Δεν γνωρίζω πως έτυχε και όλες σχεδόν οι μεγάλες άσπρες και μαύρες
ημέρες της ιστορίας μας, συνωστίζονται στο δεύτερο δεκαπενθήμερο.
Όπως στο Μάρτιο, Απρίλιο, Μάιο, Ιούλιο, Αύγουστο, Οκτώβριο κλπ..
Γνωρίζω όμως γιατί πρέπει στη φετινή 24η Απριλίου να διοργανωθούν
μεγάλες ειρηνικές υπέρ Κύπρου εκδηλώσεις, σε όλες τις Αμερικανικές
μεγαλουπόλεις, όπου ζει η ομογένεια. Αν το μήνυμα «κάτω τα χέρια»
όπως επίσης το: «αψηφούμε τις απειλές δεν σε ψηφίζουμε όσο τις λες»,
έχουν ως αποδέκτη τον Αμερικανισμό και το Μπουσισμό, οι εορτασμοί
αυτοί απευθύνονται επίσης στο σύνολο Ελληνισμό που από του χρόνου
θα εορτάζει κι αυτός το νέο πάνδημο «όχι» του Κυπρίου συγγενούς του.
Πέραν των αγαθών προθέσεων της Ε.Ε. για την συνδιάσκεψη δωρητών
στις Βρυξέλες κατά την 15η Απριλίου 2004, το να γίνει κανείς δωρητής
οργάνων, όπως η ιστορία, η γεωγραφία, το κράτος, η ασφάλεια, εκτός
του ότι κτήτορες είναι τόσο ο ίδιος όσο και άπασες οι υπό άφιξη γενεές,
προϋποθέτει και φυσιολογική κατάληξη. Όχι ευθανασία και δη ακούσια.
Ναι στην δωρεά ευημερίας, σε όλους από την προηγηθείσα πολιτισμική.
Ως βάση επανένωσης με ισοτιμία, απάντων των Κυπρίων. Τ/ Κ & Ε/ Κ.
Ναι στους δωρητές λαούς οργάνων, όπως η ειρήνη και ο ανθρωπισμός.
Χ. Κ.
Του Χρήστου Κηπουρού {*}
Πολλοί, ιδίως εκ των κομματικών γραφειοκρατικών ομάδων, υποκρίνονται ότι είναι το νέο. Το διαλαλούν χωρίς αναστολές χωρίς αιδώ και με περισσό θράσος. Όμως μια τυπική εξέταση αρκεί τις περισσότερες φορές για να διαπιστωθεί το αναληθές. Μια διασταύρωση με τον προηγηθέντα βίο αρκεί. Νέο και ψέμα είναι ασύμβατα πράγματα. Δεν γίνεται. Μερικές φορές αρκεί μια ματιά για να διαπιστωθούν όλα αυτά. Από μακριά φαίνονται. Μιλώ για τα μέλη του χθεσινού όσο του σημερινού Ελλαδικού πολιτικού συστήματος. Το νέο δεν μπορεί να αποτελεί αντηρίδα του αόρατου αθηναϊκού τηλεοπτικού τείχους. Και το εντός των τειχών εργοστάσιο δεν βγάζει νέο. Μόνο κλώνους βγάζει και κακέκτυπα αντίγραφα των εν Ευρώπη και αλλαχού ιδεών και πολιτικής, και γι αυτό εξαρτημένα πρόσωπα, όσο και να διατείνονται ότι κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει. Ο κόσμος το χει τούμπανο κλπ.
1. ΝΕΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ
Μπορεί η αντιμετώπιση του νέου, να κινείται στη σφαίρα της απομόνωσής του, όμως ταυτόχρονα μπάζει από πολλές μεριές. Καταρχήν εν αγνοία τους το εφοδιάζουν με πλήθος από συγκριτικά πλεονεκτήματα. Η αντιδημοκρατική αυτή αντιμετώπιση λειτουργεί ως κύρια αιτία ανάπτυξης πολιτικής παιδείας εξ αντιδιαστολής. Είναι η άμυνα του νέου. Άλλοτε ενστικτώδης ως αυτοσυντήρηση και άλλοτε πείσμα που αντί θυμού και οργής γίνεται μια αρχιτεκτονική πολιτική μελέτη. Επίσης οι υπόλοιπες. Μέχρι και μελέτη πυροπροστασίας. Κατά τα άλλα από την κλασσική Ελλάδα μέχρι τη σημερινή συνεχίζεται το ίδιο βιολί. Τα πολιτικά γραπτά του Δημόκριτου είχαν άσχημο τέλος, γράφει ο Διογένης ο Λαέρτιος. Όπως σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, συμβαίνει με την ηλεκτρονική πυρά. Η πυροπροστασία που έλεγα προηγουμένως, αυτό επιχειρεί. Το άλλο μονοπάτι που πρέπει να ξέρει το καλό το παλικάρι είναι οι κόμβοι. Μόνο που η λέξη αυτή θα μείνει αυτόνομη. Δεν θα γίνει ξύλινη. Με τη γνωστή γραφειοκρατική λέξη «κομβικό» θα τη συνδέει η ετυμολογία και μόνον.
Από την άλλη ένα σύστημα, όπως το Ελλαδικό πολιτικό, προδιαθέτει τα νομιμοποιημένα του μέλη και όταν ακόμη μπουν στον κόπο να σκεφτούν -γιατί συνήθως δεν σκέφτονται- να κάνουν λάθος από χέρι. Να χάσουν, όπως λέγεται, από τα αποδυτήρια. Να τα κάνουν να αισθάνονται σαν τα σκουπίδια. Εννοείται ότι δικαιώνονται τότε αυτοί που δεν σκέφτονται αφού όσοι το αποτόλμησαν αστόχησαν και απερρίφθησαν μετά επαίνων. Σε πείσμα λοιπόν όλων αυτών και άλλων πολλών ένα θέμα με το οποίο ασχολούμαι πολλά χρόνια τώρα είναι η πολιτική γεωοικονομία. Ερμηνεύει πολύ πιο ολοκληρωμένα από κάθε άλλη θεωρία τα γίγνεσθαι της περιοχής. Από την Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια έως τον Εύξεινο και την Κασπία.
2. Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ
Έτσι όταν χρειάστηκε θεωρητική πολιτική παιδεία στη Μεγαλόνησο δεν έψαξα πολύ. Δεν δυσκολεύτηκα καν στην παραγωγή πολιτικών προτάσεων. Αντί να ψάξω να τις βρω εγώ με έψαχναν αυτές. Μια απόδειξη είναι τα καθημερινά σχεδόν πολιτικά κείμενα. Ακόμη και τώρα απορώ που ήταν κρυμμένα. Μπορεί μια από τις αδυναμίες τους να συνιστά το μακροσκελές, που επίσης παραπέμπει στο «ουκ εν τω πολλώ κλπ.» όμως όσο σωστά είναι όλα αυτά άλλο τόσο σωστό και φυσικό φαινόμενο αποτελεί η ανάβλυση και το γνωστό αρτεσιανό. Πριν λίγα μόλις χρόνια ένα πολιτικό κείμενο χρειάζονταν έναν και δυο μήνες και τώρα μια ημέρα και πολύ είναι. Μερικές φορές και μισή. Επηρέασαν το όλο κλίμα με τη στάση και συγκινητική υποδοχή τα περιφερειακά φύλα. Πρώτη φορά περιφερειακές εφημερίδες τιμούν τις απόψεις αυτές τόσο ώστε ανέβασαν το παλαιόθεν συμβατικό αριθμό των λέξεων, από τις πεντακόσιες και τις οκτακόσιες, στις τρεις και τέσσερις χιλιάδες. Δεν μπορώ να βρω κάτι άλλο παρά το ότι είναι η εκδίκηση της περιφέρειας.
Όσο για τους κόμβους εκεί γίνεται το πανηγύρι. Από τις τετρακόσιες λέξεις που έβαζαν στην αρχή ως οροφή έφθασαν σήμερα αισίως να διαθέτουν όχι μια αλλά δυο αίθουσες. Εγώ τις ονομάζω γκαλερί. Σε λέξεις αυτό σημαίνει περισσότερες από ογδόντα χιλιάδες. Μια τέτοια έκθεση μεγάλου κόμβου παραμένει τις ημέρες του Πάσχα ανοικτή, άσχετα αν την ίδια ακριβώς στιγμή το έντυπο εμπάργκο της πρωτεύουσας δεν έχει προηγούμενο. Και άντε με τα καθεστωτικά φύλα ας πούμε ότι είναι μια παλιά πονεμένη ιστορία που διαιωνίζεται. Όμως για τα φύλα και τις τηλεοράσεις της λεγόμενης διαφορετικής άποψης και της αξιοπρέπειας ποια δικαιολογία υπάρχει για το ότι αφού ξεψαχνίζουν όσα λέμε να θάβουν με το ένα χέρι όσα σερβίρουν με το άλλο. Ποια άλλη εκτός της οργανικής τους ένταξης στο όλο σύστημα καθώς και της αναπαραγωγής του λειτουργισμού του.
3. ΝΕΟ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΕΨΗ
Τα ζητήματα που για ευνόητους λόγους ονομάστηκαν «μαθήματα», δεν είναι βέβαια μόνο τα πέντε που περιλαμβάνονται στο κείμενο και παρατίθενται στη συνέχεια. Είναι πολλά περισσότερα. Ο περιορισμός έχει να κάνει με τη σπουδαιότητα κυρίως καθώς και το ρόλο που έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν κατά τη δεύτερη αυτή περίοδο του εφιάλτη που διέρχεται η Μεγαλόνησος. Σχετίζεται με την πολιτική μετεωρολογία και τον πολιτικό καιρό. Τουτέστιν με την πολιτική ως πρόβλεψη και το πιο σημαντικό όλων, την επιβεβαίωση.
Θέλω να δείξω πόσο να την εμπιστεύεται κανείς. Είτε είναι πολίτης, απλός μελετητής είτε πολιτικό πρόσωπο είτε συλλογικός πολιτικός θεσμός είτε ακόμη και κυβερνήτης. Και επίσης τι μπορούν να υποστούν κάποιοι που πηγαίνουν από λάθος σε λάθος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα ορφανά του ναι στη χώρα. Τόσο της αντιπολίτευσης όσο των έμμεσων υπερασπιστών της ίδιας θέσης από την Κυβέρνηση. Επίσης τους καταλόγους επιστημόνων, ακαδημαϊκών, πολιτικών κλπ. όπως ο πρόσφατος: «όχι στο όχι, ναι στο ναι». Να είσαι μόνος πάει κι έρχεται. Να είσαι όμως μόνος και να είσαι και με το Bush και ταυτόχρονα απέναντι στο κοινό αίσθημα, ε αυτό είναι πολύ βαρύ. Με τίποτε δεν θα ήθελα να βρεθώ στη θέση τους.
Σε κάθε ένα από τα μαθήματα που ακολουθούν προηγείται απόσπασμα από το εκ των προτέρων δημοσιευμένο κείμενο και στη συνέχεια καταγράφονται οι παρατηρήσεις καθώς και η αξιολόγηση. Τα μυστικά της δικαίωσης των απόψεων δεν βρίσκονται στις όποιες αναλύσεις και τράπεζες με στοιχεία και λήμματα ούτε στα μετά τα φυσικά ζητήματα. Τα βασικά υλικά κτισίματος της πολιτικής και της επεξεργασίας μιας υπόθεσης, άρα και της συγκεκριμένης, δεν είναι άλλα από τη γνώση, τη λογική, την πολιτική παιδεία, τη συζήτηση με φίλους -μεταξύ τους σοβαροί και αυτοδύναμοι πολιτικά επιστήμονες- και κυρίως την ηθική όπως φυσικά και την αλήθεια. Υπάρχουν και άλλης κατηγορίας υλικά και κινήσεις.
Μια από αυτές είναι ποια πρόσωπα εξ εκείνων που πρωταγωνιστούν θα εμπιστευτεί. Το ρίσκο του πολιτικού μελετητή και προσώπου όσο το τσαγανό είναι δυο ακόμη υλικά. Επίσης η έξοδος από το καβούκι του αναλυτή καθώς και η διατύπωση καθώς και δημοσιοποίηση με παρρησία και χωρίς φόβο της πρότασής του. Ανάλυση χωρίς πρόταση δεν είναι πολιτική. Τον πλέον όμως σοβαρό ρόλο παίζουν τα πρότυπα. Ποια αρχέτυπα εμπνέουν τη σκέψη και άρα και την ίδια την πολιτική παιδεία. Κατά την περίπτωση της Κύπρου είναι η τρίτη φορά που οι συγκεκριμένες ιδέες συναντώνται με ιστορικά χαμόγελα. Προηγήθηκε τα τελευταία χρόνια η πολιτική γεωοικονομία, από το ενεργειακό μέχρι τη χωροταξία. Επίσης η περί την τρέχουσα πολιτική, παιδεία με κορύφωση τις πρόσφατες εθνικές εκλογές.
Α. ΜΑΘΗΜΑ ΠΡΩΤΟ. ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ. ΓΡΑΠΤΟ 1ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ
…Μακάρι να είχαμε κι άλλες τέτοιες ήττες. Τόσο στο παρελθόν όσο στο μέλλον. Πριν λοιπόν αποδειχθούν άλλη μια φορά απόλυτοι θα τους έλεγα να ρίξουν μια ματιά στην ιστορία όπου από τους αρχαίους ακόμη χρόνους υπάρχει ως πολιτική παιδεία τόσο η Πύρρεια νίκη όσο η νικηφόρα ήττα.
Μπορεί ο τούρκος πρωθυπουργός να έμαθε καλά τη μπαγκέτα και να εμφανίζονται από καιρού εις καιρό χιτλερικοί πρυτάνεις ή και δημοσιογράφοι που θέλουν να ντεκτασοποιήσουν
τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, όμως και η κεμαλική παραχάραξη έχει όρια. Άλλο Ραούφ άλλο Τάσος. Επίσης αν μπει στον κόπο και διαβάσει την ιστορία του βασιλιά Πύρου θα δει ότι έλεγε: «μια τέτοια ακόμη νίκη να έχουμε δεν θα χρειαστούμε άλλη».
Από άρθρο του ίδιου συγγραφέα
«ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ»
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο άλλο γραπτό που να κάνει τέτοια θετική αποτίμηση για τον Ελληνισμό και ταυτόχρονα τόσο αρνητική για τους γείτονες. Οι εξελίξεις δικαίωσαν το κείμενο: «ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ». Το ζήτημα ήταν να μη φύγουμε με ναι, από την Λουκέρνη. Να μη προσβληθούμε από το Ελβετικό σύνδρομο και το βεβαρημένο ιστορικό του. Το εθνικό συμβούλιο της Κύπρου στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Επιβεβαιώθηκαν όσοι πόνταραν στη στάση του Κύπριου προέδρου. Κράτησε μέχρι και σήμερα. Και δεν έχει λόγους να μη συνεχίσει. Αν κάποιος γλίστρησε στους πάγους της Λουκέρνης και έσπασε το πόδι του αυτός είναι ο διάβολος.
Θυμάμαι που το σύστημα, που έλεγα πιο πριν, είχε αντίθετη άποψη. Από τότε έχασαν την ψυχραιμία τους και κυριεύτηκαν από φορτίσεις. Νομίζω αυτοί χρειάζονταν νουθεσίες να μην αποφασίζουν εν θερμώ, υπό το κράτος συναισθημάτων. Όσο για τον Έλληνα πρωθυπουργό ναι μεν στάθηκε στο πλάι του εθνικού συμβουλίου και δεν εκτέθηκε όμως δεν απέφυγε στη συνέχεια να αλληθωρίσει προς το ναι. Να το φωτογραφήσει με εκείνες τις λέξεις που στη συνέχεια έγιναν κλειδιά πολλών πάρα πολλών στην πρωτεύουσα. Μιλώ για τη νηφαλιότητα, τη σωφροσύνη και άλλα που το λιγότερο ήταν ότι περίσσευαν αν δεν ίσχυε το κοινότυπο, το περί υποτίμησης της νοημοσύνης των αποδεκτών.
Β. ΜΑΘΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ. ΑΝΑΒΟΛΗ. ΓΡΑΠΤΟ 5 ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ
…..Η σημερινή «εναλλακτική» πρόταση Ντεκτάς για την ανάγκη αναβολής των Δημοψηφισμάτων, με τη προσχηματική δικαιολογία ότι πρέπει να διαβάσουν προσεκτικά τις χιλιάδες σελίδες στο σχεδίου ενώ στην πραγματικότητα οι χιλιάδες που ενοχλούν είναι άλλες. Τέτοιο πράγμα μυρίζει. Ο λόγος για τις εκατοντάδες χιλιάδες των Ελληνοκυπρίων και το σαφές σαφέστατο όχι τους. Δεν ξέρω αν λάβουν μέρος άλλοι και ποιοι στο παιχνίδι αυτό. Ξέρω όμως ότι πέραν του άνευ προηγουμένου εξευτελισμού εμπνευστών και σχεδιαστών, και πέραν του ότι θα τους πάρει πλέον ο κόσμος στο ψιλό, θα πρόκειται για μια πρώτη μεγάλη ηθική κυρίως και πολιτική νίκη της αλήθειας και των ιστορικών δικαίων της Μεγαλονήσου, απέναντι στα όποιας προέλευσης μπαταξιλίκια. Είτε είναι τουρκικής προέλευσης είτε δυτικής είτε άλλης. Οποιασδήποτε.
Απόσπασμα από το αυθημερόν δημοσιευμένο άρθρο
του συγγραφέα: «H Κύπρος δεν είναι πλέον θήραμα»
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Μπορεί η από αρκετών ημερών αναφορά στο ζήτημα της αναβολής, όσο η επιβεβαίωση της πρόβλεψης της μετά την υποβολή ανάλογης πρότασης στον Ο.Η.Ε. να παραπέμπουν στην παραλλαγμένη κλασσική ρήση «ανάγκα γαρ και γραμματείς πείθονται», όμως το ζήτημα χρήζει περαιτέρω εμβάθυνσης. Ίσως πει κάποιος ότι η υπόθεση είναι σικέ και ότι αυτό έχει να κάνει με κυπριακή ορχήστρα. Εγώ πάλι λέω ότι αν υπάρχει ορχήστρα αυτή δεν είναι τόσο η πολιτική όσο η λαϊκή. Είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες που έγραφα στις 5 Απριλίου, καθώς και το εξ αρχής σαφές σαφέστατο όχι τους. Οι πολίτες πίεσαν με τον τρόπο τους το Α.Κ.Ε.Λ. να κάνει την ανάγκη, φιλοτιμία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τιμά και το ίδιο η αλλαγή γραμμής πλεύσης. Το έμπρακτο mea culpa. Επίσης ο τρόπος όπως το έθεσε αφού δεν περιορίζεται στην αλλαγή μόνο του χρόνου έστω και αν αυτό αποτελεί παιχνίδι με τη φωτιά που μπορεί να οδηγήσει στην υπονόμευση του όχι. Που υστερεί απέναντι στο όχι των πολιτών. Τι σου είναι τελικά αυτή η πολιτική. Φέρνει τα επάνω κάτω. Μόνο εδώ δεν απολαμβάνουν τις καλές της υπηρεσίες, τελικά. Τα μεγάλα της δώρα. Κανένα πάθημα δεν τους έγινε μάθημα. Ούτε το τελευταίο με το «ναι». Να βγουν και να πουν μας συγχωρείτε, πέσαμε έξω αντί να υβρίζουν. Τι Ελλάδα είναι αυτή. Αυτή δεν είναι Ελλάδα. Η Κύπρος ναι. Είναι. Και πιο πολύ από όλους η ευμενής για τη νήσο εξέλιξη τιμά τους πολίτες της. Αυτοί μαζί με τα μαθήματα στέλνουν και χαιρετίσματα έστω και αν τα Στάγιρα βρίσκονται πιο κοντά στην Αθήνα. Όχι όμως και η μεσότητα του Αριστοτέλη για τον οποίο ο Kant έλεγε ότι η λογική δεν έκανε ούτε ένα βήμα από τότε.
Αποτελεί ήδη μια πρώτη μεγάλη ηθική και πολιτική νίκη της αλήθειας και των ιστορικών δικαίων της Μεγαλονήσου. Είναι μια μεγάλη νίκη της λογικής επί του παραλόγου. Ανάλογα μπορούν να κάνουν οι πολίτες των άλλων των περί το ναι ως τώρα πολιτικών κομμάτων. Και δεν αποκλείεται να συμβεί μέσα τις επόμενες ημέρες. Και φυσικά όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και εδώ. Όσον αφορά την επιβεβαίωση του γραπτού ως προς την αναβολή δεν είναι άλλο από μια επαληθευμένη ως εξέλιξη πρόβλεψη. Όσον αφορά τώρα τον Ο.Η.Ε. μια αναβολή δεν μπορεί να αποτελεί άλλο από ήττα στην οποία οδηγείται από τους υποβολείς του καθώς και από το ταμάχι των γειτόνων που πήγαν για μαλλί και βγαίνουν κουρεμένοι.
Γ. ΜΑΘΗΜΑ ΤΡΙΤΟ. ΑΠΟΣΥΡΣΗ. ΓΡΑΠΤΟ 30 ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ
…Ενεργός παρουσία της Ελλάδας, αμέσως μετά την κατάθεση του τέταρτου σχεδίου -που προβλέψαμε από πριν ότι θα είναι χειρότερο- ήταν να προτείνει προς τον Γ. Γ. την απόσυρσή του. Αν μη τι άλλο θα άρχιζε να κτίζει την πολιτική της μεταφοράς ευθυνών για το προδιαγεγραμμένο πάνδημο «όχι» των Ελληνοκυπρίων, επισημαίνοντας ταυτόχρονα ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση στην ιστορία του Οργανισμού. Από τη μια μεριά είναι τα επί τριάντα συναπτά έτη ψηφίσματα. Από την άλλη η υπέρ του Αττίλα, σημερινή θλιβερή του κατάληξη, την οποία και εξηγήσαμε γιατί είναι αυτή που είναι. Ταυτόχρονα θα επιβεβαίωνε έμπρακτα την έκφραση αλληλεγγύης προς τον Κυπριακό Ελληνισμό. Ακόμη και αν δεν ήταν ομοεθνής και ήταν απλώς φίλος, η κλασσική γραμματεία διδάσκει το πόθεν γιγνώσκει ο φίλος τω φίλω. Πόσο μάλλον στην περίπτωση του ομοεθνούς λαού, του ίδιου του εαυτού του.
Απόσπασμα από άρθρο του συγγραφέα
«Μια Κύπρος Πρότυπη Δημοκρατία»
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Το προδιαγεγραμμένο πάνδημο «όχι» ως εκτίμηση επαναλαμβάνεται σε όλα τα κείμενα.
Αποτελεί μια ακόμη μερική επιβεβαίωση. Όμως υπάρχει και κάτι άλλο σημαντικό. Αποτελεί το βαθύτερο νόημα του ελιγμού του Α.Κ.Ε.Λ. Δεν πρόκειται για αναβολή όσο κυρίως για πρόταση απόσυρσης και επαναφοράς του σχεδίου του Γ. Γ. και της κατάθεσής του εκ νέου μετά λίγους μήνες. Έστω και καθυστερημένα, το αίτημα αναβολής περικλείει επίσης το σαφές αίτημα απόσυρσης, και κατάθεσης σχεδίου, εκ νέου. Μόνο που εγώ έλεγα ότι στο αίτημα της απόσυρσης όφειλε να πρωταγωνιστεί η Ελλάδα. Επίσης αλλού έγραφα ότι αν δεν ζητήσει την απόσυρση δεν μπορεί να μεταφέρει την ευθύνη για απόρριψη. Αν δεν το ζητήσει θα το υποστεί, γράφω στο κείμενο: «Πολιτικός Ελληνισμός».
Με δεδομένη την ερμηνεία της αλλαγής γραμμής πλεύσης του Α.Κ.Ε.Λ. ήρθε η στιγμή να δούμε την ίδια την Ελλάδα και τους πολιτικούς της οργανισμούς. Αν εμείς αισθανόμαστε ότι η άποψή μας δικαιώθηκε, τι σκέπτονται σήμερα. Θα πρότεινα για πολλοστή φορά στην Κυβέρνηση να κάνει αυτό που επιβάλει η λογική. Όφειλε να ζητήσει και η ίδια την απόσυρση και την εκ νέου κατάθεση. Δεν ονόμασα τυχαία ανωφελές το επικείμενο συμβούλιο αρχηγών.
Δ. ΜΑΘΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ. ΑΠΕΜΠΛΟΚΗ. ΓΡΑΠΤΟ 15 ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ.
……Επί τούτου δεν έγινε συζήτηση στην προεκλογική περίοδο για ένα θέμα που χρησίμευσε για τρίτη συνεχόμενη φορά, ως πρόσχημα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες ενώ παράλληλα δεν θεωρείται αρκούντως σημαίνον ώστε να αποτελέσει αιτία προκήρυξης δημοψηφίσματος. Φοβερά πράγματα. Ακόμη και ο Όργουελ θα ωχριά. Και η αποκορύφωση του δράματος της πολιτικής Ελλάδας είναι ότι ούτε τα υπόλοιπα κόμματα -τα λεγόμενα μικρά- διαθέτουν μια διαδικαστική έστω, πρόταση απεμπλοκής. Το όχι δεν αρκεί. Μπορεί να είναι αρκετό για τους πολίτες. Μπορεί να οφείλουμε να υποκλιθούμε μπροστά στους Κυπρίους αδελφούς για τη διαφαινόμενη γενναία τους στάση στο επερχόμενο δημοψήφισμα. Μπορεί η νέα απόκρουση του Κεμαλισμού να αποδειχθεί μια πράξη πιο μεγάλη ακόμη και από το έπος του ΄40. Πάλι τότε περί φασισμού επρόκειτο. Όμως παρόλα αυτά η πολιτική είναι ακόμη πιο ψηλά. Εκτός από τα όχι και τα δεν, είναι πολλά άλλα. Στην περίπτωσή μας, ένας πίνακας ζωγραφικής με τίτλο “απεμπλοκή και λύτρωση”.
Απόσπασμα από το άρθρο του συγγραφέα
«Στο πλάι της αλήθειας και της Κύπρου»
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Μπορεί όλων τα βλέμματα να είναι στραμμένα στην απάντηση του Ο.Η.Ε. όμως θα έπρατταν πιο σοφά αν επαναλάμβαναν τα λόγια των υπό απόλυση στρατευμένων. Μείνανε 15+1. Μπορεί το Κυπριακό να σέρνεται μέχρι τέλος του μήνα όμως ο Κυπριακός Ελληνισμός θα απεμπλακεί, θα απολυθεί. Βγαίνει από πάνω του οριστικά ο βρόγχος που εχθροί, φίλοι ακόμη και συγγενείς του πέρασαν στο λαιμό. Εμείς εκείνο που οφείλουμε είναι να του ευχηθούμε, καλός πολίτης στη νέα του ζωή. Μη σπεύσει τώρα κανείς και ρωτήσει από πού ως που δικαιώνονται τα παραπάνω γραπτά, γιατί τι άλλο κάνουν, από το να επιβεβαιώνονται τόσο ως προς την απουσία της διαδικαστικής πρότασης απεμπλοκής όσο από τη στάση των Κυπρίων πολιτών. Την πολιτική πολιτών. Την λαϊκή Κυπριακή ορχήστρα. Μπορεί ο Μάνος να είπε: «Αν ήμουν Κύπριος» όμως εγώ λέω: «Μακάρι να ήμουν Κύπριος». Γι αυτό άλλωστε και πολιτογραφήθηκα ως τέτοιος, τόσο διανοητικά και πολιτικά όσο κυρίως ηθικά.
Πολύ λίγο ενδιαφέρει η απάντηση του Ο.Η.Ε. Είτε είναι αρνητική και το Δημοψήφισμα, γίνει κανονικά στις 24 Απριλίου με προδιαγεγραμμένη την ετυμηγορία των Κυπρίων πολιτών που επιπλέον έως τότε θα έχει μετατραπεί σε πάνδημη και σε χιονοστιβάδα είτε υπάρξει η αναβολή μετά αποσύρσεως, και επόμενα ο βρόγχος χαλαρώνει σε σημείο που το βγάλσιμο της θηλιάς και το πέρασμα από τον εφιάλτη στη λύτρωση να αποτελεί πλέον τυπική και μηχανική κίνηση Και αν ακόμη υπάρξουν προβλήματα που έχουν σχέση με την επεξεργασία της απόφασης του Α.Κ.Ε.Λ. μπορούν να ξεπεραστούν. Εδώ φάγαμε το γάιδαρο, δεν θα κολλήσουμε στις τρίχες της ουράς. Από την άλλη η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα σταματήσει τις πρωτοβουλίες, όπως η νέα, στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Θα ακολουθήσουν φυσικά και άλλες. Άλλο όμως είναι να παίζει κανείς μέσα σε ένα γήπεδο, ιστορικό, ηθικό και Δημοκρατικό, και άλλο είναι να είναι με την πλάτη στον τοίχο του, και μάλιστα από την εξωτερική πλευρά, όπως μέχρι τώρα, δυο μάλιστα φορές τα τελευταία δυο χρόνια.
Ε. ΜΑΘΗΜΑ ΠΕΜΠΤΟ. ΑΝΑΠΤΥΞΗ. ΓΡΑΠΤΟ 15ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ
….. Όσο για τη συνέχεια, σύντομα, όπως η Ιρλανδία, η μεγαλόνησος θα εισέλθει στον κεντρικό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εξεύρεση λύσης και η επανένωση μπορούν πλέον να αναζητηθούν και εκτός Ο.Η.Ε. που χρόνια τώρα οι όποιες επικλήσεις των ορθών κατά τα άλλα ψηφισμάτων του για την τουρκική εισβολή και κατοχή, θυμίζουν πια ψαλμούς. Ένας τέτοιος τόπος είναι το νέο Ευρωπαϊκό μέγαρο, οι αρχές και οι αξίες του, όσο φυσικά το ίδιο το Κυπριακό διαμέρισμα με την ισότιμη και Δημοκρατική συμμετοχή όλων, χωρίς καμιά εξαίρεση, των αυτοχθόνων κατοίκων του, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Η επανένωση της Κύπρου, ακόμη από την περίοδο των διαπραγματεύσεων ένταξης, αν όχι από την 20η Ιουλίου του 1974 και πιο πριν, δεν μπορούσε παρά να αποτελεί μέρος της Ευρωπαϊκής επανένωσης. Πόσο μάλλον εδώ και ένα χρόνο, μετά από την απόκτηση με το σπαθί της, της ιδιότητας του πλήρους και ισότιμου μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Απόσπασμα από το άρθρο του συγγραφέα
«Στο πλάι της αλήθειας και της Κύπρου»
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Φυσικά και δεν δικαιώθηκαν οι προβλέψεις του τελευταίου γραπτού. Ούτε πρόκειται να συμβεί αυτό από τη μια μέρα στην άλλη. Μπορεί και να μη συμβεί ποτέ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αποτελεί με όλα τα άλλα γραπτά και τα καθοδόν, ένα πρώτο σκαρίφημα, ας το πούμε. Ένα πρόχειρο τοπογραφικό. Δεν μιλώ για οδικό χάρτη και άλλες αερολογίες αλλά για ένα αρχικό πολιτικό προσχέδιο στο ριζόχαρτο που ζωγραφίζουν οι συνάδελφοι μηχανικοί. Η μόνη διαφορά είναι ότι η υπό προετοιμασία μελέτη είναι πολιτική. Τόσο για την Κύπρο όσο την Ελλάδα ως ένα νέο ντουέτο μέσα στη Γηραιάς Ηπείρου. Είπα ντουέτο και θυμήθηκα τη μουσική. Και μια και μιλάμε επίσης για μαθήματα και βαθμούς, είναι σαφές ότι χρειάζεται να εγκαταλειφθεί η εν πολλοίς ανόητη ανταλλαγή των αμοιβαίων άριστα στους διαγωνισμούς της Eurovision. Αυτό και αν δεν είναι ανόητος εθνικισμός και μουσική εθνικοφροσύνη. Όταν το ζητούμενο είναι οι ανώτερες συνθέσεις, όχι μόνο οι μουσικές αλλά και κάθε άλλου τύπου, δεν έχουν λόγο ύπαρξης παρόμοιες νηπιακές συμπεριφορές και ανάλογα φαινόμενα. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας νέος σχεδιασμός αφού εκτός όλων των άλλων νέα είναι και τα δεδομένα. Τόσο διπλωματικός όσο αναπτυξιακός, δηλαδή πολιτικός.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Είναι γνωστό ότι η πιο μεγάλη και σοβαρή ανάπτυξη αφορά τη λογική. Αν παραβιάζεται κάτι συστηματικά στη γενέτειρά της που επίσης την έχει διδάξει παντού, είναι το δικαίωμα στη λογική. Δεν υπάρχει. Ο τηλεοπτικός ψεκασμός αυτό το ρόλο επιτελεί. Και δεν είναι φυσικά το μόνο. Υπάρχουν πολλά άλλα. Όπως υπήρχαν πριν αναλάβει τα ηνία το κουτί. Τα πράγματα δεν θα βρίσκονταν εδώ που βρίσκονται σήμερα αν η πολιτική έκανε χρήση της. Αναφέρομαι κυρίως στην πολιτική Ελλάδα. Πόσες πράξεις της αντέχουν στη βάσανο της λογικής αν δεν ληφθούν και συνεκτιμηθούν, όπως λένε, πολλά περισσότερα, τις πιο πολλές φορές ξένα προς εκείνη όσο προς την αλήθεια. Το δικαίωμα στη λογική και επόμενα στην πολιτική καταλήγει αμέσως στο δικαίωμα στη Δημοκρατία. Η οποία απουσιάζει παλαιόθεν. Άλλο τώρα οι τυπικότητες των ιστορικών αυτών μεγεθών. Σαν τέτοιες τα τελευταία υπάρχουν. Όμως δεν ομιλώ για σκιές ή σκιάχτρα αλλά για την ουσία.
4. ΕΠΙΜΥΘΙΟ
Διαφαίνεται μια ιστορική και μεγάλη δικαίωση που γι αυτό πρόκειται να τη διεκδικήσουν πολλοί. Έτσι άλλωστε γίνεται πάντοτε. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να γίνουμε περισσότεροι. Δεν θα αποσυρθούμε αλλά και δεν θα χωθούμε. Μακάρι να πυκνώσουν τις τάξεις του όχι όλοι και να περάσει ο Ελληνισμός πιο εύκολα και γρήγορα στο χειρισμό της μεταφοράς του ζητήματος της Κύπρου από την Νέα Υόρκη στις Βρυξέλλες. Δεν θα υπάρξει ευτυχέστερη στιγμή από την ψυχική, μορφωτική και πολιτική του επανένωση. Μια ιστορική, εκτός των άλλων, μανούβρα του πρώτου και μοναδικού δικάταρτου Ευρωπαϊκού σκάφους.
Δικάταρτο γιατί έχει να κάνει με δυο ιστούς και ισάριθμους συνώνυμους Έλληνες. Έναν νησιώτη από τη Ζάκυνθο, που περισσότερο ακόμη και από τον ύμνο στην Ελευθερία αξίζει η φράση του: το αληθές, εθνικό, και έναν αντιπροσωπευτικό επίσης νησιώτη από την Κύπρο, με ίδιο ονοματεπώνυμο που περισσότερο από την επιστροφή στην Ελευθερία, αξίζει ως αρχέτυπο. Άλλο τώρα αν κάποιοι συγχέουν την αυτοθυσία με την αυτοκτονία και την αυτοκτονία με την αυτοσυντήρησή τους. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της πολιτικής του ναι, όσο των αποχρώσεών του. Απλώς, όπως και αλλού συμβαίνει, π.χ. επιχειρήσεις κλπ., η μια πολιτική είναι δηλωμένη. Η άλλη είναι αδήλωτη.
Σημείωση: Οι τίτλοι κειμένων που μνημονεύονται περιέχονται στο ηλεκτρονικό βιβλίο του συγγραφέα: «Δημοψήφισμα για την Κύπρο» και που είναι ανηρτημένο σε πλειάδα κόμβων. {Για τις διευθύνσεις, βλέπε μηχανές αναζήτησης}. Στη νέα έκδοση εκτός από το σημερινό θα περιληφθεί επίσης το: «ανωφελές συμβούλιο αρχηγών» καθώς και το κείμενο Ευχές του ίδιου. Σύνολον δεκαπέντε κείμενα.
{*} Διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000}. Το κείμενο αποτελεί τη συνέχεια του άρθρου: «ανωφελές συμβούλιο αρχηγών». Πέραν των αποδεδειγμένων επιβεβαιώσεων των προηγούμενων προβλέψεων, με τις νέες προτάσεις χειρισμού της υπόθεσης για τα περαιτέρω, δεν προσδοκά μόνο σε μια ανάλογη συνέχεια. Επίσης έρχεται να προτείνει και κάτι ακόμη. Αυτοί που αισθάνονται δικαιωμένοι επειδή την ανάγκη εποίησαν φιλοτιμία όταν δεν έκαμναν το δρομολόγιο όχι ναι, κατά πως λέμε, Ομόνοια Σύνταγμα ή δεν θεωρούσαν το Δημοψήφισμα κάτι σαν το καφέ τους και γι αυτό έκλιναν στο ναι και όχι, μπορούν ακόμη και σήμερα να πράξουν αντίθετα. Την φιλοτιμία που παρήγαγαν να μην τη σπαταλήσουν δεξιά και αριστερά. Να τους τσιγκλήσει κανείς στο φιλότιμο ή να ευχηθεί να τους πιάσει από μόνους τους, έτσι ώστε, από δω και πέρα τουλάχιστον, να κάνουν κάτι. Τη φιλοτιμία να την κάνουν ανάγκη. Αυτό είναι το καλύτερο μάθημα που μπορεί να προσφέρει η Κύπρος στη μητέρα πατρίδα μετά των μνηστήρων της αν και κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται να κάνουν απολύτως τίποτε. Αιτία το εκ μέρους τους, χρόνιο ανεπίδεκτο μαθήσεως πολιτικής. Γι αυτό άλλωστε καταργούν τη Δημοκρατία. Για να κρύψουν τις μεγάλες τους αδυναμίες ως προς την πολιτική και επόμενα ως προς τη λογική, που λέγαμε και στην εισαγωγή.
14 Απριλίου 2004
ημέρες της ιστορίας μας, συνωστίζονται στο δεύτερο δεκαπενθήμερο.
Όπως στο Μάρτιο, Απρίλιο, Μάιο, Ιούλιο, Αύγουστο, Οκτώβριο κλπ..
Γνωρίζω όμως γιατί πρέπει στη φετινή 24η Απριλίου να διοργανωθούν
μεγάλες ειρηνικές υπέρ Κύπρου εκδηλώσεις, σε όλες τις Αμερικανικές
μεγαλουπόλεις, όπου ζει η ομογένεια. Αν το μήνυμα «κάτω τα χέρια»
όπως επίσης το: «αψηφούμε τις απειλές δεν σε ψηφίζουμε όσο τις λες»,
έχουν ως αποδέκτη τον Αμερικανισμό και το Μπουσισμό, οι εορτασμοί
αυτοί απευθύνονται επίσης στο σύνολο Ελληνισμό που από του χρόνου
θα εορτάζει κι αυτός το νέο πάνδημο «όχι» του Κυπρίου συγγενούς του.
Πέραν των αγαθών προθέσεων της Ε.Ε. για την συνδιάσκεψη δωρητών
στις Βρυξέλες κατά την 15η Απριλίου 2004, το να γίνει κανείς δωρητής
οργάνων, όπως η ιστορία, η γεωγραφία, το κράτος, η ασφάλεια, εκτός
του ότι κτήτορες είναι τόσο ο ίδιος όσο και άπασες οι υπό άφιξη γενεές,
προϋποθέτει και φυσιολογική κατάληξη. Όχι ευθανασία και δη ακούσια.
Ναι στην δωρεά ευημερίας, σε όλους από την προηγηθείσα πολιτισμική.
Ως βάση επανένωσης με ισοτιμία, απάντων των Κυπρίων. Τ/ Κ & Ε/ Κ.
Ναι στους δωρητές λαούς οργάνων, όπως η ειρήνη και ο ανθρωπισμός.
Χ. Κ.
Του Χρήστου Κηπουρού {*}
Πολλοί, ιδίως εκ των κομματικών γραφειοκρατικών ομάδων, υποκρίνονται ότι είναι το νέο. Το διαλαλούν χωρίς αναστολές χωρίς αιδώ και με περισσό θράσος. Όμως μια τυπική εξέταση αρκεί τις περισσότερες φορές για να διαπιστωθεί το αναληθές. Μια διασταύρωση με τον προηγηθέντα βίο αρκεί. Νέο και ψέμα είναι ασύμβατα πράγματα. Δεν γίνεται. Μερικές φορές αρκεί μια ματιά για να διαπιστωθούν όλα αυτά. Από μακριά φαίνονται. Μιλώ για τα μέλη του χθεσινού όσο του σημερινού Ελλαδικού πολιτικού συστήματος. Το νέο δεν μπορεί να αποτελεί αντηρίδα του αόρατου αθηναϊκού τηλεοπτικού τείχους. Και το εντός των τειχών εργοστάσιο δεν βγάζει νέο. Μόνο κλώνους βγάζει και κακέκτυπα αντίγραφα των εν Ευρώπη και αλλαχού ιδεών και πολιτικής, και γι αυτό εξαρτημένα πρόσωπα, όσο και να διατείνονται ότι κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει. Ο κόσμος το χει τούμπανο κλπ.
1. ΝΕΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ
Μπορεί η αντιμετώπιση του νέου, να κινείται στη σφαίρα της απομόνωσής του, όμως ταυτόχρονα μπάζει από πολλές μεριές. Καταρχήν εν αγνοία τους το εφοδιάζουν με πλήθος από συγκριτικά πλεονεκτήματα. Η αντιδημοκρατική αυτή αντιμετώπιση λειτουργεί ως κύρια αιτία ανάπτυξης πολιτικής παιδείας εξ αντιδιαστολής. Είναι η άμυνα του νέου. Άλλοτε ενστικτώδης ως αυτοσυντήρηση και άλλοτε πείσμα που αντί θυμού και οργής γίνεται μια αρχιτεκτονική πολιτική μελέτη. Επίσης οι υπόλοιπες. Μέχρι και μελέτη πυροπροστασίας. Κατά τα άλλα από την κλασσική Ελλάδα μέχρι τη σημερινή συνεχίζεται το ίδιο βιολί. Τα πολιτικά γραπτά του Δημόκριτου είχαν άσχημο τέλος, γράφει ο Διογένης ο Λαέρτιος. Όπως σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών, συμβαίνει με την ηλεκτρονική πυρά. Η πυροπροστασία που έλεγα προηγουμένως, αυτό επιχειρεί. Το άλλο μονοπάτι που πρέπει να ξέρει το καλό το παλικάρι είναι οι κόμβοι. Μόνο που η λέξη αυτή θα μείνει αυτόνομη. Δεν θα γίνει ξύλινη. Με τη γνωστή γραφειοκρατική λέξη «κομβικό» θα τη συνδέει η ετυμολογία και μόνον.
Από την άλλη ένα σύστημα, όπως το Ελλαδικό πολιτικό, προδιαθέτει τα νομιμοποιημένα του μέλη και όταν ακόμη μπουν στον κόπο να σκεφτούν -γιατί συνήθως δεν σκέφτονται- να κάνουν λάθος από χέρι. Να χάσουν, όπως λέγεται, από τα αποδυτήρια. Να τα κάνουν να αισθάνονται σαν τα σκουπίδια. Εννοείται ότι δικαιώνονται τότε αυτοί που δεν σκέφτονται αφού όσοι το αποτόλμησαν αστόχησαν και απερρίφθησαν μετά επαίνων. Σε πείσμα λοιπόν όλων αυτών και άλλων πολλών ένα θέμα με το οποίο ασχολούμαι πολλά χρόνια τώρα είναι η πολιτική γεωοικονομία. Ερμηνεύει πολύ πιο ολοκληρωμένα από κάθε άλλη θεωρία τα γίγνεσθαι της περιοχής. Από την Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια έως τον Εύξεινο και την Κασπία.
2. Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ
Έτσι όταν χρειάστηκε θεωρητική πολιτική παιδεία στη Μεγαλόνησο δεν έψαξα πολύ. Δεν δυσκολεύτηκα καν στην παραγωγή πολιτικών προτάσεων. Αντί να ψάξω να τις βρω εγώ με έψαχναν αυτές. Μια απόδειξη είναι τα καθημερινά σχεδόν πολιτικά κείμενα. Ακόμη και τώρα απορώ που ήταν κρυμμένα. Μπορεί μια από τις αδυναμίες τους να συνιστά το μακροσκελές, που επίσης παραπέμπει στο «ουκ εν τω πολλώ κλπ.» όμως όσο σωστά είναι όλα αυτά άλλο τόσο σωστό και φυσικό φαινόμενο αποτελεί η ανάβλυση και το γνωστό αρτεσιανό. Πριν λίγα μόλις χρόνια ένα πολιτικό κείμενο χρειάζονταν έναν και δυο μήνες και τώρα μια ημέρα και πολύ είναι. Μερικές φορές και μισή. Επηρέασαν το όλο κλίμα με τη στάση και συγκινητική υποδοχή τα περιφερειακά φύλα. Πρώτη φορά περιφερειακές εφημερίδες τιμούν τις απόψεις αυτές τόσο ώστε ανέβασαν το παλαιόθεν συμβατικό αριθμό των λέξεων, από τις πεντακόσιες και τις οκτακόσιες, στις τρεις και τέσσερις χιλιάδες. Δεν μπορώ να βρω κάτι άλλο παρά το ότι είναι η εκδίκηση της περιφέρειας.
Όσο για τους κόμβους εκεί γίνεται το πανηγύρι. Από τις τετρακόσιες λέξεις που έβαζαν στην αρχή ως οροφή έφθασαν σήμερα αισίως να διαθέτουν όχι μια αλλά δυο αίθουσες. Εγώ τις ονομάζω γκαλερί. Σε λέξεις αυτό σημαίνει περισσότερες από ογδόντα χιλιάδες. Μια τέτοια έκθεση μεγάλου κόμβου παραμένει τις ημέρες του Πάσχα ανοικτή, άσχετα αν την ίδια ακριβώς στιγμή το έντυπο εμπάργκο της πρωτεύουσας δεν έχει προηγούμενο. Και άντε με τα καθεστωτικά φύλα ας πούμε ότι είναι μια παλιά πονεμένη ιστορία που διαιωνίζεται. Όμως για τα φύλα και τις τηλεοράσεις της λεγόμενης διαφορετικής άποψης και της αξιοπρέπειας ποια δικαιολογία υπάρχει για το ότι αφού ξεψαχνίζουν όσα λέμε να θάβουν με το ένα χέρι όσα σερβίρουν με το άλλο. Ποια άλλη εκτός της οργανικής τους ένταξης στο όλο σύστημα καθώς και της αναπαραγωγής του λειτουργισμού του.
3. ΝΕΟ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΕΨΗ
Τα ζητήματα που για ευνόητους λόγους ονομάστηκαν «μαθήματα», δεν είναι βέβαια μόνο τα πέντε που περιλαμβάνονται στο κείμενο και παρατίθενται στη συνέχεια. Είναι πολλά περισσότερα. Ο περιορισμός έχει να κάνει με τη σπουδαιότητα κυρίως καθώς και το ρόλο που έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν κατά τη δεύτερη αυτή περίοδο του εφιάλτη που διέρχεται η Μεγαλόνησος. Σχετίζεται με την πολιτική μετεωρολογία και τον πολιτικό καιρό. Τουτέστιν με την πολιτική ως πρόβλεψη και το πιο σημαντικό όλων, την επιβεβαίωση.
Θέλω να δείξω πόσο να την εμπιστεύεται κανείς. Είτε είναι πολίτης, απλός μελετητής είτε πολιτικό πρόσωπο είτε συλλογικός πολιτικός θεσμός είτε ακόμη και κυβερνήτης. Και επίσης τι μπορούν να υποστούν κάποιοι που πηγαίνουν από λάθος σε λάθος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα ορφανά του ναι στη χώρα. Τόσο της αντιπολίτευσης όσο των έμμεσων υπερασπιστών της ίδιας θέσης από την Κυβέρνηση. Επίσης τους καταλόγους επιστημόνων, ακαδημαϊκών, πολιτικών κλπ. όπως ο πρόσφατος: «όχι στο όχι, ναι στο ναι». Να είσαι μόνος πάει κι έρχεται. Να είσαι όμως μόνος και να είσαι και με το Bush και ταυτόχρονα απέναντι στο κοινό αίσθημα, ε αυτό είναι πολύ βαρύ. Με τίποτε δεν θα ήθελα να βρεθώ στη θέση τους.
Σε κάθε ένα από τα μαθήματα που ακολουθούν προηγείται απόσπασμα από το εκ των προτέρων δημοσιευμένο κείμενο και στη συνέχεια καταγράφονται οι παρατηρήσεις καθώς και η αξιολόγηση. Τα μυστικά της δικαίωσης των απόψεων δεν βρίσκονται στις όποιες αναλύσεις και τράπεζες με στοιχεία και λήμματα ούτε στα μετά τα φυσικά ζητήματα. Τα βασικά υλικά κτισίματος της πολιτικής και της επεξεργασίας μιας υπόθεσης, άρα και της συγκεκριμένης, δεν είναι άλλα από τη γνώση, τη λογική, την πολιτική παιδεία, τη συζήτηση με φίλους -μεταξύ τους σοβαροί και αυτοδύναμοι πολιτικά επιστήμονες- και κυρίως την ηθική όπως φυσικά και την αλήθεια. Υπάρχουν και άλλης κατηγορίας υλικά και κινήσεις.
Μια από αυτές είναι ποια πρόσωπα εξ εκείνων που πρωταγωνιστούν θα εμπιστευτεί. Το ρίσκο του πολιτικού μελετητή και προσώπου όσο το τσαγανό είναι δυο ακόμη υλικά. Επίσης η έξοδος από το καβούκι του αναλυτή καθώς και η διατύπωση καθώς και δημοσιοποίηση με παρρησία και χωρίς φόβο της πρότασής του. Ανάλυση χωρίς πρόταση δεν είναι πολιτική. Τον πλέον όμως σοβαρό ρόλο παίζουν τα πρότυπα. Ποια αρχέτυπα εμπνέουν τη σκέψη και άρα και την ίδια την πολιτική παιδεία. Κατά την περίπτωση της Κύπρου είναι η τρίτη φορά που οι συγκεκριμένες ιδέες συναντώνται με ιστορικά χαμόγελα. Προηγήθηκε τα τελευταία χρόνια η πολιτική γεωοικονομία, από το ενεργειακό μέχρι τη χωροταξία. Επίσης η περί την τρέχουσα πολιτική, παιδεία με κορύφωση τις πρόσφατες εθνικές εκλογές.
Α. ΜΑΘΗΜΑ ΠΡΩΤΟ. ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ. ΓΡΑΠΤΟ 1ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ
…Μακάρι να είχαμε κι άλλες τέτοιες ήττες. Τόσο στο παρελθόν όσο στο μέλλον. Πριν λοιπόν αποδειχθούν άλλη μια φορά απόλυτοι θα τους έλεγα να ρίξουν μια ματιά στην ιστορία όπου από τους αρχαίους ακόμη χρόνους υπάρχει ως πολιτική παιδεία τόσο η Πύρρεια νίκη όσο η νικηφόρα ήττα.
Μπορεί ο τούρκος πρωθυπουργός να έμαθε καλά τη μπαγκέτα και να εμφανίζονται από καιρού εις καιρό χιτλερικοί πρυτάνεις ή και δημοσιογράφοι που θέλουν να ντεκτασοποιήσουν
τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, όμως και η κεμαλική παραχάραξη έχει όρια. Άλλο Ραούφ άλλο Τάσος. Επίσης αν μπει στον κόπο και διαβάσει την ιστορία του βασιλιά Πύρου θα δει ότι έλεγε: «μια τέτοια ακόμη νίκη να έχουμε δεν θα χρειαστούμε άλλη».
Από άρθρο του ίδιου συγγραφέα
«ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ»
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο άλλο γραπτό που να κάνει τέτοια θετική αποτίμηση για τον Ελληνισμό και ταυτόχρονα τόσο αρνητική για τους γείτονες. Οι εξελίξεις δικαίωσαν το κείμενο: «ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ». Το ζήτημα ήταν να μη φύγουμε με ναι, από την Λουκέρνη. Να μη προσβληθούμε από το Ελβετικό σύνδρομο και το βεβαρημένο ιστορικό του. Το εθνικό συμβούλιο της Κύπρου στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Επιβεβαιώθηκαν όσοι πόνταραν στη στάση του Κύπριου προέδρου. Κράτησε μέχρι και σήμερα. Και δεν έχει λόγους να μη συνεχίσει. Αν κάποιος γλίστρησε στους πάγους της Λουκέρνης και έσπασε το πόδι του αυτός είναι ο διάβολος.
Θυμάμαι που το σύστημα, που έλεγα πιο πριν, είχε αντίθετη άποψη. Από τότε έχασαν την ψυχραιμία τους και κυριεύτηκαν από φορτίσεις. Νομίζω αυτοί χρειάζονταν νουθεσίες να μην αποφασίζουν εν θερμώ, υπό το κράτος συναισθημάτων. Όσο για τον Έλληνα πρωθυπουργό ναι μεν στάθηκε στο πλάι του εθνικού συμβουλίου και δεν εκτέθηκε όμως δεν απέφυγε στη συνέχεια να αλληθωρίσει προς το ναι. Να το φωτογραφήσει με εκείνες τις λέξεις που στη συνέχεια έγιναν κλειδιά πολλών πάρα πολλών στην πρωτεύουσα. Μιλώ για τη νηφαλιότητα, τη σωφροσύνη και άλλα που το λιγότερο ήταν ότι περίσσευαν αν δεν ίσχυε το κοινότυπο, το περί υποτίμησης της νοημοσύνης των αποδεκτών.
Β. ΜΑΘΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ. ΑΝΑΒΟΛΗ. ΓΡΑΠΤΟ 5 ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ
…..Η σημερινή «εναλλακτική» πρόταση Ντεκτάς για την ανάγκη αναβολής των Δημοψηφισμάτων, με τη προσχηματική δικαιολογία ότι πρέπει να διαβάσουν προσεκτικά τις χιλιάδες σελίδες στο σχεδίου ενώ στην πραγματικότητα οι χιλιάδες που ενοχλούν είναι άλλες. Τέτοιο πράγμα μυρίζει. Ο λόγος για τις εκατοντάδες χιλιάδες των Ελληνοκυπρίων και το σαφές σαφέστατο όχι τους. Δεν ξέρω αν λάβουν μέρος άλλοι και ποιοι στο παιχνίδι αυτό. Ξέρω όμως ότι πέραν του άνευ προηγουμένου εξευτελισμού εμπνευστών και σχεδιαστών, και πέραν του ότι θα τους πάρει πλέον ο κόσμος στο ψιλό, θα πρόκειται για μια πρώτη μεγάλη ηθική κυρίως και πολιτική νίκη της αλήθειας και των ιστορικών δικαίων της Μεγαλονήσου, απέναντι στα όποιας προέλευσης μπαταξιλίκια. Είτε είναι τουρκικής προέλευσης είτε δυτικής είτε άλλης. Οποιασδήποτε.
Απόσπασμα από το αυθημερόν δημοσιευμένο άρθρο
του συγγραφέα: «H Κύπρος δεν είναι πλέον θήραμα»
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Μπορεί η από αρκετών ημερών αναφορά στο ζήτημα της αναβολής, όσο η επιβεβαίωση της πρόβλεψης της μετά την υποβολή ανάλογης πρότασης στον Ο.Η.Ε. να παραπέμπουν στην παραλλαγμένη κλασσική ρήση «ανάγκα γαρ και γραμματείς πείθονται», όμως το ζήτημα χρήζει περαιτέρω εμβάθυνσης. Ίσως πει κάποιος ότι η υπόθεση είναι σικέ και ότι αυτό έχει να κάνει με κυπριακή ορχήστρα. Εγώ πάλι λέω ότι αν υπάρχει ορχήστρα αυτή δεν είναι τόσο η πολιτική όσο η λαϊκή. Είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες που έγραφα στις 5 Απριλίου, καθώς και το εξ αρχής σαφές σαφέστατο όχι τους. Οι πολίτες πίεσαν με τον τρόπο τους το Α.Κ.Ε.Λ. να κάνει την ανάγκη, φιλοτιμία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τιμά και το ίδιο η αλλαγή γραμμής πλεύσης. Το έμπρακτο mea culpa. Επίσης ο τρόπος όπως το έθεσε αφού δεν περιορίζεται στην αλλαγή μόνο του χρόνου έστω και αν αυτό αποτελεί παιχνίδι με τη φωτιά που μπορεί να οδηγήσει στην υπονόμευση του όχι. Που υστερεί απέναντι στο όχι των πολιτών. Τι σου είναι τελικά αυτή η πολιτική. Φέρνει τα επάνω κάτω. Μόνο εδώ δεν απολαμβάνουν τις καλές της υπηρεσίες, τελικά. Τα μεγάλα της δώρα. Κανένα πάθημα δεν τους έγινε μάθημα. Ούτε το τελευταίο με το «ναι». Να βγουν και να πουν μας συγχωρείτε, πέσαμε έξω αντί να υβρίζουν. Τι Ελλάδα είναι αυτή. Αυτή δεν είναι Ελλάδα. Η Κύπρος ναι. Είναι. Και πιο πολύ από όλους η ευμενής για τη νήσο εξέλιξη τιμά τους πολίτες της. Αυτοί μαζί με τα μαθήματα στέλνουν και χαιρετίσματα έστω και αν τα Στάγιρα βρίσκονται πιο κοντά στην Αθήνα. Όχι όμως και η μεσότητα του Αριστοτέλη για τον οποίο ο Kant έλεγε ότι η λογική δεν έκανε ούτε ένα βήμα από τότε.
Αποτελεί ήδη μια πρώτη μεγάλη ηθική και πολιτική νίκη της αλήθειας και των ιστορικών δικαίων της Μεγαλονήσου. Είναι μια μεγάλη νίκη της λογικής επί του παραλόγου. Ανάλογα μπορούν να κάνουν οι πολίτες των άλλων των περί το ναι ως τώρα πολιτικών κομμάτων. Και δεν αποκλείεται να συμβεί μέσα τις επόμενες ημέρες. Και φυσικά όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και εδώ. Όσον αφορά την επιβεβαίωση του γραπτού ως προς την αναβολή δεν είναι άλλο από μια επαληθευμένη ως εξέλιξη πρόβλεψη. Όσον αφορά τώρα τον Ο.Η.Ε. μια αναβολή δεν μπορεί να αποτελεί άλλο από ήττα στην οποία οδηγείται από τους υποβολείς του καθώς και από το ταμάχι των γειτόνων που πήγαν για μαλλί και βγαίνουν κουρεμένοι.
Γ. ΜΑΘΗΜΑ ΤΡΙΤΟ. ΑΠΟΣΥΡΣΗ. ΓΡΑΠΤΟ 30 ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ
…Ενεργός παρουσία της Ελλάδας, αμέσως μετά την κατάθεση του τέταρτου σχεδίου -που προβλέψαμε από πριν ότι θα είναι χειρότερο- ήταν να προτείνει προς τον Γ. Γ. την απόσυρσή του. Αν μη τι άλλο θα άρχιζε να κτίζει την πολιτική της μεταφοράς ευθυνών για το προδιαγεγραμμένο πάνδημο «όχι» των Ελληνοκυπρίων, επισημαίνοντας ταυτόχρονα ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση στην ιστορία του Οργανισμού. Από τη μια μεριά είναι τα επί τριάντα συναπτά έτη ψηφίσματα. Από την άλλη η υπέρ του Αττίλα, σημερινή θλιβερή του κατάληξη, την οποία και εξηγήσαμε γιατί είναι αυτή που είναι. Ταυτόχρονα θα επιβεβαίωνε έμπρακτα την έκφραση αλληλεγγύης προς τον Κυπριακό Ελληνισμό. Ακόμη και αν δεν ήταν ομοεθνής και ήταν απλώς φίλος, η κλασσική γραμματεία διδάσκει το πόθεν γιγνώσκει ο φίλος τω φίλω. Πόσο μάλλον στην περίπτωση του ομοεθνούς λαού, του ίδιου του εαυτού του.
Απόσπασμα από άρθρο του συγγραφέα
«Μια Κύπρος Πρότυπη Δημοκρατία»
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Το προδιαγεγραμμένο πάνδημο «όχι» ως εκτίμηση επαναλαμβάνεται σε όλα τα κείμενα.
Αποτελεί μια ακόμη μερική επιβεβαίωση. Όμως υπάρχει και κάτι άλλο σημαντικό. Αποτελεί το βαθύτερο νόημα του ελιγμού του Α.Κ.Ε.Λ. Δεν πρόκειται για αναβολή όσο κυρίως για πρόταση απόσυρσης και επαναφοράς του σχεδίου του Γ. Γ. και της κατάθεσής του εκ νέου μετά λίγους μήνες. Έστω και καθυστερημένα, το αίτημα αναβολής περικλείει επίσης το σαφές αίτημα απόσυρσης, και κατάθεσης σχεδίου, εκ νέου. Μόνο που εγώ έλεγα ότι στο αίτημα της απόσυρσης όφειλε να πρωταγωνιστεί η Ελλάδα. Επίσης αλλού έγραφα ότι αν δεν ζητήσει την απόσυρση δεν μπορεί να μεταφέρει την ευθύνη για απόρριψη. Αν δεν το ζητήσει θα το υποστεί, γράφω στο κείμενο: «Πολιτικός Ελληνισμός».
Με δεδομένη την ερμηνεία της αλλαγής γραμμής πλεύσης του Α.Κ.Ε.Λ. ήρθε η στιγμή να δούμε την ίδια την Ελλάδα και τους πολιτικούς της οργανισμούς. Αν εμείς αισθανόμαστε ότι η άποψή μας δικαιώθηκε, τι σκέπτονται σήμερα. Θα πρότεινα για πολλοστή φορά στην Κυβέρνηση να κάνει αυτό που επιβάλει η λογική. Όφειλε να ζητήσει και η ίδια την απόσυρση και την εκ νέου κατάθεση. Δεν ονόμασα τυχαία ανωφελές το επικείμενο συμβούλιο αρχηγών.
Δ. ΜΑΘΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ. ΑΠΕΜΠΛΟΚΗ. ΓΡΑΠΤΟ 15 ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ.
……Επί τούτου δεν έγινε συζήτηση στην προεκλογική περίοδο για ένα θέμα που χρησίμευσε για τρίτη συνεχόμενη φορά, ως πρόσχημα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες ενώ παράλληλα δεν θεωρείται αρκούντως σημαίνον ώστε να αποτελέσει αιτία προκήρυξης δημοψηφίσματος. Φοβερά πράγματα. Ακόμη και ο Όργουελ θα ωχριά. Και η αποκορύφωση του δράματος της πολιτικής Ελλάδας είναι ότι ούτε τα υπόλοιπα κόμματα -τα λεγόμενα μικρά- διαθέτουν μια διαδικαστική έστω, πρόταση απεμπλοκής. Το όχι δεν αρκεί. Μπορεί να είναι αρκετό για τους πολίτες. Μπορεί να οφείλουμε να υποκλιθούμε μπροστά στους Κυπρίους αδελφούς για τη διαφαινόμενη γενναία τους στάση στο επερχόμενο δημοψήφισμα. Μπορεί η νέα απόκρουση του Κεμαλισμού να αποδειχθεί μια πράξη πιο μεγάλη ακόμη και από το έπος του ΄40. Πάλι τότε περί φασισμού επρόκειτο. Όμως παρόλα αυτά η πολιτική είναι ακόμη πιο ψηλά. Εκτός από τα όχι και τα δεν, είναι πολλά άλλα. Στην περίπτωσή μας, ένας πίνακας ζωγραφικής με τίτλο “απεμπλοκή και λύτρωση”.
Απόσπασμα από το άρθρο του συγγραφέα
«Στο πλάι της αλήθειας και της Κύπρου»
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Μπορεί όλων τα βλέμματα να είναι στραμμένα στην απάντηση του Ο.Η.Ε. όμως θα έπρατταν πιο σοφά αν επαναλάμβαναν τα λόγια των υπό απόλυση στρατευμένων. Μείνανε 15+1. Μπορεί το Κυπριακό να σέρνεται μέχρι τέλος του μήνα όμως ο Κυπριακός Ελληνισμός θα απεμπλακεί, θα απολυθεί. Βγαίνει από πάνω του οριστικά ο βρόγχος που εχθροί, φίλοι ακόμη και συγγενείς του πέρασαν στο λαιμό. Εμείς εκείνο που οφείλουμε είναι να του ευχηθούμε, καλός πολίτης στη νέα του ζωή. Μη σπεύσει τώρα κανείς και ρωτήσει από πού ως που δικαιώνονται τα παραπάνω γραπτά, γιατί τι άλλο κάνουν, από το να επιβεβαιώνονται τόσο ως προς την απουσία της διαδικαστικής πρότασης απεμπλοκής όσο από τη στάση των Κυπρίων πολιτών. Την πολιτική πολιτών. Την λαϊκή Κυπριακή ορχήστρα. Μπορεί ο Μάνος να είπε: «Αν ήμουν Κύπριος» όμως εγώ λέω: «Μακάρι να ήμουν Κύπριος». Γι αυτό άλλωστε και πολιτογραφήθηκα ως τέτοιος, τόσο διανοητικά και πολιτικά όσο κυρίως ηθικά.
Πολύ λίγο ενδιαφέρει η απάντηση του Ο.Η.Ε. Είτε είναι αρνητική και το Δημοψήφισμα, γίνει κανονικά στις 24 Απριλίου με προδιαγεγραμμένη την ετυμηγορία των Κυπρίων πολιτών που επιπλέον έως τότε θα έχει μετατραπεί σε πάνδημη και σε χιονοστιβάδα είτε υπάρξει η αναβολή μετά αποσύρσεως, και επόμενα ο βρόγχος χαλαρώνει σε σημείο που το βγάλσιμο της θηλιάς και το πέρασμα από τον εφιάλτη στη λύτρωση να αποτελεί πλέον τυπική και μηχανική κίνηση Και αν ακόμη υπάρξουν προβλήματα που έχουν σχέση με την επεξεργασία της απόφασης του Α.Κ.Ε.Λ. μπορούν να ξεπεραστούν. Εδώ φάγαμε το γάιδαρο, δεν θα κολλήσουμε στις τρίχες της ουράς. Από την άλλη η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα σταματήσει τις πρωτοβουλίες, όπως η νέα, στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Θα ακολουθήσουν φυσικά και άλλες. Άλλο όμως είναι να παίζει κανείς μέσα σε ένα γήπεδο, ιστορικό, ηθικό και Δημοκρατικό, και άλλο είναι να είναι με την πλάτη στον τοίχο του, και μάλιστα από την εξωτερική πλευρά, όπως μέχρι τώρα, δυο μάλιστα φορές τα τελευταία δυο χρόνια.
Ε. ΜΑΘΗΜΑ ΠΕΜΠΤΟ. ΑΝΑΠΤΥΞΗ. ΓΡΑΠΤΟ 15ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ
….. Όσο για τη συνέχεια, σύντομα, όπως η Ιρλανδία, η μεγαλόνησος θα εισέλθει στον κεντρικό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εξεύρεση λύσης και η επανένωση μπορούν πλέον να αναζητηθούν και εκτός Ο.Η.Ε. που χρόνια τώρα οι όποιες επικλήσεις των ορθών κατά τα άλλα ψηφισμάτων του για την τουρκική εισβολή και κατοχή, θυμίζουν πια ψαλμούς. Ένας τέτοιος τόπος είναι το νέο Ευρωπαϊκό μέγαρο, οι αρχές και οι αξίες του, όσο φυσικά το ίδιο το Κυπριακό διαμέρισμα με την ισότιμη και Δημοκρατική συμμετοχή όλων, χωρίς καμιά εξαίρεση, των αυτοχθόνων κατοίκων του, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Η επανένωση της Κύπρου, ακόμη από την περίοδο των διαπραγματεύσεων ένταξης, αν όχι από την 20η Ιουλίου του 1974 και πιο πριν, δεν μπορούσε παρά να αποτελεί μέρος της Ευρωπαϊκής επανένωσης. Πόσο μάλλον εδώ και ένα χρόνο, μετά από την απόκτηση με το σπαθί της, της ιδιότητας του πλήρους και ισότιμου μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Απόσπασμα από το άρθρο του συγγραφέα
«Στο πλάι της αλήθειας και της Κύπρου»
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Φυσικά και δεν δικαιώθηκαν οι προβλέψεις του τελευταίου γραπτού. Ούτε πρόκειται να συμβεί αυτό από τη μια μέρα στην άλλη. Μπορεί και να μη συμβεί ποτέ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αποτελεί με όλα τα άλλα γραπτά και τα καθοδόν, ένα πρώτο σκαρίφημα, ας το πούμε. Ένα πρόχειρο τοπογραφικό. Δεν μιλώ για οδικό χάρτη και άλλες αερολογίες αλλά για ένα αρχικό πολιτικό προσχέδιο στο ριζόχαρτο που ζωγραφίζουν οι συνάδελφοι μηχανικοί. Η μόνη διαφορά είναι ότι η υπό προετοιμασία μελέτη είναι πολιτική. Τόσο για την Κύπρο όσο την Ελλάδα ως ένα νέο ντουέτο μέσα στη Γηραιάς Ηπείρου. Είπα ντουέτο και θυμήθηκα τη μουσική. Και μια και μιλάμε επίσης για μαθήματα και βαθμούς, είναι σαφές ότι χρειάζεται να εγκαταλειφθεί η εν πολλοίς ανόητη ανταλλαγή των αμοιβαίων άριστα στους διαγωνισμούς της Eurovision. Αυτό και αν δεν είναι ανόητος εθνικισμός και μουσική εθνικοφροσύνη. Όταν το ζητούμενο είναι οι ανώτερες συνθέσεις, όχι μόνο οι μουσικές αλλά και κάθε άλλου τύπου, δεν έχουν λόγο ύπαρξης παρόμοιες νηπιακές συμπεριφορές και ανάλογα φαινόμενα. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας νέος σχεδιασμός αφού εκτός όλων των άλλων νέα είναι και τα δεδομένα. Τόσο διπλωματικός όσο αναπτυξιακός, δηλαδή πολιτικός.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Είναι γνωστό ότι η πιο μεγάλη και σοβαρή ανάπτυξη αφορά τη λογική. Αν παραβιάζεται κάτι συστηματικά στη γενέτειρά της που επίσης την έχει διδάξει παντού, είναι το δικαίωμα στη λογική. Δεν υπάρχει. Ο τηλεοπτικός ψεκασμός αυτό το ρόλο επιτελεί. Και δεν είναι φυσικά το μόνο. Υπάρχουν πολλά άλλα. Όπως υπήρχαν πριν αναλάβει τα ηνία το κουτί. Τα πράγματα δεν θα βρίσκονταν εδώ που βρίσκονται σήμερα αν η πολιτική έκανε χρήση της. Αναφέρομαι κυρίως στην πολιτική Ελλάδα. Πόσες πράξεις της αντέχουν στη βάσανο της λογικής αν δεν ληφθούν και συνεκτιμηθούν, όπως λένε, πολλά περισσότερα, τις πιο πολλές φορές ξένα προς εκείνη όσο προς την αλήθεια. Το δικαίωμα στη λογική και επόμενα στην πολιτική καταλήγει αμέσως στο δικαίωμα στη Δημοκρατία. Η οποία απουσιάζει παλαιόθεν. Άλλο τώρα οι τυπικότητες των ιστορικών αυτών μεγεθών. Σαν τέτοιες τα τελευταία υπάρχουν. Όμως δεν ομιλώ για σκιές ή σκιάχτρα αλλά για την ουσία.
4. ΕΠΙΜΥΘΙΟ
Διαφαίνεται μια ιστορική και μεγάλη δικαίωση που γι αυτό πρόκειται να τη διεκδικήσουν πολλοί. Έτσι άλλωστε γίνεται πάντοτε. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να γίνουμε περισσότεροι. Δεν θα αποσυρθούμε αλλά και δεν θα χωθούμε. Μακάρι να πυκνώσουν τις τάξεις του όχι όλοι και να περάσει ο Ελληνισμός πιο εύκολα και γρήγορα στο χειρισμό της μεταφοράς του ζητήματος της Κύπρου από την Νέα Υόρκη στις Βρυξέλλες. Δεν θα υπάρξει ευτυχέστερη στιγμή από την ψυχική, μορφωτική και πολιτική του επανένωση. Μια ιστορική, εκτός των άλλων, μανούβρα του πρώτου και μοναδικού δικάταρτου Ευρωπαϊκού σκάφους.
Δικάταρτο γιατί έχει να κάνει με δυο ιστούς και ισάριθμους συνώνυμους Έλληνες. Έναν νησιώτη από τη Ζάκυνθο, που περισσότερο ακόμη και από τον ύμνο στην Ελευθερία αξίζει η φράση του: το αληθές, εθνικό, και έναν αντιπροσωπευτικό επίσης νησιώτη από την Κύπρο, με ίδιο ονοματεπώνυμο που περισσότερο από την επιστροφή στην Ελευθερία, αξίζει ως αρχέτυπο. Άλλο τώρα αν κάποιοι συγχέουν την αυτοθυσία με την αυτοκτονία και την αυτοκτονία με την αυτοσυντήρησή τους. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της πολιτικής του ναι, όσο των αποχρώσεών του. Απλώς, όπως και αλλού συμβαίνει, π.χ. επιχειρήσεις κλπ., η μια πολιτική είναι δηλωμένη. Η άλλη είναι αδήλωτη.
Σημείωση: Οι τίτλοι κειμένων που μνημονεύονται περιέχονται στο ηλεκτρονικό βιβλίο του συγγραφέα: «Δημοψήφισμα για την Κύπρο» και που είναι ανηρτημένο σε πλειάδα κόμβων. {Για τις διευθύνσεις, βλέπε μηχανές αναζήτησης}. Στη νέα έκδοση εκτός από το σημερινό θα περιληφθεί επίσης το: «ανωφελές συμβούλιο αρχηγών» καθώς και το κείμενο Ευχές του ίδιου. Σύνολον δεκαπέντε κείμενα.
{*} Διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000}. Το κείμενο αποτελεί τη συνέχεια του άρθρου: «ανωφελές συμβούλιο αρχηγών». Πέραν των αποδεδειγμένων επιβεβαιώσεων των προηγούμενων προβλέψεων, με τις νέες προτάσεις χειρισμού της υπόθεσης για τα περαιτέρω, δεν προσδοκά μόνο σε μια ανάλογη συνέχεια. Επίσης έρχεται να προτείνει και κάτι ακόμη. Αυτοί που αισθάνονται δικαιωμένοι επειδή την ανάγκη εποίησαν φιλοτιμία όταν δεν έκαμναν το δρομολόγιο όχι ναι, κατά πως λέμε, Ομόνοια Σύνταγμα ή δεν θεωρούσαν το Δημοψήφισμα κάτι σαν το καφέ τους και γι αυτό έκλιναν στο ναι και όχι, μπορούν ακόμη και σήμερα να πράξουν αντίθετα. Την φιλοτιμία που παρήγαγαν να μην τη σπαταλήσουν δεξιά και αριστερά. Να τους τσιγκλήσει κανείς στο φιλότιμο ή να ευχηθεί να τους πιάσει από μόνους τους, έτσι ώστε, από δω και πέρα τουλάχιστον, να κάνουν κάτι. Τη φιλοτιμία να την κάνουν ανάγκη. Αυτό είναι το καλύτερο μάθημα που μπορεί να προσφέρει η Κύπρος στη μητέρα πατρίδα μετά των μνηστήρων της αν και κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται να κάνουν απολύτως τίποτε. Αιτία το εκ μέρους τους, χρόνιο ανεπίδεκτο μαθήσεως πολιτικής. Γι αυτό άλλωστε καταργούν τη Δημοκρατία. Για να κρύψουν τις μεγάλες τους αδυναμίες ως προς την πολιτική και επόμενα ως προς τη λογική, που λέγαμε και στην εισαγωγή.
14 Απριλίου 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου