηση της Μεγάλης χωματερής των Νέων Λιοσίων, έναντι εκείνων του Γραμματικού ή των Ταγαράδων. Ναι μεν οι Πολίτες ακόμη αντιδρούν, και δεν έχουν παραδώσει το πνεύμα, όμως η ανθρωπολογικού τύπου παραμόρφωση δεν σταμάτησε. Ούτε και η προώθηση μιας Κοινωνίας τηλεοπτικών ρακοσυλλεκτών. Άλλο το τηλεκοντρόλ, και άλλο το κοντρόλ. Όπως το κοντρόλ της Δημοκρατίας, από τους Πολίτες.

Με δεδομένη μάλιστα την αναμφισβήτητη αποτυχία των θεσμών δεοντολογίας, όπως του Ε.Σ.Ρ. κλπ., που ευθέως παραπέμπει στην ανυπαρξία ιδεών από όλους εκ του πολιτικού φάσματος, χρειάζεται, διαφορετικής κλίμακας, θεσμική πρόταση. Εφόσον δε τα τηλεοπτικά κυρίως Μέσα, με τόση ξεδιαντροπιά, συνεχίζουν να αφαιρούν από τους Πολίτες τη Δημοκρατία, χρειάζεται να βρεθεί το πώς θα αναπληρωθεί. Κατά τη γνώμη μου, ένα μικρό βήμα προς τον εκδημοκρατισμό αυτό, αποτελούν τα εκλεγμένα Μέσα.

Γιατί αν το λιγότερο που κάνουν είναι να αυθαιρετούν, να μην λαμβάνουν δηλαδή υπόψη τη γνώμη, τη θέληση, όσο και τα δικαιώματα των Πολιτών, όπως και τους Δημοκρατικούς κανόνες, τότε δεν έχουμε παρά από τα Αυθαίρετα αυτά Μέσα, να πάμε στα Αιρετά. Όσο για το πώς και τι, μπορεί να ανοίξει ένας Δημόσιος διάλογος. Ένας διάλογος για την Τέταρτη Δημοκρατία, με βάση, πριν από όλα τα άλλα, μια δημιουργική επιστροφή στην περί του Κυρίαρχου Λαού, Συνταγματική Πρόνοια. Η οποία και να προνοήσει για τις νέες διασφαλίσεις της κυριαρχίας, και παραπέρα, της Δημοκρατίας.

__________


Σημ.{1}, Χρ. Κηπουρός, Τέταρτη Δημοκρατία, Συμβόλαιο με τις Περιφέρειες, Θράκη 2004, Ιστοσελίδα Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, http://alex.eled.duth.gr/kipouros/

Σημ.{2}, Ο. π., Οι χώρες της Ελλάδας, Κόσμος του Επενδυτή, 13 & 14 Σεπτ.’08,