ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Του Χρήστου Κηπουρού {*}

Όταν μια χώρα βρίσκεται στο στάδιο -όχι απαραίτητα το ανώτατο, όπως έλεγαν κάποιοι διαψευσθέντες από την ιστορία- να προωθεί τα συμφέροντά της διαμέσου επεκτάσεων με εισβολές και κατοχές ξένων εδαφών και τόπων απομεμακρυσμένων χωρών ή και γειτονικών, είναι λογικό επόμενο να είχε προ πολλού προβεί στις όποιες αναγκαίες ενέργειες. Μεταξύ άλλων, να είχε αναπτύξει την ανάλογη στρατηγική της πολιτική παιδεία. Από τα πρώτα σημεία της τελευταίας είναι η προώθησή της στα ευρισκόμενα στην αλλοδαπή φιλικά Μέσα καθώς και πρόσωπα, κάθε κατηγορίας. Κυβερνητικά, πολιτικά, ακαδημαϊκά, επιχειρηματικά και άλλα.

1. Η ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΙΣ ΔΙΧΑΖΕΙ

Μπορεί μεταξύ Η.Π.Α. και Τουρκίας να λειτουργεί η λεγόμενη αλληλεγγύη των εισβολέων, όμως υπάρχουν επίσης πλείστα όσα αντικρουόμενα περί τη γεωοικονομία συμφέροντά τους. Άλλες είναι οι προτεραιότητες της Αμερικανικής και άλλες της τουρκικής πολιτικής γεωοικονομίας. Εάν η υπερατλαντική παραγωγική οικονομία σεληνιάζεται από το χαμηλό αν όχι χαμηλότατο κόστος εξόρυξης των ενεργειακών προϊόντων στο κατεχόμενο Ιράκ, κάτι που αποτέλεσε την πρωταρχική αιτία της εισβολής, η επιβίωση της τουρκικής γεωοικονομίας συνδέεται άρρηκτα με τη βιωσιμότητα του αγωγού ενεργειακών προϊόντων Μπακού Τσεϊχάν, που όμως προϋποθέτει υψηλό αν όχι υψηλότατο κόστος, όχι όμως και απορριπτέο από τις γνωστές αδελφές. Αυτό το οποίο πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της η Ελληνική πολιτική γεωοικονομία -αν ποτέ υπάρξει- ως προς τις σχέσεις των δυο ως άνω χωρών, είναι το γεγονός ότι η γεωοικονομία τις διχάζει. Κάτι που όχι μόνο ελευθερώνει διάδρομο να περάσει κανείς αλλά Εγνατία ολόκληρη. Τόσο μεταφορικά όσο κυριολεκτικά.

Η τουρκική στάση απέναντι στην περυσινή Αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ δεν είχε τόσο σχέση με τον ισλαμικό διεθνισμό όσο με τις δυσμενείς επιπτώσεις των εξελίξεων στη γεωοικονομία της. Έβλεπε τι μέλλει γενέσθαι. Από το μέτωπο της μεγάλης της ιδέας περί τα ενεργειακά έως την σαφή υποβάθμιση της γεωστρατηγικής της σημασίας, αφού αρχηγού παρόντος στην ευρύτερη περιοχή, πάσα αρχή παυσάτω.

2. www.ANANPERSONANONGRATA.gr,

Εν τοιαύτη περιπτώσει θα αναρωτηθεί κανείς πως εξηγείται η κοινότητα απόψεων των δυο αναφερθέντων συμμάχων στο ζήτημα της Μεγαλονήσου, όπως άλλωστε την εξέφρασε απερίφραστα, χωρίς καν να κρατήσει τα προσχήματα, ο θλιβερός εκείνος Γ. Γ. μετά των Λατινοαμερικάνων συνεργατών του, τραυματίζοντας έτσι, πέραν όλων των άλλων, και μια ιστορική σχέση μεταξύ δυο καθημαγμένων ιστορικών περιοχών του πλανήτη. Οι πολίτες εκείνοι που δημιούργησαν στο διαδίκτυο την ιστοσελίδα OxiStoSxedioAnan νομίζω ήρθε η ώρα για τη νέα της μορφή: AnanPersonaNonGrata. Η ταύτιση Αμερικανικών και τουρκικών συμφερόντων στην Κύπρο, τόσο μέσα όσο έξω και γύρω από το νησί είναι σαφής και συγκεκριμένη.

3. ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΖΗΤΗΣΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΘΑ ΤΟ ΥΠΟΣΤΕΙ

Ας αρχίσουμε από το μέσα. Έχω γράψει πρόσφατα για την τετραζωνικότητα, στο κείμενο: «Μια χώρα τετραπληγική. Η Κύπρος του σχεδίου Ανάν». Αν ο μη γένοιτο και εφαρμοζόταν, θα την συναπάρτιζαν τέσσερις ζώνες. Η Τουρκική, η Ελληνική και η Βρετανική, κατ έκταση, και η Αμερικανική καθ ύψος. Το καθ ύψος κράτος με τους Κώθωνες, τους υπερατλαντικούς κατήδες, τον πραγματικό κυβερνήτη της νήσου, τον προερχόμενο εξ ειρηνικής εισβολής δια πολιτικών μέσων και συμφωνιών. Εξηγούνται με τον τρόπο αυτό πολύ καλά οι όποιες, ακόμη και σκανδαλώδεις και πρωτόγνωρες στην ιστορία παροχές ενός Γ. Γ. διεθνούς οργανισμού και υποτιθέμενου φορέα δικαίου, προς τον εξ Ανατολών ενεργό και σήμερα Αττίλα.

Γι αυτό είπα ότι η Ελλάδα μπορούσε να ζητήσει από τον Γ. Γ. την απόσυρση του σχεδίου του. Να του μεταφέρει την αποκλειστική ευθύνη για την απόρριψη. Αυτό ήταν και είναι ένα κλειδί. Αν δεν το ζητήσει ο Ελληνισμός θα το υποστεί. Όπως όμως και σήμερα ακόμη νομιμοποιούνται χώρες μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να καλέσουν αν δεν εγκαλέσουν τον Γ. Γ. και να ζητήσουν εξηγήσεις. Από πού άντλησε την εν λευκώ εξουσιοδότηση να φτάσει σε προτάσεις που μόνο ως πράξεις προγραφής ενός αρχαίου και ιστορικού όσο και μαρτυρικού λαού μπορούν να εκληφθούν. Καλή είναι η Ρωσική δήλωση όμως χρειάζονται και άλλα βήματα. Ένα από αυτά ήδη αναφέρθηκε.

Για το έξω ασχολήθηκα διεξοδικά στο κείμενο: «Στο πλάι της αλήθειας και της Κύπρου». Τόσο για το βαρύτατο γεωοικονομικό κόστος του Ελληνισμού και την ιστορική συνέχεια της παρουσίας του στην Ανατολική Μεσόγειο όσο για την αχρήστευση του μισού και πλέον γεωοικονομικού του θαλάσσιου προσώπου.

4. ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΗΤΤΕΣ

Η κατάληξη της Ελβετίας πέραν της απεμπλοκής έσπασε ένα σερί άσχημων μνημών. Από τη Λοζάννη και τη Ζυρίχη μέχρι τη Γενεύη και τα Νταβός. Πολλοί στην Αθήνα που προφανώς διάβασαν το περί τετραπληγίας κείμενό μου και που μιλούν σήμερα για ήττα και Κυπριακή παραπληγία πρέπει να το ξανασκεφθούν. Με τόσες και τόσες παρεκκλίσεις συμφωνούσαν στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο ας προχωρήσουν και σε μια παρέκκλιση στο δικό τους κεκτημένο. Κάτι λέω στο σημερινό πρόλογο. Δεν τον έγραψα τυχαία. Ας το πω όμως και αλλιώς. Μακάρι να είχαμε κι άλλες τέτοιες ήττες. Τόσο στο παρελθόν όσο στο μέλλον. Πριν λοιπόν αποδειχθούν άλλη μια φορά απόλυτοι θα τους έλεγα να ρίξουν μια ματιά στην ιστορία όπου από τους αρχαίους ακόμη χρόνους υπάρχει ως πολιτική παιδεία τόσο η Πύρρεια νίκη όσο η νικηφόρα ήττα.

Μπορεί ο τούρκος πρωθυπουργός να έμαθε καλά τη μπαγκέτα και να εμφανίζονται από καιρού εις καιρό χιτλερικοί πρυτάνεις ή και δημοσιογράφοι που θέλουν να ντεκτασοποιήσουν
τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, όμως και η κεμαλική παραχάραξη έχει όρια. Άλλο Ραούφ άλλο Τάσος. Επίσης αν μπει στον κόπο και διαβάσει την ιστορία του βασιλιά Πύρου θα δει ότι έλεγε: «μια τέτοια ακόμη νίκη να έχουμε δεν θα χρειαστούμε άλλη». Φυσικά εννοώ το χώρο της πολιτικής και της διπλωματίας. Όσο για τα πολιτικά κέρδη από την λήψη ημερομηνίας έναρξης των διαπραγματεύσεων ένταξης, εγώ μόνος μου έλεγα ευθύς μετά από την απεμπλοκή να πρωταγωνιστήσει η Ελλάδα στην κίνηση αυτή. Όχι σαν το ντουέτο Σημίτη Μπερλουσκόνι πριν από την Κοπεγχάγη. Άλλο πολιτικό βάρος έχει το να γίνει τώρα. Όσο για το δρόμο μέχρι τη Δανέζικη πρωτεύουσα θα τον δείξει ένας άλλος μαρτυρικός λαός.

5. ΚΟΡΗ ΜΕΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΗΣ

Προς τι λοιπόν η δημοσιογραφική όσο η πολιτική κινδυνολογία που εξυφαίνεται για τα της Λουκέρνης. Σπεύδω να εξηγήσω προς τι. Αν υπάρχει κίνδυνος από τις εξελίξεις στο Κυπριακό είναι επειδή η Μεγαλόνησος έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί αναμφισβήτητη γενεσιουργό αιτία. Μπορεί η Ελλάδα να είναι η μητέρα πατρίδα, -έστω στα λόγια- αλλά η Κύπρος στην πράξη είναι η μητέρα της πολιτικής της μητέρας της. Επόμενα και της τελευταίας. Η τραγωδία του Αττίλα γέννησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η Κύπρος αναγέννησε δηλαδή την τότε Δημοκρατική Παράταξη που για πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος ήταν φτερό στον άνεμο. Άλλο τι συνέβη στη συνέχεια με το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Ιδιαίτερα με τον πρώην και όπως φαίνεται, και με τον νυν επιγενόμενο επικεφαλής της.

Μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου να έκανε Νταβός και άρσεις του Βέτο και πολλά άλλα με τα οποία δημόσια δεν συμφωνούσαμε. Όμως αν ζούσε σήμερα θα ήταν ο πρώτος που θα κήρυσσε τον Γ. Γ. σε ανεπιθύμητο πρόσωπο. Δεν θα μετέβαλε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε παράρτημα αν όχι υποκατάστημα της σχολής Μητσοτάκη για να μην πάω και στον ανιόντα και τεθνεώτα συγγενή του τελευταίου, το μακαρίτη το Σοφοκλή Βενιζέλο. Ο οποίος αν ζούσε σήμερα θα ήταν ο αγαπητότερος των Αθηναϊκών τηλεοπτικών και έντυπων Χ. Υ. Τ. Α. Το λέω αυτό γιατί οι αγαπητοί τρόφιμοι των τελευταίων είναι ακόμη χειρότεροι του κλικλή. Τους άκουγα τι βλακείες έλεγαν ψες για το τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα -μεταξύ τους ακαδημαϊκοί- και υπερνίκησα τις εντός μου αναστολές για την αναφορά που έκανα στο προχθεσινό ημερολόγιο και άρθρο: Μια Κύπρος Πρότυπη Δημοκρατία, περί του γνωστού βιβλίου του Ε. Λεμπέση και τη σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω κλπ.

6. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ

Α παραμείνουμε στην κινδυνολογία. Κατά τη γνώμη μου αν υπάρχει ένα κίνδυνος μετά από τις εξελίξεις της Ελβετίας και τη διαφαινόμενη απεμπλοκή από το νέο εφιάλτη, αφορά μόνο πολιτικές διεργασίες. Να προχωρήσω ένα ακόμη βήμα περισσότερο. Απειλείται είτε ως πολιτικό μέλλον είτε ως υστεροφημία, μεγάλη πολυπληθής ομάδα της Ελλαδικής Αθηναϊκής πολιτικής τάξης που ελέω Μέσων που την πρόβαλαν συστηματικά, κυριάρχησε τα τελευταία δεκαπέντε συναπτά έτη στη χώρα αυτή. Δυο πρωθυπουργοί και άλλοι τόσοι και περισσότεροι υπουργοί εξωτερικών μετά των άλλων φίλων τους. Το πιο λυπηρό για όλους αυτούς είναι ότι δεν υπάρχει οδός. Αν ισχύσει για κάποιους το «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» είναι γι αυτούς, δεν είναι για την Κύπρο. Για την τελευταία υπάρχει ο δρόμος της Ευρώπης.

Αν η Ιρλανδία ήταν παραπληγική δεν θα έβαζε γυαλιά ακόμη και στην πρώην κατέχουσά της Αγγλία. Δεν θα έφτανε να έχει μεγαλύτερο ακαθάριστο εθνικό προϊόν από το μέσο κοινοτικό όρο. Ούτε θα διέψευδε εκείνους του θεωρητικούς που διατείνονταν ότι η διαφορά μητρόπολης και περιφέρειας θα βαίνει αυξανόμενη, αφού όχι μόνο τη μείωσε και την κάλυψε αλλά και την υπερέβη. Η Ιρλανδική ομογένεια διδάσκει πως μπορεί να είναι το αναπτυξιακό πρότυπο και αποτελεί γι αυτό παράδειγμα προς μίμηση.


7. ΛΙΓΟΙ ΘΑ ΓΛΙΤΩΣΟΥΝ

Με πιάνουν τα γέλια όταν θυμάμαι κάποιους παλιούς μου συντρόφους που έκαμναν λόγω για νεοφιλελευθερισμό ισχυριζόμενοι ότι οι σοσιαλιστές δεν συμφωνούν με αυτόν. Δεν πρόκειται να μπω αυτή τη στιγμή στο κοινωνικό ζήτημα ή και στο αναπτυξιακό. Γιατί αν το κάνω, το σημερινό γραπτό θα τραβήξει σε μάκρος και από ημερολόγιο θα εξελιχθεί σε νυχτολόγιο ή και εβδομαδολόγιο. Θα πω μόνο κάτι. Θα κρεμάσουν τους σοσιαλιστές και θα πάνε και οι ημεδαποί παλιοί φίλοι τζάμπα. Και όχι βέβαια μόνο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Λίγοι θα τη γλιτώσουν. Κάτι άλλωστε που ούτως ή άλλως αναμένεται να συμβεί έστω και αν δεν έχει αναπτυχθεί στη χώρα μας, η πολιτική μετεωρολογία, η πολιτική ως πρόβλεψη ως σκιαγράφηση, σχεδίαση και φυσικά οικοδόμηση. Προς θεού βέβαια δεν εννοώ τις γυάλινες πολυκατοικίες της πρωτεύουσας και άλλων φυσικά πόλεων της χώρας μας με τα κρεμαστά αιρκοντίσιον στην πρόσοψή τους που ψιχαλίζουν. Τέτοια οικοδόμηση έχουν να επιδείξουν ως πολιτική οι νεοέλληνες αθηναϊστές.

Αν κάποιος φίλος έχει άλλη γνώμη -εγώ τη σέβομαι- αρκεί να απαντήσει πως εξηγείται η Ιρλανδία που έλεγα πριν, να έχει κατά οκτώ φορές πιο μεγάλη παραγωγή κριθής από εμάς και δέκα έξη φορές περισσότερα βοοειδή. Όταν την ίδια στιγμή η ίδρυση νέας κτηνοτροφικής μονάδας εδώ αποτελεί τόσο σημαντικό γεγονός ώστε γίνεται τηλεοπτική είδηση. Όταν βέβαια μείνει χρόνος από τους προς τούτο αναμένοντες απελθόντες και επελθόντες κυβερνητικούς αξιωματούχους φονταμενταλιστές των Ολυμπιακών και της φλόγας τους. Δεν ξέρω γιατί όλα αυτά μου φέρνουν στο μυαλό εκείνο το πουλί. Ίσως λόγω φωτιάς. Ίσως λόγω πολλών άλλων πραγμάτων. Ξέρω όμως ότι αν ζούσε ο Παζολίνι και κατοικούσε την Αθήνα θα αντάλλασσε αν μπορούσε το Ηπειρωτικό Συρράκο ή τους Μεταξάδες της Θράκης με το Ολυμπιακό χωριό αν όχι μαζί με τα υπόλοιπα συμπαρομαρτούντα μεταξύ των οποίων ανήκει και το γνωστό καρά γιαπί με τα τόξα.

8. ΙΣΑΜΕ ΔΥΟ ΕΛΛΑΔΕΣ

Λένε ότι η Κύπρος είναι λιλιπούτεια, πολύ μικρή χώρα. Εγώ πάλι λέω η ομοιοπαθής της Ιρλανδία πόσο μεγάλη είναι; Λέω επίσης ότι η Μεγαλόνησος είναι ίσαμε δυο Ελλάδες αν όχι περισσότερες. Τόσο σε ψυχή όσο στην πολιτική και αναπτυξιακή παιδεία. Εκείνες οι απόψεις περί του κατά το ήμισυ Ελλήνων ή νεοκυπρίων νομίζω δεν αξίζουν ιδιαίτερης απάντησης. Είμαι ο τελευταίος που θα αδικούσα τον Καραμανλή για την κατά τη γνώμη μου θετική του στάση στην Ελβετία. Όμως δεν μπορώ να παραλείψω ότι δεν θα συνέβαινε αυτό αν δεν συμβάδιζε με τα του Κυπριακού εθνικού συμβουλίου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον τιμά που ταυτίστηκε με το τελευταίο. Τα γράφω αυτά επειδή τα πιστεύω. Άλλοι πιστεύουν αυτά που γράφουν ή αυτά που τους γράφουν άλλοι. Τα δικά μου είναι ανυπόκριτα. Αρκεί να μη κάνει πίσω καθοδόν. Τα έχουμε δει αυτά να συμβαίνουν και άλλες φορές στο παρελθόν. Ακόμη και στο πρόσφατο.

Οφείλω όμως έναν ακόμη πιο καλό λόγο για το Πέτρο Μολυβιάτη. Η διαφορά με τον πρωθυπουργό έγκειται στο ότι είναι η δεύτερη φορά που φέρεται με εθνική αξιοπρέπεια, με βάση βέβαια το δικό μου αυστηρό μέτρο γι αυτήν. Την προηγούμενη ήταν όταν ως ένας από τους 186 Βουλευτές μου είχε προσυπογράψει το κείμενο πρόσκλησης και επόμενα σωτηρίας του Κούρδου ηγέτη. Έστω τη πρώτη μόνο φορά, αφού ο Καραμανλής τη δεύτερη, μετά από την επίσκεψη στις Η.Π.Α., δεν επέτρεψε να το επαναλάβουν οι Βουλευτές της Ν. Δ. όπως μου είχαν πει πολλοί τότε συνάδελφοι και σημερινοί βασικοί της υπουργοί.

Γι αυτό πολλές φορές λέω ότι σίγησαν αν δεν σιγόνταραν τους απελθόντες και γι αυτό χρησιμοποίησα μόλις λίγο πιο πριν, τη λέξη «καθοδόν». Τα λέω ακόμη όλα αυτά επειδή πιστεύω τόσο στο Σολωμικό «το αληθές εθνικό» όσο στον τίτλο δικού μου άρθρου πάλι για την Κύπρο: «το αληθές- πολιτικό». Δεν αποκαλύπτω άλλωστε κανένα μυστικό. Ο πίνακας με τις εκατό δέκα πρώτες υπογραφές συναδέλφων της 10ης Απριλίου 1997, είναι αναρτημένος στην ιστοσελίδα του ίδιου του τουρκικού υπουργείου εξωτερικών μαζί με το γραπτό κείμενο αξιοποίησης της πρότασης του Μιχάλη Χαραλαμπίδη και επίσης σχετική δική μου δήλωση.


9. ΔΥΟ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ

Έψαξα να βρω αν έπεσα πουθενά έξω στα προηγηθέντα εδώ και δυο χρόνια δέκα και πλέον κείμενα για την Κύπρο. Από τότε που επρόκειτο να γίνει το Δημοψήφισμα στην Ιρλανδία για την συμφωνία της Νικαίας τη διεύρυνση δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης όταν τότε μελέτησα εκ νέου τα του Ιρλανδικού αναπτυξιακού μοντέλου. Θυμάμαι που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση οι λόγοι των πολιτειακών τους εκπροσώπων είτε εκ των μεν είτε εκ των δε. Ήταν τότε που ξαναδιάβασα τον Οδυσσέα του James Joyce. Ο σημαντικότερος Ευρωπαίος συγγραφέας του περασμένου αιώνα δείχνει τον μεγαλύτερο επίσης σεβασμό στο δικό μας Όμηρο, στο βάρδο, που στα αρχαία Ιρλανδικά, στη Κελτική γλώσσα, πιο σωστά στην Κελική, σημαίνει τον ποιητή. Θα προσθέταμε εμείς το μεγαλύτερο βάρδο της οικουμένης από υπάρξεώς της.

Δεν είναι άγνωστο ότι όλα αυτά τα γραπτά όπως και τα κείμενα πολλών άλλων φίλων και πνευματικών ανθρώπων ή και ακαδημαϊκών αποτελούν ανεπιθύμητες πολιτικές απόψεις για την τηλεοπτική δεξιά και αριστερά Αθήνα. Οφείλω να μνημονεύσω τις ατέλειωτες τηλεφωνικές συζητήσεις που κάνω με μερικούς από αυτούς, τον καθηγητή του Οικονομικού πανεπιστήμιου Κώστα Γάτσιο για τις όποιες πτυχές, τόσο οικονομικές και αναπτυξιακές όσο πολιτικές, ξεδιαλύνοντας τις όποιες αρχικές σκιές του σχεδίου. Επίσης με ένα άλλο φίλο, το Δάσκαλο Πασχάλη Χριστοδούλου, του οποίου μια από τις πρώτες πράξεις του ως Δημάρχου Σουφλίου ήταν να αδελφοποιήσει το Δήμο του με το Δήμο Λευκάρων, από όπου κατάγεται ο παραμένων νεαρός αν όχι νεαρότατος στην ψυχή, Βάσος Λυσαρίδης. Θυμάμαι σαν τώρα που έλεγε: «αν κέρδιζαν οι μεγάλοι, δεν θα είχαμε στον πλανήτη σήμερα αυτό το τεράστιο πολιτισμικό μωσαϊκό λαών».

Δυσκολεύομαι όμως να καταλάβω τη σημερινή στάση όλων εκείνων από το χώρο της πολιτικής και της τηλεόρασης που όλα τα τελευταία χρόνια, νομιμοποίησαν με κάθε τρόπο τους γείτονες από τον Αττίλα έως τους Ιπεκτσήδες, πως μπορούν να θυμήθηκαν ξαφνικά τα δεινά του Αττίλα και τη διχοτόμηση και τη διαιώνισή τους. Κρίμα που η Ελληνική γλώσσα έχει μέχρι την τριχοτόμηση. Γιατί το σχέδιο Ανάν που υπερασπίζονται -περί αυτού πρόκειται- προβλέπει τετραχοτόμηση. Να μην πω πενταχοτόμηση και θυμηθώ και τον Κύπριο ιστορικό Κώστα Κύρρη και τα περί εκβαλκανισμού και μπακλαβαδοποίησης. Τα γιατί το εξηγώ αυτό σε άλλο σημείο του κειμένου. Απλά εδώ οφείλω να σημειώσω κάτι άλλο. Η Ιρλανδία είχε το αναπτυξιακό πέταγμα που είχε, όντας το βόρειο τμήμα της μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάτι που στην περίπτωση της Κύπρου προφανώς θα αργήσει να συμβεί. Γι αυτό από την πρώτη ακόμη περίοδο της κατάθεσης του σχεδίου Ανάν , έλεγα να ανοίξουν οι πόρτες της Κυπριακής Δημοκρατίας προς κάθε Τουρκοκύπριο. Και επίσης ότι η επανένωση της Κύπρου μπορεί να αρχίσει από τα κάτω.

10. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

Όχι όμως τόσο πολύ κάτω όσο είχαν μελετήσει καλά οι αρχιτέκτονες του σχεδίου Ανάν. Αναφέρομαι στη θεμελίωση του καθ ύψος κράτους που μεταξύ των άλλων θα περιελάμβανε και τους Ελληνοκυπρίους. Τμήμα ενός λαϊσκου και εθνιδίου, όπως έγραφε ο Μάρξ, και όπως το μετέφρασε ο μακαρίτης Παναγιώτης Κονδύλης στο βιβλίο: «Η Ελλάδα η Τουρκία και το Ανατολικό ζήτημα». Και επειδή πήγε προς τα εκεί η σκέψη θεωρώ χρήσιμο να πω ότι το σύμφωνο Κεμάλ Λένιν πρέπει να είχε ευτυχή κατάληξη για έναν επιπλέον λόγο. Αυτόν που αναφέρω στον πρόλογο. Την εξαίρεση της Τουρκίας από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αφού δεν βρίσκονταν στο ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Άλλο τώρα αν δεν άφησε κανέναν ιστορικό λαό της Μικρασίας αγενοκτόνητο. Τους έφαγε όλους λάχανο.

Όσον αφορά τώρα για τα μεγάλα τουρκικά κέρδη της Ελβετίας, ισχύει απολύτως η γνωστή εκείνη φράση, άνθρακες ο θησαυρός. Προτού καν στεγνώσουν τα μελάνια των εκτυπωτών του εν Ελβετία Ο.Η.Ε. επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στο σημερινό κείμενο της Ευρωβουλής για τις σχέσεις της Τουρκίας με τη Δημοκρατία και τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες. Σκέφτομαι μερικές φορές ότι και αν ακόμη δεν υπήρχε Ελλάδα, η Γηραιά Ήπειρος θα συνέχιζε εις τους αιώνας των αιώνων να φέρεται με βάση την κλασσική μας παρακαταθήκη. Πρόκειται για την Ελληνική Ευρώπη. Το ζητούμενο της περιόδου που διανύουμε είναι η Ευρωπαϊκή Ελλάδα. Αυτή λείπει.

11.ΤΡΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ. Η ΠΡΩΤΗ

Καταρχήν η σύγκληση του Συμβουλίου Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έπρεπε να προηγηθεί της προ ημερησίας στη Βουλή. Δεν είπαμε τυχαία: Συμβούλιο Αρχηγών Τώρα. Οι γείτονες ένα έκαναν σήμερα και ένα άλλο ήδη προγραμμάτισαν για την ερχόμενη Δευτέρα. Παρόλο που φαίνεται ότι η επικύρωση του πάνδημου «όχι» των Κυπρίων αδελφών είναι εκ των ων ουκ άνευ, αν όντως η πολιτική Ελλάδα ήθελε να εκφράσει έμπρακτα την αλληλεγγύη της προς τον Κυπριακό Ελληνισμό όφειλε να προχωρήσει σε προκήρυξη Δημοψηφίσματος. Την ίδια μάλιστα ημέρα. Πιστεύω ότι άλλαξαν την ημερομηνία ώστε να έχουν περισσότερο χρόνο να ασκήσουν πιέσεις. Δεν νομίζω ότι συμβαίνει κάτι άλλο. Παραδείγματος χάριν σχετικά με την 21η Απριλίου.

Ένας επιπλέον λόγος να προκηρυχθεί και εδώ το Δημοψήφισμα οφείλεται στο ότι πέραν των άλλων ηθικών, πολιτικών παραμέτρων και διαστάσεων θα υπάρχει και καταμερισμός ευθύνης. Ελάφρυνση του βάρους που πέφτει στους ώμους των Κυπρίων αδελφών. Πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία της η Ελλάδα θα αναλάβει την ευθύνη της ως εγγυήτρια δύναμη. Αποτελεί μια πράξη που συμβολικά όσο ουσιαστικά και πολιτικά ισοδυναμεί με τη Μεραρχία του Γέρου της Δημοκρατίας. Η ανάκληση στη μνήμη αναδύεται από μόνη της. Μια πολιτική φιλοκαλία που παραπέμπει επίσης στην αναδυόμενη θεά του νησιού. Τόση ομορφιά κρύβει η πράξη αυτή με τις αναδύσεις. Και μέχρι τη Λουκέρνη υπήρχαν μόνο αντίθετες κινήσεις. Πολιτικές Καταδύσεις. Το Ελβετικό θέρετρο μπορεί να γίνει βατήρας στην ανάδυση που έλεγα. Γι αυτό άλλωστε έγραψα προχθές ότι αν ο εγγονός Παπανδρέου το υιοθετούσε, μέχρι που θα επέστρεφα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Επειδή από την πρώτη στιγμή, εδώ και ενάμιση χρόνο, ήξερα ότι θα φτάσουμε εδώ, επιμένω ότι η πράξη του Δημοψηφίσματος αποτελεί ένα είδος εξόφλησης του Ελλαδικού πολιτικού χρέους προς την Κύπρο. Αυτή τόσα έδωσε στην Ελλάδα με τη θυσία της και το βαρύ τραυματισμό της. Και καταρχήν τη Δημοκρατία. Άσχετα τώρα που η τελευταία κατέληξε σκιάχτρο. Είμαστε κυρίαρχο κράτος, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκτός και αν δεν είμαστε. Η πρώτη κίνηση είναι αυτή. Αν ήμουν στη Βουλή αυτό θα έκανα. Θα μάζευα και πάλι υπογραφές. Μια δουλειά που την ξέρω καλά. Και φυσικά που δεν είναι εύκολη. Και μη μου πει κανείς εκ των πρώην συναδέλφων τώρα ότι είναι πολύ προωθημένη πράξη, γιατί υπέγραψαν και πολύ περισσότερο προωθημένες, στο πρόσφατο μάλιστα παρελθόν. Ακόμη και οι Βουλευτές του λεγόμενου συντηρητικού χώρου. Όπως βέβαια και των υπολοίπων χώρων. Των κομμάτων της αριστεράς και εννοείται του δικού μου τότε κόμματος, του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

12. Η ΔΕΥΤΕΡΗ

Η δεύτερη κίνηση είναι να ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση την χορήγηση στη γειτονική Τουρκία ημερομηνίας έναρξης διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένας λόγος για να το κάνει τώρα είναι η ευτυχής συγκυρία. Η Ιρλανδική Προεδρία της Ένωσης. Μπορεί να το φέρει η ίδια, η Κύπρος του Ευρωπαϊκού βορά, στη Σύνοδο του Ιουνίου. Ας μην επεκταθούμε στον Ιταλό Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ή στις σχέσεις του με τις Η.Π.Α. Ακόμη και η οποιαδήποτε δυσαρέσκεια άλλων πολιτικών παραγόντων και προσώπων της Γηραιάς Ηπείρου όταν δεν εκφράστηκε για να εκφραστεί, να βγούνε από την υποχρέωση όπως λέγεται, σε λίγες ημέρες δεν θα υπάρχει. Άλλωστε όλοι φαντάζονται με ποιο τρόπο η Τουρκία πέτυχε αυτό που πέτυχε στην Ελβετία.

13. Η ΤΡΙΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Η τρίτη κίνηση αφορά την υπερατλαντική μας ομογένεια. Θυμούνται οι πολίτες τους τουρκοκυπρίους που πήγαν να διαδηλώσουν υπέρ του Ραούφ πασά, στη Λουκέρνη. Μπορεί μια διακομματική επιτροπή της Βουλής να μεταβεί για λίγες έστω ημέρες στις Η.Π.Α. να συμπαρασταθεί στις κινητοποιήσεις του Ελληνισμού της ομογένειας μπροστά στον Λευκό Οίκο και επίσης στη Γερουσία. Δεν φαντάζομαι τα μέλη του εκεί Κογκρέσου να γνωρίζουν ότι οι τουρκοκύπριοι συνάδελφοί τους, όπως προνόησε ο Γ. Γ. του Ο.Η.Ε., θα εκλέγονταν αν ψηφίζονταν το σχέδιο, αρκεί να έπαιρναν μερικές εκατοντάδες ψήφους, αντί φυσικά των εκατοντάδων χιλιάδων που χρειάζονται οι ίδιοι, στις Η.Π.Α. Ένα προς χίλια. Τέτοιων ασύλληπτων διαστάσεων ρουσφέτι. Μερικοί μάλιστα από τους σοβαρούς νομομαθείς μέχρι που θα σχολίαζαν τις πολλές χιλιάδες λέξεις του σχεδίου Ανάν με βάση τα της κλασσικής Ελληνικής γραμματείας, το «ουκ εν τω πολλώ κλπ.». Έστω με βάση το ίδιο το Δημοκρατικό Αμερικανικό Σύνταγμα που φυσικά όχι μόνο προωθεί το ρατσισμό αλλά αντίθετα ομιλεί μέχρι και το αναφαίρετο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.


14. ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΜΑΣ

Γνωρίζω ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που συμφωνούν με τις προτάσεις αυτές. Ανάμεσά τους, πολιτικά πρόσωπα. Δεν μπορώ όμως να εξηγήσω το εξής: γιατί εμμένουν σε εκείνο το, κατά τη γνώμη μου, ανεκδιήγητο, ότι αποκλειστικά αποτελεί υπόθεση των Κυπρίων. Αν όντως είναι έτσι και δεν οφείλει και η Ελλάδα να αναλάβει τις ευθύνες της ως εγγυήτρια δύναμη όσο απέναντι στην ιστορία, τότε είναι να απορεί κανείς με το εξής γεγονός. Γιατί άραγε όλοι τους, πρωθυπουργοί και αρχηγοί, που δεν αρνούμαι ότι έχουν αίσθημα ευθύνης και επίσης δεν αμφισβητώ τον πατριωτισμό τους -αμφισβητώ καθολικά την πολιτική τους- γιατί κάθε τόσο το επαναλαμβάνουν. Μιλώ για το ίδιο κλισέ. Ότι «είναι υπόθεση των Κυπρίων» και ότι η «τελική κρίση ανήκει στους Κυπρίους». Και θα το πουν και στη συζήτηση στη Βουλή. Όλοι τους. Η γνώμη μου είναι ότι το κάνουν γιατί ούτε οι ίδιοι έχουν πεισθεί γι αυτό. Για να το πιστέψουν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι είναι και δική μας υπόθεση αν όχι κυρίως δική μας. Αποτελεί μέρος της αλήθειας μας.


{*} Πρώην Βουλευτής Έβρου. Έγραψε το κείμενο τόσο για τα της Ελβετίας και της συνέχειας όσο για τα της συνεδρίασης της Βουλής της 2 Απριλίου 2004. Σε ότι αφορά τις τρεις καταληκτικές του προτάσεις θα επανέλθει μέσα στις επόμενες ημέρες και εβδομάδες. Πέραν των ηλεκτρονικών κόμβων που φιλοξενούν τα αναγκαστικά συχνά το τελευταίο διάστημα, κείμενα του συγγραφέα, ευχαριστίες απευθύνονται επίσης σε όλους τους δικτυακούς τόπους των Ηνωμένων πολιτειών που η επίσης φιλόξενη στάση τους, τους τιμά. Δύο μάλιστα οι www.greeknews.us, www.hellenicnews.com, απετέλεσαν ευχάριστη έκπληξη μη αναμενόμενη. Αναμενόμενη ήταν η στάση πλείστων όσων αθηνΑΝΑΝαϊκών Μέσων. Αυτών που «μπορεί μεν να διαφωνούν με όσα λέμε αλλά που αγωνίζονται με όλες τις δυνάμεις τους να μη μπορούμε να τα λέμε». Όπως δεν θα τα έλεγε αυτά ποτέ του ο Βολτέρος. Θέλουν μετά να λέγονται και Δημοκράτες. Γι αυτό κατέληξαν να συνιστούν χώρους φιλοξενίας αν όχι άσυλα κυνηγών ιδεών. Οι τελευταίοι μάλιστα επιθυμούν να επεκτείνουν την διατεταγμένη τους δράση και στο Internet. Σε ότι αφορά το συγγραφέα, αν του έπεφτε ο λόγος, είναι απολύτως ευπρόσδεκτοι.


1 Απριλίου 2004,