Του Χρήστου Κηπουρού {*}
Ακόμη και μέχρι την προτεραία της 24ης Απριλίου, θα επανέρχομαι στην πρόταση που έκανα στις 10 Νοεμβρίου 2002, να προκηρυχθεί δημοψήφισμα για την Κύπρο και στην Ελλάδα. Αφορά άλλωστε ένα από τα αναφαίρετα δικαιώματα κάθε λαού. Εκτός από τον Κυπριακό Ελληνισμό, δημοκρατικό δικαίωμα όσο υποχρέωση -λόγω εγγυήτριας χώρας- να εκφραστεί, έχει και ο ίδιος ο λαός της. Αν στις πρόσφατες εκλογές, που έγιναν με πρόσχημα το Κυπριακό, είχε προηγηθεί έστω μια στοιχειώδης συζήτηση, τότε θα είχαν η Κυβέρνηση και τα κόμματα το δικαίωμα να επικαλεστούν την λαϊκή, νωπή μάλιστα, ετυμηγορία. Σήμερα δεν δικαιούνται να το πράξουν. Όλοι τους ηθικά και πολιτικά είναι εκτεθειμένοι, ως προς αυτό. Δεν έχουν δικαίωμα να στερήσουν τους πολίτες της πατρίδας αυτής της Δημοκρατίας, να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες. Να τις μοιραστούν με τους αδελφούς τους της μαρτυρικής Μεγαλονήσου. Όπως επίσης την προσδοκώμενη αν όχι βέβαιη χαρά του αποτελέσματος. Να ξεπληρώσουν, αν μη τι άλλο, τις παλιές οφειλές της μεταπολίτευσης.
1. ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Ο περιορισμός σε «υπόθεση των Κυπρίων» πέραν του ότι δεν γίνεται πιστευτός ούτε καν από αυτούς που το εκφωνούν, υποκρύπτει επίσης και την εξής πονηρία: αν στην ετυμηγορία του ο Ελληνικός λαός εκφράζοντας την αλληλεγγύη του προς τον ομοεθνή του Κυπριακό λαό, ταχθεί ενάντια ως προς το σχέδιο του Γ. Γ., με το δικό του γαλαντόμο τρόπο και τα μοναδικά στη Γηραιά Ήπειρο ποσοστά, όπως συνηθίζει να το κάνει, όταν χρειάζεται να εκφράσει την αλληλεγγύη του σε παρόμοιες περιπτώσεις, φαντάζεται κανείς, που θα βρεθούν την επόμενη ημέρα οι κυβερνητικές και κομματικές δεδηλωμένες. Σε τι άλλο θα παραπέμπει το αποτέλεσμα αν όχι στις τουρκικές πολιτικές εκλογές του Νοεμβρίου, αν θυμάμαι καλά, του 2002, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δική μας χώρα. Κατά τη γνώμη μου, αυτό σημαίνει λίγο πριν από την τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία. Τη νέα μεταπολίτευση, πιο σωστά.
Γι αυτό δεν το προκήρυξαν και ούτε και πρόκειται να το προκηρύξουν. Γι αυτό και εγώ θα το επαναφέρω αφού τόσο οι χθεσινές όσο οι σημερινές συμπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις, δεν συζήτησαν καν πως η χώρα θα αναλάβει τις ευθύνες της. Τόσο ως μητέρα πατρίδα όσο ως εγγυήτρια δύναμη. Γιατί σε επελθόντες και απελθόντες λειτουργεί σαν συνεκτικός ιστός και ως φορμόλη. Γι αυτό δεν συζήτησαν καθόλου προεκλογικά. Γι αυτό δεν δημοσιοποίησαν καμιά δημοσκόπηση για το συγκεκριμένο σχέδιο. Γι αυτό και τα ΑθηνΑΝΑΝαϊκά Μέσα έφτασαν να απολέσουν την ψυχραιμία τους αποδίδοντας στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, κάτι που ούτε οι Τούρκοι αποτόλμησαν. Ότι έχει υπαρξιακό πρόβλημα. Ότι κάποιοι Ελληνοκύπριοι του «όχι» θυμίζουν γκρίζους λύκους, τους κατά τα άλλα φίλους τους.
Αιδώς. Δυο φορές μάλιστα αιδώς για τα κάθε χρώματος και ηλικίας πολιτικά ραμολί που επιστρατεύτηκαν να προπαγανδίσουν το «ναι» και με τους εξ αυτών διανοητές του αλμυρού νερού να ταυτίζουν συγκεκριμένα πρόσωπα του «όχι», με προδοσία. Τόσο πολύ Δημοκράτες. Να τους χαίρονται οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι και κυνηγοί ταλέντων. Και εις άλλα με υγεία. Όμως έστω και τώρα μπορούσαν να συνέλθουν. Γιατί ακόμη και το Κυπριακό «όχι» μπορεί να προκαλέσει διεργασίες στην Ελλάδα. Μπορεί να μη θυμίζουν ακριβώς τη γείτονα που έλεγα πιο πάνω, όμως πολλών η γούνα θα καεί. Και πάντως όχι η δική μας. Για τον απλούστατο λόγο, δεν διαθέτουμε. Υπάρχει και κάτι άλλο. Στις πολιτικές δυνάμεις του «ναι», ανήκει ένα ελάχιστο ποσοστό προτιμήσεων Ελλήνων πολιτών ψηφοφόρων, όπως σημειώνει η σημερινή δημοσκόπηση που έγινε και που είναι η πρώτη του είδους. Εγώ πάλι λέω ας πάρουν διπλάσιο, τριπλάσιο και τετραπλάσιο ποσοστό. Και πάλι, το μεγάλο υπόλοιπο που απομένει μέχρι τις εκατό ποσοστιαίες μονάδες, είναι σε θέση να κάνει πολλά. Ούτε που φαντάζονται τι.
2. Η ΙΡΛΑΝΔΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ Ε.Ε.
Μια Ευρωπαϊκή πολιτική Ελλάδα που ψυχανεμίζεται τη συνέχεια, αντί να επιχειρεί να την εκτρέψει, όφειλε άλλα. Αντί να συστήνει μέσα από τις λεγόμενες πανεθνικές διασκέψεις παγίδες εκβιασμού των Κυπριακών ηγεσιών και τηλεοπτικής κάμψης και αλλοίωσης του αγωνιστικού και Δημοκρατικού φρονήματος των Ελληνοκυπρίων πολιτών, όφειλε να επεξεργάζεται την ευρωπαϊκή της στάση για την ερχόμενη περίοδο. Έστω κατά το διάστημα μέχρι την επόμενη σύνοδο κορυφής, που πρόκειται να συγκαλέσει η Ιρλανδική Προεδρία. Να αξιοποιήσει την ευτυχή συγκυρία με την Κύπρο αυτή του Ευρωπαϊκού Βορά. Τόσο για τα της ουσιαστικά πρώτης ισότιμης και πλήρους συμμετοχής του νέου μέλους της Ε.Ε., της ομοεθνούς της, Κύπρου, -μια άλλη φορά επανερχόμαστε σε αυτά- όσο βέβαια το ζήτημα εγγραφής στην Ευρωπαϊκή ατζέντα για να δοθεί ημερομηνία έναρξης των διαπραγματεύσεων ένταξης στην Τουρκία. Εννοείται χωρίς παρεκκλίσεις και ποσοστώσεις ως προς τα κριτήρια της Κοπεγχάγης.
Η ανάσχεση εν τη γενέσει της, της παραμικρής εκδήλωσης τουρκικών επιθετικοτήτων ως έκφραση παρενεργειών του «όχι», είναι το ένα. Το άλλο έχει να κάνει με τους εταίρους μας στην Ευρώπη και με τον Ελληνισμό ο οποίος αν από τη μια διαθέτει διπλή πλέον ψήφο κατά τις αποφάσεις του διευρυμένου Ευρωπαϊκού σώματος των 25, από την άλλη ως το δίδυμο που κατέχει την πλέον σημαντική, στο Ευρωπαϊκό χωροταξικό, γεωπολιτική θέση μπορεί να κτίσει πολιτικές που διευρύνουν και εμπλουτίζουν τις παραδοσιακές αρχές και αξίες της Γηραιάς Ηπείρου προς νέες κατευθύνσεις και χώρους. Η πολιτική γεωοικονομία και η γεωοικονομική Δημοκρατία είναι δυο νέες μορφές πολιτικής. Υπάρχουν και άλλες.
3. ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΛΛΑΔΙΣΜΟΣ
Μπορούσε να συμβάλει στην πολιτική αυτή τόσο η Ελληνική κυβέρνηση όσο φυσικά η αντιπολίτευση. Ας αρχίσουμε όμως ανάποδα, έστω από λόγους κεκτημένης ταχύτητας, από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Με όσα κάνει φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού ότι αδυνατεί πια να μπει στο σκαρί αυτής της πολιτικής παιδείας. Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Αντί για τα μεσοβέζικα λόγια και τα εμμέσως πλην σαφώς «ναι» στο ερχόμενο δημοψήφισμα στη Μεγαλόνησο οφείλει καταρχήν να απαντήσει στο ερώτημα: Με ποιο κυπριακό αδελφό κόμμα έχει κοινότητα απόψεων; Με την Ε.Δ.Ε.Κ. ή το ΔΗ.ΚΟ. Νομίζω ότι καταλήγει δεξιότερα ακόμη και από το ΔΗ.ΣΥ. αν όχι και από άλλους συναγερμούς, όπως ο προ 50ετίας, ημεδαπός.
Εκτός και αν συμβαίνει τίποτε άλλο. Όπως π.χ. η στάση τους να οφείλεται σε κάποια εκ των προτέρων δέσμευση προς τρίτους, γνωστούς για το «ναι». Και να είναι αναγκασμένη η Δημοκρατική παράταξη να πληρώνει άλλη μια φορά αμαρτίες αλλωνών. Πότε με το Φεβρουάριο του μαύρου ΄99, πότε με το Φεβρουάριο του 2004 και την απόφαση της Νέας Υόρκης. Ποια Ένωση Κέντρου και ποια Ε.ΔΗ.Κ. Όχι μόνο δεν έχει καμιά κοινότητα ιδεών και εθνικού σχεδίου το υπαρκτό ΠΑ.ΣΟ.Κ. με την Ε.Δ.Ε.Κ. αλλά αν συνεχίσει έτσι ούτε καν με την Ε.ΔΗ.Κ. πρόκειται να έχει. Η Δημοκρατική παράταξη χρειάζεται να αναζητήσει άλλους Φεβρουάριους. Ο Άγιος Φεβρουάριος του 1964, του 114 και του ανένδοτου, όσο καλός κι αν είναι, ανήκει σε μακρινό πολιτικά παρελθόν. Έχει μόνο ιστορική αξία. Και αυτό που έχει την πιο μεγάλη σημασία είναι το παρόν και κυρίως το μέλλον.
Δεν είναι βέβαια μόνο η αντιπολίτευση. Μπορεί η κυβερνητική μεταστροφή, πριν αλέκτωρ φωνήσαι, να επιβεβαίωσε τις προβλέψεις μας, όμως η παρασκηνιακή της συμμετοχή στα της, εξωελλαδικής έμπνευσης, πανεθνικής διάσκεψης, που μυρίζει από μακριά παγίδευση του κυπριακού Ελληνισμού, δεν την τιμά. Εδώ δεν έκαναν εθνικό συμβούλιο και το ανέβαλαν για μετά το Πάσχα και την ίδια στιγμή ο επικεφαλής του αδελφού κόμματος του συναγερμού -ο 85ετής Κληρίδης δεν θα το έκαμνε- προτείνει, προφανώς όχι κάνοντας του κεφαλιού του, το διπλό εθνικό συμβούλιο. Την πανεθνική. Με Ελλάδα και Κύπρο μαζί. Ο Καραμανλής ειδικά, μέσα σε δυο μόλις ημέρες, κινδυνεύει να προεξοφλήσει τα εκ της Ελβετίας όποια οφέλη του. Εντάξει δεν μπορεί κανείς να του χρεώσει το Μητσοτάκη. Όμως υπάρχουν πολλά άλλα θολά σημεία αν όχι σκιές, όπως το εγχείρημα της πανεθνικής. Πρέπει κανείς εκ των φίλων του να του υπενθυμίσει το «δις εξ αμαρτείν κ.λ.π.».
Μπορεί στη Λευκωσία να μεταβεί ο Πέτρος Μολυβιάτης, αντί του υφυπουργού εκείνου, όπως ήδη ανακοινώθηκε, που αν μη τι άλλο, υπήρξε μεταξύ των προδρόμων λύσεων τύπου Ανάν. Όπως και πολλοί άλλοι εκ του ίδιου δικομματικού ιδρύματος, του ΕΛ.Ι.ΑΜ.Ε.Π. Λέω αυτό που το ΑΜ του λογοτύπου του, σημαίνει Ευρώπη όπως σημειώνουν τα μέλη του, και όχι Άμυνα {!} Έχω γράψει για το «καθοδόν» στο κείμενο «Πολιτικός Ελληνισμός» Τη θέση του οποίου έλαβε ο παλαιόθεν γνώριμος, πλην θλιβερός πολιτικός Ελλαδισμός. Αν πάντως ήταν κάποιος από μια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα στη θέση του πρωθυπουργού και δεν είχε όντως καμιά σχέση με την «πρωτοβουλία» του κ. Αναστασιάδη του ΔΗ.ΣΥ. θα έβγαινε την ίδια ώρα να το διαψεύσει. Η ευγενική πλην όμως κοφτή δήλωση Παπαδόπουλου για ματαίωση της όποιας επίσκεψης σε Αθήνα κάποιους εξέθεσε. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από κύκλους κυβερνητικούς.
4. BUSH KAI ΚΥΠΡΟΣ
Το κλειδί βρίσκεται στην απευθείας σύνδεση της ψήφου των ομογενών στις ερχόμενες προεδρικές εκλογές με τη μη ανάμειξη των Η.Π.Α. Είναι ίσως ο μόνος τρόπος που υπάρχει ώστε να κοπάσει η έντονη και διαρκής εκ μέρους του Λευκού Οίκου ασφυκτική πίεση στα εσωτερικά της Κύπρου και το Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου. Επίσης στην Ελλάδα. Για περισσότερο από ένα αιώνα μαζικά οι ομογενείς μας ψηφίζουν πότε το ένα πότε το άλλο κόμμα. Μπορεί οικονομικά να στέκονται καλά όμως εθνικά και συλλογικά δεν συμβαίνει το ίδιο. Πρώτο παράδειγμα είναι η απουσία ενός πανεπιστημίου. Έγραψα γι αυτά στο κείμενο: «από τον Οδυσσέα στην Νέα Ευρώπη» συγκρίνοντάς μας με την Ιρλανδική ομογένεια. Η λέξη λόμπι και λομπίστες, δεν μου αρέσει.
Ήρθε η στιγμή να ψηφίσουν για τον Ελληνισμό. Για την Κύπρο. Αυτό ακριβώς σημαίνει η εξάρτηση της στάσης τους από τη στάση του Bush του κάθε Bush. Από τη δημόσια δέσμευσή του να αφήσει ήσυχη τόσο την Ελλάδα όσο τη Μεγαλόνησο. Να μη αναγκαστούν και αρχίσουν να στέλλουν τα μικρά παιδιά τους στις προεκλογικές του ομιλίες. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις. Ούτε πιστεύω σε θαύματα. Πιστεύω όμως βαθιά και σέβομαι ακόμη πιο πολύ την πολιτική. Μια τέτοια στάση της Ελληνικής ομογένειας έχει πάμπολλους παραλήπτες. Ένας από αυτούς είναι ο ίδιος ο Κυπριακός Ελληνισμός. Ότι δεν είναι μόνος του. Ότι έχει την ειλικρινή συμπαράσταση των ομοεθνών του. Και μαζί με τους Έλληνες των Η.Π.Α. θα κάνουν το ίδιο και πολλοί άλλοι Αμερικανοί πολίτες. Στο κάτω κάτω της γραφής η Κύπρος δεν κυβερνιέται από κανέναν Σαντάμ. Προς τι λοιπόν η επιβολή με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο και με το στανιό, του συγκεκριμένου σχεδίου και οι διαρκείς εκβιασμοί;
Υπάρχουν ομογενείς, τόσο θεσμικά πρόσωπα όσο παράγοντες της εκεί ζωής που ασφαλώς και θα τα έχουν σκεφτεί από καιρό αυτό. Το ζήτημα είναι οι εδώ επίσημοι πολιτικοί Έλληνες να μην είναι Αμερικανότεροι των Αμερικανών. Πόσο μάλλον των Ελληνοαμερικανών. Αν χρησίμευε σε κάτι η χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων ήταν αυτό. Γι αυτό έσπευσα από πριν να προτείνω αποστολή διακομματικής κοινοβουλευτικής επιτροπής στις Η.Π.Α. να συνδράμουν τους αγώνες των συμπατριωτών. Δυστυχώς δεν ακούστηκε καν από τις ελάσσονες αντιπολιτεύσεις κάτι. Απορώ σε τι τελικά χρησίμευσε η εν λόγω έκτακτη ολομέλεια. Για να ανακοινώσει ο πρωθυπουργός τη σύγκληση εθνικού συμβουλίου; Μα είμαστε σοβαροί τώρα; Ας μην προχωρήσω στην σύνδεση της πανεθνικής με την αναβολή του συμβουλίου που απαντάει στο φυσικό ερώτημα γιατί το τελευταίο δεν προηγήθηκε της ολομέλειας της Βουλής.
Το Σ.Α.Ε. είναι σε θέση να κάνει πολλά. Μέσα από μια έκτακτη συνέλευσή του στην Νέα Υόρκη μπορεί να περάσει σε συγκεκριμένες πράξεις. Η επίσημη Ελλάδα είναι αυτή που είναι. Μπορούν όμως οι ίδιοι να κάνουν πολλά στις επόμενες δυο τρεις εβδομάδες. Να το πω αλλιώς. Μέχρι Πρόεδρο Η.Π.Α. μπορούν να βγάλουν. Είναι στο χέρι τους. Όπως βέβαια να βγάλουν έξω από τα ρούχα του -με άλλα λόγια, να αποκαλύψουν, να ξεγυμνώσουν- το θλιβερό εκείνο Γ. Γ. και να επαινέσουν τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας που πήγαν, είδαν, άκουσαν και απήλθαν. Είναι πολύ θετικό. Ίσως να αποδειχθεί και καθοριστικό. Γι αυτό άλλωστε το πήγαν στο τέλος, τα εδώ Μέσα. Γι αυτό στο προχθεσινό κείμενο: «Πολιτικός Ελληνισμός» έγραφα για την ανάγκη να δοθούν εξηγήσεις στα μέλη του Συμβουλίου. Επρόκειτο βέβαια για θεσμική ρουτίνα. Όμως τότε γιατί δεν έτυχε προβολής στην Ελλάδα. Αυτό είναι κάτι που το ανεβάζει ως γεγονός πιο πολύ. Από επιχείρημα λεπτομερειακών και επισταμένων μελετών και προτάσεων οι χιλιάδες σελίδες, έγινε μπούμερανγκ. Το επικαλέστηκαν μέλη του συμβουλίου ασφαλείας ώστε να μη ληφθεί απόφαση στο «γόνατο». Διπλωματική αποδοκιμασία των αρχιτεκτόνων του τόσο επεξεργασμένου σχεδίου για τα εις βάρος ενός αρχαίου λαού και πολιτισμού εις βάθος χρόνου. Για την παραφωνία του Πακιστάν δεν χρειάζεται να πει κανείς κάτι. Το μόνο που έκανε ήταν να θυμίσει ότι υπήρξε η μόνη τελικά χώρα στον κόσμο που έχει αναγνωρίσει το ψευδοκράτος. Τα νέα του καθέκαστα και κατορθώματα είναι γνωστά σε όλους.
5. ΑΥΤΟ ΑΤΤΙΛΑΣ
Πρωτοβουλίες συμπαράστασης μπορούν επίσης να αναλάβουν οι χιλιάδες κοινότητες των ανά την υφήλιο Ελλήνων. Και φυσικά οι κάθε κατηγορίας Ελλαδικοί κοινωνικοί φορείς, ΟΤΑ, σύλλογοι και κάθε βαθμίδας εκπαιδευτικά ιδρύματα. Από το σχέδιο των 9.000 σελίδων μπορούμε να πάμε στις 9.000 σελίδες ψηφίσματα. Επίσης σε ισάριθμες επιστολικές ψήφους συμπαράστασης είτε με συμβατικό τρόπο είτε με e-mail, ηλεκτρονικά. Ένα τέτοιο γεγονός διαθέτει και ένα ιδιαίτερο βάρος. Καταρχήν γιατί αποτελεί έκφραση γνήσιας στήριξης και όχι κάποια, άλλου τύπου, τηλεοπτική καταιγίδα.
Με αυτή μόνο τη φράση μπορεί να παραλληλιστεί η στάση όλων όσοι από το κλεινό άστυ έχουν υπερβεί κάθε προηγούμενο όριο. Ακόμη και τον μακαρίτη Κωνσταντίνο Καραμανλή που είπε εκείνο το ασύγγνωστο: Η Κύπρος είναι μακριά. Όμως εκείνος τουλάχιστον δεν εκστράτευσε με τον Αττίλα, όπως σήμερα πολλοί επιχειρούν σε μια νέα ειρηνικού τύπου και με φαινομενική συγκατάθεση, και γι αυτό ακόμη χειρότερη εισβολή. Το όχι στην ουσία δεν είναι άλλο από άμυνα και προστασία απέναντι στα νέα δεινά που πρόκειται να φέρει μαζί του ως «μποναμά» ο Αυτό Αττίλας. Οι υπόλοιποι βρίσκουν έτοιμο το έδαφος, και προχωρούν.
6. ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΒΟΛΗ
Σε καμιά περίπτωση δεν υιοθετώ το «καλύτερα μόνοι σε δυάρι παρά με τούρκο σε τριάρι». Θύματα του Αττίλα δεν υπήρξαν μόνον οι Ελληνοκύπριοι. Οι τουρκοκύπριοι, που δεν είναι της στιγμής να ασχοληθούμε με το επίσης δραματικό ιστορικό τους δρομολόγιο, δεν έμειναν στο απυρόβλητο. Ούτε έφυγαν από το καλό τους από τις ιστορικές τους εστίες. Τέτοιος αυτόχθων Τουρκοκύπριος πρέπει να αισθάνεται κάθε Δημοκρατικός πολίτης και Κοσμοπολίτης. Θεωρώ τον εαυτό μου έναν από αυτούς. Δεν το κρύψαμε άλλωστε ποτέ ότι όσο είμαστε Έλληνες και Θράκες είμαστε και Πομάκοι, Κούρδοι, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Επίσης ειλικρινείς φίλοι Κινέζων, Γάλλων και Ρώσων όσο οι χώρες τους φέρονται, όπως στο χθεσινό Συμβούλιο Ασφαλείας, υπερασπιζόμενες την αλήθεια. Μια στάση που παρέπεμψε το νέο εκβιασμό του Ανάν και τη λήψη της απόφασης στις Ελληνικές καλένδες, τέσσερις ημέρες μετά από τη διενέργεια του Δημοψηφίσματος. Να το πω αλλιώς. Στη διακαινήσιμο πολιτικά εβδομάδα αφού όπως σημειώνουν τα ημερολόγια η 24η Απριλίου είναι η απόδοση της εορτής του Αντιπάσχα.
Μας κορόιδευαν κάποτε Κούρδους οι εν Αθήναις φίλοι του Κεμάλ. Ήταν από τις λίγες φορές που συμφωνούσα μαζί τους, με τον διεθνισμό που μας απέδιδαν αφού η βλακεία τους δεν τους επέτρεπε να αντιληφθούν την ασυμβατότητα, ότι ένας που είναι διεθνιστής και κοσμοπολίτης δεν μπορεί να είναι εθνικιστής, σύμφωνα με την παλαιότερη ρετσινιά που μας είχαν κολλήσει τη προτροπή γνωστών υποβολέων. Θα πει κανείς, ψιλά γράμματα. Μόνο που ούτε ψιλά ή ψηλά είναι ούτε γράμματα. Πολύ χαμηλά είναι και κυρίως οι ίδιοι είναι αγράμματοι. Κοντολογίς η Ελληνική πολιτική ιστορία απέδειξε ότι οι εθνικιστές περισσότερο είναι κατασκευή κύκλων που ενοχλούνται από την ύπαρξη εθνικού σχεδίου, αφού αλλιώς θα ήταν στη γωνία παλαιόθεν, και λιγότερο είναι οι όποιες ακατέργαστες πολιτικές φορτίσεις και υστερίες ομάδων με αντιδημοκρατικό και με ακροδεξιό προσανατολισμό. Μια ματιά στην πρόσφατη προεκλογική Ελλάδα μιλάει από μόνη της.
Στο κείμενο: «Νέα Ελληνική Χωροταξία» σημειώνω μεταξύ των άλλων το όντως αχανές σε μήκος Μεσογειακό πρόσωπο αλλά και τη γονιμότερη θαλάσσια γραμμή της Οικουμένης που διαθέτει ο Ελλαδικός Ελληνισμός μετά της τραυματισμένης Κύπρου. Από τα ανοιχτά της Λάρνακας με ενδιάμεσους σταθμούς το Καστελόριζο, τη Ρόδο, την Κάρπαθο, την Κρήτη και την Πελοπόννησο, έως τα ανοιχτά της Κέρκυρας, συνολικού μήκους περίπου 2000 χλμ. Ας μην επεκταθούμε στις χρόνιες αδυναμίες και στα γιατί δεν αναδείχτηκαν σε κεντρικούς διαμετακομιστικούς κόμβους για τους χιλιάδες διαμεσογειακούς εμπορικούς πλόες με ταυτόχρονη προσέλκυση νέων εμπορικών και τουριστικών ροών με την τεράστια όσο πρωταγωνιστική γεωναυτική ιστορία τόσο της Ελλάδας όσο της Κύπρου. Ευθύνες υπάρχουν και είναι εξ ίσου μεγάλες.
Το φάσμα που αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός είναι ένας νέος μεγάλος τραυματισμός. Οριστικοποίηση της διχοτόμησης χωρίς αναγνώριση δεν υπάρχει. Παραμένει de facto. Τα λέω αυτά ώστε να λυθεί και η απορία του Κώστα Σημίτη. Ίσως του απαντήσω κάποια στιγμή και τις άλλες του ερωτήσεις. Εκείνο που είναι το ουσιαστικό είναι άλλο. Αν η Κυπριακή γη των «προνοιών του Γ. Γ.» απειλείται με τετραπληγία, όπως αιτιολογημένα απέδειξα στο γραπτό: «Μια χώρα τετραπληγική. Η Κύπρος του σχεδίου Ανάν» -άλλωστε ούτε καν οι σκεπτόμενοι διαφορετικά, το αρνούνται, εξ ου και η μόνιμη περί λειτουργικής λύσης επωδός τους- τότε η ευρύτερη θάλασσα και το όχι ευκαταφρόνητο υδάτινο γεοοικονομικό πρόσωπο απειλείται με ημιπληγία και με αχρήστευση. Εκτός από το εδαφικό υπάρχει το γεωοικονομικό και το θαλάσσιο, με το οποίο κανείς δεν καταπιάστηκε.
7. ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΟΥ ΟΧΙ
Ούτε οι σοβαροί διεθνολόγοι που έχουν εντρυφήσει στο σχέδιο -δεν μιλώ για τους επί συμβάσει γυρολόγους υπερασπιστές- ούτε οι επιστήμες περί το διεθνές δίκαιο και τις στρατηγικές μελέτες καθώς και τη γεωπολιτική, αρκούν για μια υψηλών προδιαγραφών επεξεργασμένη πολιτική παιδεία απόρριψης. Ναι μεν δεν κινούνται στη σφαίρα της καρδιάς αλλά κυρίως στο μυαλό, όμως δεν καλύπτουν -δεν είναι άλλωστε μέρος του γνωστικού τους αντικειμένου- επαρκώς το πολιτικό οραματικό πεδίο. Είναι πολύ λυπηρό που όλα αυτά τα χρόνια δεν αναπτύχθηκε μια άξια λόγου πολιτική παιδεία. Μπορούσε μέχρι να δημιουργήσει διπλωματική ορχήστρα. Οι σοβαρές χώρες το κάνουν. Είναι αυτή που είναι η Τουρκία, όμως είναι σοβαρή χώρα. Δεν είναι μόνο τα Μέσα οργανικό μέρος της ορχήστρας ούτε μόνο κάποιοι πρυτάνεις. Όσοι έχουν λίγο ιδέα από πολιτική, καταλαβαίνουν εύκολα ότι και φίλοι των τελευταίων, όπως ο Ραούφ, κάνουν την ίδια ακριβώς δουλειά. Ο πρώτος στα αμφιθέατρα ο δεύτερος στα θέατρα. Αρνητισμός made in turkey.
Πρώτον δεν υπάρχει λόγος το «ναι» στα κατεχόμενα να ανεβεί ψηλά. Να αποδειχθεί δηλαδή το ούτως ή άλλως ετεροβαρές -πέραν όλων των άλλων- και διαμέσου της ετυμηγορίας. Γι αυτό απαιτείται η πρόληψη, επί το λαϊκότερο, η περιποίησή του, το φτιάξιμο. «Ναι» μεν αλλά με μέτρο. Δεύτερον υπάρχει επίσης ένας ακόμη λόγος. Η τουρκική σημειωτική, και όχι μόνο αυτή, αλλά και άλλες που ξέρουν να χτίζουν πολιτικές, και επίσης και αρκετοί ημεδαποί ήρωες του Λεμπέση, που έγραφα σε προηγούμενα κείμενα -δεν πιστεύω κάτι άλλο, αν συνέβαινε θα το έλεγα- λίγο απέχουν από το να αρχίσουν να συγκρίνουν αν δεν άρχισαν ένα πασά και δικτατορίσκο με έναν εκλεγμένο Πρόεδρο μιας ιστορικής, έστω και αν είναι μικρή χώρα, όπως είναι η Κυπριακή Δημοκρατία που, πέραν των άλλων, συνέβαλε στην επιβεβαίωση της αντοχής και συνοχής του εθνικού συμβουλίου στην Ελβετία, όπως επίσης και όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί μαζί με όλα τα μέλη του.
Τους τιμά όλους η στάση τους. Από τον Ιακώβου μέχρι τον Χριστόφια που μπορεί να θυμίσει το Α.Κ.Ε.Λ. του μακαρίτη Εζεκία Παπαϊωάννου. Ενός ανθρώπου που μαζί με δεκάδες ακόμη Κυπρίους έλαβε μέρος ως μέλος της διεθνούς ταξιαρχίας πολεμώντας στο πλευρό των Ισπανών Δημοκρατών. Δεκαπέντε έζησαν από πρώτο χέρι το «πεθαίνοντας στη Μαδρίτη» τα χρόνια 1936-1939. Γιατί τα αναφέρω. Μπορεί ο Φρανκισμός να κέρδισε τότε όμως στο νέο πόλεμο, τον πόλεμο χαμηλής έντασης, όπως λέγεται, οι Κύπριοι Δημοκράτες θα νικήσουν. Ο Κεμαλισμός, απέναντι στον οποίο ο προηγούμενος ομόλογός του ωχριά, non passaran. Τα λέω αυτά, γιατί υπάρχει και αυτή η διάσταση του ζητήματος. Η Δημοκρατική.
Από την άλλη όμως δεν είναι μόνο το ζήτημα της πλειοψηφίας του «όχι». Το «όχι» σαν αμυντική στάση. Εκείνο που χρειάζεται πρώτα είναι ο εμπλουτισμός της πολιτικής. Η όλη διανοητική μας προσπάθεια των ετών αυτών, μια σημειωτική προς αναπτυξιακά θαύματα, όπως το Ιρλανδικό, αυτό ακριβώς προσδοκά: Το «όχι» οφείλει να είναι δυο πράγματα μαζί. Πρώτον, «όχι» γιατί αυτό και αυτό, το δείνα κλπ. Για το παρελθόν. Δεύτερον για το παρόν και το μέλλον. Το προϊόν των συλλογικών θυσιών όσο φαντασιώσεων, γνωστό ως Κυπριακό κεκτημένο στην Ευρώπη δεν επιτρέπει σε κανέναν να το απαρνηθεί. Πέραν όλων των άλλων μόνο ως ειρηνικό και πολιτικό όπλο, ισοδυναμεί ίσαμε δυο τουρκικούς στρατούς.
8. ΚΑΡΔΙΑ, ΜΥΑΛΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΕΨΗ
Ας επιτραπεί όμως να μιλήσω ως πολιτικό πρόσωπο της Κύπρου. Όπως αισθάνομαι: Να κάνουμε αβαρίες χιλιάδες, ευχαρίστως. Αλλά με τον τρόπο όσο την ουσία του λεγομένου σχεδίου του Γ. Γ. αδυνατούμε όσο και καλή διάθεση να έχουμε. Ας μη γραφούμε στις δέλτους της Κυπριακής ιστορίας, όχι όμως και στους μοιραίους της ανθρώπους. Αδυνατούμε να επιβάλουμε σε μας και κυρίως στις νέες γενιές που ήδη έρχονται αλλά και σε εκείνες που θα έρθουν, δια βίου στρατιωτική κατοχή και νέα εισηγμένη κυριαρχία δικαστών σε ρόλους κυβερνήτη. Αργότερα αν υπάρξουν άλλες προτάσεις, είμαστε ανοιχτοί να τις συζητήσουμε. Ο μόνος μας όρος είναι η Δημοκρατία. Η απουσία εκβιασμών. Και τις δυο τελευταίες φορές στις δύο περιόδους, τόσο κατά την προηγούμενη κατάθεση του σχεδίου όσο την τελευταία, τους γνωρίσαμε, και όταν τελειώσει με το καλό και ο νέος αυτός εφιάλτης, νομίζουμε ότι θα αναγεννηθούμε.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αισθανόμαστε την ευθύνη στήριξης των τουρκοκυπρίων συμπατριωτών μας. Δεν πρόκειται να τους χωρίσουμε, όσο και αν αυτό επιχειρείται από περισσότερους του ενός εξωτερικούς παράγοντες. Όπως επίσης είμαστε βέβαιοι για την αμοιβαιότητα των δικών μας αισθημάτων. Άλλωστε πρόκειται να συνεχίσουμε να τα επιβεβαιώνουμε εν τοις πράγμασιν. Ακόμη και να παρεκκλίνουμε στη διάθεση εθνικών πόρων της Κυπριακής Δημοκρατίας προτιθέμεθα. Η πόρτα της είναι ορθάνοιχτη. Και όταν, σύντομα θέλουμε να πιστεύουμε, πέσει το τείχος, μαζί θα το γκρεμίσουμε. Χωρίς όμως στρατό κατοχής που είναι απεσταλμένος εδώ και παραμένει για να το επιβλέπει, όταν δεν το υψώνει. Χωρίς εισαγόμενους ρατσισμούς και βαρβαρότητες που οι συμπατριώτες μας στον Κυπριακό βορά, αποτελούν διαρκή τους θύματα και πειραματόζωα. Όσο και να φανεί σε κάποιους παράταιρο, δεν θέλουμε η Κύπρος να γίνει νέα Θράκη. Αυτό που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν με την πολιτική Θράκη και τα εξωελλαδικά χρίσματα, δεν θέλουμε να το δούμε να γίνεται με τη Μεγαλόνησο. Εννοώ τη «συνεργασία» στο Νότο, γιατί στο Βορά η κατοχή είναι δεδομένο ότι θα διαιωνιστεί με τους εκεί Ελληνοκυπρίους χωρίς καν πολιτικά δικαιώματα. Αφού δεν θα μπορούν να εκλέγονται.
9. Η 24η ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Οι εκβιασμοί του διεθνούς παράγοντα όπως δυστυχώς και ημεδαπών, έκαναν τελικά και ένα καλό. Συμβαίνει αυτό στην πολιτική. Δεν υπάρχει αμιγές καλό ή κακό. Το διδάσκει άλλωστε η κλασσική μας παιδεία. Εν προκειμένω αύξησαν σε μεγάλο βαθμό, τη σωφροσύνη και τη νηφαλιότητα, όπως άλλωστε πολλοί τις επικαλούνται, και συμφωνώ απολύτως. Το μεγαλύτερο όμως καλό του κακού είναι η ανάπτυξη πολιτικής οξυδέρκειας και επέκεινα της διορατικότητας της Κυπριακής ηγεσίας, ολόκληρης. Τελευταία της απόδειξη αποτελεί αιτιολόγηση του Προέδρου για την ματαίωση της πανεθνικής. Μια εμβάθυνση στην ίδια ρήση της αρχαίας γραμματείας παραπέμπει και στην Αγγλική κατοχή. Εννοώ ότι είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, να μπορεί κανείς να στέκεται στο διεθνές περιβάλλον ισότιμα πολιτικά.
Δεν εννοώ τους αμέτρητους μάρτυρες προηγούμενων περιόδων. Ούτε το μακαριστό Μακάριο, της σχολής του οποίου μέλη αποτελούν πλείστοι όσοι εκ της σημερινής ηγεσίας και αλλεπάλληλοι Πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας, και που σήμερα μπορεί να κοιμάται ήσυχος όταν φυσικά δεν επιβεβαιώνει το όνομά του. Νομίζω ότι πέραν του ιερωμένου, του αρχιεπισκόπου, και του προέδρου της Δημοκρατίας, οφείλει να του προστεθεί: Πολιτικός Δάσκαλος. Σε ποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα τρεις μέχρι στιγμής Πρόεδροι Δημοκρατίας, με μια και δυο θητείες στην πλάτη τους, επηρεάστηκαν αν δεν θήτευσαν στη ίδια αυτή σχολή, όπως συμβαίνει με τη Μακαριακή.
Μπορεί η 24η Απριλίου να συμπίπτει με τη Μεγάλη Παρασκευή ενός ιστορικού λαού, με την ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του ομόδοξου Αρμενικού λαού, όμως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μπορεί να αποτελέσει ένα βάλσαμο στη συλλογική του θλιμμένη ψυχή. Η ιστορία δε τα έφερε έτσι ώστε εκτός από επιτάφιο να συμπέσει και με μια ανάσταση που επίσης δεν είναι μοναδική αφού, όπως και άλλη φορά συνέβη, αναμένεται και σε αυτή τη χώρα. Έτσι έγινε πριν από τριάντα ακριβώς χρόνια, με την προηγούμενη μεταπολίτευση. Μόνο που τότε, το 1974, το τίμημα της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν ένας βαρύτατος Κυπριακός τραυματισμός, ενώ τώρα τη θέση του τελευταίου διεκδικεί και θα την πάρει η πολιτική αναγέννηση. Τόσο στην Μεγαλόνησο, όσο στη συνέχεια, στην Ελλάδα, ως τέταρτη Δημοκρατία της και ως η νέα της μεταπολίτευση.
{*} Βουλευτής Έβρου {1993-2000}. Το νέο κείμενο γράφτηκε υπό τύπον ημερολογίου. Δημοσιοποιείται δε για δυο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι για τη συμβολή του στην ανάπτυξη πολιτικής παιδείας περί το «όχι» τόσο πριν όσο κυρίως, μετά από αυτό. Ο δεύτερος έχει να κάνει με το άνοιγμα ενός ειλικρινούς διαλόγου ως προς τις προτάσεις που περιέχονται και αναπτύσσονται, με την πίστη ότι μπορούν μαζί επίσης με πολλές άλλες να συμβάλουν θετικά στον αγώνα του «όχι». Πεδία ανάπτυξης τους είναι το επίπεδο της Ελλάδας, της Ευρώπης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Η.Π.Α. Όλοι πλην της Κύπρου και των Κυπρίων, για τους οποίους όχι μόνο δεν πέφτει κανένας λόγος στο συγγραφέα του κειμένου αλλά επιπλέον οφείλει με την σημερινή ευκαιρία να τους εκφράσει για άλλη μια φορά το μεγάλο του σεβασμό, υποκλινόμενος στον αγώνα τους, που επιπλέον τον επεκτείνει και τον συνδέει με το ιστορικό προφανές. Την ίδια τη Δημοκρατία, στην Ελλάδα.
4 Απριλίου 2004 xkipuros@otenet.gr
Ακόμη και μέχρι την προτεραία της 24ης Απριλίου, θα επανέρχομαι στην πρόταση που έκανα στις 10 Νοεμβρίου 2002, να προκηρυχθεί δημοψήφισμα για την Κύπρο και στην Ελλάδα. Αφορά άλλωστε ένα από τα αναφαίρετα δικαιώματα κάθε λαού. Εκτός από τον Κυπριακό Ελληνισμό, δημοκρατικό δικαίωμα όσο υποχρέωση -λόγω εγγυήτριας χώρας- να εκφραστεί, έχει και ο ίδιος ο λαός της. Αν στις πρόσφατες εκλογές, που έγιναν με πρόσχημα το Κυπριακό, είχε προηγηθεί έστω μια στοιχειώδης συζήτηση, τότε θα είχαν η Κυβέρνηση και τα κόμματα το δικαίωμα να επικαλεστούν την λαϊκή, νωπή μάλιστα, ετυμηγορία. Σήμερα δεν δικαιούνται να το πράξουν. Όλοι τους ηθικά και πολιτικά είναι εκτεθειμένοι, ως προς αυτό. Δεν έχουν δικαίωμα να στερήσουν τους πολίτες της πατρίδας αυτής της Δημοκρατίας, να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες. Να τις μοιραστούν με τους αδελφούς τους της μαρτυρικής Μεγαλονήσου. Όπως επίσης την προσδοκώμενη αν όχι βέβαιη χαρά του αποτελέσματος. Να ξεπληρώσουν, αν μη τι άλλο, τις παλιές οφειλές της μεταπολίτευσης.
1. ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Ο περιορισμός σε «υπόθεση των Κυπρίων» πέραν του ότι δεν γίνεται πιστευτός ούτε καν από αυτούς που το εκφωνούν, υποκρύπτει επίσης και την εξής πονηρία: αν στην ετυμηγορία του ο Ελληνικός λαός εκφράζοντας την αλληλεγγύη του προς τον ομοεθνή του Κυπριακό λαό, ταχθεί ενάντια ως προς το σχέδιο του Γ. Γ., με το δικό του γαλαντόμο τρόπο και τα μοναδικά στη Γηραιά Ήπειρο ποσοστά, όπως συνηθίζει να το κάνει, όταν χρειάζεται να εκφράσει την αλληλεγγύη του σε παρόμοιες περιπτώσεις, φαντάζεται κανείς, που θα βρεθούν την επόμενη ημέρα οι κυβερνητικές και κομματικές δεδηλωμένες. Σε τι άλλο θα παραπέμπει το αποτέλεσμα αν όχι στις τουρκικές πολιτικές εκλογές του Νοεμβρίου, αν θυμάμαι καλά, του 2002, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δική μας χώρα. Κατά τη γνώμη μου, αυτό σημαίνει λίγο πριν από την τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία. Τη νέα μεταπολίτευση, πιο σωστά.
Γι αυτό δεν το προκήρυξαν και ούτε και πρόκειται να το προκηρύξουν. Γι αυτό και εγώ θα το επαναφέρω αφού τόσο οι χθεσινές όσο οι σημερινές συμπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις, δεν συζήτησαν καν πως η χώρα θα αναλάβει τις ευθύνες της. Τόσο ως μητέρα πατρίδα όσο ως εγγυήτρια δύναμη. Γιατί σε επελθόντες και απελθόντες λειτουργεί σαν συνεκτικός ιστός και ως φορμόλη. Γι αυτό δεν συζήτησαν καθόλου προεκλογικά. Γι αυτό δεν δημοσιοποίησαν καμιά δημοσκόπηση για το συγκεκριμένο σχέδιο. Γι αυτό και τα ΑθηνΑΝΑΝαϊκά Μέσα έφτασαν να απολέσουν την ψυχραιμία τους αποδίδοντας στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, κάτι που ούτε οι Τούρκοι αποτόλμησαν. Ότι έχει υπαρξιακό πρόβλημα. Ότι κάποιοι Ελληνοκύπριοι του «όχι» θυμίζουν γκρίζους λύκους, τους κατά τα άλλα φίλους τους.
Αιδώς. Δυο φορές μάλιστα αιδώς για τα κάθε χρώματος και ηλικίας πολιτικά ραμολί που επιστρατεύτηκαν να προπαγανδίσουν το «ναι» και με τους εξ αυτών διανοητές του αλμυρού νερού να ταυτίζουν συγκεκριμένα πρόσωπα του «όχι», με προδοσία. Τόσο πολύ Δημοκράτες. Να τους χαίρονται οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι και κυνηγοί ταλέντων. Και εις άλλα με υγεία. Όμως έστω και τώρα μπορούσαν να συνέλθουν. Γιατί ακόμη και το Κυπριακό «όχι» μπορεί να προκαλέσει διεργασίες στην Ελλάδα. Μπορεί να μη θυμίζουν ακριβώς τη γείτονα που έλεγα πιο πάνω, όμως πολλών η γούνα θα καεί. Και πάντως όχι η δική μας. Για τον απλούστατο λόγο, δεν διαθέτουμε. Υπάρχει και κάτι άλλο. Στις πολιτικές δυνάμεις του «ναι», ανήκει ένα ελάχιστο ποσοστό προτιμήσεων Ελλήνων πολιτών ψηφοφόρων, όπως σημειώνει η σημερινή δημοσκόπηση που έγινε και που είναι η πρώτη του είδους. Εγώ πάλι λέω ας πάρουν διπλάσιο, τριπλάσιο και τετραπλάσιο ποσοστό. Και πάλι, το μεγάλο υπόλοιπο που απομένει μέχρι τις εκατό ποσοστιαίες μονάδες, είναι σε θέση να κάνει πολλά. Ούτε που φαντάζονται τι.
2. Η ΙΡΛΑΝΔΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ Ε.Ε.
Μια Ευρωπαϊκή πολιτική Ελλάδα που ψυχανεμίζεται τη συνέχεια, αντί να επιχειρεί να την εκτρέψει, όφειλε άλλα. Αντί να συστήνει μέσα από τις λεγόμενες πανεθνικές διασκέψεις παγίδες εκβιασμού των Κυπριακών ηγεσιών και τηλεοπτικής κάμψης και αλλοίωσης του αγωνιστικού και Δημοκρατικού φρονήματος των Ελληνοκυπρίων πολιτών, όφειλε να επεξεργάζεται την ευρωπαϊκή της στάση για την ερχόμενη περίοδο. Έστω κατά το διάστημα μέχρι την επόμενη σύνοδο κορυφής, που πρόκειται να συγκαλέσει η Ιρλανδική Προεδρία. Να αξιοποιήσει την ευτυχή συγκυρία με την Κύπρο αυτή του Ευρωπαϊκού Βορά. Τόσο για τα της ουσιαστικά πρώτης ισότιμης και πλήρους συμμετοχής του νέου μέλους της Ε.Ε., της ομοεθνούς της, Κύπρου, -μια άλλη φορά επανερχόμαστε σε αυτά- όσο βέβαια το ζήτημα εγγραφής στην Ευρωπαϊκή ατζέντα για να δοθεί ημερομηνία έναρξης των διαπραγματεύσεων ένταξης στην Τουρκία. Εννοείται χωρίς παρεκκλίσεις και ποσοστώσεις ως προς τα κριτήρια της Κοπεγχάγης.
Η ανάσχεση εν τη γενέσει της, της παραμικρής εκδήλωσης τουρκικών επιθετικοτήτων ως έκφραση παρενεργειών του «όχι», είναι το ένα. Το άλλο έχει να κάνει με τους εταίρους μας στην Ευρώπη και με τον Ελληνισμό ο οποίος αν από τη μια διαθέτει διπλή πλέον ψήφο κατά τις αποφάσεις του διευρυμένου Ευρωπαϊκού σώματος των 25, από την άλλη ως το δίδυμο που κατέχει την πλέον σημαντική, στο Ευρωπαϊκό χωροταξικό, γεωπολιτική θέση μπορεί να κτίσει πολιτικές που διευρύνουν και εμπλουτίζουν τις παραδοσιακές αρχές και αξίες της Γηραιάς Ηπείρου προς νέες κατευθύνσεις και χώρους. Η πολιτική γεωοικονομία και η γεωοικονομική Δημοκρατία είναι δυο νέες μορφές πολιτικής. Υπάρχουν και άλλες.
3. ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΛΛΑΔΙΣΜΟΣ
Μπορούσε να συμβάλει στην πολιτική αυτή τόσο η Ελληνική κυβέρνηση όσο φυσικά η αντιπολίτευση. Ας αρχίσουμε όμως ανάποδα, έστω από λόγους κεκτημένης ταχύτητας, από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Με όσα κάνει φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού ότι αδυνατεί πια να μπει στο σκαρί αυτής της πολιτικής παιδείας. Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Αντί για τα μεσοβέζικα λόγια και τα εμμέσως πλην σαφώς «ναι» στο ερχόμενο δημοψήφισμα στη Μεγαλόνησο οφείλει καταρχήν να απαντήσει στο ερώτημα: Με ποιο κυπριακό αδελφό κόμμα έχει κοινότητα απόψεων; Με την Ε.Δ.Ε.Κ. ή το ΔΗ.ΚΟ. Νομίζω ότι καταλήγει δεξιότερα ακόμη και από το ΔΗ.ΣΥ. αν όχι και από άλλους συναγερμούς, όπως ο προ 50ετίας, ημεδαπός.
Εκτός και αν συμβαίνει τίποτε άλλο. Όπως π.χ. η στάση τους να οφείλεται σε κάποια εκ των προτέρων δέσμευση προς τρίτους, γνωστούς για το «ναι». Και να είναι αναγκασμένη η Δημοκρατική παράταξη να πληρώνει άλλη μια φορά αμαρτίες αλλωνών. Πότε με το Φεβρουάριο του μαύρου ΄99, πότε με το Φεβρουάριο του 2004 και την απόφαση της Νέας Υόρκης. Ποια Ένωση Κέντρου και ποια Ε.ΔΗ.Κ. Όχι μόνο δεν έχει καμιά κοινότητα ιδεών και εθνικού σχεδίου το υπαρκτό ΠΑ.ΣΟ.Κ. με την Ε.Δ.Ε.Κ. αλλά αν συνεχίσει έτσι ούτε καν με την Ε.ΔΗ.Κ. πρόκειται να έχει. Η Δημοκρατική παράταξη χρειάζεται να αναζητήσει άλλους Φεβρουάριους. Ο Άγιος Φεβρουάριος του 1964, του 114 και του ανένδοτου, όσο καλός κι αν είναι, ανήκει σε μακρινό πολιτικά παρελθόν. Έχει μόνο ιστορική αξία. Και αυτό που έχει την πιο μεγάλη σημασία είναι το παρόν και κυρίως το μέλλον.
Δεν είναι βέβαια μόνο η αντιπολίτευση. Μπορεί η κυβερνητική μεταστροφή, πριν αλέκτωρ φωνήσαι, να επιβεβαίωσε τις προβλέψεις μας, όμως η παρασκηνιακή της συμμετοχή στα της, εξωελλαδικής έμπνευσης, πανεθνικής διάσκεψης, που μυρίζει από μακριά παγίδευση του κυπριακού Ελληνισμού, δεν την τιμά. Εδώ δεν έκαναν εθνικό συμβούλιο και το ανέβαλαν για μετά το Πάσχα και την ίδια στιγμή ο επικεφαλής του αδελφού κόμματος του συναγερμού -ο 85ετής Κληρίδης δεν θα το έκαμνε- προτείνει, προφανώς όχι κάνοντας του κεφαλιού του, το διπλό εθνικό συμβούλιο. Την πανεθνική. Με Ελλάδα και Κύπρο μαζί. Ο Καραμανλής ειδικά, μέσα σε δυο μόλις ημέρες, κινδυνεύει να προεξοφλήσει τα εκ της Ελβετίας όποια οφέλη του. Εντάξει δεν μπορεί κανείς να του χρεώσει το Μητσοτάκη. Όμως υπάρχουν πολλά άλλα θολά σημεία αν όχι σκιές, όπως το εγχείρημα της πανεθνικής. Πρέπει κανείς εκ των φίλων του να του υπενθυμίσει το «δις εξ αμαρτείν κ.λ.π.».
Μπορεί στη Λευκωσία να μεταβεί ο Πέτρος Μολυβιάτης, αντί του υφυπουργού εκείνου, όπως ήδη ανακοινώθηκε, που αν μη τι άλλο, υπήρξε μεταξύ των προδρόμων λύσεων τύπου Ανάν. Όπως και πολλοί άλλοι εκ του ίδιου δικομματικού ιδρύματος, του ΕΛ.Ι.ΑΜ.Ε.Π. Λέω αυτό που το ΑΜ του λογοτύπου του, σημαίνει Ευρώπη όπως σημειώνουν τα μέλη του, και όχι Άμυνα {!} Έχω γράψει για το «καθοδόν» στο κείμενο «Πολιτικός Ελληνισμός» Τη θέση του οποίου έλαβε ο παλαιόθεν γνώριμος, πλην θλιβερός πολιτικός Ελλαδισμός. Αν πάντως ήταν κάποιος από μια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα στη θέση του πρωθυπουργού και δεν είχε όντως καμιά σχέση με την «πρωτοβουλία» του κ. Αναστασιάδη του ΔΗ.ΣΥ. θα έβγαινε την ίδια ώρα να το διαψεύσει. Η ευγενική πλην όμως κοφτή δήλωση Παπαδόπουλου για ματαίωση της όποιας επίσκεψης σε Αθήνα κάποιους εξέθεσε. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από κύκλους κυβερνητικούς.
4. BUSH KAI ΚΥΠΡΟΣ
Το κλειδί βρίσκεται στην απευθείας σύνδεση της ψήφου των ομογενών στις ερχόμενες προεδρικές εκλογές με τη μη ανάμειξη των Η.Π.Α. Είναι ίσως ο μόνος τρόπος που υπάρχει ώστε να κοπάσει η έντονη και διαρκής εκ μέρους του Λευκού Οίκου ασφυκτική πίεση στα εσωτερικά της Κύπρου και το Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου. Επίσης στην Ελλάδα. Για περισσότερο από ένα αιώνα μαζικά οι ομογενείς μας ψηφίζουν πότε το ένα πότε το άλλο κόμμα. Μπορεί οικονομικά να στέκονται καλά όμως εθνικά και συλλογικά δεν συμβαίνει το ίδιο. Πρώτο παράδειγμα είναι η απουσία ενός πανεπιστημίου. Έγραψα γι αυτά στο κείμενο: «από τον Οδυσσέα στην Νέα Ευρώπη» συγκρίνοντάς μας με την Ιρλανδική ομογένεια. Η λέξη λόμπι και λομπίστες, δεν μου αρέσει.
Ήρθε η στιγμή να ψηφίσουν για τον Ελληνισμό. Για την Κύπρο. Αυτό ακριβώς σημαίνει η εξάρτηση της στάσης τους από τη στάση του Bush του κάθε Bush. Από τη δημόσια δέσμευσή του να αφήσει ήσυχη τόσο την Ελλάδα όσο τη Μεγαλόνησο. Να μη αναγκαστούν και αρχίσουν να στέλλουν τα μικρά παιδιά τους στις προεκλογικές του ομιλίες. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις. Ούτε πιστεύω σε θαύματα. Πιστεύω όμως βαθιά και σέβομαι ακόμη πιο πολύ την πολιτική. Μια τέτοια στάση της Ελληνικής ομογένειας έχει πάμπολλους παραλήπτες. Ένας από αυτούς είναι ο ίδιος ο Κυπριακός Ελληνισμός. Ότι δεν είναι μόνος του. Ότι έχει την ειλικρινή συμπαράσταση των ομοεθνών του. Και μαζί με τους Έλληνες των Η.Π.Α. θα κάνουν το ίδιο και πολλοί άλλοι Αμερικανοί πολίτες. Στο κάτω κάτω της γραφής η Κύπρος δεν κυβερνιέται από κανέναν Σαντάμ. Προς τι λοιπόν η επιβολή με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο και με το στανιό, του συγκεκριμένου σχεδίου και οι διαρκείς εκβιασμοί;
Υπάρχουν ομογενείς, τόσο θεσμικά πρόσωπα όσο παράγοντες της εκεί ζωής που ασφαλώς και θα τα έχουν σκεφτεί από καιρό αυτό. Το ζήτημα είναι οι εδώ επίσημοι πολιτικοί Έλληνες να μην είναι Αμερικανότεροι των Αμερικανών. Πόσο μάλλον των Ελληνοαμερικανών. Αν χρησίμευε σε κάτι η χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων ήταν αυτό. Γι αυτό έσπευσα από πριν να προτείνω αποστολή διακομματικής κοινοβουλευτικής επιτροπής στις Η.Π.Α. να συνδράμουν τους αγώνες των συμπατριωτών. Δυστυχώς δεν ακούστηκε καν από τις ελάσσονες αντιπολιτεύσεις κάτι. Απορώ σε τι τελικά χρησίμευσε η εν λόγω έκτακτη ολομέλεια. Για να ανακοινώσει ο πρωθυπουργός τη σύγκληση εθνικού συμβουλίου; Μα είμαστε σοβαροί τώρα; Ας μην προχωρήσω στην σύνδεση της πανεθνικής με την αναβολή του συμβουλίου που απαντάει στο φυσικό ερώτημα γιατί το τελευταίο δεν προηγήθηκε της ολομέλειας της Βουλής.
Το Σ.Α.Ε. είναι σε θέση να κάνει πολλά. Μέσα από μια έκτακτη συνέλευσή του στην Νέα Υόρκη μπορεί να περάσει σε συγκεκριμένες πράξεις. Η επίσημη Ελλάδα είναι αυτή που είναι. Μπορούν όμως οι ίδιοι να κάνουν πολλά στις επόμενες δυο τρεις εβδομάδες. Να το πω αλλιώς. Μέχρι Πρόεδρο Η.Π.Α. μπορούν να βγάλουν. Είναι στο χέρι τους. Όπως βέβαια να βγάλουν έξω από τα ρούχα του -με άλλα λόγια, να αποκαλύψουν, να ξεγυμνώσουν- το θλιβερό εκείνο Γ. Γ. και να επαινέσουν τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας που πήγαν, είδαν, άκουσαν και απήλθαν. Είναι πολύ θετικό. Ίσως να αποδειχθεί και καθοριστικό. Γι αυτό άλλωστε το πήγαν στο τέλος, τα εδώ Μέσα. Γι αυτό στο προχθεσινό κείμενο: «Πολιτικός Ελληνισμός» έγραφα για την ανάγκη να δοθούν εξηγήσεις στα μέλη του Συμβουλίου. Επρόκειτο βέβαια για θεσμική ρουτίνα. Όμως τότε γιατί δεν έτυχε προβολής στην Ελλάδα. Αυτό είναι κάτι που το ανεβάζει ως γεγονός πιο πολύ. Από επιχείρημα λεπτομερειακών και επισταμένων μελετών και προτάσεων οι χιλιάδες σελίδες, έγινε μπούμερανγκ. Το επικαλέστηκαν μέλη του συμβουλίου ασφαλείας ώστε να μη ληφθεί απόφαση στο «γόνατο». Διπλωματική αποδοκιμασία των αρχιτεκτόνων του τόσο επεξεργασμένου σχεδίου για τα εις βάρος ενός αρχαίου λαού και πολιτισμού εις βάθος χρόνου. Για την παραφωνία του Πακιστάν δεν χρειάζεται να πει κανείς κάτι. Το μόνο που έκανε ήταν να θυμίσει ότι υπήρξε η μόνη τελικά χώρα στον κόσμο που έχει αναγνωρίσει το ψευδοκράτος. Τα νέα του καθέκαστα και κατορθώματα είναι γνωστά σε όλους.
5. ΑΥΤΟ ΑΤΤΙΛΑΣ
Πρωτοβουλίες συμπαράστασης μπορούν επίσης να αναλάβουν οι χιλιάδες κοινότητες των ανά την υφήλιο Ελλήνων. Και φυσικά οι κάθε κατηγορίας Ελλαδικοί κοινωνικοί φορείς, ΟΤΑ, σύλλογοι και κάθε βαθμίδας εκπαιδευτικά ιδρύματα. Από το σχέδιο των 9.000 σελίδων μπορούμε να πάμε στις 9.000 σελίδες ψηφίσματα. Επίσης σε ισάριθμες επιστολικές ψήφους συμπαράστασης είτε με συμβατικό τρόπο είτε με e-mail, ηλεκτρονικά. Ένα τέτοιο γεγονός διαθέτει και ένα ιδιαίτερο βάρος. Καταρχήν γιατί αποτελεί έκφραση γνήσιας στήριξης και όχι κάποια, άλλου τύπου, τηλεοπτική καταιγίδα.
Με αυτή μόνο τη φράση μπορεί να παραλληλιστεί η στάση όλων όσοι από το κλεινό άστυ έχουν υπερβεί κάθε προηγούμενο όριο. Ακόμη και τον μακαρίτη Κωνσταντίνο Καραμανλή που είπε εκείνο το ασύγγνωστο: Η Κύπρος είναι μακριά. Όμως εκείνος τουλάχιστον δεν εκστράτευσε με τον Αττίλα, όπως σήμερα πολλοί επιχειρούν σε μια νέα ειρηνικού τύπου και με φαινομενική συγκατάθεση, και γι αυτό ακόμη χειρότερη εισβολή. Το όχι στην ουσία δεν είναι άλλο από άμυνα και προστασία απέναντι στα νέα δεινά που πρόκειται να φέρει μαζί του ως «μποναμά» ο Αυτό Αττίλας. Οι υπόλοιποι βρίσκουν έτοιμο το έδαφος, και προχωρούν.
6. ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΒΟΛΗ
Σε καμιά περίπτωση δεν υιοθετώ το «καλύτερα μόνοι σε δυάρι παρά με τούρκο σε τριάρι». Θύματα του Αττίλα δεν υπήρξαν μόνον οι Ελληνοκύπριοι. Οι τουρκοκύπριοι, που δεν είναι της στιγμής να ασχοληθούμε με το επίσης δραματικό ιστορικό τους δρομολόγιο, δεν έμειναν στο απυρόβλητο. Ούτε έφυγαν από το καλό τους από τις ιστορικές τους εστίες. Τέτοιος αυτόχθων Τουρκοκύπριος πρέπει να αισθάνεται κάθε Δημοκρατικός πολίτης και Κοσμοπολίτης. Θεωρώ τον εαυτό μου έναν από αυτούς. Δεν το κρύψαμε άλλωστε ποτέ ότι όσο είμαστε Έλληνες και Θράκες είμαστε και Πομάκοι, Κούρδοι, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Επίσης ειλικρινείς φίλοι Κινέζων, Γάλλων και Ρώσων όσο οι χώρες τους φέρονται, όπως στο χθεσινό Συμβούλιο Ασφαλείας, υπερασπιζόμενες την αλήθεια. Μια στάση που παρέπεμψε το νέο εκβιασμό του Ανάν και τη λήψη της απόφασης στις Ελληνικές καλένδες, τέσσερις ημέρες μετά από τη διενέργεια του Δημοψηφίσματος. Να το πω αλλιώς. Στη διακαινήσιμο πολιτικά εβδομάδα αφού όπως σημειώνουν τα ημερολόγια η 24η Απριλίου είναι η απόδοση της εορτής του Αντιπάσχα.
Μας κορόιδευαν κάποτε Κούρδους οι εν Αθήναις φίλοι του Κεμάλ. Ήταν από τις λίγες φορές που συμφωνούσα μαζί τους, με τον διεθνισμό που μας απέδιδαν αφού η βλακεία τους δεν τους επέτρεπε να αντιληφθούν την ασυμβατότητα, ότι ένας που είναι διεθνιστής και κοσμοπολίτης δεν μπορεί να είναι εθνικιστής, σύμφωνα με την παλαιότερη ρετσινιά που μας είχαν κολλήσει τη προτροπή γνωστών υποβολέων. Θα πει κανείς, ψιλά γράμματα. Μόνο που ούτε ψιλά ή ψηλά είναι ούτε γράμματα. Πολύ χαμηλά είναι και κυρίως οι ίδιοι είναι αγράμματοι. Κοντολογίς η Ελληνική πολιτική ιστορία απέδειξε ότι οι εθνικιστές περισσότερο είναι κατασκευή κύκλων που ενοχλούνται από την ύπαρξη εθνικού σχεδίου, αφού αλλιώς θα ήταν στη γωνία παλαιόθεν, και λιγότερο είναι οι όποιες ακατέργαστες πολιτικές φορτίσεις και υστερίες ομάδων με αντιδημοκρατικό και με ακροδεξιό προσανατολισμό. Μια ματιά στην πρόσφατη προεκλογική Ελλάδα μιλάει από μόνη της.
Στο κείμενο: «Νέα Ελληνική Χωροταξία» σημειώνω μεταξύ των άλλων το όντως αχανές σε μήκος Μεσογειακό πρόσωπο αλλά και τη γονιμότερη θαλάσσια γραμμή της Οικουμένης που διαθέτει ο Ελλαδικός Ελληνισμός μετά της τραυματισμένης Κύπρου. Από τα ανοιχτά της Λάρνακας με ενδιάμεσους σταθμούς το Καστελόριζο, τη Ρόδο, την Κάρπαθο, την Κρήτη και την Πελοπόννησο, έως τα ανοιχτά της Κέρκυρας, συνολικού μήκους περίπου 2000 χλμ. Ας μην επεκταθούμε στις χρόνιες αδυναμίες και στα γιατί δεν αναδείχτηκαν σε κεντρικούς διαμετακομιστικούς κόμβους για τους χιλιάδες διαμεσογειακούς εμπορικούς πλόες με ταυτόχρονη προσέλκυση νέων εμπορικών και τουριστικών ροών με την τεράστια όσο πρωταγωνιστική γεωναυτική ιστορία τόσο της Ελλάδας όσο της Κύπρου. Ευθύνες υπάρχουν και είναι εξ ίσου μεγάλες.
Το φάσμα που αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός είναι ένας νέος μεγάλος τραυματισμός. Οριστικοποίηση της διχοτόμησης χωρίς αναγνώριση δεν υπάρχει. Παραμένει de facto. Τα λέω αυτά ώστε να λυθεί και η απορία του Κώστα Σημίτη. Ίσως του απαντήσω κάποια στιγμή και τις άλλες του ερωτήσεις. Εκείνο που είναι το ουσιαστικό είναι άλλο. Αν η Κυπριακή γη των «προνοιών του Γ. Γ.» απειλείται με τετραπληγία, όπως αιτιολογημένα απέδειξα στο γραπτό: «Μια χώρα τετραπληγική. Η Κύπρος του σχεδίου Ανάν» -άλλωστε ούτε καν οι σκεπτόμενοι διαφορετικά, το αρνούνται, εξ ου και η μόνιμη περί λειτουργικής λύσης επωδός τους- τότε η ευρύτερη θάλασσα και το όχι ευκαταφρόνητο υδάτινο γεοοικονομικό πρόσωπο απειλείται με ημιπληγία και με αχρήστευση. Εκτός από το εδαφικό υπάρχει το γεωοικονομικό και το θαλάσσιο, με το οποίο κανείς δεν καταπιάστηκε.
7. ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΤΟΥ ΟΧΙ
Ούτε οι σοβαροί διεθνολόγοι που έχουν εντρυφήσει στο σχέδιο -δεν μιλώ για τους επί συμβάσει γυρολόγους υπερασπιστές- ούτε οι επιστήμες περί το διεθνές δίκαιο και τις στρατηγικές μελέτες καθώς και τη γεωπολιτική, αρκούν για μια υψηλών προδιαγραφών επεξεργασμένη πολιτική παιδεία απόρριψης. Ναι μεν δεν κινούνται στη σφαίρα της καρδιάς αλλά κυρίως στο μυαλό, όμως δεν καλύπτουν -δεν είναι άλλωστε μέρος του γνωστικού τους αντικειμένου- επαρκώς το πολιτικό οραματικό πεδίο. Είναι πολύ λυπηρό που όλα αυτά τα χρόνια δεν αναπτύχθηκε μια άξια λόγου πολιτική παιδεία. Μπορούσε μέχρι να δημιουργήσει διπλωματική ορχήστρα. Οι σοβαρές χώρες το κάνουν. Είναι αυτή που είναι η Τουρκία, όμως είναι σοβαρή χώρα. Δεν είναι μόνο τα Μέσα οργανικό μέρος της ορχήστρας ούτε μόνο κάποιοι πρυτάνεις. Όσοι έχουν λίγο ιδέα από πολιτική, καταλαβαίνουν εύκολα ότι και φίλοι των τελευταίων, όπως ο Ραούφ, κάνουν την ίδια ακριβώς δουλειά. Ο πρώτος στα αμφιθέατρα ο δεύτερος στα θέατρα. Αρνητισμός made in turkey.
Πρώτον δεν υπάρχει λόγος το «ναι» στα κατεχόμενα να ανεβεί ψηλά. Να αποδειχθεί δηλαδή το ούτως ή άλλως ετεροβαρές -πέραν όλων των άλλων- και διαμέσου της ετυμηγορίας. Γι αυτό απαιτείται η πρόληψη, επί το λαϊκότερο, η περιποίησή του, το φτιάξιμο. «Ναι» μεν αλλά με μέτρο. Δεύτερον υπάρχει επίσης ένας ακόμη λόγος. Η τουρκική σημειωτική, και όχι μόνο αυτή, αλλά και άλλες που ξέρουν να χτίζουν πολιτικές, και επίσης και αρκετοί ημεδαποί ήρωες του Λεμπέση, που έγραφα σε προηγούμενα κείμενα -δεν πιστεύω κάτι άλλο, αν συνέβαινε θα το έλεγα- λίγο απέχουν από το να αρχίσουν να συγκρίνουν αν δεν άρχισαν ένα πασά και δικτατορίσκο με έναν εκλεγμένο Πρόεδρο μιας ιστορικής, έστω και αν είναι μικρή χώρα, όπως είναι η Κυπριακή Δημοκρατία που, πέραν των άλλων, συνέβαλε στην επιβεβαίωση της αντοχής και συνοχής του εθνικού συμβουλίου στην Ελβετία, όπως επίσης και όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί μαζί με όλα τα μέλη του.
Τους τιμά όλους η στάση τους. Από τον Ιακώβου μέχρι τον Χριστόφια που μπορεί να θυμίσει το Α.Κ.Ε.Λ. του μακαρίτη Εζεκία Παπαϊωάννου. Ενός ανθρώπου που μαζί με δεκάδες ακόμη Κυπρίους έλαβε μέρος ως μέλος της διεθνούς ταξιαρχίας πολεμώντας στο πλευρό των Ισπανών Δημοκρατών. Δεκαπέντε έζησαν από πρώτο χέρι το «πεθαίνοντας στη Μαδρίτη» τα χρόνια 1936-1939. Γιατί τα αναφέρω. Μπορεί ο Φρανκισμός να κέρδισε τότε όμως στο νέο πόλεμο, τον πόλεμο χαμηλής έντασης, όπως λέγεται, οι Κύπριοι Δημοκράτες θα νικήσουν. Ο Κεμαλισμός, απέναντι στον οποίο ο προηγούμενος ομόλογός του ωχριά, non passaran. Τα λέω αυτά, γιατί υπάρχει και αυτή η διάσταση του ζητήματος. Η Δημοκρατική.
Από την άλλη όμως δεν είναι μόνο το ζήτημα της πλειοψηφίας του «όχι». Το «όχι» σαν αμυντική στάση. Εκείνο που χρειάζεται πρώτα είναι ο εμπλουτισμός της πολιτικής. Η όλη διανοητική μας προσπάθεια των ετών αυτών, μια σημειωτική προς αναπτυξιακά θαύματα, όπως το Ιρλανδικό, αυτό ακριβώς προσδοκά: Το «όχι» οφείλει να είναι δυο πράγματα μαζί. Πρώτον, «όχι» γιατί αυτό και αυτό, το δείνα κλπ. Για το παρελθόν. Δεύτερον για το παρόν και το μέλλον. Το προϊόν των συλλογικών θυσιών όσο φαντασιώσεων, γνωστό ως Κυπριακό κεκτημένο στην Ευρώπη δεν επιτρέπει σε κανέναν να το απαρνηθεί. Πέραν όλων των άλλων μόνο ως ειρηνικό και πολιτικό όπλο, ισοδυναμεί ίσαμε δυο τουρκικούς στρατούς.
8. ΚΑΡΔΙΑ, ΜΥΑΛΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΕΨΗ
Ας επιτραπεί όμως να μιλήσω ως πολιτικό πρόσωπο της Κύπρου. Όπως αισθάνομαι: Να κάνουμε αβαρίες χιλιάδες, ευχαρίστως. Αλλά με τον τρόπο όσο την ουσία του λεγομένου σχεδίου του Γ. Γ. αδυνατούμε όσο και καλή διάθεση να έχουμε. Ας μη γραφούμε στις δέλτους της Κυπριακής ιστορίας, όχι όμως και στους μοιραίους της ανθρώπους. Αδυνατούμε να επιβάλουμε σε μας και κυρίως στις νέες γενιές που ήδη έρχονται αλλά και σε εκείνες που θα έρθουν, δια βίου στρατιωτική κατοχή και νέα εισηγμένη κυριαρχία δικαστών σε ρόλους κυβερνήτη. Αργότερα αν υπάρξουν άλλες προτάσεις, είμαστε ανοιχτοί να τις συζητήσουμε. Ο μόνος μας όρος είναι η Δημοκρατία. Η απουσία εκβιασμών. Και τις δυο τελευταίες φορές στις δύο περιόδους, τόσο κατά την προηγούμενη κατάθεση του σχεδίου όσο την τελευταία, τους γνωρίσαμε, και όταν τελειώσει με το καλό και ο νέος αυτός εφιάλτης, νομίζουμε ότι θα αναγεννηθούμε.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αισθανόμαστε την ευθύνη στήριξης των τουρκοκυπρίων συμπατριωτών μας. Δεν πρόκειται να τους χωρίσουμε, όσο και αν αυτό επιχειρείται από περισσότερους του ενός εξωτερικούς παράγοντες. Όπως επίσης είμαστε βέβαιοι για την αμοιβαιότητα των δικών μας αισθημάτων. Άλλωστε πρόκειται να συνεχίσουμε να τα επιβεβαιώνουμε εν τοις πράγμασιν. Ακόμη και να παρεκκλίνουμε στη διάθεση εθνικών πόρων της Κυπριακής Δημοκρατίας προτιθέμεθα. Η πόρτα της είναι ορθάνοιχτη. Και όταν, σύντομα θέλουμε να πιστεύουμε, πέσει το τείχος, μαζί θα το γκρεμίσουμε. Χωρίς όμως στρατό κατοχής που είναι απεσταλμένος εδώ και παραμένει για να το επιβλέπει, όταν δεν το υψώνει. Χωρίς εισαγόμενους ρατσισμούς και βαρβαρότητες που οι συμπατριώτες μας στον Κυπριακό βορά, αποτελούν διαρκή τους θύματα και πειραματόζωα. Όσο και να φανεί σε κάποιους παράταιρο, δεν θέλουμε η Κύπρος να γίνει νέα Θράκη. Αυτό που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν με την πολιτική Θράκη και τα εξωελλαδικά χρίσματα, δεν θέλουμε να το δούμε να γίνεται με τη Μεγαλόνησο. Εννοώ τη «συνεργασία» στο Νότο, γιατί στο Βορά η κατοχή είναι δεδομένο ότι θα διαιωνιστεί με τους εκεί Ελληνοκυπρίους χωρίς καν πολιτικά δικαιώματα. Αφού δεν θα μπορούν να εκλέγονται.
9. Η 24η ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Οι εκβιασμοί του διεθνούς παράγοντα όπως δυστυχώς και ημεδαπών, έκαναν τελικά και ένα καλό. Συμβαίνει αυτό στην πολιτική. Δεν υπάρχει αμιγές καλό ή κακό. Το διδάσκει άλλωστε η κλασσική μας παιδεία. Εν προκειμένω αύξησαν σε μεγάλο βαθμό, τη σωφροσύνη και τη νηφαλιότητα, όπως άλλωστε πολλοί τις επικαλούνται, και συμφωνώ απολύτως. Το μεγαλύτερο όμως καλό του κακού είναι η ανάπτυξη πολιτικής οξυδέρκειας και επέκεινα της διορατικότητας της Κυπριακής ηγεσίας, ολόκληρης. Τελευταία της απόδειξη αποτελεί αιτιολόγηση του Προέδρου για την ματαίωση της πανεθνικής. Μια εμβάθυνση στην ίδια ρήση της αρχαίας γραμματείας παραπέμπει και στην Αγγλική κατοχή. Εννοώ ότι είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, να μπορεί κανείς να στέκεται στο διεθνές περιβάλλον ισότιμα πολιτικά.
Δεν εννοώ τους αμέτρητους μάρτυρες προηγούμενων περιόδων. Ούτε το μακαριστό Μακάριο, της σχολής του οποίου μέλη αποτελούν πλείστοι όσοι εκ της σημερινής ηγεσίας και αλλεπάλληλοι Πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας, και που σήμερα μπορεί να κοιμάται ήσυχος όταν φυσικά δεν επιβεβαιώνει το όνομά του. Νομίζω ότι πέραν του ιερωμένου, του αρχιεπισκόπου, και του προέδρου της Δημοκρατίας, οφείλει να του προστεθεί: Πολιτικός Δάσκαλος. Σε ποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα τρεις μέχρι στιγμής Πρόεδροι Δημοκρατίας, με μια και δυο θητείες στην πλάτη τους, επηρεάστηκαν αν δεν θήτευσαν στη ίδια αυτή σχολή, όπως συμβαίνει με τη Μακαριακή.
Μπορεί η 24η Απριλίου να συμπίπτει με τη Μεγάλη Παρασκευή ενός ιστορικού λαού, με την ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του ομόδοξου Αρμενικού λαού, όμως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μπορεί να αποτελέσει ένα βάλσαμο στη συλλογική του θλιμμένη ψυχή. Η ιστορία δε τα έφερε έτσι ώστε εκτός από επιτάφιο να συμπέσει και με μια ανάσταση που επίσης δεν είναι μοναδική αφού, όπως και άλλη φορά συνέβη, αναμένεται και σε αυτή τη χώρα. Έτσι έγινε πριν από τριάντα ακριβώς χρόνια, με την προηγούμενη μεταπολίτευση. Μόνο που τότε, το 1974, το τίμημα της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν ένας βαρύτατος Κυπριακός τραυματισμός, ενώ τώρα τη θέση του τελευταίου διεκδικεί και θα την πάρει η πολιτική αναγέννηση. Τόσο στην Μεγαλόνησο, όσο στη συνέχεια, στην Ελλάδα, ως τέταρτη Δημοκρατία της και ως η νέα της μεταπολίτευση.
{*} Βουλευτής Έβρου {1993-2000}. Το νέο κείμενο γράφτηκε υπό τύπον ημερολογίου. Δημοσιοποιείται δε για δυο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι για τη συμβολή του στην ανάπτυξη πολιτικής παιδείας περί το «όχι» τόσο πριν όσο κυρίως, μετά από αυτό. Ο δεύτερος έχει να κάνει με το άνοιγμα ενός ειλικρινούς διαλόγου ως προς τις προτάσεις που περιέχονται και αναπτύσσονται, με την πίστη ότι μπορούν μαζί επίσης με πολλές άλλες να συμβάλουν θετικά στον αγώνα του «όχι». Πεδία ανάπτυξης τους είναι το επίπεδο της Ελλάδας, της Ευρώπης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Η.Π.Α. Όλοι πλην της Κύπρου και των Κυπρίων, για τους οποίους όχι μόνο δεν πέφτει κανένας λόγος στο συγγραφέα του κειμένου αλλά επιπλέον οφείλει με την σημερινή ευκαιρία να τους εκφράσει για άλλη μια φορά το μεγάλο του σεβασμό, υποκλινόμενος στον αγώνα τους, που επιπλέον τον επεκτείνει και τον συνδέει με το ιστορικό προφανές. Την ίδια τη Δημοκρατία, στην Ελλάδα.
4 Απριλίου 2004 xkipuros@otenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου