Του Πασχάλη Χριστοδούλου*
Ελάχιστοι λαοί θα πρέπει να τρέφουν τα ίδια με τον ελληνισμό συναισθήματα απέναντι στα κοσμοπολίτικα ελβετικά θέρετρα τα οποία έχουν ιστορικά καταγραφεί για τα παζάρια που αφορούσαν τα εθνικά του δίκαια. Από τη Λοζάννη μέχρι και τη Λουκέρνη και την επιβολή λύσεων που εμπλέκουν ακόμη περισσότερο το γόρδιο δεσμό του Νέου Ανατολικού ζητήματος, ο ελληνισμός έχει κάθε λόγο να μην αισθάνεται καλά, όταν οδηγείται εκών άκων στις πόλεις της Ελβετίας.
Δεν είναι η επικαιρότητα, οι εξελίξεις στην Παλαιστίνη όπως και η συνεχιζόμενη, εδώ και πέντε και πλέον δεκαετίες, βία που αναφύεται στην πόλη των ιερών μνημείων, την Ιερουσαλήμ, και διαχέεται η οποία προκαλεί τις σκέψεις αυτές. Άλλωστε το Παλαιστινιακό μοντέλο έρχεται στο νου κάθε σκεπτόμενου πολίτη τούτες τις μέρες που ένα τμήμα του ελληνισμού, ο κυπριακός, γίνεται αλισβερίσι και βιώνει τον τρίτο, de jure, αυτή τη φορά, Αττίλα.
Οι σκέψεις όμως δεν αρκούν ούτε φυσικά και οι δηλώσεις συμπαράστασης προς τον κυπριακό λαό που, ειρήσθω εν παρόδω, εκδηλώνει με μεγάλα, συνεχώς αυξανόμενα, ποσοστά που αγγίζουν αν δεν ξεπερνούν ήδη το 70%, την αντίθεσή του στο σχέδιο Ανάν του οποίου η θέση όφειλε να είναι στη χωματερή της ιστορίας. Αυτή ακριβώς η αντίθεση είναι που προκαλεί μια ιδεολογική τρομοκρατία που βρίσκεται σε εξέλιξη απέναντι στους ελληνοκύπριους.
Ταυτόχρονα στους χώρους της διανόησης και του υποτιθέμενου λογισμού κυριαρχεί δυστυχώς ο μοιρολογισμός. Λείπει η πρόταση και περισσεύει η ψεύτικη διανοητική αντιπολίτευση. Η ανυπαρξία λοιπόν αυτή, λόγω και έργω, απέναντι στη θεσμική λογοκρισία που επιβλήθηκε σε ότι αφορά το κυπριακό κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, αν και για τρίτη φορά με την επίκλησή του οδηγήθηκε η χώρα πρόωρα σε εκλογές, συνιστά παράδειγμα προς αποφυγή. Ακόμη και απέναντι σε προτάσεις που έδιναν προοπτική υπήρξε μια παγερή και ένοχη σιωπή αν όχι η προσφιλής πρακτική, η εξαφάνιση. Η συμπεριφορά των κάθε λογής και χρώματος κομματοειδών απέναντι στη διαφορετική άποψη που αφορά το κυπριακό και όχι μόνο, ευτυχώς δεν βρήκε συμμάχους στο χώρο του διαδικτύου των περιφερειακών και ομογενειακών κόμβων. Αυτών που πολιορκούν και ελπίζω να πετύχουν το γκρέμισμα του τείχους της σιωπής, αυτό της Αθήνας. Σ’ αυτό το χώρο, του διαδικτύου, υπάρχει η ισηγορία και η ισοτιμία. Με λίγα λόγια υπάρχει συνεχίζει να υπάρχει έστω ως ψήγματα η Δημοκρατία. Ο λόγος, η πράξη, τα αρχέτυπα, ο ηθικός χρωματισμός.
Ας εστιάσουμε όμως στο κυπριακό. Εκατομμύρια «όχι» θα ήταν η απάντηση των πολιτών αυτής της χώρας, σε δημοψήφισμα που ήδη έπρεπε να είχε προκηρυχθεί. Μπορεί και επιβάλλεται να γίνει και τούτη τη στιγμή. Προς τι τότε η συμπερίληψη του άρθρου 44 παρ. 2 στον καταστατικό χάρτη της χώρας. Μια στοιχειώδης γνώση των διπλωματικών κινήσεων της άλλης, δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τον όρο «πραγματικής εγγυήτριας δύναμης», αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την τετραμερή. Κρατούν για λογαριασμό τους τον τελευταίο λόγο ή για την εθνοσυνέλευσή τους, κατά δήλωση τους προέδρου της. Το ίδιο οφείλει να πράξει και ελληνική πλευρά. Όπως αναφέρει φίλος μου σε δημόσιες παρεμβάσεις του, ο έλληνας πρωθυπουργός μπορεί και σ’ αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμφωνήσουν όλοι οι ευρωπαίοι ηγέτες και πολίτες να αρνηθεί να πάρει τέτοιο μεγάλο κρίμα στο λαιμό του. Οφείλει να ζητηθεί η έκφραση της άποψης του ελληνικού λαού. Δεν αρκεί υποκριτικά να δηλώνουμε ότι βρισκόμαστε στο πλάι της Κύπρου και την ίδια ώρα να ασκούμε πιέσεις για αποδοχή του κυπροκτόνου σχεδίου Ανάν. Αλήθεια που ήταν τα σχέδια και η ανάλογη επίδειξη αποφασιστικότητας αυτού του αξιότιμου υπαλλήλου των υπερατλαντικών συμμάχων μας στις περιπτώσεις εισβολών στη Σερβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και φυσικά απέναντι στο συνεχιζόμενο δράμα της Παλαιστίνης και του παλαιστινιακού λαού;
Ένας επιπλέον λόγος να φύγει το ζήτημα από τον κατά τα άλλα συμπαθή, αλλά αναξιοπαθούντα ΟΗΕ και να μεταφερθεί σε ευρωπαϊκό γήπεδο. Η με το σπαθί και όχι χαριστική ένταξη της Κύπρου στην οικογένεια των 25 κρατών κατοχυρώνει ως φυσικούς συνομιλητές τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Το κυπριακό κεκτημένο στην Ευρώπη δεν μπορεί να απεμπολείται ελαφρά τη καρδία από όσους μιλούν για το αντίθετο. Αυτό ισχύει τόσο για την απελθούσα κυβέρνηση όσο για την επελθούσα η οποία δια της διπλωματικής της ομάδας έπρεπε να έχει έτοιμο το πλαίσιο εκείνων των κινήσεων και χειρισμών για την απεμπλοκή.
Στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο, η οποία υπήρξε πρόωρη «ένεκα» του κυπριακού, δεν πραγματοποιήθηκε ουδεμία συζήτηση επ’ αυτού. Ένα ερώτημα στα καθημερινά νέα, βομβαρδιστικά της κοινής γνώμης, προπαγανδιστικά εργαλεία των κρατούντων την εξουσία, τις λεγόμενες δημοσκοπήσεις, δεν υπήρξε με αναφορά στο κυπριακό και το χειρότερο απέφυγαν άπαντες, στην κατ’ ευφημισμόν τηλεμαχία τους, έστω και έναν υπαινιγμό για το μείζον αυτό εθνικό θέμα. Ούτε καν κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης στη Βουλή. Αποδείχθηκε σε όλη την έκταση η απουσία εθνική γραμμής από την επίσημη πολιτική Ελλάδα.
Η απεμπλοκή δεν ήταν μέσα στο πεδίο της προσέγγισης του κυπριακού, αντίθετα η απεμπόληση, με τις κομψές διατυπώσεις περί μεταβατικών αποκλίσεων από το ευρωπαϊκό κεκτημένο δείχνει τον εγκλωβισμό σε λογικές προσφορών αν όχι εκπτώσεων στις αρχές και αξίες που συνθέτουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ακόμη μια φορά, ας μην ξεχνάμε την Κοπεγχάγη, η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν πιο Ελλάδα από την καθ’ ημάς. Το κοινό ανακοινωθέν σε κανένα σημείο δεν αναφέρεται σε παρεκκλίσεις. Οι Ευρωπαίοι δεν επέτρεψαν την ακύρωση ούτε της ιστορίας ούτε φυσικά του εαυτού τους.
Εν αναμονή του νέου σχεδίου στο παζάρι που ξεκίνησε στην Νέα Υόρκη και μεταφέρθηκε όχι τυχαία σε ευρωπαϊκό έδαφος, υπάρχει η διαθέσιμη Ελλάδα και η επιθέσιμη Τουρκία. Η πρώτη έτοιμη να εγγυηθεί δια μέσου των παρεκκλίσεων η δε να τις θεωρεί ως αφετηρία προκειμένου να παράσχει τη συγκατάθεσή της. Φυσικό είναι το νέο σχέδιο, ως συμβιβασμός των ήδη υπαρκτών θέσεων, να είναι χειρότερο ακόμα και από το προηγούμενο.
Αυτή είναι η εγγυήτρια δύναμη Ελλάδα. Ούτε εγγυήτρια ούτε δύναμη.
Υπάρχει και κάτι ακόμη. Το προσφιλές κατά το παρελθόν αίτημα του πρώην αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν πρωθυπουργού, όπως και των υπολοίπων αρχηγών για σύγκλιση του συμβουλίου αρχηγών δεν μπορεί να παραμείνει αίτημα και μάλιστα όσων κατοικοεδρεύουν στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Η σύγκλιση του συμβουλίου των αρχηγών τώρα και η απόφαση, κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του συντάγματος, για διενέργεια δημοψηφίσματος, μιας ελληνικής δημοκρατικής πρακτικής που βρίσκει συχνά έδαφος στην Ευρώπη, αποτελεί το πρώτο βήμα απεμπλοκής. Σ’ αυτό μεγάλη θα ήταν η συμβολή και του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας του κ. Στεφανόπουλου. Ο εμπνευσμένος και ελευθερόφρων λόγος του ενώπιον του πρώην προέδρου της Αμερικής κ. Κλίντον, θα έχει αντίκρισμα μόνο αν στη τρέχουσα πραγματικότητα αποτρέψει δια του θεσμικού του ρόλου και κύρους η Λουκέρνη να γίνει μια νέα και χειρότερη Ζυρίχη.
Ως προς τα επόμενα βήματα, η Ιρλανδία χώρα ευρωπαϊκή και ομοιοπαθής προς την Κύπρο και το ιρλανδικό πρόβλημα όπως και ο τρόπος αντιμετώπισής του μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς συνιστά πρότυπο και για την Κύπρο. Το άλλο, το παλαιστινιακό, θα γεννά και θα αναπαράγει βία.
*Ο Πασχάλης Χριστοδούλου ήταν υποψήφιος Νομάρχης Έβρου στις εκλογές του 2002.
Σουφλί 28 Μαρτίου 2004 pashalsf@otenet.gr
Ελάχιστοι λαοί θα πρέπει να τρέφουν τα ίδια με τον ελληνισμό συναισθήματα απέναντι στα κοσμοπολίτικα ελβετικά θέρετρα τα οποία έχουν ιστορικά καταγραφεί για τα παζάρια που αφορούσαν τα εθνικά του δίκαια. Από τη Λοζάννη μέχρι και τη Λουκέρνη και την επιβολή λύσεων που εμπλέκουν ακόμη περισσότερο το γόρδιο δεσμό του Νέου Ανατολικού ζητήματος, ο ελληνισμός έχει κάθε λόγο να μην αισθάνεται καλά, όταν οδηγείται εκών άκων στις πόλεις της Ελβετίας.
Δεν είναι η επικαιρότητα, οι εξελίξεις στην Παλαιστίνη όπως και η συνεχιζόμενη, εδώ και πέντε και πλέον δεκαετίες, βία που αναφύεται στην πόλη των ιερών μνημείων, την Ιερουσαλήμ, και διαχέεται η οποία προκαλεί τις σκέψεις αυτές. Άλλωστε το Παλαιστινιακό μοντέλο έρχεται στο νου κάθε σκεπτόμενου πολίτη τούτες τις μέρες που ένα τμήμα του ελληνισμού, ο κυπριακός, γίνεται αλισβερίσι και βιώνει τον τρίτο, de jure, αυτή τη φορά, Αττίλα.
Οι σκέψεις όμως δεν αρκούν ούτε φυσικά και οι δηλώσεις συμπαράστασης προς τον κυπριακό λαό που, ειρήσθω εν παρόδω, εκδηλώνει με μεγάλα, συνεχώς αυξανόμενα, ποσοστά που αγγίζουν αν δεν ξεπερνούν ήδη το 70%, την αντίθεσή του στο σχέδιο Ανάν του οποίου η θέση όφειλε να είναι στη χωματερή της ιστορίας. Αυτή ακριβώς η αντίθεση είναι που προκαλεί μια ιδεολογική τρομοκρατία που βρίσκεται σε εξέλιξη απέναντι στους ελληνοκύπριους.
Ταυτόχρονα στους χώρους της διανόησης και του υποτιθέμενου λογισμού κυριαρχεί δυστυχώς ο μοιρολογισμός. Λείπει η πρόταση και περισσεύει η ψεύτικη διανοητική αντιπολίτευση. Η ανυπαρξία λοιπόν αυτή, λόγω και έργω, απέναντι στη θεσμική λογοκρισία που επιβλήθηκε σε ότι αφορά το κυπριακό κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, αν και για τρίτη φορά με την επίκλησή του οδηγήθηκε η χώρα πρόωρα σε εκλογές, συνιστά παράδειγμα προς αποφυγή. Ακόμη και απέναντι σε προτάσεις που έδιναν προοπτική υπήρξε μια παγερή και ένοχη σιωπή αν όχι η προσφιλής πρακτική, η εξαφάνιση. Η συμπεριφορά των κάθε λογής και χρώματος κομματοειδών απέναντι στη διαφορετική άποψη που αφορά το κυπριακό και όχι μόνο, ευτυχώς δεν βρήκε συμμάχους στο χώρο του διαδικτύου των περιφερειακών και ομογενειακών κόμβων. Αυτών που πολιορκούν και ελπίζω να πετύχουν το γκρέμισμα του τείχους της σιωπής, αυτό της Αθήνας. Σ’ αυτό το χώρο, του διαδικτύου, υπάρχει η ισηγορία και η ισοτιμία. Με λίγα λόγια υπάρχει συνεχίζει να υπάρχει έστω ως ψήγματα η Δημοκρατία. Ο λόγος, η πράξη, τα αρχέτυπα, ο ηθικός χρωματισμός.
Ας εστιάσουμε όμως στο κυπριακό. Εκατομμύρια «όχι» θα ήταν η απάντηση των πολιτών αυτής της χώρας, σε δημοψήφισμα που ήδη έπρεπε να είχε προκηρυχθεί. Μπορεί και επιβάλλεται να γίνει και τούτη τη στιγμή. Προς τι τότε η συμπερίληψη του άρθρου 44 παρ. 2 στον καταστατικό χάρτη της χώρας. Μια στοιχειώδης γνώση των διπλωματικών κινήσεων της άλλης, δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τον όρο «πραγματικής εγγυήτριας δύναμης», αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την τετραμερή. Κρατούν για λογαριασμό τους τον τελευταίο λόγο ή για την εθνοσυνέλευσή τους, κατά δήλωση τους προέδρου της. Το ίδιο οφείλει να πράξει και ελληνική πλευρά. Όπως αναφέρει φίλος μου σε δημόσιες παρεμβάσεις του, ο έλληνας πρωθυπουργός μπορεί και σ’ αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμφωνήσουν όλοι οι ευρωπαίοι ηγέτες και πολίτες να αρνηθεί να πάρει τέτοιο μεγάλο κρίμα στο λαιμό του. Οφείλει να ζητηθεί η έκφραση της άποψης του ελληνικού λαού. Δεν αρκεί υποκριτικά να δηλώνουμε ότι βρισκόμαστε στο πλάι της Κύπρου και την ίδια ώρα να ασκούμε πιέσεις για αποδοχή του κυπροκτόνου σχεδίου Ανάν. Αλήθεια που ήταν τα σχέδια και η ανάλογη επίδειξη αποφασιστικότητας αυτού του αξιότιμου υπαλλήλου των υπερατλαντικών συμμάχων μας στις περιπτώσεις εισβολών στη Σερβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και φυσικά απέναντι στο συνεχιζόμενο δράμα της Παλαιστίνης και του παλαιστινιακού λαού;
Ένας επιπλέον λόγος να φύγει το ζήτημα από τον κατά τα άλλα συμπαθή, αλλά αναξιοπαθούντα ΟΗΕ και να μεταφερθεί σε ευρωπαϊκό γήπεδο. Η με το σπαθί και όχι χαριστική ένταξη της Κύπρου στην οικογένεια των 25 κρατών κατοχυρώνει ως φυσικούς συνομιλητές τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Το κυπριακό κεκτημένο στην Ευρώπη δεν μπορεί να απεμπολείται ελαφρά τη καρδία από όσους μιλούν για το αντίθετο. Αυτό ισχύει τόσο για την απελθούσα κυβέρνηση όσο για την επελθούσα η οποία δια της διπλωματικής της ομάδας έπρεπε να έχει έτοιμο το πλαίσιο εκείνων των κινήσεων και χειρισμών για την απεμπλοκή.
Στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο, η οποία υπήρξε πρόωρη «ένεκα» του κυπριακού, δεν πραγματοποιήθηκε ουδεμία συζήτηση επ’ αυτού. Ένα ερώτημα στα καθημερινά νέα, βομβαρδιστικά της κοινής γνώμης, προπαγανδιστικά εργαλεία των κρατούντων την εξουσία, τις λεγόμενες δημοσκοπήσεις, δεν υπήρξε με αναφορά στο κυπριακό και το χειρότερο απέφυγαν άπαντες, στην κατ’ ευφημισμόν τηλεμαχία τους, έστω και έναν υπαινιγμό για το μείζον αυτό εθνικό θέμα. Ούτε καν κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης στη Βουλή. Αποδείχθηκε σε όλη την έκταση η απουσία εθνική γραμμής από την επίσημη πολιτική Ελλάδα.
Η απεμπλοκή δεν ήταν μέσα στο πεδίο της προσέγγισης του κυπριακού, αντίθετα η απεμπόληση, με τις κομψές διατυπώσεις περί μεταβατικών αποκλίσεων από το ευρωπαϊκό κεκτημένο δείχνει τον εγκλωβισμό σε λογικές προσφορών αν όχι εκπτώσεων στις αρχές και αξίες που συνθέτουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ακόμη μια φορά, ας μην ξεχνάμε την Κοπεγχάγη, η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν πιο Ελλάδα από την καθ’ ημάς. Το κοινό ανακοινωθέν σε κανένα σημείο δεν αναφέρεται σε παρεκκλίσεις. Οι Ευρωπαίοι δεν επέτρεψαν την ακύρωση ούτε της ιστορίας ούτε φυσικά του εαυτού τους.
Εν αναμονή του νέου σχεδίου στο παζάρι που ξεκίνησε στην Νέα Υόρκη και μεταφέρθηκε όχι τυχαία σε ευρωπαϊκό έδαφος, υπάρχει η διαθέσιμη Ελλάδα και η επιθέσιμη Τουρκία. Η πρώτη έτοιμη να εγγυηθεί δια μέσου των παρεκκλίσεων η δε να τις θεωρεί ως αφετηρία προκειμένου να παράσχει τη συγκατάθεσή της. Φυσικό είναι το νέο σχέδιο, ως συμβιβασμός των ήδη υπαρκτών θέσεων, να είναι χειρότερο ακόμα και από το προηγούμενο.
Αυτή είναι η εγγυήτρια δύναμη Ελλάδα. Ούτε εγγυήτρια ούτε δύναμη.
Υπάρχει και κάτι ακόμη. Το προσφιλές κατά το παρελθόν αίτημα του πρώην αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν πρωθυπουργού, όπως και των υπολοίπων αρχηγών για σύγκλιση του συμβουλίου αρχηγών δεν μπορεί να παραμείνει αίτημα και μάλιστα όσων κατοικοεδρεύουν στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Η σύγκλιση του συμβουλίου των αρχηγών τώρα και η απόφαση, κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του συντάγματος, για διενέργεια δημοψηφίσματος, μιας ελληνικής δημοκρατικής πρακτικής που βρίσκει συχνά έδαφος στην Ευρώπη, αποτελεί το πρώτο βήμα απεμπλοκής. Σ’ αυτό μεγάλη θα ήταν η συμβολή και του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας του κ. Στεφανόπουλου. Ο εμπνευσμένος και ελευθερόφρων λόγος του ενώπιον του πρώην προέδρου της Αμερικής κ. Κλίντον, θα έχει αντίκρισμα μόνο αν στη τρέχουσα πραγματικότητα αποτρέψει δια του θεσμικού του ρόλου και κύρους η Λουκέρνη να γίνει μια νέα και χειρότερη Ζυρίχη.
Ως προς τα επόμενα βήματα, η Ιρλανδία χώρα ευρωπαϊκή και ομοιοπαθής προς την Κύπρο και το ιρλανδικό πρόβλημα όπως και ο τρόπος αντιμετώπισής του μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς συνιστά πρότυπο και για την Κύπρο. Το άλλο, το παλαιστινιακό, θα γεννά και θα αναπαράγει βία.
*Ο Πασχάλης Χριστοδούλου ήταν υποψήφιος Νομάρχης Έβρου στις εκλογές του 2002.
Σουφλί 28 Μαρτίου 2004 pashalsf@otenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου